Dorota Sidor - 19.09.14 22:54
Jakże mi miło Pani Bożenko ;)
Dziękuję bardzo za tak wysoką ocenę mojego wiersza .
Serdecznie Panią pozdrawiam i nisko się kłaniam ;)
Dorota.

Jan Orawicz - 18.09.14 1:12
Droga Pani poetko Bożenko, serdeczne Pani dzięki za odwiedziny mego
wiersza,który Panią wzruszył. A co ja mam powiedzieć, jako dziecina
tamtych dni grozy? Na kaĹźde wspomnienie, tamtego dla Polski strasznego
czasu chlipię łzy. Za polskie cierpienia. Do dzisiaj często do mnie wracają
makabryczne obrazy z tamtej wojny. Z Rodzicami i rodzeństwem, (2 moje
siostry i bat.) Ojciec cofnięty z poboru do wojska z powodu złamanej nogi.
W ogniach wojny z tysiącami innych Polaków, uciekaliśmy z Pomorza w
kierunku Warszawy, w czasie pełnych działań wojennych,często pod gradem
kul,i o głodzie. W ludzkim tłoku,którego nie da się opisać! Powrotna droga
była lżejsza,ponieważ zakończyły się działania wojenne. Za to mieliśmy
wiele niemieckich kontroli ,ubliżań,rewizji. Ojciec w połowie drogi musiał
nas opuścić,by się ukrywać,ponieważ mordowano członków różnych przedwo -jennych organizacji patriotycznych. Ojciec należał do Zwązku Strzele -
ckiego. W takiej sytuacji, mamie wypadło prowadzenie wozu i dbanie byśmy z głodu za często nie płakali. Po powrocie do obrabowanego przez Niemców
domu, podratowała nas rodzina i jeden uczuciowy Niemiec.który ojcu pożyczył konia i wóz na czas ucieczki.Po 2 dniach, jedna miejscowa Niemka przyszła z
niemieckim żołnierzem, prosząc, by zastrzelił nam Mamę, za to,że przed
ucieczką powiedziała tej niemieckiej fanatyczce,że Niemcy kiedyś zapłacą
słono za te wojnę.Ale cała nasza rozpłakana czwórka otoczyła Mamusię
kołem, a widocznie ten obraz rozczuli żołnierza,który już wycelowany pistolet
w Mamę schował do kabury i w milczeniu odszedł, mimo błagania Niemki Berty,
by zastrzelił naszą Mamę. Tamten czas jest zawarty też, w kilku moich opowiadaniach i pamiętnikach. Jak znajdę czas, może uda mi się przesłać do
Kworum jedno z takich opowiadań,które napisałem w 1958r pt "Pożegnanie
myśliwca". Opowiadanie powstało na podstawie autentycznych przeżyć pod
Sochaczewem,gdzie na przydrożnym polu, zlądował polski myśliwiec z powodu
braku paliwa. Lotnicy przed tą maszyną płakali, podpalając samolot, by nie dostał się w łapy Niemców. Tego opowiadania nikt mi nie chciał opublikować
w tamtym czasie. Jak bym opisał radziecki samolot, to by mi wydrukowali
z ochami! Serdecznie pozdrawiam

BoĹźena Zylla - 17.09.14 22:31
Droga Pani Dorotko,
bardzo wzruszył mnie Pani kolejny wiersz na taki ważny temat.
Bardzo dobrze,że są ludzie co widzą te krzywdy i piszą na ten temat.
Pani to bardzo dobrze potrafi.
Pozdrawiam gorąco
BoĹźena.

Dorota Sidor - 11.09.14 22:34
Drogi Panie Janku ;)
Jak zawsze bardzo serdecznie Dziękuje za miły komentarz , który ma dla mnie ogromne znaczenie .
Serdecznie Pana pozdrawiam i życzę dużo zdrowia ;)
Dorota .

Jan Orawicz - 09.09.14 19:04
Gratuluję Pani Doroto, bardzo mądrej treści Pani wiersza!
Boże!!!Żeby tak wszyscy politycy i wodzowie państw myśleli,
a nie byłoby strasznych rzezimieszków i rzezi na tym naszym
świecie. Nie byłoby niebotycznych wydatków na zbrojenia,co
powoduje biedę wielu narodów.
Na koniec powiem to: Można wplatać kwiatki we wiersze,ale
nie wtedy,kiedy nad światem bimbają bomby powszechnej
zagłady,a na każdym kroku panoszy się zło podkute obłudą!
W tym zakresie pochwalam pani twórczość.
Serdecznie pozdrawiam

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami naszych Czytelników. Gazeta Internetowa KWORUM nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.