Dodano: 01.01.10 - 21:03 | Dział: Godne uwagi

Antysemityzm po Ĺźydowsku

Współczesne oskarĹźanie PolakĂłw o antysemityzm ma na celu ukrycie faktu, Ĺźe rzeczywistą przyczyną konfliktu polsko-Ĺźydowskiego jest Ĺźydowski rasizm. Przytoczmy definicję antysemityzmu: ANTYSEMITYZM - nienawiść do ĹťydĂłw, prześladowanie ich, jedna z form rasizmu, szowinizmu i nietolerancji; (W. Kopaliński, „Słownik wyrazĂłw obcych i zwrotĂłw obcojęzycznych”, Wydanie XX, Wiedza Powszechna, Warszawa 1990)

Trzeba przypomnieć, że nastroje antyżydowskie, pojawiające się w I Rzeczypospolitej i w czasie rozbiorów, były powodowane uprawianą przez Żydów lichwą, rozpijaniem i wyzyskiem chłopów, a także przedostającymi się do wiadomości publicznej antykatolickimi bluźnierstwami rabinów. Później, także w okresie II Rzeczypospolitej, nastroje antyżydowskie miały podłoże współzawodnictwa ekonomicznego. Były prowokowane dążeniem żywiołu żydowskiego do całkowitego opanowania pewnych zawodów, a także antypolskimi działaniami określonych grup żydowskich (w tym także komunistów) w kraju i za granicą, przeciwstawiających się idei odzyskania przez Polskę niepodległości. Nastroje te nie miały jednak bynajmniej wydźwięku rasistowskiego, który nierzadko był przyczyną prześladowania Żydów w wiekach średnich w krajach Europy Zachodniej. Polska była na tym tle oazą tolerancji i nieprzypadkowo stała się państwem, w którym, w pewnym okresie żyło 75% wszystkich Żydów. Paradisus Judeorum - jak pisał jeden z rabinów.

Można więc postawić tezę, że to, co potocznie nazywano polskim antysemityzmem, a zwłaszcza to, co Żydzi chcieliby obecnie określać tym mianem, nigdy w rzeczywistości nie miało charakteru niechęci rasowej, a więc nie odpowiadało podanej wyżej definicji. W czasie okupacji niemieckiej duża rzesza Polaków, w tym także księża katoliccy i zakonnice, brała udział w niesieniu pomocy i ukrywaniu Żydów, mimo że tylko w Polsce obowiązywała kara śmierci za pomoc Żydowi. W przypadku wykrycia, obok Żydów mordowano całe polskie rodziny łącznie z małymi dziećmi, jak to miało miejsce np. w przypadku rodziny Ulmów. I nieprzypadkowo największa liczba drzewek zasadzonych w Yad Vashem - poświęconych tym, którzy ratowali Żydów - należy do Polaków. Byli również ludzie wywodzący się z obozu politycznego Narodowej Demokracji, tradycyjnie niechętnego Żydom, którzy powodowani chrześcijańskim miłosierdziem angażowali się w niesienie pomocy współobywatelom żydowskiego pochodzenia, ryzykując życiem a czasami tracąc to życie.

Po zainstalowaniu na oswobodzonych od NiemcĂłw polskich ziemiach ustroju „Polski Ludowej” kluczowe pozycje w aparacie partyjnym i państwowym objęli z nadania Stalina Ĺťydzi – komuniści. Stali się zarĂłwno ideologami nowego ustroju, jak i bezwzględnymi wykonawcami terroru skierowanego przeciw wszystkim uznanym za „wrogĂłw klasowych”. Do wrogĂłw ustroju zaliczono takĹźe Ĺźołnierzy AK i NSZ, bohaterĂłw walki zbrojnej z okupantem niemieckim, ktĂłrych w sfingowanych procesach oskarĹźano nierzadko o kolaborację z Niemcami. I nie jest przypadkiem, Ĺźe w sprawach przeciwko największym polskim patriotom, jak generał E. Fieldorf czy płk S. Skalski, śledczymi, prokuratorami i sędziami byli prawie wyłącznie Ĺťydzi, ktĂłrych aktywność w dążeniu do wydania jak największej liczby wyrokĂłw śmierci wskazywała na nie tyle klasową, co rasową nienawiść do oskarĹźonych. Nikt z tych zbrodniarzy, łącznie z jeszcze Ĺźyjącymi do dziś, nie został dotąd osądzony.

Podsumowując - z wyjątkiem jakichś de facto zupełnie marginalnych, patologicznych przypadkĂłw, nie istnieje nic takiego, jak „polski antysemityzm”. To, co jest obecnie realnie widoczne w Polsce, to „Ĺźydowski antypolonizm” mający wszystkie cechy rasizmu.
Perfidia nieustannie ponawianych oskarżeń Polski i Polaków o antysemityzm polega na kilku prostych manipulacjach.

Sam termin jest nieadekwatny. Jak to wyĹźej pokazano - nie odpowiada swemu znaczeniu słownikowemu, ale jest uporczywie uĹźywany w znaczeniu, jaki mu obecnie nadają redaktorzy "Gazety Wyborczej" i podobnych jej mediĂłw, tzn. antysemitą jest kaĹźdy, kto się Ĺťydom nie podoba. W szczegĂłlności nie podobają się ci, ktĂłrzy mają odwagę przypominać zdradziecką rolę ĹťydĂłw na wschodnich terenach Rzeczypospolitej po wkroczeniu wojsk sowieckich w 1939 r. oraz Ĺźydowskie zbrodnie na Narodzie Polskim popełnione przez ĹťydĂłw – komunistĂłw zajmujących kluczowe pozycje w PPR, PZPR, Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, Informacji Wojskowej, prokuraturze i sądownictwie PRL-u.

OskarĹźenia o antysemityzm formułowane są przy kaĹźdej nadarzającej się okazji przez dziennikarzy, politykĂłw i pisarzy - obywateli polskich pochodzenia Ĺźydowskiego, ktĂłrzy oficjalnie występują oczywiście jako „Polacy”. Towarzyszy temu rozpowszechnianie tezy, Ĺźe w Polsce ĹťydĂłw praktycznie nie ma, natomiast istnieje „antysemityzm bez ĹťydĂłw”. Propagowanie tego typu pokrętnych kłamstw jest moĹźliwe dzięki wieloletniej juĹź praktyce większości środkĂłw przekazu, opanowanych przez postkomunistĂłw i liberałów, polegającej na unikaniu w dyskusjach i publicystyce słowa „narĂłd”, a w szczegĂłlności „NarĂłd Polski”. Przypomnijmy: „narĂłd to trwała wspĂłlnota ludzi, utworzona historycznie, powstała na gruncie wspĂłlnoty losĂłw historycznych, kultury, języka, terytorium i Ĺźycia ekonomicznego, przejawiająca się w świadomości narodowej jej członkĂłw” („Słownik Języka Polskiego” pod. red. prof. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979)

Przed kilku laty w dyskusji telewizyjnej Ăłwczesny docent P. Śpiewak postulował, Ĺźe pojęcie narodowości w Europie traci sens istnienia i naleĹźy je zastąpić pojęciem obywatelstwa. Wynikałoby z tego, Ĺźe jednostka moĹźe kilka lub kilkanaście razy w Ĺźyciu zmieniać „świadomość narodową”. Jest to dość osobliwy wniosek wychodzący z ust bądĹş co bądĹş socjologa. Wydaje się jednak, Ĺźe P. Śpiewak mimowolnie zdradził, Ĺźe ma na myśli przede wszystkim - być moĹźe - siebie oraz tych ze swoich rodakĂłw, z ktĂłrych wielu w najnowszych czasach wielokrotnie potrafiło zmieniać obywatelstwo bez potrzeby zmieniania świadomości narodowej. Pozostawali oni bowiem w dalszym ciągu Ĺťydami w sensie, przytaczanej juĹź poprzednio w tym artykule, definicji Herzla. Postulat Śpiewaka ilustruje teĹź dobrze sposĂłb, w jaki róşni wychowani na marksizmie-leninizmie „naukowcy” generują chaos semantyczny, aby wyrugować z dyskusji i świadomości polskiej opinii publicznej pojęcie narodu i narodowości.

Pikanterii tym rozwaĹźaniom dodaje fakt, Ĺźe w latach 90. ubiegłego wieku międzynarodowa społeczność Ĺźydowska uznała A. Michnika za „Ĺťyda roku”. Stosując linię rozumowania Śpiewaka i uwzględniając opinie środowiska "Gazety Wyborczej" oraz Midrasz (ktĂłrego współpracownikiem jest Śpiewak), Ĺźe ogół PolakĂłw to generalnie antysemici, moĹźna wyciągnąć logiczny wniosek, Ĺźe Ĺťydem roku został Polak-antysemita. Komizm sytuacyjny prowadzący do takiej konstatacji nie wymaga komentarzy.

Nikczemność współczesnego oskarĹźania PolakĂłw o „antysemityzm” polega na tym, Ĺźe ogół członkĂłw Narodu Polskiego, pomny wielowiekowych tradycji tolerancji, instynktownie wystrzega się dania pretekstu do tego, aby być posądzonym o coś, co nawet potencjalnie moĹźe mieć jakiś związek z rasizmem. Do tego dochodzi współczująca pamięć o ofiarach eksterminacji współobywateli–ĹťydĂłw przez hitlerowskie Niemcy w czasie II Wojny Światowej. Dlatego duĹźa część PolakĂłw unika wszelkich dyskusji na temat stosunkĂłw polsko-Ĺźydowskich nawet w obliczu oczywistych kłamstw, oszczerstw i fałszowania historii. Jednocześnie dziennikarze większości mediĂłw, nawet ci, ktĂłrych stać by było intelektualnie i moralnie na przedstawienie stosunkĂłw polsko-Ĺźydowskich w duchu prawdy, nie mogą tego uczynić ze względu na tendencyjność lub oportunizm swoich szefĂłw. Wszystko to jest cynicznie wykorzystywane przez ĹťydĂłw – rasistĂłw, ktĂłrzy doprowadzili terror medialny to takich granic absurdu, Ĺźe juĹź samo publiczne wymienienie słowa „Ĺťyd” przez kogoś nie będącego przyjacielem Michnika czy wielbicielem Geremka jest kwalifikowane jako „antysemityzm” - aby uniemoĹźliwić w zarodku jakąkolwiek rzeczową dyskusję. Nie powinno więc dziwić, Ĺźe „niepoprawne politycznie” media, w ktĂłrych stosunki polsko-Ĺźydowskie mogą i są niekiedy omawiane w duchu prawdy - zgodnie z faktami, tzn. „Radio Maryja”, „Telewizja Trwam” i „Nasz Dziennik” są obiektem nieustannych, brutalnych atakĂłw ze strony "Gazety Wyborczej", TVN oraz wielu innych środkĂłw przekazu. Ostatnio stały się one dodatkowo ofiarami dyskryminacji ze strony niektĂłrych ministrĂłw rządu PO-PSL. Mowa tu o odebraniu wspomnianym mediom juĹź wstępnie przyznanych funduszĂłw z Unii Europejskiej na rozwĂłj nowego kierunku studiĂłw w toruńskiej WyĹźszej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej.

Uprawiany jawnie przez szowinistĂłw Ĺźydowskich antypolonizm ma takĹźe - niestety - swoje przełoĹźenie na sferę upamiętniania ofiar ostatniej wojny. Niedawno pani prezydent m.st. Warszawy odmĂłwiła ustalenia ostatecznej lokalizacji Pomnika Ofiar Obozu Zagłady KL Warschau na skwerze im. A. Pawełka w stołecznej dzielnicy Wola. Pomnik ten, według projektu artysty rzeĹşbiarza Rajmunda Gazdy, miał upamiętnić męczeństwo 200 tys. polskich ofiar niemieckiego ludobĂłjstwa na terenie bohaterskiej stolicy Polski w latach 1942-1944. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w uchwale z 27 lipca 2001 r. „W sprawie upamiętnienia Ofiar Konzentrationslager Warschau”, wskazując na granice czasowo-terytorialne kompleksu KL Warschau (na Kole, w Warszawie Zachodniej i na terenie zlikwidowanego Getta) wezwał do wzniesienia Ofiarom pomnika. Warto przypomnieć, Ĺźe lokalizacja pomnika na skwerze im. A. Pawełka została wskazana w uchwale Rady m.st. Warszawy z 11 marca 2004 r., a jej realizacja została powierzona prezydentowi Warszawy. Obecne, negatywne stanowisko pani prezydent, przy jednoczesnym hojnym dotowaniu przez władze Warszawy przyszłego Muzeum Holocaustu, idzie po linii oszczerczych tez Ĺźydowskich szowinistĂłw typu J.T. Grossa, jakoby w czasie okupacji niemieckiej ginęli tylko Ĺťydzi. A Polacy...? Ci ostatni wg nich mieli się dobrze lub nawet uczestniczyli w eksterminacji współobywateli pochodzenia Ĺźydowskiego.

Pozostaje jeszcze do rozstrzygnięcia pytanie czy Ĺťydzi-rasiści stanowią tylko wpływową, wysoko ustosunkowaną, bardzo silną medialnie i krzykliwą mniejszość wśrĂłd obywateli polskich Ĺźydowskiego pochodzenia, czy teĹź kategoria ta obejmuje większość tej populacji. Jedynym bodaj plusem opublikowania w Polsce oszczerczej, antypolskiej książki Grossa jest to, Ĺźe stanowi dogodną okazję do zbadania reakcji i wraĹźliwości tej grupy na zawarte tam kłamstwa i fałszywe uogĂłlnienia. Środowisko „Gazety Wyborczej”, składające się w znacznym procencie z synĂłw i cĂłrek, wnukĂłw i kuzynĂłw dawnych członkĂłw Komunistycznej Partii Polski, zajęło juĹź dawno w stosunku do Grossa pozycję hagiograficzną. Ale to środowisko, wierne tradycji przodkĂłw, zawsze reprezentowało stanowisko niechętne lub wrogie wobec Narodu Polskiego i Kościoła Katolickiego. Jak dotąd brak jest głosĂłw przeciwnych. Podobnie jest z reakcją, a raczej jej brakiem, na wystąpienie p. Całej. CzyĹźby nie było juĹź ĹťydĂłw-polskich patriotĂłw? A moĹźe to milczenie jest powodowane obawami przed ostracyzmem ze strony swoich bogatszych braci lub zwykłym oportunizmem? Czy minęła juĹź bezpowrotnie epoka wspaniałych postaci, takich jak Szymon Aszkenazy, ktĂłry Ĺťydom dążącym do utworzenia na ziemiach polskich Judeopolonii rzucił krĂłtkie zdanie: „wara wam od mojej ojczyzny”. Czy nie ma juĹź takiej indywidualności, jak Artur Rubinstein, ktĂłry w czasie uroczystości inauguracji ONZ w 1945r., w ktĂłrej Polska nie mogła być jeszcze reprezentowana, upomniał się w krĂłtkim wystąpieniu o miejsce dla swojej ojczyzny wśrĂłd narodĂłw świata i zagrał Mazurka Dąbrowskiego? Czy nie znajdzie się juĹź taki patriota, jak Marian Hemar, ktĂłry chłostał z zagranicy piĂłrem satyryka władcĂłw „Polski Ludowej” i ich słuĹźalcĂłw, nie wyłączając ĹťydĂłw? Odpowiedzi na te pytania, ktĂłre powinna przynieść najbliĹźsza przyszłość, mogą mieć istotne znaczenie dla przyszłych stosunkĂłw polsko-Ĺźydowskich i polskiej opinii na temat całej grupy obywateli polskich Ĺźydowskiego pochodzenia.

autor: Zmieniony (Środa, 18 Listopad 2009 14:21)

nadesłał: Agamemnon