Dodano: 12.07.12 - 23:10 | Dział: Godne uwagi

„Chwila ciszy”

Z miesiąca na miesiąc coraz lepiej rozumiemy, dlaczego pani Ewa Kopacz, która stanowisku ministra zdrowia tyle się nadokazywała i w Warszawie i w Moskwie, - dlaczego pani Ewa Kopacz została wyznaczona na marszałka Sejmu, czyli drugą osobę w państwie.

Skoro na pierwszą osobę w państwie został wyznaczony pan Bronisław Komorowski, to nic dziwnego, że na drugą musiał zostać wyznaczony ktoś taki, jak pani Ewa Kopacz.

Oto 11 lipca przypadła kolejna rocznica rozpętania z inicjatywy OUN i UPA na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej ludobĂłjczej akcji przeciwko ludności polskiej. Akcja została zaplanowana i przeprowadzona z niespotykanym okrucieństwem w celu oczyszczenia tej części KresĂłw Wschodnich z ludności polskiej. Za komuny o tym ludobĂłjstwie się nie mĂłwiło z uwagi na zadekretowaną nawet w konstytucji przyjaźń ze Związkiem Radzieckim, natomiast za transformacji ustrojowej nadal się o tym nie mĂłwiło i prĂłbuje przemilczać ze względu na umizgi do Ukrainy. ToteĹź 11 lipca, w dniu kolejnej rocznicy rozpętania tej ludobĂłjczej akcji przeciwko ludności polskiej, nasi Umiłowani PrzywĂłdcy w Sejmie zdobyli się jedynie na „chwilę ciszy”. Jak wyjaśniła pani marszałek Ewa Kopacz zgłoszono aĹź cztery projekty uchwały w tej sprawie, ale wszystkie zostały skierowane do komisji kultury, ktĂłra – na podobieństwo sławnej maszyny Trurla z „Cyberiady” Stanisława Lema, ktĂłra potrafiła wyrzucać z siebie tylko znaki przestankowe – nie produkuje niczego prĂłcz „chwil ciszy”. Ale cóş innego moĹźe produkować, skoro nasi okupanci najwyraĹşniej jeszcze nie zdecydowali, co Sejmowi wolno będzie uczynić w związku z tą rocznicą. Prowadzą oni na Ukrainie rozmaite ciemne interesy, a poniewaĹź ich ukraińscy partnerzy z bezpieki czy mafii mogą mieć zupełnie inna ocenę tamtych wydarzeń, toteĹź dla świętego spokoju i miłego grosza kazali naszym Umiłowanym PrzywĂłdcom cicho siedzieć, ewentualnie – cicho stać. Wykonaniem tego polecenia z urzędu zajęła się niezawodna pani Ewa Kopacz, ktĂłra po katastrofie smoleńskiej udowodniła, Ĺźe moĹźna na niej polegać – no i stąd w tubylczym Sejmie zapadła „chwila ciszy”.

Te ciemne interesy naszych okupantĂłw na Ukrainie muszą być dla nich szalenie waĹźne, skoro od ładnych kilku lat skutecznie blokują kaĹźda prĂłbę wzniesienia w Warszawie pomnika ofiar tamtej masakry. Ciekawe, Ĺźe nasi okupanci, dla ktĂłrych pozory legalności w pocie niewysokiego czoła w podskokach wymyśla bufetowa, znaleĹşli w tej sprawie sojusznika w „Gazecie Wyborczej”. Przypuszczam, Ĺźe „GW sprzeciwia się honorowaniu pomnikiem w Warszawie polskich ofiar ukraińskiego ludobĂłjstwa ze względu na to, Ĺźe pomnik taki zakłócałby harmonię przekazu, jaki z Warszawy i innych polskich miast ma płynąć na zagranicę: skoro ofiarami II wojny mają być Ĺťydzi, to przypominanie o polskich ofiarach jest tu potrzebne jak psu piąta noga. Po co w Warszawie monument przypominający o wołyńskiej masakrze, skoro cała para ma pĂłjść w gwizdek w postaci Muzeum ĹťydĂłw Polskich, na ktĂłre nie szczędzi grosza nie tylko władza publiczna, ale i kompradorscy plutokraci? Od razu widać, co jest waĹźniejsze, a co mniej waĹźne, albo nawet w ogĂłle niewaĹźne w kreowaniu nowej wersji historii naszego nieszczęśliwego kraju.

Tak się akurat złoĹźyło, Ĺźe dopiero co wrĂłciłem z podróşy po Kanadzie, Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Otóş – co zdarza się niezwykle rzadko, ale się zdarza - kiedy w Ameryce jakiś Amerykanin słyszał o powstaniu w Polsce, to z reguły ma na myśli powstanie w warszawskim getcie przeciwko „nazistom” wymarłym i tubylczym. Jest o tym bowiem informowany nie tylko przez 33 muzea holokaustu w USA, z waszyngtońskim na czele – gdzie, mĂłwiąc nawiasem, są teĹź opisy powstań, co do ktĂłrych są wątpliwości, czy naprawdę się odbyły – ale rĂłwnieĹź, a moĹźe przede wszystkim – poprzez obowiązkowe lekcje dla uczniĂłw i rodzicĂłw, podczas ktĂłrych produkują się tzw. „świadkowie historii” to znaczy – rozmaici Ĺźydowscy hochsztaplerzy, opowiadający tam makabryczne duby smalone – bo niechby tylko ktoś ośmielił im się sprzeciwić! Akurat znam jeden taki wypadek z Kalifornii, kiedy to łgarstwa i fantasmagorie „świadka historii” zostały zdemaskowane przez Polkę – uczennicę i jej ojca – ale to był, jak sądzę wyjątek potwierdzający regułę. JakĹźe jednak ma być inaczej, skoro w Muzeum Powstania Warszawskiego nie ma albumĂłw o Powstaniu w obcych językach: angielskim, hiszpańskim, czy francuskim? Właśnie chciałem kupić taki album w prezencie zaprzyjaĹşnionemu lekarzowi - Amerykaninowi z Los Angeles, ktĂłry interesuje się historią II wojny – ale w sklepiku przy Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie nie było właściwie niczego! A przecieĹź chyba to Muzeum powinno być nastawione nie tylko na przyjmowanie wycieczek z Polski, ale rĂłwnieĹź, a moĹźe nawet przede wszystkim – na informowanie o tym wydarzeniu zagranicy. Tymczasem najwyraĹşniej nikt o tym nie myśli, to znaczy – moĹźe i myśli, ale najwyraĹşniej szkoda mu na takie rzeczy pieniędzy. A na Muzeum ĹťydĂłw Polskich nie szkoda. No to wybierajmy dalej Umiłowanych PrzywĂłdcĂłw, ktĂłrych wyznaczają nam nasi okupanci, od 1944 roku zawsze wysługujący się jakiemuś innemu państwu – tylko nie Polsce – a będziemy cicho siedzieli nawet wtedy, gdy będzie się nam wydawało, iĹź mĂłwimy, a nawet wykrzykujemy pełnym głosem.

Stanisław Michalkiewicz