Dodano: 30.10.14 - 9:54 | Dział: Prosto z mostu

Falstart marszałka Sikorskiego

Jeszcze trwa gorączkowe zasypywanie wykopów, układanie chodników i zalewanie asfaltem dziur w jezdniach przed zbliżającymi się nieubłaganie wyborami do samorządów terytorialnych, a już pojawiły się zwiastuny przyszłorocznej kampanii do wyborów parlamentarnych i prezydenckich. Oto pojawiły się na mieście fałszywe pogłoski, że z Kancelarii Prezydenta wyszła petycja niektórych rodzin ofiar katastrofy smoleńskiej, by pan prezydent Komorowski wystąpił z inicjatywą budowy pomnika tych ofiar w jakimś reprezentacyjnym miejscu Warszawy. Pan prezydent, podkreślając autentyczność petycji wspomnianych rodzin, ustosunkował się do tej inicjatywy bardzo życzliwie, co pokazuje, że gdyby tylko jeszcze poprawić koordynację, wiele trudnych dotąd spraw potoczyłoby się jak z płatka, a nasz nieszczęśliwy kraj wkroczyłby wreszcie na drogę prowadzącą ku świetlanej przyszłości.

Co prawda jeszcze się taki nie urodził, co by wszystkim dogodził, więc pani Małgorzata Wassermann zwraca panu prezydentowi uwagę na konieczność zachowania właściwej kolejności: najpierw „prawda” o Smoleńsku, a pomnik dopiero potem. Sęk w tym, Ĺźe z pomnikiem znacznie łatwiej, jak z „prawdą” - cokolwiek by to miało oznaczać - a w tej sytuacji moĹźe się okazać, Ĺźe pomnik jednak w Warszawie nie stanie, chociaĹź oczywiście dyskusja na jego temat moĹźe wypełnić całkiem sporą część przyszłorocznej kampanii wyborczej. Jest to prawdopodobne tym bardziej, Ĺźe właśnie zakończyła się III Konferencja Smoleńska, ktĂłrej uczestnicy skłaniali się raczej ku koncepcji zamachu, niĹź katastrofy. W tej sytuacji wiadomo, Ĺźe zespół pana doktora Macieja Laska, zwanego Laskiem Smoleńskim, będzie forsował, a nawet udowadniał wersję odwrotną - Ĺźe mianowicie Ĺźadnego zamachu w Smoleńsku nie było, tylko normalna katastrofa.

Zespół pana doktora Laska powstał bowiem po to, by dementować kłamstwa oraz ohydne kłamstwa, rozsiewane przez złowrogiego Antoniego Macierewicza - ale to właśnie wymusza pewną kolejność. Chodzi o to, Ĺźe dopĂłki złowrogi Antoni Macierewicz nie wystąpi z kolejną porcją kłamstw, bądĹş kłamstw ohydnych, pan doktor Lasek jest całkowicie bezradny, bo jego zadaniem jest demaskowanie kłamstw, ktĂłre w związku z tym muszą najpierw się pojawić. W ten jednak sposĂłb złowrogi Antoni Macierewicz zawsze wyprzedza pana doktora Laska co najmniej o pół kroku, dzięki czemu ta piękna katastrofa będzie mogła obsłuĹźyć nie tylko przyszłoroczną kampanię wyborczą, ale następną i następną - aĹź do roku 2027, jeszcze wymienionego przez pana prezesa Kaczyńskiego enumeratywnie, bo dopiero potem włączyć się ma Pan BĂłg i „pozwolić”.

Oczywiście jedna jaskółka nie czyni wiosny i chociaĹź powolny powrĂłt katastrofy smoleńskiej do centrum politycznego dyskursu w naszym nieszczęśliwym kraju niewątpliwie jest zwiastunem nadchodzącego czasu, to przecieĹź nie jest zwiastunem jedynym. Oto pan marszałek Radosław Sikorski, ongiś minister spraw zagranicznych w rządzie premiera Tuska właśnie przypomniał sobie, jak to w roku 2008 zimny rosyjski czekista Putin proponował premieru Tusku włączenie Polski do udziału w rozbiorze Ukrainy, połączonego m.in. z odzyskaniem prastarego Lwowa. Wspomnieniem swoim podzielił się z amerykańskim magazynem „Politico”, a konkretnie z panem Ben Judahem, ktĂłry to opublikował - no i wybuchła straszliwa awantura. Marszałek Sikorski prĂłbował schronić się za murami „Gazety Wyborczej”, ale okazały się one zbyt kruche by wytrzymać napĂłr poruszonych przez niego Mocy. ToteĹź pani premierzyca Kopaczowa, przechodząc do porządku nad konstytucyjną hierarchią, według ktĂłrej marszałek Sejmu jest po prezydencie drugą osobą w państwie, a szef rządu - dopiero trzecią - zagroziła, Ĺźe takich rzeczy „nie będzie tolerować”.

Marszałek Sikorski na pierwszej konferencji prasowej usiłował wymigać się od odpowiedzi na pytania spuszczonych z łańcucha niezaleĹźnych dziennikarzy, ale widocznie nic mu to nie pomogło, bo na następnej konferencji nie tylko zaprezentował wizerunek skarconego ucznia, ale w dodatku oświadczył, iĹź „zawiodła go pamięć” , co w ten sytuacji wychodziło naprzeciw kremlowskiemu oświadczeniu, w ktĂłrym rewelacje marszałka Sikorskiego nazwane zostały „bredniami” . Oczywiście nie ma powodu, by wierzyć we wszystkie oświadczenia Kremla, jako, Ĺźe Ĺźyją jeszcze ludzie, wśrĂłd nich i ja sam, pamiętający deklarację rosyjskiego polityka narodowości prawniczej Włodzimierza Wolfowicza Ĺťyrynowskiego, Ĺźe jeśli Polacy zgodzą się zostać „Słowianami” , to Rosja zaprosi Polskę do udziału z rozbiorze Ukrainy, a jeśli nie zechcą zostać „Słowianami”, to Rosja zaprosi Niemcy do udziału z rozbiorze Polski. Swoją ofertę wyraził w ten sposĂłb, Ĺźe Rosja moĹźe wrĂłcić do rozmĂłw z Polską o granicy na Zbruczu, a groĹşbę - Ĺźe Rosja moĹźe postawić na porządku dziennym sprawę politycznej przyszłości Prus Wschodnich.

I kiedy w 1996 roku referowałem przybyłej do Warszawy delegacji Dumy rosyjskiej punkt widzenia prawicy na róşne sprawy, Ĺźaden z rosyjskich parlamentarzystĂłw nie mĂłwił, Ĺźe to nieprawda, a tylko - Ĺźe Ĺťyrynowski to „wariat” . Zatem prawdopodobieństwa takiej propozycji niepodobna tak całkiem wykluczyć zwłaszcza w roku 2008, kiedy miała zostać złoĹźona. W grudniu tegoĹź roku Kondoliza oficjalnie ogłosiła, Ĺźe USA nie będą juĹź forsować przyjęcia Gruzji i Ukrainy do NATO, a tylko dbać, by panowała tam „demokracja” , czyli rządy amerykańskich agentĂłw. CzyĹź nie był to zwiastun późniejszego „resetu” prezydenta Obamy z 17 września 2009 roku, ktĂłry prezydentowi Kaczyńskiemu wysadził w powietrze całą „politykę jagiellońską” , nazwaną przez Głównego Cadyka III RP, pana Aleksandra Smolara, „postjagiellońskimi mrzonkami” ?

Ale nikt się do tamtych wspominek nie odwołuje, przeciwnie - pani premierzyca oświadczyła, Ĺźe Ĺźaden z polskich premierĂłw, ani kiedyś, ani teraz, ani nigdy, nie weĹşmie udziału w Ĺźadnym rozbiorze, a juĹź specjalnie - w rozbiorze Ukrainy. Widać wyraĹşnie, Ĺźe granic ustalonych przez JĂłzefa Stalina będziemy strzec, jak niepodległości, chociaĹź warto przypomnieć, Ĺźe Winston Churchill w rozmowie ze Stanisławem Mikołajczykiem twierdził, iĹź słowa: „nigdy” nikomu nie moĹźna zabronić wymawiać. Wtedy chodziło o to, Ĺźe Polska „nigdy” nie zgodzi się na utratę Wilna i Lwowa, no a teraz widać, Ĺźe „nigdy” nie zgodzi się na ich odzyskanie. Tak się to wszystko pozmieniało!

Ale mniejsza o to, bo ważniejsze jest pytanie, dlaczego właściwie pan marszałek Sikorski przypomniał sobie o tym akurat teraz, kiedy to zamiast następcą podobnej do konia angielskiej komunistki na stanowisku ministra spraw zagranicznych Unii Europejskiej wylądował na stanowisku marszałka tubylczego Sejmu? Przypuszczam, że marszałku Sikorskiemu ten kopniak w górę zaczął doskwierać tym bardziej, że niezależne media głównego nurtu jakby się zmówiły, by zamilczeć go na śmierć - i to na rok przed wyborami prezydenckimi! Być może tedy zapragnął urządzić sobie wejście smoka - ale najwyraźniej nie przemyślał wszystkich konsekwencji. No bo jeśli premier Tusk rzeczywiście taką propozycję od złego Putina otrzymał, to znaczy - wiedział, a nie powiedział, chociaż powinien - zarówno prezydentowi Kaczyńskiemu, jak i marszałkowi Komorowskiemu.

Jak zauwaĹźył Włodzimierz Cimoszewicz, rewelacje marszałka Sikorskiego stawiają w szalenie kłopotliwym połoĹźeniu Donalda Tuska - ale czy marszałkowi Sikorskiemu przypadkiem nie o to właśnie chodziło - Ĺźeby w kłopotliwym połoĹźeniu postawić nie tylko Donalda Tuska, ale i Bronisława Komorowskiego. On teĹź znalazłby się w kłopotliwym połoĹźeniu, gdyby się okazało, Ĺźe premier Tusk jednak o propozycji Putina mu powiedział. Jeśli jednak prawdą jest, Ĺźe prezydent Komorowski jest nadal duszeńką pana generała Dukaczewskiego, to poruszone zostały Moce, przed ktĂłrymi kaĹźde kolano się zgina, niczym dziĂłb pingwina. W takiej sytuacji okazja raz stracona moĹźe być stracona na zawsze, toteĹź prezes Kaczyński błyskawicznie zapowiedział wniosek o odwołanie marszałka Sikorskiego ze stanowiska. Jednak w tej sytuacji Platforma będzie musiała go bronić, Ĺźeby się nie nazywało, Ĺźe prezes Kaczyński ustawia jej politykę kadrową. Czy jednak go obroni, gdy SLD poprze wniosek PiS, a PSL zechce odegrać się za posła Burego i zatuszowanie afery podsłuchowej? W rezultacie marszałku Sikorskiemu kariera moĹźe załamać się na długo, jeśli nie na zawsze i zamiast w Pałacu Namiestnikowskim moĹźe wylądować w „strefie zdekomunizowanej” .







Stanisław Michalkiewicz
26 paĹşdziernika 2014




Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).