Dodano: 03.10.20 - 14:18 | Dział: Felietony Jana Pietrzaka

Czterdziestolecie zwycięskiego buntu

Jest połowa września. Mimo terroru wirusa jeĹźdżę na spotkania związane z rocznicą Solidarności. Rok 1980 to był czas narodowej gorączki. Poczucie zwycięstwa podszyte lękiem. Jesienią, po podpisaniu porozumień sierpniowych, miotały Polakami silne emocje. Strach i radość. Nadzieja i zwątpienie. Lawinowo rosła liczba komisji zakładowych Solidarności. Z głośnikĂłw rozbrzmiewała zakazana piosenka „Ĺťeby Polska była Polską”.



Przez branże, środowiska, rodziny przetaczała się fala podziału na tych, którzy wierzyli, że Solidarność zwycięży, i rzucali się z pasją do tego dzieła, oraz tych, którzy nie wyobrażali sobie, by komuna ze Związkiem Radzieckim na czele pozwoliły Polakom odetchnąć.

WaĹźny był aspekt pokoleniowy: zbuntowana młodzieĹź kontra zapyziały aparat Peerelu. W wirze organizacyjnym, w chaosie zebrań, rywalizacji nieznanych szerzej liderĂłw, pisała się ręką Bożą nieodgadniona przyszłość. Nikt nie wiedział, jak się pozbyć sowieckiego molocha w trybie pokojowym. Dziadkowie potrafili tego dokonać tradycyjnie. „Lanca do boju, szabla w dłoń” i pogonili bolszewię z polskiej ziemi! My, zdominowani przez imperium zła, musieliśmy szukać innego sposobu.

I odnaleĹşliśmy w naszych sercach Solidarność, wezwaną przez św. Jana Pawła, by odmienić oblicze ziemi. Sięgnęły po nasz przykład okoliczne nacje, co w 1989 r. nazwano Jesienią LudĂłw. Obecnie sięga po ten wzĂłr Białoruś. Po upływie lat piszą niektĂłrzy znawcy tematu, Ĺźe wszystko w1980 r. było ukartowane przez Kiszczaka, ktĂłry podpisał porozumienia ze swoimi współpracownikami. Z pewnością komunistyczne słuĹźby na wiele sposobĂłw były zaangaĹźowane w kontrolę społecznego zrywu. Do dzisiaj wiele naszych trudności jest dziełem zawziętych wrogĂłw polskości, stąd totalna opozycja, antychrześcijańskie bluĹşnierstwa, załgane donosy za granicą, opĂłr wobec dezubekizacji urzędĂłw… Nie były i nie są jednak wstanie pohamować polskiego ducha i woli walki.

Rozpoczęty w sierpniu marsz do niepodległości dotarł do wolnej Rzeczypospolitej, tak jak wcześniej szara piechota śpiewająca „Oczy ich dumnie utkwione są w dal”. Co widziały te oczy? Piękną, mądrą, sprawiedliwą Ojczyznę. Starajmy się sprostać ich oczekiwaniom.

Jan Pietrzak

Felieton opublikowany w tygodniku „Sieci” nr 39/2020
ZAMÓW E-PRENUMERATĘ SIECI + W SIECI HISTORII I NIE WYCHODĹš Z DOMU – SUPER OFERTA