Dodano: 03.10.16 - 11:14 | Dział: Prosto z mostu

Nieubłaganym palcem

W ramach „nowych frontĂłw”, ktĂłrych otwarcie zapowiadał jeszcze pod koniec maja były prezydent Bronisław Komorowski, otwarty został jeszcze jeden. PoniewaĹź nadęta purchawa, do jakiej coraz bardziej upodabnia się pan prezes Trybunału Konstytucyjnego, juĹź się opatrzyła nawet płomiennym szermierzom praworządności, pierwszorzędni fachowcy z bezpieczeństwa otworzyli nowy front, ktĂłry poza tym wychodzi naprzeciw rewolucyjnemu zapotrzebowaniu na proletariat zastępczy. Rzecz w tym, Ĺźe w ostatnich dziesięcioleciach tradycyjny proletariat całkiem zniechęcił się do rewolucji. Dzisiaj rewolucję ciągną zupełnie inne środowiska, raczej dobrze sytuowane materialnie, ale znudzone swoimi społecznymi rolami i do nich zniechęcone. Znakomitą ilustracją tego procesu jest Jego Świątobliwość papieĹź Franciszek, ktĂłry ostatnio zauwaĹźył, Ĺźe nie moĹźna zrozumieć chrześcijaństwa bez jego Ĺźydowskich korzeni. Tak przynajmniej relacjonuje to przemĂłwienie judeochrześcijański portal „Fronda” , więc oczywiście nie musi to być prawda. Gdyby jednak była, to warto postawić pytanie, czy w takim razie prawdziwe są twierdzenia, jakoby Pełnia Objawienia BoĹźego nastąpiła w chrześcijaństwie, czy teĹź Ĺźadnej „pełni” nie ma, skoro nawet samego chrześcijaństwa niepodobna zrozumieć, bez podpierania się judaistycznymi protezami. Jeśli chrześcijaństwa bez judaizmu nie da się zrozumieć, to dajmy sobie z nim spokĂłj i od razu przejdĹşmy na judaizm, a wtedy zrozumiemy wszystko w mgnieniu oka – o ile oczywiście wcześniej muzułmańskie gołoworiezy, ktĂłrych Jego Świątobliwość teĹź Europie stręczy, nie pourzynają nam głów – no ale wtedy skończą się nasze rozterki ze zrozumieniem czegokolwiek, w tym rĂłwnieĹź chrześcijaństwa, bo albo wszystko będziemy wiedzieli, albo w ogĂłle nas nie będzie, a wtedy i te rozterki przestaną mieć znaczenie. Słowem – nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, a skoro tak, to wróćmy do proletariatu zastępczego. Tradycyjny proletariusz, czyli pracownik najemny, zniechęcił się do rewolucji, a zresztą nawet gdy jeszcze nie był do niej zniechęcony, to był sojusznikiem nielojalnym. O czym bowiem marzył proletariusz? Ano o tym, by jak najszybciej przestać być proletariuszem, wzbogacić się, a to znaczyło, Ĺźe według marksistowskiej politgramoty marzył o tym, by zostać drobnomieszczaninem. Drobnomieszczanin zaś był przez rewolucjonistĂłw jeszcze bardziej znienawidzony, niĹź kapitalistyczni krwiopijcy. Rewolucjoniści bowiem musieli szĂłstym zmysłem wyczuwać, Ĺźe drobnomieszczanin, czyli wzbogacony proletariusz, staje się z dnia na dzień nieprzejednanym wrogiem rewolucjonistĂłw, nie bez powodu podejrzewając, Ĺźe chcą mu odebrać to, czego z takim trudem się dochrapał. Pięknie ujął to Janusz Szpotański w nieśmiertelnym poemacie „Towarzysz Szmaciak”: „Kiedy zwycięskie toczą boje ze straszną reakcyjną hydrą, to chcą mieć pewność, Ĺźe na zawsze zdobędą to, co hydrze wydrą. Fanatyzm lśniący w wodza oku straszliwy wzbudza w nich niepokĂłj, asceza zaś napawa trwogą, Ĺźe im zdobycze zabrać mogą!”

ToteĹź rewolucjoniści zaczęli rozglądać się za proletariatem zastępczym i ich argusowe oko padło na kobiety. Kobieta bowiem, wszystko jedno; ładna, czy brzydka, młoda, czy stara, mądra, czy głupia, biedna, czy bogata, kobietą być nie przestanie, a skoro tak, to trzeba tylko je oduraczyć, wmawiając im, Ĺźe są nieszczęśliwe z powodu oprymowania przez męskie, szowinistyczne świnie, od ktĂłrych mogą wyzwolić je właśnie rewolucjoniści. Dlatego właśnie przed nimi trzeba rozłoĹźyć nogi, dając przystęp do sanktuarium swego ciała – ale Ĺźeby potem nie odciągać ich od walki o świetlaną przyszłość, jakimiś burĹźuazyjnymi przeĹźytkami w rodzaju dzieci, czy rodziny, kobiety powinny uzyskać prawo mordowania własnych dzieci. W rezultacie rewolucjoniści będą mogli pławić się w pierwotnej niewinności, bo juĹźci – całe odium spadnie na wyzwolone panie, ktĂłre w zamian dostaną makagigi w postaci „swobody wyboru” .

Część kobiet, zwłaszcza snobujących się na „postępowość”, temu duraczeniu chętnie się poddaje, dzięki czemu moĹźe być dodatkowo wykorzystana w charakterze mięsa armatniego. No i właśnie RAZWIEDUPR, ktĂłry pracowicie wykonuje zadanie zlecone przez centralę BND, by dostarczyć Naszej Złotej Pani jak najwięcej argumentĂłw uzasadniających zastosowanie wobec Polski przewidzianej w traktacie lizbońskim „klauzuli solidarności” , do spółki z Ĺźydowską gazetą dla PolakĂłw, zmobilizował damską agenturę do proklamowania 3 paĹşdziernika ogĂłlnopolskiego „czarnego protestu” w obronie „wagin” i „macic” przed złowrogą penetracją ze strony nieubłaganego palca reĹźymu. Pani Krystyna Janda, ktĂłra – jak się okazało – ma za sobą aborcyjne epizody, wyraĹźa nadzieję, Ĺźe „czarny protest” doprowadzi do sparaliĹźowania całego kraju, aĹź się reĹźym „zadziwi i zlęknie” i porzuci swoje zbrodnicze knowania. Dzięki temu kobiety będą mogły mordować nie tylko dzieci jeszcze nie narodzone, ale i wszystkie inne – bo dlaczegóş właściwie mielibyśmy sobie Ĺźałować? Im dziecko starsze, tym więcej miejsca zajmuje w naturalnym środowisku i w ogĂłle – sprawia więcej kłopotĂłw, więc logika nakazywałaby nie zatrzymywać się w pół drogi, tylko za jednym zamachem pĂłjść na całość. Jak słusznie zauwaĹźył wybitny przywĂłdca socjalistyczny Adolf Hitler, wyrywanie zęba po kawałku jest bez sensu; trzeba go wyharatać za jednym zamachem, a wtedy bĂłl szybko mija i jest gites tenteges. On co prawda wspominał o tym przy okazji ostatecznego rozwiązania kwestii Ĺźydowskiej, ale to bez znaczenia, bo waĹźniejsze, Ĺźe myśl raz rzucona w przestrzeń, prędzej czy później znajdzie swego amatora.

Nie jednego, tylko wielu – o czym świadczy teledysk wyprodukowany przez panią Iwonę Kapuśniak. WśrĂłd protestujących kobiet są rĂłwnieĹź takie z brodami – ale nie to stanowi największą atrakcję teledysku, tylko informacja, Ĺźe pani Barbara Nowacka „zjednoczyła” pana Petru z panem Zandbergiem. NajwyraĹşniej obydwaj politycy musieli pozazdrościć sukcesĂłw panu Robertowi Biedroniowi, ktĂłry podobno kilkakrotnie obleciał kulę ziemską - czyĹźby w poszukiwaniu najlepszego sposobu, jak zajść ją od tyłu? To nie jest wykluczone, bo zaraz po wiadomości o „zjednoczeniu” panĂłw Petru i Zandberga, wyzwolone panie pokazują reĹźymowi swĂłj nieubłagany środkowy palec. Nieomylna to aluzja, Ĺźe to właśnie on zamknie reĹźymowi drogę do wspomnianych damskich sanktuariĂłw. Ano – skoro pan Petru przy pomocy pani Nowackiej „zjednoczył się” z panem Zandbergiem, to nic innego, jak środkowy palec, juĹź im nie pozostało.



Stanisław Michalkiewicz
2 paĹşdziernika 2016 r.



Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).