Brzydka konkubina

Szanowni Państwo!

Elektorat obecnie rządzącej ekipy przypomina brzydką konkubinę, kurczowo trzymającą się swojego gangstera w obawie, że nikt inny jej nie zechce i zdechnie z głodu. Warto więc może się zastanowić, czy należy się do osób czerpiących zyski z działań tego (nie)rządu, czy też nie.

Jeśli dotychczas dokonywaliście wyborĂłw ze względu na ładny krawat kandydata, to moĹźe warto zmienić kryteria. Zapytajcie swoich kandydatĂłw na włodarzy waszych miast i gmin o konkrety. Na przykład w Warszawie, gdyby zwolnić wszystkich zatrudnionych przez HGW „niezbędnych” pracownikĂłw, to za te pieniądze komunikacja w stolicy mogłaby być darmowa dla wszystkich! Spytajcie teĹź co przyszły prezydent zamierza zrobić z „Pomnikiem 4 śpiących” i z „Tęczą”. Z tym, Ĺźe nie naleĹźy zapominać o sprawdzonej PO wielokroć „platformianej” zasadzie. Obietnice przedstawicieli Platformy Obywatelskiej pozostaną tylko nigdy nie spełnionymi obietnicami, o czym powinny się juĹź przekonać najwierniejsze nawet lemingi.

Trzeba moĹźe jednak przypomnieć jak PO doszło do władzy. Otóş głównie straszeniem PiS-em. Byle babcia handlująca koperkiem z własnego ogrĂłdka została nastraszona, Ĺźe za ten czyn niezgodny z prawem pĂłjdzie do więzienia jak tylko PiS dojdzie do władzy. Chytre zagranie – straszenie płotek dla stworzenia Ĺźerowiska rekinom.

Wyborco, zastanów się czy rola brzydkiej konkubiny wiernej gangsterowi naprawdę ci odpowiada.

Pozdrawiam do następnej soboty

Małgorzata Todd
www.mtodd.pl
Lub http://sklep.mtodd.pl










45/2014 (176)


…………………….





MARGARET TODD

Odcinek 76

♣
Dominika ubrała się staranniej niż miała to w zwyczaju, ponad kwadrans poświęciła na
makijaż. Rezultat okazał się na tyle dobry, że zaowocował nawet ukłonem sąsiada, który ją
poznawał tylko, kiedy była wystrojona. Normalnie zlewała mu się z otoczeniem i po prostu
jej nie zauwaĹźał. NajwyraĹşniej niektĂłrzy mężczyĹşni „tak mają”.
Kiedy zjechała windą na dół, uświadomiła sobie, że musi jednak wrócić. Nigdy nie wychodziła
z domu bez jakiejś książki do czytania. Praca detektywa, podobnie jak aktora filmowego,
polega w głównej mierze na czekaniu, które można spożytkować, czytając książkę.
Na dzisiaj założyła sobie pewien plan wymagający jednak dopracowania z powodu wiele
luk. Właściwie Właściwie na skutek tych luk trudno go w ogóle nazwać planem. Na wszelki
wypadek w kieszeni kurtki miała legitymację policyjną, ale najpierw zda się na improwizację
i łut szczęścia.
Ta część Bielan powstała za czasów budowy Huty Warszawa i nosiła wyraźne znamiona
tamtej epoki. Władza komunistyczna chciała mieć klasę robotniczą na podorędziu, żeby w
razie czego dać odpór buntującej się inteligencji. A że te kalkulacje zawiodły, to już inna
sprawa.
Dominika upewniła się najpierw, czy nie ma nikogo w mieszkaniu numer pięć należącym
do teścia posła Buchniarza. O tej porze nikt domofonu nie odebrał, jak się tego spodziewała.
Nietrudno było się zorientować, że na każdym piętrze są po trzy mieszkania. Spróbowała do
sąsiada z numerem cztery, bez powodzenia. Za to sąsiad spod szóstki nawet nie zapytał jej, w
jakiej sprawie, tylko otworzył drzwi. Weszła na piętro i rozejrzała się. Drzwi do wszystkich
trzech mieszkań były takie same, wyglądały, jakby lokatorzy nie ulegli modzie na ich wymianę,
albo może nie odczuwali strachu przed włamywaczami.
Drzwi pod szóstką otwarły się i w progu stanął stary mężczyzna
– Dzień dobry – powiedziała Dominika z udanym zaĹźenowaniem. – Nie przeszkadzam
panu? – Spodziewała się, Ĺźe mężczyzna spyta ją, w jakiej sprawie przychodzi, a on uśmiechnął
się tylko i powiedział:
– Ani trochę. Proszę wejść – przyglądał jej się z zainteresowaniem.
– Nie zastałam pana sąsiada.
– KtĂłrego? Bo jeśli tego spod czwĂłrki, to rzadko bywa. Na dobrą sprawę widziałem go ze
dwa razy. To mieszkanie jest wynajmowane, ale doprawdy nie wiem, komu. Wcale nie zdziwiłbym
się, gdyby to była jakaś dziupla.
– Coś na to wskazuje?
mnie o niego spytała, umiałbym o nim powiedzieć tylko, że jest wysoki.
– Nie o niego mi chodzi, a o sąsiada spod piątki.
– O, jeśli jest pani jego znajomą, to proszę do środka. Pewnie jest u cĂłrki w Konstancinie.
Proszę, niech pani wejdzie.
W pokoju zrobił jej miejsce, usuwając z krzesła kota wraz z jego poduszką, co zwierzak
przyjął jak zniewagę. Przez moment rozpatrywał zamiar wskoczenia na kolana Dominice, w
końcu jednak powziął inną decyzję i ostentacyjnie wyszedł z pokoju.
– Trochę tu ciasno – powiedział właściciel mieszkania. – Ale człowiek się przyzwyczaja.
Tyle czasu juĹź tu mieszkam.
– Lata pięćdziesiąte?
– Tak. Wtedy tak budowano. Jaki ja byłem szczęśliwy, kiedy przeprowadziłem się tu z
hotelu robotniczego! Mieliśmy już z żoną dwoje dzieci, więc pokój z kuchnią, to było trochę
mało nawet jak na tamte standardy, ale lepsze to niż nic. Inni nam zazdrościli, że wreszcie
jesteśmy na własnych śmieciach.
– Wszystkie mieszkania są tu tak małe?
– Nie. Sąsiad, ktĂłrego pani szuka, dostał dwa pokoje z kuchnią, mimo Ĺźe miał tylko jedno
dziecko. Nie! Co ja mówię? Wtedy jeszcze ich córki nie było na świecie.
– A czym się tak zasłuĹźył? NaleĹźał do partii?
– Widać, Ĺźe pani bardzo młoda. Do partii to tu naleĹźał co drugi. On miał specjalne chody.
– Co to znaczy?
– Był zaopatrzeniowcem. i facet, ktĂłry potrafił zdobyć potrzebne materiały, maszyny, To
był „gościu”, jak się wĂłwczas mawiało. Brakowało wszystkiego czy co tam było potrzebne
do produkcji, żeby zakład nie stał, był na wagę złota.
– Były chyba jakieś przydziały.
– OdgĂłrnie nie da się sterować wszystkim. On jeĹşdził często do NRD. Mam nadzieję, Ĺźe
pani wie, o czym mówię?
– Uczyłam się historii.
– Zatem wie pani, Ĺźe było to przedmurze komunizmu. Cały obĂłz socjalistyczny składał
się na ich zaopatrzenie, a i tak uciekali przez żelazną kurtynę.
– A gdzie konkretnie pracował pana sąsiad?
– Chyba w hucie, jak wszyscy, dokładnie nie wiem. Znał niemiecki, przywoził nie tylko
to, czego jego zakład potrzebował, ale zaopatrywał też rodzinę, a niekiedy i sąsiadów. Jeszcze
mam trabanta kupionego dzięki jego koneksjom.
– No tak – Dominika spojrzała na zegarek.
– A moĹźe napije się pani kawy albo herbaty, czekając na sąsiada?
– Nie, dziękuję. Raczej juĹź pĂłjdę – wstała, słysząc szmer dolatujący z klatki schodowej.
Nie myliła się. Kiedy opuszczała mieszkanie sąsiada, teść posła właśnie otwierał drzwi do
swojego mieszkania.
– O! Co za niespodzianka – powiedział. – Spodziewałem się pani o pierwszej, a jest dopiero
po dwunastej.
– Przepraszam. Myślałam, Ĺźe umĂłwiliśmy się na jedenastą – powiedziała, robiąc wielkie
oczy.
– Nie. MĂłwiłem przecieĹź, Ĺźe o jedenastej mam dentystkę. Ale proszę – wpuścił ją do
przedpokoju, gdzie zdjęła kurtkę, którą od niej odebrał i wraz z własną powiesił na wieszaku.
– Mam nadzieję, Ĺźe wizyta nie była bolesna.
– PrzejdĹşmy do rzeczy – zaproponował, wskazując jej fotel przy okrągłym stoliku, w tle
którego był regał zasłaniający całą powierzchnię ściany. Przy oknie balkonowym stało kilka
roślin doniczkowych i biurko z komputerem. Okrągły stolik i fotele, w których usiedli, dopełniały
umeblowania pokoju. – Jakie jeszcze chciała mi pani zadać pytanie? – teść posła wyda-
wał się człowiekiem oschłym, na którym uroda Dominiki, mimo iż starannie podkreślona, nie
robiła najmniejszego wrażenia.
– Czy znał pan Artura Urbaniuka, zanim został asystentem pana zięcia?
– I tak, i nie. Ktoś znajomy poprosił mnie o wstawiennictwo. Ale proszę mi wierzyć, Ĺźe
nic by z tego nie było, gdyby nie nadawał się na to stanowisko. Z drugiej jednak strony, czuję
się trochę odpowiedzialny za to nieszczęście. Gdyby został w Lublinie, nie doszłoby do tego
– To przecieĹź nie pana wina.
– Wiem – odparł pospiesznie i urwał, jakby zastanawiając się, czy coś jeszcze dodać.
Wreszcie zapytał: – MoĹźe się pani czegoś napije?
– Nie, dziękuję.
– Nie wypada mi proponować alkoholu funkcjonariuszowi na słuĹźbie, a szkoda, bo moje
nalewki słyną w okolicy – gestem wskazał kryształową karafkę ustawioną na małej srebrnej
tacy. Obok stały wysokie, kuliste kieliszki, wyglądały jednak, jakby były z innego niż karafka
kompletu.
– Ładnie tu u pana i przytulnie – pochwaliła Dominika, chociaĹź zdawała sobie sprawę, Ĺźe
pochwała jest na wyrost.
– Nic tu od lat nie zmieniam i trochę się zagraciło. Należę do osĂłb, ktĂłre z trudem coś
wyrzucają.
– Oj, teĹź to mam – Dominika uwaĹźała, Ĺźe wyszukiwanie wspĂłlnych cech zbliĹźa ludzi do
siebie.
– To pewnie zna teĹź pani problem ze sprzątaniem, ktĂłre staje się coraz trudniejsze. Gdzieś
usłyszałem takie porzekadło: Dla Anglika jego dom jest jego zamkiem. Polak powiada, że jest
na własnych śmieciach.
– Coś w tym jest – przyznała Dominika.
– Ostatnio przybył jeszcze komputer. Najpierw słuĹźył mi wyłącznie do ustawiania pasjansĂłw,
ale ostatnio nauczyłem się posługiwać pocztą elektroniczną, z czego jestem dumny.
– Niewielu emerytom chce się uczyć czegoś tak nowego jak obsługa komputera – powiedziała
Dominika z ujmującym uśmiechem.
– Rzeczywiście – odwzajemnił jej uśmiech. – W innych sprawach jestem mniej postępowy.
Na przykład te regały. Teraz takie są niemodne, niczego jednak od śmierci żony nie
zmieniałem. Nie ma pani pojęcia, ile w takim regale się mieści. Ma to co prawda i swoje złe
strony, bo gdy się próbuje zrobić porządki, trudno się zdecydować, co wyrzucić, a co może
się jeszcze przydać. To pewnie przyzwyczajenie z dawnych lat niedostatku. Przepraszam, że
się tak rozgadałem.
Dominika nie przeczyła. Rzeczywiście, nie były to istotne informacje. Uśmiechnęła się
jednak życzliwie i zapytała:
– Pracował pan pewnie w Hucie?
– Na początku. Później byłem zaopatrzeniowcem w róşnych firmach.
– Udało mi się ustalić, Ĺźe miał pan rozległe koneksje i potrafił wszystko załatwić.
– O! Czym sobie zasłuĹźyłem na zainteresowanie pięknej kobiety? – starszy pan nagle
zmienił sposób zachowania. Nie był już poczciwym staruszkiem, a szarmanckim dżentelmenem,
co trochę Dominikę zaskoczyło.
– Taka praca.
– Rozumiem. Powiem więcej: nawet podziwiam. Sam byłbym bezradny, gdyby przyszło
mi znaleźć mordercę. A wracając do tych „rozległych koneksji”, to lekka przesada. Lubię
pomagać ludziom. To wszystko.
CDN

Już teraz można zamówić całość wpłacając jedynie 20 zł na konto Nr: 50 1020 5558 1111 1115 9930 0019. Adres posiadacza konta to: Wydawnictwo TWINS; ul. Dymińska 6a/146; 01-519 Warszawa i podając adres internetowy, na który e-booka należy przesłać.

Okładkę zaprojektował Zdzisław Ĺťmudziński Copyright © by
Margaret Todd, 2013 All rights reserved. Wydawnictwo „Twins”
ul. Dymińska 6a/146 01-519 Warszawa


..............................................................................................
Apel – kaĹźdy z Państwa moĹźe ten apel podpisać. PrĂłcz imienia i nazwiska moĹźna teĹź podać tytuł, funkcję oraz przynaleĹźność do jakiejś organizacji.

APEL

Polacy, wyborcy!

Platforma Obywatelska i Donald Tusk, podejmą niedługo – wspomagani przez Ĺźyczliwe im media (TVP, TVN, Polsat, „Gazeta Wyborcza”, „Rzeczpospolita”, „Fakt”, „Dziennik Gazeta Prawna”, „Polska”, „Polityka”, „Newsweek”, „Wprost”, „Polskie Radio”, „TOK FM”, itd.) – wielką akcję straszenia wyborcĂłw i ostrzegania przed nieszczęściami, jakie spadną na Polskę, jeśli w wyborach samorządowych i parlamentarnych zwycięży PiS. Media te będą się prześcigać w podawaniu dosadnych przykładĂłw owych nieszczęść. Będą wspierane zręcznie przez media zagraniczne, zwłaszcza niemieckie, wykonujące tajne dyrektywy strategĂłw brukselskich.

Polacy, wyborcy!
Nie dajcie się zastraszyć, nie dajcie się okłamać, nie dajcie się ponownie oszukać Tuskowi i jego Platformie – rzekomo obywatelskiej!
1. Jan Wawrzyńczyk – profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
2. Małgorzata Todd – pisarka.
3. Jarosław Piastowski – lekarz.
4. Zbigniew Lisiecki – informatyk.
5. Rafał Wysmyk – ekonomista.
6. Jerzy Burski – artysta grafik.
7. Andrzej Ordoczyński – Polak.
8. Konrad Turzyński – bibliotekarz, w l. 1979–1981 uczestnik Ruchu Młodej Polski.
9. Zofia Korzeńska – eseistka, poetka.
10. Bohdan Urbankowski – pisarz, filozof.
11. Romuald Chutkowski.
12. Piotr Zarębski – reĹźyser filmowy.
13. Jacek Wegner – publicysta.
14. Tadeusz Kucharski – Polak.
15. Jerzy Gnieciak – w l. 1980–1989 przewodniczący NSZZ „Solidarność” RI Opolszczyzny.
16. Edward Tyburcy – dr nauk technicznych.
17. Lidia Sokołowska-Cybart – prawnik-lingwista
18. Wojciech Brojer – historyk.
19. Dariusz Smulski – Polak.
20. Ewa Tomaszewska – fizyk, działacz NSZZ „Solidarność”.
21. Grzegorz Waśniewski – Komendant Stowarzyszenia JĂłzefa Piłsudskiego „Orzeł Strzelecki” w Kanadzie.
22. Krystyna Banaszek mgr farmacji – Gdynia.
23. Zygmunt Korus – krytyk sztuki.
24. Ewa Duzinkiewicz – dyrektor gimnazjum.
25. Violetta Kardynał – dziennikarka.
26. Jerzy Jankowski – Prezes ZP w Norwegii, b. członek Solidarności Walczacej (SW).
27. Paweł Bendkowski – emeryt, były nauczyciel, Szczecin.
28. BoĹźena Cząstka-Szymon – językoznawca, więźniarka polityczna.
29. Tadeusz Wojteczko – inĹźynier, członek zarządu Komitetu Miejskiego PiS w Tarnobrzegu, oraz przewodniczący Klubu Gazety Polskiej.
30. Zofia Romaszewska – Komisja Interwencji i Monitoringu PiS, działaczka społeczna.
31. Stanisław Chęciński – dr nauk technicznych, członek, AKO.
32. Zbigniew Skowroński - red. nacz. Polsko-Polonijnej Gazety Internetowej KWORUM
33. . Izabella Galicka – historyk sztuki.
34. Wiesław Zieliński – pisarz, dziennikarz – RzeszĂłw.
35 Barbara Zielińska – emerytka – RzeszĂłw.
36 Bernadeta Wilk-Stankiewicz – były pracownik redakcji BI „Solidarność” przy ZR NSZZ „S” w Gdańsku.
37. Witold SZIRIN Michałowski – RUROCIAGI Redaktor Naczelny.
38. Violetta Sasiak – pielęgniarka, Klub GP Reda Rumia Wejherowo.
39. Marzena Kasprowicz – mgr inĹź. budownictwa, nauczyciel-mianowany, poetka, maluje i pisze z potrzeby serca.
40. Janina Kasprowicz – emerytowana nauczycielka, wizytator szkolny odznaczona wszystkimi moĹźliwymi orderami i krzyĹźami.
41. Ferdynand Kasprowicz – emerytowany nauczyciel.
42. Kazimierz M. Janeczko – mgr nauczyciel, członek PO AK.



Prosimy o wpisywanie się na listę


…………………………………….

Komentarz do felietonu (ad. Alkoholizm 44/2014 (175)

Szanowna Pani Małgorzato

Serwowanie podbitym narodom narkotykĂłw i alkoholu i wszelkich innych „uzaleĹźniaczy-ogłupiaczy” jest od dawna znaną i skuteczną metodą zniewalania stosowaną przez zaborcze nacje (przykłady starsze – podbĂłj Indian, historia zniewolenia Chin, przykład młodszy – przerzut narkotykĂłw do USA finansowany przez Rosję). Gorzej gdy tę metodę stosują kierownicze elity danego narodu. To prosty test na jakość tych elit, a przede wszystkim niebezpieczną ich agenturalność.
PrĂłba wprowadzenia w Polsce liberalizacji prawa dotyczącego tzw. miękkich narkotykĂłw wpisuje się w ten nurt. O polityce „antyalkoholowej” prowadzonej w naszym kraju juĹź nie wspomnę.

Serdecznie Panią pozdrawiam – Ewa Działa-Szczepańczyk

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt