Czwartek 18 Kwietnia 2024r. - 109 dz. roku,  Imieniny: Apoloniusza, Bogusławy

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 17.10.21 - 20:17     Czytano: [689]

Dział: Kworum poetów

Póki słońce, księżyc (D. Duszyńska)

pĂłki srebro gwiazd



Kiedy byłam dzieckiem z czasem za pan brat,
najjaśniejszą gwiazdę z nieba chciałam skraść,
kolorami tęczy pomalować świat,
aby każdy człowiek mógł się wiecznie śmiać.

Czas za ogon złapać i dorosłą być,
zielonymi nićmi młode życie szyć,
gdzie zapach jaśminów i miłości smak,
gdzie się da garściami samo piękno brać!

Młodość wprost pędziła, kochankiem jej wiatr!
Czas był nieistotny - śmiali się mu w twarz!
Biegli lotem ptaka po dywanie z róş,
z tyłu czas za nimi, a za czasem kurz.

Aż zmęczeni srodze odpłynęli w sen,
na niemowlę nocą księżyc rzucił cień,
zerknął na postacie z ramek dawnych zdjęć...
Już za parę godzin wstanie nowy dzień.

Wciąż się śmiali z czasu, chociaż był tuż, tuż,
choć nadeszła jesień, spadły płatki róż.
Chociaż białą farbą posrebrzył im włos,
weselić się trzeba, póki śpiewa kos!

Póki słońce, księżyc, póki srebro gwiazd,
póki miłość szczera ciągle mieszka w nas...
Prawami młodości z czasu trzeba drwić;
każdym dniem, minutą - najzwyczajniej żyć!


Danuta Duszyńska "Australijka"

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt