Aronia - 29.07.09 21:56
Lusiu! Ja myślę, że właśnie dzisiaj, na jakiejś łące podgórskiej, Twój Misza obwąchuje się z moją Sonią. Widzę jak kroczy dostojnie i jak Mu sierść cała faluje, gdy tak idzie uroczyście , obok tej wariatki, zdziwiony trochę jej nagłym towarzystwem... i urodą. Już ona wyjaśni wszystko i pokaże Mu te miejsca na wzgórzu, gdzie można się rozpędzić w zabawie, gdzie słońce świeci, ale nie ma upałów, gdzie w zagłębieniach leżą łachy śniegu i da się tam wleźć i wytarzać z rozkoszą - na plecach nawet - nie narażając się wcale na śmieszność.Tam jest mnóstwo tropów przeróżnych i można węszyć do woli i zgadywać, który zapach do kogo należy... Więc sprawdźmy, więc sprawdźmy! I biegną kłusem, pyski roześmiane, uszy podskakują , ona oczami łypie na niego, on - stoicko, nie daje poznać po sobie, ale mu się podoba, ta panna ruda i zawsze uśmiechnięta, mimo dziwnego smutku w ciemnych oczach i zabawa mu się podoba i ten wiatr chłodny, co skądś zapach sierści przywiewa. O ! To lis był, popatrz! A czemu się tak nagle w tych wrzosach rozpłynął, gdzie zniknął? Kiedy legną na ziemi , ona na boku, on z wielką głową na łapach i oczy zamknięte, to się wymienią myślami , jak kiedyś ludzie filmami video, ach - pomyśli Sońka, to jego Pani taka była! Aaa!- pomyśli Misza,na takiej zasadzie to się tutaj odbywa! I co, Lusia narazie da sobie sama radę, a potem się znowu spotkamy? Ach ! - A Sońka aż w odpowiedzi szczeknęła. Bez obaw! Bez obaw!

POLAK POLSKI - 25.07.09 9:55
Wrażliwe i mądre jest serce Pani Lusi i dlatego jest moją wspaniałą Poetką-Przyjacielem.
Natomiast jeśli chodzi o p. Mariana - to broń nas Dobry Boże od takich przyjaciół. Trzymając w jednej ręce katechizm, a w drugiej ręce pióro cięknące nienawiścią - pisze jak mu "cykuta układa się w słowa".

Pozdrawiam

bernard - 24.07.09 19:44
Sądzę, Ĺźe wszystkich i tych, ktĂłrzy wierzą w coś więcej niĹź instynkt zwierząt i tych ktĂłrzy wierzą, Ĺźe tylko człowiek potrafi być dobry – pogodzić moĹźe opowieść o Ĺźyciu Świętego Franciszka, ktĂłrego chyba o brak wiary podejrzewać nie wolno:

Przez pewien czas św. Franciszek przebywał w Gubbio. Było to w okresie, gdy miasto Ĺźyło w strachu przed wilkiem, ktĂłry atakował stada owiec, a nawet zdarzało się, Ĺźe zagryzł człowieka. Kiedy św. Franciszek chciał wyjść ktĂłregoś dnia poza mury miasta, straĹźnicy prĂłbowali go powstrzymać. On jednak spokojnie odrzekł, Ĺźe nie obawia się brata wilka. I poszedł – jak mniemano, na pewną śmierć. Spotkanie Świętego z dzikim zwierzęciem miało jednak przebieg zgoła nieoczekiwany.
Drapieżnik od razu spokorniał, gdy na powitanie św. Franciszek uczynił znak krzyża. Zakonnik powiedział zwierzęciu, że jeśli przestanie krzywdzić ludzi, oni będą go żywili do końca życia. Wówczas wilk podał Franciszkowi łapę na znak zgody, po czym pobiegł przy nodze Świętego do miasta. Odtąd mieszkańcy rzeczywiście chętnie go karmili, bo był dla nich żywym świadectwem cudu, jakiego dokonał św. Franciszek.
Podobnie było z mszą świętą ktĂłra odprawił św. Franciszek dla…. ptakĂłw!
No cóş ale to pewnie Franciszek się mylił, a nie ci, ktĂłrzy na tym forum są świętsi od niego i oburzają się stosunkiem – zupełnie ludzkim – do braci mniejszych!

iti - 24.07.09 18:45
Panie Marianie, z całym szacunkiem do Pana wypowiedzi, ale dlaczego zarzuca Pan tekstowi p. Ogińskiej bluźnierstwo.. Jest to tekst świadczący o bardzo katolickim podejściu do zwierząt, to nie jest personifikacja, ale uwrażliwienie nas na otaczającą nas przyrodę. Wiersz chyba to tylko pogłębia. Ja też jestem przeciwnikiem wywyższania zwierząt nad ludzi, a zdarza się to często, choćby przy pomocy chorym zwierzętom, a głodne dzieci chodzą po Polsce, ale tekst p. Ogińskiej tylko nas uwrażliwia na piękno i dobro w postaci przyjaciół zwierząt - która człowiekowi dał dobry Pan Bóg!

Marian - 24.07.09 18:18
Z całym szacunkiem, ale stawiać psa na równi z człowiekiem (jaki by nie był) to delikatnie ujmując, nietakt lub wręcz bluźnierstwo. Owszem, bywają takie przypadki, gdy człowiek nie znajdując w swoim życiu prawdziwej miłości, przelewa swe wszystkie uczucia na zwierzęta, ale to nie powód, żeby zapominać o katechizmie. Szanujmy wszystko co na ziemi dzięki Bogu powstało, ale nauczmy się przede wszystkim kochać bliźniego jak siebie samego i umierajmy po ludzku.

wiktoria - 24.07.09 18:07
Kilka lat temu w Krakowie zdarzyła się taka oto historia - pewien człowiek zasłabł za kierownicą, zabrało go pogotowie, wkrótce zmarł. Ten człowiek miał psa, który przez pół roku czekał na niego w miejscu gdzie się rozstali. Dokarmiali go ludzie, w końcu sam zginął pod kołami jakiegoś samochodu. Przyzna Pani, że nie jest to zachownie typowe dla zwykłego "pupila". I jak sama Pani pisze nieprzypadkiem to pies został nazwany najlepszym przyjacielem człowieka...

GraĹźyna - 24.07.09 11:58
Pani Lusiu, obdarzona wrażliwością poetycką, tym boleśniej musiała Pani odczuć śmierć swego psiego pupila, jednak... słowo "umarł" zarezerwowałabym wyłącznie w odniesieniu do człowieka (choć, może, jeszcze pszczoła umiera- tak się przynajmniej uważa).
A co do psa, choć utrzymuje się przekonanie, że jest najwierniejszym przyjacielem człowieka sądzę, że traktować go jako przyjaciela można tylko na zasadzie analogii. Przyjaźń, miłość są to kategorie osobowe, więc w sensie ścisłym i podstawowym odnoszą się bezwzględnie tylko do osób.

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami naszych Czytelników. Gazeta Internetowa KWORUM nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.