Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 111 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 15.08.21 - 20:14     Czytano: [463]

Dział: Śladami naszych przodków

Zbieram stare fotografie

Poznać swoje korzenie

Niekiedy spotykamy kogoś kto mówi nam, że kocha historię kraju, z którego się wywodzi. Ja natomiast jestem kimś takim, kto delektuje się tym, co uwiecznione zostało na pożółkłych starych fotografiach- relacjonuje Aneta Zawilec.

Przechadzając się po starych ulicach miasta Szydłowca wspominam czasy, w ktĂłrych niegdyś mieszkającym tu ludziom nie wolno było mĂłwić w rodzimej mowie polskiej. Nawet waluta, ktĂłrą płacono tu za chleb nie była polską złotĂłwką. W swoich licznych zbiorach, mam kilka zdjęć z dziewiętnastego wieku, na ktĂłrych uwiecznione są osoby, działające w konspiracji, by ostatkiem swoich sił przywrĂłcić nasz kraj, w szereg wolnych i suwerennych państw. Na moich fotografiach, uwieczniony został wielki człowiek Franciszek Pantoczek, ktĂłry walczył w powstaniu styczniowym i kiedyś, na terenie dzisiejszego wojewĂłdztwa świętokrzyskiego prowadził tak zwane kółka patriotyczne, na ktĂłrych młodym rodakom tłumaczył, znaczenie słowa patriotyzm i wolność narodowa – kontynuuje pani Zawilec.

Na fotografii, która uwieczniła tę wielką postać, pan Pantoczek miał spokojną twarz. Nieprzewidującą tego, że za chwilę może on zapłacić cenę najwyższą złożoną ze swojego życia. Za swoją pracę konspiracyjną, trafił on na długie miesiące w mury Cytadeli Warszawskiej, a potem został zesłany do syberyjskiej tajgi, skąd już nigdy nie powrócił. Ta pogodna i wydawałoby się dobra twarz, została uwieczniona na tym skrawku papieru fotograficznego, by być może wprawić w zadumę kogoś, kto kocha wspominać minione lata.

Kolejną fotografią zebraną w moim albumie, jest fotografia Anny Wektorowej, modystki z Kielc. Kobieta ta jest pełna temperamentu i życiowej werwy. Wiedziała ona co to znaczy słowo patriotyzm i potrzeba niepodległości, która w wieku XIX, mogła jedynie znajdować się w ludzkich pragnieniach. Swoje mieszkanie co drugi dzień, przeznaczała pani Anna na tajne zgromadzenia podziemnych organizacji wojskowych, które jedynie w zbrojnej walce upatrywały naszego wyzwolenia. Wiedząc o możliwości swojego aresztowania, pani Wektorowa nie zrezygnowała nigdy z procederu służenia ojczyźnie. Na fotografii, o której mowa- dopowiada pani Aneta, modystka z Kielc jest uśmiechnięta, pogodna i nad wyraz dobrotliwa. Nikt by nawet nie przypuszczał, że trafiając na cytadelę, nie powróci już ona z niej nigdy. Patrząc się w twarz tej kobiety, można wytrzeć z oczu nie jedną łzę, która może wprawi nas w zadumę, czy my też zdolni bylibyśmy do tego, co ta kobieta.

W moich zbiorach, znajdują się teĹź fotografie, przedstawiające wyposaĹźenie X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej. Poszarzała pościel na zrujnowanych pryczach, świadczy o minionych czasach, ktĂłre z całą pewnością nigdy nie dały o sobie zapomnieć. Ile ludzkich łez było wycierane w pożółkłe prześcieradła, ile ludzkiego nieszczęścia, potrafiły udĹşwignąć „nieczułe i obojętne” ściany tego budynku, w ktĂłrych codziennie panoszył się strach, terror, niepewność jutra i …tęsknota za utraconą nadzieją. Blaszane dzbanki, pełne wody, a moĹźe ludzkiej goryczy, sprĂłchniałe zydle i nigdy niedziałające piece kaflowe to sprzęt, ktĂłry towarzyszył naszym polskim bohaterom kaĹźdego dnia tułaczki, poniewierki i polskiej hańby.

Ile łez i żalu musiały znosić ściany tego budynku, ile szukających światła dziennego twarzy przyklejonych było codziennie do zablindowanych szyb, tego nie odgadnie ludzka ciekawość, ani też nie wypowie żadna więziona tam osoba. Tylko wspomniane fotografie świadczą o tym, co było, co minęło, ale jest zachowane w ludzikach sercach, bo to przecież nasze, polskie korzenie, stanowią naszą historyczną prawdę.

Kolejną fotografią, która znajduje się w moich zbiorach- relacjonuje Aneta Zawilec, jest ta, na której widnieje uśmiechnięta twarz porucznika Ostafińskiego. Jego ambitne plany na przyszłość, jego niczym niezmącona dotychczasowa kariera wojskowa, stawiają porucznika na piedestale ludzkich szczytów. Jednak wybuch wojny, agresja sowiecka i niekończąca się wyprawa zza wschodnią granicę Polski, wycisnęły krwawe piętno na obliczu tego młodego człowieka. Strzał w tył głowy i ciemny grób w katyńskiej ziemi spowiły tego, po którym dziś zachowała się jedynie ta stara fotografia. Może ktoś znajdzie po nim tabakierkę lub trochę zardzewiałych guzików, które są po dziś dzień niemymi świadkami minionej historii.

Mam też fotografię młodej blondyneczki, która w fałdach swojej spódniczki przenosiła meldunki do sztabu AK. Ona to jako jedna z pierwszych zginęła podczas powstania warszawskiego, do dziś nikt nie wie kim była.



EWA MICHAŁOWSKA – WALKIEWICZ

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt