Dodano: 15.05.24 - 22:19 | Dział: Kworum poetów

RENATA Z OPOLA (Rudolf Jaworek)

Piszę nie o żonie mojego brata;
Natchnienie me budzi z Opola Renata.
Pracuje w firmie, i ma twarz prześliczną,
Sylwetkę - nie powiem, a duszę liryczną;

Chętnie ją odwiedzam i zgłaszam usterki,
Choć pożytek ze zgłoszeń jest raczej niewielki.
Wystarczy mi uśmiech tej przepięknej pani;
Tłumaczy, że koszty naprawy ponosimy sami.

Mówiąc do widzenia spojrzy ciut zalotnie
Dziękuję Renacie, dziękuję stokrotnie.
Raz przez nią ośmielony rzekłem niesłużbowo:
Zechciej zostać pani moich snów królową!

Co pan powie Rudolfie?! Zaśmiała się szczerze;
Pan to znany "podrywacz" ja panu nie wierzę!
Jeśli chcesz mnie zdobyć, kup mi pan mieszkanie!
Czułem, że przegrywam, bo nie stać mnie na nie.

Zaprosiłem Renatę by mieszkała ze mną;
Spostrzegłem jej obrona słabnie, staje się daremną.
Spytała: od kiedy? Rzekłem: zaraz po pracy!
Przyniosłem jej rano śniadanie, do łóżka - na tacy.


RENIA

Poznał ją w Anglii, była wówczas młoda;
Zachwycała chłopców jej piękna uroda.
Wybrała Janusza, studenta z Londynu,
Odtąd na emigracji wspólnie życiem płyną.
Zaprosili do siebie na Radbourne Road;
Było dobrze, przesiedziałem tam rok,
I podziwiałem Renię, jej słowiańskie serce
Współczujące będącym wówczas w poniewierce,
Otworzyła swój dom dla wygnańców z Polski,
Którym nie odpowiadał reżim UB-owski.


Rudolf Jaworek
("PRZEPIĘKNE POLSKIE PANIE" - 2004r)