Sobota 27 Kwietnia 2024r. - 117 dz. roku,  Imieniny: Sergiusza, Teofila, Zyty

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 10.08.08 - 21:02     Czytano: [2892]

Dział: Oceny-Poglądy-Analizy

Drogą podłości do świętości (1)

Część I: Antydemokratyczność Kuronia i KSS”KOR”

W Polsce trwają usilne prĂłby kanonizacji Jacka Kuronia, byłego czołowego KORowca i działacza post PZPRowskiej opozycji, określającej się jako „demokratyczna”. Celem tej akcji jest wykreowanie Kuronia na bohatera narodowego PolakĂłw.

W Warszawie nazwano jego imieniem jakieś liceum. Trwają zabiegi, Ĺźeby jego imieniem nazwać jakiś tam most, ktĂłry jest w budowie. Czynione są po cichu przygotowania do postawienia mu pomnika. Najpierw, oczywiście w Warszawie a potem w innych miastach. We Wrocławiu ludzie z genami stalinowskimi z LiD i PO domagają się nadania jakiejś ulicy imienia J. Kuronia. Podobne zabiegi czyniono w Częstochowie, lecz sprawa na razie upadła. W Gdyni zwolennicy stadniny kuroniowo-michnikowskiej spod znaku PDecji złoĹźyli wniosek o nadanie jakiejś ulicy imieniem naczelnego ideologa KSS „KOR”. Wniosek został przyjęty i sprawa czeka na jakąś wolną ulicę. W Łodzi ktoś zaproponował nazwanie całej dzielnicy imieniem J.K., ale ktoś inny się zreflektował i zaproponował, Ĺźeby to odstawić na później; Ĺźeby nie za gwałtownie, ale pomału: metodą salami.

W międzyczasie trwa intensywna kampania propagandowa robienia Polakom wody z mĂłzgu i zastraszania tych, ktĂłrzy dobrze znają drugą stronę medalu postkomunistycznej frakcji PZPRowskiej, ktĂłrą pozbawiono udziału we władzy w latach 1956 i 1967 – 68. Karze się sądownie krytykĂłw kuroniady za „naruszenie dĂłbr osobistych – prawa do pamięci o zmarłym”.

Tak się składa, Ĺźe z Kuroniem i KORem miałem do czynienia od chwili ukonstytuowania się i późniejszej ich działalności, ukoronowaniem ktĂłrej było dogadanie się obu frakcji PZPRowskich w Magdalence i podpisanie w 1989 r. przy „okrągłym stole” układu pokojowego między skrzydłem reprezentowanym przez Kuronia-Michnika i Jaruzelskiego-Kiszczaka. Byłem świadkiem nie tylko tego co przedstawiano Polakom na scenie, ale rĂłwnie świadkiem tego, co działo się z tyłu tej sceny politycznej.

Po utrzymaniu się przy władzy z mocy spisku magdalenkowo-okrągłostołowego, stadnina poststalinowska produkuje nieubłagalnie na szeroką skalę mity, aby zaciemnić rzeczywistość historyczną, ogłuszyć ludzi, zagłuszyć intelekt i wymusić na Polakach patrzenie na przeszłość i teraźniejszość poprzez czerwone okulary i poprzez siatkę poglądów tworzoną nachalnie przez postkomunistyczną machinę propagandową.

Zanim przejdziemy do sedna sprawy, przypomnijmy sobie trochę faktów z historii. Bo owce, osły i kury, nie potrzebują znać historii, bo i po co to im. Natomiast ludzie muszą - żeby rozumieć dzisiejszość.

Banda komunistyczna dostała władzę nad Polską z rąk Stalina i okupanta bolszewickiego.
I dokładnie tą samą metodą i drogą, jak Quisling i jego banda S.N. otrzymała władzę w Norwegii z rąk Hitlera i nazistĂłw. W obu państwach były to rządy kolaborantĂłw: w Norwegii brunatnych, a w Polsce czerwonych. Po zdobyciu i umocnieniu się władzy Quslinga i S.N., nastąpił w Norwegii proces nazyfikacji Ĺźycia społecznego i państwowego, ktĂłrego celem było upodobnienie się jak najmocniej do kultury politycznej i systemu wartości nazistĂłw w Niemczech hitlerowskich. Proces faszyzacji obejmował wszystko i wszystkich. RĂłwnieĹź wszystkie organizacje młodzieĹźowe. W Polsce, po umocnieniu się stalinowskiej bandy komunistycznej, miał miejsce taki sam proces. Tyle Ĺźe nazywał się bolszewizacją, albo inaczej – sowietyzacją Ĺźycia narodowego.

Jacek Kuroń był w latach piędziesiątych aktywnym członkiem bandy komunistycznej i wpływowym funkcjonariuszem stalinowskim w Głównej Kwaterze Harcerstwa Polskiego. Był gorliwym sowietyzatorem tej organizacji młodzieĹźowej. Jego największym osiągnięciem na tym polu było odebranie harcerstwu polskiemu jego znaku identyfikacyjnego – lilijki harcerskiej. Kuroń był architektem „nowego systemu wychowawczego”, ktĂłry wyłoĹźył w swej broszurze pt. „Uwaga zespół”. „Nowy system wychowawczy” Jacka Kuronia miał za zadanie upodobnienie harcerstwa polskiego do sowieckich pionierĂłw. Upodobnienie wszystkiego do wzorĂłw i oryginałów sowieckich nazywamy sowietyzacją. Kuroń brał czynny udział w sowietyzacji Polski.

Jako funkcjonariusz G.K. ZHP, Kuroń musiał mieć kontakty z oddziałami terenowymi.
Każda organizacja w stalinowskiej PRL miała swojego opiekuna z ramienia UB/SB. Musiał zatem mieć dobre kontakty z oficerami UB a później SB. Ilu z nich potem należało do stadniny Kuronia-Michnika, wiedzą dobrze sami i dlatego zrozumiały jest ten gwałtowny sprzeciw stadniny michnikowskiej wobec lustracji i dekomunizacji w Polsce.

Jak J.Kuroń rozumiał demokrację?

Kuroń nie był demokratą ani w teori, ani w praktyce, o czym za chwilę. Demokrację i demokratyczność pojmował po komunistycznemu; po stalinowsku, co też za chwilę wykażę.

Dzisiejszy ustrĂłj polityczny w Polsce, jaki wykreowano w Magdalence i przy „okrągłym stole”, ma znamiona demokracji pomimo, Ĺźe faktyczną władzę sprawują nadal te same ideowe kliki, koterie, sitwy, klany rodzinne i znajomi krĂłlika z genami KPPowsko-PPRowskimi, czyli PZPRowcy. Jest to demokracja bardzo ułomna. Ale jakaś tam jest.
Dzisiejszy ustrĂłj demokratyczny powstał nie dzięki Kuroniowi i jego stadninie, ale wbrew nim. Kuroniada – przez rozwĂłj wydarzeń politycznych i wolę narodu – zmuszona została do zaakceptowania demokracji rozumianej po europejsku, a nie tej pojmowanej po stalinowsku.

Jak J.Kuroń pojmował i rozumiał demokrację, wyłoĹźył w >„Liście otwartym do zespołu redakcyjnego „Pisma Młodych BRATNIAK” w marcu 1979 r., (Zob. BRATNIAK nr. 16, marzec- kwiecień 1979 r., str. 22. i w swej książce pt.„Polityka i odpowiedzialność”)<, gdzie po długim bełkotliwym wywodzie pisze – cytuję:

„Z zaprezentowanego tu punktu widzenia niezrozumiałe jest – delikatnie mĂłwiąc – powołanie Zespołu NiezaleĹźnych Badań Naukowych, powołanie w Łodzi pisma Ruch Związkowy związanego z katowickim Komitetem Wolnych ZwiązkĂłw Zawodowych, ktĂłrego połowa członkĂłw współpracuje z dwutygodnikiem Robotnik. Niezrozumiełe jest dlaczego Kluby Wolnej Dyskusji określa się jako Kluby Ruchu Obrony, dlaczego coś w rodzaju Biura Interwencyjnego powstało przy R.O. choć tak pomoc finansową, jak w duĹźej mierze i prawną trzeba było załatwić z Biurem Interwencyjnym KSS”KOR”. Wreszcie zupełnie nie do pojęcia było powołanie Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, świadomie odróşniającego się od środowiska KOR.”

Jak widzimy z powyĹźszego, dla Kuronia i jego stadniny było rzeczą niezrozumiałą i zupełnie nie do pojęcia powołanie do Ĺźycia jakiejkolwiek organizacji niezaleĹźnej, bez błogosławieństwa Kuronia. A w dodatku świadomie odróşniającej się od KORu. PrzecieĹź wystarczało, Ĺźe był KOR. Tworzenie niezaleĹźnych bytĂłw politycznych oznaczało „rozbijanie jedności moralno-politycznej narodu”. Skąd my to znamy - to dążenie do monopolu na działalność polityczną?

Rok wcześniej, tj. daleko przed powstaniem KPN-u, profesor Jan Drewnowski, wykładowca na uniwersytecie w Hadze, przypominał w 1978 r. – cytuję:
„Opozycja walcząca o demokrację musi być pluralistyczna, bo pluralizm jest warunkiem demokracji. Powinna ona reprezentować róşne odcienie myśli politycznej i róşne koncepcje ich realizacji. WspĂłlne wszystkim ruchom opozycyjnym musi być tylko zwalczanie sowietyzmu i dążenie do demokracji i niepodległości.

Pluralizm opozycji tworzy się spontanicznie. Jeśli się więc podkreśla jego konieczność, to nie po to, żeby go ustanowić, ale po to, żeby się sprzeciwić jego eliminacji.

Pluralizm musi być autentyczny. Nie będzie więc pluralizmem tworzenie kilku fasadowych organizacji, będących w istocie pod kontrolą jednego ośrodka politycznego. Ten sposĂłb działania naleĹźy do chwytĂłw taktycznych partii komunistycznych, ktĂłre jak wiadomo są przeciwne pluralizmowi. (Zob. „Zeszyty Historyczne”, nr. 46, 1978, str. 120).

Na tle wypowiedzi prof. J. Drewnowskiego widzimy, jakim „demokratą”był J. Kuroń w teorii. A w praktyce?

Po ukazaniu się na opozycyjnej scenie ROPCiO a potem innych ugrupowań, a w szczegĂłlności KPN, naszym „intelektualistom” z wokół KOR a potem KSS”KOR” wylazła stalinowska słoma z butĂłw. Szybko zdefiniowano KOR, jako „opozycję demokratyczną”.
Zastosowano tu chwyt socjotechniczny, mający wywołać w świadomości społeczeństwa podejrzenie i przeświadczenie, że każda inna opozycja jest niedemokratyczna. W ten sposób oddemokratyzowano wszystkich śmiałków - każdą opozycję, która nie miała genów KPP/ PPR-owskich. Niedemokratyczną opozycję można było odtąd zwalczać bezpardonowo; wszelkimi metodami: wyzwiskami, oszczerstwami, szczuciem, kapowaniem, opluwaniem i sypaniem konkurentów politycznych do wroga (tj. UB/SB) etc., w czym nie tylko A.Michnik, ale przede wszystkim J.Kuroń przodował.

Ustanowienie KORu monopolistą na „opozycję demokratyczną” było skopiowaniem stalinowskiego tricku propagandowego, zastosowanego w Polsce w okresie intensywnego umacniania władzy kolaborantĂłw bolszewickich w latach 1945 – 1949. Wtedy to właśnie banda czerwonych pachołkĂłw moskiewskich zdefiniowała siebie jako „obĂłz demokratyczny”- „blok demokratyczny”, by odtąd naturalne rodzime polskie byty polityczne wyglądały podejrzanie; Ĺźeby kojarzyły się jako „niedemokratyczne”, ergo: faszystowskie, reakcyjne, antysemickie, bandyckie etc., aby potem z całą bezwzględnością je zwalczać bez przebierania w środkach. Tutaj kuroniada pokazała nam, jaką reprezentuje kulturę polityczną.

Fakt, Ĺźe stadnina michnikowsko-kuroniowa sięgnęła po stalinowską kulturę polityczną w walce z konkurentami w latach 1977 – 1982 i później, kiedy przekształciła się w „opozycję konstruktywną” przed Magdalenką, nie powinna nikogo dziwić, zwaĹźywszy jaki rodzaj ludzki skupił się wcześniej i potem wokół KORu i Kuronia. Byli to staliniści w pierwszym i drugim pokoleniu, odsunięci od koryta i wpływĂłw politycznych w róşnych okresach PRL-u.
Jedni wyjechali z Polski, inni zostali. Geny mieli i mają do dzisiaj jednak te same. Cele polityczne również.

W latach 1956 – 58 wyjechało na ZachĂłd za sprawą W.Gomułki i frakcji głupich chamĂłw polskich, ponad 35 tysięcy stalinowcĂłw wraz z rodzinami. Byli to głównie UBecy, specjaliści od propagandy i wojskowi. Część z nich wyjechała do Izraela, gdzie UBecy zostali przyjęci jako specjaliści od tortur i wymuszania zeznań. ZnaleĹşli od zaraz zajęcie w izraelskim aparacie ucisku i w MOSAD-zie. Wojskowi jako specjaliści i eksperci od strategii, taktyki i rodzajĂłw broni Układu Warszawskiego, ochoczo przyjęci zostali w armii izraelskiej. Przyczynili się wydatnie 10 lat później (w 1967 r.) do wygrania wojny z Arabami. Specjaliści od stalinowskiej propagandy i byli sowietyzatorzy Polski zostali w głównej mierze w zachodniej Europie. Najpierw przyczaili się, by później wychodzić z ukrycia w strojach „antykomunistycznych” i funkcjonować jako „eksperci” od stosunkĂłw w partiach komunistycznych, a w szczegĂłlności PZPR w PRL. Stara emigracja ubywała biologicznie. Owi „eksperci” i „antykomuniści” wchodzili na opuszczane miejsca. Drugą falę „ekspertĂłw” od propagandy stalinowskiej i „specjalistĂłw” od stosunkĂłw w partii komunistycznej w PRL, PZPR wysłała na ZachĂłd po marcu 1968 r. Znajdywano dla nich, teĹź jako „ekspertĂłw” od komunizmu sowieckiego, miejsca na uniwersytetach Europy zachodniej, głównie docentĂłw i profesorĂłw marksistowskich. Natomiast dla propagandystĂłw otwierano drzwi w ośrodkach propagandy, jak np. A.Grabowska w R.”Wolna Europa”, czy L.Unger w belgijskim „Le Soir” i w „Kulturze” paryskiej. Jeszcze inni późniejsi sympatycy i entuzjaści KORu, jak np. były do 1968 r. pracownik KC PZPR, Leo Szulczyński, był zaangaĹźowany w roli „eksperta” w niemieckim „Der Spiegel”. W 1978 roku i później, polskie ośrodki emigracyjne były przesiąknięte do szpiku byłymi oficerami stalinowskiego UB i byłymi komunistycznymi aktywistami i propagandystami; dziennikarzami (np. Artur Kowalski, były mjr.UB, a potem sekr. red. „Trybuny Ludu”, czy pułk. UB T.Szafar , obaj propagandyści w londyńskim „Tygodniu Polskim”), socjologami, „historykami”, i innymi tzw. „intelektualistami” ze szkoły komunistycznej.

Mogli przenikać do organizacji emigracyjnych dlatego, Ĺźe stara powojenna emigracja polityczna odchodziła z tego świata, a Polacy o prowieniencji niekomunistychnej nie mieli praktycznie Ĺźadnych moĹźliwości, ani emigracji, ani ucieczki z obozu PRLowskiego, aby wypełnić puste miejsca. Mogli to natomiast zrobić byli stalinowcy, przebrani juĹź w stroje „antykomunistyczne” i „demokratyczne”.

Była to wĂłwczas stosunkowo duĹźa i wpływowa grupa stalinowcĂłw, ktĂłra kreowała sympatie i nieograniczony entuzjazm dla KORu i Kuronia, a zatem i dla siebie, wśrĂłd nie tylko ludności krajĂłw zachodnich, ale teĹź i dla historycznie okaleczonych PolakĂłw w Kraju. Byli przy tym bardzo skuteczni w zwalczaniu konkurencji politycznej w Polsce, bo nie przebierali w środkach, podobnie jak w latach 1944 – 1956.

Bezwzględną walkę, mającą zniszczyć konkurenta w opozycji do reĹźymu PZPR, rozpoczęto w 1977 roku po powstaniu Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Adam Michnik podczas występĂłw propagandowych wiosną 77 r. na Zachodzie, gdzie znalazł się na zaproszenie francuskieg komunisty Satre’go, dał sygnał do tej perfidnej walki, aby odciąć ROPCiO i inne niezaleĹźne od KOR i PZPR ugrupowania opozycyjne od pomocy materialnej i od poparcia politycznego i moralnego z Zachodu. W swych występach propagandowych zdążył przy pomocy starszych stalinowcĂłw osiadłych na Zachodzie, jak np. Brus czy Kołakowski, oblecieć Włochy, Anglię, Francję i Szwecję, gdzie udzielał oficjalnych i poufnych wywiadĂłw. W tych ostatnich informował, kto, co i kogo, reprezentuje w opozycyjnej Polsce.

L.Moczulski został wtedy oczerniony, jako „uczestnik nagonki antysemickiej” w marcu 68 r.
„Moczulski, to moczarowiec”. To oszczerstwo wĂłwczas wystarczało, bo przecieĹź Moczar, to UB. PowtĂłrzył je zresztą potem w swym tekście na temat „marca 68”, pt. „Reminisencje niesentymentalne” w KORowskiej Krytyce” (nr. 1-2, w 1978 r., str. 45-46), gdzie powiela swoje kłamstwo, iĹź Moczulski brał udział w nagonce antysemickiej w 68 r. na łamach tyg. „Stolica”. (Przeglądaliśmy wĂłwczas kilka razy rocznik „Stolicy” w bibliotece w POSKu i nie znaleĹşliśmy w Ĺźadnej formie potwierdzenia na to). Było to perfidne oszczerstwo, mające na celu zdyskredytowanie Moczulskiego i ROPCiO w oczach społeczeństw zachodnich i Ĺźydowskich.

Od tego czasu Moczulski został „antysemitą” i „agentem UB”. Na zachodzie w latach 1978 – 1982, walka z ROPCiO, A.Czumą, Moczulskim a od 79 r. z KPN-em przybrała formę wściekłej nagonki; walki bez skrupułów, w ktĂłrej wszystkie chwyty były dozwolone, a głównie przez opluwanie wybranych osĂłb. Członek KOR-u, H. Mikołajska podczas swego pobytu Francji i W.Brytanii w 1978 r. oczerniła Ruch Obrony, Czumę i Moczulskiego, jako „ruch antysemitĂłw”, „skrajnych szowinistĂłw”i Ĺźe są to „agenci UB”. (Jestem w posiadaniu wycinkĂłw z „The Economist”, gdzie jej wystąpienia były opublikowane).

Na początku 1978 r. wysłałem do środowik opozycyjnych znajomego dziennikarza z prawicowego wĂłwczas dziennika norweskiego „Morgenbladet”, aby zrobił wywiady z niektĂłrymi wybranymi działaczami. Ten po powrocie, ku memu zaskoczeniu, powiedział mi, Ĺźe w ROPCiO nie był, bo został ostrzeĹźony, Ĺźe to jest „agentura UBecka”. Na pytanie, kto go ostrzegał przed Moczulskim i A.Czumą, odpowiedział, Ĺźe brał „udział w konferencji prasowej, zorganizowanej w mieszkaniu Jacka Kuronia dla dziennikarzy zagranicznych”. Na tej konferencji ROPCiO był przedstawiany, jako „twĂłr UB” do walki z KORem i „opozycją demokratyczną” (sic). Zaś za kulisami tych „konferencji prasowych”, dziennikarze byli „poufnie” informowani, Ĺźe L.Moczulski, ROPCiO i inni, nie podlegający KORowi, to ugrupowania „nacjonalistyczne”, „skrajnie szowinistyczne”, reprezentujące „ciemnogrĂłd polski”, „antysemickie”, a wiele czołowych aktywistĂłw tych formacji, to „agenci UB”. Po tych słowach, wspomniany dziennikarz ostrzegł mnie przed angaĹźowaniem się w poparcie dla ROPCiO, dla Czumy i Moczulskiego, bo Ĺşle na tym wyjdę.

W liście, datowanym „8 marca 1981.”, redaktor wychodzącego w Londynie „Jutra Polski”,
F.Wilk pisze do mnie – cytuję: „RĂłwnocześnie KOR w Warszawie podrzuca angielskim dziennikarzom takie opinie, jakie dziś podaje Mark Frakland w „Observer” (8.3.81), Ĺźe Moczulski jest kontrowersyjną figurą, w swoim czasie był oskarĹźany o antysemityzm i o utrzymywanie związkĂłw z urzędnikami bezpieczeństwa.”

Takich przykładów na stosowanie przez KORowców i Kuronia bolszewickich metod uprawiania polityki mogę przytoczyć cały stos, ale nie o to tu chodzi. Bolszewickie metody uprawiania polityki wynikają z bolszewickiej kultury politycznej. Ludzi stosujących takie metody nie da się nazwać demokratami.

Wychodzący w Londynie organ emigracyjnego PSL, „JUTRO POLSKI” (z 5 kwietnia 1981 r.) tym razem nie wytrzymał i wyłoĹźył „kawę na ławę” – cytuję:
„A w istocie rzeczy chodzi o inne przyczyny nagonki w kraju i na emigracji na Moczulskiego i jego program niepodległościowy. Te istotne przyczyny to:
- Nienawiść KOR-u, właściwie jego przywĂłdcĂłw – Michnika, Kuronia, Lipskiego, Mikołajskiej (ktĂłra swego czasu oczerniła Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela jako „antysemicki” w prasie brytyjskiej) do grupy Moczulskiego, jako „konkurencyjnej”.
- Niechęć pewnej grupy AmerykanĂłw, wyznających zasadę Sonnenfelda, Ĺźe – Polska raz oddana w Jałcie pod but Moskwy, powinna pod tym butem gnić i nie buntować się, nie naruszać „status quo”, bo to moĹźe grozić wojną z Rosją, ktĂłrej sonnenfeldyzm chce za wszelką cenę uniknąć w imię pokojowej zasady spokojnego bycia i tycia. Dodajmy tutaj, Ĺźe kilka lat temu delegacja Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela zgłosiła się w ambasadzie amerykańskiej w Warszawie z memoriałem, żądającym uniewaĹźnienia postanowień Jałty oddających Polskę pod but moskiewski i poparcia polskiego ruchu niepodległościowego. Trudno oprzeć się myśli, Ĺźe obecne instrukcje sonnenfeldyzmu, wydane polskim agentom na emigracji i w Kraju zwalczania Moczulskiego, są zemstą za ten memoriał. Miejmy nadzieję, Ĺźe administracja prezydenta Reagana inaczej podejdzie do tych spraw.
- Trzecią przyczyną jest perfidna gra bezpieki, ktĂłra przez swoje wtyczki w kraju i na emigracji usiłuje zniesławić Moczulskiego, by przygotować względnie „łagodne” przyjęcie wyroku, jaki na niego spadnie w sądzie, przez PolakĂłw w Kraju, na emigracji i przez opinię krajĂłw wolnych. (...).

To są istotne przyczyny nagonki na Moczulskiego, a nie jakiś urojony jego „antysemityzm” i inne preteksty, jak „avanturnictwo”, „mania wodzowska” (jakby takiej mani nie mieli panowie i towarzysze z KOR-u).

I jeszcze jeden przykład z podwĂłrka emigracyjnego. W „Kulturze” paryskiej, (Nr 1/412 –2/413, Styczeń-Luty 1982, str. 220), ukazał się list czytelnika ze Sztokholmu, W. Nowika, ktĂłry pisze, Ĺźe w Swecji znajduje się wielu uchodĹşcĂłw politycznych, autentycznie prześladowanych przez reĹźym PRLowski, takĹźe po powstaniu „Solidarności” (jak z tekstu wynika, chodzi o ludzi związanych z ROPCiO i KPN). Ludzie ci – pisze p. Nowik – cytuję:
„Po wydostaniu się z Polski wskutek zagroĹźenia –nie zawsze z legalnym paszportem – nie mają szans na uzyskanie azylu politycznego w Szwecji, gdyĹź tu wyrobiono im zawczasu opinię... terrorystĂłw, czyniących „największą grandę w dziejach opozycji polskiej” (słowa wyjęte z autentycznej ekspertyzy podsuniętej władzom imigracyjnym o uchodĹşcach polskich związanych z KPN-em)”.

Trzeba być człowiekiem nad wyraz podłym, wyzutym z empatii i bezwzględnym wrogiem PolakĂłw, Ĺźeby tak ich niszczyć za to tylko, Ĺźe chcieli aby Polska była państwem demokratycznym i niepodległym. Byłem potem, tj. w maju 1982 w Stokholmie, gdzie wśrĂłd tychĹźe emigrantĂłw, w trakcie dyskusji, poruszono tę sprawę. Wyszło wtedy na jaw, Ĺźe autorem, lub przynajmniej współautorem, tej „ekspertyzy” był członek KORu na Zachodzie, (obok Kołakowskiego), Jakub Swięcicki, ktĂłry był teĹź reprezentantem Polskiej Grupy Etnicznej w Radzie d/s Imigracji przy rządzie szwedzkim, (ta ostatnia informacja znajduje się w „Kulturze” paryskiej (Nr. Lipiec – Sierpień 1980 r., str. 235). Dowiedziałem się teĹź, Ĺźe Jakub Swięcicki był w stałym kontakcie telefonicznym z Jackiem Kuroniem.

Odstawmy teraz na bok kuroniowo-korowskie metody uprawiania polityki na Zachodzie i przyjrzyjmy się, jakie metody stosowali w Kraju.

OgĂłlnie rzecz biorąc, metody były takie same. Kto krzywo spojrzał na KOR, Kuronia, lub Michnika, stawał się natychmiast podejrzany. A jeśli odwaĹźył się wyrazić o nich krytycznie, przypinano takiemu śmiałkowi od razu etykietę „agenta UB”. „Agentami UBeckimi” mianowani byli wszyscy, ktĂłrzy odwaĹźyli się robić coś politycznie niezaleĹźnie od KOR-u i od PZPR. Właściwie kaĹźdy, kto nie podda się woli Jacka Kuronia i KSS”KOR”, zostaje pomĂłwiony o współpracę z SB.

„Dziś moĹźna przyjąć za pewnik, Ĺźe jeśli kogoś posądza się o współpracę ze SłuĹźbą bezpieczeństwa, to z pewnością naraził się KSS”KOR”-owi i odwrotnie – jeśli ktoś naraził się KSS”KOR”-owi, to napewno okaĹźe się, Ĺźe jest „agentem SB”. Nie moĹźe być inaczej, gdyĹź cały narĂłd jest z KORem i kocha go, a tylko niedobre SB, garstka twardogłowych partyjniakĂłw narodowych zdrajcĂłw jest przeciwna tym ponadpatriotom.” – pisał działacz Ruchu Obrony PCiO, dr L. Skonka w tekście pt. „Metody KSS”KOR” – KaĹźdy niewygodny – to agent SB” w lutym 1981 roku. I dalej:

„W pierwszych miesiącach działalności ROPCiO wielu jego działaczy dążyło do nawiązania współpracy i współdziałania z KORem. RĂłwnieĹź i ja byłem szczerym zwolennikiem i rzecznikiem tej współpracy. Podczas jednego ze spotkań plenarnych aktywu ROPCiO w Warszawie zaproponowałem takie współdziałanie. Większość uczestnikĂłw spotkania robiła wraĹźenie wyraĹşnie zakłopotanych moją propozycją. Byłem tym bardzo zaskoczony. Dopiero w czasie przerwy podszedł do mnie jeden z łódzkich działaczy Ruchu Obrony i sprawę wyjaśnił. Poinformował mnie, Ĺźe wszystkie dotychczasowe wysiłki w kierunku nawiązania współpracy z KOR-em przynosiły tylko ewidentne szkody, np. gdy działacze RO powiadamiali KOR o mającym odbyć się spotkaniu, a były to czasy, gdy wszelkie tego rodzaju działania kończyły się rozbiciem zebrania i arestowaniem uczestnikĂłw – wĂłwczas Kuroń, tuĹź przed zebraniem, dzwonił do ktĂłregoś z działaczy RO, wiedząc dobrze, Ĺźe telefon jego jest na podsłuchu i pytał, czy to prawda, iĹź ma być zebranie na temat... u „X”-a, na ulicy „Y” o godzinie „Z”, i powiadamiał, Ĺźe nikt z KOR-u nie weĹşmie udziału w tym spotkaniu.
Rzecz oczywista, że SB natychmiast udawała się pod wskazany adres i udaremniała spotkanie, aresztując zastane osoby, o co właśnie Kuroniowi chodziło.

Dlatego – wyjaśniał mi kolega z Łodzi – Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela zaniechał dalszych wysiłkĂłw zmierzających do nawiązania współpracy z KOR-em za pośrednictwem SB.”

Interesujące są te metody walki politycznej. Przypominają nad wyraz metody likwidacji konkurentów politycznych stosowane przez PPR w czasie okupacji hitlerowskiej, kiedy
komuniści drogą denuncjacji używali Gestapo do niszczenia AK, NSZ, i innych niekomunistycznych organizacji walczących z okupantem.

25 lat później, załoĹźyciel W.Z.Z. na WybrzeĹźu i działacz „Solidarności”, Krzysztof Wyszkowski udzielił wywiadu „Naszemu Dziennikowi”, gdzie mĂłwi – cytuję:

„Okazaliśmy się naiwni. Mimo Ĺźe mieliśmy świadomość istnienia wewnątrz lewicy korowskiej „kadrowej partii wewnętrznej, wierzyliśmy, Ĺźe to nie są ukryci kontynuatorzy „ prawdziwej” Komunistycznej Partii Polski i Polskiej Partii Robotniczej. A objawy kontynuowania metod bolszewickich stały się wyraĹşne. Byłem świadkiem, jak do mieszkania Kuronia przyszedł ktoś z Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela i powiedział szeptem, Ĺźe Leszek Moczulski w najbliĹźszych dniach ma zorganizować w jakiejś wsi spotkanie z chłopami. Kuroń, poklęsce Komitetu Obrony RobotnikĂłw w kontaktach z robotnikami Radomia i Ursusa, stawiał wtedy na chłopĂłw, twierdził, Ĺźe robotnicy zostali ostatecznie skorumpowani przez system i działalność wśrĂłd nich nie ma sensu.
Ku mojemu zdumieniu, kiedy ten jego agent z ROPCiO wyszedł, Kuroń podniósł głowę do sufitu i bardzo głośno i wyraźnie powiedział, gdzie i kiedy Moczulski ma to spotkanie oraz jaką trasą będzie szedł.
Czyli przekazywał komuś informacje?

Nie komuś, a SB. Konkretnie kapitanowi Lesiakowi, za pośrednictwem Wydziału „T”. Zdumiony zawołałem: „Co ty robisz! PrzecieĹź tu jest podsłuch!” Tłumacząc się, powiedział, Ĺźe Leszek Moczulski jest agentem SB, on daje na to słowo honoru. Zapytałem, skąd to wie.
„Od dawnego kolegi, pułkownika SB”. To miała być gwarancja wiarygodności tej informacji.
Jeżeli więc Kuroń był pewien informacji otrzymywanych z SB, to może niech jego zwolennicy dzisiaj również uznają, że dokumenty majora Lesiaka, którym Kuroń bardzo się opiekował po 1989 roku, też są prawdziwe. Niech nie będą świętsi od Kuronia, który uważał za konieczne donosić do SB na jej agenta.

Pomimo takich incydentĂłw, pomimo wiedzy o metodach walki komunistĂłw donoszących na AK do Gestapo nie przewidziałem moĹźliwości zmowy lewicy KOR z władzami PRL, skierowanej przeciwko ludziom, ktĂłrym „kuroniada” zawdzięczała swoje polityczne istnienie, wykorzystując ich jako zasłony wobec antykomunistycznego społeczeństwa.” (Zob. „Nasz Dziennik” z 9 września 2006 r.)

Dr. L. Skonka pisze w innm miejscu wcześniej wspomnianego tekstu, Ĺźe etykietę „agenta SB” przyklejono takĹźe współtwĂłrcy Wolnych ZwiązkĂłw Zawodowych w Polsce, Kazimierzowi Switoniowi. Został w ten sposĂłb ukarany za publiczne wyraĹźanie poglądu, Ĺźe KSS”KOR” nie powinien włazić do „Solidarności” i nie upolityczniać Związku Zawodowego.

I dalej – cytuję:
„To samo oszczerstwo dotknęło ks. Alojzego Orszulika – rzecznika prasowego Episkopatu Polski, gdy skrytykował on brutalne metody walki KOR-u i jego przywĂłdcy Jacka Kuronia. Urabiano mu opinię nie tylko SB-eka, ale teĹź „księdza patrioty” kolaborującego z PZPR, pijaka i złodzieja.”

Później, kiedy Kuroń z Michnikiem zapałali nagłą miłością do największego SBeka, C.Kiszczaka i PZPRowskiego terrorysty, Jaruzelskiego, a bp. A.Orszulik pobłogosławił w Magdalence ten „nowy” związek, „opozycja konstruktywna” ogłosiła szybko, Ĺźe Orszulik jest cacy i człowiekiem o kryształowym charakterze. Michnik potem w czasie pobytu we Włoszech pochwalił się, Ĺźe wypił na tę okazję „brudzia” z Orszulikiem, co z jakichś nieznanych mi przyczyn zirytowało Gustawa Herling-Grudzińskiego, ktĂłry publicznie zawyrokował, Ĺźe A. Michnik powinien czym prędzej zamĂłwić wizytę u psychiatry. Co nie omieszkała odnotować to „Gazeta Polska” za czasĂłw redaktorstwa Piotra Wierzbickiego.

Potem, jak wiemy, kiedy kuroniada przystała przy „okrągłym stole” na jawną juĹź współpracę z PZPR i z największym SB-ekiem w PRL, Kiszczak został ogłoszony przez Michnika „człowiekiem honoru”. Ktoś przy tym zapomniał ogłosić A.Michnika obślizłą śmierdzącą świnią, upapraną w komunistycznym szambie.

Co ciekawe, to Ĺźe tandem Kuroń – Michnik nie tylko dążyli do monopolu na uprawianie polskiej polityki, ale rĂłwnie do monopolu na kolaborację z Ăłwczesnym reĹźymem i na współpracę z SB i z gen. Kiszczakiem za pośrednictwem mjr. SB Lisiaka.

Wspomniany wcześniej prof. J.Drewnowski pisał w 1978 r. – cytuję:
„Uznająca pluralizm grupa opozycyjna nie dąży do monopolu. Polemika z innymi grupami jest oczywiście dopuszczalna, a nawet pożądana, zupełnie na miejscu jest takĹźe walka polityczna o wpływy. Natomiast dążenie do całkowitego zniszczenia przeciwnika jest sprzeczne z zasadami pluralizmu, bo po prostu go likwiduje. Niedopuszczalne jest więc pozbawianie innych grup opozycyjnych środkĂłw informacji, co w warunkach pracy opozycyjnej jest sprawą podstawowej wagi, oraz dyskredytowanie ich w oczach społeczeństwa przez oszczerstwa i denuncjowanie ich przez donosy do wrogiej im władzy.” (Zob. Z.H, nr. 46, 1978, str. 120).

I jeszcze jeden przykład.W 1981 roku reĹźym zaaresztował Stańskiego, Szeremietiewa, Moczulskiego i Jandziszaka. Przy „Solidarności” utworzono Ogolnopolski Komitet Obrony Więzionych za Przekonania. W Komitecie tym zainstalowano korowca, Z. Romaszewskiego.
Natomiast w Komisji Uchwał zainstalowany został J.J. Lipski i paru innych korowcĂłw. Kiedy podczas gdańskiego Zjazdu „Solidarności” stanęła na porządku dziennym sprawa więźniĂłw politycznych, trzeba było zająć stanowisko – cytuję: „... w sprawie więzionych działaczy KPN. Przeciwnicy tego ugrupowania zabiegali o takie sformułowanie uchwały, aby po ogłoszeniu wyroku w tej sprawie Związek nie zabiegał dalej o ich uwolnienie. Takie postawienie sprawy moĹźna zostawić bez komentarza.” – pisze autor relacji zjazdowych, Andrzej WoĹşnicki z Łodzi. (Zob. „Solidarność Ziemi Łódzkiej”, nr. 40/81 i „Magazyn Pism Związkowych i Zakładowych AS z 18 listopada 81 r. str. 4 –5).

Kuroń, Michnik i ich KSS”KOR”, to banda łobuzĂłw o rodowodzie stalinowskim i z genami bolszewickimi. Była sitwą przewrotnych i cynicznych zdrajcĂłw. (Zob. Czar Magdalenki na Google). Po dojściu do władzy przez ułoĹźenie się przy „okrągłym stole” z terrorystami u władzy, klika ta przepoczwarzyła się (po 1989 r.) z „opozycji konstruktywnej” w klikę szmat do wycierania brudĂłw komunistycznych i zacierania śladĂłw zbrodni KPPowsko-PPRowskich, dokonanych na narodzie polskim. I jako taka funkcjonuje do dzisiaj.

Kreowanie takich drani i zdrajców, jak Kuroń czy Michnik, na bohaterów narodowych i narzucanie ich jako takich społeczeństwu polskiemu, to kpina ze zdrowego rozsądku normalnych ludzi; to traktowanie Polaków jako skończonych idiotów.

Leopold Tyrmand, wskazując swego czasu na stalinowską propagandę (rok 1954), pisze, Ĺźe PolakĂłw w tej propagandzie „uwaĹźa się za niedorozwiniętych debilĂłw. To pocieszające. Historia uczy, Ĺźe wieki ciemnoty mogą trwać długo, ale w końcu ustąpić muszą zwykłemu puknięciu się w czoło”.

Władysław Gauza
Oslo, lipiec 2008

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt