Piątek 29 Marca 2024r. - 89 dz. roku,  Imieniny: Marka, Wiktoryny, Zenona

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 11.07.20 - 22:40     Czytano: [1041]

Litwini fałszują historię Polski


Litwini bezwstydnie fałszują historię Polski i narodu polskiego


Bierność wobec przekłamań historycznych oznacza bycie ich współautorem
(Mateusz Morawiecki, Auschwitz 6.12.2019)

Litwini przeżarci do szpiku kości polakożerstwem zafałszowali historię Polski i Wielkiego Księstwa Litewskiego, a przede wszystkim stosunków polsko-litewskich. Chyba historia żadnego innego państwa nie jest aż tak bardzo zakłamana jak historia Litwy w opracowaniu Litwinów. Oto artykuły polemiczne różnych autorów z tym co robią Litwini, które zasługują na szerszą uwagę społeczeństwa polskiego, szczególnie biernych w tej sprawie historyków polskich. Czy aż tak bardzo są wyprani z polskiego patriotyzmu?!

Głos historyka białoruskiego
W wydawanym w Londynie tygodniku społeczno-kulturalnym „Wiadomości” (1946-1981), który stanowił kontynuację przedwojennego znanego i cenionego tygodnika „Wiadomości Literackie” (Warszawa 1924–1939), oraz wydawanego podczas II wojny światowej w latach 1940–1944 tygodnika „Wiadomości Polskie, Polityczne i Literackie”, które to pisma zakładał i redagował do 1970 roku Mieczysław Grydzewski, w numerze 989 (1965 r.) ukazał się fragment powieściowy znanego w przedwojennym Wilnie dziennikarza Michała K. Pawlikowskiego pt. Jadwiga płaci alimenta, który na jego łamach wywołał ożywioną dyskusję i polemikę. Rozpoczęła ją swoimi uwagami Wincenta Łozorajtis, żona litewskiego ministra spraw zagranicznych w latach 1934-38 Stasysa Łozorajtisa, przedstawiając w sprawie historii Litwy i Wilna litewski, skrajnie szowinistyczny punkt widzenia (Polska a Litwa Wiadomości 31.10.1965). Wszedł z nią w polemikę m.in. Wacław Panucewicz, białoruski historyk na emigracji, wychowanek polskiego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, redaktor czasopisma naukowego w Chicago „Litva” (którym to mianem określa byłe Wielkie Księstwo Litewskie), autor licznych prac z historii Wielkiego Księstwa Litewskiego. Oto jego uwagi, zamieszczone w „Wiadomościach” z datą 6.3.1966):
…Sądzę, że dla czytelników „Wiadomości” ciekawy będzie głos trzeciej strony, która uważa sporne ziemie – Wilno i Wileńszczyznę - za swoją ojcowiznę i która w ciągu dziejów tworzyła prawdziwą Litwę i naród litewski, a tylko wolą zaborczej Moskwy nazwana została „białoruską” w zamiarze zniszczenia historycznej spuścizny Wielkiego Księstwa Litewskiego, współpracy z Polską i rusyfikacji ludności.

Pani Łozorajtis operuje ciągle nazwami „Litwa”, „litewski”, „Wielkie Księstwo Litewskie” jakby współczesna Lietuva stanowiła proste przedłużenie Litwy historycznej, jej historii, państwowości, kultury i t.d. i miała prawo do ziem Wielkiego Księstwa Litewskiego z Wilnem, jego dawną stolicą.

W istocie rzeczy w Wielkim Księstwie Litewskim, to co obecnie nazywa się Lietuva było włością żmudzką, położoną między morzem Bałtyckim, Niemnem i (rzeką) Niewiażą. Granica Litwy ze Żmudzią na Niewiaży utrzymana była aż do upadku Wielkiego Księstwa Litewskiego w końcu XVIII w. Niewiaża była granicą ludów słowiańskich z plemionami bałtyckimi.

Istotą mitu żmudzkiego było świadome fałszerstwo tożsamości Żmudzi z Litwą historyczną, słowiańską. Widział to już na początku XX w. znakomity (profesor) Aleksander Brückner, pisząc: „Takie całkiem dowolne mieszanie dwu zupełnie różnych pojęć: malutkiej Litwy etnograficznej (t.j. Żmudzi) a W.K. Litewskiego tylko za żart niewczesny albo za grube nieporozumienie uchodzić mogło, gdyby tego fałszu nie szerzono z umysłem. Fałszerstwo to umyślne polega na zacieraniu wszelkiej różnicy między Litwą etnograficzną a W.K. Litewskim, to jest między dzielnicami zupełnie co do narodowości sobie obcymi”.

Nacjonalizm żmudzki, nazywany „litewskim”, był tworem „litwomanii” polskiej, podsycanej przez naukę polską w tej błędnej nadziei, że mały sąsiad nie będzie niebezpieczny dla Polski, że można go będzie mieć pod swoją kontrolą. Niestety, te spekulacje się nie sprawdziły. W rozgrywce mocarstw o panowanie nad Bałtykiem interesy polskie zostały zlekceważone, a nacjonalizm żmudzki został zwrócony swoim ostrzem przeciw swoim „protektorom”, przeciw Polsce i przeciw prawdziwym Litwinom, t.j. według współczesnego nazewnictwa żmudzkiego – Białorusinom. Oparciem „naturalnym” nacjonalizmu żmudzkiego stali się starzy wrogowie Polski i Litwy historycznej (Białorusi), Niemcy i Rosja. Oni to obdarzali swego pupila Wilnem i Wileńszczyzną, Suwalszczyzną i Grodzieńszczyzną, żeby w końcowym wyniku zagarnąć całość pod swoje panowanie. To fałszerstwo dziejowe i międzynarodowy targ ziemiami Litwy historycznej dobrze odczuwał wierny syn ziemi wileńskiej (Józef) Piłsudski i nie mógł ścierpieć, kiedy te ziemie wraz z Wilnem samowolnie oddawała Moskwa swemu spodziewanemu pupilowi…

Czas już stronie polskiej wyrzec się błędnego poglądu „kumania się” z niewdzięcznym swym dzieckiem, czas zaprzestać umacniać dziejowe fałszerstwo i dalej grzebać Wielkie Księstwo Litewskie wraz z Wilnem i Wileńszczyzną, czas odnowić stosunki wzajemne z prawdziwymi Litwinami-Białorusinami, a wtedy nie powtórzą się sceny, opisane przez p. Pawlikowskiego z „kałakutasami” i brutalnością wobec ludzi, którzy na własnej ziemi byli bici za swój język ojczysty. Wtedy to „Jadwiga przestanie płacić alimenta” za swój przypadkowy płód”.

Niektóre przykłady fałszowania historii podane przez prof. Marcelego Kosmana
W artykule historyczno-polityczny pt. „Polska – Litwa” (Polska i jej sąsiedzi (1989-1993) Poznań – Toruń 1994) prof. Marceli Kosman pisze, że pojęcie Litwa zmieniało w ciągu stuleci znaczenie w sensie etnicznym i terytorialnym. Tymczasem współcześni Litwini popadają w megalomanię narodową i dzisiejszą małą obszarowo Litwę etniczną utożsamiają z potężnym niegdyś wieloetnicznym (Białorusini, Polacy, Litwini, Łotysze, Rosjanie oraz Żydzi, Tatarzy i Niemcy) Wielkim Księstwem Litewskim jako jego jedyny spadkobierca. „Bez żenady tym tezom podporządkowuje się fakty historyczne, nie cofając nawet przed groteską i farsą”. Ich działalność uderza i w prawdę historyczną i historię narodów polskiego i białoruskiego, głównych mieszkańców i spadkobierców historii Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Prof. Kosman pisze m.in.: „W (litewskiej) – tej na użytek powszechny – często funkcjonują obrazy i oceny dalekie od rzeczywistości, tej udokumentowanej źródłami. Ale w odniesieniu do dziejów Litwy i jej stosunków z Polską można odnotować ich szczególnie wiele. Dotyczą przeszłości odległej, niemal w pomrokach baśniowych, a także spraw zupełnie bliskich…”. Np. w latach 70. XX w. „historyk” Jonas Dainauskas zaczął rozpowszechniać informację, że dokument unii polsko-litewskiej zawartej w Krewie w 1385 r. nie istniał i został przez Polaków sfabrykowany dopiero w dobie napoleońskiej, która to informacja została poważnie przyjęta przez ciemny lud litewski, przeżarty polakożerstwem. Prof. Kosman zauważa, że jest to świadectwem ignorancji w stosunku do faktów, i z niesmakiem przyjął fakt, że „tego rodzaju opinie znajdują jednak odbiorców” (autentyczność aktu została potwierdzona w pracy Autentyczność aktu krewskiego, „Lituano-Slavica Posnaniensa”, „Studia Historica” II, 1987). Unia Polski z Litwą, zawarta w Krewie, bez wątpienia ocaliła tożsamość narodową Litwinów, śmiertelnie zagrożonych agresją krzyżacką i ruską (Dymitra Dońskiego). Tymczasem Litwini w 1929 r. ogłosili Władysława Jagiełłę zdrajcą narodu litewskiego, a z Polski uczynili agresora, który okupował i ciemiężył Litwinów do 1795 r.; że Polacy pobyt na Litwie traktowali jako okazję do szczególnego wzbogacenia się. Prof. Kosman stwierdza: „…sam to słyszałem w grudniu 1972 r. z ust wybitnych historyków (litewskich) – el Dorado” i dodaje: „Trudno więc dziwić się, że portier w jednej z instytucji naukowych (w Wilnie) pokazując fotografię z portretu targowiczanina (Józefa Kossakowskiego) straconego w 1794 r. objaśniał (1986 r.): to nasz biskup, zamordowali go Polacy w Warszawie. Na zamku w Trokach znajdowała się (może jeszcze znajduje?) tablica dotycząca uczestników bitwy pod Grunwaldem – po jednej stronie uwidoczniono na tym schemacie wojska krzyżackie, po drugiej sprzymierzone; wśród nich wyszczególniono trzy grupy: litewską, ruską i „innych” (tak określono wojska polskie, których nie chciano wymienić). Rzecz pozostawiam bez komentarza”.

W dalszej części artykułu prof. Kosman pisze: „Od spraw odległych, choć mocno wpływających na nastroje (wśród Litwinów), przejdźmy do bliższych, związanych z obecnym stuleciem… tzw. bunt Żeligowskiego, układ Ribbentrop-Mołotow oraz rolę Armii Krajowej na Wileńszczyźnie. Odwieczne aspiracje Litwinów do Wilna, których apogeum przypadło na czas po uzyskaniu niepodległości w ramach układu wersalskiego, wypływały ze stawiania znaku równości między Litwą historyczną i dzisiejszą, z przechodzenia do porządku dziennego nad kwestią wielonarodowościowego i wielokulturowego charakteru tego miasta od jego zarania. Przypomnieć trzeba, że na początku XVIII wieku zaprzestano głoszenia kazań w jedynym kościele w tym języku, gdyż nie było słuchaczy”. Od tego czasu Wilno było pod każdym względem polskie – większość jego mieszkańców stanowili Polacy i całe życie miasta było w polskich rękach. Polskości miasta nie był w stanie zniszczyć nawet zaborca rosyjski. W 1919 r. Litwini stanowili zaledwie 2,3% ludności miasta! Wilno chciało należeć do odrodzonego w 1918 r. państwa polskiego. Wojsko polskie zajęło miasto w kwietniu 1919 r. po przepędzeniu z niego bolszewickich najeźdźców. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. bolszewicy przekazali miasto Litwinom, z tym, że w planach Moskwy, było przyłączenie Litwy do Związku Sowieckiego. Po przegranej przez Moskwę wojny z Polską wojsko polskie pod dowództwem gen. Lucjana Żeligowskiego 9 września 1920 r. odebrało miasto okupantowi litewskiemu i Wilno zostało włączone do Polski. W 1923 r. Rada Ambasadorów w Paryżu przyznała Wilno Polsce; Wilno znalazło się w granicach Polski zgodnie z prawem międzynarodowym. Litwa tego faktu nie uznawała do 1938 r., tj. do czasu nawiązania stosunków dyplomatycznych z Polską. W okresie międzywojennym polakożercza propaganda rządu litewskiego sprawiła, że, jak pisze prof. Kosman: „W oczach, w wyobrażeniu społeczeństwa litewskiego (…) ukształtował się wyidealizowany, jednostronny, odbiegający od prawdy obraz Wilna. Był on przede wszystkim wytworem statycznego widzenia kwestii, nieuwzględniania tych wszystkich zmian, którym Wilno uległo i jego mieszkańcy w okresie międzywojennym. Wytworzono natomiast obraz cierpiącego, prześladowanego miasta i kraju, którego litewska, bądź jeszcze nieświadoma swej litewskości, ludność niezmiernie i z utęsknieniem wyczekuje przyłączenia do Litwy”. Niestety we wrześniu 1939 r. Niemcy i Związek Sowiecki napadli zbrojnie na Polskę i dokonali jej rozbioru. Stalin zajął Wilno i sprezentował miasto Litwie, aby móc ją całą zająć w czerwcu 1940 r. Litwini razem z Niemcami hitlerowskimi i Związkiem Sowieckim oraz Słowacją wzięli udział w agresji, w IV rozbiorze Polski, czyli w ponownym wymazaniu Polski z mapy politycznej Europy. Dar Stalina w postaci Wilna dla Litwy mógł być bardzo kruchy. Bowiem po agresji Niemiec na Związek Sowiecki w czerwcu 1941 r. już 30 lipca 1941 r. został podpisany układ polsko-radziecki, mocą którego traktaty z 1939 r., czyli z Niemcami i Litwą, „dotyczące zmian terytorialnych w Polsce utraciły swą moc”. I gdyby przebieg wojny był inny we wschodniej i środkowej Europie (zajęcie tamtejszych państw i ponownie Litwy przez Armię Czerwoną), i gdyby nie doszło do Jałty, to Wilno wróciło by do jego prawowitego właściciela, czyli Polski. Litwini ignorują ten fakt, jak i to, że ludność Wilna i Wileńszczyzny odnosiła się negatywnie do zmian granicznych, a Armia Krajowa walczyła o polskie Wilno. Jak zauważa prof. Kosman: „Zwycięzcy jednak zwykle nie biorą pod uwagę takich „drobiazgów”, a zadaniem propagandy jest udowodnić słuszność każdej agresji”. Dlatego wszystkie rządy litewskie od 1991 r. nie tylko usprawiedliwiają układ sowiecko-litewski z 10 października 1939 r., czyli agresję na Polskę i współudział w likwidacji państwa polskiego, ale także z maniackim uporem twierdzą po dziś dzień, że Polska przed wojną okupowała „litewskie” Wilno. Co więcej, Litwa nie chciała podpisać w 1993 r. traktatu z Polską, dopóki rząd polski nie potępi włączenie Wilna do Polski w 1920 r. Musiała się jednak wycofać z tego żądania, jednak nie zmieniła stanowiska w tej sprawie. Gorzej, bo je propaganda przez zaniechania strony polskiej przebija się na świecie (np. wielojęzyczna internetowa Wikipedia).

Prof. Kosman swoje rozważania o stosunkach polsko litewskich od najdawniejszych czasów po lata 90. XX w. kończy omówieniem sprawy Armii Krajowej w Wilnie i na Wileńszczyźnie. Tereny te były etnicznie polskie i przed wojną należały do Polski zgodnie z prawem międzynarodowym. Po najeździe zbrojnym Związku Sowieckiego na Polskę we wrześniu 1939 r. Stalin sprezentował Litwie Wilno wraz z najbardziej polską częścią Wileńszczyzny, po to, aby w czerwcu 1940 r. zagarnąć całą Litwę. Po napadzie Niemiec na Związek Sowiecki w czerwcu 1941 r. Litwę raz z Wilnem i Wileńszczyzną okupowały Niemcy do 1944 r. W Londynie 30 lipca 1941 r. został podpisany układ polsko-sowiecki, mocą którego traktaty: niemiecko-sowiecki i sowiecko-litewski z 1939 r. „dotyczące zmian terytorialnych w Polsce utraciły swą moc”. Oznaczało to, że rząd sowiecki uznał całe Ziemie Wschodnie RP wraz z Wilnem za terytorium Polski. Sami mieszkańcy Wilna i Wileńszczyzny chcieli po wojnie należeć do Polski i włączyli się do walki o wolną Polskę z okupantami niemieckim i zależnym od Niemców litewskim. Także tutaj powstały podległe polskiemu rządowi emigracyjnemu w Londynie legalnie działające w świetle prawa międzynarodowego oddziały Armii Krajowej (AK), walczące z Niemcami i kolaborującymi z nimi Litwinami. Armia Krajowa miała pełne prawo z punktu widzenia prawa międzynarodowego walczyć z okupantem niemieckim i litewskim na polskich ziemiach – w Wilnie i na Wileńszczyźnie. Do walki z Armią Krajową i z nasłaną z Rosji partyzantką sowiecką Niemcy 13 lutego 1944 r. wraz z kolaborantami litewskim powołali także specjalny oddział wojskowy pod nazwą Lietuvos Vėtinė Rinktinė (LVR, Litewski Korpus Lokalny). Inicjatywa spotkała się z dużym społecznym poparciem i zainteresowaniem ze strony ochotników. Oddziały LVR walczyły przede wszystkim z polską Armią Krajową, którą uznały za główne zagrożenie dla wpływów litewskich na Wileńszczyźnie. Przegrały wszystkie starcia zbrojne z Polakami. 1 kwietnia oddziały Plechavičiusa wkroczyły do Wilna. Największa ich bitwa z AK miała miejsce 13/14 maja w Murowanej Oszmiance, gdzie Litwini zostali pokonani (23 zabitych, 230 wziętych do niewoli, 500 żołdaków pouciekało w krzaki). Nieudolność Litwinów w walce z Armią Krajową rozsierdziła Niemców, którzy 9 maja zażądali przejęcia kontroli nad oddziałami litewskimi, aby z tych militarnych nieudaczników i tchórzy w mundurach uczynić prawdziwy oddział wojskowy; wobec stanowczego sprzeciwu strony litewskiej zareagowali rozwiązaniem LVR oraz aresztowaniem 15 maja Plechavičiusa wraz z resztą sztabu formacji. Litwini, wierni następcy polakożerczego Antanasa Smetony, nie mogą darować upokorzenia, które spotkało ich ze strony Armii Krajowej. Po uwolnieniu się Litwy z niewoli sowieckiej w 1991 r. nastąpił ich zdecydowany atak na Armię Krajową. Prof. Kosman pisze: „Jego apogeum przypomina sąd nad Władysławem Jagiełłą niemal sześćdziesiąt lat wcześniej” (za unię Litwy z Polską potępiono go jako zdrajcę narodu litewskiego i postanowiono wymazać z historii). 8 października 1993 r. urządzono w Wilnie „sąd społeczny”, czyli sąd kapturowy nad Armią Krajową. Oskarżano napastników ze znaczkami „kury” – jak popularnie zwane jest na Litwie polskie Godło – i mówiących po polsku. „Nikt nie potrafił wyjaśnić bliżej, kim byli owi napastnicy. Zeznań nie weryfikowano, brakowało oczywiście samych oskarżonych a także obrońców. Nie dopuszczono do głosu obserwatorów, a rzecz odbywała się w obecności Komisji oceny działalności AK na Litwie”. Mimo to ogłoszono werdykt następujący: „Po zeznaniach świadków i wysłuchaniu doniesień przedstawicieli organizacji społecznych i państwowych, komisja oceny Armii Krajowej powzięła decyzję. Konstatuje się w niej, że AK bezprawnie działała na terytorium obcego państwa – Litwy (mamy tu litewski kretynizm w całej krasie! – m.k.) – gdzie popełniła szereg ciężkich przestępstw kryminalnych, traktowanych według Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka jako ludobójstwo” (kolejny przykład na kretynizm litewski – m.k.). Toteż „wyrokiem sądu społecznego Sejmowi (litewskiemu) proponuje się zakazać propagowania i rozwijania (tak! – m.k.) działalności AK na Litwie. Centrum Badania Ludobójstwa ma zbadać materiały przedstawione sądowi społecznemu, Prokuratura Generalna – zbadać przestępstwa AK i pociągnąć winnych do odpowiedzialności karnej. Delegacja rokowań między Litwą a Polską – żądać od AK kompensacji dla rodzin i bliskich poległych” (O sądzie społecznym nad Armią Krajową „Kurier Wileński”, Wilno 12.10.1993).

Prof. Kosman tak to skomentował: „Takie były zabawy, spory w one lata” – można by powtórzyć za Wieszczem (Adamem Mickiewiczem), gdyby w grę nie wchodził cynizm i lekceważenie (polskiej) krwi przelanej”.

Sąd społeczny, czyli kapturowy nad Armią Krajową jest tym bardziej bezczelny i oburzający, że rodzice tych, którzy brali udział w tym sądzie, witali z radością wkraczające wojska niemieckie i zaproponowali współpracę Hitlerowi w budowaniu niemieckiej Europy (oczywiście bez Polski, Hitler ją odrzucił, gdyż planował przyłączenie Litwy do Niemiec i zasiedlenie jej Niemcami), tysiące Litwinów służyło w kilkunastu formacjach policyjnych i wojskowych stworzonych wspólnie z Niemcami, które na swoich rękach mają krew tysięcy Polaków i polskich Żydów. Brały one w wymordowaniu prawie wszystkich Żydów litewskich (150 tys.) i ponad 60 tys. polskich, rozstrzelały tylko w samych Ponarach 15-20 tys. Polaków z Wilna i Wileńszczyzny (to właśnie było ludobójstwo). Wcześniej, bo w 1939 r. zaraz po wejściu wojsk litewskich na Wileńszczyznę wymordowano 1000 Polaków w rejonie Łyntupów (J. Godlewski, str. 426). Za Niemców urządzali pogromy Polaków w Wilnie, pacyfikowali polskie wsie na Wileńszczyźnie, mordując ich mieszkańców, w tym kobiety i dzieci. Służyły one Niemcom także na etnicznych ziemiach polskich (Warszawa, Lublin). – Do dziś dnia Litwa – rząd litewski i Litwini nie przeprosili Polaków za zbrodnie popełnione przez Litwinów na Polakach podczas II wojny światowej!
I ci zbrodniarze podają się dzisiaj za polskie ofiary!

Kłamstwa litewskiego profesora-„katolika”
Jak podają internetowe Kresy.pl za polskim portalem na Litwie „zw.lt” (5.12.2016), były profesor Katolickiej Akademii Nauk Litwy (co za szumna nazwa dla czegoś co jest prawie niczym przy prawdziwych akademiach!) Antanas Tyla krytykuje Kościół, za to, że, według niego, był zbyt polski.

Otóż Tyla wydał specjalne oświadczenie, w którym oskarża litewski Kościół katolicki o to, że w przeszłości niszczył litewskość i język litewski, prowadząc polonizację. W oświadczeniu czytamy, że rzekomo „Język litewski był utożsamiany z pogaństwem. Przybywający z Polski księża prowadzili dokumentację w języku polskim i gardzili językiem litewskim. Wszystko było slawizowane. W ten sposób zostały zniekształcone nazwiska, imiona oraz nazwy miejscowości. To zostało w świadomości i w materiałach źródłowych. Często można usłyszeć zarzuty, że litewski Kościół Katolicki niszczył litewskość" - uważa Tyla.

Czego więc żąda od Kościoła litewskiego? „Myślę, że najlepiej byłoby, aby Konferencja Biskupów (litewskich) wystosowała oświadczenie, w którym potępiłaby dyskryminację narodu litewskiego, która przejawiała się poprzez fizyczne i ideologiczne prześladowanie języka litewskiego”.

Szkoda z nacjonalistycznym kretynizmem dyskutować – ze skrajną głupotą Litwinów, którzy mają czy chwalą się tytułem profesorskim, a de facto są albo świadomie udają ciemniaków dla osiągnięcia pewnych chorych i często rasistowskich celów politycznych, albo naprawdę nimi są. W tym pierwszym przypadku nie są naukowcami, a tylko propagandystami rasizmu, konkretnie polakożerstwa.

Powiedzmy więc tylko tyle i aż, aby zadać kłam wywodom Tyli: W 1570 r. powstało w Wilnie Kolegium Jezuickie, które w 1579 r. dzięki królowi polskiemu Stefanowi Batoremu i z pomocą polskich jezuitów stało się głośną i zasłużoną Akademią Wileńską, co było zasługą polskiego jezuity Jakuba Wujka, który swymi zabiegami doprowadził do wydania 29 września 1579 r. przez papieża Grzegorza VIII bulli erygującej akademię. Jej pierwszym rektorem został również Polak – Piotr Skarga (1579-84). Wszyscy poważni historycy Akademii Wileńskiej wiedzą, że Akademia była otwarta dla Litwinów (a że było ich tak mało, to na pewno nie była to wina Polaków), że oficjalnym językiem wykładowym w Akademii do 2. poł. XVIII wieku była łacina, a nie język polski (chociaż język polski królował w niej na co dzień nawet wśród studentów litewskich, którzy mogli – jakby chcieli używać języka łacińskiego) i że rozwijały się w niej obok innych także nauki filologiczne, w skład których wchodziło także pierwotne zainteresowanie językiem litewskim i dzięki zainteresowaniu oo. jezuitów ewangelizacją ludu, powstały pierwsze słowniki, gramatyki i podręczniki języka litewskiego. Istniały też przekłady polskiej literatury religijnej na język litewski, jak np. M. Daukszty Katechismas, Postilla catholicka. Zdecydowana większość książek wydanych po litewsku do końca XVIII w. było publikacjami o treści katolickiej.

Co prawda, w wieku XVII literatura litewska rozwija się słabiej niż w XVI – mimo nieustającego patronatu Akademii Wileńskiej i rodów magnackich (!), jednak coraz większe znaczenie wśród mieszkańców etnicznej Litwy w sposób naturalny, a nie dlatego, że był przez Polaków narzucany zdobywał sobie język polski. I nie dlatego, że język litewski był utożsamiany z pogaństwem, ale dlatego, że aż do XX wieku był to język – oczywiście z winy samych Litwinów, a na pewno nie Polaków – bardzo prymitywny – chłopstwa litewskiego, w którym człowiek kulturalny nie mógł prowadzić poważnej i kulturalnej rozmowy. Prof. Tyla chyba nie uważa, że obowiązkiem Polaków było ucywilizowanie języka litewskiego – zrobienie z prymitywnego języka chłopskiego (on nie miał nawet opracowanej gramatyki!) język literacki. A tak nawiasem mówiąc, nie żaden lituanista litewski tylko polski bałtolog – prof. Jan Otrębski z Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu ostatecznie uporządkował gramatykę języka litewskiego. W 1958 r. ukazała się w Warszawie jego 3-tomowa Gramatyka języka litewskiego. Była to pierwsza tak poważna praca na ten temat i sami Litwini żartowali, że potrzebowali Polaka, żeby im to usystematyzował (Wikipedia).

Zarzut prof. Tyli o polonizowaniu Kościoła litewskiego (takiego nie było: był Kościół katolicki na Litwie podległy metropolii gnieźnieńskiej i zawsze etnicznie litewsko-polski). Jest to jawne fałszowanie historii Kościoła na ziemiach litewskich. Oburzające nie tylko za to, że jest bezpodstawne, ale przede wszystkim dlatego, że te zarzuty padły po ukazaniu się pracy ks. dra Tadeusza Kasabuły, wykładowcy historii w Archidiecezjalnym Seminarium Duchownym w Białymstoku i na Uniwersytecie Białostockim pt. Język litewski w duszpasterstwie w dekanatach Kowno i Kupiszki w drugiej połowie XVIII wieku („Soter” Nr 33, rok 2010). Ks. dr Kasabuła pisze w niej m.in.: „(Np.) W dekanatach Kowno (19 parafii) i Kupiszki (22 parafie) w drugiej połowie XVIII wieku dla warstw wyższych język polski przestał być językiem obcym, o tyle włościanie, większa część mieszczan i służba posługiwali się najczęściej wyłącznie językiem narodowym litewskim” (a więc po 400 latach rzekomej jego polonizacji i przed samym upadkiem Rzeczypospolitej Obojga Narodów!). Pisze dalej, że prawie wszyscy księża – proboszczowie i wikariusze (wśród nich wszyscy) pochodzili z ziem litewskich (dane z 1775 r. pokazują, że np. na 22 proboszczów w dekanacie Kupiszki tylko jeden z nich – proboszcz w Sumiliszkach urodził się w Polsce) i wszyscy mówili biegle po litewsku. Duszpasterstwo dla Litwinów było prowadzone po litewsku o co dbali biskupi wileńscy i żmudzcy, idąc za wskazaniami synodów diecezjalnych. „Biskup wileński Massalski był niezwykle wrażliwy w tej kwestii i nie tolerował sytuacji, w której duchowny obejmujący parafię o ludności litewskojęzycznej, języka tego nie znał”. W dekanacie kupiszskim w 19 parafiach kazania były głoszone po litewsku, a tylko w 3 po polsku, w dekanacie kowieńskim, gdzie mieszkało dużo Polaków, tylko w 5 kazania były głoszone wyłącznie po litewsku, a w 11 na przemian po polsku i litewsku i w 2 po polsku.

Nie było żadnej oficjalnej polonizacji Kościoła katolickiego na Litwie. Litwini mieli zapewnioną obsługę duszpasterską w swoim języku aż do końca istnienia Rzeczypospolitej Obojga Narodów w 1795 r., a następnie do końca okupacji ziem litewskich przez Rosję w 1915 r. Na odwrót, od początku XX w. to litewscy księża prowadzili zażartą i często krwawą walkę z polskim językiem i polskimi katolikami w kościołach na Litwie.

Kim byli nasi przodkowie — obywatele Wielkiego Księstwa Litewskiego
Coraz więcej ciekawskich kieruje się do archiwum, by dociec, kim jesteśmy, dowiedzieć się swego pochodzenia, kim byli nasi przodkowie. Tym bardziej, że zwątpienie zaczyna ogarniać tego, kto bezkrytycznie przysłuchuje się kontrowersyjnych wypowiedzi historyków i całej rzeszy polityków, działaczy, urzędników, a nawet osób duchownych, indoktrynowanych nacjonalistycznymi teoriami, bazując je bardziej na narodowych mitach, lub pokazując tylko część prawdy.

Mitomania wielu dzisiejszych Litwinów bazuje się na etnicznym pojęciu Litwina, rezygnując z pojęcia o narodzie jako o społeczności wieloetnicznej, jaką przecież byli Litwini Wielkiego Księstwa Litewskiego. Onegdaj każdy, za wyjątkiem Żydów i Tatarów, mieszkaniec księstwa był nazywany Litwinem. Mowa nie była czynnikiem rozstrzygającym. Język Statutu Litewskiego, mowa potoczna przeważającej części mieszkańców państwa, miała podstawę słowiańską, zbliżoną do staropolskiego i starobiałoruskiego, a najbardziej przypomina mowę, którą z pogardą niektórzy nazywają mową „prostą”. Język litewski również funkcjonował, ale przeważnie na wsi, i jak wiadomo, niemało skupisk ludzi, mówiących po litewsku zaludniało dzisiejszą Wileńszczyznę i Grodzieńszczyznę. Z drugiej strony, także sioła polskojęzyczne znajdowały się nie tylko na obszarach Wileńszczyzny, ale nawet na terytorium Kowieńszczyzny. Niektórzy litewscy historycy i językoznawcy uważają, że na Wileńszczyźnie stare nazwy — hydronimy i toponimy mają wyłącznie litewski charakter, a polskie nazwy powstały niedawno. Zarzucają Polakom spolszczanie nazw miejscowości i nazwisk.

Jak wiadomo, na Wileńszczyźnie schodziła się fala etnosu bałtyckiego z falą słowiańską, dlatego nieprawdą jest stwierdzenie o wyłącznie litewskim pochodzeniu nazw miejscowości i nazwisk. Nazwiska mieszkańców WKL miały różne pochodzenie i nikt w XVI-XVII wieku nazwisk nie polszczył, ani litwinizował. Nie mam zamiaru dyskutować w obszernym, jak morze, temacie pochodzenia nazw, ale chcę tylko podać fakty z oryginalnych źródeł, jak brzmiały nazwiska oraz nazwy mniejszych miejscowości przed kilku wiekami na terytorium, dla przykładu, dzisiejszego rejonu solecznickiego. Nawet w tamtych zamierzchłych czasach, tak litewskie, jak i słowiańskie, w tym polskie nazwy, były na Wileńszczyźnie szeroko rozpowszechnione. To przekonuje, że i Słowianie, i Bałtowie są na Wileńszczyźnie rdzennymi mieszkańcami.

Według Metryki Litewskiej z 1528 roku z czasów króla Rzeczypospolitej Polski Zygmunta I Starego, zgodnie z uchwałą Wielkiego Sejmu Wileńskiego był wydany rejestr obywateli WKL, który ustalał liczbę koni, które trzeba było dostarczyć na potrzeby wojska, w tym rejestr bojarów, czyli szlachty ejszyskiej, wspierających wojsko, notabene, jeszcze do Unii Lubelskiej.

Przytoczę część nazwisk szlachty ejszyskiej sprzed blisko 500 lat: Jan Ryło, Mikołaj Szymkowicz, Stanisław Jurewicz, Miś Mikołajewicz, Wojciech Michajłowicz, Piotr Sumorok, Bogumił Stańkowicz, Chrzczon Wołczkowicz, Piotr Kamienicki, Januszko Rukowicz, kniaź Paweł Berdybiaka, kniaź Wasylej Łyko, Węcław Wilnianiec, Paweł Zubowicz, Juchno Naruszowicz, Radziwiłł Stankowicz, Jurej Bogomacicz, Michajło Putiwlanin, Jan Juszkowicz. To tylko część nazwisk, które w żaden sposób nie przypominają etnicznych litewskich. A oto część rejestru zubożałej szlachty, nie mogącej dać koni: Piotr Olechnowicz, Szymko Talmontowicz, Szczepan Fiedźkowicz, Jancuk Sadownik, Maciej Bartoszewicz, Maciej Wołk, Stanisław Odnookij, Mikołaj Skolimowski, Maciej Andruszkiewicz, Pac Mikołajewicz, Piećko Stecewicz, Januszko Bohdziewicz, Stećko Bilewicz, Jacko Gołos, Poloneja Sopowska, Wojtko Głuchy.

Z ponad 400-osobowego spisu rzuca się w oczy przewaga po słowiańsku brzmiących nazwisk, natomiast po litewsku brzmiących nazwisk jest chyba z dziesięć: Radziwiłł Ginejtowicz, Jan Kwietinis, Ławryn Pilweliwicz, Anton Monhirdowicz, Bortowt Giedhowdowicz. Natomiast po wsiach, wśród ludu pospolitego, nazwiska litewskie były bardziej rozpowszechnione. Oto nazwiska chłopów z 1585 roku ze wsi Wilkańce, w której dominowały litewskojęzyczne nazwiska: Matiejus Węckunas, Misius Szeikutis, Miselis Daukszelonis, Janelis Zalgenis, Kaszelis Waisztautonis, Bartos Jakubonis, Pawel Daukszonis. Jedynie imię i nazwisko Węcław Oluczewicz brzmi nie po litewsku. W Butrymańcach była przewaga słowiańsko-polsko brzmiących nazwisk chłopów: Stanisław Butrymaniec, Urban Suczkowicz, Aleksy Praczkowicz, Augustyn Praczkowicz, Andrej Lukaszewicz, Andrej Piewicz, Miś Kurowicz. W Siółku Ejksztańskim, znajdującym się obok Ejszyszek, po nadaniu miastu praw i przywilejów magdeburskich — iuris dictum (stąd zniekształcona nazwa — Juryzdyka) mieszkańcy mieli bardziej słowiańskie nazwiska: Hawryłowicz, Marszałek, Iwaszkiewicz, Jundziłł. Nazwiska nie były polszczone i zostały zapisane w oryginalnym brzmieniu, nikogo w tamte czasy nie interesowały etniczne problemy. W jednych wsiach gminy ejszyskiej dominowały litewskie nazwiska (Petras Czajelis, Witas Palionis, Bolciuk Pusewaszkis, Stasiuk Janonis, Czepas Laurinonis, Jerelis Lenartonis, Grigelis Jurgenis), w innych słowiańskio-polskie (Stanisław Rajski, Bartłomiej Grygowicz, Piotr Tomkowicz, Andrzej Jarszyc, Antoni Kulik, Judym Woźny, Maciej Chacuta, Jan Myśliwczowicz, Paweł Mączkowski, Jerzy Borowski, Marcin Przełomski). Zajrzyjmy do inwentarzy Lidzkiego powiatu Ejszyskiej gminy z 1585 roku za czasów Stefana Batorego. Nazwy małych miejscowości w tym uroczysku miały jak litewski charakter, na przykład: Akmeninga, Balos, Duobines, Welnagulciej, Jodupa, Kawkokalnos, Pakaukakalnis, Pabędramedzis, tak i słowiańskie: Kule, Niwa Małyszka, Rękawa, Wchodzik, Wolki. Nazwy wsi również miały etnicznie różne nazwy: brzmiące po litewsku: Pobłaznupie, Maciunce, ale przede wszystkim po słowiańsku: Kowale Strzeleckie, Stawidańcy, Strzelce, Wilkańcy, Kaletowicze, Nahumkowszczyzna, Kuńce, Nowe Kuńce, Złociszki, Młynicze, Drudowo, Romotowicze. Oryginalne nazwy rzek, również mające pochodzenie jak litewskie, tak i słowiańskie: Solcza, Solczyszcza, Bridupie, Rzezówka, Pobłaznupka, Wisińcza, Kraka. Chociaż nazwy mają różne pochodzenie i różne brzmienie, nikt nie miał zamiaru w tamte odległe czasy je polszczyć, lub litwinizować, dlatego oryginalne brzmienie nazwisk i miejscowości, o których dowiadujemy się z pięciowiekowej perspektywy wstecz, nosi dla nas dzisiaj szczególne znaczenie i wzbudza ciekawość.

Było by pięknie, gdyby ktoś z naszych dyplomowanych historyków, w tym nauczycieli historii ze szkół, przyczynił się do poszerzenia wiedzy o ojczystym kraju. Jakoś nie widać aktywności naszych nauczycieli, ogarniętych apatią i biernie płynących na fali życiowych trudności. Liczba artykułów naszej inteligencji na ostrą tematykę jest bardzo mała, reakcja dość bierna, co daje możliwość wciskać każdą fałszywą antypolską propagandę w litewskich mediach.
(Zbigniew Siemienowicz, „Kurier Wileński” 24.9.2010)

My historyczni, prawdziwi Litwini jesteśmy Polakami a nie Żmudzinami
A tak, gdzie się obrócisz, z każdej wydasz stopy,
Żeś z nad Niemna, żeś Polak, mieszkaniec Europy.[1]

Jest zapewne zaskoczeniem dla sporej rzeszy naszych rodaków, odciętych od rzetelnej wiedzy historycznej, że Polacy zamieszkujący na obszarze byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego są historycznymi Litwinami. Jeszcze większe zdumienie wzbudzi zaś teza, że naród będący gospodarzem we współczesnej Republice Litewskiej przeważnie nie wywodzi się genealogicznie ze starego plemienia Litwy, a tylko uzurpuje sobie jego nazwę, wraz z prawami do terytorium dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego oraz do spuścizny politycznej po tym Księstwie. Nie są bowiem Żmudzini ani potomkami Litwinów, ani też spadkobiercami ich państwa i kultury. [2] Także negowanie faktu, iż polskość wywarła na Litwie niezwykle ważną i pozytywną rolę cywilizacyjną, i zwalczanie nad Niemnem naszej kultury, nie może mieć z autentyczną litewskością czegokolwiek wspólnego.

Zamieszanie pojęciowe, które umożliwia współczesnej doktrynie państwowej Republiki Litewskiej utożsamianie tego państwa z Litwą (dawnym Wielkim Księstwem Litewskim) pojawiło się wraz z procesem unarodowienia chłopskiej ludności Żmudzi i północnej Suwalszczyzny w II poł. XIX w., kiedy to nowopowstający naród Bałtów przyjął sobie etnonim „Litwinów” (w języku żmudzińskim – Lietuvisów), co nie spotkało się z przeciwdziałaniem szlachty litewskiej. W konsekwencji szlachta na Litwie – owi prawdziwi Litwini, noszący w sobie tradycję państwową Wielkiego Księstwa Litewskiego, stopniowo wycofywali się z nazywania siebie Litwinami, co i tak od kilkuset lat było uważane za oznakę przynależności jedynie regionalnej, a nie narodowej. Szlachta litewska nie mogła zapewne przewidzieć złowrogich następstw politycznych owej podmiany pojęć i związanych z tym żmudzińskich uzurpacji do polskiego Wilna i innych etnicznie nie-żmudzińskich obszarów Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Nauczeni tym doświadczeniem my Kresowianie – spadkobiercy prawdziwych, historycznych Litwinów, zarówno zamieszkujący obszary Republiki Litewskiej i Republiki Białoruś, jak też tej części historycznej Litwy, która pozostaje w granicach Państwa Polskiego, tj. Suwalszczyzny, a ponadto rozproszeni po innych częściach Kraju i na Zachodzie – nie możemy nad zawłaszczeniami Żmudzinów przechodzić do porządku dziennego. Winniśmy raczej żądać od całego Narodu Polskiego, aby wobec żmudzińskich uzurpacji postępował tak jak Grecy, którzy odmawiają Słowianom zamieszkującym obecnie obszar historycznej Macedonii prawa do etnonimu „Macedończyków”. Skoro bowiem autentyczni Macedończycy, w tym Aleksander Macedoński byli nie Jugosłowianami, lecz Hellenami, to ich spadkobiercami etnicznymi i kulturowymi są współcześni Grecy. Tak samo, skoro to Kresowianie kultywują język polski, pamięć i tradycje historycznych Litwinów, skoro są cywilizacyjnym owocem kultury Wielkiego Księstwa (łacińskiej i polskiej), a co więcej, gdy wielu Kresowian z ziem północno-wschodnich wywodzi się bezpośrednio ze szlachty litewskiej, a pozostali stanowią lud genealogicznie pochodzący również z tego samego, dawnego bałtyckiego plemienia Litwinów (odrębnego od plemienia Żmudzinów, zamieszkującego terytoria na zachód od Kowna), to spuścizna polityczna i kulturowa po Litwinach i Wielkim Księstwie przynależy wyłącznie polskim Kresowianom, a za ich pośrednictwem – całemu Narodowi Polskiemu.

Uporządkowanie pojęć „Litwy” i „Litwina” jest istotne, tym bardziej, że w zamieszaniu terminologicznym niektórzy Polacy skłonni są uznawać za Litwinów również współczesnych Białorusinów i to pomimo faktu, że ich chłopscy przodkowie nigdy takiej świadomości nie mieli, a proces unarodowienia rusińskiego prawosławnego ludu poszedł w zupełnie innym kierunku, niż tożsamość etnokonfesyjna szlachty litewskiej (łacińska i polska).

Władysław Studnicki w wydanej w 1919 r. broszurze Północno-wschodnie ziemie dawnej Rzeczypospolitej Polskiej zwrócił uwagę, iż o losie państwowym tych ziem nie może decydować nazywanie ich litewskimi i abstrahowanie, iż posiadają one znamiona przynależności do państwowości polskiej, gdyż „dziś Litwę, tj. terytorium zaludnione przez Litwinów przeważnie, stanowi tylko gubernia Kowieńska bez powiatu Jeziorskiego”. [3]

Pomimo uczynienia tego jakże celnego zastrzeżenia, Studnickiemu zabrakło jednak determinacji w prostowaniu lingwistyczno-politycznego wybiegu Żmudzinów i nie oponował przeciwko przywłaszczeniu przez nich nazwy „Litwini”. Z punktu widzenia polskiego interesu narodowego było to bardzo poważnym błędem.

Dawna Litwa była ziemią polską. Wprawdzie zamieszkiwali ją ludzie należący do różnych szczepów etnicznych i językowych [4], co z dzisiejszego punktu widzenia kwalifikowałoby ją do kraju wielonarodowego, tym niemniej warstwą przywódczą Litwy, uświadomioną narodowo, była jedynie szlachta. To ona rozszerzyła w końcu średniowiecza granice państwa Mendoga, zdobywając prawie całą Ruś i ona też nadała temu państwu nazwę odpowiadającą nazwie plemienia, z którego sama w większości się wywodziła.

Jako zaś gospodarze państwa litewskiego, a następnie prowincji litewskiej Rzeczypospolitej Polskiej, nie doszukiwali się litewscy ziemianie w podległym sobie ludzie różnic narodowościowych, lecz wszystkich chłopów Księstwa uważali za swój litewski, a zatem i polski zarazem lud, niezależnie od mowy jaką się ten lud posługiwał. Sami zaś chłopi uważali się zazwyczaj za „miejscowych”, „tutejszych”, uznając nadrzędność językową i kulturową polską. [5]

Litewskość natomiast szlachty zawierała się w pełni w polskości i nie wymagało to jakichkolwiek objaśnień.

Pochodzący z rodu litewskich ziemian, urodzony w guberni kowieńskiej, Walerian Meysztowicz (1893-1982) tak charakteryzował znaną mu litewskość w powiecie poniewieskim:
„Litewskie były wioski, litewskie były zaścianki, choć w nich mówiono po polsku, pełne Juchniewiczów, Olechnowiczów, Butrymów, Tołłoczków, Kosińskich, Stefanowiczów, Eydrygiewiczów; litewskie były dwory Karpiów, Radziwiłłów, Zawiszów, Dowgiałłów, Kontowtów, Komarów, Bohdanowiczów; mówiono tam przede wszystkim po polsku, zachowując z litewszczyzny długie i krótkie samogłoski w śpiewnej ‘litewskiej’ wymowie. ‘Litwin jestem’ – mówił każdy za Kościuszką; nikt nie pamiętał o ruskim pochodzeniu Puzynów ani o tym, że Kossakowscy przyszli do nas z Mazowsza, a Bystramowie i Bażeńscy z Prus Królewskich, gdzie służyli ‘Koronie’. […] prócz nasłanych Rosjan Litwinami byliśmy wszyscy: w pałacach, dworach i chatach; nikomu to nie przeszkadzało być Polakiem.” [6]

„’Litwin jestem’ – mówił Kościuszko, ‘Litwo Ojczyzno moja’ – pisał Mickiewicz. Wszyscy uważaliśmy siebie za Litwinów i za Polaków równocześnie”.[7] Gdy bowiem – dodaje Konrad Górski – „utworzona z Korony i Litwy Rzeczpospolita Polska upadła pod ciosami trzech zaborców, świadomość narodowa wspólna wybuchła z całą siłą w pierwszym ćwierćwieczu niewoli i trzeba było wyjątkowo perfidnych środków ze strony zaborcy, ażeby u pewnej części obywateli dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego rozbudzić uczucia obcości, separatyzmu i nienawiści wobec Polski.” [8]

Podstawą uzurpacji żmudzińskich wobec terytoriów zamieszkiwanych przez Polaków, jak też twierdzeń o polskiej kolonizacji Litwy, o polskich okupantach, było przywłaszczenie sobie przez Żmudzinów etnonimu „Litwin”, a następnie zrównanie znaczeniowe tak zaprojektowanego „Litwina” z obywatelem dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Separatyści żmudzińscy nauczyli się takich zabiegów od Rosjan, którzy w ten właśnie sposób utożsamiali litewskich Rusinów z Rosjanami, a poprzez eksponowanie elementu ruskiego w Wielkim Księstwie Litewskim odbierali Litwie jej polskość, nazywając Wielkie Księstwo Państwem Litewsko-Rosyjskim. [9] „Utożsamianie obu znaczeń słowa Litwin stało się naczelnym dogmatem odrodzenia litewskiego [żmudzińskiego], w czym stanowisko zajęte przez Rosję wobec Polaków na Litwie walną odegrało rolę. Komisja Archeologiczna Wileńska […] próbowała to sugerować za pomocą odpowiedniego doboru akt, że prawdziwych Polaków na Litwie prawie nie ma. Ze stanowiska Komisji miało to znaczyć, że ci, co się nazywają Polakami, są spolszczonymi Rosjanami (tak!); – oczywiście dla ludzi spod znaku ‘Aušry’ [10] wystarczyło zamienić słowo Rosjanin na słowo Litwin i teza o nieobecności Polaków na Litwie pozostawała tym bardziej w mocy.” [11]

Wedle Żmudzinów zatem, kto mieszka na Litwie (utożsamianej terytorialnie z Wielkim Księstwem Litewskim), ten jest Litwinem (w znaczeniu niemalże równoznacznym ze Żmudzinem), a skoro jest Litwinem, to powinien używać języka litewskiego (a de facto żmudzińskiego) jako macierzystego. W praktyce miało to doprowadzić do zawojowania dla języka żmudzińskiego obszarów, na których tego języka nie rozumiano, a nawet nigdy w nim nie mówiono. W ocenie prof. Konrada Górskiego „Ta drobna część dawnej Litwy [Żmudzini] nie miała jednak żadnego prawa decydować o całości; nie było też żadnych podstaw do przyznania panom z ‘Aušry’ i ‘Verpasa’ wyłącznego rządu dusz nawet w łonie litewskiej [żmudzińskiej] chłopskiej gromady. Jeśli ci panowie stawiali sobie jako cel polityczny oderwanie litewskiego [żmudzińskiego] chłopa od pnia polskiej narodowości, to nie znaczyło, że oni mają do tego jakiekolwiek moralne prawo, ani że tak się koniecznie stać musi.” [12]

Konrad Górski uświadamia nam, że brak orientacji jaka jest prawdziwa relacja Żmudzi do Litwy a Żmudzinów do całości ludności dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego towarzyszy Polakom koronnym od zarania separatyzmu żmudzińskiego. Wywołało to nawet w początku wieku XX konieczność wystąpienia w tej sprawie doskonałego znawcy stosunków na ziemiach litewsko-ruskich, Leona Wasilewskiego, który „musiał przypomnieć, że w Litwie Polaków jest co najmniej tyluż, co i Litwinów [Żmudzinów], że Litwini sami stanowią zaledwie 1/5 część ludności na dawnym terytorium Wielkiego Księstwa, podczas gdy u nas mówiąc o Litwie rozumuje się tak, jak gdyby Litwini [Żmudzini] byli narodowością przeważającą, a inne żywioły jakby tworzyły jakieś wysepki na olbrzymim morzu etnograficznym czysto litewskim [żmudzińskim].” [13]

Przed klęską powstania styczniowego 1863 r. i rozbudzeniem przez Rosjan separatyzmu nowolitewskiego wśród chłopów żmudzkich, oraz przed wpojeniem ludowi ruskiemu ideologii zachodniorusizmu ani sami Litwini, ani ich wrogowie Rosjanie nie mieli wątpliwości, że Wielkie Księstwo Litewskie było częścią Polski, a litewskość – regionalną odmianą polskości.

Jak wskazuje prof. Konrad Górski omawiając twórczość Adama Mickiewicza – „Już w najwcześniejszej twórczości i w korespondencji poety występuje ten stosunek pojęć, gdzie o Litwie mówi się jako integralnej części Polski, a o Polsce jako ojczyźnie we właściwym polityczno-narodowym znaczeniu. W liście [poetyckim] Do Joachima Lelewela Mickiewicz snując rozważania o tym, że każdy człowiek nosi w sobie piętno pochodzenia i kultury, w której wyrósł, wyprowadza następujący wniosek:
A tak, gdzie się obrócisz, z każdej wydasz stopy, Żeś z nad Niemna, żeś Polak, mieszkaniec Europy.

W lapidarnym skrócie ukazane zostały trzy stopnie przynależności duchowej człowieka: naprzód ojczyzna ciaśniejsza nad Niemnem, następnie Polska, wreszcie Europa.

Ale najwyraziściej, nie pozostawiając żadnych wątpliwości na temat wzajemnego logicznego stosunku pojęć: Litwa i Polska, wypowiedział się Mickiewicz w Księgach narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego, gdzie czytamy:
Litwin i Mazur bracia są; czyż kłócą się bracia o to, iż jednemu na imię Władysław, drugiemu Witowt? Nazwisko ich jedno jest, nazwisko Polaków (rozdz. XII).

A więc nie ma mowy u Mickiewicza o przeciwstawieniu logicznym Litwin – Polak. To nie są pojęcia równorzędne, jak Francuz i Anglik, lecz korelatywne o różnym zakresie. W pojęciu Polaka mieści się Litwin jako jedna z jego odmian, jak w pojęciu Francuza mieści się Prowansalczyk, Normandczyk czy Bretończyk.” [14]

W ocenie Marcelego Kosmana „W II połowie XVIII w. przez Polaków rozumiano szlachtę całej Rzeczypospolitej, ‘Polska’ bowiem stała się pojęciem obejmującym Koronę i Wielkie Księstwo Litewskie”. [15]: „Od połowy XVII w. górne warstwy społeczeństwa szlacheckiego i znaczna część – zwłaszcza na zachodzie – patrycjatu miejskiego związały się z kulturą polską poprzez katolicyzm. Lud żył we własnym, coraz bardziej zamkniętym kręgu. Pieśń ludowa opiewała gorzkie przeżycia związane z wojnami i konfliktami społecznymi, przenikały do niej idee nienawiści do panów-Lachów, a pochwały dzielnych sprzymierzeńców – Kozaków, którzy urastali do miana bohaterów narodowych. […] Reprezentantem i obrońcą kultury ruskiej stało się teraz – właśnie dopiero po unii brzeskiej! – prawosławie. Urzędy, instytucje kościelne (katolickie) i dwory magnackie oraz znaczna część szlacheckich stały się propagatorami kultury polskiej.” [16]

Pogląd o polskości WKL podziela w zasadzie także Piotr Wróbel: „Trudno jest dziś ustalić, za kogo uważali się wszyscy mieszkańcy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Do polskości przyznawała się w większości szlachta. Używane przez nią określenie ‘Litwin’, mocniejsze niewątpliwie niż ‘Małopolanin’ czy ‘Mazowszanin’, pozostawało jednak tylko sygnałem przynależności terytorialnej. ‘Litwin’ z dziada pradziada przenoszący się nad Wisłę lub Wartę zostawał ‘Koroniarzem’. Niekiedy mocniej związani z tradycją i Cerkwią, trwali przy kompromisowych rozwiązaniach pokrewnych Orzechowskiemu (‘gente Ruthenus, natione Polonus’). Część chłopstwa i szlachty zaściankowej nie mówiąca po polsku, lecz sięgająca swymi horyzontami myślowymi poza opłotki odciętej od świata wsi, intuicyjnie, poprzez język i religię, czuła swą więź z wielką, na pół mitycznie rozumianą Rusią.” [17] ; „Chłopi, w przeważającej części pozbawieni poczucia przynależności narodowej, stanowili na początku XIX wieku nieukształtowaną masę etniczną, z której dopiero w przyszłości mieli przechodzić do narodu polskiego, rosyjskiego lub poczuć się Białorusinami. Wielki wpływ na formowanie się stosunków narodowych w powiatach zachodniej Białorusi [właśc. środkowej Litwy] miała liczebność szlachty, przyznającej się najczęściej do polskości i pełniącej rolę przywódcy społeczeństwa.” [18]

„Nie inaczej myśleli o tym – pisze Konrad Górski – nasi wrogowie. W podręczniku geografii Arseniewa, używanym w szkołach na całym terytorium Rosji w pierwszej połowie XIX w. (podręcznik ten miał w latach 1818-1840 dwadzieścia wydań), czytamy następujące informacje o narodach zamieszkujących Rosję: 1. Rosjanie, naród panujący w Imperium; 2. Kozacy; 3. Polacy, naród stanowiący p r z e w a ż a j ą c ą c z ę ś ć l u d n o ś c i w Królestwie Polskim i w g u b e r n i a c h p r z y ł ą c z o n y c h d o R o s j i o d P o l s k i. Tym terminem: gubernie przyłączone od Polski oznaczono ziemie dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego i dawne ziemie ruskie należące do Korony.” [19]

O polskim charakterze ziem d. Wielkiego Księstwa Litewskiego pisze także białoruski działacz odrodzeniowy Aleksander Ćwikiewicz: „Od Bugu do Dźwiny i od Niemna do Dniepru w przeciągu ostatnich stuleci całe życie Białorusi było przeniknięte polską kulturą, polską mową, wszędzie panowała polska książka i oświata. Nie mówiąc już o magnackich dworach, jak i w ogóle o szlachcie. Nawet popi do lat 70-80-tych [XIX w.] rozmawiali na Białorusi po polsku i karmili swój światopogląd polską nauką i literaturą.” [20]

Również białoruski emigracyjny historyk Janka Zaprudnik potwierdza, że warstwy wyższe Litwy były polskie: „Od czasu unii brzeskiej (1596) do śmierci Katarzyny II (1796) większość białoruskiej szlachty i znaczna część mieszczaństwa ostatecznie spolonizowały się”, a chłopi nie tworzyli odrębnego od Polaków narodu, lecz byli bierni i tylko posługiwali się miejscowym ruskim dialektem („zachowali mowę ojczystą”). [21]. „Co do kleru grekokatolickiego, to wychowany w jezuickich kolegiach i szkołach pijarskich, które od XVII w. istniały w 12 miastach białoruskich, lepiej mówili po polsku i po łacinie niż w języku starocerkiewno-słowiańskim.” [22]

Zaprudnik przyznaje także, czyniąc z tego zarzut pod adresem Polaków, że „Rzeczpospolita niedługo po unii lubelskiej przekształciła się z państwa federacyjnego w unitarne i niemal wszystkie wyższe warstwy Białorusi i mieszczaństwo przeszły na język polski. W politycznym i kulturalnym zunifikowaniu się z Polską ginęły dawne ślady istnienia Wielkiego Księstwa Litewskiego. Głębię tego procesu widać w Konstytucji Rzeczypospolitej z 3 Maja 1791 r.” [23]

Nowy etap w dziejach d. WKL rozpoczął się po powstaniu listopadowym 1831 r.: „W 1836 r. język polski został zakazany w szkołach guberni witebskiej i mohylewskiej, a za 5 lat także w innych białoruskich guberniach.” [24]; „Wraz z likwidacją polskiego systemu oświatowego, po okresie chaosu i upadku szkolnictwa stopniowo nasilała się rusyfikacja kraju.” [25]

Ale pomimo wysiłków zaborcy, ziemie dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego zachowywały nadal, przynajmniej do roku 1864, zdecydowanie polski charakter. Tak to postrzega nawet białoruski historyk odrodzeniowy Aleksander Ćwikiewicz: „Wilno przed powstaniem styczniowym było ogromnym centrum kultury polskiej. Działało tam 12 drukarni wydających m.in. dzieła Mickiewicza i Lelewela. […] Przyjeżdżający z głębi Rosji widział tu ogromne panowanie kultury polskiej, jej centrum. W samym Wilnie było 15 księgarni i odpowiednia ich ilość w b. WKL. W całym kraju były rozpowszechnione biblioteki, w tym biblioteki magnackie w Szczorsach [26] i w Nieświeżu, publicznie dostępne, biblioteki klasztorne, organów religijnych, szkół i gimnazjów. W tym samym czasie książka rosyjska była tam rzadkością. Po książkę rosyjską trzeba było jechać do Petersburga lub Moskwy.” [27] ; „Z danych zebranych w 1855 r. przez Józefa Siemaszkę, na 723 wyższych urzędników guberni wileńskiej i grodzieńskiej 583 było katolikami, ludźmi, którzy mówili po polsku i przewodzili polskiej kulturze. (Sbornik Szołkowicza, t. II, Pricziny nieuspiecha w Zapadnom kraje russkogo dieła, s. 294). Na dzień 1.01.1864 r., po wszystkich aresztowaniach, zwolnieniach ze stanowisk i zsyłkach polskich powstańców, spośród kierowników szkół i tak Polaków pozostało 239 na ogólną liczbę 392 (Sbornik Pamiati M. Murawiowa, s. 5). O właścicielach i na ogół o przedstawicielach ekonomicznego życia Białorusi w oderwaniu od Polaków nie ma i o czym mówić: stanowili oni główną, kardynalną siłę w kraju. Gospodarka, kultura, administracja – wszystko znajdowało się w rękach polskiej inteligencji, która tym wszystkim kierowała. W tym sensie różnica pomiędzy Białorusią i na przykład gubernią lubelską albo łomżyńską była bardzo nieznaczna – różnica była tylko w masach ludowych, które tu pozostawały białoruskie, a tam – polskie.” [28]

Aleksander Ćwikiewicz pisze z pozycji narodowo-białoruskich i dlatego posługuje się ahistorycznie pojęciem Białorusi dla określenia kraju, który w epoce nazywany był przez jego mieszkańców Litwą. To samo dotyczy jej mieszkańców, którzy byli Litwinami, dopóki trwali przy kulturze polskiej i wyznaniu katolickim (w obu rytach – łacińskim i greckim). Świadomość narodowości była jednak właściwa tylko dla warstw wyższych Litwy i dlatego twierdzenie, że „lud był białoruski” jest niedorzecznością. Lud mógł być tylko katolicki lub prawosławny (uprzednio grekokatolicki); w jego własnym rozumieniu – „tutejszy”, a w znaczeniu polityczno-poddańczym – litewski i polski zarazem. [29] I tylko z części tego ludu wyodrębniły się na przełomie XIX i XX w. chłopskie narody Żmudzinów i Białorusinów. Praktycznie bowiem cały rzymskokatolicki lud litewski posługujący się językami słowiańskimi wybrał polską opcję narodowościową, a znaczna część ludu prawosławnego Litwy stała się Rosjanami, albo też pozostała „tutejszymi”, nie przyjmując jakiejkolwiek samoidentyfikacji narodowej.

Niezależnie więc od różnic w ocenie procesów etno-politycznych zachodzących w byłym Wielkim Księstwie Litewskim, rysujących się pomiędzy badaczami polskimi, rosyjskimi i białoruskimi, to jednak bezsporne przyjmowanie przez nich, że Wielkie Księstwo Litewskie było krajem głęboko spolonizowanym, świadczy o tym, że to współcześni kresowi Polacy są prawdziwymi, historycznymi Litwinami.
________________________________________
[1] Adam Mickiewicz, Do Joachima Lelewela. Z okoliczności rozpoczęcia kursu historii powszechnej w uniwersytecie wileńskim, dnia 9 stycznia 1822 r.; http://literat.ug.edu.pl/amwiersz/0006.htm data odsłony 16.02.2014.
[2] Bałtyckie plemię Litwinów poddało się samopolonizacji w zakresie warstw wyższych (szlachty i mieszczaństwa) już w XVI-XVII w. Natomiast lud tego plemienia, wyznający religię rzymskokatolicką, uległ przeważnie językowej slawinizacji, a na przełomie XIX i XX w., w ślad za swoją szlachtą, wybrał polską opcję narodowościową, stając się Polakami-Kresowianami. Ewolucji takiej nie przeszło bałtyckie plemię Żmudzinów, które uległo polonizacji wyłączenie w części obejmującej szlachtę. Lud żmudzki bowiem, choć tak jak litewski wyznawał religię rzymskokatolicką, to jednak będąc oddalonym od wpływów słowiańskich, pozostał przy starym języku Bałtów.
Nazwa Żmudzini wywodzi się od słowa Žemai – nisko, gdyż plemię żmudzkie zamieszkiwało nizinne tereny dzisiejszej Republiki Litewskiej. Mieszkańców obszarów dorzecza górnego Niemna, o bardziej zróżnicowanej morfologii, wyżynnej, nazywano Auksztotami, od wyrazu auksztas – wysoki. W późniejszych wiekach termin Auksztot zanikł i ludność tę nazywano po prostu Litwinami.
Żmudzini zmuszeni byli przez napór Krzyżaków do ciągłych walk w obronie swojej ziemi. Pomimo pewnych ich sukcesów w walce z „krucjatami”, układ sił niekorzystny dla Żmudzinów wymusił na nich poddanie się około 1240 r. władzy formującego się pod berłem Mendoga państwa litewskiego.
W latach 1418 i 1441 Żmudzini wszczęli powstania antychrześcijańskie i antylitewskie.
Dopiero po traktatach z 1422 i 1431 r. Żmudzini stali się na stałe poddanymi Wielkiego Księstwa, a potem i Rzeczypospolitej. Długi okres zmiennej przynależności państwowej i kulturowej, częste odstępstwa Litwy od Żmudzinów, ciągłe walki przeciw najeźdźcom ukształtowały poczucie niezależności od ludów sąsiednich, w tym i Litwinów.
Tendencje do autonomizmu Żmudzinów zostały zaakceptowane w roku 1441, gdy uznano Żmudź za odrębną jednostkę administracyjną Wielkiego Księstwa. Wyrazem odrębności Żmudzi było określanie tej krainy jako Księstwa Żmudzkiego. W anonimowej pieśni żmudzińskiej z 1831 r. pt. Gieysmie żiemaycziu Telszu pawieta wayno metu 1831 (Pieśń Żmudzinów powiatu telszewskiego w czasie wojny 1831) mówi się o braterstwie Polaków, Litwinów i Żmudzinów. – http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBmudzini data odsłony 16.02.2014.
[3] W. Studnicki, Północno-wschodnie ziemie dawnej Rzeczypospolitej Polskiej. Referat Biura Kongresowego, Warszawa 1919, s. 1.
[4] Główne grupy etno-językowe dawnej Litwy to: polsko- i ruskojęzyczni Litwini, bałto- i polskojęzyczni Żmudzini oraz rusko- i polskojęzyczni Rusini.
[5] J. Waszkiewicz, Polsko-białoruskie związki kulturowe w XIX i na pocz. XX w., „Echa Polesia” 2011, nr 3; http://echapolesia.pl/index.php?mact=Echa,cntnt01,showarticle,0&cntnt01rubric_id=&cntnt01article_id=284&cntnt01returnid=15
[6] W. Meysztowicz, Gawędy o czasach i ludziach, Londyn – Łomianki 2008, s. 7.
[7] Tamże, s. 26.
[8] K. Górski, Divie et impera, Białystok 1995, s. 70.
[9] Dziewiętnastowieczni badacze rosyjscy W. Antonowicz oraz M. Lubawskij wielką wagę przypisywali udziałowi Rusinów w politycznym życiu Wielkiego Księstwa Litewskiego, ich roli w wyznaczaniu polityki państwa i określali ich jako jedną ze wspólnot dołączonych do władzy. Upadek państwowości WKL wiązany był zwyczajnie z katolicką ekspansją, unią religijną 1596 r. i przymusową polonizacją elity. W ten sposób nauka rosyjska przyjmowała, że Wielkie Księstwo Litewskie to w gruncie rzeczy państwo litewsko-ruskie /rosyjskie/ (stopniowo coraz bardziej i bardziej rosyjskie), które w wyniku ekspansji zewnętrznej stało się państwem z przewagą charakteru polskiego. Zob. np. M. K. Lubawskij, Oczierk istorii Litowsko-Russkogo gosudarstwa do Lublinskoj unii wkluczitielno, Moskwa 1915, s. 16. Więcej na ten temat: Cz. Podlidecki, Koncepcja “Rzeczypospolitej wielu narodów” jako metoda zaboru historii i rozbioru państwowości polskiej,
http://narodowikonserwatysci.pl/2013/03/20/koncepcja-rzeczypospolitej-wielu-narodow-jako-metoda-zaboru-historii-i-rozbioru-panstwowosci-polskiej/ data odsłony 16.02.2014.
[10] http://pl.wikipedia.org/wiki/Auszra data odsłony 16.02.2014.
[11] K. Górski, Divide…, op. cit., s. 200.
[12] Tamże, s. 208.
[13] Tamże, s. 215-216.
[14] Tamże, s. 124-125.
[15] M. Kosman, Historia Białorusi, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław 1979, s. 187.
[16] Tamże, s. 190-191.
[17] P. Wróbel, Kształtowanie się białoruskiej świadomości narodowej a Polska, Warszawa 1990, s. 5.
[18] Tamże, s. 8.
[19] K. Górski, Divide…, op. cit., s. 128.
[20] A. Ćwikiewicz, Zapadno-russizm. Narysy z gistoryi gramadzkaj myśli na Biełarusi u XIX i paczatku XX w., Minsk 1993, s. 188-189.
[21] J. Zaprudnik, Biełaruś. Na gistarycznych skryżawannjach, Minsk 1996, s. 59.
[22] Tamże, s. 59.
[23] Tamże, s. 59-60. Zob. też na ten temat: Cz. Podlidecki, Polskie prawa do Kresów Wschodnich w świetle koncepcji Korony Królestwa Polskiego oraz norm prawa międzynarodowego publicznego – http://narodowikonserwatysci.pl/2012/07/26/polskie-prawa-do-kresow-wschodnich-w-swietle-koncepcji-korony-krolestwa-polskiego-oraz-norm-prawa-miedzynarodowego-publicznego/
[24] J. Zaprudnik, Biełaruś…, op. cit., s. 65.
[25] O. Łatyszonek, Białoruskie Oświecenie, „Białoruskie Zeszyty Historyczne” 1994, nr 2, s. 35-45. http://kamunikat.org/drukavac_staronku.html&refid=1067 data odsłony 16.02.2014.
[26] http://pl.wikipedia.org/wiki/Szczorsy data odsłony 16.02.2014.
[27] A. Ćwikiewicz, Zapadno-russizm…, op. cit., s. 43.
[28] Tamże, s. 44.
[29] J. Waszkiewicz, Polsko…, op. cit.
Zakończenie części historycznej:
(Ruch Christus Rex 10.11.2017)

Niestety także sami Polacy po 1945 r. fałszują historię Kresów, w czym prym wiedzie polski Kościół katolicki, który już od wielu lat powoli, ale wytrwale odcina historię Kościoła katolickiego na Kresach, a więc znajdującego się poza granicami dzisiejszej Polski, nawet wątki wybitnie polskie od ogólnej historii polskiego Kościoła. Zgodnie z watykańską polityką odnośnie katolicyzmu na wschód od Bugu, współtworzy sztuczną historię narodowych Kościołów: litewskiego (przed 1918 r.) oraz białoruskiego i ukraińskiego, które przez wieki i do upadku Związku Sowieckiego w 1991 r. miały charakter wybitnie polski. Edmund Jakubowski w swoim cyklu o Polakach na Litwie Kowieńskiej pisze: „Całe nastawienie zarówno krajowe, jak emigracyjne w sprawie Millenium (Kościoła w Polsce) ograniczało Polskę do ziem piastowskich. „Litwini” (czyli Polacy – M.K.) z Polski Jagiellońskiej, którzy jak Żmudzini, obchodzili za swego życia 500-lecie założenia diecezji (żmudzkiej) i chrztu, czuli się trochę jak przysłowiowy, niewzruszony niczym człowiek, wśród rozrzewnionego kazaniem tłumu, bo jest… z innej parafii” („T.P.” 22.12.1984).
…….
W trosce o prawdę historyczną
Premier Polski Mateusz Morawiecki podczas wizyty kanclerz Niemiec Angeli Merkel w byłym największym niemieckim obozie koncentracyjnym w okresie II wojny światowej 6 grudnia 2019 r. powiedział, że: Bierność wobec przekłamań historycznych oznacza bycie ich współautorem.

Uważam, że rząd polski i polscy historycy w trosce o prawdę historyczną w odniesieniu do historycznej Litwy i historycznych Litwinów powinni wprowadzić urzędowo nazywanie współczesnej Litwy z litewska – Lietuwa, a współczesnych Litwinów także z litewska – Lietuwisami. Czas najwyższy walczyć z litewskim (lietuwiskim) fałszowaniem w duchu nacjonalizmu litewskiego (lietuwiskiego) historii Wielkiego Księstwa Litewskiego z lat 1385-1795, która w zasadzie jest historią Polski i narodu polskiego i częściowo białoruskiego (np. Pogoń stanowi herb państwowy nie tylko Litwy ale i historycznej Białorusi oraz stanowiła herb państwowy Białoruskiej Republiki Ludowej 1918-19 i Republiki Białorusi 1991-1995), a najmniej współczesnego narodu „litewskiego”, którą bezprawnie i kłamliwie monopolizują rząd i historycy litewscy (lietuwiscy) przez swój skrajny antypolonizm. Historycy polscy wspólnie z historykami białoruskimi powinni wspólnie i oficjalnie zaprotestować przeciwko fałszowaniu przez współczesnych Litwinów polskiej i białoruskiej historii Wielkiego Księstwa Litewskiego i utożsamiania go jedynie z dzisiejszą Litwą. Stare przysłowie mówi, że „przemilczanie to zła metoda”. Jeśli historycy polscy i białoruscy będą dalej milczeć, w litewskie kłamstwa staną się prawdą historyczną, zgodnie z powiedzeniem, że kłamstwo powtórzone sto razy staje się prawdą. Już dzisiaj kłamstwo litewskie króluje np. w ogólnoświatowej i wielojęzycznej internetowej Wikipedii.

Czy naprawdę historykom polskim nie zależy na prawdzie historycznej?!
Na razie widać, że nie! Że wolą być „historykami” niż historykami!

Polscy historycy i Instytut Pamięci Narodowej w Warszawie powinni również zainicjować domaganie się od władz litewskich i Kościoła litewskiego oficjalnych przeprosin za zbrodnie popełnione przez Litwinów na Polakach na Litwie Kowieńskiej oraz podczas wojny 1939-44 i Sowieckiej Litwy, którą nie rządziła Moskwa, a tylko nacjonaliści litewscy przefarbowani na czerwono.

Marian Kałuski

Wersja do druku

Lubomir - 15.07.20 22:27
Panie Solonka, bardzo ładnie i bardzo ciekawie pan napisał, tylko nie rozumiem dziwnej potrzeby ulewania swojej żółci - pod konkretnymi adresami. Zbyteczny ten odór. Ale to takie chyba ostatnio niby-arcypolskie. Chociaż jak na mój gust, to niezbyt logiczne i eleganckie.

Artur Sołonka - 15.07.20 17:28
Polska i Litwa swoje, a "historycy" Lubomir i Kałuski z Antypodów mają swój projekt...
Rocznica bitwy pod Grunwaldem. Andrzej Duda spotkał się z prezydentem Litwy
Prezydenci Polski i Litwy spotkali się dziś na polu bitwy pod Grunwaldem, by uczcić 610. rocznicę zwycięstwa nad oddziałami państwa krzyżackiego. Andrzej Duda i Gitanas Nauseda mają też na miejscu rozmawiać o bieżących sprawach polityki europejskiej.
W obchodach upamiętniających bitwę pod Grunwaldem biorą również udział premierzy obu krajów, Mateusz Morawiecki i Saulius Skvernelis, a także Wielki Mistrz Zakonu Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie - Krzyżaków - Frank Bayard.
Obchody 610. rocznicy bitwy pod Grunwaldem odbędą się także w Wilnie. W południe starcie z Krzyżakami zostanie upamiętnione przy wileńskim Barbakanie. Przedstawiciele litewskich sił zbrojnych wystąpią w historycznych strojach wojskowych oraz mundurach. Ma to symbolizować etapy formowania wojsk litewskich od średniowiecza do dnia dzisiejszego. Zapowiadane są też salwy honorowe.
Litwini słynną bitwę upamiętniają od kilku dni. W weekend w leżących niedaleko Wilna Trokach ponad stu muzyków zagrało z tej okazji nietypowy koncert na rowerach wodnych. W Trokach na jeziorze Galve wznosi się odbudowany zamek Wielkich Książąt Litewskich, który był ulubioną rezydencją stryjecznego brata króla Władysława Jagiełły - księcia Witolda Wielkiego.
Inscenizacja bitwy pod Grunwaldem odbyła się kilka dni temu w miejscowości Soleczniki. Towarzyszyły jej wystawy średniowiecznego ekwipunku, broni i zbroi, jarmark rzemieślniczy, odbył się także pokaz z elementami tańca ognia.
Gitanas Nauseda oświadczył, że wspólnie musimy bronić międzynarodowego ładu, gdyż jest to istota i fundament Zachodu. Przypomniał, że inwestycje w obronność są koniecznością. - Nie mamy luksusu życia w wyjątkowo spokojnym i życzliwym otoczeniu. Na tym polu bitwy pod Grunwaldem, patrząc z historycznej perspektywy, nigdy tego nie mieliśmy. Dlatego bezpieczeństwo będzie nadal kosztować - mówił.

A ja proponuję - a taka rzeczywistość może wciąż istnieć - aby jeszcze do Litwy przyłączyć Asturię - będzie większa....

Lubomir - 13.07.20 10:22
Lietuva i Lietuvisi...Chyba można tylko podpisać się pod projektem Autora. Prawdziwi patrioci litewscy, Litwini - noszą w swoich sercach tradycję Wielkiego Księstwa Litewskiego, terytorium obejmującego swoim zasięgiem Litwę, Żmudź, Ruś Białą i Ruś Czarną. Tradycję Wielkiego Księstwa Litewskiego, współtworzącego z rdzenną Polską - wspólną Rzeczpospolitą Obojga Narodów, Rzeczpospolitą Polską. Że taka rzeczywistość może wciąż istnieć, udowadnia to Królestwo Hiszpanii. Tam odpowiednik Księstwa Litewskiego - Księstwo Asturii, wciąż jest składową Monarchii Filipa Vl Burbońskiego. Królem Hiszpanii, zostaje zawsze wcześniejszy książę Asturii.

Wszystkich komentarzy: (3)   

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami naszych Czytelników. Gazeta Internetowa KWORUM nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

29 Marca 1865 roku
Urodził się Antoni Listowski, polski dowódca wojskowy, gen. dywizji, pełniący obowiązki Naczelnego Wodza wiosną 1920 (zm. 1927


29 Marca 1937 roku
Zmarł Karol Szymanowski, polski kompozytor. Obok F. Chopina, uznawany za najwybitniejszego kompozytora (ur. 1882)


Zobacz więcej