Dodano: 01.10.06 - 22:51 | Dział: Co w prasie piszczy

Michnik sięgnął bruku

Redaktor „Gazety Wyborczej” brutalnie zaatakował dziennikarzy i historykĂłw Savonarola przebudził się i zagrzmiał. Pisze Michnik we wczorajszej „Wyborczej”: „Opozycja demokratyczna i podziemie solidarnościowe - wedle najlepszego wzoru Springerowskiego brukowca »Bild« - zostały w »Dzienniku« opisane manierą znaną z „Ĺťołnierza Wolności”. Uściślijmy zatem pojęcia. Pierwszy brukowiec w demokratycznej Polsce powstał w 1989 r. Nie wydał go Springer, lecz Agora.

Ten brukowiec, nie zwaĹźając na prawdę ani dziennikarskie standardy, niszczył kaĹźdego, z kim było mu nie po drodze. Dziennikarze tej gazety nie przyjmowali do wiadomości, Ĺźe informacja róşni się od komentarza, Ĺźe trzeba wysłuchać głosĂłw obu stron, Ĺźe przeciwnik ideowy to teĹź człowiek, ktĂłrego nie moĹźna dowolnie obraĹźać. Jako metodę przyjęto w tej gazecie styl pism brukowych - mobilizowanie emocji, złych emocji. A takĹźe poczucia zagroĹźenia (np. przed faszyzmem i państwem wyznaniowym), obrzydzenia (wobec prawicy), podejrzliwości (wobec niecnych zamiarĂłw inaczej myślących). PrzeciwnikĂłw tu zawsze odrealniano, fałszowano ich wizerunki, wkładano im w usta tezy, ktĂłrych nigdy nie wypowiedzieli. A kiedy wrogowie „Wyborczej” stawali się juĹź dla jej czytelnikĂłw tylko oszołomami, faszystami i antysemitami, traktowano ich na łamach jak mięso armatnie.

Skrajnie fanatyczny Redaktor Naczelny sądził, że ma prawo niszczyć każdego, z kim się nie zgadza. Otóż nie miał. Tak samo, jak nie mieli tego prawa Jerzy Urban czy Tadeusz Rydzyk. Dziś Adam Michnik jest więc jedną z ostatnich osób, które mogą rozliczać innych dziennikarzy z kultury i grzeczności.
Zresztą wystarczy spojrzeć na wczorajszy jego komentarz, w ktĂłrym głównym obiektem ataku jest „Ĺťycie Warszawy”.
Oto prĂłbki stylu. O dziennikarzach „Ĺťycia Warszawy” - „Jacek pewno by wybaczył takĹźe tym draniom”. O historykach IPN i o innych dziennikarzach „grono nie świętych młodziankĂłw ufające szpiclom”. O sporach na temat lustracji - „walka bokserska w szambie, wszyscy muszą cuchnąć”. Ten kwiecisty styl nie pozostawia obojętnym, tyle Ĺźe - jak zwykle w tekstach Michnika - fałszuje rzeczywistość.
„Ĺťycie Warszawy” opisało bowiem prawdziwe rozmowy Kuronia z SB. Owszem, tytuł artykułu „Jacek Kuroń negocjował z bezpieką” był niedopuszczalny. Zawierał insynuację, od ktĂłrej zarĂłwno wczorajszy „Dziennik”, jak i „Rzeczpospolita” zdecydowanie się zdystansowały. Jacek Kuroń nie negocjował z SB, ale był kimś w rodzaju emisariusza opozycji, przedstawiającego jej linię polityczną za wiedzą jej lidera, co jeszcze wczoraj publicznie potwierdził Lech Wałęsa. Istota informacji „Ĺťycia Warszawy” polegała na pokazaniu nieznanej karty opozycji, jaką było sondowanie władzy.
Tak teĹź zrozumieli ją niektĂłrzy uczestnicy emocjonalnej ankiety na łamach „Wyborczej”: Ludwik Dorn, Paweł Machcewicz, czy prof. Jerzy Regulski, ktĂłry przypomina, Ĺźe „Okrągły Stół był efektem porozumienia, ktĂłre nie wzięło się znikąd”.
„Wyborcza” mogła postąpić podobnie jak „Dziennik” czy „Rzeczpospolita”, czyli podjąć temat, wyraĹşnie zaznaczając, Ĺźe nie ma tu mowy o Ĺźadnych podejrzeniach o agenturę, Ĺźe w całości chodzi o politykę prowadzoną przez część ludzi „Solidarności” w czasach, gdy negocjacje były bardziej skuteczne niĹź manifestacje czy strajki. „Gazeta Wyborcza” wybrała inną drogę: histeryczny komentarz naczelnego, wyzywanie dziennikarzy „Ĺťycia Warszawy” od drani, egzaltowane głosy w obronie Jacka Kuronia, ktĂłrego biografia egzaltacji wcale nie potrzebuje. Ale nie chodzi tylko o egzaltację. Michnik w swoim tekście świadomie wzmocnił insynuację na temat rzekomej współpracy Jacka Kuronia z SB. Po to tylko, aby przypisać ją później dziennikarzom „Ĺťycia Warszawy” i historykom z IPN, ktĂłrzy nigdy jej nie sformułowali. Po prostu nie mĂłgł się powstrzymać, musiał sięgnąć do swojej ulubionej strategii, strategii brukowca polegającej na uruchamianiu złych emocji, na formułowaniu wyzwisk i epitetĂłw. Nie mĂłgł się od tego powstrzymać nawet w sprawie Jacka Kuronia, przy ktĂłrej szczegĂłlnie on powinien był zachować umiar.


Marek Wach (marek.wach@fluor.com)
Radio Pomost