Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 06.10.17 - 19:25     Czytano: [2519]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Sługa boży abp wileński Jan Cieplak

Kościół katolicki na Kresach dawnej Rzeczypospolitej stanowił przez wieki i stanowi nadal integralną część historii Kościoła polskiego, gdyĹź, poza terenami litewskimi (głównie ĹťmudĹş), miał do niedawna charakter polski. W okresie zaboru rosyjskiego tych ziem (1772-1915) prawosławna Rosja – tak władze carskie jak i Cerkiew rosyjska robiły wszystko, aby zniszczyć nie tyle katolicyzm na Kresach (chociaĹź było to ich marzenie, do ktĂłrego powoli dążyli) co przede wszystkim jego polski charakter, szczegĂłlnie po Powstaniu Styczniowym 1863 roku. Starano się o wprowadzenie do kościołów naboĹźeństw dodatkowych, kazań i śpiewĂłw i nauki religii w języku rosyjskim. Jak pisze bp Wincenty Urban: „Usiłowania te… wypełniły osobne karty naszej przeszłości bardzo bolesnej, niekiedy przepełnionej w tym względzie tragizmem…” („Ostatni etap dziejĂłw Kościoła w Polsce przed nowym tysiącleciem (1815-1965)” Rzym 1966). Niestety, w tej walce z polskością Kościoła katolickiego na Kresach brał udział po stronie zaborcy rosyjskiego Watykan. Tylko dzięki niezłomnej postawie tamtejszych PolakĂłw oraz wielu księży i biskupĂłw, carat nie był w stanie wyrugować język polski z tamtejszych kościołów.

W 1917 roku upadł carat w Rosji, a w 1991 roku władza komunistyczna w Związku Sowieckim. Mieszkający tam katolicy polscy w znacznym stopniu odzyskali wolność religijną. W pełni wybuchła w latach 90. XX w. polskość Kościoła na Kresach, szczegĂłlnie na Białorusi i Ukrainie. Niestety, nie na długo. Teraz w walce z polskością Kościoła na Białorusi i Ukrainie pierwsze skrzypce grały nie tyle rządy białoruski i ukraiński, ale Watykan – Stolica Apostolska. I to za pontyfikatu pochodzącego z Polski papieĹźa Jana Pawła II (papieĹź udowodnił tym, Ĺźe interesy Watykanu stawiał powyĹźej interesĂłw narodu polskiego!). Postanowiła ona utworzyć etnicznie białoruski, ukraiński i rosyjski Kościół katolicki oraz wzmocnić Kościół litewski na WileńszczyĹşnie. A do tej akcji prowadzonej na dużą skalę postanowiono wciągnąć Kościół polski! Ten, ponoć zawsze stojący z narodem polskim, nie tylko Ĺźe nie omieszkał zaprotestować przeciwko tej antypolskiej akcji Watykanu, ale, nie ośmielając przeciwstawić się woli „polskiego” papieĹźa, ochoczo przystąpił do niej i jednocześnie dbał o to, aby w Polsce tłamsić wszelką krytykę tej antypolskiej działalności Watykanu. Oczywiście ta akcja mogła się dokonać tylko poprzez depolonizację tamtejszych katolikĂłw. Bardzo często odbywało się to w sposĂłb brutalny: wbrew woli parafian język polski w liturgii, katechezie itd. zastępowano białoruskim, ukraińskim i rosyjskim. Gorzej, w tej renegackiej pracy uczestniczyło i uczestniczy setki księży, zakonnikĂłw i siĂłstr zakonnych przysłanych w tym celu z Polski.
Powstanie narodowych etnicznie Kościołów katolickich: białoruskiego, ukraińskiego i rosyjskiego pociągnęło za sobą rĂłwnieĹź – zgodnie z planem - depolonizację historii Kościoła na Kresach. Nawet dla Kościoła polskiego nie jest to juĹź część historii Kościoła polskiego, a tylko część historii Kościołów białoruskiego, ukraińskiego i rosyjskiego, pomimo tego, Ĺźe ludzie, ktĂłrzy tworzyli tę historię byli Polakami i byli ściśle związani z Kościołem polskim. Obrazuje to dobitnie historia arcybiskupa wileńskiego Jana Cieplaka, ktĂłrego obdziera się z polskości, chociaĹź urodził się na ziemi polskiej, w polskiej rodzinie – a więc był Polakiem z krwi i kości. Robi się z niego kapłana Kościoła rosyjskiego. A w jego depolonizacji partycypuje Kościół polski!

Jan Feliks (ochrzczony jako Jan Chrzciciel) Cieplak urodził się 17 sierpnia 1857 roku w Dąbrowie GĂłrniczej (Zagłębie Dąbrowskie, woj. śląskie). Ukończył gimnazjum w Kielcach, następnie tamtejsze katolickie seminarium duchowne (1873-78), po czym Akademię Duchowną (1882) w Petersburgu i tam teĹź 24 lipca 1881 roku przyjął święcenia kapłańskie. Od 1883 roku wykładał na tej Akademii: archeologię biblijną, liturgię, teologię moralną oraz uczył śpiewu kościelnego. 12 czerwca 1908 roku papieĹź Pius X mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji mohylewskiej – największej wĂłwczas kościelnej jednostki administracyjnej na świecie, obejmującej swym zasięgiem niemal całe państwo rosyjskie. Na tym stanowisku rozwinął bardzo oĹźywioną działalność duszpasterską i patriotyczno-narodową i zyskał miano apostoła Syberii. W 1909 roku konsekrował kościół katolicki dla PolakĂłw w Harbinie (Chiny). Po rezygnacji z urzędu w 1914 roku arcybiskupa mohylewskiego Wincentego Kluczyńskiego został administratorem apostolskim tej archidiecezji; 29 kwietnia 1919 roku papieĹź Benedykt XV mianował go arcybi
skupem tytularnym. Po obaleniu caratu w lutym 1917 roku brał udział w pracach Komisji Likwidacyjnej ds. KrĂłlestwa Polskiego. Podczas prześladowania Kościoła katolickiego przez bolszewikĂłw abp Cieplak dwukrotnie – w latach 1920 i 1922 – trafiał do więzienia. W dniach 21-25 marca 1923 roku odbył się w Moskwie jego proces pokazowy, na ktĂłrym wraz z 14 innymi duchownymi został skazany na karę śmierci za "podĹźeganie do buntu przez zabobony". JednakĹźe pod naciskiem międzynarodowym i ostrzeĹźeniach ze strony rządu polskiego władze sowieckie zamieniły mu najpierw wyrok na 10 lat więzienia, a następnie wydaliły z ZSRR, skąd 12 kwietnia 1924 roku wyjechał przez Rygę do Polski. W rok później został tu odznaczony Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski.

Na zaproszenie Polonii amerykańskiej i Kościoła amerykańskiego abp Cieplak 25 paĹşdziernika 1924 roku udał się drogą morską z Rzymu do StanĂłw Zjednoczonych. Jako męczennik za wiarę katolicką odbył triumfalną pielgrzymkę po tym kraju. Na samą uroczystość jego powitania w Nowym Jorku przybyło dwustu księży, a takĹźe 10 tys. PolakĂłw zamieszkałych w Ameryce. Z abp Cieplakiem spotkał się prezydent StanĂłw Zjednoczonych – Calvin Coolidge. Arcybiskup odwiedził prawie siedemset polskich kościołów i parafii, szkół czy teĹź polskich organizacji znajdujących się w 25 diecezjach w USA, wygłaszając przeszło 800 kazań i przemĂłwień. Umocnił w wierze i w przywiązaniu do Polski olbrzymie rzesze rodakĂłw („Gazeta Petersburska” styczeń 2016).

10 lutego 1925 roku został podpisany konkordat Polski ze Stolicą Apostolską, który 30 maja został ratyfikowany i zatwierdzony podpisami przez prezydenta Stanisława Wojciechowskiego, premiera Władysława Grabskiego i ministra spraw zagranicznych Władysława Skrzyńskiego. W myśl konkordatu została zorganizowana nowa organizacja terytorialna Kościoła katolickiego w Polsce. Do dotychczasowych arcybiskupstw: Gniezno, Lwów i Warszawa przybyła prowincja kościelna Wilno i Kraków.
W czasie pobytu abpa Jana Cieplaka w USA papież Pius XI 14 grudnia 1925 roku mianował go arcybiskupem i pierwszym metropolitą wileńskim. Ingres miał się odbyć 25 marca 1926 roku. Niestety,
na początku lutego 1926 roku arcybiskup doznał silnego przeziębienia, ktĂłre doprowadziło do ostrego zapalenia płuc, a w konsekwencji do nieoczekiwanej śmierci. Abp Jan Cieplak zmarł 17 lutego 1926 roku w szpitalu w Passaic, koło Nowego Jorku. Ks. F. Rutkowski w książce „Arcybiskup Jan Cieplak” napisał, Ĺźe pragnieniem PolakĂłw w Ameryce był jego pochĂłwek na amerykańskiej ziemi, ale uznali, Ĺźe „jedyne prawo do arcybiskupa ma Wilno lub Wawel, ktĂłry gromadzi wszystkich największych w narodzie”.

Zwłoki Arcybiskupa przybyły do Polski i 16 marca 1926 roku zostały pochowane w katedrze wileńskiej św. Stanisława, biskupa. W pogrzebie z wojskowymi z honorami uczestniczył prezydent RP – Stanisław Wojciechowski, minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego – Stanisław Grabski, a takĹźe minister spraw wewnętrznych – Władysław Raczkiewicz. W ten sposĂłb pogrzeb abp. Jana Cieplaka był dla niego jednocześnie pośmiertnym ingresem do katedry wileńskiej.

Na miejscu pochĂłwku abpa Cieplaka, w ścianie dotykającej zakrystii, odsłonięto w lipcu 1929 roku jego nagrobny pomnik. WyobraĹźony na nim jest arcybiskup w stroju pontyfikalnym z wzniesionym krzyĹźem w prawej i pastorałem w lewej ręce. Tło i obramowanie wykonane robotą stiukową w kolorze marmuru kieleckiego było dłuta wybitnego rzeĹşbiarza wileńskiego prof. Bolesława Bałzukiewicza. Napis był następujący: „Ksiądz Jan Cieplak Dr. teolog. Nominat Arcybiskup – Metropolita Wileński, ur. 1857 r. Na kapł. wyśw. 1878. Długoletni profesor Akademii Duch. w Petersburgu. Od r. 1908 Biskup-Sufragan Mohylewski. Od r. 1919 rządził Archid. Mohylewską. Za wiarę i Kościół przez komunistĂłw wtrącony do więzienia 30 marca 1923 r. Skazany na śmierć, za wstawiennictwem Ojca św. Piusa XI i mocarstw Zagr. Zwolniony. WrĂłcił do Polski. Gdy niĂłsł otuchę Polakom w Ameryce, mianowany dnia 14 grudnia 1925 R. na Arcybiskupstwo Wileńskie. Zmarł w Passaic N. Y. 17 lutego 1926 r. Osierocając swą stolicę wprzĂłd, nim ją objąć zdołał. Mąż głębokiej wiedzy, silnej wiary, wielki miłośnik Kościoła i Ojczyzny, miłosierny względem ubogich i cierpiących”. Poświęcenia pomnika dokonał abp Edward Ropp, były biskup wileński i metropolita mohylewski na wygnaniu, w otoczeniu licznego zastępu księży, ktĂłrzy wyĹźsze wykształcenie teologiczne otrzymali w Akademii Duchownej w Petersburgu i w znacznej większości byli tam uczniami abpa Cieplaka. Po Mszy św. Ĺźa¬Ĺ‚obnej wygłosił okolicznościowe przemĂłwienie prałat Ludwik Gawroński z Kielc, ktĂłry takĹźe był profesorem tejĹźe Akademii i przyjacielem abpa Cieplaka („Gazeta Petersburska” styczeń 2016).

Podczas rządĂłw sowieckiej administracji katedra w Wilnie została w 1950 roku zamknięta i przekształcona na magazyn, a potem na salę koncertową organowej muzyki. W czerwcu 1956 roku otwarto w niej takĹźe galerię obrazĂłw skradzionych Polakom. Władze sowieckie nie ruszyły jednak pomnika abpa Jana Cieplaka. Katedra została zwrĂłcona katolikom w 1989 roku i wkrĂłtce rekonsekrowana. Litwini jeszcze wĂłwczas okupujący polskie Wilno uczynili z katedry „litewską świątynię narodową” i od tej pory całe duszpasterstwo parafialne, jak i msze św. odbywają się wyłącznie w języku litewskim, uniemoĹźliwiając 100-tysięcznej rzeszy PolakĂłw tam mieszkającym odprawianie naboĹźeństwa w ich ojczystym języku w tej historycznej POLSKIEJ świątyni. Antypolonizm biskupĂłw i duchownych litewskich doprowadził do tego, Ĺźe przed samą historyczną wizytą „polskiego” papieĹźa Jana Pawła II na Litwie w dniach 4-8 września 1993 roku, w katedrze wileńskiej usunięto nagrobne epitafium abpa Jana Cieplaka, a w miejsce jego stanęło popiersie litewskiego biskupa bł. Jerzego Matulewicza (Jurgis Matulaitis). „Polski” papieĹź Jan Paweł II, chociaĹź bardzo dobrze znał historię apba Jana Cieplaka, zignorował ten fakt i 4 września 1993 roku modlitwą w wileńskiej katedrze rozpoczynał swoją apostolską wizytę na Litwie, tak jakby nic antypolskiego się w niej nie stało. A przecieĹź tak postępując Litwini dopuścili się złowrogiego aktu i nieuszanowania miejsca pochĂłwku pierwszego metropolity wileńskiego. Tym bardziej musi to dziwić, Ĺźe abp Jan Cieplak będąc profesorem Akademii Duchownej w Petersburgu był wychowawcą niektĂłrych późniejszych litewskich biskupĂłw i duchownych, jak np.: Franciszka Karewicza (Karevicius) i JĂłzefa Skwireckiego (Skvireckas), a takĹźe biskupĂłw: Antoniego Baranowskiego, Kacpera Felicjana Cyrtowta, Antoniego Karasia (Karosas), Leonarda Mieczysława Pallulona, Kazimierza Połtarokasa, Mieczysława Reinys czy teĹź samego Jerzego Matulewicza, z ktĂłrym spotkał się w Rzymie w 1924 roku. Wychowankiem abpa Cieplaka był takĹźe ks. Jonas Maironis, litewski poeta i dramaturg. Niestety, takĹźe Kościół polski przemilczał tę przykrą i o wyraĹşnie antypolskiej wymowie sprawę.

Jak zauwaĹźa redakcja „Gazety Petersburskiej”: „Obecnie w imię pewnej uczciwości i dziejowej sprawiedliwości trzeba domagać się, aby nagrobne upamiętnienie Sługi BoĹźego abp. Jana Cieplaka wrĂłciło na swoje dawne miejsce w katedrze św. Stanisława w Wilnie. Ono prawdopodobnie zachowało się i jest skrycie gdzieś przechowywane w katedrze”.

O otwarciu procesu beatyfikacyjnego abpa Jana Cieplaka myślano zaraz po jego nieoczekiwanej śmierci. Nalegała na to zwłaszcza Polonia amerykańska. Jednak do jego otwarcia doprowadził dopiero znany kapłan archidiecezji wileńskiej i działacz emigracyjny ks. Walerian Meysztowicz (1893-1982), który przez wiele lat mieszkał w Watykanie (w 1945 założył Polski Instytut Historyczny w Rzymie), za namową ks. prał. Giovanniego B. Montiniego (późniejszego papieża Pawła VI), doprowadził do oficjalnego rozpoczęcia 23 czerwca 1952 roku procesu beatyfikacyjnego przed diecezjalnym Trybunałem Wikariatu Miasta Rzymu. Zezwolił na to swoim wstępnym aktem Pius XII, a inicjatywę tę poparli także ówcześni polscy hierarchowie, wśród których było wówczas wielu patriotów polskich.

Kardynał-prefekt Cicognani na osobistej audiencji przedstawił papieĹźowi Janowi XXIII decyzję kardynałów o uznaniu prawowierności pism abpa Cieplaka. A poniewaĹź papieĹź Jan XXIII decyzję tę "najmiłościwiej uznać i zatwierdzić raczył", Kongregacja wydała dekret o prawomyślności "pism Sługi BoĹźego Jana Cieplaka, arcybiskupa wileńskiego". Za pontyfikatu papieĹźa Pawła VI proces zbliĹźał się juĹź do zakończenia i ogłoszenia daty beatyfikacji. Sprawa ta była wĂłwczas priorytetowa, a toczyła się niemal rĂłwnolegle ze sprawą beatyfikacji o. Maksymiliana Kolbego. Brakowało tylko tzw. "animadversiones" (zastrzeĹźenia) – nt. ewentualnych zarzutĂłw przeciwko świętości arcybiskupa. Postulator procesu osobiście na prywatnej audiencji u Pawła VI poprosił go o przyspieszenie wydania tego dokumentu. Tymczasem papieĹź, ktĂłry zanim jeszcze objął ten urząd, sam zachęcał ks. Meysztowicza do rozpoczęcia starań o beatyfikację, nie zdecydował się na wydanie "animadversiones", co spowodowało wstrzymanie, a nawet zrezygnowanie z procesu beatyfikacyjnego. Ciekawe, Ĺźe papieĹź Jan Paweł II, ktĂłry wyniĂłsł na ołtarze całe mrowie PolakĂłw, jakoś dziwnie zapomniał o abp Janie Cieplaku. Kogo teraz nie chciano urazić? Dlaczego Jan Paweł II nie chciał być promotorem prawdy o świątobliwym abpie Janie Cieplaku? Tym bardziej, Ĺźe on bardziej zasługiwał na świętość – wyniesienie na ołtarze bo był męczennikiem za wiarę niĹź Jan Paweł II.

W tej sprawie ks. Meysztowicz w swojej książce "Gawędy o czasach i ludziach" (Londyn 1983) w opowiadaniu o abpie Cieplaku napisał tylko jedno zdanie: "MoĹźna robić róşne na ten temat domysły – wszystkie niepewne; wszystkie mogą kogoś urazić lub czyjś gniew obudzić. Lepiej ich zaniechać".

Dziś jednak moĹźna być pewnym, Ĺźe proces beatyfikacyjny abpa Jana Cieplaka wstrzymano wskutek poprawności politycznej niektĂłrych watykańskich hierarchĂłw i przyjętej wĂłwczas polityki zbliĹźenia z Sowietami. Na spotkaniu we francuskim Metzu w sierpniu 1962 roku w największej tajemnicy uzgodniono bowiem, Ĺźe biskupi Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego przybędą na SobĂłr Watykański II, pod warunkiem jednak, Ĺźe nie dojdzie na nim do potępienia komunizmu. Tak teĹź się stało, stąd wĂłwczas beatyfikacja abpa Cieplaka – męczennika komunizmu – byłaby dla Watykanu bardzo niewygodna. Czy takĹźe dla Boga?!

Obecnie czynione są starania o wznowienie procesu beatyfikacyjny pierwszego metropolity wileńskiego Jana Cieplaka (informacje te opracowane przez Annę Mroczek pochodzą od ks. K. Pożarskiego z Petersburga).

W dniach 13-15 listopada 2015 roku w Petersburgu odbyła się międzynarodowa konferencja o abp Janie Cieplaku „Znaczenie Ĺźycia i działalności arcybiskupa Jana Cieplaka dla Kościoła katolickiego w Rosji i w Polsce 1882–1926”, poświęcona Ĺźyciu i działalności administratora archidiecezji mohylewskiej. Okazją do jej zorganizowania była przypadająca 17 lutego 2016 roku 90. rocznica śmierci abpa Cieplaka. W programie, oprĂłcz referatĂłw historykĂłw z Polski i Rosji, było takĹźe odsłonięcie wystawy fotograficznej i tablicy pamiątkowej w kościele św. Stanisława. Konferencja została zorganizowana przez Dziekanat Północno-Zachodniego Regionu Archidiecezji Matki BoĹźej w Moskwie, Stowarzyszenie Kulturalno-Oświatowe „Polonia” im. Adama Mickiewicza, Petersburski Związek PolakĂłw im. Bp. Antoniego Maleckiego, Parafię Św. Stanisława w Petersburgu (główny organizator), przy współpracy z Instytutem Polskim w Petersburgu i Fundacją „Pomoc PolakĂłw Na Wschodzie” w Warszawie. Podczas gdy w latach 50. XX w. biskupi polscy popierali starania o beatyfikację abpa Jana Cieplaka, teraz, uznając to za sprawę Kościoła rosyjskiego, zupełnie ją ignorują. Potwierdza to brak chociaĹźby jednego biskupa polskiego na konferencji.

Kościół polski świadomie imputuje od swej historii, która jest także częścią historii Narodu Polskiego, bezapelacyjnie polską historię katolicką na dawnych Kresach Rzeczypospolitej.

Oto jak patriotyczny jest współczesny katolicki Kościół w Polsce i jego biskupi! Odnośnie Polaków na Wschodzie bezapelacyjnie działa na szkodę narodu polskiego.

A oto jeszcze jedna krytyka biskupĂłw polskich, ktĂłrą podaję, aby nie być oskarĹźony o bezpodstawną krytykę Kościoła polskiego: Związany z Prawem i Sprawiedliwością politolog dr Jerzy Targalski udzielił wywiadu portalowi Fronda, w ktĂłrym w ostrych słowach skrytykował postawę niektĂłrych polskich biskupĂłw wobec panującego w Polsce systemu politycznego. Targalski zarzucił niektĂłrym biskupom, Ĺźe zamiast popierać „wolną Polskę i Jezusa Chrystusa”, wolą popierać „komunistĂłw” i Rosję. Kardynałowi Nyczowi zarzucił posługiwanie się kłamstwem i zasugerował, Ĺźe metropolita warszawski widzi w obecnym systemie korzyści dla siebie. Według Targalskiego dobrzy biskupi znajdują się obecnie w mniejszości („Targalski zarzucił kardynałowi Nyczowi, Ĺźe modli się o zachowanie „ubekistanu” Fronda/Rzeczpospolita/Kresy.pl 4 paĹşdziernika 2017 r.)

Indologia polska we Lwowie

Zapewne najważniejszą kartę w dziejach naukowych powiązań polsko-indyjskich zajmuje indologia.

Indologia albo indianistyka to nauka zajmująca się badaniem języków, literatury, historii, sztuki, kultury i religii Indii.

Wiek XIX zapoczątkował w Europie – w tym takĹźe w Polsce duĹźe zainteresowanie Orientem, w duĹźej mierze Indiami. Orientalizmem i kulturą Indii zainteresowali się takĹźe Polacy. Jako pierwsi interesowali się Indiami naukowcy związani z polskim Uniwersytetem Wileńskim (1803-1832). JuĹź na samym progu tego wieku ukazała się praca Franciszka Karpińskiego Wiara, prawa i obyczaje IndianĂłw (1803), a potem kolejne prace, m.in. Walentego Majewskiego Rozprawy o języku sanskryckim tudzieĹź o literaturze Indian w tymĹźe języku (1816) i Gramatyka sanskrytu (1828), a Joachim Lelewel wydał jedną z pierwszych w Europie historię Indii – Dzieje staroĹźytne Indii (1820, wyd. 2 1829). W Poznaniu ukazała się praca Franciszka Ksawerego Malinowskiego Gramatyka sanskrytu porĂłwnanego z językiem starosłowiańskim i polskim (1872). Jednak prawdziwie naukowa indologia w Polsce zaczęła się rozwijać od końca XIX w.

Pierwszą katedrę filologii indyjskiej w Polsce i jedną z pierwszych w Europie katedrę sanskrytu utworzono na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie w 1893 roku. Objął ją prof. Leon Mańkowski, dotychczasowy docent sanskrytu na uniwersytecie w Lipsku (Niemcy). Był pierwszym polskim indologiem wykładającym po polsku. Był autorem studiĂłw nad Pańczatantrą i o powieści Bany Kadambari. Niestety, przedwcześnie zmarł (w 1908 r. w wieku 50 lat) i dalsze istnienie katedry było zagroĹźone. W 1906 roku studia z zakresu językoznawstwa indoeuropejskiego na Uniwersytecie Lipskim ukończył największy polski poliglota Andrzej Gawroński (znał co najmniej 60 językĂłw) i po powrocie do Polski związał się z Uniwersytetem Jagiellońskim i w 1914 roku wydał wraz z Janem Grzegorzewskim w Krakowie pierwszy numer periodyka „Rocznik Orientalistyczny”. W 1916 roku został profesorem i kierownikiem Katedry Filologii Sanskryckiej. Jednak juĹź w następnym roku przeniĂłsł się na polski Uniwersytet we Lwowie na taką samą katedrę. LwĂłw odegrał wielką rolę w dziejach orientalistyki polskiej. Miasto od wiekĂłw było polską bramą na WschĂłd – do Turcji, Armenii czy Persji, a nawet do Chin i zapewne Indii. To lwowianin Aleksander Dunin-Borkowski przetłumaczył na polski i wydał we Lwowie w 1845 roku strofy indyjskiego poety Bhartihariego. Dlatego Gawroński uwaĹźał, Ĺźe to w tym mieście powinno znajdować się centrum naukowe polskiej orientalistyki i stąd przeniĂłsł się do Lwowa jak rĂłwnieĹź wydawanie „Rocznika Orientalistycznego”, ktĂłrego był redaktorem (do 1938 r. ukazało się 14 tomĂłw). To on ma główne zasługi w organizowaniu studiĂłw orientalistycznych w odrodzonej w 1918 roku Polsce. Na Uniwersytecie Lwowskim był w 1918 roku współzałoĹźycielem Instytutu Orientalistycznego, ktĂłry poza studium biblijnym i wschodniej filologii porĂłwnawczej, obejmował trzy katedry dotyczące Bliskiego Wschodu, Indii oraz Azji Środkowej i wschodniej; czynne były przy nich lektoraty językĂłw wschodnich, wspĂłlnie z Zakładem Narodowym im. Ossolińskich we Lwowie załoĹźył „Bibliotekę Wschodnią” i z jego oraz Jana Czekanowskiego i Zygmunta Smogorzewskiego inicjatywy we Lwowie 28 maja 1922 roku zostało załoĹźone Polskie Towarzystwo Orientalistyczne (PTO), ktĂłrego celem było przyczynianie się do rozwoju polskiej orientalistyki przez badania naukowe i popularyzację wiedzy o Wschodzie. Siedzibą PTO został LwĂłw. Wydawano w tym mieście rĂłwnieĹź periodyk „Collectanea Orientalia” oraz wiele książek o tematyce orientalnej, w tym indyjskiej.

Gawroński we Lwowie, tak jak w Krakowie, prowadził do śmierci w 1927 roku wykłady z języka i historii dramatu sanskryckiego, gramatyki porĂłwnawczej językĂłw indoeuropejskich oraz filologii staroindyjskiej. Jest autorem pierwszego polskiego podręcznika sanskrytu (Podręcznik sanskrytu, 1932), ktĂłry pozostaje do dzisiaj podstawowym podręcznikiem akademickim sanskrytu w Polsce (wznawiany w latach 1978, 1985, 2004 i 2009) oraz autorem szeregu cennych prac indologicznych w języku niemieckim, angielskim i polskim (m.in. Początki dramatu indyjskiego a sprawa wpływĂłw greckich, Zarys filozofii indyjskiej, z dodatkiem o filozofii Wedanty i jej stosunku do metafizyki zachodniej Paula Deussena) jak rĂłwnieĹź tłumaczem literatury indyjskiej na polski: Sādhana. Urzeczywistnienie Ĺźycia Tagore (1924) i Wybrane pieśni epiczne Aśwaghoszy (1926). Obok Gawrońskiego indologią we Lwowie zajmowali się takĹźe Stefan Stasiak, Arnold Kunst, Ludwik Sternbach, Eugeniusz Słuszkiewicz i Ludwik Skurzak. Stasiak, ktĂłry na UJK wykładał filozofię i kulturę Indii, był autorem wielu prac z tej dziedziny, nadto prac dotyczących folkloru, religioznawstwa (Le Cataka 1925) i ikonografii hinduskiej. Kunst zajmował się problematyką filozofii, upaniszadami i filozofią buddyzmu; po wojnie osiadł w Anglii i związał się z uniwersytetem w Cambridge, wydając m.in. cenną pracę The Seventh Prathapaka of the Chandogya Upanishad (1976). Po opuszczeniu Lwowa przez wojnę Ludwik Sternbach, autor prac na temat staroĹźytnego i średniowiecznego prawa indyjskiego, literatury gnomicznej i dydaktycznej, znalazł się w Indiach i w latach 1941-57 był profesorem uniwersytetu w Bombaju; został członkiem indyjskich stowarzyszeń naukowych, włącznie z Akademią Nauk, potem przeniĂłsł się do ParyĹźa, gdzie był autorem prac na temat dawnego prawa indyjskiego, literatury i poetyki sanskryckiej, m.in. The Kavya Portions in the Katha (1971-77), wydawcą tekstĂłw, m.in. monumentalnej antologii poezji sanskryckiej, ukazującej się sukcesywnie w Hoshiarpur w Indiach. Jerzy Kuryłowicz, były student indologii na Uniwersytecie Lwowskim, potem profesor językoznawstwa indoeuropejskiego na Uniwersytecie Lwowskim (1929-39), Uniwersytecie Wrocławskim (1946-48) i Uniwersytecie Jagiellońskim (1948-65), jest autorem m.in. cennej pracy Indoeuropean Metrical Studies. Poetics (1962). Lwowską orientalistylę wraz z indologią zniszczył najazd Związku Sowieckiego na Polskę we wrześniu 1939 roku, a następnie trwałe oderwanie Lwowa od Polski w 1945 roku przez Stalina, ktĂłremu w tym pomogli prezydent USA F. Roosevelt i premier Wielkiej Brytanii W. Churchill. Po wypędzeniu ze Lwowa Eugeniusz Słuszkiewicz był profesorem Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu i Uniwersytetu Warszawskiego, a Ludwik Skurzak profesorem Uniwersytetu Wrocławskiego.

Tradycje przedwojennego polskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i jego orientalistyki kontynuuje po 1945 roku Uniwersytet Wrocławski, na ktĂłrym w Instytucie Filologii Klasycznej i Kultury Antycznej istnieje Szkoła JęzykĂłw Antycznych i Orientalnych, a w niej był Zakład Filologii Indyjskiej. Przybyły tu ze Lwowa w 1945 roku Ludwik Skurzak był kierownikiem Filologii Indyjskiej, Studium JęzykĂłw Obcych 1952-57, kierownikiem Katedry Filologii Indyjskiej 1967-71 – od 1969 roku kierownikiem Zakładu Filologii Indyjskiej; zajmował się głównie historią kultury staroĹźytnych Indii, eposem, związkami z kulturą europejską, publikując prace: Etudes sur l’origine de l’ascetisme indien (1948), Etudes sur l’epopee indienne (1958).

Z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim związany był indolog profesor Franciszek Tokarz, m.in. uczeń Ludwika Stasiaka na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, ktĂłry w latach 1954-70 wykładał filozofię indyjską i sanskryt, autor „Z filozofii indyjskiej kwestie wybrane” (t. 1-2 1975, 1985).

Lech Kaczyński a Polacy na Kresach

Jak piszą „Kresy.pl” z 29 sierpnia 2017 roku: „Jeden z najbardziej prominentnych, sympatyzujących z PiS publicystĂłw, Piotr Zaremba stwierdził, Ĺźe Lech Kaczyński poświęcał interesy kresowych PolakĂłw w imię budowania ze wschodnimi sąsiadami Polski „antyrosyjskiego kordonu”.

Zaremba, stały autor portalu wPolityce.pl, odnosi się na nim do niedawnych protestĂłw Agnieszki Romaszewskiej, krytykującej Ministerstwo Spraw Zagranicznych za to, Ĺźe odmawia finansowania białoruskojęzycznej Telewizji Biełsat, ktĂłrej jest dyrektorką. Centroprawicowy publicysta uznaje zakręcenie finansowego kurka Biełsatowi za przejaw nowej koncepcji polityki wschodniej wdraĹźanej przez Prawo i Sprawiedliwość. „To koncepcja, realizowana w sposĂłb niezdecydowany, z wątpliwościami głównego decydenta, czyli Jarosława Kaczyńskiego. Ale jednak realizowana” – opisuje redaktor wspierających PiS mediĂłw.

„Marcin Ludwik Rey, rzecznik poglądĂłw proukraińskich nazwał niedawno obecną wschodnią politykę PiS „endecką”. I uznał ją teĹź za robioną głównie na potrzeby prawicowych wyborcĂłw, nie polskiego interesu za granicą” – przytacza Zaremba zgadzając się z drugą częścią stwierdzenia proukraińskiego aktywisty. „Część polskich wyborcĂłw ich nie lubi, a spĂłr historyczny plus rosyjska V Kolumna te niechęci podsyca” i dlatego, według Zaremby, Kaczyński zmienia politykę wobec naszych wschodnich sąsiadĂłw. Zaznacza jednak, Ĺźe w relacjach z Ukrainą „moĹźna tu mĂłwić o wzajemności – na Ukrainie mniemanie, Ĺźe wystarczy mieć dobre relacje z Niemcami, stało się istną chorobą i przyznają to ludzie Ĺźyczliwi aspiracjom Kijowa”. Ukraińcy stawiają na NiemcĂłw w sprawach ukraińskich, a nie na PolakĂłw.

A ja mam pytanie: czy człowiek, który działa na szkodę narodu polskiego może być uznawany za czy nazywany prawdziwym patriotą polskim?

Andrzej Talaga: Lepiej z Banderą niż z Moskwą

W „Rzeczpospolitej” z 22 sierpnia 2017 roku Andrzej Talaga w komentarzu pt. „Lepiej z Banderą niĹź z Moskwą” pisze m.in.: Pamięć o polskich ofiarach na Wołyniu i w Galicji kaĹźe nam ostro protestować, racja stanu jednak nakazuje milczeć i budować jak najbliĹźsze relacje z Kijowem pomimo gloryfikacji OUN i UPA. I dodaje: Na świecie niemało jest przykładĂłw brania w nawias ideologii, historii, rachunku krzywd w imię racji politycznych, czynią tak jednak wielkie narody potrafiące oddzielić emocje od potrzeb strategicznych. Małe nacje brną beznadziejnie w politykę racji moralnych, co poprawia niewątpliwie samopoczucie, ale podkopuje ich pozycję, bo jest kontrproduktywne… Nie ma najmniejszych wątpliwości, Ĺźe ObĂłz Ukraińskich NacjonalistĂłw i jego zbrojne ramię – Ukraińska Powstańcza Armia ponoszą winę za ludobĂłjstwo popełnione na Polakach. Nie istnieje symetria pomiędzy działaniami AK i UPA, jak chciałaby dziś strona ukraińska… Oto prawda historyczna. Jest jednak obok niej prawda strategiczna, Ukraina odepchnięta od Polski i Zachodu musi w konsekwencji stać się satelitą Moskwy, w dłuĹźszej perspektywie czasowej nie ma bowiem sił ani zasobĂłw, by przy tak newralgicznym połoĹźeniu geopolitycznym utrzymać neutralność na wzĂłr Szwecji czy Szwajcarii. Utrata Ukrainy na korzyść Kremla zasadniczo zmienia na niekorzyść strategiczne połoĹźenie Polski i powinniśmy robić wszystko, by uniknąć takiego scenariusza. Potrzeba strategiczna przywiązania, a potem wprowadzenie Ukrainy do struktur zachodnich są waĹźniejsze niĹź historia, bowiem nakazuje tak czynić racja stanu, dbałość o bezpieczeństwo i rozwĂłj Polski. Ĺšle się dzieje, Ĺźe władze ukraińskie popierają gloryfikowanie UPA… Mamy, być moĹźe, moralne prawo narzucać Ukrainie, kogo powinna uznawać za bohatera, a kogo nie, nie posiadamy jednak mocy, by owo prawo wyegzekwować, skoro tak – postawmy na rację stanu, a nie na rację moralną. „Ukraina z Banderą nie wejdzie do UE" (wypowiedĹş Jarosława Kaczyńskiego) – to znany cytat obrazujący obecną postawę Polski. Niechaj wejdzie choćby i z samym diabłem, jeśli miałoby to poprawić bezpieczeństwo Polski. – Z uwagami Talagi nie godzi się większość PolakĂłw.

Wcześniej, bo 22 lipca 2017 roku Talaga opublikował w „Rzeczpospolitej” inny swĂłj głupio-mądry elaborat zatytułowany „Nie naciskajmy na Ukrainę, w tym ws. Wołynia, bo jest słaba”. To tak jakby ktoś napisał dwa lata po wojnie, a więc w 1947 roku, kiedy Niemcy były podzielone na cztery strefy okupacyjne i zrujnowane: „Nie naciskajmy NiemcĂłw za zbrodnie popełnione przez nich podczas wojny, bo dzisiaj Niemcy są pokonane i słabe”. Oto mądrość Talagi i redakcji „Rzeczypospolitej”, ktĂłra całkowicie popiera bełkot Jerzego Giedroycia w sprawie polskiej polityki kresowej. Przed laty wyszła książka „Z dziejĂłw głupoty polskiej”. NiektĂłrzy Polacy piszą jej nowe rozdziały.

Ukraińcy robią bardzo wiele, żeby zniszczyć relacje z Polską

Kilka dni temu w Kijowie mieliśmy do czynienia z nadaniem przez radę miasta jednej z głównych ulic imienia Romana Szuchewycza, ktĂłry jest odpowiedzialny za ludobĂłjstwo nie tylko PolakĂłw, ale teĹź ĹťydĂłw i przedstawicieli innych narodowości. To szokujące! Do tej pory strona ukraińska twierdziła, Ĺźe oliwy do ognia dolewają Rosjanie. Ale widać, Ĺźe sami Ukraińcy robią bardzo wiele, Ĺźeby zniszczyć relacje polsko-ukraińskie – mĂłwi w wywiadzie dla "Super Expressu" ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski.
Przypomnijmy, że ukraińskie władze zablokowały możliwość przeprowadzenia na jej terenie prac poszukiwawczych i ekshumacji zwłok ofiar zbrodni wołyńskiej. Polscy naukowcy i wolontariusze planowali wznowić prace poszukiwawcze ofiar ludobójstwa na Wołyniu na terenie miejscowości Ostrówki, Tynne oraz w dzielnicy Lwowa, ale Ukraińcy cofnęli im wydaną wcześniej zgodę na rozpoczęcie prac.Strona ukraińska przekonuje, że nie jest w stanie zapewnić polskim ekspertom bezpieczeństwa.
Według ks. Tadeusza Isakowicz-Zaleskiego, decyzja Ukrainy to "smutna wiadomość". W rozmowie z "SE" przypomina, Ĺźe od wielu lat Polska ustawicznie wspiera Ukrainę finansowo, politycznie i wojskowo. – ZarĂłwno politycy PO, jak i PiS twierdzą, Ĺźe jest to interes narodowy. Strona ukraińska chętnie przyjmuje polskie pieniądze, natomiast zachowuje się w sposĂłb absolutnie niewdzięczny, poniewaĹź mamy do czynienia z całą serią niezwykle szokujących rzeczy – mĂłwi.
Duchowny skrytykował rĂłwnieĹź polskiego ambasadora na Ukrainie, ktĂłry w jego ocenie nie reaguje. – Jestem bardzo krytycznie nastawiony do osoby ambasadora Jana Piekło, ktĂłry nie jest dyplomatą i wielokrotnie wypowiadał rzeczy Ĺźenujące i szokujące, jak np. nazywanie ludobĂłjstwa "incydentem". WyraĹźał rĂłwnieĹź zrozumienie dla gloryfikacji UPA na Ukrainie. Kiedy Witold Waszczykowski mianował go ambasadorem, to juĹź było wiadomo, Ĺźe jest to polityka totalnej uległości wobec strony ukraińskiej. Moim zdaniem Jan Piekło reprezentuje interesy ukraińskie, a nie interesy państwa polskiego – zakończył.
(Źródło: Ks. Isakowicz-Zaleski: Super Express / DoRzeczy.pl 7.6.2017)

Wykonujemy polecenia Białego Domu

Jest tajemnicą poliszynela, Ĺźe polityka wszystkich rządĂłw polskich od 1989 roku odnośnie naszych wschodnich sąsiadĂłw nie jest polską polityką wschodnią, Ĺźe w tej sprawie wykonujemy po prostu polecenia Białego Domu. Stąd nie jest ona w polskim interesie narodowym, a przede wszystkim działa na szkodę pozostałych PolakĂłw na Wschodzie, ktĂłrych kolejne rządy polskie skazuję na wynarodowienie. Rząd USA ma interes w wspieraniu Ukrainy, gdyĹź nie chce wzrostu potęgi Rosji. Polska takĹźe nie chce potężnej Rosji. Ale to nie znaczy, Ĺźe interesy narodowe USA i Polski są w tej sprawie zbieĹźne. Ukraina nie była, nie jest i nie będzie zagraĹźała USA. Banderowska Ukraina moĹźe zagrozić Polsce, tym bardziej, Ĺźe oficjalnie na Ukrainie mĂłwi się o rewizji granicy polsko-ukraińskiej. Ukraińcy uznają za swoich bohaterĂłw narodowych i wznoszą pomniki Ukraińcom, ktĂłrzy brali udział w ludobĂłjstwie PolakĂłw. Ĺťona „polskiego” ministra spraw zagranicznych za rządĂłw PO Radka Sikorskiego, dziennikarka amerykańska Anne Appelbaum pisała w prasie amerykańskiej pobłaĹźliwie o nacjonalistach ukraińskich-banderowcach, ktĂłrych naleĹźy wspierać. Ale czy wspieranie banderowcĂłw leĹźy w polskiej racji stanu? Rząd Beaty Szydło udzielił Ukrainie kredytu w wysokości aĹź 1 miliarda dolarĂłw amerykańskich. Na wieczne nieoddanie! Uczynił to z własnej inicjatywy czy na Ĺźyczenie Białego Domu? Rządy polskie we wszystkim ulegają Kijowowi. A za to dostajemy bez przerwy od UkraińcĂłw kopniaki w zadek! Oto najświeĹźszy przykład: Parlament ukraiński uchwalił niedawno nowelizację ukraińskiej ustawy oświatowej, ktĂłra otwiera moĹźliwość ukrainizacji szkół nauczających w języku mniejszości narodowych. Wszystkie mniejszości zamieszkujące Ukrainę i rządy kilku sąsiadĂłw Ukrainy zaprotestowały lub potępiły tę ustawę. Najgłośniej Węgry i Rumunia. Rząd węgierski zapowiedział bojkot wszelkich inicjatyw międzynarodowych Ukrainy, a przedstawiciel tego państwa zaskarĹźył kontrowersyjny akt prawny na forum ONZ i OBWE. Ostro reagowały takĹźe Rosja, Bułgaria i Grecja. Jedynym rządem nie protestującym w sprawie ewentualnego zagroĹźenia dla praw oświatowych swoich rodakĂłw na Ukrainie jest rząd Polski. A to dlatego, Ĺźe ustawę tę popiera rząd amerykański. A jego decyzje są wyrocznią dla Polski. A Ĺźe upadnie szkolnictwo polskie na Ukrainie – to tym najmniej będą się przejmować politycy rzekomo polscy.

Nie kwestionuję sojuszu Polski z Ameryką. Ale czy naprawdę musimy ZAWSZE robić coś co wyraźnie szkodzi polskiej racji stanu i narodowi polskiemu oraz Polakom na Ukrainie. Czy naprawdę nie można wspierając USA i Ukrainę prowadzić również politykę kresową, która choć w niektórych sprawach byłaby korzystna dla Polaki? Czy naprawdę nie można za naszą pomoc domagać się polepszenia losu Polaków na Ukrainie czy skłonić Kijów, aby okazał życzliwość narodowi polskiemu przez zwrócenie Polsce chociażby tylko najcenniejszych dla Polaków polskich pamiątek narodowych, które ukradł nam Stalin i które przetrzymuje Ukraina?

Ukraina pójdzie z Banderą a nie z Polską

10 maja 2017 roku na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim odbyła się konferencja pt. „Ukraina: Z Polską czy z Banderą?”. Wziął w niej udział m.in. Wołodymir Pawliw, ukraiński intelektualista, dziennikarz i publicysta pochodzący z zachodniej Ukrainy (do 1945 r. Polska). W swoim wystąpieniu przedstawił pesymistyczną prognozę rozwoju sytuacji na Ukrainie. Jego zdaniem sprawy na Ukrainie idą w najgorszym moĹźliwym kierunku. WśrĂłd UkraińcĂłw jest aĹź 5 milionĂłw sztuk nielegalnej broni palnej pochodzącej z Donbasu co doprowadza do rozwoju bandytyzmu. Nacjonaliści ukraińscy dążą do przejęcia pełnej władzy na Ukrainie i nie są zainteresowani dialogiem z resztą społeczeństwa, ktĂłra jego zdaniem jest milczącą większością. Zdaniem Pawliwa ukraińscy nacjonaliści nie są takĹźe zainteresowani polityką zgodną z polską racją stanu mĂłwiąc: „Z kim pĂłjdzie Ukraina do Europy – z Banderą czy z Polską? Oczywiście z Banderą! Bo Bandera jest dla nich najwaĹźniejszy. Oni potrzebują przejęcia władzy. Polska, powiem cynicznie, z punktu widzenia tych ludzi odegrała swoją rolę. Była adwokatem Ukrainy, cały czas wspomagała, wpuszcza robotnikĂłw, Ĺźeby pracowali, wpuszcza uczniĂłw. Co Polska moĹźe zaproponować, jakie warunki postawić radykałom na Ukrainie? (…) Ukraina rozwija się w kierunku najgorszym, dla niej samej, a takĹźe dla sąsiadĂłw. Nie mam pozytywnych informacji. Za jakieś parę lat to się wszystko posypie. Wtedy dopiero powstanie moĹźliwość normalizacji. Pytanie jak długo to potrwa i jaką cenę zapłacą za to Ukraińcy” – powiedział Pawliw. No i rzecz najwaĹźniejsza: Zdaniem Pawliwa większość UkraińcĂłw jest prorosyjska i posiada postsowiecką mentalność, i jeśli kiedyś dojdzie do demokratycznych wyborĂłw, większość ta poprze opcję prorosyjską.

W paszporcie bez Orląt Lwowskich i Ostrej Bramy

Z okazji setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości (listopad 1918) polskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w projektowanym nowym paszporcie grafiki chciało uwzględnić m.in. motyw Cmentarza Orląt Lwowskich i Ostrej Bramy w Wilnie. Tak LwĂłw jak i Wilno odegrały wielką rolę w dążeniu do odzyskania przez Polskę niepodległości i wpłynęły na kształt wschodniej granicy odrodzonej Polski. Dlatego uwzględnienie obu miast w pamiątkowym paszporcie było całkowicie uzasadnione i zyskało poparcie wielu tysięcy PolakĂłw. Tymczasem przeciwko temu projektowi zaprotestowały oficjalnie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Ukrainy i Litwy, uznając go za nieprzyjazny krok. Zaprotestowały takĹźe polskie kręgi giedrojciowskie, a takĹźe katolicki „Gość Niedzielny”. Jego publicysta Franciszek Kucharczyk napisał brutalnie, Ĺźe Wilno i LwĂłw „juĹź w Polsce nie są, więc w stuleciu naszej niepodległości nie uczestniczą”. Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski w rozmowie z portalem DoRzeczy, komentując kontrowersje związane z pomysłem umieszczenia na polskich paszportach wizerunkĂłw Ostrej Bramy i Cmentarza Orląt Lwowskich powiedział, Ĺźe kresowe motywy na paszportach to pomysł, ktĂłry ma nas umocnić w naszych korzeniach. – LwĂłw i Wilno są obecnie na terytorium innych państw, ale były w Polsce do roku 1945. I tu nikt nie mĂłwi o Ĺźadnej zmianie granic, tylko o tym Ĺźe na kulturę polską i toĹźsamość narodową składa się tak tradycja śląska i gdańska, jak kultura Wilna i Lwowa. Pomysł z motywami kresowymi odczytuję jako rzecz, ktĂłra ma nas jako PolakĂłw umocnić w naszych korzeniach. Natomiast całkiem inną kwestią jest to, Ĺźe miasta te – i to bez zgody Polski, bo o tym zdecydowali za nas alianci – znajdują się obecnie na terenach obcych krajĂłw – stwierdził ks. Isakowicz-Zaleski. W opinii duchownego, reakcje władz Ukrainy i Litwy są absurdalne, histeryczne i niewłaściwe. Duchowny podkreślił, Ĺźe gdybyśmy mieli iść tym tokiem myślenia, musielibyśmy zacząć cenzurować „Pana Tadeusza” czy „Ogniem i mieczem”. Niestety, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych uległo polakoĹźerczym Ukraińcom i Litwinom i wycofało się z umieszczenia wizerunkĂłw Ostrej Bramy i Cmentarza Orląt Lwowskich.

„Ukraina ma w głębokim powaĹźaniu polską wraĹźliwość historyczną”

W rozmowie z tygodnikiem „DoRzeczy.pl” (8.9.2017) poseł na Sejm Robert Winnicki m.in. postawił nieco retoryczne pytanie: komu i za co mielibyśmy się odwdzięczyć gestem zrezygnowania z symboli Cmentarza Orląt Lwowskich i Ostrej Bramy w Wilnie w nowych paszportach polskich. – Od wielu lat Ukraina mając w głębokim powaĹźaniu polską wraĹźliwość historyczną ustanawia kult ludobĂłjcĂłw z OUN-UPA jako kult państwowy. Ukraina blokuje w ostatnim czasie prace polskiego IPN na swoim terenie, związane z naszymi ofiarami. Nasze władze nie zwracają Ukrainie uwagi i – co więcej – chcą cenzurować teraz własne dokumenty państwowe ze względu na ukraiński brak zgody na Orlęta Lwowskie. To jest niesłychane, dlatego teĹź mĂłwię, Ĺźe ta polityka przeszła juĹź z pozycji kolan na politykę pełzania wobec rosnących roszczeń ukraińskich – tłumaczy prezes Ruchu Narodowego.
Pytany, z czego wynika ta uległa postawa wobec naszego sąsiada, Robert Winnicki wskazuje na błędne pojmowanie polityki zagranicznej jako takiej. – Po pierwsze dlatego, Ĺźe w polityce wschodniej nie obowiązuje paradygmat kresowy, tylko paradygmat Giedroyciowski. Ten paradygmat oznacza absurdalne przekonanie, Ĺźe nie mamy Ĺźadnych istotnych interesĂłw na Wschodzie poza jednym: popierać wszystko co antyrosyjskie. Kosztem polskich interesĂłw gospodarczych, kosztem walki o prawa PolakĂłw mieszkających na Kresach, wreszcie - kosztem naszego dziedzictwa, toĹźsamości, prawdy historycznej. A po drugie niestety pokutuje w obozie rządzącym pojmowanie polityki zagranicznej jako procesu „kochaj albo rzuć” – wymienia polityk, tłumacząc, Ĺźe w myśl tej koncepcji, z narodami i państwami nie łączą nas albo nie dzielą spory lub wspĂłlne działania w odniesieniu do interesu narodowego, ale dzielimy je na państwa „kochane” i „nienawidzone”. – Jest to zupełnie niepowaĹźna wizja polityki zagranicznej, niestety realizowana zwłaszcza w odniesieniu do polityki wschodniej – dodaje. Podsumowując, Robert Winnicki stwierdza, Ĺźe polityka prowadzona od wielu lat, takĹźe przez Prawo i Sprawiedliwość, jest konsekwentną kontynuacją PRL-owskiej narracji amputującej z polskiej toĹźsamości narodowej Kresy Wschodnie. – Jeśli władze podejmą taką decyzję ws. motywĂłw kresowych w paszportach, to po raz kolejny wpiszą się w PRL-owską tendencję amputowania Polakom połowy toĹźsamości narodowej, historii, literatury, kultury. Nie ma polskości bez świadomości i pamięci o Wilnie, Lwowie, Grodnie – kwituje.
Pomijając aspekt polityczny, warto zwrócić uwagę na to, w jaki sposób potraktowani zostaną obywatele, jeśli rzeczywiście MSWiA wycofa się z motywów kresowych. Bo jak interpretować zaproszenie Polaków do wzięcia udziału w projekcie, a następnie zlekceważenie ich wyboru?

Ministerstwo Prawdy znad Dniepru

Ingerencja ukraińskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych w sprawie motywu Cmentarza ObrońcĂłw Lwowa w proponowanym nowym paszporcie Polski na 100-lecie niepodległości naszego kraju (1918-2018) nie była pierwszą ingerencją ukraińską w sprawy związane z historią Polski. O poprzedniej takiej ingerencji napisał tygodnik „DoRzeczy” z 8 sierpnia 2017 roku. W artykule Krzysztofa Jasińskiego pt. „Ministerstwo Prawdy znad Dniepru” czytamy m.in.: „Logo warszawskiego Biegu Niepodległości przed dwoma laty było świetnym pomysłem. Wzajemnie wpisane w siebie kontury II i III RP. 1918 i 2015. Polska ta sama wtedy i teraz, choć nie taka sama. To, Ĺźe ambasada Ukrainy uznała, Ĺźe jej się to nie podoba, to byłby moĹźe problem, ale nie aĹź tak powaĹźny.
Byłby, bo oznacza to, Ĺźe KijĂłw kwestionuje nawet przynaleĹźność KresĂłw do II RP. Zasadniczy jednak problem polegał na tym, Ĺźe Stołeczne Centrum Sportu, organizator imprezy, organizator całej odbywającej się co roku Warszawskiej Triady Biegowej „Zabiegaj o pamięć”, na ktĂłrą składa się Bieg Konstytucji, Bieg Powstania Warszawskiego i właśnie Bieg Niepodległości grzecznie podkulił ogon i to logo zmienił. NaleĹźało wymienić pakiety startowe – te jeszcze niewysłane czy nie odebrane, bo na kaĹźdej koszulce przecieĹź ta niewygodna II RP. Kto dorwał swĂłj pakiet, zanim paru nadpobudliwych mołojcĂłw połoĹźyło na nim łapę, temu się udało.
Mimo ogromnej chęci uczczenia w ten sposĂłb narodowego święta, mimo ponadto atrakcyjnej trasy (z czysto sportowego punktu widzenia: jest płaska i szybka), pojmowanie „niepodległości” jako stanu, w ktĂłrym organizator gotĂłw jest upokorzyć siebie, tysiące zawodnikĂłw i ich kibicĂłw, Miasto Stołeczne i w jakimś sensie rĂłwnieĹź Polskę przed jakimś zagranicznym urzędnikiem, nie mającym zresztą ani trochę racji, okazało się hipokryzją nie do przeskoczenia”.

Następnie Jasiński przystąpił do omĂłwienia najnowszej ingerencji ukraińskiej (i litewskiej) do polskiej historii pisząc: „…jesteśmy świadkami kolejnego wybuchu ukraińskiej „wraĹźliwości”. ZnĂłw KijĂłw walczy z rzeczywistością, walczy z faktami, ktĂłrych przecieĹź zmienić nie moĹźe, ani on, ani Warszawa, poniewaĹź dokonały się w przeszłości. LwĂłw, włącznie z jego obroną w 1918 r., włącznie z Orlętami, nie przestanie być częścią polskiej historii, polskiej świadomości, tak samo, jak Sandomierz czy Łowicz nie staną się dziś „niepolskie” nawet, gdyby nie daj BoĹźe ktoś je w przyszłości Polsce odebrał.
Polska nie ma problemu ze Lwowem. Ani z Wilnem. NajwyraĹşniej problem z przeszłością Wilna i Lwowa mają Litwa i Ukraina. Tylko z przeszłością, bo i logo warszawskiego Biegu Niepodległości, i proponowana symbolika paszportĂłw nawiązują do przeszłości właśnie. Tylko z przeszłością, bo po 1989 r. ani Ĺźaden polski rząd nigdy nie zażądał zwrotu ziem zagarniętych na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow, ani Ĺźadne polskie środowisko czy ugrupowanie mające jakiekolwiek polityczne przełoĹźenie nigdy do czegoś takiego nie dążyło. Polska nie dąży do odzyskania zagrabionego, ale to widać za mało. NaleĹźy zagłuszyć sam fakt rabunku. Zmienić historię – oczywiście historię Polski.
Niczym orwellowskie Ministerstwo Prawdy
KtĂłre niestety ma wsparcie jakiegoś odsetka ludności Polski. Tak nas usiłowano formatować. A, bo poszanowanie wraĹźliwości sąsiada (ktĂłremu jakoś wraĹźliwość nie broni czcić banderowskich zbrodniarzy), a bo „gdyby Niemcy”… Poza tym, Ĺźe Niemcy i tak chcą latać stukasami nad Polskę, jakoś zapominamy, Ĺźe cała analogia między Kresami a Ziemiami Odzyskanymi jest jednym wielkim hoaxem, w ktĂłrym akurat to, Ĺźe LwĂłw wcale nie jest tak polski, jak Wrocław niemiecki (jest tak polski, jak niemieckie są Trewir czy Norymberga), to jedno z mniejszych „niedopowiedzeń”. Trzecim argumentem był argument "ad ruskim agentem", czyli Ĺźe kto wspomni cokolwiek, co akurat Ukraińcom się nie spodoba, ten godzi w strategiczny sojusz, a kto weń godzi, ten moskiewska agentura.
Otóş pomijając słuĹźalczość, Ĺźenującą ustępliwość, ktĂłrą moĹźna wszakĹźe na salonach sprzedawać jako „otwartość” i „skłonność do kompromisu” jest to postawa oparta na zwyczajnym, materialnym fałszu.
Zwłaszcza w wypadku Prawdy, o którą nikt poza nami być może się nie upomni, nie powinniśmy ustępować.

Radość (!) z odpływu pieniędzy z Polski na Ukrainę

„Rzeczpospolita” z 2 paĹşdziernika 2017 za „Dziennikiem Gazetą Prawną” informuje, Ĺźe obcokrajowcy pracujący w Polsce, czyli głównie Ukraińcy, wysłali na Ukrainę w okresie od stycznia do czerwca 2017 roku 10 miliardĂłw złotych, tzn. aĹź o 3/4 więcej niĹź przed rokiem. Odnosi się wraĹźenia, Ĺźe media z radością piszą o transferach pieniędzy za granicę. To dziwna reakcja, tym bardziej, Ĺźe kaĹźdy ekonomista wie, Ĺźe takie transfery wcale nie są dobre dla gospodarki kraju, z ktĂłrego odpływają pieniądze. DuĹźo lepiej by było dla polskiej gospodarki, aby te pieniądze lub ich znaczną część wydawali Ukraińcy w Polsce. Dziwni są niektĂłrzy Polacy, szczegĂłlnie ci zakochani w Ukrainie i Ukraińcach: nawet banderowcach.

Przestępczość ukraińska w Polsce

Wirtualna Polska z 4 października 2017 roku informuje, że do sądów rejonowych w Żyrardowie i Grodzisku Mazowieckim trafiły akty oskarżenia przeciwko 53 obywatelom Ukrainy. Odpowiedzą za nielegalną produkcję 52 mln sztuk papierosów i ponad 2 tony tytoniu, wartości ponad 4,7 mln zł w okresie od września 2015 r. do końca stycznia 2016 r. Do nielegalnej produkcji, pakowania, wykorzystywano budynki w podwarszawskich miejscowościach: Milanówku, Międzyborowie, Książenicach i Bieniewcu. Oskarżeni zostali zatrzymani 27 stycznia 2016 r. Z ustaleń śledczych wynika m.in., że w Książenicach znajdowała się hala magazynowa, w której działała maszyna do produkcji papierosów. W Milanówku i Międzyborowie wyprodukowane papierosy były pakowane do paczek po 20 sztuk, zaś w Bieniewcu znajdował się magazyn do przechowywania papierosów. Działalność nielegalnej wytwórni papierosów była koordynowana m.in. przez Olega P. i Rusłana B. To oni - według śledczych - najpierw zorganizowali wytwórnię, a następnie zajmowali się organizacją produkcji i dystrybucją. Swoją działalnością spowodowali straty na rzecz skarbu państwa sięgające ponad 6,5 mln zł. Takich ukraińskich band przestępczych działa bardzo wiele w Polsce.

Bezczelność Ukraińców

W latach 1943-45 bandy nacjonalistĂłw ukraińskich dokonywały rzezi ludności polskiej na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, mordując w ramach czystki etnicznej – uwaĹźanej za ludobĂłjstwo ponad 100 000 PolakĂłw, a tym bardzo duĹźo kobiet i dzieci oraz starszych ludzi. Ukraińcy i rząd ukraiński nie myślą nie tylko przeprosić za to ludobĂłjstwo bardzo dobrze udokumentowane, ale w ogĂłle przyznać się do niego.

Po wojnie bandy ukraińskie mordowały nadal PolakĂłw na ChełmszczyĹşnie, Ziemi Przemyskiej i w Bieszczadach. W 1947 roku rząd komunistycznej Polski za aprobatą Związku Sowieckiego w ramach akcji „Wisła” przesiedlił z tych terenĂłw na Ziemie Odzyskane ok. 140 tys. UkraińcĂłw i ŁemkĂłw tam mieszkających, aby wreszcie uniemoĹźliwić bandom dalszą działalność. Wysiedleni nie byli mordowani i dostali gospodarstwa na Ziemiach Zachodnich. Nacjonaliści ukraińscy potępiają akcję „Wisła”. W dniu 20 kwietnia 2017 roku w Kijowie odbyły się obrady poświęcone akcji „Wisła” pod hasłem „Akcja Wisła – zbrodnia reĹźymu komunistycznego”. Zdaniem przewodniczącej komisji spraw zagranicznych Rady NajwyĹźszej Ukrainy Hanny Hopko, akcja „Wisła” była „najbardziej tragicznym elementem systematycznej polityki wyniszczania UkraińcĂłw, zrealizowanej przez polskie władze komunistyczne w latach 40. Ubiegłego wieku. Jak podkreśliła, poziom jej potępienia przez Senat RP w 1990 roku jest niewystarczający. „Bardzo waĹźne, by polska strona, polscy politycy nie obawiali się uznania prawdy. Bo tylko poprzez prawdę moĹźemy budować fundament naszych relacji” – podkreśliła („Kronika Sejmowa 30.4.2017).

Ile buty i bezczelności jest w jej ostatnim zdaniu! Powtórzyła bowiem bez żadnego wstydu słowa polskich historyków i polityków wypowiadane do Ukraińców od lat w sprawie ludobójstwa dokonanego przez Ukraińców na Polakach.

35% Ukraińców chce opuścić Ukrainę na zawsze

W samostijnej Ukrainie panuje wielka nędza, korupcja i zamordyzm, a kraj jest strasznie zaniedbany pod kaĹźdym względem (akurat media podały, Ĺźe np. w 841 ukraińskich szkołach powszechnych nie ma ubikacji!, domy w miastach się walą – 2000 budynkom we Lwowie grozi zawalenie, a drogi są nieprzejezdne). Stąd, zgodnie w opublikowanymi wynikami sondaĹźu przeprowadzonego przez Grupę Socjologiczną „Rating” (Kresy.pl 3.10.2017) aĹź 35% mieszkańcĂłw Ukrainy, czyli około 15 mln ludzi, chciałoby wyprowadzić się z tego kraju na stałe, a 44% myśli o pracy za granicą. Najwięcej chętnych do emigracji jest wśrĂłd młodych – aĹź 54%. W porĂłwnaniu do danych z zeszłego roku liczba osĂłb zamierzających opuścić Ukrainę na stałe wzrosła o 5 pkt. procentowych. Najwięcej osĂłb noszących się z zamiarem wyjechania mieszka na zachodzie kraju (41%), a więc z terenĂłw, ktĂłre przed wojną naleĹźały do Polski. Ich dziadkowie, a takĹźe i babcie mordowały mieszkających tam PolakĂłw w latach 1943-45 w imię samostijnej Ukrainy, a teraz ich wnuczęta wypinają swĂłj tyłek na taki samostijny i bez LachĂłw kraj. WśrĂłd podawanych powodĂłw chęci emigracji jest nadzieja na polepszenie warunkĂłw Ĺźycia (64%), zapewnienie dzieciom lepszej przyszłości (34%), brak dobrej pracy na Ukrainie (23%) i chęć otrzymania lepszego wykształcenia (12%). 26% UkraińcĂłw chciałoby mieszkać w Polsce – pracować i jeść polski chleb oraz Ĺźyć w znacznie bardziej cywilizowanym kraju.

Litwa – biedny i zacofany kraj ksenofobĂłw

Litwa jest małym krajem, a Litwini małym narodem (2,9 mln ludności, w tym ok. 2,5 mln LitwinĂłw). Kraj nie tylko leĹźy na zadupiu Europy (z dala od waĹźnych drĂłg komunikacyjnych: kołowych, kolejowych, lotniczych i morskich), ale na dokładkę nie ma Ĺźadnych surowcĂłw energetycznych i mineralnych. Kraj nie jest rĂłwnieĹź atrakcyjny dla turystĂłw i poza polskim Wilnem nie ma prawie nic do zaoferowania. Nie ma tu juĹź Mickiewiczowskich pĂłl pozłacanych pszenicą i posrebrzanych Ĺźytem (pełno ugorĂłw!) ani borĂłw z niedĹşwiedziami (przetrzebione lasy). No i nie ma Ĺźadnych gĂłr, ktĂłre upiększają jak nic innego krajobraz. Jak bardzo jest to wsiowy i nie nowoczesny kraj starczy pooglądać zdjęcia litewskich miast i miejscowości zamieszczone w internetowej litewskiej Wikipedii. Poza tym jest to kraj ksenofobĂłw. A przez to, Ĺźe „narĂłd” jest mały, Litwini nie mają np. dostępu nawet do najwaĹźniejszych dzieł literatury światowej, sztuk teatralnych czy oper. Z kolei ich rodzima kultura, literatura, sztuka i muzyka ma tylko małe i lokalne znaczenie; Litwini nic nie dali światu). Dlatego nie naleĹźy się dziwić, Ĺźe od chwili odzyskania przez Litwę niepodległości w 1990/91 aĹź ponad 20% (700 tys.) jej obywateli opuściło ją, co jest rekordem w Europie. Tym bardziej, Ĺźe pomimo przynaleĹźności Litwy do Unii Europejskiej, ktĂłra pompuje w Litwę kaĹźdego roku od ponad 10 lat wiele, wiele milionĂłw euro: „ubĂłstwo i wykluczenie społeczne pozostają najpowaĹźniejszymi problemami kraju” – powiedział premier Litwy Saulius Skvernelis („Kronika Sejmowa” 15 maja 2017). Dane przedstawione przez szefa rządu litewskiego wskazują, Ĺźe co trzeci mieszkaniec Litwy Ĺźyje w ubĂłstwie, a zróşnicowanie dochodĂłw mieszkańcĂłw jest bardzo duĹźe – dochody 20% najbogatszych mieszkańcĂłw kraju są 7,5 razy wyĹźsze niĹź 20% osĂłb najbiedniejszych. Pod tym względem Litwa zajmuje 26. miejsce w państwach UE. Kolejne problemy Litwy, to emigracja (w 2015 r. kraj opuściło ponad 50 tys. mieszkańcĂłw) i przemoc w rodzinie, ktĂłra w 2016 r. dotknęła 30% rodzin. Dzieci i młodzieĹź z przemocą stykają się rĂłwnieĹź w szkole. Z badań międzynarodowych wynika, Ĺźe na Litwie jest najwyĹźszy wskaĹşnik przemocy wśrĂłd 11-15-letnich dzieci z 42 państw uczestniczących w badaniach. Litwa jest teĹź w niechlubnej europejskiej czołówce pod względem liczby samobĂłjstw. W 2015 r. na 100 tys. mieszkańcĂłw przypadło 30,8 przypadkĂłw samobĂłjstw. Według wstępnych danych z 2016 r. -29,1 samobĂłjstw na 100 tys. mieszkańcĂłw. Tymczasem średnia unijna to 11,7%.

Wojciech Cejrowski i nieznajomość spraw kresowych

„Do Rzeczy” z 21 września 2017 roku pisze, Ĺźe znany podróşnik i dziennikarz polski Wojciech Cejrowski, tak jak wielu współczesnych PolakĂłw nie zna lub zna „po łebkach” problematykę KresĂłw. Bowiem w jednym z wywiadĂłw powiedział, Ĺźe „Szczecin dostaliśmy przecieĹź jako ODSZKODOWANIE za LwĂłw". Tymczasem, jeśli Polska otrzymała Szczecin za jakieś miasto kresowe, to na pewno nie za LwĂłw. Wiadomo przecieĹź, Ĺźe do Wrocławia skierowano w latach 1945-46 ponad 40 000 polskich wysiedleńcĂłw ze Lwowa i w tym mieście znalazło siedzibę lwowskie Ossolineum, Panorama Racławicka, liczne dzieła sztuki przywiezione ze Lwowa, Uniwersytet Wrocławski swoimi tradycjami odwołuje się do Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, załoĹźonego w 1661. utworzono w 1945 polską Politechnikę Wrocławską. Znaczną rolę w zagospodarowaniu budynkĂłw i organizacji szkoły odegrali pracownicy naukowi uczelni lwowskich. Uczeni i absolwenci Politechniki Lwowskiej praktycznie zbudowali od postaw Politechnikę Wrocławską. SzczegĂłlną role w tym procesie odegrali rektor Politechniki Lwowskiej – profesor Edward Sucharda, a takĹźe profesor Kazimierz Idaszewski.

Marian Kałuski
(Nr 162)

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt