Dodano: 04.07.16 - 16:56 | Dział: Opowiadania

Wyczekując dnia

Wielu z tamtych ludzi powiązanych siecią zależności
pomiędzy tymi, którzy byli, a tymi, którzy mają nadejść,
wyciągało do mnie ręce, prosząc:
– BądĹş dla mnie, udzielaj się, obumieraj dla mnie.
Większości z nich nawet nie zauważyłem,
próbując nadążyć za przelatującym mi przed oczami
pociągiem z wagonami wypełnionymi czasem mojego życia.
Wielu skrzywdziłem.
Nielicznym pomogłem.
Teraz mi wstyd.

Rzeczywistość oddziału onkologii stołecznego szpitala to rzeczywistość przedcmentarna. Prawie każdy z leżących tu chorych ma z grubsza określony czas przeżycia. Większość aktualnie umiera.
Koledzy mĂłwili mi „powiedz mu wcześniej, bo po operacji moĹźe się nie obudzić”. Nie mogłem. Pewnie to Ĺşle, bo wprawdzie po wybudzeniu złapał z nami kontakt wzrokowy, ale nie wypowiedział juĹź ani jednego słowa. Wątpię, czy rozumiał, co do niego mĂłwię.
– Czy pana coś boli?
Kręci głową, że nie. Mętne pocieszenie musi mnie zadowolić, nie mam nic więcej w tej chwili. Patrzę na zlecenia, idę dalej.
Leżący obok mężczyzna jest po przeszczepie szpiku. Niestety, nawrót białaczki skreślił go z jakiegokolwiek przyczynowego leczenia. Od trzech dni tylko patrzy w sufit, nie podnosi się nawet do jedzenia.
No i pan Roman. Tu jakoś trudno bez emocji. Gdy wchodziłem do sali, dwĂłjka jego dzieci siedziała na łóżku. Jasnowłosy chłopiec mĂłgł mieć najwyĹźej piętnaście lat, złotowłosa dziewczynka moĹźe dwanaście. Wycofują się taktownie. Ĺťona pana Romana umarła u nas na raka dwa lata wcześniej. Teraz umierał on, a te dzieci były takie małe jeszcze. Po obchodzie wychodzę, zatrzymuje mnie scena, ktĂłrej wolałbym nie oglądać. Dziewczynka płacze, jej starszy brat przytula ją, choć jemu samemu niewiele brakuje. Patrzy na mnie, jakby chciał powiedzieć „Proszę jej nie mĂłwić”.
On chce wziąć na siebie ten ciężar, pod którym wkrótce upadnie z całą pewnością.
Nie mam sił. Tu śmierci jest więcej niĹź powietrza do oddychania. Po wczorajszym dyĹźurze „zwolniły się” trzy miejsca. Ci, ktĂłrzy położą się dziś na tych pustych łóżkach, mają juĹź wypisany wyrok, opieczętowany w ich dokumentach, zapisany w komputerowych archiwach.
– ZrĂłbmy przerwę – mĂłwię do pielęgniarki, ale nie idę pocieszać dzieci, tylko na półpiętro, na świeĹźe powietrze. Gdy schodzę po schodach, połoĹźna przechodzi obok z noworodkiem na rękach. Maluszek kwili, uśmiecham się na to.
Otwieram drzwi na taras i zastaję tam pana Janka z piątki. Pali, wciągając dym papierosa przez rurkę tracheotomijną(1) . No to nie pooddycham. Spogląda beznamiętnie, nawet mu nie jest wstyd. MoĹźe to ostatni papieros? Widziałem jego wyniki. Liczne przerzuty do wątroby i kości. Nic nie mĂłwię. Jakie to miałoby znaczenie? On wie, moĹźe nawet jest wdzięczny? Na oddziale nie pozwalają. Grożą dyscyplinarnym wypisem. A on w nocy się dusi. Nie stać go na domowe leczenie tlenem. Na papierosy teĹź go nie stać, ale na to być musi. Ostatecznie zostają „cudzesy”. Ile jeszcze wypali? Pewnie niewiele.
Wracając, rozmyślam nad tym, co powiedział mi rano kolega po zdaniu dyżuru. Koralski, ten z szóstki, kilka dni wcześniej miewał już bezdechy i można powiedzieć, był w agonii. Wczoraj wołają dyżurnego, że właśnie umarł. Koledzy Koralskiego z sali, a było tam kilku w dobrym stanie umysłu, relacjonują, że Koralski ni stąd ni zowąd zerwał się z łóżka, uklęknął na podłodze, zaczął bezgłośnie poruszać ustami i tak, z różańcem w dłoni zastygł.
Gdy lekarz dyżurny wszedł na salę, tamten był już martwy. Skąd wiedział? Jak po tylu dniach, gdy leżał jak kłoda, mógł jeszcze zejść samodzielnie z łóżka? Religijność na tej sali podniosła się automatycznie. Kapelan długo rozmawiał z jej mieszkańcami, zanim przechodził dalej.
Dziwne to wszystko. Sprawy wydają się inne, gdy stają się ostateczne. Człowiek, gdy słyszy głos Boga, będąc zdrowym, to zastanawia się, czy nie wybrać się do psychiatry. A gdy usłyszy ten sam głos, cierpiąc w śmiertelnej chorobie? Potrafi przyjąć fakt, że oto Stwórca przemawia do niego. A może to właśnie śmiertelna choroba przybliża niektórych do Boga?
Korytarz oddziału. Dzieci poszły do domu. To dobrze. Jutro z nimi porozmawiam. Dziś muszę odpocząć. Może wieczorem pójdę do kościoła? Skąd wziąć siłę na te rozmowy? Na oddychanie śmiercią, która unosi się wokół jak dusząca mgła?
Czas mojego Ĺźycia przecieka mi przez palce, a przecieĹź muszę juĹź teraz załoĹźyć, Ĺźe z wszystkich moich dociekań, wywodĂłw i prĂłb udowadniania, na sekundę przed śmiercią nie pozostanie nic. Tylko nadzieja, Ĺźe BĂłg dotrzyma słowa. Ĺťe mimo mojej nieprzydatności, arogancji i codziennego zaprzedawania się za „srebrniki”, On sam naprawi defekt człowieczeństwa.
Nic lepszego nie przychodzi mi do głowy, jak już dziś zacząć wyczekiwać tego dnia. Wypatrywać go w szarości świtu, po którym wciąż nie może nastąpić jasność, bo bój ciemności i światła trwać musi nieprzerwanie do końca świata.
Będę więc wyczekiwał tego dnia. A gdy przyjdzie, na pewno nie będę gotowy.


1.- Tracheotomia – otwĂłr z przodu szyi po operacji usunięcia krtani z powodu raka


Andrzej Chodacki
Strona autorska


Autor opowiadania: Andrzej Chodacki
Urodzony w 31.05.1970 roku. Z powołania mąż i ojciec, z zawodu lekarz. Pisze prozę i poezję, a takĹźe fotografuje. Laureat kilkudziesięciu konkursĂłw literackich. Jego opowiadania były drukowane między innymi w Wydawnictwie My Book w Szczecinie, Miesięczniku Literackim Akant w Bydgoszczy, Kwartalniku Literackim Horyzonty, w Półroczniku literackim „Inter-. Literatura–Krytyka–Kultura”, oraz w wielu czasopismach polonijnych na całym świecie. W 2012 roku wydał debiutancką książkę z poezją i fotografią pt.„ PejzaĹźe tęsknoty”. W 2013 roku wydał cykl opowiadań pt. „ Opowieści ze świata”. W 2014 roku wydał kolejny cykl opowiadań pt „ Wyczekując dnia”.
W 2015 roku jego najnowsza powieść pt „ Doktor Seliański” została przetłumaczona na język ukraiński. Od 2015 roku członek Unii Polskich Pisarzy Lekarzy

Od Redakcji: Opowiadania Andrzeja Chodackiego można również znaleźć w dziale:Na każdy temat.