Dodano: 20.02.21 - 21:06 | Dział: Krótko, celnie i na temat...

PRZEPIS NA FILM

Po obejrzeniu serialu „Osiecka” naszły mnie pewne refleksje. Są dwie szkoły robienia filmĂłw biograficznych: Falenicka i Otwocka. Jedna z nich jest tradycyjna, a druga postępowa.

Tradycyjnie brało się biografię przyszłego bohatera filmu, wynajdowało dramatyczne zwroty w jego Ĺźyciorysie i budowało wokół nich scenariusz. Następnie wybierało się aktora, lub aktorkę przypominającą zewnętrznie odtwarzaną postać. Najczęściej aktor był przystojniejszy od oryginału. Składały się na to trzy czynniki. Prawdziwy bohater filmu dał się poznać z innych przymiotĂłw niĹź uroda, a widz woli oglądać urodę, niĹź jej brak i po trzecie w zawodzie aktorskim nie łatwo byłoby znaleźć kogoś szczegĂłlnie brzydkiego. To wszystko – dawniej.

Nowoczesna, artystyczna szkoła filmowa odrzuca te przestarzałe kanony. Zagłębianie się w szczegóły Ĺźyciorysu głównej postaci, to strata czasu. Wiadomo przecieĹź, Ĺźe pił (piła), bo gdyby nie, to jakim cudem mĂłgłby osiągnąć popularność, jaką się cieszył (cieszyła)? Seks, to oczywista oczywistość, bo kto go nie uprawia? Widz lubi „momenty”, trzeba więc nimi film nasączyć maksymalnie. OdtwĂłrczyni, czy odtwĂłrca głównej postaci musi koniecznie być brzydszy od oryginału – w tym wypadku z dwĂłch powodĂłw: widz moĹźe sobie lubić patrzeć na to co ładne, „artysta” jednak wie lepiej, co powinno mu się podobać, a poza tym aktorem obecnie nie zostaje się z powodu urody, ale raczej jej braku, więc nie ma z kogo wybierać. Kandydat na aktora nie musi odznaczać się urodą, czy dobrą dykcją, najwaĹźniejsze, Ĺźeby wykazywał się brakiem osobowości.

Jedno wszakĹźe łączy obie szkoły – to mamrotliwość dialogĂłw. Polska szkoła filmowa była prekursorką w tym zakresie. Nawet obecnie niektĂłre jeszcze kinematografie nie dorĂłwnują naszej pod tym względem. Cudzoziemscy aktorzy mĂłwią tak, jakby to co mĂłwią, miało jakiekolwiek znaczenie i musiało koniecznie dotrzeć do widza. Po co!?

Małgorzata Todd
8/2021 (503)