Dodano: 28.06.15 - 11:41 | Dział: Opowiadania

Christophoros

Krzysztof Olkiewicz siedział naprzeciw otwartego okna. Postawił przed nim krzesło, żeby łatwiej było wejść na parapet. I gdy chwiejnym od alkoholu krokiem wrócił na swoje miejsce w rogu pokoju, a potem odwrócił się, dostrzegł, że krzesło już ktoś zajął.
Ki czort? – pomyślał. – Dopiero postawiłem, a juĹź ktoś siedzi?
Rozejrzał się dookoła. Rzeczywistość kamienicznego mieszkania wydawała się być w sposób depresyjny nienaruszona.
– A ty kto? – zapytał Olkiewicz, przyglądając się znajomo wyglądającej postaci.
– Znasz mnie dobrze – odparł łagodnie brodaty jegomość. Pisarz przymruĹźył oczy, ale z powodu kłopotĂłw z ostrością wzroku ciągle nie mĂłgł dojść, dlaczego przybysz siedzi tam w czymś, co przypomina suknię? No i ta patriarchalna broda.
– Ale jaja! – wymsknęło mu się. – Jezus!
– Byłem pewny, Ĺźe mnie poznasz – postać uśmiechała się, na trzeĹşwo rzekłbyś, przyjemnie. Krzysztof spojrzał na swoje ręce. Te same chropowate, pożółkłe od fajek paluchy. I Ĺźadnych myszy. ZnĂłw ogarnął półprzytomnym spojrzeniem pokĂłj. Butelka, jaka szkoda, Ĺźe pusta, stała na stole tam, gdzie ją porzucił. Jakieś szpargały, długopis. Przypomniał sobie, Ĺźe chciał coś napisać. Takie pisanie ma moc wtedy, gdy słowa stają się ostateczne.
– Moc słowa, mĂłwię o tym często – zagadnął Mesjasz. – Tobie dałem szczegĂłlny dar docierania słowem do ludzkich serc.
Coś tam się napisało – pomyślał gospodarz .
– Poczęstowałbym, ale … – zawahał się i spojrzał na butelkę gorzały – pewnie tylko wino…?
– Co ty chcesz zrobić, Krzysztofie? – Jezus udał, Ĺźe nie dosłyszał niedorzecznej propozycji.
Wie – uśmiechnął się do siebie Olkiewicz – ano, wie wszystko…– To po co się pyta? – dodał juĹź głośno.
– Bo ja robotę dla ciebie mam – ciągnął Jezus – zlecenie, a ty chcesz zniszczyć mĂłj zamysł? Przekreślić wszystko?
– Jakie zlecenie? – niezbornie machnął ręką pisarz. – Nikt juĹź nie chce mojego pisania, Ĺźona odeszła…
Nagle wlepił przekrwione oczy w Jezusa.
– A ty gdzie byłeś, jak ciężarĂłwkami rozjeĹźdĹźali naszych, jak strzelali do stoczniowcĂłw, jak mordowali w katowniach?!
– W Kościele – przerwał mu Mesjasz – byłem w Kościele. Czy odwiedziłeś mnie tam choć raz w ostatnich miesiącach, by prosić o pomoc dla prześladowanych?
– BĂłg powinien wiedzieć takie rzeczy – Olkiewicz wskazał Jezusa oskarĹźycielskim palcem – powinien wiedzieć!
Pod otwartym oknem zaklekotał stary mercedes sąsiada z parteru. Krzyki dzieci odbiły się od ścian kamienicznym echem.
Zenek jedzie na ryby – pomyślał Krzysztof i podążył wzrokiem za trzymanym w gĂłrze palcem, ale nie zobaczył tam nikogo. Przetarł oczy.
Dopić trzeba – doszedł do rozsądnego skądinąd w tych okolicznościach wniosku – delirka mnie bierze.
Już miał próbować wstać na nogi, gdy zza pleców usłyszał znajomy, denerwująco miły głos.
– A ty wiesz, co oznacza twoje imię?
Pijany może był i to przez ostatni miesiąc, ale nie głupi. Christophoros, niosący Chrystusa. Uśmiechnął się półgębkiem i z kieszeni marynarki wyciągnął fajki.
– Twoja matka nadała ci to imię na moją prośbę – Jezus kontynuował gdzieś w jego głowie. – Miałeś nieść mnie do ludzi, taki dar otrzymałeś w czasie chrztu.
Mężczyzna powoli rozejrzał się, ale pokój był pusty. Gdy odwrócił znów głowę w stronę okna, Mesjasz siedział na poprzednim miejscu i uśmiechał się irytująco.
Wszystko się popieprzyło – przyszła mu do głowy adekwatna synteza ostatnich lat własnego Ĺźycia.
– I dlatego to krzesło – dodał głośno i zaciągnął się papierosowym dymem. Ostatni z paczki. Ostatni w ogĂłle. Musi smakować.
Zamknął na chwilę oczy. Jakiś dziwny zapach uniósł jego krzaczaste brwi wspomnieniem jesieni. Jesieni w Bieszczadach. Dźwignął niepewnie powieki. Siedział teraz przed wspaniałym obrazem tworzonym dynamicznie przez naturę. Aż zatkało go na chwilę, a papieros wypadł mu z ust.
– Bieszczady – wyszeptał zauroczony i pociągnął do płuc wilgotne, przeciągnięte bukami powietrze. Jego oaza spokoju, wymarzony dom, najlepsze miejsce na ziemi. Wtedy uciekał. Przed milicją, przed systemem, przed światem. Zatrzymał się dopiero na polanie w Bieszczadach, gdzie wspĂłlnymi siłami wraz z przyjaciółmi i miejscowymi dobrymi ludĹşmi, wybudowali na skraju polany małą chatę z bukowych bali. Bez prądu, bez wygĂłd, ale kto by tego wtedy potrzebował?
Nad lasem leciał samolot. Dwieście różnych ciekawości spoglądało przez małe okienka na świat wypełniony plątaniną pragnień, dążeń i walk. Tylko on jeden, siedząc przed tą chatą, niczego już nie chciał. Drzewa umierają, stojąc, a ludzie walcząc. Nawet o odrobinę spokoju trzeba walczyć, bo zmąci ją huk odrzutowych silników na tak dłużące się, poszarpane minuty. On już nie miał ani dni, ani godzin, ani minut. Spod tej chaty droga była tylko jedna. Sięgnął do kieszeni i uśmiechnął się. Bez portfela, pieniędzy, kluczy. Tak. Tyle lat zamykał coś przed kimś. Zamykał serce przed zranieniem. Teraz wolność powracała wraz z zapachem buków, nadciągającą za samolotem ciszą.
Znów zamknął oczy. Wiedział, co zobaczy, gdy je otworzy. Obskurny, kamieniczny pokój. Otwarte okno z postawionym pod nim krzesłem i pusta butelka wódki na okrytym porwanym brezentem stole. I tego było właśnie za dużo. Był już ostatni papieros, teraz będzie ostatni krok. Wstał i chwiejąc się, podszedł do okna. Kiedyś robili porządne okna. Wysokie, w sam raz do skakania.
– Pod tymi oknami nikt nie łazi – tłumaczył sobie, gdy gramolił się na parapet.
– Krzysztofie – usłyszał za sobą jeszcze. JuĹź się pochylał, nie chciał się odwracać, cofać z tego miejsca.
– Krzysztofie, czy poniesiesz mnie jeszcze jakiś czas?
Zatkało go na chwilę. Coś słonego poczuł w ustach, potem chciał wytrzeć łzy ręką i zachwiał się, po czym bez ostrzeżenia runął w dół w otwarty świat.
– Poniosę! – krzyknął w ostatniej chwili i zwisł natychmiast obok ściany. Rozwarł zaciśnięte z przeraĹźenia oczy i z wysokości drugiego piętra zobaczył znajome podwĂłrko. Ktoś pokazywał go palcem. Kobiety krzyczały, dzieci stały z rozdziawionymi ustami. Sięgnął ręką za plecy i poczuł gruby pręt wystający z muru. O ten pręt zahaczył się paskiem od spodni. Płakał teraz naprawdę mocno. Płakał z bezsilności, Ĺźe nawet zabić się nie moĹźna, Ĺźe się we wszystko musi wmieszać władza. Choć tym razem to władza wyĹźsza. A gdy juĹź się wypłakał, usłyszał wycie syren nadjeĹźdĹźającej straĹźy poĹźarnej. Wytarł nos w koszulę, ktĂłra wylazła mu z podciągniętych po pachy spodni. Postanowił wziąć się w garść.
– Poniosę – pokiwał głową i uśmiechnął się do wędrujących do niego po drabinie straĹźakĂłw – poniosę.


Andrzej Chodacki


Autor opowiadania: Andrzej Chodacki
Urodzony w 31.05.1970 roku. Z powołania mąż i ojciec, z zawodu lekarz. Pisze prozę i poezję, a takĹźe fotografuje. Laureat kilkudziesięciu konkursĂłw literackich. Jego opowiadania były drukowane między innymi w Wydawnictwie My Book w Szczecinie, Miesięczniku Literackim Akant w Bydgoszczy, Kwartalniku Literackim Horyzonty, w Półroczniku literackim „Inter-. Literatura–Krytyka–Kultura”, oraz w wielu czasopismach polonijnych na całym świecie. W 2012 roku wydał debiutancką książkę z poezją i fotografią pt.„ PejzaĹźe tęsknoty”. W 2013 roku wydał cykl opowiadań pt. „ Opowieści ze świata”. W 2014 roku wydał kolejny cykl opowiadań pt „ Wyczekując dnia”.
W 2015 roku jego najnowsza powieść pt „ Doktor Seliański” została przetłumaczona na język ukraiński. Od 2015 roku członek Unii Polskich Pisarzy Lekarzy

Od Redakcji: Opowiadania Andrzeja Chodackiego można również znaleźć w dziale:Na każdy temat.