Piątek 26 Kwietnia 2024r. - 117 dz. roku,  Imieniny: Marii, Marzeny, Ryszarda

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 31.08.15 - 13:17     Czytano: [1137]

Dział: WPiS

Polonia w Tallinnie oczekuje zmian

- serdeczne spotkanie z prezydentem Andrzejem Dudą

Relacja bezpośrednia z Estonii

Podczas niedzielnej wizyty prezydenta Andrzeja Dudy w Tallinie odbyło się teĹź bardzo sympatyczne, choć nieformalne spotkanie z przedstawicielami estońskiej Polonii, o czym jednak mediĂłw głównonurtowe milczały... A przecieĹź w słynnej „białej książeczce” z wytłoczonym na okładce orzełkiem w koronie zawierającej pakiet niezbędnych informacji, ktĂłrą otrzymują wszyscy dziennikarze z obsługi prasowej, napisane zostało w ramce: „Uwaga: po złoĹźeniu wieńcĂłw Panowie Prezydenci podchodzą do przedstawicieli Polonii”. Miało to nastąpić u stĂłp Pomnika Wolności, ktĂłry znajduje się na placu Wolności, stanowiącym symbol dumy narodowej i obywatelskiej EstończykĂłw. Obelisk zwieńczony krzyĹźem, podświetlany w nocy ledowym światłem, upamiętnia bohaterskie walki o niepodległość kraju, toczone w latach 1918-20.

Jako dziennikarze i fotoreporterzy zostaliśmy przywiezieni na plac autobusem co najmniej kwadrans wcześniej, zanim przyjechały oficjalne delegacje. Kto chciał, mĂłgł więc podejść do liczącej 20-30 osĂłb grupy, ktĂłra natychmiast, z daleka rzucała się w oczy. Kilkoro pań i panĂłw ubranych było bowiem w piękne stroje krakowskie, a pomiędzy nimi ksiądz w sutannie – z daleka więc było wiadomo, Ĺźe to tutejsza Polonia. Przybyli z szefową Związku PolakĂłw w Estonii „Polonia” panią Haliną Krystyną Kisłacz oraz kilkoma członkami dziewięcioosobowego Zespołu Pieśni i Tańca „Lajkonik”. Powiewali dużą biało-czerwoną flagą.

Szef zespołu i jednocześnie wiceprezes „Polonii”, Mariusz Gubała w ostatniej chwili urwał się z pracy (w Estonii często pracuje się takĹźe w niedzielę, ale teĹź i szanuje się pracę…), przybiegł spocony, ale ubrany w krakowską sukmanę, kaftan i portki, i bardzo, bardzo szczęśliwy. W dłoniach trzymał jeszcze przynaleĹźną do krakowskiego stroju czerwoną rogatywkę z czarnym, barankowym otokiem, zwana krakuską, zdobną w pawie piĂłra. Wszyscy zgodnie – choć jeden przez drugiego – mĂłwili, Ĺźe to niezwykle waĹźny dzień w ich Ĺźyciu, Ĺźe się bardzo cieszą i bardzo są zaszczyceni, Ĺźe prezydent Polski chce się z nimi spotkać. Nawet jeśli tylko na chwilkę, to dla nich wielki honor i zaszczyt. Przez ostatnie lata tak nie było, a rząd polski kompletnie ich ignoruje – słyszę z wielu stron narzekania. Pani Kisłacz, emerytowana lekarz pediatra, chciałaby na przykład, Ĺźeby mieli z Warszawy pomoc w nauce języka polskiego, bo jak dotąd jej wnuczka uczona jest tylko w domu, a to o wiele za mało. Potrzebna byłaby szkoła, regularne lekcje, Ĺźeby następne pokolenia nie zerwały łańcucha łączności z Ojczyzną, nie utraciły ducha patriotyzmu. Śmiejąc się, z uroczym kresowym zaśpiewem mĂłwi, Ĺźe teraz to jej polski miesza się z estońskim i rosyjskim (ktĂłry przecieĹź za czasĂłw okupacji sowieckiej był w Estońskiej Republice Radzieckiej językiem obowiązkowym) i czasem juĹź nie wie w jakim języku mĂłwi. Pani Kisłacz, szefowa związku „Polonia” chwali za to polską ambasadę w Tallinnie, Ĺźe dobrze się „Polonii” z nią współpracuje, Ĺźe im pomaga. Nie ukrywa teĹź radości, Ĺźe moĹźe porozmawiać z polskimi dziennikarzami w ojczystym języku, opowiedzieć – choć przez chwilę – o tutejszych sprawach i problemach. Wyszła tu za mąż za pół-Polaka pół Białorusina, co w Estonii nie jest niczym dziwnym. „Tu jest wszystko zmieszane, nie ma małżeństw czysto polskich, tu jest to normalne” – mĂłwi pani Kisłacz. A mimo to prężna jest siła kultywowania polskiej tradycji i kultury. Zespół Pieśni i Tańca „Lajkonik” spotyka się na prĂłbach raz w tygodniu, przed koncertami częściej. Występują na terenie całej Estonii i poza jej granicami – na Litwie, Łotwie, Ukrainie, w Polsce. Ostatnio gościli w Polanicy Zdroju i Wyszkowie, gdzie zaprezentowali zarĂłwno folklor estoński jak i polski, planują przyjazd do Krakowa i Wieliczki. „Lajkonik” uczestniczył teĹź w m.in. w Międzynarodowym Festiwalu Polskiego Folkloru na Łotwie, co roku świętują tańcem i śpiewem obchody świąt polskich narodowych 3 maja i 11 listopada, a takĹźe BoĹźe Narodzenie. Święto Konstytucji 3 Maja jest teĹź tradycyjnie obchodzone jako Międzynarodowy Dzień Polonii, na ktĂłry w Tallinnie zapraszani są rĂłwnieĹź przedstawiciele zaprzyjaĹşnionych organizacji innych mniejszości – litewskiej, łotewskiej, czuwaszskiej oraz estońskich organizacji społecznych. Z krĂłtkiej rozmowy na tallińskim placu Wolności z przedstawicielami Polonii wynika, Ĺźe współżycie z przedstawicielami innych narodĂłw układa się w Estonii przyjaĹşnie i harmonijnie. WśrĂłd członkĂłw zespołu „Lajkonik” są teĹź Walentyna i Jacek Mielcarkowie, ona jest pochodzenia ukraińskiego, on – polskiego. „Przyjedziemy do was i pokaĹźemy tańce estońskie, poczęstujemy estońskimi cukierkami” – wołają na poĹźegnanie.

Zgromadzeni na placu Wolności Polonusi wiedzą, Ĺźe prezydent Duda przyjechał tu w bardzo waĹźnych sprawach bezpieczeństwa tej części Europy, zdają sobie sprawę z zagroĹźeń. „Tu jest bufor, chodzi o to, by te granice były bardziej szczelne – mĂłwi piękną polszczyzną, zupełnie bez obcego akcentu Mariusz Gubała. – Jesteśmy zaszczyceni, Ĺźe to właśnie Estonia, gdzie mieszkamy, jest pierwszym krajem, od ktĂłrego głowa polskiego państwa rozpoczyna swe zagraniczne podróşe”.

Muszę juĹź kończyć rozmowę, bo odwołują nas na miejsce przeznaczone dla prasy. Za chwilę na plac wjeĹźdĹźa kolumna limuzyn. Prezydenci Polski i Estonii idą w kierunku pomnika Wolności. Andrzej Duda dostrzegłszy grupę PolakĂłw uśmiecha się i chciał zrobić krok w ich kierunku. Jednak protokół dyplomatyczny ma swoje wymagania. Dopiero po ceremonii złoĹźenia wieńcĂłw i oddaniu hołdu tym, ktĂłrzy swe Ĺźycie oddali za niepodległość Estonii, prezydent RP podchodzi do swych rodakĂłw, ściska dłonie, rozmawia. Swoboda, serdeczność i bezpośredniość – to nowy styl urzędowania. Ĺťadna pani zza ramienia prezydenta nie musi podpowiadać „przytulmy tę panią”... Andrzej Duda co prawda fizycznie nikogo nie przytula, ale z całej jego postaw promienieje radość, on ich wszystkich przytula swoja obecnością, tu nic nie trzeba udawać. Trwa to krĂłtko, bo juĹź zaraz następny punkt programu jego pierwszej oficjalnej wizyty zagranicznej, zwiedzanie pobliskiego Muzeum Okupacji i złoĹźenie waĹźnych oświadczeń przez głowy obu państw. Chwile te jednak wszyscy zgromadzeni tego dnia w Tallinnie pod biało-czerwoną flagą zapamiętają, jak sami twierdzą, do końca Ĺźycia. Wiążą z nią wielkie nadzieje na lepsze traktowanie przez polskie państwo Ĺźyjących poza Ojczyzną rodakĂłw.

Jolanta Sosnowska

Jest to fragment większego artykułu, ktĂłry ukaĹźe się w najbliĹźszym numerze wydawanego przez Białego Kruka miesięcznika „Wpis - Wiara, Patriotyzm i Sztuka”

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt