Czwartek 18 Kwietnia 2024r. - 109 dz. roku,  Imieniny: Apoloniusza, Bogusławy

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 28.02.21 - 22:58     Czytano: [1102]

Dział: Na każdy temat

Twarzą pod wiatr

(opowiadanie do antologii SAP w Warszawie)




Taki tytuł nosi moja opowieść - saga rodzinna – część pierwsza (lata 1910-1968), począwszy od urodzenia mojego ojca do roku, w ktĂłrym wyszłam za mąż. Wiele wątkĂłw swojego opowiadania oparłam na wspomnieniach rodzinnych mojego ojca Aleksandra i matki Stefanii, wiele zapamiętałam z czasĂłw dzieciństwa, a potem z dorosłego Ĺźycia. W moim dzieciństwie zabrakło babci, czy dziadka. Jedną babcię, co prawda, widziałam jako dziecko chyba dwa razy w Ĺźyciu, ale ona juĹź wtedy więcej przebywała z aniołami, niĹź z Ĺźyjącymi. Dotąd bardzo Ĺźałuję, Ĺźe nie dane mi było przytulić się do babci, czy dziadka, wysłuchać ich opowiadań. Tę rolę pełnił mĂłj ojciec. To on opowiadał mi bajki i przed snem kazał powtarzać: „szła kaczka po desce, powiedzieć ci jeszcze?” aĹź do momentu zaśnięcia.

Ĺťycie mojej rodziny było trudne, czasem tragiczne. Część tych strasznych historii moĹźna było przypisać trudnym czasom międzywojennym, a potem wojennym, ale wiele z nich, myślę, jest zwyczajnym powtĂłrzeniem. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Doświadczenia, wyniesione z domu rodzinnego – moja matka przenosiła potem do swojego Ĺźycia, kiedy sama juĹź miała swoje cĂłrki. PoniewaĹź jej Ĺźycie było niezmiernie trudne, zarĂłwno w czasach dzieciństwa i młodości, to potem juĹź nie potrafiła Ĺźyć inaczej, łatwiej. Wybierała zawsze najtrudniejszą drogę do zdobycia celu, zarobienia pieniędzy i taką samą narzucała swoim dzieciom. Nieprawdą jest, Ĺźe zawsze tak trzeba było iść pod wiatr... Były przecieĹź moĹźliwości, jeśli juĹź nie w latach młodości, to choćby w latach późniejszych. Trzeba było tylko dokonywać właściwych wyborĂłw, od ktĂłrych przecieĹź zaleĹźy całe Ĺźycie. Sama gdybym miała od nowa przeĹźyć je – z pewnością podejmowałabym samodzielne decyzje, nie ulegając namowom, czy perswazjom. A tak przyszło mi drogo zapłacić za owe nie całkiem swoje wybory. Dzisiaj oceniając siebie samą - myślę, Ĺźe mogłabym osiągnąć w Ĺźyciu duĹźo więcej, gdybym tylko wtedy potrafiła się przeciwstawić. Moja nauka przeciwstawiania się przyszła z opóźnieniem i wtedy juĹź urosła do wymiaru buntĂłw. Nie umiałam Ĺźyć ugodowo, w łatwiĹşnie. Buntowałam się przeciwko korupcjom, oszustwom, układom. Dlatego nie było mi łatwo. Musiałam wystawiać twarz pod wiatr, często nie tylko w obronie własnych wartości, ale teĹź grupy współpracownikĂłw. Czy było warto? Zadawałam sobie to pytanie wtedy i zadaję teraz. Jedno jest pewne, Ĺźe ludzie, dla ktĂłrych często wystawiamy twarz nie docenią tego. To, co pozostaje – to świadomość własnej godności w poczuciu niezaprzedania swojej duszy.
Na „stare lata” pokorniejemy. Nie chcemy juĹź wojować, chcemy Ĺźyć w spokoju. Wielu przez całe Ĺźycie tak wolało – „nie wychylać się”. „Pokorne dziecię dwie matki ssie” – mawiała kiedyś moja matka. Sama jednak nie naleĹźała do tej grupy pokornych. W moim domu panowała dominacja mojej mamy. Było jej z tym trudno, bo wraz z ową dominacją przejmowała i obowiązki mężczyzny. Myślę, Ĺźe i my, trzy cĂłrki, odziedziczyłyśmy w jakimś stopniu tę cechę dominacji i na nas rĂłwnieĹź spadł cały ciężar utrzymania rodzin. Z pewnością taka sytuacja nie dotyczy tylko nas, kobiet - w mojej rodzinie, ale teĹź wielu kobiet w Polsce.
Polki – emancypantki. Chciałyśmy swoich praw i je otrzymałyśmy, ale teĹź nikt nie zwolnił nas z dotychczasowych obowiązkĂłw pracy w domach. Śmiem twierdzić, Ĺźe znakomita większość polskich kobiet, pracując zawodowo, praktycznie sama albo z niewielką pomocą, zajmuje się domem i dziećmi.
I nie tylko. Wiele na dokładkę pracuje społecznie, pełniąc różnorakie funkcje. Znamy swoje prawa, bronimy ich zażarcie nawet na ulicach, nie dbając o własne bezpieczeństwo i zdrowie.
Idziemy śmiało – mocne, dumne, niezniszczalne polskie kobiety! Nic to, Ĺźe wiatr wieje prosto w twarz.
Nie chcemy się nawet przyznać, że jest nam trudno, że coś nas boli, że po prostu chcemy odpocząć.

Będąc z daleka od ojczystego kraju, często myślę o tych swoich dawnych „walecznych” czasach, ale teĹź i o dzisiejszej sytuacji polskich kobiet w dobie klęski z wirusem. Musi im być trudno, bo obok pracy zawodowej, obowiązkĂłw domowych, przybyła im dodatkowa praca w charakterze nauczyciela, bo dzieci nie mogą chodzić do szkoły, a ucząc się w domu - potrzebują pomocy.
SzczegĂłlnie trudno jest ludziom, ktĂłrzy walczą z tą straszną chorobą – Covidem19, nie mĂłwiąc juĹź o tych, ktĂłrzy stracili najbliĹźszych.
Obok pandemii świat nawiedzają różnorakie klęski żywiołowe: pożary, powodzie, wybuchy wulkaniczne, trzęsienia ziemi, niespotykane mrozy, bądź upały, a z tym susze, braki wody itp. Klęski te powodują niepowetowane straty materialne, ale też straty w ludziach. Niełatwo jest stanąć na nogi człowiekowi, który w kilka minut szalejącego żywiołu stracił wszystko, czego dorabiał się w ciągu całego życia. Dobrze, kiedy w tych trudnych czasach pozostaje w ludziach odruch człowieczeństwa - niesienia pomocy. I taką pomoc widzimy na co dzień. Wtedy, nawet tym, w najgorszej sytuacji ludziom, łatwiej jest się podnieść - czując pomocną dłoń, choćby im nawet przyszło iść twarzą pod wiatr...

Często nocą trudno mi jest zasnąć. Natarczywe myśli odsuwają sen. Wstaję wtedy, aby zaparzyć sobie polską nasenną herbatkę o nazwie „spokojny sen”, ktĂłrą kupuję w miejscowym sklepie w Perth. Czasem teĹź pomagam sobie w zaśnięciu magicznymi słowami mojego nieĹźyjącego ojca: „szła kaczka po desce, powiedzieć ci jeszcze?”

Danuta Duszyńska "australijka"
Perth, 25 Luty 2021

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt