Piątek 26 Kwietnia 2024r. - 117 dz. roku,  Imieniny: Marii, Marzeny, Ryszarda

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 08.08.14 - 12:02     Czytano: [3012]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Chcemy ginąć za Ukrainę?

Polski jastrząb wojenny, czyli czy Polska jest w szponach Ukraińca czy zdrajcy?

Są politycy i „politycy”, są politolodzy i „politolodzy”, są eksperci ds. polityki wschodniej i „ekspert ds. polityki wschodniej”, są politycy powaĹźni i politycy zdziecinniali oraz politycy wariaci a la Adolf Hitler, ktĂłry chciał wojny światowej i doprowadził do niej.

Do jakiej z tych grup moĹźna zaliczyć Pawła Kowala, o ktĂłrym w Wikipedii czytamy: „Paweł Robert Kowal (ur. 22 lipca 1975 w Rzeszowie) – polski polityk, doktor politologii, historyk, publicysta, w latach 2005–2009 poseł na Sejm V i VI kadencji, od 2006 do 2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji, od 2011 do 2013 prezes partii Polska jest NajwaĹźniejsza, od 2013 przewodniczący rady krajowej Polski Razem”?

Można by było pomyśleć, że to poważny i zasłużony polityk, jakich w Polsce występuje wielki deficyt.

Niestety, nic z tego. Wszystkie jego ewentualne zasługi i jego myśli jako politologa w niektĂłrych sprawach przekreśla to, Ĺźe jest – tak jak 99% innych politykĂłw - przemądrzały, arogancki, kąpany w gorącej wodzie oraz politykiem bardzo niebezpiecznym tak dla Polski, jak i dla Europy. Jest nie tylko zwolennikiem doktryny politycznej Jerzego Giedroycia, ktĂłra ma uczynić z Polski parobka Litwy, Ukrainy i Białorusi (bo czym innym moĹźe być Polska dla tych państw, ktĂłre swoją państwowość budują na antypolonizmie, o czym wiedzą nawet Eskimosi i Papuasi, ale nie politycy polscy!), ale wręcz bardzo niebezpiecznym agentem spraw ukraińskich w Polsce (za co otrzymał od rządu ukraińskiego Order za Zasługi w 2007 roku), do tego stopnia, Ĺźe chce, aby Polacy umierali za Ukrainę. Aby Warszawa, a zapewne i cała Polska, dla Ukrainy zamieniła się ponownie w kupę gruzĂłw. Otóş z mediĂłw dowiadujemy się, Ĺźe kozak z wyboru - Paweł Kowal w radiowej TrĂłjce krytykując politykę Europy Zachodniej wobec Rosji stwierdził: „Boją się wojny, zdziecinnieli, bo myślą, Ĺźe przez kilka lat moĹźna prześlizgnąć się przez swĂłj urząd nie podejmując Ĺźadnych decyzji” („Paweł Kowal: Europejscy politycy zdziecinnieli. Boją się wojny” Dziennik.pl 23.7.2014).

Tylko wariat a la Hitler może chcieć wojny! I to w imię czego czy dla kogo? Dla potęgi i chwały banderowskiej Ukrainy, która, a to jest więcej niż pewne, będzie wrogiem państwa polskiego?!

Codziennie w telewizji oglądamy tragizm wojny w Donbasie i jeszcze większy w Gazie: niszczone miasta, tysiącami zabijanych i rannych ludzi, w tym masę, masę niewinnych dzieci. Tragedia ludzka wprost nie do opisania. Widzimy potworny terror wojenny na całym Bliskim Wschodzie. Pokazuje go takĹźe akurat wyprodukowany film o Powstaniu Warszawskim – o 200 000 jego ofiarach i zniszczeniu Warszawy - „Miasto 44”.

Czy gówniarz-kozak (ze względu na młody wiek jak na wartościowego polityka) Paweł Kowal tego nie ogląda? Czy raczej obojętnie przechodzi obok dokonanego zniszczenia i nie do opisania tragedii ludzkich?

Raczej to drugie, bo dla niego liczy się jedynie realizacja jego głupiej idei politycznej. I ta obojętność i bielmo, ktĂłre ma na to oczach, pchają go do wojny w obronie jego jedynej Ĺźyciowej miłości – banderowskiej Ukrainy (bo innej nie ma; w obecnym rządzie ukraińskim jest 5 psubratĂłw banderowcĂłw). To dla niej Polacy mają ginąć i w ruinę obrĂłcić się ma ponownie Warszawa i cała Polska. Bo jak wybuchnie wojna to więcej niĹź pewne, Ĺźe na Polskę polecą bomby atomowe.

Idiota, któremu zachciewa się wojny!

Każdy przeciwnik obecnej polityki polskiej wobec Ukrainy jest nazywany agentem Putina czy agentem rosyjskim (dowód: komentarze wielu internautów, szczególnie zwolenników PiS). Ja na pewno nie jestem agentem Putina, którego stawiam na równi z ukraińskimi banderowcami. Jego i ich uważam za sukinsynów, wrogów Polski i narodu polskiego. Powiem więcej: módlmy się o upadek Putina. Nie zgadzam się jednak z rodakami, którzy chcą wybierać między rakiem a cholerą. Obie choroby zabijają i obu unikajmy przez odpowiednie zachowania i dietę oraz higienę. Czyli przez prowadzenie MĄDREJ polityki zagranicznej, zawsze zgodnej z polskim interesem narodowym. Ani Rosja, szczególnie rządzona przez Putina i jemu podobnych polityków, ani Ukraina, szczególnie rządzona przez antypolskich banderowców, NIGDY nie będą naszymi przyjaciółmi. Ale to nie znaczy, że nie możemy dążyć do względnie poprawnych stosunków z OBU państwami. Starczy nie wtrącać się do kłótni między nimi i budować swoje bezpieczeństwo w oparciu o Unię Europejską (starajmy się tylko o jej zreformowanie) i NATO. Tym bardziej, że konflikt na Ukrainie udowodnił ponad wszelką wątpliwość, że Rosja, chociaż zasobna w broń atomową i pełna zapędów imperialistycznych, tak naprawdę jest dzisiaj papierowym tygrysem, który nie może sobie pozwolić ze względów ekonomicznych na prowadzenie polityki imperialistycznej. To jest dla Polski i Europy wielkie odkrycie, niosące ze sobą nową rzeczywistość polityczną. Korzystną dla Polski i Europy. Dlatego od teraz nie Rosja jest zagrożeniem dla Polski, ale banderowska Ukraina, która, a tylko ślepi i głupcy tego nie widzą!, ma także ambicje imperialistyczne, które bardziej od rosyjskich mogą zagrażać Polsce.

Wojna z Rosją na pewno nie byłaby w interesie Polski. Ale mogła by być w interesie Ukrainy i na to liczą banderowcy, którzy na pewno to sobie przemyśleli. Bowiem Polska byłaby jej pierwszą ofiarą i państwem najbardziej przez nią poszkodowanym. Tak zniszczona, że przestała by pełnić rolę klucza do Wschodniej Europy (gen. de Gaulle) i najważniejszym państwem w rejonie środkowo-wschodnim Europy. A czy wojna byłaby w interesie Ukrainy? Jak najbardziej tak. Pod warunkiem, że spełnione zostały by dwa życzenia nacjonalistów ukraińskich: pierwszy, że Rosja nie niszczyła by Ukrainy, mając na celu jej odzyskanie i biorąc pod uwagę to, że mieszka tu 10 milionów Rosjan, a po drugie, że Zachód szybko wygra wojnę, czyli pokona Rosję. Wówczas nie tylko, że Ukraina wyszła by cało czy względnie cało z konfliktu, ale mogła by od pokonanej Rosji zagarnąć tereny po Morze Kaspijskie, o czym marzą nacjonaliści ukraińscy od ponad stu lat. Wyeliminowaną z gry w Europie Polskę zastąpiła by teraz Ukraina, która chciała by w nowej sytuacji geopolitycznej zrealizować swoje drugie marzenie: zawiązanie sojuszu niemiecko-ukraińskiego, który gwarantował by niemiecko-ukraińską hegemonię w Europie, lub co najmniej na wschód od Niemiec, Austrii i Włoch. Taka Ukraina na pewno posunęła by się do dowolnego przesunięcia granicy polsko-ukraińskiej w głąb Polski, co jest także marzeniem każdego banderowca.
Czy Paweł Kowal jako rzekomy politolog nie wziął nigdy takiej moĹźliwości pod uwagę, gdyby rzeczywiście doszło do wojny z Rosją? – Jeśli nie to marny z niego politolog, albo po prostu zdrajca, wysługujący się Ukrainie!

Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski we „Fronda.pl” (Internet) napisał: (Paweł Kowal, były pupilek Lecha i Jarosława Kaczyńskich i realizator ich wspĂłlnej polityki wschodniej, po odejściu z PiS – M.K.) „uĹźywa obecnie hasła „Polska Jest NajwaĹźniejsza”. Z całą odpowiedzialnością, powiedziałbym, Ĺźe p. Kowal powinien na swoich sztandarach napisać: „Ukraina Jest NajwaĹźniejsza”, a nawet dodać: „Ukraina Banderowska Jest NajwaĹźniejsza””.

A ja mam pytanie do Pawła Kowala: czy jest on Polakiem czy Ukraińcem? Bo w Internecie ukazały się informacje, Ĺźe jest Ukraińcem (np. patrz poniĹźej i komentarze pod artykułem „Paweł Kowal dla Onetu: ws. zbrodni wołyńskiej Lech Kaczyński nie uĹźywał słowa "ludobĂłjstwo"” Onet 13.7.2013, w ktĂłrym Kowal twierdził, Ĺźe zamordowanie przez UkraińcĂłw 100 000 PolakĂłw nie było ludobĂłjstwem: np. ~PiS+: „Pan Kowal ma tryzuba w sercu”). Powinien ustosunkować się więc do mojego pytania, ktĂłre moĹźe wiele nam powiedzieć. Bo jeśli jest Ukraińcem – to sprawa jest jasna, natomiast jeśli jest Polakiem – to zachowaj BoĹźe Polskę od takich PolakĂłw i takich polskich politykĂłw.

Jeśli doszło by do tej wojny, to mam jedno wielkie pragnienie: aby pierwszą jej ofiarą stał się nie on, ale jego rodzina (żona i czworo dzieci) i jego dom. Niech by sam, ten idiota co się nie boi wojny i jej chce, na własnej skórze doświadczył utratę rodziny i własnego domu.

Zdecydowana większość internautĂłw pod informacją podaną w Dzienniku.pl z oburzeniem przyjęła kretynizm Pawła Kowala. Oto kilka wypowiedzi (oryginalna pisownia): Orzeszko: „ten Pan zgodnie z prawem europejskim powinien byc scigany za podzeganie do wojny - ten ukrainiec ma szanse wykazac swoja odwage na froncie ukrainskim - pampers w gaciach?”; Europejczyk: „Politycy europejscy zmadrzeli, bo nie chca wojny. A ty Polaczku sam sobie machaj szabelka”; zzz: „Kowal nie wysilaj sie,bo mądroscia i tak nie grzeszysz,wez sie lepiej za gotowanie,bo to ci ponoć wychodzi” (Kowal uczy gotować w ukraińskiej telewizji i zapewne z niego lepszy kucharz niĹź polityk i politolog – M.K.); Stary wojak: „Do pana Pawla Kowala i innych durni wymachujacych szabelka , liczacych na to , ze ktos inny wybawi nas z klopotow, ktore sami sobie nawarzymy . Oto cytat z pamietnikow bylego secretery of state /ministra spraw zagranicznych / Stanow Zjednoczonych Henry Kissinger "" USA have no permanent friends nor permanent enemies , USA only has interests "".W dowolnym tlumaczeniu - USA nie posiada stalych przyjaciol lub stalych wrogow , USA ma interesy .Na dzisiejszym forum dyskusyjnym FOX NEWS jeden z dyskutantow powiedzial , ze jezeli USA nie obroni Polski to zachodnia Europa napewno to zrobi . Oswiadczenie to wywolalo duzo smiechu w studio . Ja tez sie usmialem”.

Ukraińcy – narĂłd bandytĂłw i sadystĂłw?

Czy Ukraińcy to naród bandytów i sadystów?
Nie, na pewno nie. To uogólnienie byłoby niesprawiedliwe. Bowiem w każdym narodzie, a więc także wśród Ukraińców, są ludzie dobrzy i źli. Sami walczymy z żydowsko-amerykańsko-niemieckim nie tylko kłamliwym, ale w gruncie rzeczy wyjątkowo podłym stereotypem, że Polacy to antysemici. Wyjątkowo podłym, gdyż rzucają kamieniem ci, którzy na swoim sumieniu (włącznie z Żydami) mają więcej od nas grzechów rasizmu i ksenofobii, a w przypadku Niemców i Amerykanów grzechów związanych z antysemityzmem. Gdyby ktoś odważył się napisać pracę naukową o antysemityzmie amerykańskim i znalazł się odważny i poważny wydawca, to okazało by się, że niedaleko Amerykanom do historycznego antysemityzmu Niemców (poza oczywiście holokaustem). Na przykład wytyka się Polakom (i słusznie!), że na niektórych przedwojennych uniwersytetach w Polsce były getta ławkowe dla Żydów. Tymczasem w Ameryce były uniwersytety (i to te prestiżowe), które w ogóle nie przyjmowały Żydów. Bandytyzm i sadyzm są tak stare jak starą jest ludzkość. Przecież w Biblii czytamy, że pierwszymi dziećmi Adama i Ewy - pierwszymi ludźmi urodzonymi na świecie byli Kain i Abel i że Kain z zawiści zabił swego brata Abla. I tak bandytyzm i sadyzm jest rozpowszechniony wśród wszystkich ludzi-narodów po dziś dzień. Dlatego jakże słusznie powiedział Pan Jezus, że nikt z nas nie jest bez winy. Pomimo tego byli, są i będą zawsze ludzie wśród wszystkich narodów świata, którzy nigdy nikogo nie zabili i nad nikim się nie znęcali. Na przykład znamy nazwiska kilkuset Ukraińców, którzy podczas ludobójstwa Polaków na Wołyniu w 1943 roku, dokonywanego przez nacjonalistów ukraińskich (bandytów bandyty Stepana Bandery) i ciemną czerń ukraińską, ryzykując własnym życiem ratowali polskich sąsiadów. Wielu innych za to zostało zabitych przez swoich zwyrodniałych rodaków.

Dlatego byłoby wielką niesprawiedliwością twierdzić, że Ukraińcy to bandyci i sadyści i wrzucać ich wszystkich do jednego banderowskiego worka terroryzmu, bandytyzmu, sadyzmu i ludobójstwa.

Jednak kto DOBRZE zna historię narodu ukraińskiego ten wie – zdaje sobie z tego sprawę jak często i ile masowych mordĂłw popełniali Ukraińcy na przestrzeni wiekĂłw i z jak wyjątkowym sadyzmem traktowali swoje ofiary. W odniesieniu do nas – PolakĂłw starczy wspomnieć m.in. rzezie i sadyzm UkraińcĂłw podczas powstania Chmielnickiego, brutalne wyrĹźnięcie 5000 polskich jeńcĂłw po bitwie pod Batohem w 1650 roku, koliszczyzną w XVIII w. (20 000 zamordowanych PolakĂłw i ĹťydĂłw) czy wymordowanie 100 000 PolakĂłw przez nacjonalistĂłw ukraińskich na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1943-45, a w odniesieniu do ĹťydĂłw to, Ĺźe Chmielnicki ze swoją bandą mordował kaĹźdego napotkanego Ĺťyda, dlatego w „Encyclopaedia Judaica”, wydanej w Jerozolimie w 1971 roku, pod zdjęciem pomnika Chmielnickiego w Kijowie jest napis, Ĺźe jest to pomnik „rzeĹşnika ĹťydĂłw”, Ĺźe na Ukrainie były największe pogromy ĹťydĂłw pod koniec XIX i na początku XX wieku i podczas II wojny światowej Ĺťydzi na Ukrainie – 1,5 miliona - zostali wymordowani przez UkraińcĂłw i NiemcĂłw (w tej kolejności!). W dzisiejszej Polsce, pod wpływem głupiej i antypolskiej doktryny Jerzego Giedroycia z lat 70. XX w. przyjętej przez rządy polskie po 1989 roku, ktĂłra narzuca Polsce prowadzenie polityki umizgĂłw i wszelkich ustępstw wobec UkraińcĂłw, LitwinĂłw i BiałorusinĂłw, gdyĹź oni są naszymi naturalnymi sojusznikami w walce z Rosją, to temat tabu.

Jednak zanim doktryna Giedroycia weszła w Ĺźycie, w Polsce zdążyła się ukazać książka pisarza polskiego Ĺźydowskiego pochodzenia Aleksandra Ziemnego pt. „Rzeczy ukraińskie” (1990), w ktĂłrej autor zajmuje się m.in. sprawą wyjaśnienia czy lepszego zrozumienia POWSZECHNEGO i ciągłego w czasie bandytyzmu i sadyzmu wśrĂłd UkraińcĂłw. Nie, to nie jest książka antyukraińska. Są to więcej refleksje i spostrzeĹźenia z podróşy literackich autora na Ukrainę i kontaktu z Ukraińcami, wśrĂłd ktĂłrych miał, a chyba mam prawo to powiedzieć, przyjaciół lub co najmniej dobrych znajomych i ludzi Ĺźyczliwie ustosunkowanych do PolakĂłw. Do tego ciekawego tematu jeszcze kiedyś powrĂłcę.

Tutaj chciałbym się skoncentrować, i to w sposĂłb iście telegraficzny, do jego prĂłby wytłumaczenia powszechnego i przez wieki uprawianego bandytyzmu i sadyzmu wśrĂłd UkraińcĂłw. MĂłwi się, Ĺźe literatura jest duszą narodu. Dlatego Ziemnego wstrząśnie fakt odkrycia tego, Ĺźe w literaturze ukraińskiej jest nie tylko wyjątkowo duĹźo o ukraińskim bandytyzmie i sadyzmie, ale i usprawiedliwiania tego przez wielu poetĂłw (począwszy od Tarasa Szewczenki i jego „HajdamakĂłw”) i pisarzy ukraińskich. To chore, to bardzo chore. I wskazuje na to jak chora jest dusza ukraińska. I jak bardzo niebezpiecznym człowiekiem jest przeciętny Ukrainiec.

Ziemny pisze, Ĺźe badając literaturę ukraińską stwierdził, Ĺźe na język polski nie został przetłumaczony poemat epicki „Hajdamacy” (1841) ukraińskiego WIESZCZA NARODOWEGO Tarasa Szewczenki, ktĂłrego pomnik wzniesiono niedawno w Warszawie (!), a w ktĂłrym, jak pisze Ziemny: „głosi sławę i chwałę rzezi humanieckiej w 1768 roku, kiedy rozbestwiona tłuszcza – kaĹźda inna nazwa będzie tchĂłrzowsko obłudna, a przede wszystkim fałszywa – wymordowała tysiące bezbronnych PolakĂłw i ĹťydĂłw, ludzi tutejszych. To nie krew za krew, ale krew dla samej krwi”. Ziemny zaciekawiony tym sięgnął po ukraiński oryginał. Pisze: Znalazłem go, chociaĹź przyszło mi to wcale niełatwo i nieprędko. Muszę się przyznać, Ĺźe wiele razy osłupiałem w czasie tej lektury. I doświadczyłem czegoś więcej: chłodu przeraĹźenia. Nie, nie uĹźywam przesadnych określeń. Stało się dla mnie jasne, dlaczego polscy tłumacze, wydawcy i księgarze nie zdobyli się na wypuszczenie w świat bodaj znacznych fragmentĂłw poematu, nie mĂłwiąc o jego całości. Bali się wzmoĹźenia nienawiści, wzajemnie nienawistnych reakcji. Nie umiem natomiast zrozumieć pobudek – niechby i były zmącone – dla ktĂłrych przeciętni Ukraińcy, zupełnie wolni od obaw, Ĺźe nienawiść zaleje wszystko i wszystkich, uznali te same straszne słowa za święte posłanie narodowe. Ponad łańcuchem pokoleń”. Zwykły bandytyzm i sadyzm Ukraińcy uwaĹźają za bohaterstwo, a największych i wyjątkowo obrzydliwych i zwyrodniałych bandytĂłw i sadystĂłw ukraińskich uwaĹźają za bohaterĂłw narodowych, ktĂłrym stawia się pomniki, nazywa ulice ich imieniem, wydaje monety z ich podobizną (np. Semen Nalewajko, Iwan Gonta, Stepan Bandera). W Ĺźadnym innym kraju, poza Ukrainą, nie stawia się pomnikĂłw faszystom, ludziom, ktĂłrzy pomagali Hitlerowi w podboju i okupacji niektĂłrych państw europejskich. W rządzie Ĺźadnego innego kraju europejskiego poza Ukrainą nie ma jawnych faszystĂłw i ksenofobĂłw.

„Europoseł Jacek Kurski skrytykował obecność w ukraińskim rządzie politykĂłw, odwołujących się do dziedzictwa Stepana Bandery. - Nie ma zgody, by powaĹźnie traktować ludzi we władzach Ukrainy, ktĂłrzy przyznają się do dziedzictwa UPA, odpowiedzialnej za bestialski mord na 120 tysiącach PolakĂłw - oświadczył polityk” („Jacek Kurski: Polska powinna postawić warunek eliminacji banderowcĂłw z ukraińskich władz” IAR - Informacyjna Agencja Radiowa 14.5.2014).

Niestety, to w dzisiejszej Polsce przysłowiowy „głos na puszczy”. Takich mamy „PolakĂłw” w rządzie polskim!

Nie ulega wątpliwości, Ĺźe bandytyzm i sadyzm jest wyjątkowo mocno usytuowane w genach UkraińcĂłw (wyjątki potwierdzają regułę), co niezbicie potwierdza nie tylko literatura ukraińska (poza Szewczenką wielu innych pisarzy i poetĂłw ukraińskich – przykłady podaje Ziemny), ktĂłra, jak wspomniałem, jest uwaĹźana przez literaturoznawcĂłw za duszę narodu, ale takĹźe historia bandytyzmu i sadyzmu na Ukrainie. Bandytyzmu i sadyzmu istniejącego tu po dziś dzień, o czym informują nas media światowe, chociaĹź, z powodu wojny domowej na Ukrainie (między Ukraińcami i Rosjanami), na Zachodzie - sprzyjającemu Ukraińcom - niechętnie i półgębkiem. Polska i polskie media, za panią matką amerykańską, popierają Ukrainę i są w naszym kraju rzecznikiem propagandy ukraińskiej nadsyłanej z Kijowa (jak np. tej, podanej przez media australijskie, Ĺźe separatyści zaminowali teren, na ktĂłrym leżą szczątki zestrzelonego samolotu malezyjskiego, aby nikt nie mĂłgł się do nich dostać; tymczasem kilka dni później międzynarodowa grupa dotarła w to miejsce i Ĺźadnych min tam nie było!). Polacy nie lubią Rosji i Rosjan i mają do tego pełne prawo. Putin nie jest przyjacielem Polski, bo za duĹźo w nim siedzi duchĂłw carĂłw jak i duch samego Stalina. Ale gdyby przeprowadzono uczciwy sondaĹź w Polsce czy Polacy popierają obecną politykę polską wobec Ukrainy, to na pewno większość z nas odpowiedziała by na to pytanie przecząco (starczy poczytać wypowiedzi większości polskich internautĂłw po tekstach o Ukrainie zamieszczanych w portalach internetowych). Nijaki „mike” pisze pod artykułem Jerzego Haszczyńskiego „Narodziny ukraińskiej armii” (Rzeczpospolita 6.7.2014): „Obrzydzenia dostaję czytając to ciągłe, (język sienkiewiczo-buzkowy) lizanie ukraińskiej (język sienkiewiczo-buzkowy). W powojennej historii nie było nigdy tak upierdliwe 'braterskiego' rozmazywania się nad obcym krajem, ktĂłry w dodatku nigdy nie był Polsce przyjacielski. Wręcz przeciwnie, tak okropnych mordĂłw na Polakach to nawet Niemcy się nie dopuścili, jak to robili obecni 'bracia' Ukraińcy”.

Odnośnie współczesnego bandytyzmu i sadyzmu ukraińskiego media światowe pisały i mówiły wiele razy. Oto kilka przykładów:

Podczas prorosyjskiej demonstracji w Odessie nacjonaliści ukraińscy z „Prawego Sektora” zagnali część demonstrantĂłw do siedziby związkĂłw zawodowych, następnie podpalili wielki budynek, a kiedy budynek się palił to dokonali rzezi demonstrantĂłw – rannych dobijano: „Nie tylko gazem, granatami, bombami, z broni palnej. DwĂłch ludzi zabito pałkami... Co się tyczy ofiar, to są dowody i informacje potwierdzone przez dwa ĹşrĂłdła, Ĺźe trupĂłw jest tam bardzo wiele” – relacjonował ukraiński dziennikarz Anatolij Szaryj na antenie kanału 112 Ukraina („Ukraiński dziennikarz: ofiary poĹźaru w Odessie były dobijane” [+VIDEO] YouTube.com/Kresy.pl 5.5.2014).

Nacjonalistyczny rząd ukraiński zamiast szukać dialogu z Rosjanami w Donbasie (następnego dnia po objęciu władzy, ogłoszony pierwszy dekret nowego rządu ukraińskiego uderzył w język rosyjski na Ukrainie, w ktĂłrej mieszka 10 milionĂłw Rosjan, a drugie tyle mĂłwi na co dzień po rosyjsku!) poszedł na siłowe rozwiązanie konfliktu (tak zawsze czynili w swej historii – M.K.). WyĹźszy urzędnik Organizacji NarodĂłw Zjednoczonych Ivan Simonovic: powiedział, Ĺźe sytuacja na Ukrainie przypomina tą podczas wojny na terenie byłej Jugosławii na początku lat 90. XX wieku. Kraj dochodzi do sytuacji z ktĂłrej nie ma wyjścia, co nic dobrego nie wróşy. (“Ukraine is approaching point of no return, says UN chief” BBC World News 18 May 2014).

Ofensywę ukraińską krytykują takĹźe Niemcy: Dziennik niemiecki "Tagesspiegel" twierdzi, Ĺźe "(Ukraińska) Ofensywa militarna od samego początku była niebezpieczną strategią. Ukraina ma wprawdzie pełne prawo uwolnić swoje terytorium od separatystĂłw, ale wcześniej czy później ryzykuje odwet Putina (Niemiecka prasa: Europa Wschodnia i Ukraina są niemieckim "Bliskim Wschodem" mm, dw, „Rzeczpospolita” 7.8.2014).

„To, co teraz się dzieje to koszmar. Nie wiem, co będzie dalej. To tylko początek, zginie wielu ludzi. Po wyborach prezydenckich KijĂłw rozpocznie pacyfikację. Będzie duĹźo krwi, ucierpi bardzo wielu ludzi - powiedział reporterom WP.PL prorosyjski rebeliant. WtĂłruje mu młoda dziewczyna: "To, co teraz się dzieje, to prawdziwe ludobĂłjstwo” ("To, co teraz się dzieje, to prawdziwe ludobĂłjstwo". Relacja WP.PL z Doniecka, Wirtualna Polska 19.5.2014). I tak jest! Wojska ukraińskie masowo mordują cywilĂłw.

Podczas okupacji hitlerowskiej Polski za jednego zabitego Niemca rozstrzeliwano lub wieszano 50 PolakĂłw. Teraz w ślady hitlerowcĂłw idzie prezydent Ukrainy: „Prezydent Ukrainy Petro Poroszenko powiedział, Ĺźe... za Ĺźycie kaĹźdego Ĺźołnierza (ukraińskiego) bojĂłwkarze (separatyści rosyjscy) zapłacą po stokroć” („Poroszenko: Za kaĹźde Ĺźycie naszych Ĺźołnierzy bojĂłwkarze zapłacą dziesiątkami i setkami swoich” Telewizja Republika 11 lipca 2014). Czyli co? Czyli będzie mordował cywilĂłw rosyjskich, bo przecieĹź nie ma tylu separatystĂłw-bojownikĂłw, aby mogła się spełnić zapowiedĹş Poroszenki. No i morduje cywilĂłw rosyjskich, o czym informują m.in. media australijskie (chociaĹź skąpo ze względu na samocenzurę).

Po zajęciu Słowiańska w Donbasie przez wojska ukraińskie „Lider Radykalnej Partii Ukrainy Ołeh Liaszko groĹşbami zmusił pełniącego obowiązki mera Słowiańska Ołeksandra Samsonowa, by podał się do dymisji. - Na jakim jesteśmy piętrze? Trzecim? Będziesz na pierwszym. Wylecisz przez okno - zagroził Ołeh Liaszko. Zmusił mera, by napisał w oświadczeniu, Ĺźe do dymisji podaje się "dobrowolnie"” (media w Australii, m.in. SBS i „Wirtualna Polska” 3.7.2014).

Międzynarodowa Amnesty International zebrała dowody na brutalne torturowanie złapanych separatystĂłw rosyjskich w Donbasie przez oddziały ukraińskie (“Ukraine: Report exposes 'stomach-turning' violence” BBC News 11 July 2014).

W mediach pojawiła się relacja, według ktĂłrej w Słowiańsku nastąpiło ukrzyĹźowanie trzyletniego chłopca na oczach jego matki przez UkraińcĂłw („Trzylatek ukrzyĹźowany na Ukrainie” Wirtualna Polonia 13.7.2014).

Human Rights Watch jako międzynarodowa organizacja zajmująca się ochroną praw człowieka monitoruje rĂłwnieĹź konflikt między ukraińskimi siłami rządowymi a separatystami w Donbasie. Potwierdza odpowiedzialność ukraińskiej armii za kilka przypadkĂłw śmierci cywilĂłw w wyniku uĹźycia przez nią rakiet systemu "Grad". Wbrew zapewnieniom ukraińskiego sztabu Human Rights Watch stwierdziła (po zbadaniu czterech przypadkĂłw uĹźycia systemĂłw "Grad" w okresie między 12 a 21 lipca – M.K.), Ĺźe siły ukraińskie "notorycznie" uĹźywają rakiet systemu "Grad" do ostrzeliwania "gęsto zaludnionych obszarĂłw", co organizacja uznała za naruszenie praw wojny... HRW apeluje do ukraińskich władz aby "natychmiast nakazały zaprzestanie uĹźywania systemu "Grad"" w operacjach na gęsto zaludnionych obszarach... Wzywa teĹź do pociągnięcia do odpowiedzialności karnej osĂłb odpowiedzialnych za wymienione w jej reporcie przypadki ostrzału cywilĂłw („Human Rights Watch obciąża ukraińską armię odpowiedzialnością za śmierć cywili” [+VIDEO], hrw.org/kresy.pl 27.7.2014).

Bohdan Butkewycz, dziennikarz gazety "Ukraińśkyj tyĹźden", powiedział dla Hromadske.tv, Ĺźe na Donbasie jest "wielka liczba absolutnie niepotrzebnych ludzi". 1,5 miliona ludzi jest tam wg dziennikarza "zbędnych". "Nie musimy rozumieć Donbasu, my musimy rozumieć ogĂłlny narodowy interes ukraiński. A Donbas trzeba po prostu wykorzystać jak zasĂłb" - mĂłwił. "NajwaĹźniejsze, co trzeba zrobić w tym momencie, jakkolwiek to brutalnie zabrzmi - jest pewna kategoria ludzi (czyli Rosjanie, bo przecieĹź nie mĂłwił by o mordowaniu UkraińcĂłw! – M.K.), jakich trzeba po prostu zabić" - powiedział Butkewycz („Ukraiński dziennikarz o Donbasie: 1,5 miliona ludzi moĹźe być tam zbędnych” [+VIDEO], Kresy.pl 2.8.2014).

Roszyfrowano walczący z separatystami rosyjskimi w Donbasie ochotniczy batalion „Ajdar” złoĹźony z nacjonalistĂłw ukraińskich. „Przyczyną mają być m.in. oskarĹźenia o znęcanie się nad miejscową ludnością kierowane ze strony oficerĂłw wobec członkĂłw batalionu” („Ukraina: rozformowano batalion "Ajdar" walczący w Donbasie” Kresy.pl 7.8.2014).

I na koniec wiadomość interesująca PolakĂłw w kraju. Otóş przybyli do Polski jako rzekomo uchodĹşcy dwaj Ukraińcy z Krymu w wieku 31 i 40 lat, a więc wychowankowie wolnej Ukrainy, gdzie za bohaterĂłw narodowych uwaĹźa się zwykłych ludobĂłjcĂłw, ktĂłrym stawia się pomniki, jak np. Stepanowi Banderze, ktĂłrzy postanowili Ĺźyć w Polsce z bandytyzmu. Z zabijania PolakĂłw i ich okradania. Zabili w Warszawie jednego dnia – 2 lipca dwĂłch przypadkowych PolakĂłw. „Motyw był rabunkowy” - mĂłwi Renata Mazur, rzecznik prokuratury Warszawa-Praga. Nie starczyło dla nich zwykłe zabicie ofiar. Postanowili zabić ich „po ukraińsku”. „Okazało się, Ĺźe mężczyzna był brutalnie skatowany i Ĺźył jeszcze gdy wrzucono do kanału (na Gocławiu). (Drugi) „Miał liczne rany kłute zadane noĹźem” („Dwaj Ukraińcy podejrzani o dwa morderstwa” Blik „Rzeczpospolita” 6.8.2014).

Pod tym tekstem internauta o pseudonimie „mike” napisał: „Genetycznie odziedziczona skłonność po przodkach banderowcach. A do Polski przybędzie takich jeszcze cała rzesza. Bracia Ukraińcy...”.

Jest szereg wpływowych osób w Polsce, które chcą masowej emigracji Ukraińców do Polski. Naprawdę warto się zastanowić czy ludzie z genami skłonnymi do bandytyzmu i sadyzmu powinni być wpuszczani do Polski. No, chyba że Polacy chcą być teraz mordowani przez Ukraińców na zawsze etnicznie polskiej ziemi.

Ukraińcy gwałcili 3-letnie dziewczynki i 80-letnie kobiety i krytyka historyków

Z okazji 70. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego 1944 internetowa Wirtualna Polska przeprowadziła rozmowę z Haliną Wołłowicz, wĂłwczas mającą 18 lat łączniczką i sanitariuszką „Rena” w kompanii K-1 batalionu „Baszta”, bohaterką tylko co wydanej książki Anny Herbich „Dziewczyny z Powstania”. Z rozmowy tej dowiadujemy się, Ĺźe jej pierwszym rannym był kolega z konspiracji Rajmund Kaczyński „Irka”, ktĂłry był ciężko ranny w rękę, ktĂłry później został ojcem Jarosława i Lecha Kaczyńskiego, i o tym, Ĺźe podczas trwania powstania UkraińcĂłw bała się bardziej niĹź NiemcĂłw. Wspominając okrucieństwo NiemcĂłw i UkraińcĂłw podczas tłumienia Powstania Warszawskiego powiedziała: „Były teĹź sytuacje, gdy kolegĂłw przerzucało się przez płoty, by ratować im Ĺźycie. Tak było na Wyścigach. Musieliśmy to robić, Ĺźeby nie dopadli ich Niemcy, ktĂłrzy dobijali ciężko rannych. Ale i tak bardziej niĹź NiemcĂłw, bałam się UkraińcĂłw... Niemcy mordowali, a Ukraińcy przedtem torturowali i gwałcili dziewczyny. Banderowcy byli okrutni. Dało się to odczuć bardzo wyraĹşnie. Później dowiedziałam się, Ĺźe gwałcili zarĂłwno 3-letnie dziewczynki jak i 80-letnie kobiety” („Halina Wołłowicz dla WP.PL: moim pierwszym rannym był Rajmund Kaczyński, kolega z konspiracji” 31.7.2014).

Niestety, zbrodnie te, jak i wszystkie inne ukraińskie popełnione na narodzie polskim podczas II wojny światowej, nie zostały nigdy naleĹźycie opracowane przez polskich historykĂłw i nie ocenione przez polski wymiar sprawiedliwości. Historycy polscy wolą pisać prace i książki np. o Ĺťydach w Polsce (w ostatnich 25 latach ukazało się wiele setek prac i książek, bo za to dostają dobre pieniądze i stypendia; nie mam nic przeciwko temu, bo Ĺťydzi polscy są częścią historii Polski i wielu z nich zasłuĹźyło sobie na uwagę polskich historykĂłw, chodzi mi jedynie o zachowanie proporcji i o zwrĂłcenie uwagi na to, co w historii Polski jest najwaĹźniejsze do opracowania) niĹź zajmować się waĹźnymi zagadnieniami z historii Polski. Np. Irena Lasota zajmując się w „Rzeczpospolitej” tematem skuteczności sankcji gospodarczych, nakładanych teraz na Rosję za jej współudział w wojnie na wschodzie Ukrainy („Gdzie Krym, gdzie sankcje” 2.8.2014), zauwaĹźyła, Ĺźe „do dziś nikt nie zrobił analizy skutkĂłw sankcji amerykańskich na politykę Jaruzelskiego. Sankcje te, nałoĹźone w 1982 roku w odpowiedzi na stan wojenny, musiały być dosyć dotkliwe, skoro rząd PRL wkładał tyle wysiłku w ich zniesienie, w czym energicznie pomagali mu Kongres Polonii Amerykańskiej i sam Jan Nowak-Jeziorański”.

Ciekawe, że wielu z tych Polaków, którzy studiowali historię Polski, słabo ją znają i przez to, w odniesieniu do polityków, jak np. Bronisława Komorowskiego (który publicznie udowodnił, że mało wie o Konstytucji 3 maja!), Donalda Tuska czy Pawła Kowala, historia Polski nic ich na nauczyła, gdyż popełniają te same błędy, które popełniali polscy politycy w przeszłości.

Wracając do tematu Powstania Warszawskiego 1944, to wielu historykĂłw polskich (moĹźe raczej powinno się pisać polskojęzycznych) nie tylko, Ĺźe nie zajmuje się zbrodniami UkraińcĂłw popełnionych podczas tego powstania, ale postępuje jak przystało na prawdziwych trolli ukraińskich działających w Polsce: fałszują ich udział w tym powstaniu lub bardzo, a bardzo pomniejszają ich udział. Rozpoczął ten taniec kłamstw Kazimierz Podlaski (Bohdan Skaradziński) w swej szeroko promowanej książce „Białorusini, Litwini, Ukraińcy” (Białystok 1990).

Jednak, wbrew ich zamiarom, oliwa zawsze na wierzch wypływa. I tak z artykułu „Członek SS-Galizien zatrzymany w USA. Tłumił powstanie warszawskie?” (Gazeta Wyborcza 14.6.2013) dowiadujemy się, Ĺźe w USA odkryto kolejnego zbrodniarza ukraińskiego z II wojny światowej - 94-letniego Michaela Karkoca, ktĂłry „przez lata milczał o wojennej przeszłości, ale w 1995 roku opublikował wspomnienia w języku ukraińskim, w ktĂłrych przyznał, Ĺźe pomagał utworzyć Ukraiński Legion Samoobrony w 1943 roku, współpracując z SD - tajną słuĹźbą wywiadowczą SS... (za co) otrzymał ordery SS, m.in. KrzyĹź Ĺťelazny. Wspomnienia Karkoca dostępne są w amerykańskiej Bibliotece Kongresu, w British Library, a takĹźe w Elektronicznej Bibliotece Ukrainy... Ukraiński Legion Samoobrony pacyfikował polskie wsie. Brał teĹź udział w brutalnym tłumieniu powstania warszawskiego. Karkoc w dokumentach SS wymieniony jest jako najwyĹźszy rangą członek drugiego oddziału Legionu, ktĂłry działał w Warszawie”.

Po raz kolejny sprawdza się powiedzenie, Ĺźe: „Największymi wrogami Polski (i sprawy polskiej) są sami Polacy”.

Przed Powstaniem Warszawskim 1944 była Operacja „Ostra Brama” w Wilnie

1 września 1939 roku od zachodu i południa oddziały niemieckiego Wehrmachtu (na południu wspierane przez wojsko słowackie i oddziały nacjonalistĂłw ukraińskich) w szyku zbrojnym przekroczyły granicę Polski. 17 września t.r., w myśl zawartego paku niemiecko-sowieckiego, z pomocą Hitlerowi przyszedł Stalin – sowiecka Armia Czerwona, ktĂłra zajęła wschodnią część Polski wraz z arcypolskim Wilnem (Litwini stanowili w mieście tylko 1% ludności!), ktĂłre Stalin sprezentował Litwie za bazy wojsk sowieckich w tym kraju. Głupi i polakoĹźerczy politycy litewscy złapali się na haczyk i juĹź w czerwcu 1940 roku Wilno wraz z całą Litwą znalazło się w granicach Związku Sowieckiego. Po okupacji sowieckiej trwającej do lipca 1941 roku, w wyniku agresji Niemiec na Związek Sowiecki w czerwcu 1941 roku, Wilno było okupowane przez NiemcĂłw do lipca 1944 roku. Latem 1944 roku Armia Czerwona, w pogoni za Wehrmachtem, ponownie szła na Wilno czy raczej po Wilno, gdyĹź Polacy zdawali sobie sprawę z tego, Ĺźe Sowieci nie nadchodzą wyzwalać PolakĂłw i oddać Polsce Wilno skradzione nam w 1939 roku. Rząd polski w Londynie wraz z dowĂłdztwem Armii Krajowej postanowił uprzedzić ĹźołdakĂłw z Armii Czerwonej i wyzwolić Wilno od NiemcĂłw jeszcze przed nadejściem frontu, by jak najszybciej zainstalować w mieście polskie władze, aby mĂłc wystąpić w roli liczącego się partnera w rozmowach z przedstawicielami wojsk sowieckich. Operacja militarna w Wilnie przeszła do historii jako operacja „Ostra Brama”.

DowĂłdztwo Armii Krajowej ściągnęło pod Wilno 4280 Ĺźołnierzy z oddziałów Wileńskiego i NowogrĂłdzkiego Okręgu AK, ktĂłrych dowĂłdcą w mieście został ppłk. Aleksander KrzyĹźanowski „Wilk”. Tworzyli oni dwa zgrupowania bojowe: Nr 1 i Nr 3. W skład 1 Zgrupowania „Pohoreckiego” wchodziły: 3, 8 i 13 Brygada, 3 i 5 batalion 77 pp, ORKO „Groma” i OS „Wilczura”. Do 3 Zgrupowania „Jaremy” przydzielono 9 Brygadę, 1 i 6 batalion 77 pp, OD „Promienia” i OS „Gracza”. Ĺťołnierzy AK wspierały jedynie dwa działka przeciwpancerne oraz kilka moĹşdzierzy i granatnikĂłw. Natomiast garnizon wojsk niemieckich w Wilnie liczył ok. 17.5 tys. dobrze uzbrojonych Ĺźołnierzy, pozostających pod dowĂłdztwem gen. Gerharda Poela, a następnie gen. Rainera Stahela. Kiedy Wilnu zagroziły jednostki 3 Frontu Białoruskiego (dca gen. Iwan Czerniachowski), Niemcy ogłosili miasto miejskim rejonem umocnionym (Fester Platz Wilna), a gen. KrzyĹźanowski wydał 6 lipca 1944 roku rozkaz rozpoczęcia operacji „Ostra Brama”, nazywanej dziś – zupełnie słusznie - takĹźe Powstaniem Wileńskim.

Polacy podjęli próbę samodzielnego zdobycia miasta. Jednak ze względu na szybkie postępy wojsk sowieckich, nie wszystkie oddziały AK zdążyły na punkty koncentracji i strona polska przystąpiła do walki jedynie częścią swoich sił. Natarcie na twierdzę niemiecką (17.5 tys. żołnierzy), wspieranych przez czołgi, artylerię i lotnictwo, rozpoczęło się 7 lipca o godz. 2.00 nad ranem. Pas natarcia ciągnął się od cmentarza na Rossie do Belmontu. Kierunki uderzenia wyznaczały miejscowości Lipówka, Hrybiszki, Góry i Kolonia Wileńska. Po przełamaniu obrony oddziały partyzanckie miały skoncentrować się na placu Katedralnym w centrum miasta.

Atak dwĂłch zgrupowań AK: Nr 1 („WschĂłd”, dca mjr Antoni Olechnowicz) oraz Nr 3 („Południowy WschĂłd”, dca mjr Czesław Dębicki) natrafił na umocnienia i ostrzał z broni maszynowej, na ogień artylerii i naloty i niewiele mĂłgł zdziałać: 1 i 6 batalion AK zdobyły pierwszą linię umocnień na skraju LipĂłwki i przekroczyły linię kolejową Wilno-Podbrodzie, jednak kontratak niemiecki odrzucił partyzantĂłw na pozycje wyjściowe. 9 Brygada nie mogła przebić się przez betonowe schrony bojowe na skraju Hrybiszek. Jedynie Ĺźołnierze 3 i 5 batalionu 77 pp po ciężkich walkach zdobyli GĂłry, ale silny opĂłr wroga uniemoĹźliwił im dalszy pochĂłd. Działania 8 Brygady skutecznie blokował pociąg pancerny w rejonie stacji Kolonia Wileńska. Największy sukces militarny po ciężkich walkach odniosła 3. Brygada AK por. Gracjana FrĂłga „Szczerbca”, ktĂłra dotarła do Belmontu, następnie do skraju Zarzecza i Traktu Batorego, a jeden z jej plutonĂłw przekroczył trakt i walczył na Antokolu. W ten sposĂłb, włamując się w głąb pozycji niemieckich, zajęła część wschodniego przedmieścia miasta. Innym oddziałom to się nie udało i po dalszych krwawych walkach były zmuszone do wycofania się z Wilna (w rejon Szwajcar) z duĹźymi stratami. Jednak po przegrupowaniu partyzanci byli gotowi do dalszej walki. Do walki wkroczyły teraz oddziały Garnizonu Konspiracyjnego Miasta Wilna (kilkaset ludzi), ktĂłre dotarły do miasta spóźnione. Działały zbrojnie głównie z dzielnicy „A” – Kalwaryjskiej. Opanowały prawobrzeĹźną część Wilna i współdziałając z jednostkami sowieckimi, walczyły w części lewobrzeĹźnej. Operacja „Ostra Brama”, prowadzona wyłącznie przez jednostki Armii Krajowej w dniu 7 lipca, powiodła się częściowo. Mimo ogromnej przewagi ogniowej NiemcĂłw Polacy zajęli część miasta.

Kolejnym etapem walk o Wilno była walka oddziałów Armii Krajowej we współdziałaniu z jednostkami Armii Czerwonej (około 100 tysięcy Ĺźołnierzy wspieranych przez kilkaset czołgĂłw i masowe naloty lotnictwa), ktĂłra włączyła się do walk w mieście 7 lipca o godz. 20. 2 batalion 85 pp kpt. Bolesława ZagĂłrnego „Jana” opanował całą dzielnicę Kalwaryjską, 8 lipca w walkach o wzgĂłrze Szeszkinie, partyzanci zdobyli dwa czołgi, a od 10 lipca batalion walczył w centrum miasta: nacierał na ul. Zamkową i Wielką, ciężkie walki toczył w rejonie cerkwi i nacierał po osi ul. Niemieckiej, Trackiej w kierunku na Wilczej Łapy, walczył u podnóşa GĂłry Zamkowej, dalej ul. Świętej Anny, Sofianki i Baszty, na ul. Subocz po kilkugodzinnej walce zdobył niemiecki bunkier łączności, potem nacierał w kierunku cmentarza na Rossie i dalej na południe, wsparty czołgami sowieckimi nacierał ul. Mostową, Zygmuntowską, Wileńską do Małej Pohulanki, GĂłry Bouffałowej i wzgĂłrz Zakrętu, walczył o gmach braci Jabłkowskich na rogu ul. Wileńskiej i Mickiewicza, o budynek Arbeitsamtu i gmach ośrodka wychowania przy ul. Ludwisarskiej. Z kolei w ŚrĂłdmieściu walczyły kadrowe kompanie batalionu kpt. JĂłzefa Grzesiaka „Kmity”, ktĂłre m.in. zdobyły skład broni w gmachu starostwa przy ul. Ĺťeligowskiego, kompleks domĂłw przy Jagiellońskiej i duĹźy obiekt przy Sierakowskiego. W rękach polskich oddziałów znalazł się teren Wilna, ktĂłrego granice stanowiły: od północy ulica Poznańską, od strony południowej – Dominikańska i Trocka, a od zachodu Zawalna. 12 lipca opanowano jeszcze ul. Poznańską i Gdańską aĹź do skrzyĹźowania z Zawalną i Jagiellońską. Od wschodu granicę stanowiła ulica Tatarska do Dobroczynnej. W innych dzielnicach Wilna teĹź walczyły oddziały AK, jak np. oddział ppor. Mariana Homolickiego „Wiktora”, ktĂłry opanował więzienie na Łukiszkach i uwolnił dużą grupę aresztowanych.

Rankiem 13 lipca pchor. Jerzy Jensz „Krepdeszyn” z częścią plutonu osłonowego dowĂłdztwa dzielnicy „D” Garnizonu Miasta Wilna zlikwidował na GĂłrze Zamkowej w centrum Wilna gniazdo ciężkiego karabinu maszynowego i wraz z kpr. Arturem Rychterem „Zan” zatknął na wieĹźy Giedymina na GĂłrze Zamkowej polską flagę państwową. Widoczna z miasta wywołała entuzjazm wśrĂłd PolakĂłw. Niestety, została po południu zdjęta przez SowietĂłw i zastąpiona flagą bolszewicką. To był akt symboliczny, bolesny dla wszystkich wileńskich PolakĂłw.

Epilogiem operacji „Ostra Brama” była krwawa bitwa partyzantĂłw Armii Krajowej z oddziałami Wehrmachtu uciekającymi z Wilna, stoczona 13 lipca 1944 roku w podwileńskich w Krawczunach. W bitwie tej poległo 79 AK-owcĂłw, a około 100 zostało rannych.

Po pięciodniowych zaciekłych walkach całe miasto zostało zdobyte przez Ĺźołnierzy Armii Czerwonej, przy znaczącym udziale jednostek AK, ktĂłre opanowały wiele waĹźnych punktĂłw w mieście. W ramach operacji „Ostra Brama” zginęło ponad 500 oficerĂłw i Ĺźołnierzy AK z Wileńszczyzny i NowogrĂłdczyzny. Tak AK-owcy polegli w walkach o Wilno jak i pod Krawczunami oddawali Ĺźycie za polskie Wilno. BĂłg chciał inaczej, odrywając miasto od Polski.

Sowieci w czasie walk o Wilno traktowali PolakĂłw jak sojusznikĂłw. Na zdjęciach z tego czasu widzimy nawet wspĂłlne sowiecko-polskie patrole na ulicach miasta. Jednak prawie zaraz po zdobyciu miasta dowĂłdztwo Armii Czerwonej nakazało Ĺźołnierzom AK wyjść z miasta. Płk Aleksander KrzyĹźanowski rozkazał przeprowadzić oddziały na skraj podwileńskiej Puszczy Rudnickiej. Zaraz potem został on podstępnie aresztowany w typowo sowiecki sposĂłb: dowĂłdca wojsk sowieckich w Wilnie, gen. Iwan Czerniachowski, wspĂłlnie z generałem NKWD Iwanem Sierowem, zaaranĹźowali spotkanie z nim rzekomo w sprawie współpracy i organizacji polskiej dywizji, na ktĂłrym, wraz z mjr Teodorem Cetysem „Sławem”, został aresztowany i wywieziony do Kaługi (Rosja). Aresztowano rĂłwnieĹź delegata rządu polskiego na okręg wileński i pracownikĂłw delegatury. Partyzanci w Puszczy Rudnickiej zostali niebawem zaatakowani, takĹźe z uĹźyciem lotnictwa, otoczeni i rozbrojeni. Na AK-owcĂłw w Wilnie rozpoczęło się polowanie, zakończone śmiercią wielu z nich. Dla schwytanych Ĺźołnierzy AK Sowieci utworzyli obĂłz przejściowy w Miednikach KrĂłlewskich, przez ktĂłry przeszło około 5-7 tysięcy oficerĂłw i Ĺźołnierzy AK, skąd 1/4 zbiegła; oficerĂłw zesłano do Riazania (Rosja). Wielu AK-owcĂłw zmarło potem na Wschodzie, w sowieckich obozach.

Niektórzy, chcąc ratować życie, zdecydowali się wstąpić do ludowej 1 Armii Wojska Polskiego (armia Berlinga), pozostałych, a była to większość, jako rzekomo obywateli sowieckich (bo pochodzili z Ziem Wschodnich RP zagarniętych przez ZSRR we wrześniu 1939 r.), przymusowo wcielono do pułku rezerwowego Armii Czerwonej, a kiedy odmówili złożenia przysięgi zostali osadzeni w obozie dla internowanych AK-owców w Kałudze (Rosja), gdzie zagnano ich do wyrębu lasów, skąd byli stopniowo zwalniani w latach 1946-1947 i wysyłani do komunistycznej Polski.
Tak zakończyła się wileńska operacja „Ostra Brama”.

Litwini nie brali najmniejszego udziału w wyzwoleniu Wilna spod okupacji niemieckiej, gdyż po pierwsze- podczas wojny współpracowali z hitlerowcami, a po drugie - koloniści litewscy (przybłędy z Kowna), którzy osiedlili się w Wilnie podczas wojny, przed zbliżającą się Armią Czerwoną uciekli na swoją Litwę Kowieńską albo z pomocą Niemców do Niemiec. W lipcu 1944 roku Wilno było najbardziej polskim miastem w swej historii: (po wymordowaniu przez Niemców i Litwinów wileńskich Żydów) około 95% ludności miasta stanowili Polacy.

NaleĹźy wspomnieć rĂłwnieĹź o łajdackim zachowaniu się rządu brytyjskiego Winstona Churchilla w odniesieniu do powstania polskiego w Wilnie. Otóş, ze względu na to, iĹź operacja „Ostra Brama” była niezgodna z sowiecko-brytyjsko-amerykańskimi ustaleniami co do przynaleĹźności państwowej Wilna i uzgodnieniu przez Stalina, Churchilla i prezydenta USA Roosevelta nowej granicy polsko-sowieckiej na tzw. Linii Curzona, minister informacji Wielkiej Brytanii Brandan Bracken, wrogo ustosunkowany do katolikĂłw, a więc do PolakĂłw jako takich, nałoĹźył cenzurę prewencyjną na wszelkie informacje w brytyjskich mediach o powstaniu PolakĂłw w Wilnie, wskutek czego nie zostało ono zauwaĹźone na Zachodzie.

Dzisiaj walki Ĺźołnierzy Armii Krajowej w operacji „Ostra Brama są, od upadku komunizmu w Polsce w 1989 roku, upamiętnione tablicą „WILNO 7 – 13 VII 1944” na Grobie Nieznanego Ĺťołnierza w Warszawie.

Pamięć o operacji „Ostra Brama” jest pielęgnowana szczegĂłlnie przez mieszkającą ciągle w Wilnie 100-tysięcznę rzeszę PolakĂłw, czego potwierdzeniem są coroczne - na początku lipca obchody wyzwolenia Wilna, organizowane przez Związek PolakĂłw na Litwie. W okupowanym przez szowinistĂłw litewskich Wilnie (Ĺźadne umowy międzynarodowe zawarte w łajdacki sposĂłb przez politykĂłw nie zmienią tej prawdy, Ĺźe polskie Wilno okupują dziś Litwini!) nie ma pomnika bohaterĂłw operacji Ostra Brama. Dlatego uczestnicy tegorocznych obchodĂłw 70 rocznicy tego wydarzenia - kombatanci, harcerze, społeczność polska na Litwie pod kierownictwem Związku PolakĂłw na Litwie, a takĹźe goście z Polski: delegacje Stowarzyszenia ŁagiernikĂłw Ĺťołnierzy AK, Urzędu do Spraw KombatantĂłw i OsĂłb Represjonowanych, Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, najpierw pomodlili się w Kaplicy Ostrobramskiej, a następnie złoĹźyli kwiaty na cmentarzu na Rossie przy mauzoleum marszałka JĂłzefa Piłsudskiego.

Przed Powstaniem Warszawskim 1944 było powstanie we Lwowie

We wrześniu 1939 roku Niemcy hitlerowskie i Związek Sowiecki napadły zbrojnie na Polskę i podzielili kraj pół na pół. Związek Sowiecki zajął wschodnią część Polski wraz ze Lwowem. Z kolei w czerwcu 1941 roku Niemcy napadły na Związek Sowiecki i LwĂłw w okresie od lipca 1941 do lipca 1944 roku znajdował się pod okupacją niemiecką. Od 1943 roku Niemcy zaczęły przegrywać wojnę, ktĂłrą prowadzili prawie w całej Europie. Sowiecka Armia Czerwona parła na zachĂłd i 4 stycznia 1944 roku na Wołyniu przekroczyła ponownie wschodnią granicę Polski sprzed września 1939 roku. W całej okupowanej Polsce działało polskie podziemie niepodległościowe, a największą zakonspirowaną organizacją zbrojną polskiego podziemia była Armia Krajowa (380 tys. ludzi). Okręg LwĂłw Armii Krajowej, wchodzący w skład Obszaru Południowo-Wschodniego AK, pod koniec 1943 roku liczył około 15 300 ludzi w sztabach i jednostkach liniowych, a jego ostatnim komendantem był płk Władysław Filipkowski (1 VIII 1943 – 31 VIII 1944); z kolei ppłk dypl. Stefan Czerwiński od 30 czerwca 1944 roku dowodził powstałym wtedy Podokręgiem AK LwĂłw. W samym Lwowie istniał Inspektorat LwĂłw Miasto AK. Wobec zbliĹźania się do Lwowa Armii Czerwonej polskie władze państwowe i wojskowe podjęły zorganizowanie we Lwowie akcji wojskowej - powstania oddziałów Armii Krajowej przeciw wojskom niemieckim. Celem powstania, znanego pod nazwą „akcja Burza”, było wyzwolenie miasta spod jarzma niemieckiego i opanowanie go w momencie wycofywania się z niego wojsk niemieckich przez polskie siły zbrojne przed wkroczeniem Armii Czerwonej, aby w ten sposĂłb polskie siły zbrojne wystąpiły w roli gospodarza miasta i terenu i zajęły stanowisko liczącego się partnera w rozmowach z przedstawicielami wojsk sowieckich.

Oddziały AK znajdujące się na terenie miasta, jednostki 5 Dywizji Piechoty AK (dca ppłk dypl. Stefan Czerwiński) i pododdziały 14 Pułku Ułanów (dca por./kpt. Andrzej Chołoniewski), i mające wziąć udział w powstaniu (93 plutony), zostały podzielone na dzielnice: śródmieście, wschodnią, zachodnią, południową i północną i w chwili wybuchu powstania w Śródmieściu zgrupowane były plutony Armii Krajowej w sile kilkuset żołnierzy, w Dzielnicy Wschodniej było 28 plutonów i 2 szwadrony 14 pułku ułanów w sile 1030 ludzi (miały zabezpieczać ludność polską przed ewentualnymi atakami ze strony nacjonalistycznej partyzantki ukraińskiej, która, jak zwykle w takich chwilach tchórzliwa, nie była aktywa podczas wyzwalania miasta spod okupacji niemieckiej), w Dzielnicy Zachodniej 1200 żołnierzy, w Dzielnicy Południowej 540 żołnierzy w 11 plutonach i w Dzielnicy Północnej 738 żołnierzy w 19 plutonach. Całością dowodził płk Władysław Filipkowski, a komendantem miasta był ppłk dypl. Stefan Czerwiński.

Powstanie wybuchło 22 lipca i trwało do 28 lipca 1944 roku. Wybuch powstania – akcji „Burza” nastąpił po otrzymaniu informacji, Ĺźe 22 lipca 1944 w godzinach porannych na LwĂłw, od strony południowo-wschodniej (ulicą Zieloną), uderzyła sowiecka 29 brygada zmotoryzowana z 10 korpusu 4 Armii Pancernej. W miarę wycofywania się oddziałów niemieckich Ĺźołnierze AK obsadzali teren, zabezpieczając waĹźniejsze obiekty i zamykali rejony zgrupowań nacjonalistycznych terrorystĂłw ukraińskich.

Powstanie rozpoczęły oddziały 14 pułku ułanĂłw AK, przystępując do oczyszczania Łyczakowa z oddziałów niemieckich. Oddziały te prowadziły walki w rejonie ul. Zielonej i Łyczakowskiej, w kierunku środka miasta. W ogĂłlnych walkach oddziały piechoty AK wsparły marsz sowieckiej 29 brygady zmotoryzowanej z 10 korpusu 4 Armii Pancernej z rogatki łaczykowskiej w głąb miasta, wzięły udział: 23 VII w walkach na obronne pozycje niemieckie w rejonie Pasiek, 25 VII w odparciu przez oddziały sowieckie prĂłby przedarcia się NiemcĂłw z Winnik w kierunku północno-zachodnim, na Krzywczyce (4 szwadron AK), 25-27 w walkach z Niemcami w rejonie Pasiek. W ŚrĂłdmieściu 22-23 VII 6 plutonĂłw AK obsadziło rejon od Poczty Głównej do placu Mariackiego, oddziały AK zmusiły NiemcĂłw do wycofania oddziałów z rejonu ul. Piekarskiej i walczyły z wycofującymi się Niemcami w Parku Kościuszki, w rejonie Teatru Wielkiego, na wieĹźy zajętego ratusza powstańcy wywiesili flagę polską, a obok niej amerykańską, brytyjską i sowiecką, jak rĂłwnieĹź flagę polską na gmachu Sprechera przy ul. Akademickiej i na gmachu Politechniki, zdobytej przez Oddział Kedywu Okręgu LwĂłw, przydzielony ze sztabu AK przewodnik umoĹźliwił sowieckim czołgistom w oczyszczeniu z NiemcĂłw rejonu placu Strzeleckiego, aĹź do wylotu na pl. Krakowski. W Dzielnicy Zachodniej oddziały AK 22-23 VII zabezpieczyły Główny Dworzec kolejowy i początkowo opanowały rozległy teren niemal całej dzielnicy, odrzucając NiemcĂłw wzdłuĹź ul. KrĂłla Leszczyńskiego i GrĂłdeckiej, jednak po walkach 25 VII zostały wyparte z SygniĂłwki i LewandĂłwki, dzień wcześniej, 24 VII bezskutecznie atakowały stanowisko NiemcĂłw na Kortumowej GĂłrze, resztę terytorium utrzymano, prowadząc nawet rozpoznanie patrolami lotniska w Skniłowie. W Dzielnicy Południowej doszło do sporadycznych walk, gdyĹź Niemcy wycofali się stąd bez prĂłb stawienia oporu. Doszło jedynie do utarczek z ukrywającymi się Niemcami w Cytadeli i do oczyszczenia z nich ul. Sapiehy, co umoĹźliwiło zajęcie gmachu głównego Politechniki. Pilnowano przez otoczenie oddziałami kompleksu budynkĂłw greckokatolickiej katedry św. Jura i siedziby grekokatolickiego arcybiskupa Andreja Szeptyckiego, szermierza antypolskiego nacjonalizmu ukraińskiego, oddział por. „Lisa” miał pod obserwacją pobliskie skupiska ludności ukraińskiej, a wydzielony pluton wziął udział w odparciu niemieckiego kontrataku w rejonie rogatki GrĂłdeckiej. Dzielnica Północna była silnie obsadzona przez NiemcĂłw i oddziały AK nie były w stanie pokonać licznych i dobrze uzbrojonych oddziałów wroga, chociaĹź walki były tu szczegĂłlnie zaciekłe. Jedynie pluton dowodzony przez por. Zbigniewa Borzysławskiego, opanował teren Gazowni Miejskiej i wziął do niewoli całą załogę niemiecką, a następnie odparł kilka kontratakĂłw NiemcĂłw, chcących zająć i wysadzić gazownię. Podczas walk o wyzwolenie Lwowa zginęło około 700 Ĺźołnierzy AK. Miejsce ich pochĂłwku przez okupanta sowieckiego dzisiaj jest nieznane.

W opuszczonych lub wyzwolonych na Niemcach rejonach miasta ludność polska wśród wielkiego entuzjazmu dekorowała domy polskim flagami; cały Lwów był udekorowany polskimi sztandarami. Podczas walk o Lwów panowała harmonijna współpraca żołnierska między dowództwem AK a wojskami sowieckimi.

28 lipca 1944 roku Lwów był wolny od Niemców. Jednak tego samego dnia znalazł się pod ponowną okupacją sowiecką. Cel polityczny powstania nie został więc osiągnięty. Z murów miasta zniknęły biało-czerwone flagi.

Lwowskie oddziały Zgrupowania Zachodniego AK pod dowĂłdztwem kpt. Witolda Szredzkiego „Sulimy”, po wykonaniu działań bojowych we Lwowie, ruszyły na pomoc powstańczej Warszawie, gdzie 1 sierpnia 1944 roku takĹźe wybuchło powstanie antyniemieckie, a celem jego było wyzwolenie stolicy zanim dojdzie tu Armia Czerwona. Część oddziałów idących na pomoc Warszawie została otoczona, rozbrojona, a oficerowie zostali aresztowani przez oddziały sowieckie.

Na rozkaz dowĂłdztwa Armii Czerwonej, 28 lipca 1944 roku pozostałe oddziały AK we Lwowie zostały zmuszone do złoĹźenia broni. Przeczuwając złe intencje władz sowieckich, delegat rządu polskiego we Lwowie, mgr Adam Ostrowski oraz dowĂłdztwo AK w Małopolsce Wschodniej postanowiło ratować Ĺźołnierzy AK przez wstąpienie ich do ludowego Wojska Polskiego, dowodzonego przez gen. Michała Ĺťymierskiego. 31 lipca samolotem do Kijowa na rozmowy z gen. Ĺťymierskim odlecieli płk Władysław Filipkowski, ppłk. Henryk Pohoski, płk Franciszek Studziński – komendant Okręgu AK Tarnopol, ppłk dypl. Stefan Czerwiński – komendant Okręgu AK LwĂłw oraz ppor. Zygmunt Łanowski. Tam zostali podstępnie aresztowani przez sowieckie NKWD w nocy z 2 na 3 sierpnia 1944 roku i więzieni w Związku Sowieckim do listopada 1947 roku. A we Lwowie w tym samym czasie NKWD aresztowała 40 czołowych Ĺźołnierzy AK, a później polowała na AK-owcĂłw. Ponad dwa tysiące Ĺźołnierzy Lwowskiej Armii Krajowej zostało skazanych i uwięzionych w łagrach sowieckich. Wielu z nich nie doczekało powrotu do Polski. Część AK-owcĂłw przemocą wcielono do 1 Armii Wojska Polskiego (tzw. armia Berlinga), kontrolowanej przez Kreml.

Po upadku komunizmu w Polsce w 1989 roku, walki Ĺźołnierza polskiego o LwĂłw w II wojnie światowej zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Ĺťołnierza Warszawie tablicą z napisem „LWÓW 12 - 22 IX 1939/22 - 26 VII 1944”.

W ramach obchodĂłw 70. rocznicy akcji „Burza” we Lwowie, 21 lipca 2014 roku w Lubartowie, Lublinie, Rykach, Szczebrzeszynie, Tomaszowie Lubelskim oraz w Zamościu zawisły banery - wielkoformatowe fotografie ilustrujące moment wkraczania jednostek AK do Lwowa oraz ujawniania się cywilnych struktur Polskiego Państwa Podziemnego. W Muzeum Armii Krajowej w Krakowie otwarto czasową wystawę upamiętniającą wydarzenie akcji „Burza” we Lwowie". Zdjęcia i eksponaty pochodziły ze zbiorĂłw KombatantĂłw Lwowskiej Armii Krajowej.

Marian Kałuski

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt