Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 26.11.16 - 16:14     Czytano: [2450]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Ukraińcy a Powstanie Warszawskie

Udział Ukraińców w zdławieniu Powstania Warszawskiego

1 sierpnia 1944 roku wybuchło Powstanie Warszawskie, ktĂłre trwało 63 dni. Była to powszechna, wyzwoleńcza walka zbrojna Armii Krajowej i ludności Warszawy z hitlerowskimi/niemieckimi okupantami. W tej nierĂłwnej walce, toczonej w warunkach druzgocącej przewagi niemieckiej i wobec odmowy udzielenia pomocy powstańcom przez Stalina i z braku pomocy militarnej i dyplomatycznej ze strony Wielkiej Brytanii i StanĂłw Zjednoczonych Ameryki, zginęło ok. 18 tys. powstańcĂłw i ok. 150-200 tys. ludności cywilnej, a wielkie miasto – stolica Polski miało przestać istnieć. Po Powstaniu cała pozostała ludność została wysiedlona m.in. do obozĂłw koncentracyjnych i zagłady oraz na roboty przymusowe do Niemiec. Opustoszała Warszawa stała się terenem działalności specjalnych oddziałów niemieckich i ukraińskich, ktĂłre paląc i wysadzając, zniszczyły 80% miasta. Podczas Powstania wrĂłg nie tylko dopuścił się zbrodni wojennych wobec ludności Warszawy, ale wręcz potwornej zbrodni ludobĂłjstwa.

Podczas obchodĂłw 60. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego w Warszawie 1 sierpnia 2004 roku kanclerz Niemiec Gerhard Schroeder powiedział m.in.: „Pochylamy się w poczuciu wstydu pod ciężarem zbrodni popełnionych przez oddziały hitlerowskie. To one napadły na Polskę w 1939 roku. Po upadku powstania w 1944 roku obrĂłciły dawną Warszawę w gruzy i zgliszcza. Niezliczone rzesze polskich kobiet, mężczyzn i dzieci zamordowano lub wywieziono do obozĂłw i na roboty przymusowe. Tutaj w miejscu polskiej dumy i niemieckiej hańby mamy nadzieję na pojednanie i pokĂłj” (PAP 2.8.2004).

Z kolei Bronisław Wildstein w swoim artykule pt. Waga historii, opublikowanym w „Rzeczypospolitej” z 2 sierpnia 2004 roku napisał m.in.: Uroczystości 60 rocznicy Powstania Warszawskiego przypomniały, Ĺźe bez uznania prawdy historii trudno budować przyszłość. „To uderzające, Ĺźe tak elementarna prawda kwestionowana była tak długo w naszym kraju, a wielka uroczystość odbyła się nie w 50., a dopiero w 60. rocznicę Powstania”.

Rzeczywiście, po raz pierwszy politycy polscy, a za nimi światowe media mĂłwiły głośno w odniesieniu do Powstania nie tylko o hańbie niemieckiej, ale takĹźe o haniebnej roli Stalina/Związku Sowieckiego, jak rĂłwnieĹź krytykowały Wielką Brytanię i Stany Zjednoczone za brak udzielania pomocy powstańcom i w ogĂłle za zdradzenie sojusznika polskiego – za pozostawienie Polski jako łupu ZSRR pod koniec II wojny światowej („Washington Times” 1.8.2004). Premier Marek Belka powiedział, Ĺźe rząd brytyjski powinien przeprosić PolakĂłw za zdradę.

Niemcy, w osobie kanclerza Schroedera, przyznali się do napaści na Polskę w 1939 r. i do haniebnej zbrodni popełnionej na ludności Warszawy i mieście. Rosję, Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię ciągle nie stać na przeproszenie za to czego nie zrobili, a mogli zrobić według akurat co wydanej książki Normana Daviesa „Powstanie ‘44” (2004), dla walczącej Warszawy.

Ale czy tylko te narody zawiniły wobec Polski i Polaków podczas II wojny światowej oraz powstańczej Warszawy?

Otóş literatura odnosząca się do Powstania Warszawskiego jest pełna dokumentĂłw, informacji i relacji obciążających za tę zbrodnię takĹźe UkraińcĂłw, wspierających wĂłwczas Niemcy hitlerowskie i walczących wtedy u boku NiemcĂłw. I to za wyjątkowo wyrafinowane barbarzyństwo i ludobĂłjstwo. DuĹźo tych oskarĹźeń pod adresem UkraińcĂłw jest w pracy prof. Zygmunta Wojciechowskiego „Zbrodnia niemiecka w Warszawie”, wydanej juĹź w 1946 roku, a więc kiedy jeszcze wszyscy wszystko dobrze pamiętali. Właściwie nie ma bodajĹźe ani jednej publikacji o Powstaniu Warszawskim, a jest ich wiele setek, w ktĂłrej nie ma mowy o barbarzyństwie ukraińskim podczas Powstania.

Władysław PobĂłg-Malinowski w swej „Najnowszej historii politycznej Polski 1864-1945. Tom Trzeci. Okres 1939-1945” (Londyn 1960) napisał, Ĺźe „Udział UkraińcĂłw w tłumieniu powstania i w bestialstwach wobec ludności wymaga jeszcze badań”. Było to napisane 44 lata temu. Jednak, z przyczyn natury politycznej, ten temat leĹźy ciągle odłogiem: najpierw – w latach 1945-89 czyli w okresie komunistycznej Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej był on tabu w okresie stalinowskim, a następnie bardzo cenzurowany, a obecnie – od 1989 roku podlegający poprawności politycznej. Żąda się przeprosin od NiemcĂłw i Rosjan, a takĹźe od rządĂłw Wielkiej Brytanii i StanĂłw Zjednoczonych Ameryki, ale nie od UkraińcĂłw, ktĂłrych wina jest wyjątkowo duĹźa, na pewno – w odniesieniu do samego Powstania Warszawskiego – duĹźo większa od winy Churchilla i Roosevelta.

Nikt nie tylko nie mĂłwi o konieczności przeproszenia PolakĂłw przez Ukrainę/UkraińcĂłw za tę zbrodnię, ale niektĂłre wpływowe czynniki polskie takĹźe świadomie przemilczają lub fałszują tę sprawę przez minimalizowanie zbrodni ukraińskich. Grzegorz Motyka w artykule „Prawda i mity o udziale UkraińcĂłw w zwalczaniu Powstania Warszawskiego” (Powstanie Warszawskie fakty i mity Warszawa 2006) pisze: „Przyglądając się toczonej dyskusji (o udziale UkraińcĂłw w zdławieniu Powstania Warszawskiego), łatwo zauwaĹźyć, Ĺźe w jej trakcie doszło do wyraĹşnej polaryzacji stanowisk. Jedni uwaĹźają, upraszczając, Ĺźe Ĺźaden Ukrainiec nie brał udziału w tłumieniu powstania, a kaĹźda odmienna opinia jest przez nich z gĂłry odrzucana, bez analizy stojących za nią argumentĂłw. Jednak w pamięci historycznej w dalszym ciągu funkcjonuje przekonanie o masowych zbrodniach popełnionych na ludności Warszawy przez UkraińcĂłw, a wywody historykĂłw wskazujące na nieprawdziwość tego poglądu są uznawane za przejaw politycznej poprawności, ktĂłra nakazuje jakoby dążyć do pojednania kosztem prawdy”.

Jest jednak faktem, Ĺźe od 1991 roku wszystkie rządy polskie, zgodnie z „doktryną wschodnią” Jerzego Giedroycia, ktĂłra jest w zasadzie amerykańską i tym samym zniewalającą rządy polskie do jej przestrzegania, prowadzą SKRAJNIE proukraińską politykę, ktĂłra obok innych posunięć amerykańskich, ma uniemoĹźliwić odbudowanie supermocarstwowego statusu Rosji, co nie leĹźy w amerykańskim interesie geopolitycznym. Dlatego, czy ktoś się z tym zgadza czy nie, wymuszana przez rząd i jego instytucje poprawność polityczna zniewala historykĂłw i media do minimalizowania zbrodni ukraińskich popełnionych na narodzie polskim podczas II wojny światowej, w tym zbrodni ukraińskich popełnionych podczas Powstania Warszawskiego. Najbardziej jaskrawym na to przykładem była działalność „naukowa” Ryszarda Torzeckiego (1925-2003), historyka specjalizującego się w dziejach stosunkĂłw polsko-ukraińskich, docenta w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, ktĂłry w swych pracach minimalizował wszystkie zbrodnie ukraińskie popełnione na narodzie polskim, w tym ich udział w zdławieniu Powstania Warszawskiego i rzeziach PolakĂłw na Wołyniu, ktĂłre nazwał „mitem” (Ryszard Terlecki Polacy i Ukraińcy. Sprawa ukraińska w czasie II wojny światowej na terenie II Rzeczypospolitej (Warszawa 1993). Takich sprzedajnych historykĂłw – płynących z prądem rządowej rzeki było i jest od 1945 roku setki. RĂłwnieĹź bardzo wymowny jest udział w przemilczaniu lub minimalizowaniu zbrodni ukraińskich popełnionych w Warszawie w 1944 roku przez Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie i Instytut Pamięci Narodowej (poza tendencyjnymi wywodami Grzegorza Motyki nie zauwaĹźyłem Ĺźadnych ich publikacji na ten temat). Czy odgĂłrnie zarządzony?

Podobnie czynią Ukraińcy – i to nie od dzisiaj. Nie ma się temu co dziwić, gdyĹź nikt dobrowolnie nie przyznaje się do winy, a tym bardziej do potwornej zbrodni. WkrĂłtce po wojnie znani działacze emigracji ukraińskiej Łewyckyj i Ortynskyj dowodzili w paryskiej „ Kulturze” (nr 56 i 61 1952), Ĺźe ukraińska dywizja SS Galizien nie brała udziału w tłumieniu Powstania Warszawskiego, Ĺźe dla PolakĂłw wszyscy nie-Niemcy, ktĂłrzy brali udział w dławieniu Powstania byli Ukraińcami. Potem w ich ślady poszli L. Szankowskyj, Taras Hunczak (ktĂłry na łamach brytyjskiego „The Guardian Weekly” z 5 stycznia 1986 pisał, Ĺźe Ĺźadne jednostki ukraińskiego wojska nie brały udziału w tłumieniu Powstania Warszawskiego!) i Wasyl Weryha, autor książki Dorohami druhoj switowoj wijny. Łehendy pro uczast Ukrainciw w warszawśkomu powstanni 1944.. ., wydanej w Toronto w 1980 roku. Ostatnio w tym duchu pisał Roman Szagała w artykule Ukraińcy w czasie powstania Warszawskiego, ktĂłry został opublikowany w wydawanym w Warszawie (za pieniądze polskich podatnikĂłw!) bardzo antypolskim tygodniku ukraińskim „Nasze Słowo” 30 września 2010 roku. Jedno kłamstwo goni w nim drugie kłamstwo, a drugie trzecie itd. Autor artykułu i pismo nie tylko zaprzecza jakiemukolwiek udziałowi UkraińcĂłw w zbrodni warszawskiej (według niego ani jeden Ukrainiec – nawet Legion Wołyński nie walczył u boku NiemcĂłw podczas powstania!), ale takĹźe ubolewa nad ciężkim losem UkraińcĂłw i Warszawie podczas wojny i Powstania Warszawskiego ze strony rzekomo NiemcĂłw (z ktĂłrymi przecieĹź w większości współpracowali!) i PolakĂłw. Tak jakby obowiązkiem PolakĂłw było kochać czy chociaĹźby tolerować niemieckich kolaborantĂłw ukraińskich w stolicy Polski! SzczegĂłlnie podczas walki PolakĂłw z Niemcami.

Znalazł się jeden sprawiedliwy Ukrainiec: Mychajło Rudnycki (1889 - 1975), pisarz, poeta, literaturoznawca, krytyk, tłumacz, rodzony brat Iwana, znanego jako Kedryn, dziennikarza i działacza emigracji ukraińskiej oraz współpracownika paryskiej „Kultury”. Mychajło Rudnycki pisał: ,,Ukraińskich esesmanĂłw widzimy na ruinach Warszawy podczas tłumienia Powstania Warszawskiego. Razem z oddziałami Himmlera szli ci zdrajcy przeciwko Polakom, zarzucali oni granatami piwnice warszawskich domĂłw, przepełnionych kobietami i dziećmi, rozstrzelali za miastem tysiące cywilnych mieszkańcĂłw’’ („Kurnik Polityczny” 19.10.2016).

Niebawem, obok Ryszarda Torzeckiego, „niewinnych” UkraińcĂłw zaczęli wspierać takĹźe niektĂłrzy proukraińsko nastawieni działacze „Solidarności” (np. Andrzej Zięba „72 rocznica powstania niepodległego państwa ukraińskiego. Ukraińcy i Powstanie Warszawskie” nakładem RKW NSZZ „S” Dolny Śląsk, Wrocław 1990), miesięcznik „Znak” (nr 413-415) i zwalczająca polski patriotyzm „Gazeta Wyborcza” Adama Michnika. Jednak najdalej, bo w iście bezczelny sposĂłb, posunął się bard historii w ujęciu Solidarności ale nie zawodowy historyk Kazimierz Podlaski (Bohdan Skaradziński 1931-2014) w swej książce Białorusini, Litwini, Ukraińcy (wyd. 3, Londyn 1985), ktĂłry bandytĂłw ukraińskich w słuĹźbie niemieckiej nie uwaĹźa za UkraińcĂłw, gdyĹź: „ludzie ci bowiem realizowali swoje osobiste kariery i działali na rzecz... III Rzeszy, a nie – tak czy inaczej pojmowanej samoistnej Ukrainy... formacji ukraińskich nie było wtedy w Warszawie. BĂłg ustrzegł, nas i ich, przed jeszcze jedną pozycją... na i tak długiej liście wzajemnych krzywd i zbrodni. Nie dopisujmy tej pozycji sami, hołdując bezkrytycznie mitom”.

Podlaski tak kończy swĂłj proukraiński i mający mało wspĂłlnego z prawdą historyczną wywĂłd: „Ukraińcy stanowili 1,5% garnizonu (niemieckiego w Warszawie), więc o ich roli pacyfikatorĂłw Powstania nie będzie moĹźna powaĹźnie mĂłwić”.

1,5% czegokolwiek odbieramy jako rzecz mało znaczącą. To, na przykład, tylko 1,5 grosza w złotĂłwce. Ale 1,5% w milionie złotych to juĹź aĹź 15 000 złotych! Dlatego w przypadku Powstania Warszawskiego 1,5% popełnionych zbrodni znaczy 270 zabitych i 75 ciężko rannych powstańcĂłw, 3000 zamordowanych cywilĂłw i zniszczonych całkowicie 156 budynkĂłw („Encyklopedia Warszawy”, Warszawa 1994, s. 687). Czy doprawdy zabicie ok. 3500 ludzi i całkowite zniszczenie 156 budynkĂłw to niewielka zbrodnia?! Lub zbrodnia, o ktĂłrej, jak twierdzi Podlaski, „nie moĹźna powaĹźnie mĂłwić”?! A przecieĹź Ukraińcy stanowili zapewne duĹźo, duĹźo większy odsetek Ĺźołnierzy garnizonu niemieckiego w Warszawie, liczącego 31 lipca 1944 ok. 20 000 ludzi (Władysław Bartoszewski „Dni walczącej stolicy. Kronika Powstania Warszawskiego” Londyn 1984), a później przeciętnie 25 000 ludzi. Jeśli było UkraińcĂłw tylko 7,5% wśrĂłd Ĺźołnierzy garnizonu niemieckiego w Warszawie to wĂłwczas ci Ĺźołdacy mają na swoim sumieniu 1350 zabitych i 375 ciężko rannych powstańcĂłw, 15 000 zamordowanych cywilĂłw i zniszczonych całkowicie 780 budynkĂłw.

Wasyl Weryha w książce Dorohami druhoj switowoj wijny. Łehendy pro uczast Ukrainciw w warszawśkomu powstanni 1944... (Toronto 1980) dowodzi, Ĺźe ukraińska dywizja Waffen SS Galizien (Hałyczyna) nie brała udziału w dławieniu Powstania Warszawskiego. Jednak jest faktem, Ĺźe 150-osobowa ukraińska kompania policyjna, stacjonująca przy alei Szucha, naleĹźała do SS Galizien, o czym pisze A. Borkiewicz w pracy Powstanie Warszawskie (Warszawa 1957), a przyjmuje za prawdopodobne nawet Kazimierz Podlaski (str. 97). Tak więc takĹźe i historia SS Galizien jest zbroczona krwią powstańcĂłw i ludności Warszawy. Dowodem koronnym na to, Ĺźe Ĺźołnierze SS Galizien byli w Warszawie podczas Powstania Warszawskiego jest praca historyka niemieckiego Hansa von Krannhals Der Warschauer Aufstand 1944.. . (Frankfurt am Main 1962), w ktĂłrej dowodzi, zgodnie z prawdą, Ĺźe w Warszawie była kompania dywizji SS Galizien. A dowodem koronnym na to, Ĺźe w czasie Powstania Warszawskiego Ukraińcy walczyli z powstańcami po stronie niemieckiej jest m.in. i to, Ĺźe ludzie posługujący się językiem ukraińskim mĂłwili takĹźe po polsku (Aleksander Kamiński Zośka i Parasol, wyd. 3, Warszawa 1979). Byli to więc Ukraińcy z Galicji (skąd pochodzili ochotnicy do SS Galizien i innych formacji współpracujących z niemieckim hitleryzmem) i Wołynia, gdyĹź Ukraińcy z rosyjskiej Ukrainy nie mĂłwili po polsku. Sebastain Pawlina w artykule pt. Rozwalamy folksdojczĂłw! Los niemieckich jeńcĂłw w Powstaniu Warszawskim opublikowanym 21 września 2014 roku w „Ciekawostkach historycznych” – internetowym serwisie popularnonaukowym pisze, Ĺźe: „Jeszcze w pierwszej połowie sierpnia dowĂłdztwo Powstania dostało raport o sytuacji panującej w społeczeństwie: Bierność i wystraszenie NiemcĂłw w pierwszych dniach powstania oraz powszechny entuzjazm – złagodziły początkowo nastroje wrogie wobec NiemcĂłw. Następnie jednak aktywność, represje i mordy obudziły dawne uczucia: lęku i nienawiści, wyraĹźające się w determinacji. Ogół reaguje zwiększoną nienawiścią i zawziętością oraz chęcią odwetu. (…) Wobec Ĺźandarmerii, gestapo i UkraińcĂłw – nienawiść i chęć natychmiastowego likwidowania. UkraińcĂłw z reguły traktuje się bezlitośnie, oskarĹźając o zdradę i dywersję”. – Oczywiście, musieli to być Ukraińcy z polskim obywatelstwem, gdyĹź tylko takich moĹźna było oskarĹźać o zdradę i dywersję.

Pomimo tego, Ĺźe wielu UkraińcĂłw i PolakĂłw starało się i stara przemilczeć lub pomniejszyć udział formacji ukraińskich w zdławieniu Powstania Warszawskiego, prawda wypływała co rusz z powodzeniem na światło dzienne i dlatego strona polska nie moĹźe jej w dalszym ciągu całkowicie ignorować. Jednak ciągle z uporem maniaka robi się wszystko, aby przemilczać zbrodnie UkraińcĂłw. Np. Andrzej Zięba jest zmuszony przyznać, Ĺźe Ukraińcy brali udział w tłumieniu Powstania Warszawskiego. Stwierdza, Ĺźe w Warszawie były dwie ukraińskie kompanie policyjne, Ĺźe ukraińska formacja była w straĹźy Pawiaka, a grupy UkraińcĂłw w oddziałach Hiwis oraz w zgrupowaniu Reinefartha i Ĺźe we wrześniu 1944 roku do Warszawy przybył Legion Wołyński w sile 400 ludzi. Tych faktĂłw Zięba nie mĂłgł ukrywać, tak jak to prĂłbowali czynić Ukraińcy. Jednak nie tylko, Ĺźe nic nie pisze o zbrodniach popełnionych na ludności Warszawy przez te oddziały ukraińskie, ale wręcz stara się przekonać czytelnikĂłw swojego elaboratu, Ĺźe ci ludzie nie mieli rąk zbroczonych w polskiej krwi, pisząc, Ĺźe byli tłumaczami, Ĺźe nie brali udziału w zbrodniach, Ĺźe Legion Ukraiński poruszał się po terenach dawno „spacyfikowanych przez brygadę Kamińskiego (RONA)”. Po prostu, Ĺźe w dławionym przez NiemcĂłw powstaniu Ukraińcy stali z bronią u nogi.

Zięba po prostu kłamał, kiedy prĂłbował wybielać rolę UkraińcĂłw lub przemilczeć ich zbrodnie, a to kłamstwo obnaĹźyła sama filoukraińska „Gazeta Wyborcza”. Maciej Kledzik w artykule „Kim byli sprawcy rzezi na Woli i Ochocie” (1.8.1990) tłumaczy fakt oskarĹźania przez ludność Warszawy UkraińcĂłw za liczne i potworne zbrodnie popełnione na ludności cywilnej podczas Powstania Warszawskiego pisząc m.in.: „Do jednostki SS, zajmującej gmach wyĹźszej Szkoły Nauk Politycznych przy ul. Wawelskiej, wcielona była kompania UkraińcĂłw. RĂłwnieĹź w skład grupy bojowej Schutzpolizei (1700 Ĺźołnierzy) wchodziła kompania UkraińcĂłw (150 Ĺźołnierzy) kwaterująca w alei Róş pod numerami 9 i 25. Po wybuchu Powstania, część z nich usiłowała przedrzeć się samochodami przez ŚrĂłdmieście w kierunku Ogrodu Saskiego. Na Marszałkowskiej samochody rozbite zostały ogniem powstańcĂłw. Ukraińcy ukryli się w okolicznych domach, gdzie wymordowali wielu mieszkańcĂłw, w tym kobiety i dzieci, zanim nie zostali wybici przez zorganizowane grupki powstańcĂłw. DuĹźy rozgłos tej zbrodni nadała powstańcza prasa i tak pojawiło się określenie oprawcy-Ukraińca, przypisywane później innym (nie-Niemcom walczącym u boku NiemcĂłw)...”.

Jeśli została udowodniona ponad wszelką wątpliwość obecność kompanii ukraińskich w gmachu wyĹźszej Szkoły Nauk Politycznych przy ul. Wawelskiej i przy alei Róş i alei Szucha to, siłą rzeczy, wszelkie relacje polskie o walkach w tych rejonach z udziałem UkraińcĂłw w pierwszej połowie sierpnia 1944 r. muszą być wiarygodne. Są one jednym wielkim oskarĹźeniem pod adresem UkraińcĂłw. Np. JĂłzef K. Wroniszewski w swej książce „Ochota 1939-1945” (Warszawa 1976) pisze: „Po raz pierwszy zaatakowali Niemcy redutę (powstańczą na Ochocie) 3 sierpnia... TuĹź za tym przygotowaniem ruszyło od Wawelskiej natarcie kompanii SS „Galizien” przy wsparciu ogniowym działa czołgowego i cekaemĂłw... 4 sierpnia... obrońcy Wawelskiej odpierali natomiast parokrotne ataki wspartej czołgami kompanii SS „Galizien”... Jakaś młoda dziewczyna rozpacza. To kilku UkraińcĂłw ją zgwałciło: płacze, modli się, przeklina. Kto ją pomści?...W mordowaniu ludności cywilnej brali wybitny udział ukraińscy nacjonaliści”. Natomiast były minister rządu polskiego Stanisław Wachowiak pisał: „...Kiedy go Ĺźegnałem, nie myślałem, Ĺźe juĹź go nie zobaczę. Ukraińcy w drugi dzień Powstania wymordowali na ul. Wiejskiej całą rodzinę” („Wspomnienia” w: „Zeszyty historyczne” Nr 31, ParyĹź 1975). Z kolei głośny uczestnik Powstania Warszawskiego Aleksander Kamiński pisze: „...Z oznak na mundurach widać, Ĺźe są to Ukraińcy, hitlerowcy z dywizji SS Galizien... NiektĂłrzy (z nich) mĂłwili po polsku... Ruszono... w stronę alei Szucha. Tam zatrzymano powstańcĂłw na dziedzińcu gestapo... Z rana przyszli do nich SS-mani Ukraińcy. Po południu rannych załadowano do samochodĂłw. Następnie SS-mani oddzielili powstańczych chłopcĂłw od dziewcząt. ChłopcĂłw poprowadzono ulicą Wolską za miasto, w kierunku Pruszkowa, dziewczętom zaś kazano ustawić się pod murem (i je rozstrzelano) („Zośka i Parasol”, wyd. 3, Warszawa 1979). Nawet historyk brytyjsko-polski Norman Davies w swej książce Powstanie 44 (2006), w ktĂłrej w zasadzie minimalizuje udział w nim UkraińcĂłw, zamieścił relację Kamili Merwartowej: Niemcy i Ukraińcy wpadają do szpitala powstańczego.(...) jak bydło zaczęli kopać i bić rannych leżących na ziemi, wyzywając ich od skurwysynĂłw i polskich bandytĂłw.(...) Biedakom leżącym na ziemi roztrzaskiwali buciorami głowy, rycząc przy tym okropnie, kopiąc i waląc, gdzie tylko mogli. Krew i mĂłzgi nieszczęsnych bryzgały na wszystkie strony (s. 371–372).

TakĹźe nieprawdą jest, Ĺźe Legion Wołyński nie walczył z powstańcami; Ĺźe walczył z powstańcami na Czerniakowie piszą Jarosław Gdański, autor książki dotyczącej wschodnich formacji armii niemieckiej, i Hubert Kuberski, autor pracy Sojusznicy Hitlera, w artykule pt. Legenda o własowcach, opublikowanym w „Rzeczypospolitej” z 31 lipca 2004 roku. Oddział ten walczył takĹźe z 9. Pułkiem Piechoty 3. DP im. Traugutta 1. Armii WP, ktĂłry spieszył na pomoc powstańcom, a następnie brał udział w operacji „Sternschuppe” (27-30 września) przeciwko zgrupowaniu Armii Krajowej w Puszczy Kampinoskiej. Legionem Wołyńskim, ktĂłrego Ĺźołnierze brali uprzednio udział w rzeziach PolakĂłw na Wołyniu (1943-44), dowodził płk Petro Diaczenko, przedwojenny oficer kontraktowy Wojska Polskiego. Tak się odpłacił Polsce i Polakom za to, Ĺźe po ucieczce z zajętej przez bolszewikĂłw Ukrainy w 1920 roku mĂłgł nie tylko zamieszkać w Polsce, ale takĹźe został oficerem Wojska Polskiego! Z kolei z artykułu Członek SS-Galizien zatrzymany w USA. Tłumił powstanie warszawskie? („Gazeta Wyborcza” 14.6.2013) dowiadujemy się, Ĺźe w USA odkryto kolejnego zbrodniarza ukraińskiego z II wojny światowej i Powstania Warszawskiego - 94-letniego Michaela Karkoca, ktĂłry „przez lata milczał o wojennej przeszłości, ale w 1995 roku opublikował wspomnienia w języku ukraińskim, w ktĂłrych przyznał, Ĺźe pomagał utworzyć Ukraiński Legion Samoobrony w 1943 roku, współpracując z SD - tajną słuĹźbą wywiadowczą SS... (za co) otrzymał ordery SS, m.in. KrzyĹź Ĺťelazny. Wspomnienia Karkoca dostępne są w amerykańskiej Bibliotece Kongresu, w British Library, a takĹźe w Elektronicznej Bibliotece Ukrainy... Ukraiński Legion Samoobrony pacyfikował polskie wsie. Brał teĹź udział w brutalnym tłumieniu powstania warszawskiego. Karkoc w dokumentach SS wymieniony jest jako najwyĹźszy rangą członek drugiego oddziału Legionu, ktĂłry działał w Warszawie”.

O Ukraińcach tłumiących Powstanie Warszawskie pisze wspomniany wyĹźej niemiecki historyk Guenther Deschner w pracy o powstaniu, wydanej w języku angielskim Warsaw rising” (Londyn 1972). Niestety, ta dobra historia Powstania nie jest chyba w ogĂłle znana historykom polskim. Deschner pisze, Ĺźe „Powstanie dało Ukraińcom idealną moĹźliwość ujścia dla ich głęboko zakorzenionych antypolskich urazĂłw”. Janina Popiel wspomina jak na krĂłtko przed Powstaniem słyszała jak jeden z ĹźołdakĂłw ukraińskich mĂłwił, Ĺźe oddział ich przybył do Warszawy, aby Lachiw rizaty („Losy PolakĂłw i UkraińcĂłw” Dziennik Polski i Dziennik Ĺťołnierza, Londyn 19.9.1966). – I mordowali PolakĂłw! I to w jak barbarzyński sposĂłb. Marek Hłasko w swym opowiadaniu Drugie zabicie psa („Kultura” Nr 1-2 1965, ParyĹź) pisze: „...I nie uwierzyłaby chyba rĂłwnieĹź i w to, Ĺźe widziałem w czterdziestym czwartym roku w Warszawie, jak sześciu UkraińcĂłw zgwałciło jedną dziewczynę z naszego domu a potem wyjęli jej oczy łyĹźką do herbaty; i śmieli się przy tym i dowcipkowali...”. O tych zbrodniach ukraińskich mĂłwiła cała powstańcza Warszawa i ludzie panicznie ich się bali. Zbigniew Zaniewski w książce „Powstanie i potem” (Londyn 1984) pisze: „...Nie lękała się śmierci, ani NiemcĂłw nawet, ale – o wstydzie! – przeraĹźała ją moĹźliwość dostania się w ręce „braci-Słowian” w niemieckich mundurach. Budziła siebie i innych po nocach, krzycząc Ĺźe Ukraińcy... są juĹź w bramie”. Z okazji 70. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego 1944 internetowa Wirtualna Polska przeprowadziła rozmowę z Haliną Wołłowicz, wĂłwczas mającą 18 lat łączniczką i sanitariuszką „Rena” w kompanii K-1 batalionu „Baszta”, bohaterką tylko co wydanej książki Anny Herbich „Dziewczyny z Powstania”. Z rozmowy tej dowiadujemy się, Ĺźe jej pierwszym rannym był kolega z konspiracji Rajmund Kaczyński „Irka”, ktĂłry był ciężko ranny w rękę, ktĂłry później został ojcem Jarosława i Lecha Kaczyńskiego, i o tym, Ĺźe podczas trwania powstania UkraińcĂłw bała się bardziej niĹź NiemcĂłw. Wspominając okrucieństwo NiemcĂłw i UkraińcĂłw podczas tłumienia Powstania Warszawskiego powiedziała: „Były teĹź sytuacje, gdy kolegĂłw przerzucało się przez płoty, by ratować im Ĺźycie. Tak było na Wyścigach. Musieliśmy to robić, Ĺźeby nie dopadli ich Niemcy, ktĂłrzy dobijali ciężko rannych. Ale i tak bardziej niĹź NiemcĂłw, bałam się UkraińcĂłw... Niemcy mordowali, a Ukraińcy przedtem torturowali i gwałcili dziewczyny. Banderowcy byli okrutni. Dało się to odczuć bardzo wyraĹşnie. Później dowiedziałam się, Ĺźe gwałcili zarĂłwno 3-letnie dziewczynki jak i 80-letnie kobiety” („Halina Wołłowicz dla WP.PL: moim pierwszym rannym był Rajmund Kaczyński, kolega z konspiracji” 31.7.2014).

Dlatego, jak pisze Deschner, Polacy nie brali do niewoli UkraińcĂłw (i SS-manĂłw). Na plecach malowano im dużą literę „U” i rozstrzeliwano, albo, jak pisze Ukrainiec Lew Bykowskyj w swoich wspomnieniach z okresu Powstania Polskie powstanie w Warszawie w roku 1944 („Zeszyty historyczne” Nr 5, ParyĹź 1964): „Do niebezpiecznych robĂłt na pierwszej linii frontu powstańcy uĹźywali jeńcĂłw niemieckich, VolksdeutschĂłw i UkraińcĂłw”.

O udziale UkraińcĂłw w dławieniu Powstania piszą takĹźe inni Niemcy, przede wszystkim dowĂłdca wojsk niemieckich dławiących Powstanie – gen. von dem Bach, ktĂłry wykorzystywał UkraińcĂłw, znających dobrze język polski, m.in. jako szpiegĂłw, ktĂłrych wysyłał na stronę polską (Ostatni akt w: „Drogi Cichociemnych” Londyn 1961) i niemiecki historyk Powstania Hans von Krannhals, autor książki „Der Warschauer Aufstand 1944...” (Frankfurt am Main 1962). Krannhals obwinia głównie nie-NiemcĂłw w niemieckich mundurach, w tym UkraińcĂłw, za wszelkie potworności, ktĂłre miały miejsce podczas Powstania. „Dzicz wschodnia” – mĂłwił o nich gen. Reinefarth, a gen. Erich vom dem Bach wtĂłrował mu: „MoĹźna uwierzyć w teorię Untermenscha” (JĂłzef Mackiewicz Nie trzeba głośno mĂłwić IL ParyĹź 1969). Z kolei mieszkająca po wojnie w Londynie Janina Zabłocka, ktĂłra urodziła się w powiecie kaniowskim na rosyjskiej Ukrainie i znała świetnie język ukraiński, wspominała, Ĺźe kiedy po Powstaniu pędzono ludność Warszawy do Pruszkowa, po drodze rewidowali ją Ukraińcy. Wrzasnęli: „OtwĂłrz, starucha, torebkę, pokaĹź co w niej masz!”. WĂłwczas p. Zabłocka „obsypała mołojcĂłw gradem wyzwisk w ich rodzinnym (ukraińskim) języku. Tak im to zaimponowało, Ĺźe puścili ją bez przeszkĂłd...” (W sto lat – znad Dniepru do Londynu Dziennik Polski i Dziennik Ĺťołnierza, Londyn 19.4.1979).

Zajmijmy się teraz liczebnością ukraińskiej ludności i tym co robiła w okupowanej Warszawie oraz liczebnością róşnych ukraińskich formacji wojskowo-policyjnych w Warszawie podczas Powstania Warszawskiego, uwzględniając wyłącznie wiarygodne dane historykĂłw zajmujących się tym tematem. Otóş według prof. Grzegorza Motyki w okupowanej przez NiemcĂłw Warszawie mieszkało 4-5 tysięcy UkraińcĂłw, czyli dwa razy więcej niĹź przed wojną. Niemcy juĹź przed wojną stawiali na współpracę z nacjonalistami ukraińskimi w róşnych antypolskich akcjach. A wojenne współżycie polsko-ukraińskie zapoczątkował juĹź 1 września 1939 roku bezpośredni udział w ataku na Polskę w składzie Wehrmachtu Legionu Ukraińskich NacjonalistĂłw pod dowĂłdztwem Romana Suszki. Zaraz po przyłączeniu KresĂłw do Związku Sowieckiego we wrześniu 1939 roku na teren niemieckiej okupacji – Generalnego Gubernatorstwa uciekło 20 tys. działaczy Organizacji Ukraińskich NacjonalistĂłw – organizacji grupującej skrajnych polakoĹźercĂłw. Właśnie wielu z nich zamieszkało w Warszawie (działały tu m.in.: oddział Centralnego Komitetu Ukraińskiego z Krakowa, Związek Ukraińskich KombatantĂłw, Ukraiński Komitet Pomocy oraz wiele innych placĂłwek). Niemcy traktowali ich jako bardzo cenny materiał dywersyjny, ktĂłry moĹźna odpowiednio wykorzystać przeciwko Polakom. Wspierając UkraińcĂłw, Niemcy liczyli na skuteczne osłabienie pozycji PolakĂłw na okupowanych terenach, w tym oczywiście tak newralgicznym miejscu jak stolica Polski. I nie pomylili się. Ukraińcy byli wiernymi kolaborantami na usługach okupanta niemieckiego. Stąd ludność ukraińska była w Generalnej Guberni w stosunku do ludności polskiej uprzywilejowana. Pozwolono Ukraińcom zająć wiele stanowisk administracyjnych i innych (internetowa “Gazeta Wyborcza” 13.8.2008). Np. Ukrainiec Lew Bykowski z nominacji niemieckiej został w 1942 roku dyrektorem wybitnie polskiej placĂłwki jaką była Biblioteka Publiczna m. st. Warszawy, a były generał Armii Ukraińskiej w 1920, a w międzywojennej Polsce pułkownik kontraktowy Wojska Polskiego Pawło Szandruk w 1941 roku nawiązał w Warszawie współpracę z Niemcami, został dla niepoznaki kierownikiem kina w Skierniewicach (do 1944), a w 1945 roku organizatorem z pomocą hitlerowcĂłw organizatorem i dowĂłdcą Ukraińskiej Armii Narodowej. Kiedy w 1943 roku powstawała ukraińska hitlerowska dywizja SS “Galizien” i ogłoszono do niej werbunek, w Warszawie do powstałego 25 czerwca 1943 roku ośrodka werbunkowego przybyło aĹź 800 UkraińcĂłw, z ktĂłrych 170 zgłosiło się na ochotnika do tej hitlerowskiej dywizji, a w zorganizowanej w Warszawie szkole szkolono do lata 1944 roku 12 oficerĂłw i 75 podoficerĂłw jednostki kawaleryjskiej dywizji SS “Galizien” (ukraiński tygodnik “Nasze Słowo” 30.9.2010). To świadczy o tym jacy Ukraińcy mieszkali w Warszawie i jakie stanowili zagroĹźenie dla polskiej ludności. A to dlatego, Ĺźe wszyscy mĂłwili dobrze po polsku i prawie wszyscy ukrywali swe ukraińskie pochodzenie. Tylko BĂłg wie ilu PolakĂłw i ĹťydĂłw wydali Niemcom i ilu wśrĂłd tzw. szmalcownikĂłw polujących na ukrywających się w Warszawie ĹťydĂłw było Ukraińcami. Biorąc pod uwagę ich wprost zwierzęcy antysemityzm i chęć większego przypodobania się Niemcom oraz fakt, Ĺźe Ukraińcy wspĂłlnie z Niemcami wymordowali 1,5 miliona ĹťydĂłw na Ukrainie (Encyclopaedia Judaica Jerusalem 1971), Ĺźe pilnowali getto w Warszawie i brali udział w tłumieniu powstania w getcie warszawskim wiosną 1943 roku (część szkoleniowego batalionu ukraińskiego z obozu w Trawnikach: Wikipedia: Powstanie w getcie warszawskim) musiały być ich setki. Niestety polscy historycy w imię poprawności politycznej, tej lansowanej przez “Gazetę Wyborczą”, nie zajmują się tą sprawą, biorąc tym samym świadomy udział w fałszowaniu historii i szkalowaniu własnego narodu! Zaraz po wybuchu powstania w ręce powstańcĂłw wpadali rĂłwnieĹź ukraińscy ochotnicy “gołębiarze” czyli strzelcy wyborowi strzelający ze strychĂłw czy dachĂłw wysokich budynkĂłw do powstańcĂłw i cywilĂłw (Wikipedia.pl) i ten fakt, wraz ze znanym warszawiakom marzeniem nacjonalistĂłw ukraińskich, ktĂłrym marzyło się o ,,zdobyciu stolicy wroga” (Warszawy) i chęci na jej gruzach „oddać salut ukraińskiemu imperium” („Kurnik Polityczny” 19.10.2016), przyczynił się w duĹźym stopniu do antyukraińskiej postawy ludności Warszawy i antyukraińskiej kampanii w prasie Armii Krajowej. Gdyby nie ochrona ze strony NiemcĂłw marny byłby ich los w Warszawie juĹź przed powstaniem. Sprawiedliwość dosięgła niektĂłrych z nich dopiero podczas Powstania Warszawskiego. Zaraz po wybuchu powstania przystąpiono do wyszukiwania i zamykania UkraińcĂłw (na plecach wymalowywano im dużą literę “U”, co miało udaremniać ucieczkę), a następnie do wykorzystywania ich do róşnych niebezpiecznych prac na polu walki. Wziętych podczas walk do niewoli UkraińcĂłw rozstrzeliwano.

Sprawą sporną po dziś dzień jest ustalenie ilości UkraińcĂłw biorących udział podczas Powstania Warszawskiego w walkach z powstańcami. Według wiarygodnych informacji, o ktĂłrych piszą zawodowi historycy zajmujący się Powstaniem Warszawskim (Hans von Krannhals, Guenther Deschner, Adam Borkiewicz, Grzegorz Motyka, Ryszard Torzecki, Marcin Majewski) i udziałem UkraińcĂłw w jego zdławieniu, w Warszawie bez wątpienia przebywali i walczyli po stronie niemieckiej z powstańcami następujące oddziały i grupy ukraińskie: licząca 80-150 ludzi kompania policji stacjonująca w alei Szucha , kompania do 150 ludzi stanowiąca część załogi SS stacjonującej w budynku dawnej wyĹźszej Szkoły Nauk Politycznych przy ul. Wawelskiej (historycy nie wykluczają, Ĺźe mogli to być podoficerowie szkoły dywizji SS “Galizien”), pewna liczba UkraińcĂłw słuĹźyła w policji przemysłowej (Werkschutzpolizei; raczej duĹźa liczba, bo w tej policji słuĹźyło duĹźo UkraińcĂłw na terenie całego Generalnego Gubernatorstwa, a Warszawa była duĹźym ośrodkiem przemysłowym), 40 ukraińskich wachmanĂłw było zatrudnionych w straĹźy Pawiaka (wielkie więzienie) i pewna ilość ukraińskich wachmanĂłw była strażą w obozie KL Warschau w “GęsiĂłwce”, ktĂłrych po wybuchu powstania zatrzymali Ĺźołnierze batalionu “Zośka”, 10-osobowa grupa ukraińskich podoficerĂłw z dywizji SS “Galizien”, ktĂłrych Niemcy dołączyli do superbandyckiej grupy Reinefartha (Wasyl Weryha), duĹźo tłumaczy ukraińskich ktĂłrzy prawdopodobnie wchodzili w skład grupy mjr. Recka i brali udział w walkach na Woli, moĹźliwe, Ĺźe grupa ochotnikĂłw ukraińskich do dywizji SS “Galizien” mogą być w Dywizji SS “Frundsberg” na Bielanach (G.Motyka), największy ukraiński oddział w Warszawie – przybyły do stolicy na przełomie sierpnia września 1944 Ukraiński Legion Samoobrony złoĹźony z frakcji melnykowskiej nacjonalistĂłw ukraińskich (dwie kompanie 219 ludzi, a moĹźe do 400 pod dowĂłdztwem Petro Diaczenki, byłego oficera wojsk ukraińskich, a następnie majora kontraktowego Wojska Polskiego (tak się odwdzięczył Polakom za okazaną mu pomoc!), ktĂłry podczas rzezi PolakĂłw na Wołyniu w 1943 roku palił wsie i mordował PolakĂłw w Lubelskiem i KielecczyĹşnie, i ktĂłry po przybyciu do Warszawy wziął udział w niemieckim ataku na Powiśle i według ukraińskiego dziennikarza Polikarpa Szafeta wziął udział w wymordowaniu załogi i rannych powstańczego szpitala, a udokumentowany jest udział Ĺźołnierzy tego legion w zgwałceniu i zamordowaniu trzech kobiet na ulicy Bednarskiej (J. Marszalec Ukraińcy Gdańsk 2004). Walczyli z nim Ĺźołnierze “Kryski” ze zgrupowania AK “Radosław”; w tych walkach zginęło 10 UkraińcĂłw, a 34 zostało rannych, po czym pomagali Niemcom w zdobywaniu Czerniakowa GĂłrnego i brali udział w walkach na WybrzeĹźu Kościuszkowskim, a przeniesieni na skraj Puszczy Kampinoskiej spacyfikowali 24 września wieś ZaborĂłwek. Poza tym przybyły do Warszawy we wrześniu 1944 roku 34 pułk policji (982 osoby), w ktĂłrym bataliony II i III składały się głównie z UkraińcĂłw (J. Kirchmayer), a Norman Davies podał informację, Ĺźe Ukraińcy wchodzili ponoć w skład plutonĂłw egzekucyjnych kierowanych przez SS-Hauptsturmfuhrera Alfreda Spilkera.

Do zgniecenia Powstania Warszawskiego został skierowany niemiecki – złoĹźony z kryminalistĂłw - 860-osobowy pułk specjalny SS Oskara Dirlewangera, w ktĂłrym, po wsparciu przez kontyngenty róşnoplemiennych ochotnikĂłw, ponad połowę (1168) ĹźołdakĂłw stanowili byli obywatele Związku Sowieckiego, a więc zapewne takĹźe czy przede wszystkim Ukraińcy.

NaleĹźy takĹźe pamiętać, Ĺźe Ukraińcy, chyba wszyscy z rosyjskiej Ukrainy, stanowili duĹźy odsetek w oddziałach rosyjskich i kozackich tłumiących Powstanie Warszawskie. Oddziałem rosyjskim był pułk RONA (Rosyjskiej Narodowej Armii Wyzwoleńczej), dowodzony przez M. Kamińskiego. Angielski historyk hitlerowskich formacji SS Martin Windrow w swej pracy The Waffen-SS (London 1984) pisze: „...w skład Brygady Kamińskiego wchodziło 6500 renegatĂłw i mordercĂłw, głównie UkraińcĂłw”. Oddziały kozackie z duĹźym procentem UkraińcĂłw to: 209 Kozacki Batalion Schutzmannschaften, 3. Pułk KozakĂłw płk. Bondarenki, 69. Dywizjon Kawalerii i 572 Batalion Piechoty. Moja znajoma, ktĂłra przeĹźyła Powstanie Warszawskie, Halina Kaczmarska z Melbourne, powiedziała mi, Ĺźe duĹźo Ĺźołnierzy z formacji rosyjskich dławiących Powstanie mĂłwiło, przyznawało się do tego, Ĺźe są Ukraińcami. Byli to Ukraińcy, z formacji rosyjsko-kozackich, stacjonujący w byłej remizie straĹźackiej przy ul. Chłodnej, w budynkach byłej Szkoły Gazowej na ul. Gdańskiej oraz w budynkach byłej szkoły zawodowej na Bielanach.

Powstanie Warszawskie topiły w morzu krwi m.in. dwa wyjątkowo barbarzyńskie-ludobĂłjcze oddziały: pułk specjalny SS Oskara Dirlewangera, pułk z brygady Rosyjskiej Narodowej Armii Wyzwoleńczej – RONA oraz oddziały kozackie. Angielski historyk hitlerowskich formacji SS Martin Windrow w swej pracy The Waffen-SS (London 1984) pisze: „...w skład Brygady Kaminskiego wchodziło 6500 renegatĂłw i mordercĂłw, głównie UkraińcĂłw”. Ich potworne zbrodnie na cywilnej ludności Warszawy utkwiły najgłębiej w pamięci mieszkańcĂłw walczącej stolicy i przeszły na trwałe nie tylko do historii powstania ale i Warszawy, co potwierdza wiele setek róşnych relacji.

Nie ulega wątpliwości, Ĺźe w szeregach pułku RONA było sporo UkraińcĂłw z Ukrainy, bo werbował on w swoje szeregi nie tylko Rosjan, a takĹźe rosyjskojęzycznych UkraińcĂłw. Dlatego takĹźe Norman Davies przyjął ten fakt za pewnik, z czym się nie zgodził Grzegorz Motyka, bo, według niego, w rosyjskim pułku mogli być tylko Rosjanie. Pisze: “Nie wiadomo dlaczego w składzie RONA mieli się znaleźć Rosjanie z Ukrainy (czy Ukraińcy – m.k.), skoro powstała ona koło miasteczka Łokot’ w obwodzie briańskim, a więc w Rosji”. Bardzo to dziwne rozumowanie jak na historyka. PrzecieĹź Ukraińcy stanowili zawsze duĹźy odsetek Ĺźołnierzy armii carskiej, oddziałów bolszewickich, Armii Czerwonej i stanowią nawet dzisiaj spory odsetek Ĺźołnierzy armii rosyjskiej. Dlaczego nie miało ich być w hitlerowskich formacjach rosyjskich?! Poza tym prof. Motyka jako zawodowy historyk i badacz stosunkĂłw polsko-ukraińskich powinien wiedzieć, Ĺźe część okolic Łokota według nacjonalistĂłw ukraińskich (mapa Kubyjowycza) zamieszkują Ukraińcy i to, Ĺźe po stratach wojennych RONA przyjmowała ochotnikĂłw, ktĂłrymi zapewne bardzo często byli Ukraińcy z rosyjskiej Ukrainy. – Czy takie niepowaĹźne rozumowanie prof. Motyki właśnie nie jest jaskrawym przykładem polskiej politycznej poprawności w akcji? – Właśnie, dlaczego nie miało być UkraińcĂłw w pułku RONA? Czy tylko i wyłącznie dlatego, Ĺźe to on dokonał największych zbrodni – zbrodni ludobĂłjstwa na ludności Warszawy podczas Powstania Warszawskiego? Trzeba więc uczynić z niej czysto rosyjską formację. Środowiska kresowe zarzucają prof. Motyce, Ĺźe “nie zna lub często nie liczy się z faktami historycznymi, nagina je do potrzeb swoich teorii, przemilcza niewygodne mu fakty historyczne, bezkrytycznie daje wiarę propagandzie nacjonalistĂłw ukraińskich i przyjmuje je za fakty...” („Kurnik Polityczny” 19.10.2016). Prawo i Sprawiedliwość dla istnienia banderowskiej (antypolskiej!) Ukrainy jest gotowe poświęcić istnienie Polski. Takich doczekaliśmy się politykĂłw rządzących Polską po 1989 roku!

Na koniec powróćmy do tematu wielkości zbrodni popełnionych przez Ukraińców podczas Powstania Warszawskiego.

W opublikowanym w internetowym portalu historycznym “MĂłwią Wieki dzieje.pl” obszernym szkicu Legenda o “własowcach” w Powstaniu Warszawskim czytamy: “Historię Powstania Warszawskiego tworzą zarĂłwno fakty jak i mity – od dziesięcioleci obecne w świadomości ludzkiej”. Jednym z tych mitĂłw zakorzenionych wśrĂłd większości PolakĂłw jest oskarĹźanie UkraińcĂłw, obok KałmukĂłw i “własowcĂłw”, o większość zbrodni dokonanych podczas Powstania Warszawskiego. Byli oni ucieleśnieniem zła w powstańczej Warszawie. A wszystko przez zaszłości historyczne polsko-ukraińskie, przez wysługiwanie się przez Ukraińcom Niemcom w Warszawie oraz wiadomości jakie docierały do Warszawy o potwornych rzeziach PolakĂłw na Wołyniu no i udział samych UkraińcĂłw w dławieniu powstania. Stąd za wszystkie zbrodnie dokonane podczas powstania obwiniano UkraińcĂłw. Taka reakcja była moĹźe zrozumiała podczas powstania. Trzeba jednak z tym mitem wreszcie skończyć, bo on nie ma nic wspĂłlnego z prawdą historyczną. A prawda jest taka, Ĺźe ponad 90 procent zbrodni podczas Powstania Warszawskiego dokonali Niemcy, kolaborująca z Niemcami brygada Rosyjskiej Narodowej Armii Wyzwoleńczej – RONA pod dowĂłdztwem zbira Jurija D. Frołowa, pułk specjalny SS Oskara Dirlewangera oraz oddziały kozackie. Dlatego “nadal nie jesteśmy w stanie określić czy masakr wolskich dokonywali Ukraińcy i Rosjanie czy raczej Niemcy, służący pod Dirlewangerem czy raczej oddziały Ordnungspolizei, podległe Angriffsgruppe Dirlewanger lub dwa pozostałe z grup szturmowych Kampfgruppe Reinefarth czyli Angriffsgruppe Reck i Angriffsgruppe Schmidt” (“MĂłwią Wieki dzieje.pl”). Poza Niemcami i Rosjanami duĹźy udział w ludobĂłjstwie ludności Warszawy brali udział Kozacy (6 oddziałów), Azerowie (dwa oddziały), Turkmeni i Białorusini (13. Białoruski battalion policji pomocniczej Sipo). Bynajmniej nie oznacza to, Ĺźe Ukraińcy nie uczestniczyli w pacyfikacji Powstania Warszawskiego, Ĺźe wszystkie informacje i relacje PolakĂłw mĂłwiące o dokonanych zbrodniach ukraińskich nie dotyczyły UkraińcĂłw, a tylko innoplemieńcĂłw, ktĂłrych Polacy utoĹźsamiali z Ukraińcami. To byłoby takie samo kłamstwo historyczne jak dotychczasowe zwalanie dokonanej zbrodni ludobĂłjstwa w Warszawie prawie wyłącznie na UkraińcĂłw. Prawda jest taka, Ĺźe rĂłwnieĹź Ukraińcy w sporym stopniu uczestniczyli w ludobĂłjstwie ludności Warszawy i ich ręce nie tylko po łokcie ale całe były zbroczone w polskiej krwi. Tak jak juĹź pisałem, tych kilka procent zbrodni, ktĂłre przypadły na UkraińcĂłw, to wielkie zbrodnie: zabitych i rannych kilka czy nawet kilkanaście tysięcy PolakĂłw, zniszczonych setki budynkĂłw.

Ukraińcy byli obecni i aktywni w Warszawie takĹźe po upadku Powstania Warszawskiego; prawdopodobnie brali udział w niszczeniu ocalałych budynkĂłw. Potwierdzają to róşnego rodzaju ĹşrĂłdła i publikacje. Np. dowĂłdca Armii Krajowej, następca gen. Bora Komorowskiego – gen. Leopold Okulicki meldował w końcu paĹşdziernika do rządu polskiego w Londynie o sytuacji w Warszawie: „Po kapitulacji Niemcy palą miasto... W Warszawie stacjonują oddziały policji, wojska oraz znaczne oddziały UkraińcĂłw i KozakĂłw...” („Polskie Siły Zbrojne w drugiej wojnie światowej”, t. III Armia Krajowa, Londyn 1950). Z dokumentĂłw ukraińskich moĹźna wymienić np. wspomnienia Pavlo Shandruka (Pawło Szandruka) „Arms of Valor” (New York 1959) czy wspomnienia Lwa Bykowskyego „Polskie powstanie w Warszawie w roku 1944...” („Zeszyty historyczne” Nr 5, ParyĹź 1964). Ukraińcy musieli być bardzo waĹźni w po powstańczej Warszawie skoro Shandruk pisze, Ĺźe uzyskał zezwolenie od NiemcĂłw dla ukraińskiego pułkownika Sadowskyego na udanie się do Warszawy, aby mĂłgł się spotkać ze swoim wnukiem, zapewne Ĺźołnierzem w oddziałach niszczących Warszawę.

Nie ulega wątpliwości, że Ukraińcy obok wielu innych zbrodni popełnionych wobec Polski i na narodzie polskim podczas II wojny światowej mają na swoim sumieniu także chyba raczej spory udział w zdławieniu Powstania Warszawskiego i zniszczeniu stolicy Polski.

Od 1991 roku Polska na odcinku płd-wsch. swych granic ma po raz pierwszy od wczesnego średniowiecza za sąsiada państwo ukraińskie. Granice tego państwa ustanowił imperializm sowiecki/rosyjski. Od 1945 roku do Ukrainy naleĹźy takĹźe tak bardzo polski w swej historii LwĂłw. Osobiście uwaĹźam, Ĺźe Polska bez Lwowa nie jest Polską w całym tego słowa znaczeniu. Jednak dzisiaj granice w Europie są nietykalne. Poza tym Ukraina jest duĹźym państwem i bez znaczenia pozostaje fakt, Ĺźe jest to dzisiaj najbiedniejszy kraj w Europie („Encyclopaedia Britannica. 2003 Book of the Year). Kraj ten oddziela nas takĹźe od Rosji na tym odcinku. Pomimo tego, Ĺźe Polska jest członkiem Unii Europejskiej i NATO, a Ukraina nie, w interesie tak Polski jak i Ukrainy powinno być, aby nasze narody dążyły do poprawnych stosunkĂłw międzypaństwowych, jak rĂłwnieĹź między narodami polskim i ukraińskim.

We wspomnianym wyĹźej artykule pt. „Waga historii” Bronisław Wildstein pisze, Ĺźe uroczystości 60 rocznicy Powstania Warszawskiego przypomniały, Ĺźe bez uznania prawdy historii trudno budować przyszłość. Dlatego w imię lepszej przyszłości Ukraińcy i Polacy powinni nareszcie, szczegĂłlnie Ukraińcy, uznać prawdę historii i uregulować spory historyczne, ktĂłre po dziś dzień dzielą oba narody.

Wizerunek Ukraińca w oczach przeciętnego Polaka jest bardzo zły ze względu na historyczne zaszłości. I nie ulegnie zmianie dopóki Ukraińcy nie tylko że zaakceptują prawdę historyczną, ale także jeśli nie zdobędą się na męską decyzję i nie przeproszą Polaków za: antypolską postawę we wrześniu 1939 roku, podczas sowieckiej okupacji Małopolski Wschodniej i Wołynia w latach 1939-41, za skierowane przeciw Polakom wysługiwanie się zbrodniczemu reżymowi hitlerowskiemu na ziemiach polskich w latach 1939-45 (na etnicznych ziemiach polskich, w tym podczas Powstania Warszawskiego), za rzezie Polaków na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1943-45 oraz udział w zagładzie Żydów polskich.

.......

Artykuł ten wysyłam do kierownictwa Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie i Instytutu Pamięci Narodowej w Warszawie z prośbą o jego wydrukowanie na ich stronie internetowej w imię prawdy historycznej i wolności słowa oraz z nadzieją, Ĺźe spowoduje on nareszcie wśrĂłd polskich historykĂłw powaĹźną dyskusję na temat udziału UkraińcĂłw w zdławieniu Powstania Warszawskiego 1944, Ĺźe nareszcie zaczniemy interesować się tak waĹźnym tematem w naszych współczesnych dziejach, ktĂłry dotychczas - w imię poprawności politycznej i przez budowanie „przyjaĹşni” polsko-ukraińskiej na kłamstwie historycznym - leĹźy odłogiem i jest obrosły starymi mitami, ktĂłre przecieĹź nie służą idei budowania przyjaĹşni polsko-ukraińskiej. Dla ustalenia prawdy historycznej obie placĂłwki powinny zorganizować konferencję naukową na temat udziału UkraińcĂłw w zdławieniu Powstania Warszawskiego.

Ale czy do niej dojdzie? Chyba nie.

W Onecie.pl z 13 listopada 2016 roku ukazała się wywiad Janusza Szchwertnera z Krzesimirem Dębskim zatytułowana Krzesimir Dębski: spojrzałem w oczy mordercy moich dziadkĂłw. Krzesimir Dębski (ur. 1953) jest znanym polskim kompozytorem, m.in. muzyki współczesnej i muzyki filmowej, skrzypkiem jazzowym i dyrygentem, liderem zespołu jazzowego String Connection. Jego dziadkowie zginęli w trakcie rzezi PolakĂłw na Wołyniu przez bandy nacjonalistĂłw ukraińskich w 1943 roku, a jego ojciec Włodzimierz Sławosz Dębski był dowĂłdcą obrony kościoła w Kisielinie, na ktĂłry podczas mszy napadła banda ukraińskich nacjonalistĂłw. Krzesimir Dębski opisał historię swojej rodziny w tylko co wydanej książce Nic nie jest w porządku. Wołyń - moja rodzinna historia (2016). Wywiad tak się zaczyna: „Ĺťyje pan z traumą Wołynia?

W pewnym sensie tak. Choć praca zagłusza myśli.

Ukraińcy zamordowali pańskich dziadków, a rodzice cudem przetrwali rzeź. Pan mówi, że nie może zaznać spokoju.

To naturalne, że ludzie tracą swoich bliskich, rodziców czy dziadków, ale w przypadku Wołynia od zawsze potwornie wkurzająca była zmowa milczenia. Jeszcze do niedawna - i boję się, że to wcale tak całkiem nie minie - nie można było głośno mówić o tym, co się stało. W gazetach 9 lipca czytamy o zabójstwie muzułmanów w Srebrenicy, dzień później - o mordzie w Jedwabnem. I bardzo dobrze, że media przypominają te wydarzenia. Ale 11 lipca - w rocznicę Krwawej Niedzieli - jest cisza.

Powiedział pan: "jako Polacy zdajemy się uważać, że prawda nas nie wyzwoli, a osłabi".

I chyba tak to jest. Panuje trudna do zrozumienia niechęć i ignorancja. Słyszę znĂłw głosy ekspertĂłw, ktĂłrzy przekonują, Ĺźe to nie jest czas na odgrzebywanie sprawy Wołynia. Ĺťe nie wolno iść ręka w rękę z Rosjanami. No to w takim razie kiedy będziemy mogli o tym porozmawiać? O Katyniu teĹź długo nie moĹźna było mĂłwić. Strasznie mnie to wkurza. To nie jest w porządku”.

Ci sami eksperci – historycy na usługach politykĂłw za 30 srebrnikĂłw, a przede wszystkim politycy będą mĂłwić: „To nie jest czas na odgrzebywanie sprawy udziału UkraińcĂłw w zgnieceniu Powstania Warszawskiego. Ĺťe nie wolno iść ręka w rękę z Rosjanami przeciwko Ukraińcom (i nie waĹźne, Ĺźe oni budują swoją toĹźsamość narodową na kulcie Stepana Bandery, odpowiedzialnego za wymordowanie 100 000 PolakĂłw na Wołyniu!). Bo tego domaga się polska racja stanu”.

- No to w takim razie kiedy będziemy mogli o tym porozmawiać?

Nigdy, bo tego nie chcą „polscy” politycy (tacy z nich patrioci jak z koziej d..y trąba!, pachołkowie amerykańskiej racji stanu) i wszyscy inni wrogowie Polski i PolakĂłw.

Tak, często tak było w polskiej historii, Ĺźe największymi wrogami Polski i PolakĂłw byli polscy politycy! Wszak nikt inny, tylko polscy politycy doprowadzili do rozbiorĂłw Polski – do zniknięcia wielkiej Polski Jagiellońskiej z mapy politycznej Europy. Podobnie jest dzisiaj. Prezes Instytutu Spraw Publicznych dr Jacek Kucharczyk powiedział, Ĺźe w wyniku zbliĹźenia USA i Rosji (Trumpa i Putina) „nie grozi nam podbĂłj militarny (ze strony Rosji), a raczej zepchnięcie naszego kraju do szarej strefy nacisku i szantaĹźu ze strony Rosji”. W ocenie Kucharczyka polski rząd robi wiele, aby tak właśnie się stało. „Polska pogorszyła swoje relacje z Unią Europejską i dotychczasowymi sojusznikami, np. Francją. Bez europejskich sojusznikĂłw Rosji łatwiej będzie podwaĹźać podstawy naszej dotychczasowej strategii w dziedzinie bezpieczeństwa, spĂłjności NATO...” uwaĹźa prezes ISP (Michał Fabisiak Trump i Putin dokonają nowego podziału świata? Kucharczyk: Polska moĹźe być następną kostką domina Wirtualna Polska 14.11.2016).

Prawdziwi Polacy boją się „patriotyzmu” naszych politykĂłw. Jeden z internautĂłw pod wywiadem z Krzesimirem Dębskim napisał: „...Polska hoduje (ukraińską) Ĺźmiję ktĂłra zacznie kiedyś (nas) kąsać...”.

Gorzej. Ta Ĺźmija juĹź zaczyna kąsać, chociaĹź dzisiaj ledwie zipie. Związana z Prawem i Sprawiedliwością Telewizja Republika w swoim programie nadanym 15 listopada 2016 roku („Szycht o problemie neobanderyzmu na Ukrainie”) poinformowała widzĂłw, Ĺźe: „Ukraiński Parlament od kilku tygodni pracuje nad ustawą, ktĂłra uznaje Polskę za okupanta Chełma, Przemyśla i Rzeszowa”.

Nie tylko będziemy ginąć w obronie banderowskiej/antypolskiej Ukrainy przed Rosją, ale takĹźe znowu z rąk band banderowskich walczących o “wyzwolenie” Chełma i Przemyśla z rąk okupanta polskiego.

Rząd „polski” zgotuje nam nowy Wołyń!

Marian Kałuski
(Nr 141)

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt