Dodano: 28.01.12 - 23:03 | Dział: Głos Polonii

Religia – Polacy w Australii

Oto moje uwagi, nawiązujące do spraw poruszonych w niektĂłrych komentarzach pod moim „Listem otwartym” na temat Polskiego Ośrodka w Albion (Melbourne) i ogĂłlne moje uwagi o polskim Ĺźyciu religijnym w Australii.

Czy jestem katolikiem?

Zostałem ochrzczony w Kościele katolickim i wychowany w domu rodzinnym na katolika. Katolikiem jestem po dziś dzień, ale od kiedy jestem osobą dorosłą jestem nim z własnego wyboru.

Religia interesowała mnie od młodych lat. Na moją prośbę rodzice jako prezent na moje 14-te urodziny kupili mi (musieli specjalnie sprowadzić z Księgarni św. Wojciecha w Poznaniu) dwutomową „Historię Kościoła” ks. prof. J. Umińskiego. W swojej bibliotece mam bardzo duĹźo książek na tematy religijne. Zaraz po przyjeĹşdzie do Australii zaprenumerowałem sobie wydawany w Londynie polski tygodnik katolicki „Gazetę Niedzielną”, z ktĂłrą później współpracowałem przez wiele lat. Moja religijność była tak wielka, Ĺźe duszpasterz PolakĂłw w Melbourne, o. Marcin Chrostowski OP Ĺźyjąc nadzieją, Ĺźe wstąpię do seminarium duchownego, sprezentował mi książkę „Teologia dla początkujących” Franka J. Sheeda („Polonia katolicka w Australii” 2010).

Nie wstąpiłem jednak do seminarium z kilku powodów.

Wychowałem się w domu bardzo patriotycznym, a w szkole i gimnazjum najbardziej lubianymi przeze mnie przedmiotami były historia i geografia. O tym jak byłem dobrym uczniem i samoukiem w odniesieniu do historii juĹź w moich bardzo młodych latach poświadcza to, Ĺźe miałem zaledwie 22 lata, kiedy najpowaĹźniejsze emigracyjne pismo polskiej inteligencji – paryska „Kultura” wydrukowała mĂłj artykuł historyczny pt. „O wielkości Hruszewskiego” (Nr 6-7 1968), za ktĂłry otrzymałem pierwsze w swym Ĺźyciu i to naprawdę bardzo wysokie honorarium autorskie jak na pismo emigracyjne (ok. 300 dzisiejszych dolarĂłw).

W domu mieliśmy bardzo dobry radioodbiornik niemiecki i mogliśmy słuchać Radia Wolna Europa bez zagłuszenia (radiostacja była zagłuszana przez reżym), dlatego częściej słuchaliśmy Wolnej Europy niż Warszawy (radia). Mieliśmy więc prawdziwe informacje. Poza tym słuchanie Wolnej Europy i Warszawy nauczyło mnie rozdzielać ziarna od plew. To z kolei nauczyło mnie samodzielnego myślenia. Zrozumiałem, że wszystkie informacje nam podawane, nawet religijne, są często niczym innym jak propagandową papką.

Stąd nikt i nigdy nie lubił i nie lubi ludzi samodzielnie myślących. Stąd mordowali ich władcy, róşne reĹźymy i inkwizycja kościelna – tak katolicka jak i protestancka czy prawosławna.

Jako Polak byłem oburzony obrzydliwą wprost antypolską polityką Watykanu w okresie rozbiorĂłw. A o tym nie dowiedziałem się z antyreligijnych publikacji komunistycznych, ale z pracy katolickiego biskupa pomocniczego wrocławskiego Wincentego Urbana pt. „Ostatni etap dziejĂłw Kościoła w Polsce. 1815-1965”, ktĂłrą wydało katolickie wydawnictwo Edizioni Hosianum w Rzymie w 1966 roku.

W tymże samym roku (1966) obchodzono 1000-lecie chrześcijaństwa w Polsce. Wszyscy liczyliśmy na to, że papież Paweł VI pojedzie na uroczystości w Częstochowie. Toteż z jak wielkim rozczarowaniem przyjąłem informację podaną przez Watykan, że Paweł VI wybierze się na uroczystości do Częstochowy, jeśli otrzyma zaproszenie od rządu warszawskiego. Oczywiście reżym komunistyczny takiego zaproszenia nie wysłał. Ja uważałem, że papież nie powinien czekać na żadne zaproszenie od reżymu, tylko wydać oświadczenie, że wybiera się na uroczystości do Częstochowy i rozpocząć starania o wizę. Reżym wizy bo odmówił, ale wówczas cała ta sprawa inaczej by wyglądała. A tak górę wzięła pycha (bez zaproszenia nie pojedzie, bo to rzekomo uwłaczało jego godności!), która jest pierwszym grzechem głównym.

Zaraz po obchodach 1000-lecia chrztu Polski wybuchła wojna domowa w Nigerii. Kraj ten, stworzony przez kolonialistów angielskich, jest wieloetniczny i w większości zamieszkały przez muzułmanów. Po uzyskaniu niepodległości w 1960 roku władcami Nigerii byli nietolerancyjni muzułmanie. W 1966 roku doszło w Nigerii do wielu brutalnych wystąpień antychrześcijańskich na terenach zamieszkałych głównie przez muzułmanów. Południowo-wschodnia część Nigerii, zamieszkiwana przez Ibów, była i jest głównie chrześcijańska. Ludzie ci nie chcieli żyć w niewoli muzułmańskiej i 30 maja 1967 roku obszar ten ogłosił niepodległość. Powstało państwo o nazwie Biafra. Muzułmanie z tym się nie pogodzili i rozpoczęli podbój Biafry, który ciągnął się do 15 stycznia 1970 roku. Muzułmanie zamordowali wówczas ok. 1 miliona chrześcijan. Była to więc wielka rzeź ludności, pierwsza na tak wielką skalę od czasu II wojny światowej. Katolicy na całym świecie apelowali do papieża Pawła VI, aby odważnie stanął w obronie mordowanych chrześcijan. Wielu uważało, w tym także i ja, że papież powinien udać się do Biafry i na tej zalanej krwią chrześcijan (b. wielu katolików) ziemi zaapelować o zaprzestanie masakry chrześcijan, o pokój. Watykan (i zapewne sam papież) bał się, że Paweł VI może stracić tam życie i papież nie pojechał. A przecież dobry pasterz dba o owce swoje i nie patrzy na to, czy w ich obronie straci życie czy nie!

Poza tym wtedy, kiedy zastanawiałem się czy wstąpić do seminarium duchownego czy nie, Kościół, po Soborze Watykańskim 1962-65, zaczął przechodzić róşne wstrząsy. M.in. tysiące księży zaczęło zrzucać sutannę i Ĺźenić się. Nie tyle przez ten SobĂłr, co przez to, Ĺźe lata 60. i 70. XX w. przeszły do historii jako okres największej rozwiązłości seksualnej XX w. (słynne i powtarzane miliardy razy hasło: „Make love not war” i wyraz „love” oznaczał seks). Dla mnie był to niesamowity wstrząs. Zadawałem sobie pytania: „Jaka u tych upadłych księży była wiara w Boga?”. I doszedłem do wniosku, Ĺźe ci kapłani wcale nie wierzyli w Boga, Ĺźe zostali księżmi dla dobrego Ĺźycia. Wtedy, kiedy w Europie i na całym świecie masa ludzi umierała z głodu (premier carski Witte w swoich pamiętnikach napisał, Ĺźe przed I wojną światową ok. 1 miliona mieszkańcĂłw Rosji kaĹźdego roku umierało z głodu!; miliony ludzi zmarło z głodu w czasie I i II wojny światowej). Na pewno wśrĂłd tych ludzi zmarłych w Rosji nie było Ĺźadnego popa i chyba bardzo niewielu księży zmarło z głodu podczas I i II wojny światowej. Na pewno w Polsce Ĺźaden proboszcz będący na wolności nie umarł nigdy z głodu. I jego rodzina, bo, jak mĂłwi stare polskie powiedzenie: „Kto ma księdza w rodzie, tego bieda nie ubodzie”. Pamiętam czasy z Polski jak trudno było kupić mięso, jakie były kolejki w sklepach. Ojciec mojego najlepszego kolegi – Witka był kierownikiem sklepu rzeĹşniczego i sam widziałem wiele razy (bo ten sklep, ktĂłrego był przedtem właścicielem, był połączony z ich mieszkaniem) jak poza kolejką i spod lady kupowała mięso i wędlinę dla naszych księży (5) ich gosposia. Większość zasiedziałych księży polskich w Australii naleĹźało lub naleĹźy do najbogatszych PolakĂłw w tym kraju. Bo niestety duĹźo z nich to materialiści. Podróşując po polskiej Australii wiele zebrałem informacji na ten temat. Oczywiście byli i są wśrĂłd nas księża z prawdziwego powołania, ktĂłrzy troszczyli się i troszczą więcej o bliĹşniego niĹź o siebie (np. o. Marcin Chrostowski czy o. Dominik Jałocha).

Poznałem takĹźe sporo dobrych księży. Mile wspominam moją współpracę od 1978 roku z redaktorami wydawanego w Sydney „Przeglądu Katolickiego”, księżmi Zbigniewem Pajdakiem i Maksymilianem Szurą oraz obecnym redaktorem, ks. dr Antonim Dudkiem. Ks. Zbigniew Pajdak nie miał swego korespondenta w Polsce podczas pierwszej pielgrzymki do Polski w 1979 roku papieĹźa Jana Pawła II. Poprosił więc mnie o napisanie dla „Przeglądu Katolickiego” bardzo obszernego sprawozdania z jej przebiegu do specjalnego wydania, za co mi sowicie zapłacił, czym potwierdził zadowolenie z wykonanej przeze mnie pracy. Ks. Maksymilian Szura pomĂłgł mi wydać moją książkę „Litwa. 600-lecie chrześcijaństwa. 1387-1987” (Veritas, Londyn 1987). Mile wspominam kilku innych księży i o kilku innych słyszałem dobre opinie.

Pan Jezus załoĹźył Kościół, ale Kościół to przede wszystkim ludzie. Bez nich nie byłoby księży, biskupĂłw i papieĹźy. A kaĹźdy człowiek jest niestety grzesznikiem (Pan Jezus: „Nikt z was nie jest bez winy”). Dlatego i w Kościele działo się i dzieje wiele zła. Tak z winy wiernych jak i duchowieństwa wszystkich szczebli. Byli papieĹźe, ktĂłrzy bez wątpienia siedzą w piekle! O grzechach Kościoła mĂłwi m.in. książka pt. „Sto punktĂłw zapalnych w historii Kościoła” (Pax, Warszawa 1995), z przedmową kardynała A. Renarda. Za grzechy Kościoła przepraszał w 2000 roku papieĹź Jan Paweł II.

Ale poza dobrymi księżmi polskimi w Australii poznałem takĹźe kilku upadłych księży, a o szeregu innych słyszałem bardzo złe opinie. Faktem jest, Ĺźe pierwszy rektor pierwszego polskiego kościoła w Australii – w Marayong (Sydney) zrzucił sutannę i oĹźenił się. W jego ślady poszło kilku innych księży polskich w Australii. Kilku księży zostało ojcami. Inny, zamieszkały w Brisbane, umĂłwił się z prostytutką na całą noc za 800 dolarĂłw, ale tą „prostytutką” była de facto policjantka; został aresztowany i miał sprawę sądową (mam gazetę australijską z artykułem o tej sprawie). W łóżku w pokoju innego księdza w Melbourne przez przypadek zobaczyłem leżącą dziewczynę. Jeszcze inny ksiądz chciał mnie pobić (!) za to, Ĺźe nie zgadzałem się z jego działalnością na terenie Stowarzyszenia PolakĂłw w Sunshine; kochał jazdę na nartach i, chociaĹź w Australii to sport dla milionerĂłw (!), to stać go było na jeĹźdĹźenie na narty nie tylko do luksusowych ośrodkĂłw zimowych w Australii, ale takĹźe do... Nepalu. A mĂłj polski kapelan sprzedał sprezentowany mu przez parafian (m.in. przeze mnie) nowy samochĂłd i kupił sobie bardziej luksusowy, bo powiedział publicznie, Ĺźe polski ksiądz musi mieć luksusowy samochĂłd, aby biskup widział jak Polacy dbają o swoich księży (Ĺźyją jeszcze osoby, ktĂłre mogą to potwierdzić).

Były to sprawy, które na pewno zniechęcały człowieka do Kościoła, a nawet do wiary. Ale jakoś poradziłem sobie z tym problemem.

Jest także faktem, że kiedykolwiek mogłem zawsze wspomagałem i wspomagam Kościół katolicki i polskich księży w Australii.

Jednak faktem jest i to, że, biorąc pod uwagę wszystkie powyższe fakty, mam niekiedy własne spojrzenie na działalność, historię i naukę Kościoła oraz działalność wielu księży.

To Ĺźe mam własne spojrzenie na działalność, historię i naukę Kościoła, na pewno nie czyni mnie jego wrogiem, a tym bardziej heretykiem. PrzecieĹź wiadomo, Ĺźe np. obie niedawno wyniesione na ołtarze święte – św. Teresa z Kalkuty i pierwsza australijska święta Mary MacKillop miały na pieńku z biskupami, a św. Teresa z Kalkuty nawet momenty załamania wiary.

Dobry i inteligentny chrześcijanin poszukuje prawdy – w tym takĹźe prawdy o Bogu i o Kościele. Człowiek tym się róşni od zwierząt, Ĺźe ma rozum. A ja uwaĹźam, Ĺźe właśnie za to, Ĺźe mamy rozum, a ponoć takĹźe i wolną wolę, to BĂłg nas rozliczy z tego jak wykorzystaliśmy fakt posiadania rozumu. Z tego jak rozum prowadził nas do Niego, a nie wiara podana nam jak papka dla małego dziecka.

Poza tym sam Kościół naucza, że prawdziwy chrześcijanin ma obowiązek walki z wszelkim złem, a więc także ze złem w Kościele.

Właśnie starając się być dobrym chrześcijaninem walczył i walczę ze złem m.in. w Kościele.

Niezależność kosztuje

Jestem katolikiem i chciałbym, aby katolicyzm był jedyną religią na świecie. Pomimo tego kaĹźdego chrześcijanina – protestanta czy prawosławnego uwaĹźałem zawsze i uwaĹźam za brata w Chrystusie i całkowicie toleruję jego inność religijną. NajwaĹźniejsze dla mnie jest to, Ĺźe wierzy w Chrystusa. Tym bardziej dzisiaj, wobec zagroĹźenia ze strony islamu, powinniśmy być zjednoczeni.
Zawsze byłem osobą od nikogo i niczego niezaleĹźną i tej niezaleĹźności broniłem za kaĹźdą cenę. Kosztowało mnie to np. utratą stanowiska redaktora „Tygodnika Polskiego” w 1977 roku.
Jestem osobą niezaleĹźną, gdyĹź mam swĂłj rozum. Jako osoba tolerancyjna i niezaleĹźnie myśląca nigdy nie byłem i nie jestem uzaleĹźniony od jakiejś partii, kanapowych partyjek na emigracji i od naszych polonijnych prezesĂłw. Nigdy nie byłem pionkiem w ich rękach i ich parobkiem, co jest częstym zjawiskiem wśrĂłd naszych działaczy polonijnych! Oceniałem i oceniam wydarzenia i ludzi na podstawie tego co robią i jak ja to widzę, a nie jakaś partia czy prezesi polonijni. Jedno jest pewne i nikt temu nie zaprzeczy: w okresie istnienia PRL byłem zawsze wrogiem reĹźymu. Oczywiście tak jak kaĹźdy inny człowiek mogę się w czymś mylić. Jednak tych pomyłek, jak wskazują na to owoce mojej działalności, dzięki Bogu było bardzo mało. Wszystko co robiłem i robię, co napisałem i piszę, robię i piszę jako Marian Kałuski, dlatego, Ĺźe wierzyłem i wierzę, Ĺźe to co robię jest słuszne i Ĺźe robię to w dobrej wierze. Według mnie tylko ludzie czyniący coś w złej wierze ukrywają się za pseudonimem. Tak jest z „Historykiem”, ktĂłry rzeczywiście jest historykiem związanym z Uniwersytetem Jagiellońskim i akurat jest z wizytą w Australii. Napisał książkę o Polakach w Australii, ktĂłrą skrytykowałem w „Kurierze Zachodnim” (Perth). I teraz mści się na mnie!
Oczywiście moja niezaleĹźność wywoływała i wywołuje niezadowolenie pewnych osĂłb w naszej polonijnej bajzelbudzie. Robiono ze mnie kryptokomunistę (patrz: Marian Kałuski „Czy red. Kałuski jest kryptokomunistą?” Tygodnik Polski, Melbourne, 11.6.1977), analfabetę, antysemitę, pachołka Ĺźydowskiego, pijaka (ci, ktĂłrzy mnie znają wiedzą, Ĺźe jestem prawie Ĺźe abstynentem), pederastę itd.
Siadałem i siadam na te obelgi, gdyż wypowiadały i wypowiadają je zawistnicy, którzy są jednocześnie zerami moralnymi i intelektualnymi, chociaż niejeden z nich chwali się ukończeniem PRL-owskiej wyższej uczelni (w tym komunistycznej szkoły partyjnej). Osoby, które nic same dobrego nie zrobiły w swoim życiu i tylko zasmradzają powietrze swoim istnieniem.

Czy jestem historykiem?

To prawda, Ĺźe nie jestem z wykształcenia i zawodu historykiem. Jednak jako autor 20 książek historycznych (m.in. pierwszych w literaturze polskiej historii PolakĂłw w Chinach, Nowej Zelandii, Maitland (NPW) i PolakĂłw w zachodnich dzielnicach Melbourne) i kilkunastu prac historycznych opublikowanych w wydawnictwach akademickich i naukowych, jako największy historyk współczesnej Polonii australijskiej mam prawo być nazywany i jestem historykiem i to przez zawodowych historykĂłw, czy się to małym i zawistnym ludziom podoba czy nie. Niech zaglądną do „Słownika historykĂłw polskich” (Warszawa 1994), gdzie znajdą hasła biograficzne historykĂłw takich właśnie jak ja – historykĂłw samoukĂłw czy amatorĂłw. Wielu z nich to zawodowi dziennikarze (tak jak ja; zob. „Leksykon polskiego dziennikarstwa” Warszawa 2000), ktĂłrych zainteresowały jakieś wydarzenia czy tematy historyczne i postanowili je opracować.

Złośliwość i podłość

W obronie niechlubnej trĂłjcy Polskiego Ośrodka w Albion, czyli panĂłw Piotra Deberta, Andrzeja Koraba i Tadeusza Borkowskiego oraz ks. JĂłzefa Migacza TChr stanął osobnik podpisujący się “Historyk” w chamskim i podłym ataku na mnie. Jednocześnie zapowiedział, Ĺźe w kolejnych swoich wypocinach poruszy sprawę klątwy, jaką rzuciłem na powyĹźej wspomnianą niechlubną trĂłjcę.

W moim komentarzu odnoszącym się do jego tekstu pt. “Złośliwiec, a nie Ĺźaden historyk” (17.1.2012) napisałem: „Czy szanująca się osoba polemizuje z pseudonimem i to w dodatku bardzo złośliwym pseudonimem? - Na pewno nie!” i zakończyłem go moją uwagą w sprawie klątwy – zapowiedzi jego uwag: „Poruszę jednak sprawę klątwy, o ktĂłrej wspomina "Historyk". Otóş jako rzekomy katolik powinien wiedzieć, Ĺźe to jest sprawa między mną a Bogiem, a nie między mną a Nim, i Ĺźe Pan Jezus powiedział: "Nie sadĹşcie, a nie będziecie sądzeni". Dlatego swoje uwagi na ten temat, do ktĂłrych ma najmniejsze moralne prawo - bo sam je sobie odebrał (!), moĹźe sobie wsadzić do nosa”.

„Historyk” uparł się jednak i zamieścił swoje uwagi w tej sprawie (18.1.2012) czym dowiĂłdł, Ĺźe jest nie tylko złośliwcem ale i podłą osobą. Bowiem pcha się nieproszony o to w nie swoje sprawy i jedynym celem: zdewastowania Mariana Kałuskiego - aby przedstawić nie temat ale personalny atak, ze względĂłw bardzo nieładnych Pańskich cech, jak to ujął „Czytelnik Prawdy” (19.1.2012).

Właściwie „Czytelnik Prawdy” wyręczył mnie z udzielenia odpowiedzi „Historykowi”, gdyĹź udowodnił mu, Ĺźe w swoim tekście popełnił wiele błędĂłw związanych z Kościołem i teologią, Ĺźe interpretuje to co chce i i jak chce, a wszystko po to, aby kopnąć Kałuskiego.

Dziękuję mu za to.

To bardzo pocieszające, bo dowodzi, że są osoby bezstronne w tej sprawie; i ogólnie, że są osoby, które nie są łajdakami.

Jest klątwa kościelna i klątwa, którą każdy z nas może rzucić na kogoś, jeśli ten ktoś NAPRAWDĘ na nią zasłużył. Żeby miała swą moc, musi być dokonana w imię Boże.

Klątwa jako namiastka kary-sprawiedliwości

W kwietniu 2010 roku papież Benedykt XVI zdymisjonował biskupa Brugii (Belgia) Josepha Vangheluwe, który przyznał się do seksualnego wykorzystywania swojego nieletniego siostrzeńca (PAP 16.1.2012). Czy oburzona tym matka nie miała czy ma prawa rzucenia klątwy na tego biskupa?! Na pewno miała czy ma. I ja na jej miejscu na pewno bym to zrobił, gdyż samo zdymisjonowanie biskupa to nie żadna kara, żadna sprawiedliwość. A wbrew temu co naucza Kościół, sprawiedliwości Bożej w wielu przypadkach może nie być. Bowiem Bóg wybacza nawet najgorszym grzesznikom jeśli tylko wyznają, że Go miłują.
Inteligentni Polacy wiedzą kim był Hans Frank (1900-1946). Był funkcjonariuszem hitlerowskim, w latach 1939-45 generalnym gubernatorem okupowanych ziem polskich, odpowiedzialnym bezpośrednio za zagładę co najmniej kilkuset tysięcy Polaków. 4 maja 1945 roku został aresztowany przez Amerykanów, sądzony w procesie zbrodniarzy hitlerowskich w Norymberdze i skazany na śmierć przez powieszenie (16.10.1946). Pochodził z rodziny katolickiej i podczas pobytu w więzieniu podobno nagle nawrócił się na chrześcijaństwo. Nieustannie czytał Biblię. Irlandzki zakonnik, Sykstus O'Connor, który był wówczas opiekunem duchowym Franka, był pod wrażeniem świadectwa wiary byłego zbrodniarza. W noc przed egzekucją wyspowiadał go i udzielił rozgrzeszenia. Zaś następnego dnia towarzyszył w drodze do szubienicy. Ostatnie słowa Hansa Franka brzmiały: "Jestem wdzięczny za łagodny wyrok, który otrzymałem. Proszę Boga, aby przyjął mnie łaskawie" oraz dodał "Chryste, przebacz!". I według nauki Kościoła, Chrystus na pewno mu przebaczył. I w taki to sposób wszystkie jego POTWORNE zbrodnie zostały rozgrzeszone, poszły w niepamięć. Że ponoć jest czyściec. Z tym, że żadne wyznanie chrześcijańskie (włącznie z prawosławiem) nie podziela katolickiej nauki o czyśćcu. Oni odrzucają jakąkolwiek możliwość zbawienia po śmierci i uważają doktrynę o czyśćcu za sprzeczną z nauką Pisma Świętego.
Sprawiedliwość nie należy tylko do Kościoła. Należy także do państwa i jest stałym elementem (ale nie tak drastycznym w pewnych przypadkach jak w prawie kościelnym czy świeckim) w stosunkach między ludźmi i w rodzinach, gdzie spełnia rolę wychowawczą.

Czy ks. Józef Migacz jest prawdziwym sługą Bożym?

Klątwa, którą rzuciłem na Piotra Deberta, Andrzeja Koraba i Tadeusza Borkowskiego domaga się załatwienia pewnych spraw.
Otóş Debert i Korab (moĹźe takĹźe Borkowski) są blisko związani z osobą i działalnością duszpasterską ks. JĂłzefa Migacza TChr., ktĂłry całkowicie popiera ich wszelką działalność, włącznie z walką z drugim kapłanem polskim – o. Dominikiem Jałochą OP, kapłanem, ktĂłry zapewne naleĹźy do grona najlepszych kapłanĂłw polonijnych (zawiść u ks. Migacza?). Dwaj pierwsi są ponoć członkami jego Komitetu Kościelnego, a p. Debert rozdaje komunię św. podczas polskich naboĹźeństw. Tymczasem te osoby nie są dobrymi katolikami (Pan Jezus: „Po owocach ich poznacie”; skrzywdzili m.in. mnie, odmawiając – wbrew nauce Kościoła o sprawiedliwym wynagradzaniu za pracę, zapłacenia mi za wielką pracę, jaką zrobiłem dla Ośrodka, dla poprzedniego zarządu, ktĂłry obiecał mi wynagrodzenie za nią) i są znienawidzone i na pewno przeklinane przez bardzo wiele osĂłb. Czy takie osoby mogą być członkami Komitetu Kościelnego, a p. Debert rozdawać komunię św. (jak mi wiadomo, komunię św. mogą rozdawać z osĂłb świeckich jedynie osoby znane z poboĹźności i dobrej opinii wśrĂłd ludzi)? – Jak widać, ks. Migacz ignoruje te pytania i zasady panujące w Kościele.
Jak długo będzie tolerowane przez Kościół takie jego zachowanie?!

Pseudonimowi łajdacy

Na pewno ponad 99% internautĂłw na całym świecie swoje komentarze podpisuje pseudonimem. UwaĹźam, Ĺźe nie ma nic w tym złego, dopĂłki OSTRO – często w chamski sposĂłb nie krytykujemy imiennie jakieś osoby. W takim przypadku moralność, a przede wszystkim moralność chrześcijańska, domaga się tego, aby dany osobnik miał cywilną odwagę podpisać się pod tym co napisał. W przeciwnym razie jest, według „Podręcznego słownika języka polskiego” (Warszawa 1958) w odniesieniu do wyrazu świnia: człowiekiem plugawym, podłym, nędznikiem, bydlakiem. – I nie ma tu Ĺźadnych wyjątkĂłw. Dlatego na te określenia zasłuĹźyli wszyscy ci (a wśrĂłd nich byli członkowie zarządu w Albion!), ktĂłrzy tutaj atakowali mnie w niewybredny sposĂłb, kryjąc się pod pseudonimem.

Domaganie się przez nich ode mnie przeprosin jest szczytem bezczelności.

Czy człowiek jest „pyłem marnym”?

Czy człowiek jest „pyłem marnym”? Na pewno nie! Nawet przy Bogu, a tym bardziej przy papieĹźu czy biskupach. BĂłg nas stworzył i, według Modlitwy Pańskiej, ktĂłrą nauczył nas sam Chrystus: „Ojcze nasz, ktĂłryś jest w niebie...”, jesteśmy Jego dziećmi. Czy my swoje dzieci nazywamy „pyłem marnym”? Nie. Prochem jesteśmy, a właściwie tylko nasze ciało na bardzo krĂłtki moment, a od chwili poczęcia i na wieczność jesteśmy ludĹşmi z nieśmiertelną duszą. Ja jeszcze Ĺźyję i dlatego nazywanie mnie „pyłem marnym” czy kogokolwiek z Ĺźyjących ludzi jest złośliwością i kretynizmem. A zupełnym kretynizmem, kiedy Ĺźywą osobę nazywa się „pyłem marnym” przy papieĹźu czy biskupie.

Dla Boga jesteśmy wszyscy rĂłwni i traktowani jednakowo. Ani papieĹźa, ani biskupa BĂłg nie wywyĹźszył w Ĺźaden sposĂłb ponad przeciętnego człowieka. PapieĹź czy biskup nie otrzymuje Ĺźadnych przywilejĂłw od Boga. Ich Ĺźycie nie róşni się od naszego Ĺźycia, chyba tylko tym, Ĺźe mieszkają w pałacach i mają ogĂłlnie dobre Ĺźycie. Tę rĂłwność między wszystkimi ludĹşmi widzimy najlepiej w chorobie i w chwili śmierci. Np. papieĹź Pius XII (zm. 1958) umierał w strasznych męczarniach – przez kilkadziesiąt godzin nie opuszczała go czkawka i na nią zmarł; papieĹź Jan Paweł II teĹź nie miał łagodnej śmierci. Natomiast prawosławny patriarcha Konstantynopola Grzegorz VII zmarł w 1924 roku będąc obłąkany.

Pycha

Według Wikipedia pycha to pojęcie i postawa człowieka, charakteryzująca się nadmierną wiarą we własną wartość i możliwości, a także wyniosłością. Człowiek pyszny ma nadmiernie wysoką samoocenę oraz mniemanie o sobie. Gdy jest wyniosły, towarzyszy mu zazwyczaj agresja. W wielu przypadkach pycha oraz wyniosłość są spowodowane wysokimi osiągnięciami we własnym życiu lub niepowodzeniami w czyimś życiu.
Pycha w nauce Kościoła katolickiego jest pierwszym spośrĂłd siedmiu grzechĂłw głównych. Pomimo tego niektĂłrzy internauci-katolicy nie wiedzą co to jest pycha – czym ona się objawia.
Otóż pychą na pewno nie jest krytyka czyichkolwiek poczynań. Szczególnie słuszna krytyka. Pychą na pewno nie jest np. także rzucenie klątwy na kogoś. Pycha była i jest związana głównie z monarchami, arystokracją i z ludźmi władzy oraz ludźmi zamożnymi (ziemianie, biznesmeni, często sławni ludzie). Pycha była również wielkim grzechem Kościoła. Klasycznym przykładem pychy kościelnej było np. noszenie przez biskupów złotych czy srebrnych butów, co zostało zniesione dopiero za papieża Jana XXIII (zm. 1963), czy chociażby mieszkanie przez nich w pięknych w pałacach (jak się to ma do ubogiego życia Pana Jezusa?!).

Potrzebna odnowa duchowa

Jedno jest pewne: katolicka Polonia australijska, której wielu członków jest tylko pseudokatolikami, potrzebuje odnowy duchowej. Mogą jej dokonać tylko księża o głębokiej wierze i żyjący przykładnym życiem. Takich księży nam potrzeba. Są, ale jest ich za mało.
Największą liczbę polskich kapłanów pracujących w Australii stanowią księża chrystusowcy. Akurat nowym ich prowincjałem został ks. Przemysław Karasiuk TChr. Miejmy nadzieję, że wybór był właściwy, że Ksiądz Prowincjał przyczyni się do lub co najmniej będzie się starł przyczynić do odnowy duchowej swoich kapłanów i Polonii australijskiej. Życzymy mu powodzenia w tym zbożnym dziele.
Potrzebny jest także nowy rektor Polskiej Misji Katolickiej w Australii. Obecny jest więcej osobą świecką niż kapłanem. Jest na pewno wielkim i zasłużonym społecznikiem, ale nie kapłanem.

Marian Kałuski