Dodano: 06.06.13 - 22:03 | Dział: Głos Polonii

Pierwsze koty za płoty

Śniłam o spotkaniu. Spotkaniu po raz pierwszy. Napawa mnie ciekawością i strachem - jak ten kraj, do którego wybierałam się przed dwudziestu dwu laty. Czuję gorączkę przygotowań. W pośpiechu wyszukuję wierszy na dysku, kopiuję je, słucham nagrań recytacji, koniecznie z podkładem muzycznym.
Co wybrać, aby zainteresować, nie zanudzić... Dam radę – „dla chcącego - nic trudnego”.
Tomiki ciężkie, jak mój pierwszy laptop. I jak moje życie.
Wystarczyłoby tylko nagrać na DVD i gotowe, ale ja zawsze wybieram trudną drogę, jak kiedyś moja matka.
I tu zaraz przypomina mi się jej znane powiedzonko, kiedy chciałam, aby rodzice przyjechali do Australii.
Dziecko -„nie przesadza się starych drzew”- ja juĹź się z Polski nigdzie nie ruszam, tutaj moje miejsce. Nucę piosenkę Krawczyka:

„Nie przesadza się starych drzew
Choćby nawet lepszy gdzieś był wiatr
Choćby nawet im w konarach wiatr melodię grał
Gdzie korzenie tam rodzinny sad”

Ale moje myśli wracają do przygotowań:
„Jak cię widzą, tak cię piszą”...
Acha! Moja czerwona sukienka, którą rok temu nabyłam za całe sto sześćdziesiąt polskich złotych w Pułtusku.
Z błyszczącą klamrą z przodu – ta moĹźe zrobić wraĹźenie, jeśli juĹź nie moja poezja. Ale, co ja teĹź gadam! „Nie szata zdobi człowieka”, a „Aksamity, atłasy sławy nie czynią”.
Biorę prysznic, maluję oczy, usta, wkładam sukienkę. Przeglądam się w lustrze i nie mogę się nadziwić, skąd tyle zmarszczek. Zaraz potem odsuwam się od lustra o metr dalej i zaraz wyglądam lepiej. To sztuczka, ktĂłrą poleca Pani Beata Tyszkiewicz – słynna polska aktorka.
Zapominam po trosze o tremie, uśmiecham się z lekka do osoby z lustra, aby zaraz potem skarcić się:
„nie pomoĹźe puder róş, kiedy...”

Budzi mnie wiatr za oknem i liście mojego mango, uderzające o dach pergoli. Przewracam się na drugą stronę, po czym wraca mój sen.
I gorączka przygotowań. Towarzyszą mi przy tym wszystkie moĹźliwe emocje. Jestem juĹź prawie gotowa – biorę laptop, tomiki, nagrania. Nakładam Ĺźakiet, w ostatniej chwili wracam po parasol, tak na wszelki wypadek. „Przezorny zawsze ubezpieczony”!
Zamykam drzwi wyjściowe na klucz.
Na dworze wiatr szarpie jesienne konary drzew, moje włosy i czerwoną sukienkę. Brunatne liście spadają, tańczą przede mną, wirują w powietrzu.
A ja biegnę przed siebie, bo nie znam ani drogi ani miejsca spotkania.
Czarne chmury gromadzą się tuĹź nad moją głowa, płyną z róşnych stron – północne naprzeciw południowym. Sztorm, albo cyklon idzie... Pamiętam, jak bałam się cyklonu nie tak dawno, będąc na Gold Coast . Miałam wraĹźenie, Ĺźe wiatr wyrwie okna hotelowe, spałam pomiędzy ściankami korytarza na poduszkach sofy – szukając schronienia.
Próbuję się pocieszyć:
„Nie taki diabeł straszny, jak go malują!”
Ale wichura wzmaga na sile, wokół ciemność, z początku silny deszcz przeradza się w śnieżne gradowe kulki. Mokra sukienka przylega do mojego ciała, po twarzy spływają smużki deszczu, zmieszane z zieloną farbą makijażu. Moja parasolka słaba, wiatr łamie druciki. Nie wiem, jak ochronić przed deszczem wiatrem moje tomiki wierszy. Nakładam na nie torbę foliową.
Z początku strach, ale zaraz potem rześka myśl – „Po burzy zawsze słońce przychodzi.”

Budzę się na nowo, to silne krople deszczu tłuką w szyby mojej sypialni.
-„Leje jak z cebra.”
Wyglądam na zewnątrz, na cegiełkach leżą białe kulki gradowe. Domykam szczelnie okno i wracam do ciepłego łóżka, okrywam się polska puchową kołdrą.
Na dworze, jakby się uspakajało...

W moim śnie docieram do miejsca spotkania. Nadal pada deszcz i wieje silny wiatr. Widzę gromadkę ludzi w starszym wieku. Biegną z róşnych stron – wszyscy do jednego miejsca. Zdziwiona - poprzez smugi deszczu - wyglądam tego magicznego miejsca, do ktĂłrego tak zdążają.

AleĹź tak! To jest to miejsce!
Widzę duży, kolorowy parasol - ma mocne metalowe sztalugi, jest porządnie zacementowany w grunt ziemi różanego ogrodu.
To tam wszyscy biegną!
Widzę dłonie, wiele pomocnych dłoni, wyciągniętych i zapraszających do środka.
Już ci wszyscy ludzie - zmoknięci, zmęczeni wiatrem i nieznośną aurą późnej jesieni - stoją razem. Pod jednym dachem tego niezwykle magicznego miejsca. Podają sobie ręce i uśmiechają do siebie przyjaźnie.
„Jak strumienie i rośliny, dusze takĹźe potrzebują deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei, wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje. MoĹźna wtedy powiedzieć: „W tym ciele Ĺźył kiedyś człowiek”.
/ Paulo Coelho, Piąta góra/

Podchodzę nieśmiało, z moim wielkim, starym laptopem i ciężką od deszczu torbą, sama „przemoknięta do suchej nitki”, ale z nienaruszonymi przez wiatr
i deszcz – tomikami wierszy.
Teraz już wiem, że zachowałam swoją poezję dla nich.
Czyjeś mocne ramiona wciągają mnie pod dach PARASOLA.

Jestem.
Jest dobrze, spokojnie.
Po burzy przyszło słońce. Ogrzewa mnie pospołu z promienistymi spojrzeniami ludzi dobrej woli.
Jestem przekonana, że tego miejsca nie zdoła zburzyć ani sztorm, ani huragan, ani największe tornado świata.
Już nie czuję tremy, bo widzę sympatyczne twarze moich słuchaczy.
„Pierwsze koty za płoty” ...

W opowiadaniu wykorzystałam polskie przysłowia i powiedzenia ludowe.

autor: Danuta Duszyńska nick - "australijka"
Opowiadanie przygotowane na spotkanie poetyckie z seniorami w Perth - podopiecznymi społecznej organizacji dla ludzi starszych i niepełnosprawnych. http://www.umbrellacommunitycare.com.au