Dodano: 15.06.16 - 13:03 | Dział: Prosto z mostu

Święty Spokój w Republice Niebieskiej

Nitką przewodnią książki Jana Gerharda „Niecierpliwość” jest poszukiwanie niejakiego Serafina, agenta Gestapo we francuskim ruchu oporu. Poszukując Serafina narrator penetruje, a przy okazji opisuje róşne środowiska Francji lat 60-tych, między innymi – sekty. WśrĂłd nich trafia nawet do Stowarzyszenia Czcicieli Phallusa Uskrzydlonego. Ta sekta była akurat marginalna, ale inne były znacznie liczniejsze, nawet jeśli swoich początkĂłw nie wywodziły z Reformacji. Wspominam o Reformacji nie bez kozery, bo o ile się orientuję, właśnie wtedy rozpoczęło się przepoczwarzanie KrĂłlestwa Niebieskiego w Republikę Niebieską, ktĂłra obecnie nabiera coraz wyraĹşniejszych cech Ludowo-Demokratycznej Republiki Niebieskiej. O ile w KrĂłlestwie Niebieskim nie ma miejsca na Ĺźadne głosowanie ani nad Panem Bogiem, ani nad przykazaniami, ani nawet nad prawdami wiary, to w Republice Niebieskiej, a zwłaszcza – w Ludowo-Demokratycznej Republice Niebieskiej coraz więcej materii ustalanych jest właśnie przez głosowanie. W związku z tym, pod zewnętrznymi pozorami chrześcijaństwa, w ktĂłrym obiektem kultu jest TrĂłjca Święta, to znaczy – BĂłg Ojciec, Syn BoĹźy i Duch Święty - z szybkością płomienia szerzy się kult całkiem innego bĂłstwa, mianowicie Świętego Spokoju.

W odróşnieniu od chrześcijaństwa, kult Świętego Spokoju jest bardzo uproszczony – rĂłwnieĹź w zakresie przykazań. Miejsce Dekalogu zajęło właściwie juĹź tylko jedno przykazanie – Ĺźeby mianowicie nikogo nie urazić, a juĹź zwłaszcza nie narazić się Ĺźadnemu środowisku wpływowemu. Kto przestrzega tego przykazania, obdarzany jest łaskami Świętego Spokoju i nic złego go nie spotka. Nie jest jeszcze jasne, czy zalecenie, by nikogo nie urazić, odnosi się rĂłwnieĹź do Szatana – ale kult Świętego Spokoju dopiero się rozwija, więc nic dziwnego, Ĺźe jeszcze nie wszystkie materie teologiczne zostały rozstrzygnięte W szczegĂłlności jeszcze nie przegłosowano kwestii podstawowej – czy Piekło istnieje, czy nie – a w tej sytuacji jasne jest, Ĺźe i na sprecyzowanie stosunkĂłw z Szatanem wypada nam jeszcze poczekać.

Zanim jednak zostaną przegłosowane te fundamentalne kwestie odnoszące się do ZaświatĂłw, w ramach kultu Świętego Spokoju moĹźna zająć się sprawami mniejszej wprawdzie wagi, niemniej jednak takĹźe istotnymi. ToteĹź nic dziwnego, Ĺźe w Kościele Szkockim stosunkiem głosĂłw 339 do 215 właśnie przegłosowano moĹźliwość powierzania funkcji pastorĂłw i diakonĂłw osobom pozostającym w „małżeństwach jednopłciowych”. O trudnościach, jakie nastręcza rĂłwnieĹź Ludowo-Demokratyczna Republika Niebieska niech świadczy fakt, Ĺźe wprawdzie duchowieństwo Kościoła Szkockiego moĹźe juĹź pozostawać w „małżeństwach jednopłciowych”, ale jeszcze nie wolno mu takich ślubĂłw udzielać. Esperons, Ĺźe ten niewątpliwy dysonans poznawczy zostanie wkrĂłtce w kolejnym głosowaniu jakoś przezwyciężony, bo w przeciwnym razie mogłoby dojść do zgorszenia, w następstwie ktĂłrego osoby świeckie wahałyby się przed powierzaniem opiece takich duszpasterzy nawet duszy od Ĺźelazka.








Stanisław Michalkiewicz
13 czerwca 2016 r.



Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).