Dodano: 17.01.12 - 10:14 | Dział: Zakamarki historii

Przemilczana tragedia Ukrainy

W czasie ostatniej wojny byliśmy świadkami niebywałych okrucieństw dokonanych przez zbrojne, ukraińskie bandy UPA, na ludności polskiej. Świadkowie tych zdarzeń opisali w swych wspomnieniach te niebywałe okrucieństwa. Polska literatura historyczna E. Prusa, Władysława i Ewy Siemiaszko, W. Kubowa i wielu innych, biorąc pod uwagę rodzaj i skalę tych okrucieństw nazwała je LUDOBÓJSTWEM. Wspomnienia tych zdarzeń, dotąd nie potępione, stanowią nie gojącą się ranę. Próba jej zamazywania przez niektórych naszych i ukraińskich polityków nie przyczynia się do jej gojenia. Słusznie środowisko naszych kresowiaków daje wyraz oburzenia, kiedy odznaczany jest przez nasze władze aktualny protektor Banderowców, lub kiedy nasi przedstawiciele uczestniczą w uroczystościach upamiętniających wodzów wspomnianych zbrodniczych ukraińskich formacji. Sytuacja taka ma miejsce na Zachodniej Ukrainie. Na szczęście większość Ukrainy jest dla Polaków przychylna, a nawet przyjazna. Kijów i Wschodnia Ukraina odnosi się do Polski z prawdziwą sympatią. My również lubimy Ukraińców, zwłaszcza potomków rodzin nie splamionych krwią naszych rodaków.

Pisząc o Ukrainie zbyt rzadko jednak staramy się zrozumieć jej politykę wobec sąsiadów ze wschodu lub zachodu. Jest ona uwarunkowana jej tragicznym historycznym doświadczeniem, o którym Europa nie chce pamiętać. Spróbujmy więc wypełnić tę lukę przez krótka publikację:
Zaczęło się w czasie rewolucji październikowej, i wymordowaniu szlachty ukraińskiej czyli Kozaków.

Terror wobec KozakĂłw:
KozakĂłw bolszewicy zaliczali do „wrogĂłw klasowych” W jednym z dokumentĂłw tych czasĂłw czytamy: „Kozacy będą musieli zostać zagłodzeni i fizycznie zlikwidowani co do jednego”. Ustanowione przez Czekę „trĂłjki” (trybunały) jedynie w paĹşdzierniku 1920r. skazały na śmierć 6000 osĂłb. Rodziny KozakĂłw brano jako zakładnikĂłw (kobiety, dzieci, starcy) i trzymano ich w błocie i chłodzie, tak Ĺźe „ginęli jak muchy”. Kobiety gotowe były na wszystko, by uniknąć śmierci. Strzegący ich w obozach Ĺźołnierze wykorzystywali ich sytuację i handlowali nimi jak towarem. W latach 1919 – 20 na ok. 3 mln. kozackiej ludności ok. 500000 zabito lub zesłano do obozĂłw. Następną fazą ludobĂłjstwa, czyli wyniszczania ukraińskiego narodu była polityka bolszewikĂłw jego zagłodzenia. W literaturze światowej akcję tas nazwano „Holodomorem”

1922-36“HOLODOMOR”
Według James Perloff “Holodomor,” albo “mordowanie za pomocą głodu” rozpoczęło się w styczniu 1933 roku na Ukrainie. Ukraińskie ziemie stały się wielkim obozem śmierci. Wymarły całe wsie a masowe groby pokryły miejscowy krajobraz. Zniknęło prawie 25% populacji. W 1933r. administracja, dopiero co wybranego na Prezydenta StanĂłw Zjednoczonych Franklina D. Roosevelta, po raz pierwszy oficjalnie uznała istnienie ZSRR. SzczegĂłlne obrzydzenie musi budzić fakt, Ĺźe nastąpiło to w czasie kiedy J. Stalin rozpoczął kampanię głodową przeciwko Ukrainie, w czasie ktĂłrej zmarło około 10 mln ludzi. Fakty te były znane amerykańskiej administracji, chociaĹź nie wiedziało o nich społeczeństwo StanĂłw Zjednoczonych, na wskutek zmowy milczenia prasy zachodniej.

LudobĂłjstwo UkraińcĂłw nadal jest mało znane. Po upływie 76 lat krew ofiar zbrodni nadal woła o prawdę o winie i ujawnienie zbrodniarzy. Dla wielu AmerykanĂłw Ukraina pozostaje nieznanym krajem, mimo Ĺźe jest to drugi największy (po Rosji) kraj w Europie. Jedną z przyczyn jest fakt, ze Ukraina nie była niepodległym krajem. Przez całe wieki znajdowała się w rosyjskich pętach. Do 1991r pod władza sowietĂłw a wcześniej caratu. Większość amerykańskich studentĂłw niewiele mogła się dowiedzieć o Ukrainie na lekcjach historii. Ukraina egzystowała jako prowincja Rosji. Bolszewicy dokonali ludobĂłjstwa na Ukraińcach dwoma sposobami: Pierwszy polegał na masowych rozstrzeliwaniach oraz wysyłce do obozĂłw pracy. Drugi sposĂłb był bardziej wyrafinowany. Polegał on na stworzeniu sztucznego głodu poprzez konfiskatę całej Ĺźywności. Ukraińcy określają to jako holodomor, co we współczesnej ukraińskiej encyklopedii zdefiniowano jako “sztuczny głód wywołany w masowej skali przez kryminalny reĹźim przeciwko ludności kraju,” albo krĂłciej jako “mordowanie za pomocą głodu.”

Ukraina była ostatnim miejscem w świecie, w której można byłoby się spodziewać głodu.
Przez całe wieki była znana jako “śpichlerz Europy.” Francuski dyplomata Blaise de Vigenere pisał, Ĺźe “ziemia jest tutaj tak Ĺźyzna, Ĺźe kiedy zostawić w polu pług na dwa dni, zarośnie on trawą, tak Ĺźe trudno będzie go znaleźć.” XVIII-wieczny brytyjski podróşnik Joseph Marshall pisał: “Ukraina jest najbogatszą prowincją rosyjskiego imperium. Nigdzie w świecie nie widziałem wieśniakĂłw orzących tak głęboko pługiem,”

Po rewolucji w 1917r. Ukraina stała sie sceną krwawych walk pomiędzy bolszewikami, carskimi “białymi”, a nacjonalistami ukraińskimi. Ostatecznie, bolszewicy zwyciężyli, ale Lenin przenikliwie przewidywał, Ĺźe będą niezbędne jakieś koncesje, aby skłonić Ukrainę do współpracy jako członka młodego i niestabilnego ZSRR. Ukraina miała stosunkowo duĹźa swobodę w latach 1920-ych. Pozostawiono jej prawie całą narodową kulturę, wykorzystując wdzięczność za wyswobodzenie od carskiej dominacji. Pozwolono na swobodę działania ukraińskiego autokefalicznego ortodoksyjnego kościoła oraz niekomunistycznej Ukraińskiej Akademii Nauk. JednakĹźe, w rezultacie umocnienia się władzy sowieckiej swobody te ,wraz z ukraińskim nacjonalizmem, uznano za zagroĹźenie.

Przymusowa kolektywizacja
Mimo dążenia władz komunistycznych do kolektywizacji, gospodarstwa ukraińskie pozostawały w większości w prywatnych rękach, co było podstawą ich sukcesu. Dopiero w 1929r. KC KP ZSRR podjął decyzję o wprowadzeniu programu całkowitej kolektywizacji. Prywatne gospodarstwa miały zostać zastąpione kołchozami. Krok ten był zgodny z ideologią marksistowska. Manifest komunistyczny przewidywał całkowitą likwidację prywatnej własności.

Na ukraińskich chłopów zaczęto wywierać olbrzymią presję, aby wstępowali do kołchozów. Na wieś wysłano 25 tysięcy fanatycznych młodych komunistów z sowieckich miast, którzy mieli doprowadzić do zmian. Każdy aktywista został przydzielony do innej miejscowości. Towarzyszyli mu uzbrojeni towarzysze, często agenci tajnej policji GPU (poprzedniczki KGB). W każdej wiosce powołano komisję komunistyczną.
Ocalały z holodomor’u Mixon Dolot opisał w swojej książce pt. Execution, Hunger co zdarzyło się wkrĂłtce po tym, jak w jego wiosce zaczęła działać komisja pod przewodnictwem towarzysza Zeitlina:
“Nie musieliśmy długo czekać. W zimową styczniową noc 1930-ego roku, kiedy jeszcze wszyscy spali, przyjechali czekiści i aresztowali piętnastu najwaĹźniejszych mieszkańcĂłw wioski, ktĂłrzy juĹź nigdy nie powrĂłcili do domĂłw. Chłopi, w większości niepiśmienni, byli zupełnie bezbronni.”
We wszystkich wioskach organizowano przymusowe zebrania, na ktĂłrych żądano, aby wszyscy chłopi zrezygnowali z prywatnych gospodarstw i “dobrowolnie” przystąpili do kołchozĂłw. Większość chłopĂłw stawiała desperacki opĂłr. W zasadzie nie ma nic nieprawidłowego w działaniu polegającym na łączeniu zasobĂłw rolniczych, aby wspĂłlnym wysiłkiem osiągać lepsze rezultaty w ramach przedsięwzięcia kooperującego. JednakĹźe w wydaniu komunistycznym ta kolektywizacja wyglądała inaczej. W kołchozie władza była właścicielem wszystkiego: ziemi, zwierząt, sprzętu i produkcji. KołchoĹşnik nie mĂłgł zatrzymać dla siebie owocĂłw swojej pracy i był na łasce władzy państwowej, ktĂłra przydzielała mu zasiłek.

Władze komunistyczne, chcąc zmusić chłopĂłw do kolektywizacji, zastraszały ich, Ĺźe zostaną uznani za wrogĂłw państwa i będą mieli do czynienia z GPU. Chłopi ukraińscy, ktĂłrzy przedtem nie znali więzień, obecnie mieli więzienie w kaĹźdej wiosce. Dodatkowo, jednostki armii sowieckiej zjawiały się we wioskach bez uprzedzenia, zajmując kwatery w wiejskich chałupach bez pozwolenia. Powszechnie stosowano tortury jak “ścieĹźki zdrowia,” polegające na przeganianiu opornych chłopĂłw po śniegu z wioski do wioski. Tam ich przesłuchiwano i jeĹźeli nie wyrazili gotowości przystąpienia do kołchozu, przepędzano ich do następnej wioski i znĂłw przesłuchiwano. W rezultacie, chłop albo umarł z wyczerpania, albo zgodził się na propozycje władzy “nie do odrzucenia.”
.Najskuteczniejszą “perswazją” było jednak pozbawienie chłopskiej rodziny zaopatrzenia w Ĺźywność. Wielu chłopĂłw, widząc swoje głodujące dzieci, ostatecznie zgadzało się. Oceniano, Ĺźe do lata 1932r. wymuszona kolektywizacja objęła prawie 80% powierzchni rolnej Ukrainy.

Kozioł ofiarny dla porażki komunistów
W sytuacji, kiedy kołchozy nie mogły wykazać się produkcją, jaką przewidywała teoria marksistowska oraz przy ciągle występującym oporze ze strony wielu wieśniaków, władza szukała kozłów ofiarnych. Uznano, że niepowodzenie kolektywizacji zostało spowodowane sabotażem bogatych chłopów tzw. kułaków. Jako dowód na bycie kułakiem wystarczyło np. mieć dom z dachem pokrytym blachą (a nie jak zwykle słomianą strzechą), być właścicielem krowy lub zatrudniać parobka.
Oczywiście, w kaĹźdym typie gospodarki jednym ludziom powodzi sie lepiej a innym gorzej. ZaleĹźy to często od przedsiębiorczości i pracowitości. JednakĹźe, według doktryny marksistowskiej, bogatsi zawdzięczali swĂłj status eksploatacji biedniejszych chłopĂłw i dążyli do zahamowania kolektywizacji. Stalin ogłosił, Ĺźe sposobem na zwiększenie produkcji rolnej ma być “walka z elementem kapitalistycznym na wsi, czyli z kułakami.” Celem miała być likwidacja kułakĂłw jako klasy. W rzeczywistości na Ukrainie nigdy nie było oddzielnej, uprzywilejowanej społecznej warstwy kułakĂłw. Był to marksistowski wymysł.
Ci, ktĂłrych uznano za kułakĂłw, zostali bądĹş rozstrzelani, albo deportowani do odległych obozĂłw pracy. Tylko niewielu z nich przeĹźyło. Dla oskarĹźenia o bycie kułakiem wystarczył najbardziej błahy dowĂłd. NiektĂłrych oskarĹźano z powodu zwykłej zazdrości lub antypatii. Jeden z pisarzy sowieckich napisał później, Ĺźe “Wystarczyło napisać donos, nawet bez podpisu, Ĺźe chłop zatrudniał parobkĂłw lub Ĺźe miał trzy krowy.”
OskarĹźano nawet ubogich wieśniakĂłw o to, Ĺźe są kułakami, jeĹźeli byli bardzo religijni. Paradoksalnie, wielu “bogatych” kułakĂłw miało niĹźszy dochĂłd niĹź komunistyczni urzędnicy, ktĂłrzy ich oskarĹźali. “Rozkułaczanie” kosztowało Ukrainę miliony ofiar.
Jak na ironię, wymordowano większość najbardziej produktywnych rolników, powodując znaczne zmniejszenie zbiorów i zubożenie Związku Radzieckiego. Pozostali przy życiu chłopi bali się zwiększać produkcję rolną i bogacić się, aby nie zostać zaliczonym do kategorii kułaków. Jednakże, Stalin osiągnął swój cel, jakim było ujarzmienie Ukrainy poprzez likwidację warstwy przywódczej, która mogłaby organizować opór.

Kampania ta dotyczyła nie tylko kułaków, ale miała również na celu wyeliminowanie ukraińskiego nacjonalizmu. Cała ta kampania, skierowana przeciwko ukraińskiemu narodowemu ruchowi, doprowadziła w rezultacie do wyeliminowania centralnych władz ukraińskich, jak również ukraińskich kulturalnych, oświatowych i społecznych instytucji.
Ukraiński Instytut Lingwistyczny, Ukraiński Instytut Filozoficzny, Ukraiński Dom Wydawniczy oraz wiele innych instytucji zostało zlikwidowanych a ich kierownictwo zamordowane lub uwięzione. Walka z nacjonalizmem ukraińskim przybrała tak fanatyczne formy, Ĺźe zabroniono nawet ubierania się w kolorowe, haftowane ubrania ludowe. Świadek tych wydarzeń Jefrosynia Poplavets opowiadała, Ĺźe “aby uratować haftowane koszule, wkładałyśmy je pod nasze stare robocze bluzy, ale kazali nam się rozbierać i zabierali je. Chcieli wyeliminować wszystkie narodowe ślady w naszych obejściach.”

JednakĹźe, najgorsze prześladowania spotkały cerkiew, poniewaĹź wyraĹźała ukraińską solidarność a poza tym, jej zasady duchowe były niezgodne z marksizmem. Według partii komunistycznej, “kościół to agitprop kułakĂłw.” Kapłani zostali wymordowani lub zesłani do obozĂłw pracy, majątki kościelne skonfiskowane a cerkwie zamknięte. Wielowiekowe, często zabytkowe, cerkwie zostały zburzone lub zamienione w kina, biblioteki, baraki albo inne budynki uĹźyteczności publicznej. Ikony zostały zniszczone, książki i archiwa spalone; dzwony sprzedane lub oddane na złom. Do 1930 roku 80% cerkwi na wsiach ukraińskich zostało zamkniętych. Dotyczyło to nie tylko cerkwi prawosławnej, ale rĂłwnieĹź innych wyznań, gdyĹź według doktryny marksistowskiej “religia to opium dla ludu.”

Najgorsze jednak dopiero miało nadejść. Wprawdzie w 1932 roku zniknął juĹź ślad po kułakach, ale nawet biedniejsi chłopi ciągle nie zgadzali się na kolektywizację i stawiali opĂłr komunizmowi. Paradoksalnie, Stalin rozpoczął teraz wojnę przeciwko biedocie ukraińskiej, ktĂłra według ideologii marksistowskiej miała stanowić uwielbiany “proletariat.”
W 1932r Stalin zażądał zwiększenia produkcji zboża na Ukrainie o 44%. Cel ten nie mógł być osiągnięty, nawet gdyby komuniści nie zniszczyli ukraińskiego rolnictwa poprzez wyeliminowanie najlepszych rolników oraz zapędzenie pozostałych do nędznych kołchozów. Żadna wieś w tym czasie nie była w stanie dać żądanego zwiększenia produkcji rolnej, która wielokrotnie przekraczała wydajność w najlepszych latach przed kolektywizacją.
Stalin wydał wtedy jeden ze swoich najokrutniejszych rozkazów w swojej ciemnej karierze: jeżeli chłopi nie osiągną wymaganego poziomu produkcji, należy im skonfiskować całe zboże. Jak to później opisał jeden z pisarzy sowieckich:
“Dla wykonania planu skonfiskowano wszystko bez wyjątku zboĹźe, łącznie z ziarnem przeznaczonym na siew, karmę, a nawet poprzednio uiszczoną w zboĹźu zapłatę kołchoĹşnikom za ich pracę.” Chłopom zabrano cała Ĺźywność jaką znaleziono w ich domach.. JeĹźeli jakaś rodzina chłopska nie oddała wszystkiego, oskarĹźona została o kradzieĹź własności państwowej.
Jeden z wieśniakĂłw opisał następująco sposĂłb w jaki “brygady” wpadały do wsi: “Brygady chodziły od domu do domu. Pytali ile zboĹźa mam dla rządu. Nie miałem nic. Odpowiedziałem im, Ĺźe jeĹźeli nie wierzą, niech obszukają obejście. Rozpoczynali przeszukiwania. Zaglądali wszędzie: do piwnicy, komĂłrek, izb, na strych oraz na podwĂłrku w chlewni, stodole, w stogach siana. Sprawdzali piece czy nie mają podwĂłjnej ściany, za ktĂłrą moĹźna było ukryć zboĹźe. Wyrywali deski z podłogi i łamali belki, rozwalali podejrzane ściany, wywracali wszystko do gĂłry nogami, przeszukiwali nawet ubrania. Konfiskowano nawet najmniejszą ilość nasion ukrytych np. w słoiku na siew wiosenny, oskarĹźając właściciela o ukrywanie Ĺźywności przed władzą państwową.
Każda rodzina, która chciała przetrwać, musiała ukryć trochę żywności w różnych miejscach, ale brygady dochodziły z czasem do takiej wprawy, że znajdowały ją w najdziwniejszych miejscach. W rezultacie nastąpił straszliwy głód, który kosztował Ukrainę miliony ofiar w czasie surowej zimy 1932-33. Błagano sąsiadów nawet o obierki z ziemniaków. Pozostawiono wprawdzie nieco żywności w kolektywach, ale w sierpniu 1932r partia komunistyczna uchwaliła prawo, według którego za kradzież własności społecznej groziła kara śmierci. Miejsca gdzie przetrzymywano żywność otoczone były drutem kolczastym oraz wieżami wartowniczymi, z których natychmiast strzelano do ludzi usiłujących ukraść trochę zboża dla głodujących rodzin. Zginęło w ten sposób tysiące wieśniaków.

Nie mogąc znaleźć żywności, jedzono nawet liście, chwasty, korę z drzew, insekty. Amerykański dziennikarz Thomas Walker opisywał następującą sytuację:
“Dwadzieścia mil na południe od Kijowa znalazłem się we wiosce, gdzie ocalało z głodu jakieś 40 osĂłb. Zjedzono wszystkie psy i koty. Wszystkie konie krowy zostały skonfiskowane i przekazane kołchozom. W jednym z domĂłw gotowano coś w kotle, co było trudne do określenia, wystawały jakieś kości, chwasty a nawet podeszwa od buta. Ci ludzie wpatrywali sie łapczywie w garnek, a ich twarze wyraĹźały stan ich głodu. Dochodziło nawet do kanibalizmu i morderstw na skutek głodu.
Wielu wieśniaków próbowało opuścić wieś udając się do dużych miast jak Kijów, gdzie były fabryki i żywność, ale w grudniu 1932r. komuniści wprowadzili specjalne przepustki, bez których nie można było otrzymać pracy w mieście bez pozwolenia partii. Praktycznie wszystkim wieśniakom odmawiano takiego pozwolenia.
Niektórzy chłopi chcieli wyjechać do Polski, Rumunii lub nawet do Rosji gdzie nie było głodu, ale emigracja była całkowicie zakazana. Na stacje kolejowe zawsze przychodziło dużo głodujących ludzi, którzy błagali pasażerów o rzucenie prze okno kawałka chleba. Straż GPU natychmiast ich usuwała, często razem z ciałami tych, którzy zmarli z głodu.

Brytyjski dziennikarz Malcolm Muggeridge, który przedostał się na Ukrainę, potajemnie przekazał artykuł bez cenzury do Manchester Guardian, w którym pisał:
‘W czasie mojej obecnej wizyty na Ukrainie i na Kaukazie mogłem zaobserwować coś w rodzaju wojny pomiędzy władzą a chłopami. . Z jednej strony miliony głodujących wieśniakĂłw, wychudzonych jak szkielety; z drugiej strony Ĺźołnierzy GPU, ktĂłrzy wypełniali instrukcje władzy dyktatury proletariatu. Przeszli oni przez kraj jak rĂłj szarańczy, ktĂłra wyjadła wszystko po drodze, zabijając lub wysiedlając tysiące chłopĂłw, często całe wioski, przekształcając jedne z najbardziej Ĺźyznych ziem na świecie w pustynie. Dziennie z głodu umierało około 25 tys. ludzi. Ukraina stała się krainą horroru. Na poboczach drĂłg zalegały trupy tych, ktĂłrzy bezskutecznie szukali Ĺźywności. Wiele z tych ciał przeleĹźało pod śniegiem do wiosny. Następnie zostały one wrzucone bezceremonialnie do masowych grobĂłw przez komunistĂłw.”

Wielu umierało z głodu w swoich domach. NiektĂłrzy decydowali się na samobĂłjstwo; najczęściej prze powieszenie, jeĹźeli mieli na to dość siły. Dolot pisał: “Moi sąsiedzi siedzieli w milczeniu przed domami, ich skĂłra była żółta i obwisła pod duĹźymi nieruchomymi oczami, ktĂłre wyraĹźały nadchodzącą śmierć.”
W tym samym czasie, komuniści otrzymywali duĹźe porcje jedzenia a ich bossowie spoĹźywali nawet luksusową Ĺźywność.. W książce pt. Harvest of Sorrow Robert Conquest opisał następującą scenę dziejącą się w restauracji w Pohrebyszczi, gdzie jedli partyjni oficjele: “Dzień i noc restauracji pilnowała milicja, odpędzając głodnych wieśniakĂłw. W jadalni obsługiwano miejscowych bosĂłw, ktĂłrzy mogli nabyć po niskich cenach biały chleb, mięso, drĂłb, owoce w puszkach, delikatesy oraz wina i słodycze. Ta oaza była otoczona obszarem głodu i śmierci.”
PrzeraĹźenie moĹźe budzić fakt, Ĺźe duĹźa część skonfiskowanego zboĹźa, ktĂłrego nie wyeksportowano na ZachĂłd, została przez komunistĂłw wyrzucona do morza lub zgniła na deszczu. Np. na stacji Reszetyliwka w okręgu Połtawa zniszczono w ten sposĂłb dużą partię zboĹźa, ktĂłrego pilnowali straĹźnicy GPU. Amerykański dziennikarz, ktĂłry przejeĹźdĹźał tam pociągiem zaobserwował olbrzymie piramidy zboĹźa, ktĂłre uległy samozapaleniu. Na stacji Lubotino widziano tysiące ton skonfiskowanych ziemniakĂłw, ktĂłre gniły otoczone drutem kolczastym. Włoski konsul w Moskwie Sergio Gradenigo Pusal w sprawozdaniu z 31 maja 1933r.: “Sztuczny głód został zaplanowany przez władze w Moskwie oraz zrealizowany poprzez brutalne rekwizycje.

Celem tej zbrodni miało być zlikwidowanie ukraińskiego problemu w ciągu kilku miesięcy, poświęcając 10 do 15 mln ludzi. Nie myślcie, Ĺźe są to przesadzone dane. W rzeczywistości mogą być nawet wyĹźsze. ” Jakkolwiek nadal trwają dyskusje ile ludzi zginęło w rezultacie omawianej akcji na Ukrainie, liczby podane przez Gradenigo mogą być najbliĹźsze prawdy. Historyk Robert Conquest, uznawany za autorytet w sprawach głodu, w książce Harvest of Sorrow szacuje liczbę ofiar na 14.5 mln. Połowę z tej liczby stanowią kułacy zamordowani w czasie egzekucji oraz zmarli na skutek nieludzkich warunkĂłw panujących w gułagu, gdzie zostali zesłani. Sam głód pochłonął około 7 mln ofiar, z czego około 3 mln dzieci.

Jak Stalinowi pomagano ukryć Holocaust
Jak to moĹźliwe, Ĺźe holocaust o takich niewyobraĹźalnych rozmiarach mĂłgł pozostawać nieznany Zachodowi? Po pierwsze, sowieci ukrywali jakiekolwiek informacje dotyczące głodu. Zabroniono omawiać to w rosyjskiej prasie, znajdującej się całkowicie w rękach państwa. Zwykły obywatel mĂłgł pĂłjść na trzy do pięciu lat do więzienia za głośne wspomnienie o głodzie. Autorom zachodnim, ktĂłrzy chcieli pisać o ciężkiej sytuacji na Ukrainie nie dawano wiz wjazdowych. Poza tym, wśrĂłd znanych i wpływowych pisarzy zachodnich było wielu sympatykĂłw komunizmu. Np. George Bernard Shaw, ktĂłremu sowieci zorganizowali starannie zaplanowaną podróş po Związku Radzieckim, pisał w 1932r. “Nigdzie w Rosji nie widziałem głodnego człowieka, młodego czy starego.”
DuĹźo większym łgarzem był Walter Duranty, szef moskiewskiego biura New York Times’a w latach 1922-36. Cieszył się on duĹźym zaufaniem Stalina, ktĂłrego nazywał “największym politykiem naszych czasĂłw.” Miał łatwy dostęp do Stalina i wychwalał nawet stalinowskie procesy pokazowe. JednakĹźe nazywanie go sympatykiem sowietĂłw oznaczałoby niedocenianie jego roli. Dziennikarz Joseph Alsop nazwal Duranty’ego ‘agentem KGB’ a według określenia Malcolma Muggeridge był to ‘największy kłamca jakiego spotkałem wśrĂłd dziennikarzy w ciągu mojej 50-letniej kariery.’
(Brytyjski dziennikarz Malcolm Muggeridge, który opisywał dokładnie co działo się na Ukrainie stracił pracę w Manchester Guardian).
Ktoś mĂłgłby zapytać: “Czy Ukraińcy stawiali jakiś opĂłr ludobĂłjstwu.” Tak1 W tym czasie na Ukrainie wybuchły setki protestĂłw w róşnej skali. Zdarzały się nawet wypadki napaści zdesperowanych kobiet na straĹźnikĂłw, aby zdobyć trochę jedzenia dla dzieci.
Od czasu do czasu znajdowano również martwych miejscowych sekretarzy partii, którzy dali się we znaki chłopom. Jednakże takie bunty były bezwzględnie tłumione. Sowieckie dekrety zabraniały posiadania broni obywatelom, dlatego buntownicy często szli na karabiny maszynowe z widłami.

James Perloff
THE NEW AMERICAN, February 16, 2009
(z angielskiego tłumaczył Stanley Sas)
http://www.polpatriot.com/html/tlumaczenia_recenzje.html
Biuletyn PRP nr 217 www.wicipolskie.org

Przerażająca historia Ukrainy jest ostrzeżeniem nawet dzisiaj. Była możliwa w ramach wielkiej koncentracji władzy potężnego imperium.. Czy dzisiejsze procesy jej koncentracji w skali światowej nie mogą doprowadzić cywilizację do podobnych zwyrodnień?. Jeśli wąska grupa posiądzie olbrzymią władzę, wspartą potęgą światowego imperium, wówczas los ludzkości, narodów zależeć będzie jedynie od tego czy w tej władzy przewagę zyska dobro, czy też zło. Ludzie są różni.

Opracował: Rudolf Jaworek