Piątek 26 Kwietnia 2024r. - 117 dz. roku,  Imieniny: Marii, Marzeny, Ryszarda

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 13.01.12 - 22:19     Czytano: [7034]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Dlaczego utraciliśmy Kresy?

Z woli Bożej utraciliśmy Lwów, Wilno i Grodno

Żaden porządny człowiek nie może, po prostu nie może twierdzić, że to, że Lwów jest ukraiński, Wilno litewskie, a Grodno białoruskie jest sprawiedliwością dziejową (historyczną), a przez to sprawiedliwością Bożą. Bo czy sprawiedliwość dziejową można osiągać przez masowe mordowanie ludzi, przez zsyłanie ich na Sybir, wypędzanie z wielowiekowej ojcowizny, przez grabież ich mienia?
Nie, na pewno nie!
Dlaczego więc Polska i Polacy utracili te miasta, utracili Ziemie Wschodnie? Dlaczego w tej sprawie zatriumfowała niesprawiedliwość?
W tomie XV „Tek historycznych” (1966 r.), ktĂłre wydawało Polskie Towarzystwo Historyczne na ObczyĹşnie (Londyn), została wydrukowana praca dra Witolda Dzięcioła pt. „Tysiąclecie związku Ziemi Czerwieńskiej z Polską”, ktĂłrą autor zakończył jakĹźe wymownym wywodem, ktĂłry okazał się być jedynie poboĹźnym Ĺźyczeniem nie tylko dra Dzięcioła, ale takĹźe wielu tysięcy PolakĂłw w Polsce i na całym świecie, w tym takĹźe w dalekiej Australii (50%, tj. ok. 30 000 PolakĂłw przybyłych tu zaraz po wojnie pochodziło z KresĂłw), ktĂłrzy określali obecną wschodnią granicę Polski jako „granicę bezprawia i krzywdy”.
Dr Witold Dzięcioł napisał: „Wschodnia Polska w ostatniej wojnie została zniszczona. Nieprzyjaciel tu szalał najbardziej. Ta Polska jest symbolem tragedii ściągniętej na ludzkość przez siły ciemności. Triumf wielkiego zła w świecie został przypieczętowany nieprawością popełnioną na tej ziemi. Polacy poświęcili wszystko dla Wschodniej Polski. Gdyby na plany nieprzyjaciół względem tej ziemi się zgadzali, los Polski byłby znośniejszy. Armia polska, ktĂłra tyle zwycięstw odniosła na Zachodzie, rekrutowała się przewaĹźnie z KresĂłw Wschodnich. Ta armia oraz milionowa rzesza polskiej emigracji złoĹźyły z siebie pełną ofiarę, poświęcając siebie i swoje dzieci dla Wschodniej Polski, skazanej na zatratę. Ta całopalna ofiara nie poszła na marne. Nad historią panuje BĂłg. I On tak dzieje ludzkie pokieruje, Ĺźe ziemie te do Polski nie tylko wrĂłcą, ale i staną się pomostem lepszego zrozumienia i przyjaĹşni pomiędzy pobratymczymi narodami. Tak było juĹź przedtem. Im większa była klęska, tym większe będzie ostateczne zwycięstwo”.
Kresy Wschodnie nie wróciły i już nigdy nie wrócą do Polski.
Jak zwykle na tym świecie bywa nie zwyciężyła sprawiedliwość dziejowa, ale zwyciężyły siły ciemności - bezprawie i sadyzm historii, pomimo tego czy właśnie dlatego, Ĺźe jak pisze dr Dzięcioł, „Nad historią panuje BĂłg”!
Bo czy prawdziwą siłą ciemności nie był Stalin, ktĂłry oderwał od Polski – ukradł Polsce LwĂłw, Wilno i Grodno? A w czyich rękach był on narzędziem? Boga czy Szatana? Jeśli dr Dzięcioł ma rację, Ĺźe „Nad historią panuje BĂłg” to Stalin był narzędziem w rękach Boga. Dla mnie to brzmi jak bluĹşnierstwo. Ale Kościół katolicki tak jednak naucza, mając na uwadze tylko dobro czynione w historii. Jednak „panowanie Boga nad historią” musi i zapewne obejmuje takĹźe występujące w niej zło. Nie moĹźna przecieĹź twierdzić, Ĺźe BĂłg jest odpowiedzialny tylko za występujące w historii dobro, a za zło odpowiedzialny jest Szatan czy człowiek, gdyĹź BĂłg stworzył człowieka i zło. A jak nie stworzył zła – to je toleruje. Pamiętać przy tym musimy, Ĺźe sprawa „łaski BoĹźej” i to czy człowiek ma wolną wolę czy jej nie ma – czy wszystko jest z gĂłry ukartowane przez Boga, do dziś dnia nie jest wyjaśniona przez Kościół (Jan Wierusz Kowalski „Katolicyzm nowoĹźytny XV-XX wiek” Warszawa 1985).
MĂłwi się, Ĺźe „Kradzione nie tuczy”. A jednak ta kradzieĹź „utuczyła” Ukrainę i UkraińcĂłw, Litwę i LitwinĂłw oraz Białoruś i BiałorusinĂłw. Oni naprawdę skorzystali z tej kradzieĹźy i co więcej - są dzisiaj legalnymi w sensie politycznym (bo na pewno nie moralnie!) właścicielami skradzionej rzeczy, co jest sprzeczne z kodeksami karnymi kaĹźdego cywilizowanego kraju!
Co więcej, BĂłg wynagrodził zło! Ukraińcy (np. ich bandycka Dywizja SS „Galizien”), Litwini i Białorusini podczas II wojny światowej wspierali hitleryzm (antychrześcijański z ducha!) i jego zbrodnie, depcząc przy tym boskie przykazanie miłości bliĹşniego. Litwini mordowali PolakĂłw i ĹťydĂłw (np. Ponary pod Wilnem – 100 000 ofiar), policja litewska pałowała W KOŚCIOŁACH wileńskich PolakĂłw śpiewających polskie pieśni religijne, a z poduszczenia biskupa litewskiego M. Reinysa Niemcy w 1942 roku aresztowali i internowali na Litwie arcybiskupa wileńskiego Romualda Jałbrzykowskiego i członkĂłw kurii wileńskiej oraz zamknęli wileńskie seminarium duchowne (no bo seminarzyści byli Polakami). Z kolei nacjonaliści ukraińscy wymordowali na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w wyjątkowo brutalny sposĂłb ponad 100 000 PolakĂłw, a kilkaset tysięcy innych swoim terrorem wypędzili ze swych domostw. A ukraińscy rzekomi katolicy – grekokatolicy po dziś dzień prześladują nielicznych dzisiaj PolakĂłw-katolikĂłw i ich organizację kościelną we Lwowie i ziemi lwowskiej.
Gdyby nie zbrodnia Stalina – Związku Sowieckiego LwĂłw, Wilno i Grodno byłyby po dziś dzień i chyba na zawsze miastami polskimi. Stalin dla PolakĂłw był potworem, ale dla UkraińcĂłw, LitwinĂłw i BiałorusinĂłw w tym przypadku wyjątkowym dobrodziejem. Ukraińcy, Litwini i Białorusini powinni wznieść Stalinowi niebosiężne pomniki we Lwowie (a nie krwawemu terroryście Stepanowi Banderze, ktĂłry nic nie zrobił, aby LwĂłw był ukraiński, a Ukraina wolnym państwem!), w Wilnie i Grodnie w podzięce za ukraiński dziś LwĂłw, litewskie Wilno i białoruskie Grodno. MoĹźe takĹźe powinni zamienić swoją rzekomo chrześcijańską wiarę na bliĹźszy im duchowo szatanizm (mowa tu głównie o szowinistach-faszystach ukraińskich i litewskich, ktĂłrzy są takimi chrześcijanami jak z koziej d... trąba!).
A więc z woli BoĹźej, i pomimo tego, Ĺźe Matka Boska jest KrĂłlową Polski (a została nią ogłoszona w katedrze lwowskiej w 1656 roku!), LwĂłw i Wilno – miasta bez ktĂłrych Polska nie jest Polską w całym tego słowa znaczeniu, zostały oderwane od Polski. Bo świat z woli BoĹźej jest krĂłlestwem Szatana. PrzecieĹź, jak czytamy w Ewangelii, sam Pan Jezus powiedział Szatanowi, Ĺźe krĂłlestwo Jego nie jest z tego świata! Tu rządzi Szatan i krĂłluje jego terror i bezprawie. Dlatego los człowieka na ziemi to droga przez piekło. I między innymi dlatego LwĂłw, Wilno i Grodno nie są dzisiaj polskimi miastami.
I taka jest prawda! I nie bójmy się o tym głośno mówić. Prawda jest prawdą. Niezależnie od tego czy dotyczy ona Boga czy nie.
A jeśli ktoś ją odrzuca – uwaĹźa, Ĺźe to nie przez Boga straciliśmy LwĂłw, Wilno i Grodno, to wĂłwczas osoby te muszą zaakceptować to, Ĺźe Szatan dał LwĂłw Ukraińcom, Wilno Litwinom i Grodno Białorusinom za ich wierną słuĹźbę dla niego.

Stan organizacji administracji państwowej na Ziemiach Wschodnich w 1939 roku

Na czele administracji państwowej w Polsce w latach 1918-39 stał prezes Rady Ministrów (premier), który kierował jej pracami. W skład Rady Ministrów, oprócz prezesa i wiceprezesów (wicepremierów), wchodzili ministrowie kierujący wyodrębnionym działem lub działami administracji rządowej oraz organami i jednostkami im podległymi lub przez nich nadzorowanymi.
W 1928 roku Radę Ministrów tworzyły następujące urzędy administracji rządowej: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Ministerstwo Skarbu, Ministerstwo Sprawiedliwości, Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Ministerstwo Rolnictwa, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, Ministerstwo Przemysłu i Handlu, Ministerstwo Robót Publicznych, Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej, Ministerstwo Komunikacji, Ministerstwo Reform Rolnych, Ministerstwo Poczt i Telegrafów.
Polska była podzielona na wojewĂłdztwa podległe Ministerstwu Spraw Wewnętrznych, na czele ktĂłrych stali podlegali mu wojewodowie. Na Ziemiach Wschodnich, ktĂłre odpadły od Polski w 1945 roku były następujące wojewĂłdztwa: białostockie – odpadła jego wschodnia część (Grodzieńszczyzna), lwowskie – odpadła część wschodnia (od Przemyśla na wschĂłd) wraz ze Lwowem, nowogrĂłdzkie, poleskie, stanisławowskie, tarnopolskie, wileńskie i wołyńskie.
Województwa były podzielone na powiaty, na czele których stali starostowie podlegli wojewodzie.
Na Ziemiach Wschodnich, ktĂłre odpadły od Polski w 1945 roku były następujące powiaty: woj. białostockie (Grodzieńszczyzna) – grodzieński i wołkowyski; woj. lwowskie (część wschodnia) – bĂłbrecki, dobromilski (część wschodnia wraz z Dobromilem), drohobycki, grĂłdecki, jaworowski, lwowski grodzki, lwowski, mościski, rawski, rudecki, samborski, sokalski, turczański i żółkiewski; woj. nowogrĂłdzkie – baranowicki, lidzki, nieświeski, nowogrĂłdzki, słonimski, stołpecki, szczuczyński, wołoĹźyński; woj. poleskie – brzeski, drohicki, kobryński, kosowski, koszyrski, łuniniecki, piński, pruĹźański i stoliński; woj. stanisławowskie – doliński, horodecki, kałuski, kołomyjski, kosowski, nadwĂłrniański, rohatyński, stanisławowski, stryjski, śniatyński, tłumacki i Ĺźydaczowski; woj. tarnopolskie – borszczowski, brodzki, brzeĹźański, buczacki, czortkowski, kamionecki, kopyczyniecki, podhajecki, przemyślański, radziechowski, skałacki, tarnopolski, trembowelski, zaleszczycki, zbaraski, zborowski i złoczowski; woj. wileńskie – brasławski, dziśnieński, mołodecki, oszmiański, postawski, święciański, wilejski, wileński grodzki i wileńsko-trocki; woj. wołyńskie – dubieński, horochowski, kostopolski, kowelski, krzemieniecki, lubomelski, łucki, rĂłwieński sarneński, włodzimierski i zdołbunowski.
Poza tym na Ziemiach Wschodnich były instytucje i urzędy podległe poszczególnym ministerstwom, które stanowiły okręgi. Były tu okręgi skarbowe: lwowski dla województw lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego, nowogródzko-poleski dla tych województw, wileński i wołyński, a Grodzieńszczyzna (pow. grodzieński i wołkowyski) należały do białostockiego okręgu skarbowego; okręgi celne: lwowski dla województw krakowskiego, lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego oraz wileński, który obejmował woj. wileńskie, nowogródzkie oraz powiaty grodzieński, augustowski i suwalski z woj. białostockiego, natomiast woj. poleskie i wołyńskie należały do warszawskiego okręgu celnego; okręgi sądowe: lwowski i wileński, a woj. wołyńskie należało do okręgu lubelskiego; okręgi szkolne: lwowski dla Małopolski Wschodniej, poleski dla woj. poleskiego i płd-wsch. części woj. nowogródzkiego; wileński dla woj. wileńskiego i większej części woj. nowogródzkiego i wołyński; okręgi górnicze: lwowski dla Małopolski Wschodniej i wileński dla woj. wileńskiego i nowogródzkiego, a woj. poleskie i wołyńskie oraz Grodzieńszczyzna (woj. białostockie) należały do warszawskiego okręgu górniczego; okręgi probiercze: południowy dla woj. krakowskiego, lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego, a pozostałe tereny Ziem Wschodnich należały do warszawskiego okręgu pobierczego; okręgi ubezpieczeń: dla woj. południowych i Wołynia, a pozostałe tereny Ziem Wschodnich należały do warszawskiego okręgu ubezpieczeń; okręgi inspekcji pracy: lwowski dla Małopolski Wschodniej i wileński dla woj. wileńskiego i nowogródzkiego, woj. poleskie należało do białostockiego okręgu pracy, a woj. wołyńskie do lubelskiego; okręgi kolejowe: lwowski dla woj. lwowskiego i pn. części woj. tarnopolskiego, stanisławowski dla woj. stanisławowskiego i pd. części woj. tarnopolskiego i wileński dla woj. wileńskiego, nowogródzkiego i większej części woj. białostockiego i poleskiego, natomiast woj. wołyńskie wchodziło w skład lubelskiego okręgu kolejowego; okręgi ziemskie: lwowski, nowogródzki z Grodzieńszczyzną, poleski, stanisławowski, tarnopolski, wileński i wołyński; okręgi wojskowe: lwowski, poleski (brzeski), stanisławowski i wileński, a woj. wołyńskie należało do lubelskiego okręgu wojskowego.

Obraz „Chrzest Litwy” Wojciecha Gersona

Mieszkający wĂłwczas w Szwajcarii państwo Janina (1927-2009, ktĂłra urodziła się w Biłce Szlacheckiej koło Lwowa) i Zbigniew Proczyńscy (1919-1998) przekazali 5 listopada 1987 roku swoją kolekcję 450 obrazĂłw malarstwa europejskiego (w tym obrazy: Albrechta Duerera, Jacopo Carucci, Petera Paula Rubensa, Diego Rodrigueza de Silva y Velazqueza, Antona van Dycka, Guidea Reni, Sebastiena Bourdona, Bartolomea Estebana Murillo, Sir Gottfrieda Knellera, Sir Joshuy Reynoldsa, Vincenta van Gogha, Pabla Picasso) polskiemu Kościołowi katolickiemu - Muzeum Archidiecezji Warszawskiej. Ze względu na tak cenny zbiĂłr, władze Warszawy w 1989 roku przekazały na stałą siedzibę Kolekcji zabytkowy budynek Banku Polskiego i Giełdy na Placu Bankowym, zbudowany przez Antonio Corazziego w 1825 roku. Od tej pory kolekcja ta nosi nazwę Muzeum Kolekcji Jana Pawła II fundacji Janiny i Zbigniewa Karola Porczyńskich. Z kolei w 1988 roku państwo Porczyńscy ofiarowali katedrze św. Jana w Warszawie monumentalne dzieło znanego malarza polskiego Wojciecha Gersona (1831-1901) „Chrzest Litwy”. Obraz o wymiarach 4 x 7 metrĂłw został namalowany z okazji 500-lecia chrztu Litwy (w 1886) i uzyskał srebrne medale na wystawach światowych w ParyĹźu w 1889 roku i w Los Angeles (USA) w 1894 roku. W związku z trudnościami umieszczenia tak duĹźego obrazu w katerze św. Jana, obraz został przekazany do Muzeum Kolekcji Jana Pawła II w Warszawie. Został umieszczony w Sali Gersona, w ktĂłrej stanowi zdecydowany akcent.

Chopin we Lwowie

Na dzisiejszej Ukrainie nie ma śladĂłw chopinowskich. Po prostu dlatego, Ĺźe Fryderyk Chopin nie miał okazji być we Lwowie-Małopolsce Wschodniej czy w ogĂłle na ziemiach ukrainnych dawnej Rzeczypospolitej. Jednak okazuje się, Ĺźe w 1910 roku, czyli w setną rocznicę urodzin Chopina, kiedy nie moĹźna było zorganizować uroczystości rocznicowych w Warszawie, poniewaĹź nie zgadzał się na to zaborca rosyjski, odbyły się one w polskim teatrze Skarbka we Lwowie w dniach 23-28 paĹşdziernika 1910 roku, gdyĹź należąca wĂłwczas do Austrii Galicja cieszyła się dużą autonomią polityczno-kulturalną i była rządzona przez PolakĂłw. Uroczystości te odbyły się podczas pierwszego Zjazdu MuzykĂłw Polskich we Lwowie i wzięli w nich udział prawie wszyscy wybitni muzycy polscy. Wziął w nich udział m.in. wielki pianista polski Ignacy Paderewski. Wygłosił tam 23 paĹşdziernika 1910 roku główną mowę o naszym największym kompozytorze, ktĂłra została wydana drukiem we Lwowie w 1912 roku: Ignacy Jan Paderewski, „Chopin, mowa” w: „ObchĂłd setnej rocznicy urodzin Chopina i pierwszy Zjazd MuzykĂłw Polskich we Lwowie”; jej riprint ukazał się w Warszawie w 1991 roku („Chopin. Mowa wygłoszona we Lwowie 23.10.1910”). Paderewski wziął udział rĂłwnieĹź we lwowskim koncercie, ktĂłry odbył się 24 paĹşdziernika.
W polskim Lwowie wydano takĹźe dwie cenne polskie biografie Fryderyka Chopina: Henryka Opieńskiego „Chopin” (1909) i Ferdynanda Hoesicka „Chopin. Ĺťycie i twĂłrczość” (1932).

Złodzieje polskich bibliotek i zbiorów muzealnych

W PRL pisano namiętnie o kradzieży polskich zbiorów bibliotecznych i muzealnych przez Niemców podczas II wojny światowej. Przemilczano natomiast fakt, że największym złodziejem polskich zbiorów bibliotecznych i muzealnych był w latach 1939-45 Związek Sowiecki. Prawdopodobnie ukradł narodowi polskiemu dużo więcej książek i zbiorów muzealnych niż hitlerowcy!
Po rozpadzie Związku Sowieckiego w 1991 roku większość z tego co nam ukradł Stalin pozostało w granicach dzisiejszej Litwy, Białorusi i Ukrainy. Litwini, Białorusini i Ukraińcy przejęli skradzione dobra kultury polskiej i ani myślą ich oddać. A rzekomo polskie rządy w Warszawie po 1989 roku ani myślą twardo domagać się zwrotu często arcypolskiego dziedzictwa narodowego.
Np. po powstaniu państwa ukraińskiego w 1991 roku Ukraińcy zaprzeczali, Ĺźe mają zrabowane przez SowietĂłw w 1939 roku zbiory z prywatnego domu Lanckorońskich. Czekali na śmierć ich ostatniej dziedziczki - Karoliny Lanckorońskiej (w 2002 r.), aby wĂłwczas przyznać się, Ĺźe dzieła wykradzione z jej prywatnego domu mają i Ĺźe stanowią one własność... narodu ukraińskiego (!). W Polsce i nikt się o nie nawet nie upomniał! – Takich mamy „PolakĂłw” u władzy!

ZagroĹźona arcypolska Ostra Brama w Wilnie

Cmentarz na Rossie, na którym spoczywa setki wybitnych wilnian, jest zaniedbywany przez litewskie władze państwowe i Wilna gdyż nie jest to cmentarz litewski, a tylko polski. To panteon polskości Wilna. (nie ma natomiast panteonu litewskiego w Wilnie!).
Podobnie jest z Ostrą Bramą w Wilnie, w ktĂłrej znajduje się cudowny obraz MB Ostrobramskiej. To takĹźe całkowicie polska pamiątka – polskiego katolicyzmu i dlatego Litwini i obecny arcybiskup Wilna Audrys Juozas Baczkis, znany z szowinizmu litewskiego i antypolskiej postawy (np. 50% wiernych w arcybiskupstwie wileńskim stanowią Polacy, jednak nigdy nie przemĂłwił do nich po polsku i traktuje polskich katolikĂłw jak jakiś pariasĂłw!) nie troszczą się o Ostrą Bramę, a jedynie o to jak zniszczyć jej polski charakter. Przystąpiono więc do jej „remontu”, ktĂłry okazał się zwykłym wandalizmem. Departament Ochrony ZabytkĂłw przy Ministerstwie Kultury Litwy określił dokonany remont w kaplicy Matki Boskiej Ostrobramskiej „przeraĹźającym wandalizmem” i zażądał wstrzymania dalszych prac („Rzeczpospolita 25.2.2010). Zaplanowano m.in. przebudowę samej kaplicy i cofnięcie o około 3-4 metrĂłw w głąb Cudownego Obrazu. Taka ingerencja spowodowałaby bowiem, Ĺźe po ponad 400 latach Cudowny Obraz Matki BoĹźej Ostrobramskiej zniknąłby z oczu wiernych modlących się z ulicy. A wierni ci to głównie Polacy, co rzuca się w oczy mieszkańcom Wilna i turystom. A to draĹźni szowinistĂłw litewskich.
Z „Naszego Dziennika” (1.3.2010) dowiadujemy się, Ĺźe po "remoncie" z kaplicy Matki BoĹźej Ostrobramskiej zginęła część wotĂłw składanych od setek lat przez polskich pielgrzymĂłw.
Poza tym przesuwając obraz w głąb kaplicy arcybiskup Baczkis zaplanował zlikwidowanie skarbca, w ktĂłrym od wiekĂłw przechowywane się cenne wota – polskie wota, ktĂłre są polskimi pamiątkami narodowymi.
Litwini weszli w posiadanie POLSKIEGO w całym tego słowa znaczeniu Wilna w 1939 roku. Sprezentował im miasto Józef Stalin po wspólnym z Hitlerem podboju Polski we wrześniu 1939 roku.
Litwini i Kościół litewski przywłaszczyli sobie wszystko w mieście co należało PRAWNIE do Polaków. W tym także Ostrą Bramę i jej polskie pamiątki.
Jeśli Litwini chcą te pamiątki jak prawdziwi barbarzyńcy zniszczyć, to tak rząd jak i Kościół polski powinny energicznie zażądać przekazania Kościołowi polskiemu tych pamiątek.
To jest psim obowiązkiem polskiego rządu i polskiego Kościoła!
Te pamiątki powinny znaleźć się w Polsce!

Polacy i Ukraińcy nigdy nie będą braćmi

Na sprawach polsko-ukraińskich dobrze się znam. Wiele moich tekstĂłw ukazało się w polskiej i róşnojęzycznej prasie i Internecie (m.in. po rewolucji pomarańczowej napisałem obszerny artykuł pt. „Porozmawiajmy szczerze o Ukrainie”, ktĂłry był przedrukowywany przez media w wielu krajach Europy i opublikowany w wielu portalach internetowych dosłownie od ParyĹźa po Władywostok; wciąż jest w Internecie). Pragnę zaznaczyć, Ĺźe ani ja, ani moja rodzina nie pochodzi z KresĂłw; banderowcy nikogo z mojej rodziny nie zamordowali. Znam sprawy kresowe niejako zawodowo, potrafię myśleć i jako Polak dbam przede wszystkim o interesy polskie.
Dobrze by było, aby Polacy i Ukraińcy Ĺźyli w zgodzie, aby Polska i Ukraina były naprawdę strategicznymi partnerami. Niestety, tak nie jest i nigdy nie będzie. Pisząc „Ukraińcy” mam na myśli nie przeciętnego Ukraińca, bo wśrĂłd nich – szczegĂłlnie wśrĂłd tych nad Dnieprem z pewnością nie mamy wielu przyjaciół, ale takĹźe i wielu wrogĂłw, ale ludzi władzy i bardzo wpływowych na tzw. Zachodniej Ukrainie (LwĂłw, Małopolska Wschodnia, Wołyń) nacjonalistĂłw ukraińskich, wśrĂłd ktĂłrych jest wielu duchownych grekokatolickich (unickich) i prawosławnych, przeĹźartych antypolską postawą do szpiku kości, chociaĹź mają dzisiaj ukraiński LwĂłw i od ponad 65 lat nie mają nad sobą władzy polskiej i PolakĂłw za sąsiadĂłw, ktĂłrych mienie, po ich wymordowaniu lub wypędzeniu za San i Bug, warte dziesiątki miliardĂłw dolarĂłw przywłaszczyli sobie bez najmniejszego odszkodowania.
Tak, nie wierzę w to, że kiedykolwiek Polacy i Ukraińcy będą dla siebie braćmi. I to nie przez Polaków, a właśnie Ukraińców; za dużo mają do nas różnych pretensji. U nich czas przeszły stanął w miejscu i ciągle obowiązuje. Tak samo Polska i Ukraina nigdy nie będą strategicznymi partnerami, niezależnie od tego co głoszą politycy polscy czy ukraińscy. Tak jak wody z ogniem nie da się połączyć, tak samo przyjaźń polsko-ukraińska jest przysłowiowym marzeniem ściętej głowy.
Proszę wskazać mi ukraińską wpływową (a nawet i nie!) partię polityczną, którą można by było określić jako propolską. Nikt tego nie uczyni.
Proszę mi wtedy wskazać choć jednego poważnego polityka ukraińskiego, który jest naprawdę propolski, czyli prawdziwym przyjacielem Polski i Polaków oraz nie fałszuje historii Polaków na dzisiejszym terytorium Ukrainy i nie przykłada ręki do niszczenia lub zacierania polskich śladów na Ukrainie?
Propolskim nazywany był prezydent Wiktor Juszczenko. - No i na koniec jego kadencji szydło wyszło z worka. Z ludzi, ktĂłrzy masowo mordowali PolakĂłw na Kresach podczas II wojny światowej, w tym dzieci, kobiety i starcĂłw, uczynił bohaterĂłw narodowych! A przecieĹź od samego początku było wiadomo, Ĺźe Juszczenko to antypolski nacjonalista. Pamiętacie gdzie skierował pierwsze kroki po objęciu urzędu prezydenckiego? Na polską Ziemię Przemyską, aby pokazać ukraińskim nacjonalistom, Ĺźe pamięta, Ĺźe to rzekomo ukraińska ziemia, ktĂłrą Polska nadal okupuje. Tylko ignorant polityczny- człowiek bujający w obłokach nie odczytał poprawnie tej wizyty! – A są przecieĹź Ukraińcy – to wielu UkraińcĂłw, ktĂłrzy wyciągają ręce nie tylko po polski Przemyśl i Chełm, ale takĹźe... KrakĂłw!!! (karmi się UkraińcĂłw bajką, Ĺźe to był ruski grĂłd, ktĂłrym zawładnęli Polacy w X wieku).
Wspieraliśmy wolną Ukrainę od samego początku: jako pierwszy kraj na świecie uznaliśmy jej niepodległość. Wspieraliśmy ją wszędzie i gdzie się dało i co za to w zamian otrzymaliśmy?
Daliśmy im POLSKI kościół katolicki na ich katedrę w Przemyślu, a za niego Polacy we Lwowie mieli odzyskać kościół św. Elżbiety. Oddaliśmy im Dom Ukraiński w Przymyślu, wierząc, że Polacy w zamian dostaną jakiś budynek we Lwowie, aby mogli urządzić w nim swój Dom Polski. Nie zwrócono kościoła św. Elżbiety i nie dano żadnego budynku na Dom Polski we Lwowie. Nie zwrócono nam arcypolskie pamiątki ze Lwowa, które ukradł nam Stalin w 1945 roku. Itd., itd.
Pytam się: co otrzymaliśmy od Ukraińców za nasze ich wspieranie? Otóż otrzymaliśmy porządnego kopniaka: władze dziś ukraińskiego Lwowa sprezentowały tamtejszym Polakom - na budynku szkoły polskiej tablicę upamiętniającą Romana Szuchewycza, czyli człowieka, który podczas II wojny światowej mordował Polaków!!!
I znowu słyszymy: musimy trzymać z Ukrainą, musimy ją wspierać, musimy jej ustępować.
Za co i w imię czego?
Czy nacjonalista ukraiński-banderowiec lub antypolski Janukowycz czy Tymoszenko są lepsi od antypolskich polityków rosyjskich?! Np. od Putina czy Zirynowskiego?
Na pewno nie. Antypolski Kijów, a taki jest i będzie niezależnie od tego co zrobimy dla Ukrainy (!), wcale nie jest lepszy od antypolskiej Moskwy.
Zapomnijmy więc o brataniu się z Ukraińcami, o politycznej współpracy Polski i Ukrainy; zacznijmy wreszcie bronić polskich interesów narodowych w kontaktach z tym państwem. Najwyżej współpracujmy z Ukrainą gospodarczo - i to jeśli nam będzie się to opłacało (!) i w dziedzinie kulturalnej. Tylko na tej płaszczyźnie możemy powolutku budować zbliżenie między obu narodami.

Akcyjny Bank Związkowy SA we Lwowie,

Założony w 1867 roku Akcyjny Bank Związkowy SA we Lwowie był najstarszym i największym bankiem akcyjnym w tym mieście. Powstał po uzyskaniu przez Galicję autonomii z założonego we Lwowie w 1853 roku oddziału Austriackiego Uprzywilejowanego Banku Narodowego pod nazwą Cesarsko-Królewski Uprzywilejowany Galicyjski Akcyjny Bank Hipoteczny, którą po przyłączeniu Galicji do Polski w 1919 roku zmieniono na Akcyjny Bank Związkowy SA we Lwowie. Był to drugi na ziemiach polskich bank akcyjny (po założonym w Poznaniu w 1862 roku Poznańskim Banku Akcyjnym Tellus) i pierwszy na terenie Galicji (krakowski Galicyjski Bank dla Handlu i Przemysłu został założony w 1869 r.). Akcyjny Bank Związkowy SA we Lwowie, mający swoje oddziały w głównych miastach byłej Galicji, miał charakter polski. Istniał do upadku państwa polskiego we wrześniu 1939 roku. Po wojnie, w 1945 roku wznowił działalność jego krakowski oddział, który reżym komunistyczny w 1949 roku postawił w stan likwidacji.

Bank Krajowy we Lwowie

Działający we Lwowie w latach 1883-1922 Bank Krajowy do 1918 roku miał oficjalną nazwę Bank Krajowy KrĂłlestwa Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim, a w skrĂłcie nazywany był Galicyjskim Bankiem Krajowym. Była to centralna instytucja kredytowa Galicji (ziem polskich pod zaborem austriackim). Zadaniem Banku Krajowego było udzielanie poĹźyczek dla rolnictwa, drobnego przemysłu i handlu, na warunkach korzystniejszych niĹź inne instytucje kredytowe działające na terenie Galicji. Kapitał własny banku, ktĂłry wynosił 2,2 mln koron w 1885 roku, wzrĂłsł do 23,3 mln koron w 1910 roku. UmoĹźliwiło to bankowi rozwinięcie wszechstronnej działalności, ktĂłry był w stanie organizować kredyt dla instytucji komunalnych, budownictwa, przemysłu i kolei, jak rĂłwnieĹź pośredniczyć w emisjach poĹźyczek krajowych. Z chwilą powstania państwa polskiego w listopadzie 1918 roku i przyłączenia Lwowa do Polski, Bank Krajowy we Lwowie został przejęty przez państwo polskie. Bank w ostatnim okresie swego istnienia miał oddziały na terenie byłej Galicji w Krakowie, Stanisławowie, Przemyślu i Ĺťywcu, a na innych ziemiach polskich w Lublinie, RĂłwnem (Wołyń) i Bydgoszczy. Pierwszym prezesem Banku Krajowego był Hipolit Bohdan. Galicyjski Bank Krajowy miał charakter polski i jako taki popierał głównie krajowy (polski) handel i przemysł. Wiedeń, ktĂłry krzywym okiem patrzył na tę działalność Cesarsko-KrĂłlewskiego Uprzywilejowanego Galicyjskiego Banku Hipotecznego, postanowił ukrĂłcić tę jego działalność przez większe zaangaĹźowanie austriackiego kapitału głównie w przemyśle i gĂłrnictwie galicyjskim, a szczegĂłlnie w strategicznym gĂłrnictwie naftowym i przerobie ropy naftowej. Wielki bank wiedeński Laenderbank w 1897 roku załoĹźył swą filię we Lwowie, angaĹźując się właśnie w przemyśle naftowym oraz w produkcji i sprzedaĹźy wosku ziemnego; w 1899 roku nabył ponad 100 szybĂłw naftowych w Borysławiu (k. Drohobycza, ob. Ukraina), tworząc Towarzystwo Akcesyjne Borysław, z kapitałem 4 mln koron. Jednocześnie państwo austriackie zbudowało i było właścicielem wielkiej rafinerii ropy naftowej “Polmin” w Drohobyczu. Jednak takĹźe i oddział lwowski Laenderbank zatrudniał sporo PolakĂłw. Po upadku Austro-Węgier w listopadzie 1918 roku, państwo polskie przejęło rafinerię “Polmin” w Drohobyczu, ktĂłrej administracją i finansami zajął się Bank Krajowy. W 1922 roku lwowski Bank Krajowy został przekształcony w Polski Bank Krajowy z siedzibą we Lwowie i od 1923 roku w Warszawie.

Bank Gospodarstwa Krajowego w Warszawie ma lwowskie korzenie

Jedynym bankiem państwowym w dzisiejszej Polsce jest Bank Gospodarstwa Krajowego (BGK) z siedzibą w Warszawie powstały w 1924 roku. Do zadań tego banku w okresie międzywojennym (do 1939 r.) należało: udzielanie pożyczek długoterminowych na cele przemysłu, budownictwa, dla samorządów itp. oraz na ich podstawie dokonywanie emisji listów zastawnych, obligacji komunalnych, kolejowych oraz bankowych; prowadził on także wszelkie czynności bankowe, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb państwa i samorządów oraz ich przedsiębiorstw, jak również zajmował się administrowaniem i finansowaniem przedsiębiorstw państwowych oraz administrowaniem Państwowym Funduszem Budowlanym, Funduszem Pracy, Funduszem Pomocy Instytucjom Kredytowym. Stał się to drugi po Banku Polskim pod względem znaczenia bank w przedwojennej Polsce. W 1938 roku jego suma bilansowa była prawie 2,5 raza większa niż wszystkich banków prywatnych. BGK zlikwidowany przez okupanta niemieckiego wznowił swoją działalność już pod koniec 1944 roku. W komunistycznym państwie do 1948 roku jego funkcje przejęły: narodowy Bank Polski (kredytowanie przedsiębiorstw państwowych), Ban Handlowy S.A. (kredytowanie handlu zagranicznego) i Bank Inwestycyjny (finansowanie inwestycji). Po upadku komunizmu w 1989 roku Bank Gospodarstwa Krajowego ponownie rozpoczął działalność.
Bank Gospodarstwa Krajowego powstał 30 maja 1924 roku z fuzji trzech banków publicznych: Polskiego Banku Krajowego, Państwowego Banku Odbudowy i Zakładu Kredytowego Miast Małopolskich. Z kolei Polski Bank Krajowy powstał w 1922 roku z przekształcenia weń powstałego we Lwowie w 1883 roku Banku Krajowego. Polski Bank Krajowy miał przez swój pierwszy rok istnienia siedzibę we Lwowie (od 1923 r. w Warszawie).

Bank Rolniczy we Lwowie

Ludność Galicji, tj. ziem zaboru austriackiego 1772-1918, utrzymywała się głównie z rolnictwa. Oświecona i postępowa Austria nie wpłynęła jednak na poprawę sytuacji gospodarstw włościańskich w Galicji. Dopiero po uzyskaniu w 1867 roku autonomii władze Galicji (w których dominowali Polacy) od 1874 roku wprowadziły systematyczną statystykę produkcji rolnej i postanowiły unowocześnić gospodarkę rolną. W tym celu w 1881 roku został założony we Lwowie Bank Rolniczy, który zajmował się głównie pośrednictwem w zakupie, sprzedaży produktów rolnych, leśnych i przemysłowo-spożywczych oraz w obrocie nieruchomościami i parcelacji majątków. Bank Rolniczy udzielał także kredytów. Swoją działalnością podniósł poziom agrotechniki, głównie w Galicji Wschodniej (Małopolsce Wschodniej). Jego głównymi i zasłużonymi działaczami byli m.in. E. Potocki, J. Lubicz Seferowicz. W odrodzonym w 1918 roku państwie polskim prowadził tę samą działalność powstały w 1919 roku Polski Bank Rolny, od 1921 roku działający jako Państwowy Bank Rolny, który miał swój duży oddział we Lwowie.

Wileńska grupa literacko-artystyczna Banda

W latach 1909–1910 istniała w Wilnie polska grupa literacko-artystyczna Banda. Jej inicjatorem i koordynatorem był pochodzący z Wilna poeta i publicysta, autor pierwszych w Polsce wierszy futurystycznych Jerzy Jankowski (1887-1941). Banda skupiała miłośnikĂłw wileńsko-litewskiego pejzaĹźu i pamiątek polskiego Wilna, zwolennikĂłw wileńskiego regionalizmu; wydawała almanach artystyczny „ŝórawce”, ktĂłrego redaktorem był Jankowski.

Medale krĂłla polskiego w Kijowie

Od listopada 2011 do czerwca 2012 roku w Pałacu na Wyspie Łazienkach KrĂłlewskich w Warszawie, w ramach wystawy „Skarb z Kijowa. Złoty Poczet. KrĂłlewska kolekcja medali Stanisława Augusta”, moĹźna oglądać zamĂłwiony przez ostatniego krĂłla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego „Poczet KrĂłlĂłw Polskich” wybity na złotych, srebrnych, brązowych i Ĺźeliwnych medalach. ZbiĂłr tych medali stał się łupem zaborcy rosyjskiego ponad 200 lat temu. Złota seria została wypoĹźyczona Łazienkom ze zbiorĂłw Narodowego Muzeum Historii Ukrainy w Kijowie i jest po raz pierwszy prezentowana w Polsce. – A swoją drogą co za niedorzeczność trzymać tak bardzo polski zbiĂłr medali w... Muzeum Historii Ukrainy! KradzieĹź jest zawsze kradzieżą – nawet po 200 latach. Medale te powinny być zwrĂłcone prawowitemu właścicielowi, czyli narodowi polskiemu.

Biblioteki polskie w Wilnie w 1939 roku

Międzywojenne Wilno (1919-39) było wielkim polskim ośrodkiem naukowym i kulturalnym. Było więc w mieście takĹźe wiele bibliotek polskich. Do największych i najcenniejszych bibliotek naleĹźały: Biblioteka Uniwersytecka licząca ok. 500 000 tomĂłw, w tym najrzadsze druki (m.in. książki pochodzące z biblioteki krĂłla Zygmunta Augusta) oraz bardzo bogaty zbiĂłr rękopisĂłw polskich i bardzo cenny dla PolakĂłw księgozbiĂłr Joachima Lelewela, ktĂłry umierający Lelewel zapisał w 1861 roku przyszłemu polskiemu uniwersytetowi w Wilnie, a ktĂłry przechowywany w Bibliotece KĂłrnickiej koło Poznania został w 1929 roku przewieziony do polskiego wĂłwczas Wilna; Państwowa Biblioteka WrĂłblewskich z księgozbiorem liczącym 163 000 tomĂłw, z bogatym działem rękopisĂłw polskich, największym w Polsce zbiorem dawnych kalendarzy głównie polskich oraz największym w Polsce gabinetem polskiej masonerii; Biblioteka Towarzystwa Przyjaciół Nauk mająca ok. 150 000 tomĂłw, w tym m.in. ZbiĂłr MickiewiczianĂłw (1500 pozycji) i księgozbiĂłr Elizy Orzeszkowej (2000 pozycji), dział starych drukĂłw polskich z XV-XVII wieku i dział polskich rękopisĂłw (1200 pozycji) oraz jedyny znany na świecie egzemplarz wydawanej po polsku „Gazety Grodzieńskiej” z 1778-79 roku; Biblioteka (katolickiego) Seminarium Archidiecezjalnego licząca 25 000 tomĂłw, w tym starodruki z XVI-XVIII w., ktĂłre niejednokrotnie stanowiły unikaty bibliograficzne; Biblioteka (polskiego) Towarzystwa Lekarskiego załoĹźonego w Wilnie w 1805 roku mająca 50 000 tomĂłw; Biblioteka Konwentu „Polonia” – najstarszej korporacji polskiej, załoĹźonej w 1828 roku przez studentĂłw uniwersytetu w Dorpacie (ob. Estonia), ktĂłrej zbiory zostały przewiezione do Wilna, i ktĂłra liczyła 20 000 tomĂłw; Biblioteka (polskiego) Synodu Ewangelicko-Reformowanego w Wilnie, posiadająca 5000 tomĂłw, w tym duĹźo starych polskich drukĂłw; Biblioteka im. Tomasza Zana licząca 20 000 tomĂłw i przeznaczona dla potrzeb licznej w Wilnie polskiej młodzieĹźy szkolnej; Centralna Biblioteka Pedagogiczna załoĹźona i utrzymywana przez Kuratorium Okręgu Szkolnego Wileńskiego i mająca 10 000 tomĂłw, w tym wiele z zakresu pedagogiki; Biblioteka (polskiego) Rzymsko-Katolickiego Towarzystwa Dobroczynności, powstałego w Wilnie w 1805 roku licząca kilka tysięcy tomĂłw; Biblioteka Towarzystwa Muzycznego „Lutnia” posiadająca 5000 tomĂłw.
Biblioteki te były niewątpliwie wytworem ducha polskiego, organizacji polskiej – powstawały z darĂłw PolakĂłw i za polskie pieniądze oraz posiadały bezcenne dla narodu polskiego pamiątki i polonika. Stąd są bezsprzecznie własnością narodu polskiego. Litwini przywłaszczyli sobie te biblioteki po sprezentowaniu im Wilna przez Stalina w 1939 roku i nigdy Ĺźadna ich część, nawet te najbardziej polskie i cenne dla PolakĂłw, nie została zwrĂłcona państwu polskiemu. Jest to o tyle skandaliczne, Ĺźe podczas II wojny światowej polskie księgozbiory uległy zdziesiątkowaniu i narĂłd polski stracił wiele pamiątek narodowych i cennych polonikĂłw. Winę za to, Ĺźe te pamiątki narodowe i cenne polonika z Wilna nie powrĂłciły do Polski ponoszą takĹźe rządy polskie po 1989 roku, dla ktĂłrych polska spuścizna narodowa nie ma Ĺźadnego znaczenia.

Marian Kałuski

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt