Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 111 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 01.04.17 - 19:50     Czytano: [2462]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

ZagroĹźenie dla Polski

Agresja coraz bliĹźej polskiej granicy

Katolicki i patriotyczny “Nasz Dziennik” (30 marca 2017), zamieścił rozmowę z dr. Andrzejem Zapałowskim, historykiem, wykładowcą akademickim, ekspertem ds. bezpieczeństwa, prezesem rzeszowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geopolitycznego, ktĂłry nawiązując do ataku na polski konsulat w Łucku, za ktĂłry powszechnie tak na Ukrainie jak i w Polsce obarcza się odpowiedzialności Moskwę, nie dając na to Ĺźadnych konkretnych dowodĂłw (antypolskie incydenty w bezpośrednim sąsiedztwie naszej granicy są coraz częstsze: Huta Pieniacka, Podkamień, LwĂłw, teraz Łuck, to Ĺźniwo tylko trzech miesięcy tego roku), m.in. powiedział zgadza się z tym, Ĺźe rosnące napięcie na linii Ukraina – Polska jest na rękę Rosji, zaznaczając jednak, Ĺźe: “Problem w tym, iĹź na Ukrainie istnieją środowiska, ktĂłre nie muszą być kontrolowane i inspirowane, aby działały na rzecz generowania napięć z Polską. Środowiska te mają takie cele zapisane w swoich programach politycznych i ideologicznych. Wystarczy, Ĺźe tylko pozwoli im się działać, a one juĹź swoje zrobią. To juĹź kolejny atak i osobiście nie przypominam sobie, Ĺźeby w poprzednich przypadkach wykryto sprawcĂłw, a tym bardziej ukarano… Ponadto w tej części Ukrainy są zlokalizowane liczne oddziały paramilitarne, ktĂłre funkcjonują poza kontrolą państwa. Dodatkowo naleĹźy podkreślić, iĹź są to oddziały uzbrojone. To pokazuje, Ĺźe kontrola państwa ukraińskiego nad tego typu formacjami jest znikoma, Ĺźeby nie powiedzieć Ĺźadna… Poziom kryminalizacji i anarchizacji Ukrainy w ostatnich latach wzrasta z roku na rok o prawie sto procent. W tej sytuacji dla Polski jest to wyraĹşny sygnał, iĹź głównym problemem nie jest, kto to zrobił, ale to, Ĺźe destabilizacja państwa ukraińskiego postępuje, co więcej, zbliĹźa się, i to w formie militarnej, do granic Polski… Niestety nie wyciągamy wnioskĂłw, a istniejąca nadal w tym względzie poprawność polityczna (wobec Ukrainy i UkraińcĂłw) staje się zagroĹźeniem dla naszego bezpieczeństwa”. Tym bardziej, Ĺźe do Polski przyjechało tysiące nacjonalistĂłw ukraińskich, gotowych urządzić nam teraz na polskich ziemiach etnicznych nową rzeĹş wołyńską.

Zapałowski dodaje: Ambasador Andrij Deszczycia po środowym spotkaniu w naszym MSZ zapewniał, Ĺźe relacje Ukrainy i Polski są dobre. Czy aby na pewno? – Te relacje są dla Ukrainy dobre, a dla Polski coraz bardziej problematyczne. Korzyści z wzajemnych stosunkĂłw polsko-ukraińskich ma głównie Ukraina, nie Polska. PrzecieĹź to Polska ponosi koszty sankcji rosyjskich, problemĂłw w stosunkach z Federacją Rosyjską i wieloma państwami europejskimi. Jeśli do tego dodamy koszty finansowe w formie bezzwrotnych poĹźyczek udzielanych przez Polskę Ukrainie i praktyczne rugowanie niektĂłrych polskich firm z tego kraju, to bilans „współpracy” z Kijowem jest dla nas ewidentnie niekorzystny. Jeśli Ukraina chce utrzymać prozachodni i propolski kurs, to musi zrewidować swoją politykę historyczną, ktĂłra moĹźe prowokować czy zachęcać środowiska nacjonalistyczne wyznające ideę OUN-UPA do tego typu agresji wobec Polski i PolakĂłw…

Sekta wyznawców trzeciej siły

W wywiadzie dla Radia Maryja prof. Włodzimierz Osadczy, dyrektor Centrum Badań Wschodnioeuropejskich Ucrainicum Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego powiedział, Ĺźe jesteśmy świadkami powstania pewnej „sekty”, środowiska irracjonalnego, ktĂłre wyjaśnia wszystko, co się dzieje w obszarze relacji polsko-ukraińskich wyrazem „trzecia siła”, nawiązując w ten sposĂłb do ostatnich komentarzy m.in. na temat ostrzelania z granatnika polskiego konsulatu w Łucku. Powiedział: „Tak sobie z ironią mĂłwię, Ĺźe mamy do czynienia z powstaniem „sekty wyznawcĂłw trzeciej siły”. Siły, ktĂłra za wszystkie antypolskie przejawy na Ukrainie zwala na Rosjan, nie dając na to Ĺźadnych dowodĂłw i ignorując fakt, Ĺźe w tzw. Zachodniej Ukrainie (tereny oderwane od Polski w 1939 r.) jest wśrĂłd rdzennych UkraińcĂłw wiele tysięcy zaprzysiężonych wrogĂłw Polski, PolakĂłw i wszystkiego co polskie i te swoje polakoĹźerstwo jawnie okazują codziennie i na kaĹźdym kroku. Czy prowokacją rosyjską są takĹźe pomniki polakoĹźercy ludobĂłjcy Stepana Bandery wzniesione we Lwowie i wielu innych miastach Wołynia i Małopolski Wschodniej? Prof. Osadczy zaliczył do tej sekty „znanych dyplomatĂłw, ambasadora Ukrainy w Polsce, znawcĂłw relacji polsko-ukraińskich, ktĂłrych się namnoĹźyło teraz bardzo duĹźo”. Jako „guru” tej grupy profesor wskazał ambasadora Polski w Kijowie Jana Piekłę, ktĂłrego zapatrywania na stosunki polsko-ukraińskie w przeszłości i do ludobĂłjstwa PolakĂłw na Wołyniu w latach 1943-44 przez UkraińcĂłw są podobne do tych, ktĂłre prezentują nacjonaliści ukraińscy. AĹź trudno uwierzyć, Ĺźe to Polak. Wszystko tłumaczy jego nazwisko – z piekła rodem. Pokazuje to dobitnie jacy „patrioci polscy” rządzą dzisiejszą Polską!

Ukrainizowanie Polski

Jak czytamy w „Do Rzeczy” (12.2.2017), w Polsce pracuje juĹź 1 milion UkraińcĂłw i obecny rząd Polski stara się sprowadzić ich do Polski dalszych kilka milionĂłw. Dr Cezary Mech, prezes Agencji Ratingu Społecznego, a zarazem były wiceminister finansĂłw w rządzie PiS podkreśla, Ĺźe polityczna zgoda na masową migrację UkraińcĂłw do Polski będzie miała katastrofalne skutki. – Stymulowanie przez obecne władze masowego napływu ukraińskich imigrantĂłw to w praktyce mechanizm podmiany populacji w Polsce – komentuje dr Mech (Do Rzeczy 12.2.2017). To masowe ukrainizowanie Polski na dużą skalę. I to przez przedstawicieli narodu, ktĂłry na pewno nie jest przyjacielem Polski i PolakĂłw.

WaĹźniejsza Ukraina niĹź Polacy na Litwie

27 marca 2017 odbyła się w Warszawie 8. sesji Zgromadzenia Parlamentarnego Sejmu i Senatu RP, Sejmu RL i Rady NajwyĹźszej Ukrainy. Jak podaje Portal Zw.lt bardzo zadowolony wyszedł w niej przewodniczący litewskiego Sejmu Viktoras Pranckietis, gdyĹź – według jego publicznej wypowiedzi - marszałek polskiego Senatu Stanisław Karczewski „grzecznie nie wspomniał” o niczym konkretnym (w zaognionych stosunkach polsko-litewskich). Dla mnie to była bardzo wygodna rozmowa, poniewaĹź nie musiałem do niczego konkretnego się zobowiązywać. Nawet podczas konferencji prasowej była moĹźliwość zadania pytań. Czekałem, Ĺźe padną, ale pan Karczewski ich nie zadał. A przecieĹź sprawa oryginalnej pisowni polskich nazwisk, dwujęzycznych napisĂłw i polska oświata na Litwie od lat są „kością niezgody” w relacjach polsko-litewskich. Marszałek polskiego Senatu ma to wszystko w nosie (Ĺźeby nie powiedzieć dosadniej). Jak się okazuje dla niego – a są to jego słowa wypowiedziane podczas tej sesji - Największą troską dla parlamentĂłw Polski, Litwy i Ukrainy jest bezpieczeństwo Ukrainy. Tacy politycy rządzą dziś Polską!

Afrykański azyl Kresowian

W czasie II wojny światowej ponad 18 tysięcy Polaków znalazło schronienie w Afryce. Były to głównie osoby cywilne, spośród 41 tysięcy, które wyszły ze Związku Sowieckiego wraz z armią generała Władysława Andersa. Znaleźli się w Afryce na podstawie umowy pomiędzy rządem polskim a brytyjskim przy pomocy Middle East Refugee Administration (Administracja Uchodźcami na Środkowym Wschodzie).
Spośród ponad 18 tysięcy polskich uchodźców, którzy znaleźli schronienie w Afryce ponad 16 tysięcy stanowiły kobiety i dzieci. Mężczyzn było zaledwie 2 tysiące, z reguły w podeszłym wieku. Mieszkańcy polskich osiedli w 92% pochodzili z Kresów Wschodnich, przy czym najliczniej byli reprezentowani mieszkańcy województw: wołyńskiego (3043 osób), tarnopolskiego (2875 osób), lwowskiego (2173 osób). Nieco mniej liczne były środowiska dawnych mieszkańców Kresów Północno-Wschodnich. Z Nowogródczyzny pochodziły 1753 osoby, Wileńszczyzny - 1378, Białostocczyzny - 1863. Po wojnie z całej tej grupy pozostało w Afryce ok. 1000 Polaków. Pozostali, dlatego że władzę w Polsce sprawowali komuniści Stalina i Ziemie Wschodnie zostały oderwane od Polski, osiedlili się w różnych krajach świata. Tylko część wyjechała do Polski.

Polskie ośrodki samoobrony w Małopolsce Wschodniej

W latach 1943-44 na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej nacjonaliści ukraińscy, szczegĂłlnie bandyci spod znaku UPA (Ukraińska Powstańcza „Armia”) mordowali na wielką skalę ludność polską zamieszkującą te tereny w ramach czystki etnicznej. Oblicza się, Ĺźe bandyci ukraińscy zamordowali od 100 do 200 tysięcy PolakĂłw. Mordowano wszystkich PolakĂłw bez wyjątku – mężczyzn, kobiety, starcĂłw, dzieci, kaleki. I mordowano w sposĂłb wyjątkowo sadystyczny! Było to więc ludobĂłjstwo. LudobĂłjstwo do ktĂłrego Ukraińcy i ich rząd nie chcą się przyznać. Za ktĂłre nawet nie chcą przeprosić. Polacy, szczegĂłlnie na Wołyniu i w wojewĂłdztwie stanisławowskim oraz na sporym obszarze wojewĂłdztwa lwowskiego byli w mniejszości. Na terenach gdzie było ich więcej, jak np. w szeregu powiatach wojewĂłdztwa tarnopolskiego, lub stanowili większość ludności danej okolicy mordy były mniej intensywne, dlatego Ĺźe Ukraińcy bali się odwetu oraz dlatego Ĺźe powstały tam polskie ośrodki samoobrony, wspierane często przez Armię Krajową i Bataliony Chłopskie. Uzbrojenie ich było fatalne. Broń palną wykopywano z pobojowisk po kampanii wrześniowej 1939 roku i walkach niemiecko-sowieckich w 1941 roku, pokątnie kupowano od Ĺźołnierzy w słuĹźbie okupanta. Sporadycznie broń pochodziła z alianckich zrzutĂłw. To nie wystarczało, więc dominowała broń biała – siekiery, widły, kosy itp. Niekiedy rola samoobrony ograniczała się tylko do pełnienia wart i ostrzegania przed napadem. Jednak najwaĹźniejszą w tej sytuacji była determinacja PolakĂłw w obronie swego Ĺźycia. Bandyci ukraińscy w takim starciu prawie zawsze przegrywali. Oblicza się, Ĺźe w polskich ośrodkach samoobrony na Wołyniu i Małopolsce Wschodniej pod „bronią” było 50 tysięcy ochotnikĂłw. Po ponownym zajęciu Małopolski Wschodniej przez Armię Czerwoną latem 1944 roku większość członkĂłw polskich samoobron zostało powołanych do Wojska Polskiego. Ochronę ludności przez bandytami ukraińskimi w duĹźej mierze przejęły wĂłwczas zorganizowane przez sowiety polskie oddziały zwane Istriebitielnyje Bataliony.
W uchwale Sejmu RP uchwały Sejmu z dnia 15 lipca 2009 roku czytamy: Sejm RP składa hołd (...) członkom Armii Krajowej, Samoobrony Kresowej i BatalionĂłw Chłopskich, ktĂłrzy podjęli dramatyczną walkę w obronie polskiej ludności cywilnej…
Na terenie Małopolski Wschodniej, który w 1945 roku został włączony do Związku Sowieckiego (Ukrainy), polskie ośrodki samoobrony istniały w następujących miejscowościach według informacji podanych przez Dymitra Bagińskiego:

WOJEWÓDZTWO LWOWSKIE:

Powiat BĂłbrka: Brzozdowce – istniała skuteczna samoobrona, w ktĂłrej chronili się rĂłwnieĹź mieszkańcy okolicznych wsi i kolonii. Banderowcy nie odwaĹźyli się zaatakować Brzozdowiec oraz Stare Sioło i Szpilczyna;
Powiat LwĂłw: Biłka KrĂłlewska–Biłka Szlachecka – silna samoobrona oparta częściowo na strukturach AK. Ośrodek odbierał zrzuty alianckie, z ktĂłrych udawało się uszczknąć część broni. Osłaniało go 11 druĹźyn samoobrony sformowanych w 4 plutony. Komendantem wsi był plut. Stanisław Wojdyła. Specyficzny charakter miała wartownia w folwarku, gdzie kwaterowali Ĺźołnierze niemieccy. Z uwagi na ich obecność członkowie samoobrony (druĹźyna JĂłzefa Podkowy) obnosili się tylko z bronią białą (kosy, widły, siekiery). Z czasem Niemcy zrezygnowali z wystawiania własnych wart, zaczęli dawać Polakom swoje karabiny, sami idąc spać. W pobliskiej Biłce Szlacheckiej zorganizowano 12 plutonĂłw samoobrony i dwa oddziały odwodowe w liczbie 40-50 ludzi kaĹźda. Obie Biłki były otoczone rowami strzeleckimi i wartowniami. MężczyĹşni niezdolni do walki mieli obowiązek ochrony przeciwpoĹźarowej. KaĹźde obejście miało wykopany schron z kilkoma zamaskowanymi wejściami. Dokument z 15.03.1944 podawał: „Biłczanie mĂłwią, Ĺźe nie boją się napadu nawet 2-tysięcznej bandy (...); w nocy mają u siebie Polskę, a w dzień okupację (...). Ludność zorganizowała się sama – ma sporo karabinĂłw i pistoletĂłw, ale amunicji bardzo mało.” Od marca do czerwca 1944 samoobrona Biłek odparła 4 ataki UPA. Inne samoobrony w powiecie: BasiĂłwka, Czyszki, Krotoszyn, Pustomyty, Sokolniki.
Powiat Mościska:: Balice, Lacka Wola-Trzcieniec, Lipniki-Strzelczyska, Pnikut, Sądowa Wisznia.
Powiat Rudki: Buczały, Chłopy, Malinów-Tuligłowy, Pohorce.
Powiat Sambor: Czukiew – Polacy po otrzymaniu wezwania z OUN-UPA do opuszczenia wsi zorganizowali samoobronę i system wart. Nie dysponowano jednak bronią palną. Wieś ochroniło niespodziewane zakwaterowanie w niej kompanii wojska niemieckiego, co odstraszyło upowcĂłw.
Powiat Żółkiew: Łanowice, Stanisłówka, Uherce Zapłatyńskie.

WOJEWÓDZTWO STANISŁAWOWSKIE:

Powiat Dolina: Mizuń.
Powiat Horodenka: Tyszkowce.
Powiat Nadwórna: Bednarówka, Bitków, Św. Józef.
Powiat Stanisławów: Meducha, Dubowce.
Powiat Stryj: Chromohorb, Korczunek, Łukowiec.
Powiat ĹťydaczĂłw: AntoniĂłwka.

WOJEWÓDZTWO TARNOPOLSKIE:

Powiat Brody: Huta Pieniacka – od czerwca 1943 roku napływali do niej uciekinierzy z Wołynia a później z okolicznych wsi. W sumie w Hucie mogło przebywać 1500 osĂłb. We wsi była samoobrona, kwaterowała kompania AK i 60-osobowy oddział Kedywu. Współpracowano z partyzantką sowiecką. Huta kilkakrotnie odpierała ataki słabych bojĂłwek UPA. 23 lutego 1944 roku obrońcy Huty zabili kilku Ĺźołnierzy SS „Galizien” wziętych za upowcĂłw. W odwecie 28 lutego 1944 roku wieś została całkowicie zniszczona, a ludność wymordowana przez ukraiński oddział SS „Galizien” i UPA. DowĂłdcę AK we wsi, Kazimierza Wojciechowskiego torturowano, oblano łatwopalną cieczą i podpalono.
Podkamień: w tutejszym wielkim klasztorze dominikańskim szukało schronienia ok. 2000 osĂłb. Istniała tu samoobrona zorganizowana przez pracownikĂłw leśnictwa pod dowĂłdztwem inĹź. Kazimierza Sołtysika, ktĂłra skutecznie odstraszała bandytĂłw z UPA. W marcu 1944 roku niemiecki dowĂłdca ukraińskiego oddziału SS „Galizien”, kpt. Lang, wspierający oczywiście UkraińcĂłw w ich antypolskich akcjach, nakazał dowĂłdztwu samoobrony zdanie broni i opuszczenie klasztoru przez mężczyzn od 17 do 45 lat. Spowodowało to dezorganizację samoobrony i panikę wśrĂłd ludności, co wykorzystali upowcy. Wdarli się zbrojnie do klasztoru i zamordowali około 400-600 osĂłb.
Inne samoobrony w powiecie: Hucisko Brodzkie, KoniuszkĂłw, Majdan Pieniacki.
Powiat BrzeĹźany: Hucisko, TaurĂłw, Kozowa.
Powiat Buczacz: Jazłowiec – po zabiciu ks. Kraśnickiego przez nacjonalistĂłw ukraińskich (7.12.1943) mieszkańcy powołali samoobronę z oficerem rezerwy Wojciechem Zielińskim na czele. Na kaĹźdej ulicy wyznaczono jeden budynek na tzw. wartownię. Wartownicy cały czas patrolowali teren. Dysponowali tylko bronią białą (kosy, szable, bagnety, siekiery itp.), ewentualnie ukrytą bronią palną. Połowa domownikĂłw w kaĹźdym domu miała czuwać a połowa odpoczywać, śpiąc w ubraniach. Ustalono sygnały alarmowe w postaci bicia w kotły i szyny kolejowe. W wyniku tych środkĂłw ostroĹźności podczas okupacji niemieckiej banderowcy nie napadli na Jazłowiec.
Ponadto istniała samoobrona w Hucie Nowej.
Powiat Czortków: Kosów, Kolendziany, Szmańkowczyki i Chomiakówka, gdzie od połowy 1943 roku w oparciu o AK istniała samoobrona pod dowództwem Pawła Michaliszyna. Powiat Kamionka Strumiłowa: Berbeki, Maziarnia i Budki Nieznanowskie, gdzie organizatorami samoobrony byli kapitan AK Dobiecki i ks. Józef Skarabalak, były kapelan wojskowy. W marcu 1944 samoobrona skutecznie odpierała ataki bojówek UPA. W kwietniu w wyniku fałszywego oskarżenia ukraińskiego dowódca Wehrmachtu nakazał Polakom opuścić Budki. Część mieszkańców uciekła, część została wywieziona na roboty lub rozstrzelana.
Powiat Podhajce: Dobrowody i KowalĂłwka – we wsiach istniały współpracujące ze sobą samoobrony oparte na strukturach AK, dysponujące pewną ilością broni palnej. Ponadto Ĺźyły one w zgodzie z miejscowymi Ukraińcami, przez co do napadu UPA nie doszło. Inne samoobrony w powiecie: Małowody, Panowice, Sokołów, Toustobaby
Powiat Przemyślany: HanaczĂłw – AK w Hanaczowie dowodził rtm. „Głóg”. JuĹź od początku 1943r. dowĂłdztwo AK wyznaczyło warty, ktĂłrych zadaniem była obserwacja banderowcĂłw. W tamtym czasie wieś liczyła ok. 3000 mieszkańcĂłw, w tym około 1000 uchodĹşcĂłw z Wołynia. 2 lutego 1944 silna hanaczowska samoobrona z trudem odparła atak UPA. Banderowcy spalili 70 gospodarstw, zabili 110 osĂłb. Od 10 lutego AK w Hanaczowie dowodził por. Jastrzębski „Strzała”. Po napadzie przystąpiono do budowy umocnień i tworzenia „trĂłjkąta obronnego” (kościół-szkoła-klasztor). Rozciągnięto zasieki z drutu. Dzień i noc mężczyĹşni pełnili warty. 9 kwietnia UPA ponownie zaatakowała HanaczĂłw. Szturm został odparty kosztem 66 zabitych (wliczając ludność cywilną). Obroną dowodził juĹź kpt. „Julian”. Mimo zwycięstwa znaczna część wsi uległa spaleniu. Po tym napadzie przez cały kwiecień trwała ewakuacja Hanaczowian do innych miejscowości. Na początku maja 1944 roku we wsi zostało ok. 60 obrońcĂłw oraz 110-140 cywili, ktĂłrzy nie mogli bądĹş nie chcieli jej opuścić. Hanaczowscy akowcy nie ograniczali się do samoobrony, przeprowadzali rĂłwnieĹź antyniemieckie akcje dywersyjne, co sprowadziło 2. maja 1944 na wieś pacyfikację przeprowadzoną przez dwie kompanie SS, Ĺźandarmerię i gestapo z 3 czołgami, działami i granatnikami. Wobec takiej przewagi wroga akowcy ograniczyli się do prĂłb przebicia z okrążenia lub ukrycia w zamaskowanych bunkrach. Zginęło 16 polskich Ĺźołnierzy i ok. 30 cywilĂłw, wieś została całkowicie zniszczona.
Powiat RadziechĂłw: Pawłów – samoobrona licząca 50 osĂłb.
Powiat Skałat: Ostapie, PołupanĂłwka i KaczanĂłwka, gdzie istniała sprawnie zorganizowana samoobrona, ktĂłra odstraszała banderowcĂłw, zwana przez nacjonalistĂłw „Małą Warszawą”. Mogło się w niech chronić ponad 5000 PolakĂłw.
Powiat Tarnopol: CebrĂłw, Kokutkowce i ChodaczkĂłw Wielki, gdzie istniała samoobrona dysponująca pewną ilością broni palnej, odstraszająca skutecznie banderowcĂłw do czasu pacyfikacji wsi przez SS „Galizien” - 4 pułk policji, złoĹźony z ukraińskich ochotnikĂłw pod dowĂłdztwem niemieckim w kwietniu 1944 roku, podczas ktĂłrej zamordowano 860 PolakĂłw a wieś została spalona.
Powiat Trembowla: BodzanĂłw – po napadzie banderowcĂłw na gospodarstwo Michalaka (lato 1943), gdzie zabito kilku ukrywających się ĹťydĂłw i raniono syna gospodarza, komendant AK w Bodzanowie, st.wachm. Franciszek Jaworski – „WaligĂłra” zarządził przygotowanie do obrony trudnych do podpalenia domĂłw. PlacĂłwki te obsadzano na noc uzbrojonymi mężczyznami. Pierwszy napad odparto na przełomie stycznia i lutego 1944. Wobec narastania zagroĹźenia dowĂłdztwo samoobrony postanowiło ograniczyć obronę do rejonu zamku, gdzie chroniła się ludność i tak dotrwano do nadejścia Armii Czerwonej.
BoryczĂłwka, ktĂłra stała się takĹźe schronieniem dla PolakĂłw z sąsiednich wiosek – działały tu nocne dyĹźury, patrole, obowiązywał zakaz opuszczania wsi. Nad organizacją samoobrony czuwali członkowie AK. Rozpuszczano fałszywe informacje o wielkiej sile ognia BoryczĂłwki. W razie niebezpieczeństwa bito w dzwony, uĹźywano takĹźe reflektora do oświetlania okolicy. Przejściowo stacjonowali we wsi partyzanci sowieccy.
TiutkĂłw – w 1943 roku Polacy zaczęli organizować samoobronę. Brakowało broni palnej. Podstawowym uzbrojeniem były widły i siekiery. Na noc wystawiano warty. 12 marca 1944 podczas napadu UPA samoobrona stawiła słaby opĂłr i przegrałaby, gdyby nie niespodziewane pojawienie się frontowych wojsk sowieckich, co spowodowało ucieczkę upowcĂłw. Inne samoobrony w powiecie: JanĂłw, ŁoszniĂłw, Mytnica, Podhajczyki, Justynowe, Sorocko.
Powiat Zaleszczyki: Burakówka oraz Czerwonogród-Nagórzany-Nyrków gdzie samoobrona licząca 100 mężczyzn i kilkanaście kobiet była dobrze uzbrojona w broń palną (w tym kilka erkaemów). Wiele murowanych budynków sprzyjało obronie. Warty i patrole pilnowały wsi. Główna wartownia mieściła się w Domu Ludowym, w kościele gromadziły się kobiety i dzieci.
Powiat ZbaraĹź: Berezowica Mała – od rzezi wołyńskiej wystawiano nocne warty. W przypadku niebezpieczeństwa podnoszono alarm – trąbiono, bito w gongi i inne metalowe przedmioty. To pozwalało na odstraszenie bojĂłwek banderowskich. W wyniku niefortunnych okolicznościach dnia 22 lutego 1944 wieś została zniszczona przez UPA i zginęło 131 polskich mieszkańcĂłw. Hrycowce-Kretowce-Jacowce – kilkakrotnie odparły ataki banderowcĂłw. Pododdział samoobrony liczył 150 ludzi dobrze uzbrojonych, zwłaszcza w broń maszynową.
TarasĂłwka – po rzezi na pobliskim Wołyniu wieś zorganizowała samoobronę polegającą na gromadzeniu się ludności na noc w kilku murowanych budynkach oraz zorganizowaniu wartowni, gdzie czuwali uzbrojeni mężczyĹşni. Broni palnej było mało, uzbrajano się w widły, siekiery, tasaki itp. Teren przeczesywały patrole. 14.01.1944 przepędzono ze wsi bojĂłwkę UPA. Więcej napadĂłw nie było. Inne samoobrony w powiecie: Czahary Zbaraskie, Dobrowody, MaksymĂłwka, Netreba.
Powiat ZborĂłw: Bukowina, Milno, ReniĂłw, ZałoĹşce i PanasĂłwka, gdzie w okresie pogromĂłw zorganizowano samoobronę. Słabe uzbrojenie i brak wsparcia z zewnątrz zaskutkowały zniszczeniem wsi przez banderowcĂłw (15.10.44). DowĂłdca samoobrony „Szklanny” został oblany naftą i spalony Ĺźywcem. Trościaniec Wielki – juĹź w 1941 roku powstała tam organizacja konspiracyjna. Z czasem zaprzysiężonych zostało 200 Ĺźołnierzy. Prowadzono szkolenia strzeleckie. Broń zdobywano wykopując z pobojowisk lub kupowano od WęgrĂłw i SłowakĂłw. Zgromadzono ok. 50 karabinĂłw, 3 rkm, 1 ckm. DowĂłdcą AK i zarazem samoobrony był por. rez. Eugeniusz Maceluch. Wieś podzielono na 3 rejony, kaĹźdy broniony przez jeden pluton. Utworzono stanowiska strzeleckie, schrony i ziemianki. System wartowniczy obejmował trzecią część załóg, reszta trwała w pogotowiu bojowym.
Powiat ZłoczĂłw: Huta Wierchobuzka – istniała liczna samoobrona dysponująca niezłym uzbrojeniem. Nie była jednak w stanie odeprzeć ataku ok. 300 banderowcĂłw w dniu 20 marca 1944 roku. Zginęło ok. 50 mieszkańcĂłw wsi. - Wicyń – pod kierunkiem Ĺźołnierza AK – Marcina Barabasza ps. „Soplica” istniała tam silna samoobrona, do ktĂłrej ściągali uchodĹşcy z innych wsi. Łącznie z mieszkańcami wsi mogło ich być do 5000. Teren wsi podzielono na 136 odcinkĂłw obronnych. Wykopano sieć rowĂłw strzeleckich i obronnych, dla ludności pobudowano schrony. UPA napadała na Wicyń trzykrotnie. Największy napad został odparty w nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku, zginęło 19 obrońcĂłw wsi i kilkudziesięciu upowcĂłw. Wicyń udzielał pomocy partyzantom sowieckim. Nie mogąc sobie poradzić z Wicyniem, nacjonaliści ukraińscy sprowadzili na wieś pacyfikację SS „Galizien”, w ktĂłrej spalono połowę gospodarstw i rozstrzelano 26 osĂłb. Niemcy aresztowali ok. 200 mężczyzn, ktĂłrych przez 3 dni trzymano w miasteczku Pomorzany. Po zwolnieniu z aresztu wicyniacy manifestacyjnie wrĂłcili do wsi. Inne samoobrony w powiecie: Kozaki, Maruszka, Opaka, SobolĂłwka, Ścianka, Usznia, Woroniaki Strutyńskie.

Zbrodnia banderowcĂłw w Karczunku

Masowe mordy PolakĂłw dokonywane przez nacjonalistĂłw ukraińskich w Małopolsce Wschodniej w latach 1943-45 nie ominęły wsi Karczunek w powiecie zbaraskim. W kwietniu 1945 roku, a więc juĹź podczas masowego wywoĹźenia PolakĂłw do stalinowskiej Polski z przyłączonej do Związku Sowieckiego Małopolski Wschodniej, nacjonaliści ukraińscy, ciągle pragnący zamordować jak najwięcej PolakĂłw, tragiczny los spotkał w Karczunku dwie młode Polki: Michalinę Kupynę, cĂłrkę Błaszkiewicza, Ĺźonę Ukraińca Piotra Kupyny oraz 16 letnią Czesławę Nakonieczną. „Obie pochodziły z DobrowĂłd leżących 7 km od Ihrowicy i były Polkami. /.../ Zabrali obie kobiety do domu Tracza, gdzie wielokrotnie rozbierano je i brutalnie gwałcono. Nie pomogły błagania Michaliny, Ĺźe zostawiła dwoje małych dzieci, 6 letnią cĂłreczkę i 2 letniego synka, a jej mąż Ukrainiec jest na wojnie. Michalinę zamordowano. Czesławę trzymano w strasznych warunkach jeszcze kilka dni, ale w końcu wypuszczono. Wycieńczona gwałtami i głodem powoli wracała do oddalonych o 5 km DobrowĂłd. W tym czasie w siedzibie bandy pojawiła się niejaka Zahaluczka, prawdopodobnie Ĺźona Ołeksy. Kobieta przekonała banderowcĂłw, Ĺźe pozostawienie przy Ĺźyciu Czesi jest dla nich niebezpieczne, gdyĹź dziewczyna moĹźe zdradzić miejsce pobytu bandy. Kiedy Czesia z trudem dochodziła do DobrowĂłd, dogonił ją na koniu banderowiec Horochowski, pochodzący z tej samej wsi. Obwiązał dziewczynę powrozem i przyprowadził z powrotem do domu Tracza. Tam dziewczynę zabito” (Jan Białowąs: „Krwawa Podolska Wigilia w Ihrowicy 1944 r.”; Lublin 2003, s. 65).

Polski Reniów w Małopolsce Wschodniej

W okresie międzywojenny ReniĂłw był wioską w powiecie zborowskim w wojewĂłdztwie tarnopolskim. Obszar ten po raz pierwszy został wspomniany w dokumencie z 1452 roku, czyli w czasach polskich. Natomiast wieś została załoĹźona w XVI w. ReniĂłw naleĹźał do dĂłbr załozieckich i wraz z nimi kolejno zmieniał właścicieli. W XIX w. właścicielami tutejszego majątku ziemskiego (1696 mĂłrg austriackich) był hrabia Włodzimierz Dzieduszycki (1825-1899), twĂłrca słynnej polskiej Biblioteki Dzieduszyckich we Lwowie (takĹźe galeria obrazĂłw); najcenniejsze jej zbiory (głównie bezcenne pamiątki polskie) zostały w końcowej fazie okupacji niemieckiej Lwowa ewakuowane przez prof. Mieczysława Gębarowicza w 1944 roku do Krakowa i po wojnie zostały przekazane Bibliotece Narodowej w Warszawie. Po śmierci Dzieduszyckiego właścicielem Reniowa został Tadeusz Cieński (1856-1925), ziemianin (był właścicielem majątkĂłw ziemskich w Małopolsce Wschodniej o powierzchni 14 770 ha), prawnik, polityk galicyjski, 1902-13 poseł do Sejmu Galicyjskiego we Lwowie, 1918-19 organizator obrony Lwowa, 1922-25 senator RP. W 1880 roku mieszkało tu 390 PolakĂłw-katolikĂłw i 18 PolakĂłw wyznania mojĹźeszowego oraz 471 grekokatolikĂłw – UkraińcĂłw i propolskich RusinĂłw, natomiast w 1939 roku mieszkało tu ok. 500 PolakĂłw i ok. 500 UkraińcĂłw i RusinĂłw, natomiast połoĹźony na drugim brzegu Seretu przysiółek Nowosiółka miał ludność czysto polską. W 1851 roku została tu załoĹźona szkoła z polskim językiem nauczania. W 1908 roku z inicjatywy wĂłjta wsi, Macieja Dajczaka, mistrz budowlany Stawarski zbudował tu katolicki kościół filialny pw. MB KrĂłlowej Polskiej, jednonawowy z wieżą, z kamienia łamanego, według planu syna wĂłjta Wawrzyńca Dayczaka, wtedy studenta Politechniki Lwowskiej. Kamien na budowę podarował Ăłwczesny właściciel wsi, Tadeusz Cieński: rodzina ufundowała rĂłwnieĹź harmonię i ołtarz w stylu zakopiańskim (projektu Malacha, absolwenta szkoły w Zakopanem) z obrazem MB Częstochowskiej. Podczas walk w 1915 roku Niemcy wysadzili kościół w powietrze, a ludność została ewakuowana do Czech (Choceń na Morawach), skąd powrĂłciła po wojnie. W 1927 roku inĹźynier architekt Wawrzyniec Dayczak opracował projekt odbudowy kościoła, skromniejszy, bez wieĹźy, ktĂłry wzniĂłsł mistrz murarski z Załoziec, GĂłral. Podczas masowego mordowania PolakĂłw przez nacjonalistĂłw ukraińskich w Reniowie powstał ośrodek samoobrony. PolakĂłw ratowało małżeństwo ukraińskie - Zachariasz i Maria RomanĂłw.
W Reniowie urodzili się: Wawrzyniec Dayczak, takĹźe Wawrzyniec Dajczak (27 VIII 1882 ReniĂłw - 28 IV 1968 Jarosław), architekt, inĹźynier (Politechnika Lwowska; w latach gimnazjalnych w Brodach nawiązał kontakt z polską tajną międzyzaborową organizacją o nazwie "ZET", a od 1905 naleĹźał do wyĹźszego szczebla tej organizacji - do Koła Brackiego "Zetu", w 1905 kurier do Warszawy, uczestnicząc w ten sposĂłb w pracach przygotowawczych do pamiętnego strajku szkolnego, rĂłwnolegle pracował jako działacz ramach sekcji wschodniej trĂłjzaborowej zasłuĹźonej organizacji społeczno-oświatowej pod nazwą Towarzystwo Szkoły Ludowej (TSL), w 1908 załoĹźył DruĹźyny Bartoszowe - pierwszą w Polsce okresu zaborĂłw organizację niepodległościową młodzieĹźy wiejskiej, ktĂłrej był do 1912 Naczelnikiem Komendy Głównej (w 1914 liczyły one 280 druĹźyn, tzw. bartoszowych i ponad 7000 członkĂłw, po wybuchu I wojny światowej latem 1914 połączyły się one z Polowymi DruĹźynami Sokoła pod egidą Centralnego Komitetu Narodowego we Lwowie i weszły w skład Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu członkowie DruĹźyn Bartoszowych weszli w skład powstających polskich formacji wojskowych, uczestnicząc w I wojnie światowej oraz w wojnie polsko-ukraińskiej (XI 1918 – VII 1919) i polsko-bolszewickiej (1919-20). Po ukraińskim zamachu na LwĂłw 1 listopada 1918 był członkiem Komendy Głównej Obrony Lwowa, kierownikiem mobilizacyjnym Polskich Kadr Wojskowych, w początkach 1919 roku został oddelegowany do Warszawy w związku z formułowaniem odsieczy Lwowa, podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 był w armii ochotniczej we Lwowie; po wojnie wrĂłcił do swego zawodu: m.in. zaprojektował i zbudował około 100 kościołów i kaplic w okolicach Lwowa, Tarnopola, Złoczowa, Stryja, Stanisławowa oraz Jarosławia, Przeworska, Łańcuta i Tarnobrzega oraz zrealizował: rozbudowę klasztoru dominikanĂłw w Podkamieniu koło BrodĂłw (1916), budowę Internatu (1925) i budynku szkolnego (1929) Ĺťeńskiej Szkoły Gospodarskiej przy ulicy Snopkowskiej we Lwowie, willi B. Fulińskiego przy ulicy Jana Tarnowskiego 82 we Lwowie (1926), pawilonu „Rudki” na Targach Wschodnich we Lwowie (1928), Sanatorium Towarzystwa Lekarskiego w Morszynie koło Stryja (1930), kamienicy przy ZadwĂłrzańskiej 25 we Lwowie (1931), Domu Parafialnego i sali teatralnej parafii św. Franciszka przy ulicy Karola Sklepińskiego we Lwowie (1932-33), przebudowę kina "Kasyno" w kamienicy przy Wały Hetmańskich we Lwowie (1929), budynku przy ulicy Maurycego Mochnackiego 48 we Lwowie (1931), elewacji i parteru kamienicy przy ulicy Halickiej 21 we Lwowie dla Galicyjskiego Banku Oszczędności (1931), dom wspĂłlnoty religijnej parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny przy klasztorze FranciszkanĂłw przy ulicy Franciszkańskiej 1a we Lwowie (budynek zawiera salę teatralną z 324 miejscami 1932-34), gmach WyĹźszej Szkoły Handlu Zagranicznego przy ulicy Sakramentek 10 we Lwowie (kierownictwo budowy wspĂłlnie z Mieczysławem Stadlerem zgodnie z projektem Wawrzyńca Dayczaka 1937-1938), kościół Najświętszego Serca Jezusowego we Lwowie - Rzęsna Polska (1938), kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Medyni Głogowskiej (1946), klasztor ss. Wizytek i kościół pw. Najświętszego Serca Jezusa i Maryi w Jaśle (1947), renowację wnętrz Czarnej Kamienicy przy Rynku lwowskim 4 (1926), rekonstrukcję galerii arkadowej Pałacu KorniaktĂłw (Kamienica KrĂłlewska) we Lwowie (1931), wykonał ołtarz w kościele pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Tarnopolu (rzeĹşby projektu Janiny Reichert-Toth, 1932-33), Pomnik ku czci poległych Ĺźołnierzy 51 Pułku Piechoty na placu przed zamkiem w BrzeĹźanach (rzeĹşby Janiny Reichert-Toth 1933), ołtarz główny kościoła św. ElĹźbiety we Lwowie (rzeĹşby projektu polskich architektĂłw i rzeĹşbiarzy Ludomiła Gyurkovicha, JĂłzefa Szostakiewicza i Janiny Reichert-Toth (1928-34), ołtarz główny kościoła Niepokalanego Serca NMP w Budach Łańcuckich, wykonany pod nadzorem rzeĹşbiarza JĂłzefa Koczapskiego 1959), wystrĂłj kolegiaty w Jarosławiu (1955), dokonał zmian w projekcie Tadeusza Obmińskiego kościoła Matki Boskiej Ostrobramskiej we Lwowie (m.in. przeprojektowanie ołtarza głównego, dodanie drewnianych konfesjonałów i ambona 1932-38); w latach 1945-1964 był wykładowcą architektury i budownictwa w Państwowej Szkole Budowlanej w Jarosławiu; pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie; Władysław Horiszny (ur. 1930 ReniĂłw), kapłan katolicki diecezji opolskiej, wikariusz parafii katedralnej PodwyĹźszenia KrzyĹźa Świętego, proboszcz kościoła parafialnego w Opolu-Grudzicach, wieloletni ojciec duchowny alumnĂłw w seminarium opolskim, ceniony przez alumnĂłw za dobre kazania, w okresie komunistycznym inwigilowany przez SłuĹźbę Bezpieczeństwa (sprawa obiektowa „Zamek”); Bronisław Krąp (ur. IX 1934 ReniĂłw), paulin, teolog, 1966-72 przeor i proboszcz w sanktuarium maryjnym w Leśnej, profesor i 1987-93 rektor seminarium duchownego w Krakowie.

Znani Polacy rodem z Małopolski Wschodniej

Iwo CzeĹźowski (25 X 1814 KołodziejĂłwka, pow. Skałat, woj. tarnopolskie – 1889 KrakĂłw), jezuita, misjonarz ludowy, teolog, wydawca, profesor gramatyki w gimnazjum w Nowym Sączu (1841-45), filozofii w domu zakonnym w Nowym Sączu (1845-47) i retoryki w Starej Wsi (1847-1848), w 1846 brał udział w misjach prowadzonych na Podhalu po rzezi galicyjskiej, po przejściowym przepędzeniu jezuitĂłw z zaboru austriackiego pracował jako kapłan w Nagoszynie, Czerwonogrodzie i Piekarach Śląskich, a po wznowieniu działalności jezuitĂłw profesor teologii moralnej w Krakowie (1867-70) oraz retoryki w Starej Wsi (1870-1873 i 1881-1883), kaznodzieja i operariusz we Lwowie i Nowym Sączu, 1870 współinicjator wydawania „Tygodnika Soborowego”, komponował pieśni religijne.
Jan Haftarczyk (ur. 1938 Czernelica, pow. Horodenka, woj. stanisławowskie), do 1992 kapłan katolicki archidiecezji wrocławskiej, następnie diecezji legnickiej, proboszcz kościoła parafialnego MB Ostrobramskiej w Sosnówce koło Jeleniej Góry (1972-94), parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Łomnicy, kanonik kapituły biskupiej w Legnicy.
Ludwik Hawrylewicz (ur. 1940 Czernelica, pow. Horodenka, woj. stanisławowskie), do 1992 kapłan katolicki archidiecezji wrocławskiej, następnie diecezji świdnickiej, proboszcz kościoła parafialnego pw. św. Barbary w Wałbrzychu, prałat, od 2010 kanonik kapituły kolegiaty Najświętszej Maryi Panny Bolesnej i św. Aniołów Stróżów w Wałbrzychu.
Eugeniusz Kazimirowski (11 XI 1873 Wygnanka, pow. CzortkĂłw, woj. tarnopolskie – 23 IX 1939 Białystok), artysta malarz (studia: KrakĂłw, Monachium, Rzym, ParyĹź), pedagog; od 1921 długoletni nauczyciel Seminarium Nauczycielskiego i scenograf Teatru Polskiego w Wilnie, następnie do 1939 dyrektor Zw. Propagandy Turystycznej w Białymstoku; malował portrety i pejzaĹźe, miał wystawy obrazĂłw w Warszawie, Krakowie, Wilnie i Białymstoku, w 1934 na zamĂłwienie wileńskiego księdza, bł. Michała Sopoćki namalował pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego (Jezu ufam Tobie) według wskazĂłwek św. Faustyny Kowalskiej, znany i czczony dzisiaj w całym Kościele katolickim na świecie (obraz pozostał po 1945 w Wilnie przywłaszczony przez LitwinĂłw – siłą zabrany z polskiego kościoła św. Ducha)
Włodzimierz Koziebrodzki (1839 KołodziejĂłwka, pow. Skałat, woj. tarnopolskie – 15 II 1893 Chłopice k. Jarosławia), hrabia, uczestnik Powstania Styczniowego 1863-64; dramaturg, powieściopisarz, publicysta, działacz społeczny, alpinista (Aply), poseł do Sejmu Krajowego we Lwowie 1877-89 i austriackiej Rady Państwa 1891-93, prezes Towarzystwa Tatrzańskiego 1891-93, autor dramatĂłw Po śliskiej drodze (1868), Nauczycielka (1892), komedii Hrabia Marian (1869) oraz licznych jednoaktĂłwek Balowe rękawiczki, Stryj przyjechał (1891).
Teresa SzmigielĂłwna (9 X 1929 KowalĂłwka, pow. Buczacz, woj. tarnopolskie – 24 IX 2013 Konstancin-Jeziorna), aktorka teatralna i filmowa, po ukończeniu Państwowej WyĹźszej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi w 1953 występowała w teatrach: Ziemi Rzeszowskiej w Rzeszowie 1953–55), Dramatycznym w Warszawie 1955–59, im. Osterwy w Lublinie 1959–60, Objazdowym PPIE 1960–65, Klasycznym 1965–71 i Rozmaitości w Warszawie 1971–87, zagrała w 56 filmach (Eroica 1958, Pociąg 1959, Zamach stanu 1980, Korczak 1990, Trędowata 2000, Przedwiośnie 2001) i 9 serialach telewizyjnych (M jak miłość 2002, Plebania 2003).
Michał Wilczyński (5 VIII 1927 Kołodziejówka, pow. Skałat, woj. tarnopolskie), inż. rolnik (Wyższa Szkoła Rolnicza we Wrocławiu), działacz społeczny, od 1969 dyrektor Stacji Hodowli Roślin w Dębinie, radny i od 1980 przez kilka lat przewodniczący Wojewódzkiej Rady Narodowej w Elblągu.

Nowa polska święta związana ze Lwowem

Stolica Apostolska wydała dekret waĹźności dochodzenia diecezjalnego w procesie beatyfikacyjnym słuĹźebnicy BoĹźej Teresy od Jezusa – Marianny Marchockiej (1603 Stróşe koło Zakliczyna – 1652 Warszawa), zwanej „polską Teresą od Jezusa”. Marchocka była polską mistyczką i stygmatyczką. NaleĹźała do grona pierwszych karmelitanek bosych w Polsce. Marianna Marchocka w 1620 roku wstąpiła do klasztoru karmelitanek bosych pw. św. Marcina w Krakowie I przybrała imię Teresa od Jezusa na cześć św. Teresy z Avilla, hiszpańskiej reformatorki zakonu. W 1637 roku została obrana przełoĹźoną zakonu, a w latach 1630-39 pełniła funkcję mistrzyni nowicjatu. W 1642 roku wyjechała do Lwowa, aby załoĹźyć tam nową placĂłwkę zakonu. Była przełoĹźoną i mistrzynią pierwszego pokolenia lwowskich karmelitanek bosych. Fundatorami klasztoru lwowskiego byli Jakub Sobieski i jego Ĺźona, Zofia Teofila z DaniłowiczĂłw, rodzice późniejszego krĂłla Polski Jana III Sobieskiego. W 1648 roku, z powodu powstania kozackiego Bohdana Chmielnickiego, ktĂłrego armia wroga Kościołowi katolickiemu parła na LwĂłw, karmelitanki lwowskie musiały uchodzić do Krakowa, skąd następnie przeniosły się do Warszawy, gdzie 2 czerwca w uroczystym wprowadzeniu zgromadzenia do prowizorycznego klasztoru wzięli udział krĂłl Polski Jan Kazimierz oraz nuncjusz apostolski. Klasztor warszawski, ktĂłrego została przeoryszą, miał więc korzenie lwowskie. Zmarła w Warszawie 19 kwietnia 1652 roku. Jej szczątki w 1818 roku przeniesiono do Krakowa i złoĹźono w klasztorze SiĂłstr Karmelitanek Bosych. Marianna Marchocka pierwsze doświadczenie mistyczne miała w wieku 21 lat. Według ĹşrĂłdeł miała teĹź mieć stygmaty i dar bilokacji. Jest autorką pierwszej w Polsce kobiecej autobiografii mistycznej – w ogĂłle jest pierwszą Polką, ktĂłra napisała autobiografię. Proces beatyfikacyjny Marianny Machrockiej rozpoczął się w 2007 roku. 24 kwietnia 2015 roku nastąpiło zamknięcie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym, po czym akta zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. Postulatorem procesu wyznaczono o. Romano Gambalungę OCD.
Klasztor lwowski karmelitanek został zlikwidowany przez zaborcę austriackiego w 1782 roku. Niecałe sto lat później, w 1880 r., z inicjatywy biskupa krakowskiego Albina Dunajewskiego (pochodził z archidiecezji lwowskiej) i fundacji hrabiny Karoliny Raczyńskiej z domu Napadiewicz-Więckowskiej, tercjarki karmelitańskiej, powstał nowy konwent karmelitanek. Utworzyły ją siostry z krakowskiego klasztoru pw. św. Józefa. Tym razem karmelitanki bose wypędził ze Lwowa w 1946 roku okupant sowiecki. Bezdomne siostry lwowskie założyły tym razem klasztor w Kaliszu, który tym samym ma także lwowskie korzenie.

Marian Kałuski
(Nr 147)

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt