Dodano: 26.08.13 - 18:22 | Dział: Prosto z mostu

Nie jest dobrze...

„Nie jest dobrze, Marcinie” - powiedziała do Marcina krowa - co właśnie zmarły Sławomir MroĹźek uwiecznił był w sztuce „Indyk”. NajwyraĹşniej musiały wspierać go jakieś proroctwa, bo wystarczy się rozejrzeć (si monumentum requiris circumspice), Ĺźeby przekonać się, Ĺźe rzeczywiście - dobrze nie jest. No bo jakĹźe ma być dobrze, skoro tygodnik „Newsweek” kierowany przez samego pana red. Tomasza Lisa, co to w... małym paluszku ma wszystko, co z tą Polską i w ogĂłle, powołując się aĹź na dwa niezaleĹźne ĹşrĂłdła najsampierw ogłasza o dymisji wicepremiera i ministra FinansĂłw Jacka Vincenta Rostowskiego, kiedy poruszeni ta informacją uczeni politologowie zaczynają wieszczyć, Ĺźe jeśli tak, to premier Tusk został „osamotniony” - a „tymczasem na mieście inne były juĹź treście”, bo pan wicepremier-minister Jacek Vincent Rostowski ogłosił dementi, Ĺźe mianowicie o Ĺźadnej dymisji nie ma mowy?

Jasne, Ĺźe dobrze w takich warunkach być nie moĹźe, to jasne, zwłaszcza, Ĺźe obydwa niezaleĹźne ĹşrĂłdła informacji pana red. Lisa mogły mieć jednak jakieś wspĂłlne iunctim, na przykład w postacie jednego i tego samego oficera prowadzącego. To by nawet rzucało snop światła na przyczyny tej fałszywej wiadomości o dymisji - bo jeśli bezpieczniackiej watasze, do ktĂłrej akurat naleĹźał wspomniany oficer prowadzący zaleĹźało na stworzeniu wraĹźenia, iĹź premier Tusk został „osamotniony”, to przynajmniej na parę godzin się udało. To jednak by oznaczało, Ĺźe poparcie dla premiera Tuska wśrĂłd bezpieczniackich watah zaczyna słabnąć, Ĺźe inaczej mĂłwiąc - razwiedka zaczyna złocić mu rogi, bo juĹźci - na kogoś trzeba będzie zrzucić odpowiedzialność za sytuację w naszym nieszczęśliwym kraju, a premier Tusk nadaje się do tego, jak mało kto.

Pamiętamy z „DziadĂłw” części trzeciej, jak to diabły molestowały we śnie senatora Nowosilcowa. Chodziło im o to, by najpierw go „w pychę wzdąć, a potem w hańbę pchnąć”. ToteĹź senator najpierw słyszał dookoła „lube szemrania”, a potem szydercze posykiwania, Ĺźe oto właśnie „wypadł z łaski”. Premier Tusk nasłuchał się „lubych szemrań” aĹź do rozpuku, te wszystkie „Tusku musisz!” od prorokĂłw mniejszych i tak dalej . Nasłuchał się - to i dosyć - teraz kolej na bolesny powrĂłt do rzeczywistości. Nie jest bowiem wykluczone, Ĺźe bezpieka jeszcze wykorzysta premiera Tuska do pacyfikacji jego rękami („tymi ręcami!”) rosnącej rzeszy młodych ludzi, ktĂłrzy juĹź się zorientowali, Ĺźe zostali zrobieni w bambuko przez bezpiekę i Umiłowanych PrzywĂłdcĂłw i 11 listopada chcą się z nimi skonfrontować. Dla bezpieczniakĂłw to prawdziwy dar Niebios, bo liczą, Ĺźe za jednym zamachem i spacyfikują i skompromitują premiera Tuska, by w ten sposĂłb utorować drogę do zewnętrznych znamion władzy umiłowanej lewicy.

Warto wspomnieć, że wśród kandydatów na stanowisko ministra Finansów po Jacku Vincencie Rostowskim obok Jana Krzysztofa Bieleckiego, który nad premierem Tuskiem sprawuje kuratelę podobna do cura prodigi, wymieniany był pan Dariusz Rosati, co to serce ma nie tylko gorejące, ale w dodatku - po lewej stronie. Od razu widać, że nawet przy rozpowszechnianiu fałszywych pogłosek z obfitości serca usta mówią.

A tymczasem mamy już nieoficjalne wyniki wyborów przewodniczącego Platformy Obywatelskiej. Miały być one znane już 20 sierpnia, ale z zagadkowych przyczyn wystąpił poślizg. Dlaczego on wystąpił, ten poślizg - tego oczywiście nie wiemy, chociaż to i owo można wydedukować z faktu, że frekwencja w tych wyborach oscylowała wokół 50 procent, a mimo to pobożny poseł Gowin osiągnął wynik 20-procentowy. Okazuje się, że co najmniej połowa członków Platformy Obywatelskiej kładzie lachę na to, kto będzie im przewodził. Nieomylny to znak, że zarówno przywództwo, jak i kierunek jest im obojętny, byle tylko Umiłowany Przywódca dostarczał im synekur i innych konfitur władzy w oczekiwanej obfitości.

Okazało się też, że i pobożny poseł Gowin ma w PO poparcie większe, niż mówiono, bo mówiono, że swoją frakcje tworzy sam, no może jeszcze z posłem Rasiem - tymczasem wygląda na to, że spośród tych, którzy pofatygowali się do głosowania, a więc tych aktywniejszych, frakcja pobożnego posła Gowina wynosi aż 20 procent. Toteż nic dziwnego, że uczeni politologowie powiadają, że wprawdzie od strony arytmetycznej premier Tusk niewątpliwie wygrał, ale już od strony politycznej nie jest to takie oczywiste i że wygranym może czuć się raczej pobożny poseł Gowin. Takie to ci paradoksy, że ten co wygrał, to przegrał, a ten co przegrał - to wygrał. Politologia to nie żarty.

Tym bardziej nie Ĺźarty, Ĺźe jak jeszcze w latach 70-tych odkryła pani red. Anna Bojarska - „od polityki uciec niepodobna”. I rzeczywiście. „Gazeta Wyborcza” nie moĹźe nachwalić się JE abpa JĂłzefa Kowalczyka, ktĂłry powiada, Ĺźe ci, co nie chcą „politycznych rozgrywek” mogą spokojnie nie iść na referendum w sprawie odwołania pani prezydent Hanny Gronkiewicz-Waltz. Rzecz w tym, Ĺźe niezawisły sąd stwierdził, Ĺźe podpisy pod wnioskiem o referendum zostały zgromadzone w wystarczającej ilości. W tej sytuacji mądrość etapu nakazuje skoncentrować się na frekwencji, w celu pozbawienia referendum znaczenia prawnego.

Dlaczego akurat „Gazecie Wyborczej” tak zaleĹźy na zachowaniu pani Hanny Gronkiewicz-Waltz na stolcu prezydenta Warszawy - tajemnica to wielka, podobnie jak stosunek Jego Ekscelencji do uczestnictwa w procedurach demokratycznych. Pamiętam podobna sytuację, kiedy w okresie między pierwszą a drugą turą wyborĂłw prezydenckich w roku 1995, w ktĂłrych Aleksander Kwaśniewski rywalizował z Lechem Wałęsą, JE bp Tadeusz Pieronek ogłosił nowy grzech - Ĺźe mianowicie grzechem jest powstrzymanie się od udziału w wyborach. Na szczęście ten nowy grzech długo się nie utrzymał, bo kiedy okazało się, Ĺźe wygrał Aleksander Kwaśniewski, JE bp Tadeusz Pieronek pryncypialnie zganił tych, ktĂłrzy naduĹźyli uczuć religijnych dla celĂłw politycznych twierdząc, Ĺźe powstrzymanie się od udziału w wyborach jest grzechem.

Ale nie tylko to potwierdza prawdziwość spostrzeĹźenia Anny Bojarskiej, Ĺźe od polityki uciec niepodobna, jak teĹź spostrzeĹźenie Roberta Penn Warrena, ktĂłry w książce „Gubernator” zauwaĹźa, Ĺźe jeśli człowiek politykuje, to jego sumienie takĹźe. Oto okazało się, Ĺźe w klasztorze OO JezuitĂłw w Nowym Sączu doszło do rękoczynĂłw między przewielebnym ojcem Krzysztofem Mądelem, a jego konfratrami na tle rozmowy, jaką z przewielebnym ojcem przeprowadziła wcześniej „Gazeta Wyborcza”. Przewielebny ojciec w dość grubych słowach skrytykował był tam księdza profesora Longchamps de Berrier, podobnie jak swego konfratra zakonnego, ktĂłry w sierpniową miesięcznicę katastrofy smoleńskiej przypomniał w kazaniu wszystkie zagadkowe zgony świadkĂłw katastrofy i osĂłb czynnych przy prĂłbach jej wyjaśniania. Ĺťe takie kazania irytują ścisłe kierownictwo „Gazety Wyborczej” to nic dziwnego. JuĹź w Balladzie „Lilie”, opowiadającej o Pani, co to zabiła Pana, przewidział to Adam Mickiewicz, wkładając w usta Pani wyznanie, ze „pĂłjdę aĹź do piekła, byleby moja zbrodnie wieczysta noc powlekła”. Dlaczego jednak w tę sprawę tak bardzo zaangaĹźował się uczuciowo przewielebny ojciec Krzysztof Mądel, ktĂłrego przecieĹź nikt o nic w związku z katastrofą smoleńską nie podejrzewa? Tajemnica to wielka i trochę niepokojąca w sytuacji, gdy z takich powodĂłw dochodzi do rękoczynĂłw nawet po klasztorach. CzyĹź tedy nie miała racji krowa, ktĂłra do Marcina odezwała się ludzkim głosem: „nie jest dobrze, Marcinie”?







Stanisław Michalkiewicz
25 sierpnia 2013