Poniedziałek 29 Kwietnia 2024r. - 120 dz. roku,  Imieniny: Hugona, Piotra, Roberty

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 09.02.10 - 15:48     Czytano: [2117]

Dział: Prosto z mostu

Antykomunizm – utracona toĹźsamość prawicy?

Tak jak przewidywałem, po emisji filmu „Towarzysz Generał” głos zabrał Towarzysz Winnicki i zaczął "niuansować" .Oczywiście mam na myśli "zbiorowego" Towarzysza Winnickiego, bo przeciwko filmowi Grzegorza Brauna i Roberta Kaczmarka wystąpiła cała koalicja przeciwnikĂłw rozrachunku z dziedzictwem PRL. Jest to koalicja ciekawa jeśli przyjrzymy się jej uczestnikom.

O tym, Ĺźe przeciwko filmowi opowiedzą się tacy ludzie jak Jacek Ĺťakowski, Wojciech Mazowiecki czy posłowie SLD trudno się dziwić. Film o Jaruzelskim, będący logiczną kontynuacją tematĂłw poruszanych przez autorĂłw w poprzednich produkcjach (np. o agencie "Bolku") burzy okrągłostołowy układ. Niweczy kompromis jaki komuniści zawarli z wyselekcjonowanymi "dysydentami" działając wbrew oszukiwanemu po raz kolejny w PRL – u społeczeństwu. Wdzięczność pseudo – elit, ktĂłrym Czesław Kiszczak i Wojciech Jaruzelski zapewnili współudział w rządzeniu neopeerelem, była tak ogromna, Ĺźe nawet pozapominano byłemu moczarowcowi Jaruzelskiemu udział w antysemickiej czystce w wojsku.

W czasie kiedy Gazeta Wyborcza wyciągała lub preparowała najmniejsze przesłanki antysemityzmu wśrĂłd politykĂłw prawicy czy dziennikarzy, generał Jaruzelski był hołubiony przez redaktora Michnika i zastępy jego apostołów. Pokazywało to i pokazuje najdobitniej, Ĺźe tzw. „walka z antysemityzmem” to polityczna broń okrągłostołowej elity w eliminowaniu swoich przeciwnikĂłw. „O tym kto jest Ĺťydem decyduję ja!” – miał powiedzieć swego czasu jeden z przywĂłdcĂłw III Rzeszy Herman Goering. „O tym kto jest antysemitą decyduję ja!” – mĂłgłby powtĂłrzyć po latach współrządca neopeerelu Adam Michnik.

Dajmy jednak spokĂłj „prorokom większym” (Michnik) i „mniejszym” (Ĺťakowski). Nie wspominajmy nic o SLD. Dlaczego jednak w obronie gen. Jaruzelskiego występują ludzie mieniący się prawicą, ba! – nawet określający siebie mianem prawdziwej i jedynej prawicy w odróşnieniu od bandy „jakobinĂłw” , ktĂłrymi to epitetami określają inne środowiska (np. PiS). Dlaczego od Jaruzelskiego nie chcą się odciąć (z wyjątkami – np. Maciej Eckardt) spadkobiercy endecji jak grupa skupiona wokół Myśli Polskiej z red. Engelgardem na czele? Jak to moĹźliwe, Ĺźe pozytywnie o szefie WRON wypowiada się od lat Janusz Korwin Mikke? Co powoduje, Ĺźe ludzie ci stają ramię w ramię z, skądinąd, krytykowanym przez siebie red. Michnikiem i postkomunistami aby bronić „dobrego imienia” byłego włodarza Polski Ludowej?

Siła komunizmu tkwiła przez lata (i tkwi nadal) w słabości tzw. wolnego świata. Nawet tak cyniczna i bezwzględna, znająca się na uprawianiu polityki realnej jak mało kto elita polityczna Wielkiej Brytanii w starciu z cynizmem i bezwzględnością elit komunistycznej Rosji jawi się jako klub popijających herbatkę dĹźentelmenĂłw, rozprawiających o pogodzie. Sowieci doprowadzili sztukę dezinformacji i prowokacji do perfekcji. Nie odnosiliby swoich zwycięstw gdyby nie armie agentĂłw wpływu w krajach Zachodu. I nie chodzi tu o partie komunistyczne, będące hodowlą kadr na wypadek zwycięstwa rewolucji w danym, tubylczym kraju. Najbardziej liczyły się zakamuflowane „śpiochy”, ktĂłre w odpowiednim momencie przygotować miały grunt pod przeprowadzenie większej lub mniejszej operacji medialnej.

Komunizm po zdławieniu wszelkiej opozycji i zlikwidowaniu lub pozyskaniu ludzi dawnego, przedrewolucyjnego ustroju, sam zaczął kreować na własne potrzeby rozmaite „nurty” wewnątrzpartyjne (lub okołopartyjne) aby elity społeczne Zachodu miały co analizować. Jednym z takich działań było wymyślenie sporu pomiędzy towarzyszami partyjnymi Ĺźydowskiego pochodzenia a towarzyszami akcentującymi narodową drogę do socjalizmu. Oczywiście wewnątrz partii, między funkcjonariuszami systemu były prawdziwe spory, kończące się często rozlewem krwi, ale sama "kwestia Ĺźydowska" była tylko wykorzystywana w tych rozgrywkach na kolejnych etapach.

Elity władzy w państwach komunistycznych w sposobie rządzenia przypominały (i przypominają) organizacje gangsterskie. Walka o władzę była (i jest) tam brutalna, towarzysze pozbawiani władzy odstawiani byli w niebyt i zapomnienie. Przerzucanie się odpowiedzialnością za komunistyczne zbrodnie w czasach stalinowskich przez „frakcje” „narodowe” i „Ĺźydowskie było bardzo wygodne dla komunistĂłw aktualnie przygotowujących się do przejmowania władzy. W zaleĹźności od okoliczności szermowano hasłami narodowościowymi, ktĂłre z jednej strony miały przyciągnąć ku niej własne społeczeństwo, a z drugiej dać zachodnim „analitykom” argumenty przemawiające za „ewolucją” komunizmu – od dzikiego i nieokiełznanego z czasĂłw rewolucji do uczesanego, ugrzecznionego, realizującego tylko i wyłącznie socjalne i narodowe prawa wyzyskiwanych wcześniej społeczeństw. I faktycznie – „analitycy” często wpadali w propagandowe sidła. Stawali się ofiarami manipulacji.

"Kwestia Ĺźydowska" oraz idąca za nią akcja odnajdywania antysemitĂłw wykorzystywana jest wg tych samych mechanizmĂłw rĂłwnieĹź w ostatnim dwudziestoleciu. SzczegĂłlnie widać to było ostatnio na przykładzie „byłego neonazisty” Piotra Farfała do niedawna p.o. prezesa TVP. Po objęciu przez niego funkcji prezesa telewizji wiadoma gazeta i jej przybudĂłwki rozpętały przeciw niemu nagonkę, uĹźywając tych właśnie epitetĂłw tylko dlatego, Ĺźe publikował wcześniej w narodowo – radykalnym piśmie „Szczerbiec”. W obronie Farfała stanął obĂłz prawicy „prawdziwej”, widząc w jego prezesowaniu telewizją odniesienie zwycięstwa nad „obozem postępu”.

Ale jednocześnie oba zwalczające się (niby) środowiska cieszyły się z niektĂłrych posunięć Farfała takich jak np. usunięcie programu „Misja Specjalna” czy programu Tomasza Sakiewicza „Pod prasą”. Okazało się, Ĺźe te dwa przeciwstawne obozy mają wspĂłlnego wroga – antykomunistyczną prawicę („jakobińską” – doda miłośnik felietonistyki Adama Wielomskiego) skupioną m. in. wokół „Gazety Polskiej” (nazwanej rĂłwnieĹź przez Korwin – Mikkego „komunistyczną szmatą” – jak widać antykomunizm w specyficznej formie jest przez nich stosowany). W ten sposĂłb pod płaszczykiem nowej odsłony walki „ChamĂłw” z „Ĺťydami” mięliśmy podskĂłrne, zakulisowe działania czynione w interesie tych, dla ktĂłrych antykomunizm jest zagroĹźeniem.

Stosunek do generała Jaruzelskiego prezentowany przez wymienione przeze mnie środowiska ukazuje w jaki sposĂłb odnoszą się one do kwestii antykomunizmu. TwĂłrca stanu wojennego jest niejako Ĺźywą „arką przymierza” między epigonami frakcji puławskiej i natolińskiej oraz ich następcami. Uczestnik moczarowskich czystek hołubiony przez Michnika i otaczany opieką przez duet Wielomski/Engelgard. KaĹźdy widzi w nim swojego guru – dla Michnika i środowiska Gazety Wyborczej to człowiek honoru, ktĂłry podzielił się z nimi władzą nad Polską i zabezpieczył ich przed „antysemickim ciemnogrodem”, ktĂłry tylko czekał, Ĺźeby rzucić się do ich gardeł.

Z kolei dla liderĂłw postendecko - konserwatywno – zachowawczych były współpracownik Informacji Wojskowej o pseudonimie „Wolski” jest ucieleśnieniem politycznego realizmu, ratującym Polskę przed anarchią „Ĺźydokomuny korowskiej”, ktĂłra po opanowaniu „Solidarności”, idąc na pasku amerykańskim wywołałby w Polsce, za idące stamtąd dolary kolejne powstanie. Z jednej strony gwarant naszej władzy i pozycji medialno – biznesowej, z drugiej pogromca Ĺźydokomuny.
Jak wiemy środowiska prawicy konserwatywnej spod znaku „Pro Fide Lege et Rege” czy „NajwyĹźszego Czasu!” akcentują walkę z wszelkimi odmianami socjalizmu, w związku z tym nie wyodrębniają w sposĂłb szczegĂłlny postawy antykomunistycznej. Ich reprezentanci potrafią dyskutować, na najwyĹźszym poziomie intelektualnym, o tak palących nasz kraj problemach jak kwestia legitymizmu a zbywają śmiechem problematykę (post)sowieckiej agentury i jej wpływu na obecną sytuację Polski.

UwaĹźam, Ĺźe jest to błąd, tym groĹşniejszy, Ĺźe młodzieĹź o prawicowej orientacji, poszukująca autorytetĂłw i odnajdująca ich w osobach Janusza Korwin – Mikkego, Adama Wielomskiego czy Jana Engelgarda pozbawiona zostaje przez nich moĹźliwości skutecznego zaimpregnowania się przed (post)komunistycznym zagroĹźeniem. Ośmieszanie przez w/w osoby kwestii dekomunizacji (Korwin – Mikke) czy lustracji (Wielomski, Engelgard), niedocenianie (świadome lub nie) zagroĹźeń ze strony (post)sowieckiej Rosji przyniesie w niedalekiej przyszłości negatywne konsekwencje w Ĺźyciu politycznym Polski.

Porzucenie postawy antykomunistycznej, domagającej się rozliczenia zbrodni rządcĂłw PRL, jest błędem tej części polskiej prawicy. Jedyną nadzieją pozostaje postawa tych młodych ludzi, ktĂłrzy wzorem MłodzieĹźy Wszechpolskiej przełamują projaruzelskie sympatie swych „profesorĂłw” i 13 grudnia pod domem byłego I sekretarza PZPR dołączają do antykomunistycznych „jakobinĂłw”.

Łukasz Kołak
Red. nacz. Kwartalnika Powiernictwa Polskiego

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt