Dodano: 27.04.21 - 20:20 | Dział: Prosto z mostu

Guma do Ĺźucia

Kto by pomyślał, Ĺźe w dwa lata po ogłoszeniu przez Naczelnika Państwa „zwycięstwa” w „dążeniu do prawdy” dotyczącej przyczyn katastrofy smoleńskiej, sprawa ta nie tylko wrĂłci na czołówki gazet, ale stanie się tematem zaĹźartych polemik, przede wszystkim – estetycznych? Chodzi o to, Ĺźe rządowa telewizja najpierw wyemitowała film o tym, co ponad wszelką wątpliwość ustaliła podkomisja kierowana przez Antoniego Macierewicza. A ustaliła nie tylko, Ĺźe samolot został rozerwany tuĹź nad ziemią dwiema bombami, ale w dodatku – Ĺźe bomby te zostały tam umieszczone podczas remontu w Samarze. PoniewaĹź powszechnie wiadomo, Ĺźe w Rosji nic się nie dzieje bez wiedzy i zgody Włodzimierza Putina, no to jest jasne, jak słońce, Ĺźe to on kazał te bomby tam umieścić. Co prawda, remont odbywał się w czasie od czerwca do grudnia 2009 roku, podczas gdy bomby wybuchły dopiero 10 kwietnia 2010 roku, z czego wynika, Ĺźe nasi dygnitarze, wśrĂłd nich rĂłwnieĹź premier Donald Tusk, przez całe miesiące latali z bombami pod tyłkiem. Trudno się tedy dziwić, Ĺźe Donald Tusk na przedstawione w filmie ustalenia podkomisji zareagował bardzo nerwowo, chociaĹź jego zdenerwowanie całkowicie mieściło się w granicach strategicznego partnerstwa niemiecko-rosyjskiego. Zdenerwował się bowiem nie na prezydenta Putina, tylko na Antoniego Macierewicza. NajwyraĹşniej Donald Tusk doskonale wie, na kogo wolno mu się denerwować, a na kogo nie. Ale mniejsza o to, bo rządowa telewizja wkrĂłtce wyemitowała film nakręcony przez panią Ewę Stankiewicz na ten sam temat. Emisja tego filmu podobno była wcześniej wstrzymana pod pretekstem, Ĺźe pani Stankiewicz wykorzystała w nim materiały ze wspomnianej podkomisji „bez jej wiedzy i zgody”, ale róşnie na ten temat mĂłwią na mieście. Tak czy owak, film pani Stankiewicz wyemitowany został przez rządową telewizję aĹź dwukrotnie, bijąc rekordy oglądalności. Okazało się, Ĺźe obejrzało go 1,8 miliona widzĂłw w związku z czym wstrzymano nawet emisję programu pana red. Pospieszalskiego „Warto rozmawiać” . No bo po co tu jeszcze „rozmawiać”, kiedy wszystko jest powiedziane?

Nie to jednak stało się przedmiotem gwałtownej polemiki między obozem „dobrej zmiany” a obozem zdrady i zaprzaństwa, tylko fotografie pani Ewy Kopacz, ktĂłra, jako minister zdrowia w rządzie premiera Tuska, pojechała do Rosji, Ĺźeby dopilnować zbierania szczątkĂłw z miejsca katastrofy, a potem – dopilnować prawidłowego przeprowadzenia sekcji zwłok ofiar. Pamiętamy, Ĺźe pani Kopacz zapewniła opinię publiczną, iĹź miejsce katastrofy zostało spenetrowane „na metr w głąb ziemi”, no a sekcja teĹź została przeprowadzona bez zarzutu. Niestety prawda wkrĂłtce wyszła na jaw, bo juĹź po zakończeniu skrupulatnej zbiĂłrki szczątkĂłw, przypadkowi obywatele co i rusz znajdowali tam to i owo, a jeszcze gorzej wyglądała sama sekcja. Oto, co prawda później, niemniej jednak, okazało się, Ĺźe w trumnach ze szczątkami ofiar katastrofy albo były dwie głowy, albo trzy ręce, natomiast noga – tylko jedna – i tak dalej. Jeśli nawet przyjąć, Ĺźe noga mogła się w zamieszaniu gdzieś zawieruszyć, to nawet po największej katastrofie ofierze nie wyrasta ani druga głowa, ani trzecia ręka. Pewne światło na ten fenomen rzuciła właśnie pani Stankiewicz, pokazując w swoim filmie panią minister Kopacz, jak robi sobie pamiątkowe fotografie z Rosjanami przeprowadzającymi sekcję. Z tego powodu pan Rafał Trzaskowski zarzucił pani Stankiewicz „wyjątkową podłość” oraz „objaw czystego cynizmu” . I tak dobrze, Ĺźe chociaĹź „czystego”, bo przecieĹź mogło być gorzej. Podobnie oceniła tę sprawę pani filozofowa Magdalena Środa – Ĺźe to co PiS zrobiło z tą katastrofą, jest „wyjątkowo ohydne” - chociaĹź z drugiej strony niepodobna nie zauwaĹźyć, iĹź uwaĹźa ona, Ĺźe jednocześnie jest to „dobra propagandowa zagrywka” . Oczywiście obĂłz „dobrej zmiany” ma całkiem inne zdanie na ten temat. Mianowicie Donald Tusk specjalnie wysłał do Rosji panią Ewę Kopacz, Ĺźeby ruscy szachiści wykorzystali ją do swoich machinacji, bo wiedział, Ĺźe ona się nie zorientuje, co tam z nią wyprawiają. Pan Cezary Gmyz stawia kropkę nad „i” mĂłwiąc, Ĺźe przecieĹź pani Kopacz była poczciwą, „prowincjonalną lekarką” , podczas kiedy po drugiej, to znaczy – rosyjskiej stronie – byli starzy wyjadacze, dla ktĂłrych taki przeciwnik to prawdziwy dar Niebios. Wszystko to oczywiście być moĹźe, chociaĹź warto zwrĂłcić uwagę, Ĺźe nawet prowincjonalne lekarki wiedzą ile głów, czy rąk ma człowiek. Cóş; jak tam było, tak tam było – ale waĹźniejsze od tego, co tam było jest to, co jest. A jest to, Ĺźe nasi Umiłowani PrzywĂłdcy właśnie podsunęli opinii publicznej gumę do Ĺźucia, kolejne makagigi, ktĂłre moĹźe odwrĂłcić uwagę od tego, co rząd „dobrej zmiany” wyprawia z Polską pod pretekstem epidemii zbrodniczego koronawirusa.

Ale chyba na tym sprawa się nie wyczerpuje. Warto bowiem zwrĂłcić uwagę, Ĺźe rządowa telewizja aĹź trzykrotnie wyemitowała filmy o katastrofie smoleńskiej akurat teraz, kiedy zimny ruski czekista Putin ściąga wojska nad granice z Ukrainą i na Krym. Oczywiście moĹźe to być przypadek, ale czy w ogĂłle są przypadki? - pyta retorycznie poeta. Rzecz w tym, Ĺźe Nasz NajwaĹźniejszy Sojusznik bardzo Ukrainę w tej sytuacji popiera: powyrzucał z Ameryki jakichś rosyjskich dyplomatĂłw, a nawet „rozwaĹźa” sankcje – ale oczywiście chciałby, Ĺźeby w pierwszej kolejności stosownego wsparcia Ukrainie udzielili rĂłwnieĹź sojusznicy Naszego NajwaĹźniejszego Sojusznika. ToteĹź Polska skierowała przeciwko Putinowi to, co w zanadrzu ma najlepszego, to znaczy – oskarĹźenie o zamach w Smoleńsku. To bardzo sprytne posunięcie, bo z jednej strony pokazuje, Ĺźe pryncypialnie stoimy na nieubłaganym stanowisku, ale z drugiej – jest to całkowicie bezpieczne i to nie tylko dla Putina, ale rĂłwnieĹź - dla jego polskich oskarĹźycieli. Nawet gdyby na podstawie filmĂłw, czy niechby i „raportu” , na ktĂłry od lat z utęsknieniem czekamy, moĹźna było Putina postawić w stan oskarĹźenia, to dla niego takie bezpieczne by to nie było. Sęk w tym, Ĺźe ani na podstawie filmu, ani na podstawie raportu złego Putina oskarĹźyć nie moĹźna tym bardziej, Ĺźe nie ma właściwego niezawisłego sądu, ktĂłry podjąłby się orzekania w tej sprawie. Zatem dla Putina jest to całkowicie bezpieczne, podobnie jak dla jego oskarĹźycieli, ktĂłrzy w tej sytuacji mogą swoje oskarĹźenia budować na hipotezach. Co innego, gdyby wpadli na pomysł, Ĺźe bomby zostały do samolotu wsadzone nie w Samarze, tylko w Warszawie. W takiej sytuacji trzeba by wszystko doprowadzić do końca, ale na to przezornie nikt nie chce się zdecydować, więc sprawa moĹźe wracać nawet w kolejne lata po otrąbieniu „zwycięstwa”.



Stanisław Michalkiewicz
25 kwietnia 2021 r.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).