Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 14.08.15 - 22:13     Czytano: [4449]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Skandal! Szeptycki świętym (Aktualiz.)

List otwarty do rektora PMK w Australii

Marian Kałuski
Melbourne, Victoria
14.7.2015

O. Wiesław Słowik TJ
Rektor Polskiej Misji Katolickiej w Australii
Melbourne, Victoria

Wielebny Ojcze,

Z pewnością Ojciec będzie zaskoczony moim poniĹźszym listem. Tak, jestem katolikiem, o czym Ojciec dobrze wie, ale takĹźe – z woli Boga! – Polakiem. A jako Polak mam obowiązki polskie. MĂłj patriotyzm nie pozwala mi obojętnie patrzeć na szkodzenie Polsce i narodowi polskiemu przez Watykan, jak rĂłwnieĹź nie tylko na obojętność na to biskupĂłw polskich, ale rĂłwnieĹź popieranie przez nich antypolskich akcji, tylko dlatego, Ĺźe większość moich rodakĂłw to ludzie albo mało inteligentni, albo wyprani z patriotyzmu, albo osoby, ktĂłre nie mają cywilnej odwagi powiedzieć Watykanowi i swoim „polskim” biskupom „BASTA!” lub „non possumus”.

Otóż media światowe podały, że 16 lipca 2015 roku papież Franciszek zapowiedział beatyfikowanie czyli wyniesienie na ołtarze Andreja Szeptyckiego, ukraińskiego grekokatolickiego arcybiskupa Lwowa z lat 1900-44.

Tymczasem prawda o tym człowieku jest taka, Ĺźe był on skrajnym nacjonalistą ukraińskim, ktĂłry świadomie odrzucał dwa przykazania miłości: miłowanie drugiego człowieka, nawet nieprzyjaciela. Jako nacjonalista ukraiński był wyjątkowo obrzydliwym wrogiem Polski i PolakĂłw, do tego stopnia, Ĺźe, przez swe milczenie, tolerował masowe (100-200 tys. ofiar) ludobĂłjstwo ludności polskiej przez nacjonalistĂłw ukraińskich. Gorzej. Jako jedyny biskup katolicki w Polsce wysyłał listy do Hitlera gratulujące jego podbojĂłw w Europie i wyraził gotowość budowy wraz z nim nowej Europy, w ktĂłrej dla Polski nie było miejsca. Zgodnie z tym pragnieniem był współzałoĹźycielem ukraińskiej Dywizji SS „Galizien”, ktĂłra (włącznie z 20 kapelanami skierowanymi do niej) m.in. pacyfikowała polskie wioski i takĹźe brała udział w ludobĂłjstwie PolakĂłw.

Jako Polak i katolik jestem wstrząśnięty i oburzony decyzją Stolicy Apostolskiej i papieĹźa Franciszka (papieĹźe bardzo często byli wrogami Polski i PolakĂłw) wynoszeniem na ołtarze „człowieka”, ktĂłry nienawidził drugiego człowieka i pośrednio partycypował w dokonywanym przez jego wiernych ludobĂłjstwie! Jestem oburzony takĹźe brakiem jakiejkolwiek reakcji – protestu na tę decyzję za strony biskupĂłw „polskich”, ktĂłre to zachowanie trudno nazwać patriotycznym (dla wielu biskupĂłw polskich na przestrzeni wiekĂłw interesy Watykanu były bliĹźsze od interesĂłw Polski i narodu polskiego – przykre to, ale prawdziwe). Jaka jest przepaść między kard. Stefanem Wyszyńskim a obecnymi biskupami „polskimi” w tej konkretnej sprawie. Kard. Wyszyński dwa razy – w 1958 i 1962 roku zablokował w Watykanie ukraińskie starania o beatyfikację Szeptyckiego. Mylił się, czy był prawdziwym chrześcijaninem i człowiekiem, ktĂłrym podczas wojny wstrząsnęły do głębi informacje o masowym mordowaniu przez UkraińcĂłw PolakĂłw – w tym kobiet, dzieci i starcĂłw, tylko dlatego, Ĺźe byli Polakami?! Był patriotą polskim. Czy współcześni biskupi „polscy” są ludĹşmi bez serca i wyprani z patriotyzmu?! PrzecieĹź takĹźe biskup Montini, późniejszy papieĹź Paweł VI mĂłwił, Ĺźe list Szeptyckiego do Hitlera był „niedopuszczalny”. A dzisiaj jest O.K.?!

W 1968 roku papież Paweł VI mianował biskupem pomocniczym diecezji monachijskiej księdza Matthiasa Defreggera. Sakrę biskupią przyjął on we wrześniu w Monachium. Rok później prasa ujawniła nieznane fakty z jego życia. Okazało się, że w czasie wojny służył w randze kapitana w Wehrmachcie. W 1944 roku jego jednostka znalazła się we Włoszech, w okolicach małej wioski Filetto. Wojska niemieckie poniosły tam duże straty. W ramach odwetu wydano rozkaz pacyfikacji miejscowości. Dowodził nią kapitan Defregger. Jego podkomendni spalili całą wieś i wymordowali prawie całą ludność cywilną. Po wojnie Defregger wstąpił do seminarium duchownego, a po jego ukończeniu rozpoczął szybką karierę kościelną, której zwieńczeniem stała się sakra biskupia.

Oburzenia mianowaniem „ludobĂłjcy" biskupem nie krył cały świat. Biskup morderca został zmuszony do odbycia dłuĹźszych rekolekcji zamknięty w nieznanym klasztorze. Jak Szeptycki odpokutował za swĂłj grzech polakoĹźerstwa i flirtu z Hitlerem?

Nie tylko że nie odpokutował, ale teraz jest za te grzechy wynoszony na ołtarze!

Mogę zrozumieć zachowanie papieĹźa Franciszka – obywatela państwa (Argentyna), ktĂłre po wojnie ochoczo dawało schronienie największym zbrodniarzom hitlerowskim. MoĹźliwe, Ĺźe niektĂłrzy z nich byli kochanymi parafianami ks. Jorge Mario Bergoglio (dziś papieĹźa Franciszka). Nie mogę jednak za nic zrozumieć milczenia biskupĂłw „polskich” w sprawie prĂłby beatyfikacji Szeptyckiego – faszysty, ze zbroczonymi polską krwią rękoma.

Czy Watykan i biskupi „polscy” wyobraĹźają sobie PolakĂłw modlących się do tego błogosławionego-mordercy PolakĂłw i poplecznika Hitlera?

Okłamuje się ludzi, Ĺźe za wstawiennictwem Szeptyckiego dokonał się jakiś cud. Cud moĹźna dziś kupić tak jak dyplom najlepszego uniwersytetu na świecie. Jego „cud” to taki „cud” jak rzekomo cudowne uzdrowienie włoskiej zakonnicy z choroby nowotworowej za rzekomym wstawiennictwem 800 męczennikĂłw z Apulii, kanonizowanych przez papieĹźa Franciszka w 2013 roku. Profesor Salvatore Toma, ktĂłry tę zakonnicę leczył w latach 1979-82 w szpitalu w Genui powiedział, Ĺźe to była zasługa nauki i terapii, a nie Ĺźaden cud i stwierdził, Ĺźe z religijnego punktu widzenia cud musi być natychmiastowy. Watykańskie mury czegoś takiego nie słyszały. Lekarz po raz pierwszy w historii zakwestionował decyzję Stolicy Apostolskiej („To nie był cud” Dziennik.pl. 12.5.2013).

Świat tak łatwo nie przełknie faszystę i zbrodniarza na ołtarzach kościołów katolickich!

Quo vadis Watykanie? Quo vadis biskupi „polscy”? Potwierdzają się ponownie słowa papieĹźa Pawła VI, ktĂłry powiedział, Ĺźe „czad Szatana wślizgnął się do Kościoła”.

Kościół na całym świecie upada. I trudno się temu dziwić, jeśli, obok innych skandalicznych grzechów duchowieństwa katolickiego, które wstrząsają obecnym Kościołem, na ołtarze wynoszeni są zbrodniarze i faszyści!

Kościół sam podkopuje swoją naukę o opiece Ducha św. nad Kościołem!!!

Ja takĹźe zastanawiam się czy jeśli Szeptycki zostanie wyniesiony na ołtarze pozostanę członkiem Kościoła katolickiego. PrzecieĹź nie będę się modlił do hitlerowcĂłw (a Litania do Wszystkich Świętych obejmie takĹźe Szeptyckiego!). Jeśli to grzech, to biorą go na swoje sumienie papieĹź Franciszek, kurialiści watykańscy i biskupi „polscy”.

Jeśli biskupi polscy są patriotami, to, za wzorem kard. Stefana Wyszyńskiego, niech zablokują beatyfikację człowieka, który za nic nie ma prawa być wyniesiony na ołtarze!

Może Ojciec mi udowodni, że jestem w błędzie, że Szeptycki naprawdę zasługuje na wyniesienie na ołtarze? Proszę mnie o tym przekonać. Jestem w depresji. Trudno mi w to uwierzyć, że Kościół może tak nisko upaść.

Polecam obszerne i poparte dowodami historycznymi uwagi na ten temat prof. Andrzeja A. Ziemby z Uniwersytetu Jagiellońskiego, które są opublikowane w Internecie. Tutaj zamieszczam angielskie streszczenie.

Polecam takĹźe mĂłj artykuł historyczny „Dzieje stosunkĂłw polsko-watykańskich”, o ktĂłrych przeciętny Polak nie ma zielonego pojęcia, nawet ci, ktĂłrzy ukończyli historię na uniwersytetach. Bo to temat tabu i rzekomo antykościelny, a tym samym antypolski. Tymczasem Polacy powinni tę ponurą prawdę znać. Tak w interesie Polski jak i narodu polskiego. Tym bardziej, Ĺźe Watykan nie wyleczył się nigdy z antypolskiej choroby. Np. od ponad dwudziestu lat Watykan prowadzi, często w sposĂłb brutalny, depolonizację pozostałych PolakĂłw na Białorusi i Ukrainie. A skandalem nad skandalem jest to, Ĺźe w tej akcji biorą udział przybywający tu z Polski „polscy” księża i zakonnicy. Ale to takĹźe temat tabu – ukrywany bezwstydnie przed Polakami. Przez polski Kościół, polski rząd, media i wiele polskich instytucji. Jedynym sprawiedliwym (i patriotą polskim) w tej sprawie jest ks. Roman Dzwonkowski („Dramat PolakĂłw w kościele katolickim na Białorusi i Ukrainie” Nasz Dziennik 22-23.9.2007).

MĂłwi się, Ĺźe duĹźa wiedza u człowieka sprzyja Bogu – wierze w Boga. Ale na pewno nie sprzyja Kościołowi, gdyĹź wyciąga na światło dzienne jego bardzo liczne i często potworne brudy.

Dziwię się współczesnym Polakom, Ĺźe wszystko olewają, na czym Ĺźerują wrogowie Polski i narodu polskiego, w tym Watykan i „polscy” biskupi.

„Polski” papieĹź Jan Paweł II powiedział: „Prawda was wyzwoli”. Tak proszę odczytać ten list. Trzeba rozdrapywać rany, pĂłki nie zarosną błoną podłości. Tak aby zwyciężyła prawda. Aby Watykan i „polscy” biskupi przestali szkodzić Polsce i narodowi polskiemu, ktĂłry ich karmi POLSKIM chlebem!

Z powaĹźaniem,
Marian Kałuski


Kopie poprzez Internet: biskupi „polscy”, nuncjusz apostolski w Polsce i Australii, premier RP, polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Ambasada RP przy Watykanie, partie polityczne, wybrani politycy, wybrane instytucje i gazety w Polsce.

Internet:
PRAWDA HISTORYCZNA A PRAWDA POLITYCZNA W BADANIACH NAUKOWYCH
pod redakcją Bogusława Pazia
KrakĂłw 2013

ANDRZEJ A. ZIĘBA
Uniwersytet Jagielloński

SZEPTYCKI W EUROPIE HITLERA
SHEPTYTSKYI IN HITLER’S EUROPE

SUMMARY

Ukrainian Metropolitan Andrew Sheptytskyi had, in spite of old age and disease, a full understanding of the reality of the Second World War. He was the only Catholic hierarch in occupied Poland, who officially and actively supported the Nazi Germans. As a politician he demanded them to recognize Ukrainians as a partner in the war. In July 1941 he supported the initiative of nationalist leader, Stepan Bandera, to create an allied Ukrainian state alongside Hitler. Next steps in this direction he did in collaboration with a broader spectrum of Ukrainian politicians more cautious than Bandera, but also focused on collaboration with the Nazis (letter of January 1942 to Hitler; support of the SS Division “Galicia” in March 1943). The content of confidential letters to the Pope, parallel written, shows that he was aware of the ethical circumstances of alliance with Nazi Germany, but still he remained a determined supporter of it. Vatican believed in the anti-German attitude of Szeptycki until two Greek Catholic bishops, Grigoriy Khomyshyn of Stanislaviv and Paul Gojdych of Presov, did not handed a copy of the Sheptytskyi.s letter to Hitler. Polish ambassador to the Vatican, Kazimierz PapĂŠe, found that the letter .bears the hallmarks of high treason [...], indicates a sell-out for Hitler and the Third Reich [...], and may exclude Sheptytskyi from the future of the Polish-Ukrainian relations.. Archbishop Giovanni Battista Montini (the future Pope Paul VI) called the letter „unacceptable”. Genocide of 1941-1944 proved to be vital test for Sheptytskyi. Harm done to the Jews and Poles by Germans he did not approve, but a favorable treatment of Ukrainians was more important for him. His ethical objections raised at the margins of public support for collaboration. For Metropolitan Jews were a people that could have been saved and converted to Christianity, in the case of Poles he did not feel the religious motivation, because they already were Catholics. Jews do not formulate their own national political plan that would be an alternative to the proposed Ukrainian state. In contrast, the Poles, according to the Ukrainians, were their most dangerous political rivals. This calculation was the context of the Metropolitan’s silence on the genocide of Poles committed by the Organisation of Ukrainian Nationalists.
Sheptytskyi had failed when, in letters to the faithful, called for not killing others and referred to the argument that you can not serve the holy cause with bloody hands. Since, however, he publicly and repeatedly argued that you can work with those who are literally drowning in human blood, the faithful have the right to get lost in the inconsistency.

Dzieje stosunków polsko-watykańskich

Motto: Kto nie zna historii ten zawsze pozostanie dzieckiem – Cyceron. A Ĺźe Polacy nie znają historii, dlatego polski katolicyzm jest dziecięcy - płytki, niedouczony i fanatyczny, a jego dzieje zafałszowane.

Głową państwa watykańskiego, a do 1870 roku Państwa Kościelnego, i najwyższym zwierzchnikiem Kościoła katolickiego jest papież.

Stosunki Polski i PolakĂłw z papiestwem i Stolicą Apostolską rozpoczął sam fakt przyjęcia przez władcę polskiego Mieszka I w 966 roku chrześcijaństwa zachodniego, a więc rzymskiego. Akt ten rozpoczął chrystianizację Polski, ktĂłra z biegiem wiekĂłw stała się jednym z największych państw katolickich w Europie i na świecie, a przez wypadki historyczne „przedmurzem chrześcijaństwa” (pierwszy nazwał Polskę „przedmurzem chrześcijaństwa” Mikołaj Machiavelli w „Discorsi” wydanym w 1516 roku).

Tak Polska jak i Czechy były zagrożone roszczeniami cesarstwa niemieckiego. Toteż w 965 roku Mieszko I wszedł w porozumienie w księciem Czech Bolesławem I (z rodu Przemyślidów). W wyniku tego porozumienia politycznego Mieszko I pojął za żonę córkę Bolesława I, Dobrawę (Dąbrówkę). Czechy były już wówczas krajem chrześcijańskim (od 874 r.). Porozumienie czesko-polskie stało się wstępem do chrystianizacji Polski. Jeszcze w 965 roku papież Jan XIII (965-972) wysłał do Polski jako swego legata ze szczególnymi pełnomocnictwami misyjnego biskupa Jordana. Fakt ten zapoczątkował nawiązanie bliskich kontaktów Mieszka I i Polski ze Stolicą Apostolską. Dzięki staraniom Mieszka I papież Jan XIII utworzył w 968 roku pierwsze w Polsce biskupstwo w Poznaniu, tworząc w ten sposób Kościół polski; biskupstwo to do 1012 roku było bezpośrednio zależne od Stolicy Apostolskiej.

Pod koniec swego panowania (między 985 a 992 r.) Mieszko I wystawił dokument, od pierwszych słów aktu zwany „Dagome iudex”, w ktĂłrym ustalił stosunek swego państwa do Stolicy Piotrowej, oddając Polskę pod opiekę-protekcję papieską – Stolicy Apostolskiej (tzw. darowizna św. Piotra). Trwałą konsekwencją tego aktu było płacenie Stolicy Apostolskiej przez Polskę, od czasu Mieszka I, świętopietrza, czyli daniny na rzecz papiestwa. Początkowo świętopietrze płacone było przez władcĂłw, później (prawdopodobnie od XI w.) obowiązek jego płacenia spadł bezpośrednio na ludność. Przetrwało ono do reformacji – do 1555 roku. Z Polski odpływały olbrzymie sumy pieniędzy na rzecz papiestwa, ktĂłre rzadko kiedy popierało interesy Polski i narodu polskiego.

Jednocześnie od przyjęcia chrztu przez Polskę, kaĹźdy jej władca musiał składać przysięgę posłuszeństwa kaĹźdemu nowo wybranemu papieĹźowi albo osobiście, albo przez swego posła, co władcy polscy czynili bez Ĺźadnego oporu. UwaĹźał to za poniĹźające władcĂłw polskich doktor praw, starosta generalny Wielkopolski, a następnie wojewoda poznański, wychowanek m.in. uniwersytetu włoskiego w Bolonii, ktĂłry w latach 1464 i 1466 z ramienia krĂłla Kazimierza Jagiellończyka posłował do Rzymu, zapalony wielbiciel literatury i nauki rzymskiej Jan OstrorĂłg (ok. 1436-1501). W swym pierwszym polskim dziele politycznym Monumentum pro Rei-publicae ordinatione (ok. 1477, wydanie polskie 1831) sugerował uporządkowanie niektĂłrych spraw w Polsce. Odnośnie wyzwolenia się krĂłlĂłw polskich z poddaństwa papieskiego pisał: „Odwiedzić nowego papieĹźa, powinszować mu tego wyniesienia, napomnieć i zachęcić, aby sprawiedliwie i świątobliwie Kościołem Chrystusa rządził, takĹźe oświadczyć i wyznać, Ĺźe krĂłl z całym krĂłlestwem wiarę katolicką zachowuje – w tym wszystkim nie widzę nic złego; ale Ĺźeby roztropną rzeczą było obiecywać posłuszeństwo we wszystkim (jak to zwykle papieĹźowi obiecują) – na to Ĺźadną miarą nie przystanę. Sprzecznością jest bowiem co innego mĂłwić, a co innego czynić. Twierdzi krĂłl Polski (i słusznie, bo nikomu nie ulega!), Ĺźe oprĂłcz Boga nie ma nad sobą Ĺźadnej zwierzchności: jakĹźe to pogodzić z prawdą, jeśli mĂłwić będziemy do papieĹźa tak, jakeśmy dotychczas, winszując mu, mĂłwili? Niech sobie nadal pozostaną odwiedziny, ale pod imieniem uszanowania, nie posłuszeństwa, bo to absurd uwłaczający godności krĂłla polskiego”.

Przyjazną politykę wobec Stolicy Apostolskiej prowadził następca Mieszka, książę/krĂłl Bolesław Chrobry. Owocami tej polityki było w 999 roku kanonizowanie przez papieĹźa Sylwestra II (999-1003) pierwszego świętego polskiego – św. Wojciecha, ktĂłry zginął w 997 roku śmiercią męczeńską z rąk PrusĂłw, a ktĂłrego ciało, wykupione przez Chrobrego, złoĹźono z największą czcią w stolicy książęcej – GnieĹşnie, oraz utworzenie w tymĹźe samym roku arcybiskupstwa w GnieĹşnie i w 1000 roku pierwszej polskiej metropolii (gnieĹşnieńskiej) wraz z trzema podległymi jej biskupstwami w: Kołobrzegu, Krakowie i Wrocławiu. Dało to Polsce zupełną niezaleĹźność kościelną, ale teĹź zupełną niepodległość polityczną (wobec ścisłego związku, jaki w owych czasach zachodził między organizacją polityczną a kościelną w świecie chrześcijańskim). Przybyły do Gniezna w roku 1000 cesarz Otton III uczynił z Bolesława Chrobrego „współuczestnikiem cesarstwa” i włoĹźył diadem na głowę Chrobrego, co było wielkim wyróşnieniem w stosunku do Czech i książąt niemieckich. Gniezno stało się duchową stolicą Polski, od początku XV w. siedzibą prymasĂłw Polski. Metropolia gnieĹşnieńska stała się ośrodkiem i siłą jednoczącą narĂłd polski aĹź po XX wiek.

Jak pisze Leon Koczy: „Przyjąwszy chrześcijaństwo z Zachodu weszła Polska do rodziny ludĂłw chrześcijańskich i miała odtąd rozwijać się w ramach kultury zachodniej. Politycznie w latach 963-967 występują na jaw wszystkie czynniki, ktĂłre odtąd stanowić miały osnowę dziejĂłw polskich aĹź do ostatniego Piasta: zagroĹźenie niemieckie, dążność do zachowania niezaleĹźności i walka o Ziemie Zachodnie. Na polu kościelnym objawiło się to za pierwszych PiastĂłw w staraniach o własną prowincję kościelną (metropolię), w zakresie politycznym – w zabiegach o koronę krĂłlewską. W dziedzinie kościelnej przeprowadzili pierwsi Piastowie swĂłj program całkowicie. Dzięki współpracy z Czechami uzyskała Polska samodzielne, od Rzymu zaleĹźne biskupstwo misyjne (968) i pierwszego biskupa Jordana, duchownego z Zachodu, nie z Niemiec, w kaĹźdym razie nie z (wrogiej) Saksonii. Ten pierwszy polski biskup działał niezaleĹźnie od załoĹźonej w r. 968 (niemieckiej) metropolii „Słowian” w Magdeburgu. Samodzielne stanowisko pierwszego polskiego biskupa ułatwiło następcom jego zabiegi o arcybiskupstwo, podjęte przez pierwszych PiastĂłw z myślą o uchronieniu się przed wpływami niemieckimi... Tak więc dzięki staraniom polskich władcĂłw, Mieszka I i jego syna, Bolesława Chrobrego, doszło do skutku ufundowanie metropolii polskiej na pamiętnym zjeĹşdzie gnieĹşnieńskim w roku 1000... Nowa metropolia kładła kres roszczeniom Magdeburga do praw kościelnych nad Odrą; politycznie była niejako przypieczętowaniem niezaleĹźności Polski w stosunku do cesarstwa (niemieckiego)...”.

Tak więc chrystianizacja Polski poprzez Stolicę Apostolską (Watykan) przyczyniła się do utrwalenia państwowości polskiej, zagroĹźonej przez niemieckie „parcie na wschĂłd”. To było korzystne dla narodu polskiego.

Chrystianizacja Polski i systematyczny rozwĂłj Kościoła w Polsce przyczyniły się do bliskich związkĂłw papiestwa-Stolicy Apostolskiej z Polską, polskim Kościołem i Polakami i na odwrĂłt. I to od samego początku historii chrześcijaństwa polskiego. Wiemy, Ĺźe Mieszko w 973 roku wysłał poselstwo do papieĹźa Benedykta VI. To z Rzymu przybyli do Polski m.in. św. Wojciech (997) i św. Brunon z Kwerfurtu (1004) oraz na czele mnichĂłw św. Romualda Benedykt z Benewentu. W Rzymie był w 999 roku Gaudenty, uczestniczący w pruskiej podróşy misyjnej swego brata, św. Wojciecha – patrona Polski, zorganizowanej przez księcia Bolesława Chrobrego w 997 roku; został wĂłwczas prekonizowanym pierwszym arcybiskupem nowoutworzonej metropolii gnieĹşnieńskiej. W ZjeĹşdzie gnieĹşnieńskim w 1000 roku brało udział kilku kardynałów z Rzymu. Z kolei Bolesław Chrobry w 1001 roku wysyła swego posła Astryka-Anstazego do papieĹźa Sylwestra II. W 1003 roku udaje się do Rzymu „jeden z braci” eremu św. Romualda w Międzyrzeczu, w sprawach religijnych, ale rĂłwnieĹź i państwowych, zleconych przez Bolesława Chrobrego; tenĹźe mnich po raz drugi udaje się do Rzymu jesienią tego samego roku. W następnym roku udaje się do Rzymu jako poseł Chrobrego biskup poznański Unger (uwięziony po drodze przez NiemcĂłw). Na przełomie roku 1013 i 1014 notujemy znowu poselstwo Chrobrego do Rzymu, a w 1014 roku jeszcze jedno (W. Meysztowicz).

Przez cały okres piastowski (do 1370) były utrzymywane bardzo bliskie stosunki polsko-papieskie. Stolica Apostolska brała pod uwagę to, Ĺźe Polska w okresie przed rozbiciem dzielnicowym (1138) i po zjednoczeniu większości ziem polskich przez Władysława Łokietka (pocz. XIV w.) była bardzo duĹźym państwem w Ăłwczesnej Europie i to, Ĺźe od północnego-wschodu graniczyła z krajami jeszcze pogańskimi – Prusami i Litwą, a od wschodu z prawosławną Rusią. Polska z kolei widziała w dobrych stosunkach ze Stolicą Apostolską pewnego rodzaju gwarancję na niezaleĹźny od cesarstwa niemieckiego byt państwowy. Polska i Stolica Apostolska wspierały się więc wzajemnie. A jeśli chodzi o Kościół polski, to papieĹźe starali się utrzymać go w swych rękach przez specjalnie wysyłanych legatĂłw (W. Meysztowicz). PapieĹź Jan XIX wydał zgodę na koronację Bolesława Chrobrego w 1025 roku, i jeszcze w tym samym roku na koronację Mieszka II (1025-34). W sporze cesarza Henryka IV z papieĹźem Grzegorzem VII o program reform kościelnych książę polski Bolesław Śmiały popierał papieĹźa (co przyczyniło się do triumfu papieĹźa Grzegorza VII nad cesarzem w Kanossie w 1076 roku), za co Grzegorz VII wyraził zgodę na jego koronację (1076). Książę Bolesław Krzywousty nawiązał ściślejsze kontakty z papieĹźem Paschalisem II (1099-1118): w Polsce przebywał wĂłwczas legat papieski, kard. Idzi. W związku ze sporem o dziedziczenie władzy zwierzchniej w Polsce między księciem Władysławem II i młodszymi braćmi, dla złagodzenia konfliktu, papieĹź Eugeniusz III przysłał do Polski w 1148 roku swego legata kardynała Gwidona. Natomiast papieĹź Innocenty IV w 1248 roku wysłał nad Wisłę swego legata kardynała Jacques Pantaleon’a z Troyes (przyszły papieĹź Urban IV 1261-64) dla lepszej organizacji Kościoła polskiego. PapieĹź Bonifacy VIII wydał w 1295 roku pozwolenie na koronację krĂłlewską dla księcia wielkopolskiego Przemysława II. Między innymi przy poparciu Rzymu odrodziło się krĂłlestwo polskie za Władysława Łokietka (1320), a papieĹź Jan XXII zezwolił na jego koronację.

Stosunki polsko-watykańskie w okresie piastowskim nie były jednak pełną idyllą. Weszły po raz pierwszy w stadium kryzysu w okresie panowania księcia Bolesława Krzywoustego. Ciągłe walki o tron papieski, które spowodowały istnienie obok siebie papieży i antypapieży, przy czym często nie było wiadomo, kto jest papieżem, a kto antypapieżem, doprowadziły do tego, że Polska i polski Kościół uznawały antypapieży Klemensa III (1080-1100), a potem Anakleta II (1130-38) za papieży. Wynikało to także z tego faktu, że zasiadający na tronie Piotrowym Innocenty II (1130-43) popierał antypolskie zarządzenia i plany króla niemieckiego Lotara (1125-37, cesarz od 1133). W odpowiedzi na to Innocenty II targnął się na niepodległość Polski i w 1133 roku wydał bullę, która podporządkowała wszystkie biskupstwa polskie nienieckiej metropolii w Magdeburgu. Osiągnięte jednak dwa lata później porozumienie polsko-watykańskie przywróciło odrębność polskiej metropolii gnieźnieńskiej. Natomiast papież Klemens II (1187-91) oderwał od polskiej prowincji kościelnej diecezję w Kamieniu Pomorskim.

Do nowego konfliktu polsko-watykańskiego doszło w XIV wieku za sprawą KrzyĹźakĂłw, czyli niemieckiego katolickiego zakonu rycerskiego, zwanego: Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego, ktĂłry powstał w okresie wojen krzyĹźowych w Jerozolimie w 1198 roku. Wobec klęsk ponoszonych przez chrześcijan w Palestynie w walkach z muzułmanami, zakon postanowił przenieść się do Europy. W 1211 roku krĂłl węgierski Andrzej II sprowadził KrzyĹźakĂłw do obrony granic Węgier przed Połowcami, ale kiedy spostrzegł, Ĺźe zamierzają oni z części jego ziem utworzyć państwo dla siebie, juĹź w 1224-25 usunął ich z Węgier. Nie wiedział nic o tych – delikatnie mĂłwiąc – niecnych działaniach KrzyĹźakĂłw na Węgrzech książę Mazowsza Konrad, ktĂłry w 1226 roku sprowadził ich, aby dla niego podbili mu pogańskie Prusy, ktĂłre bez przerwy dokonywały najazdĂłw łupieĹźczych na Mazowsze. Za ten obowiązek nadał im w lenno Ziemię Chełmińską. Zaraz po przybyciu KrzyĹźakĂłw na Ziemię Chełmińską, wielki mistrz krzyĹźacki Herman von Salza uzyskał od cesarza Fryderyka II – bez wiedzy księcia Konrada – przywilej, nadający KrzyĹźakom przyszłe zdobycze w Prusach oraz darowizny Konrada. W 1234 roku KrzyĹźacy uzyskali teĹź zatwierdzenie przez papieĹźa Grzegorza IX nadań książęcych, mających rzekomo obejmować rĂłwnieĹź Prusy. W tym samym roku KrzyĹźacy dokonali jeszcze fałszerstw w przywileju Konrada Mazowieckiego (tzw. kruszwickim) w ten sposĂłb, Ĺźe dokument stał się zrzeczeniem przez Konrada zdobyczy w Prusach na rzecz zakonu, a tym samym dał im podstawę prawną do zorganizowania tam swojego państwa. Co więcej, KrzyĹźacy po podboju Prus i stworzeniu tam silnego Państwa KrzyĹźackiego skierowali swą ekspansję terytorialną przeciw Polsce i w 1308 roku zajęli Pomorze Gdańskie z Gdańskiem, gdzie dokonali rzezi mieszkańcĂłw. Od tej pory i aĹź do 1525 roku Polska była często w stanie wojny z zakonnym Państwem KrzyĹźackim.

Nie miejsce tu na opisywanie historii konfliktu polsko-krzyĹźackiego. Starczy stwierdzenie faktu, Ĺźe w tym okresie głównym wrogiem Polski był podporządkowany Watykanowi Zakon KrzyĹźacki i Ĺźe papieĹźe, ktĂłrzy wĂłwczas stanowili potęgę polityczną, z ktĂłrą musieli się liczyć władcy Europy (np. w 1411 r. biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki w imieniu krĂłla Jagiełły składał hołd posłuszeństwa Janowi XXIII (ktĂłry w 1415 r. został aresztowany i złoĹźony z papiestwa przez sobĂłr powszechny za popełnione „55 ohydnych i zbrodniczych przestępstw” – co odnotował nasz dziejopis, ksiądz Jan Długosz), zazwyczaj popierali KrzyĹźakĂłw przeciw nam – byli protektorami naszych wrogĂłw, tylko dlatego, Ĺźe tym wrogiem był zakon katolicki, ktĂłrego interesy były waĹźniejsze dla Kościoła od interesĂłw Polski. Nawet Marcin V (1417-31), chociaĹź wybrany został na papieĹźa dzięki poparciu polskiemu, w sporze polsko-krzyĹźackim opowiedział się po stronie KrzyĹźakĂłw. Prawda, trybunał powołany przez papieĹźa Jana XXII na prośbę Władysława Łokietka w 1321 roku nakazał Zakonowi KrzyĹźackiemu zwrĂłcić zagarnięte Pomorze Gdańskie, a drugi trybunał papieski w Warszawie w 1339 roku w wyroku swym nakazał KrzyĹźakom zwrot Polsce Pomorza, Ziemi Chełmińskiej, Kujaw, Ziemi Dobrzyńskiej i ogromne odszkodowanie w wysokości 94 tysięcy grzywien, jednak podległy papieĹźowi Zakon nie podporządkował się wyrokowi papieskiemu, wiedząc, Ĺźe de facto ma pełne poparcie dla siebie ze strony Watykanu, Ĺźe te procesy miały na celu zachowanie twarzy przez Watykan wśrĂłd PolakĂłw. Potwierdza to dobitnie zachowanie Watykanu w sprawie polsko-krzyĹźackiej na soborze w Konstancji (1414-18). Kiedy rektor Akademii Krakowskiej Paweł Włodkowic przedstawił tam swĂłj traktat De potestate Papae et imperatoris respectu infidelium, dowodzący, Ĺźe nikogo nie wolno nawracać siłą, poniewaĹź niechrześcijanie mają takie sama prawa do Ĺźycia, rodziny i własności i dlatego KrzyĹźacy są w Prusach nielegalnie, wynikł wĂłwczas spĂłr między papieĹźem i delegacją polską na tle oceny działalności Zakonu. Watykan popierał wszelkie zbrodnie Zakonu KrzyĹźackiego! Dlatego delegacja polska na soborze w Bazylei (1431-49) roku uderzyła w papieĹźy i opowiedziała się za koncyliaryzmem, czyli za panującą w XIV-XV wieku doktryną w katolicyzmie, twierdzącą, Ĺźe sobory powszechne są najwyĹźszą władzą Kościoła, mającą nawet władzę sędziowską nad papieĹźem. SpośrĂłd PolakĂłw, ktĂłrzy nie akceptowali nieograniczonej władzy papieĹźa w sferze religijnej, a przede wszystkim politycznej był biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki oraz wykładowcy Akademii Krakowskiej: Paweł Włodkowic, Andrzej Łaskarz, Jakub z ParadyĹźa, Jan Kanty i Sędziwoj z Czechła. Watykan, aby ratować swe wpływy w Polsce wysłał do Krakowa legata Juliusza Cesariniego, ktĂłry skłonił młodziutkiego krĂłla Władysława IV do posłuszeństwa Watykanowi. Pomimo zawartego rozejmu z sułtanem krĂłlewskim Muradem II, skłonił rĂłwnieĹź krĂłla do podjęcia w 1444 roku walki z Turkami, ktĂłra zakończyła się klęską pod Warną i śmiercią krĂłla.

Dodać tu naleĹźy, Ĺźe po wybuchu wojny polsko-krzyĹźackiej (tzw. trzynastoletniej 1454-66) papieĹź Mikołaj V w 1454 roku rzucił klątwę na działający w Państwie KrzyĹźackim Związek Pruski, ktĂłry ofiarował poddanie się krĂłlowi polskiemu Kazimierzowi Jagiellończykowi. Klątwę tą potwierdził pod koniec wojny papieĹź Kalikst III. Ta antypolska postawa Watykanu przyczyniła się do powaĹźnego konfliktu polsko-watykańskiego, do ktĂłrego oliwy do ognia wlał w 1460 roku papieĹź Pius II, ktĂłry w 1460 roku chciał uczynić biskupem krakowskim swoją marionetkę. KrĂłl Kazimierz Jagiellończyk nie dopuścił do tego, jak rĂłwnieĹź nie uznał i nie wpuścił do Polski legata papieskiego. KrĂłl ten nie dopuszczał przez 11 lat do objęcia diecezji warmińskiej przez mianowanego przez papieĹźa Pawła II, Mikołaja Tuengena, ktĂłry był sojusznikiem KrzyĹźakĂłw i przekształcił spĂłr z Polską w zatarg zbrojny, znany w historii jako „wojna popia”. Wojnę trzynastoletnią, ktĂłrą przegrali KrzyĹźacy, zakończył pokĂłj toruński (19 X 1466), mocą ktĂłrego Polska odzyskała Pomorze Gdańskie, Ziemię Chełmińską, Warmię i zachodni pas Prus z Malborkiem i Elblągiem; resztę ziem Zakonu pozostała przy KrzyĹźakach jako lenno Polski. Sprawiedliwy z punktu widzenia historycznego, etnicznego i moralnego traktat nie uzyskał potwierdzenia Watykanu, ktĂłry uwaĹźał go za bezprawny.

W XI wieku przybyli z Azji Centralnej muzułmańscy Turcy zajęli większą część Azji Mniejszej, a na początku XIV wieku przekroczyli Dardanele i zaczęli podbijać państwa bałkańskie, zagraĹźając takĹźe Wenecji i Państwu Kościelnemu. Do połowy XV wieku stosunki polsko-tureckie układały się pokojowo. Kiedy w 1440 roku krĂłlem Węgier został krĂłl Polski (od 1434 r.) Władysław III, papieĹź Eugeniusz IV przedstawił młodziutkiemu – 18-letniemu i będącemu pod całkowitą kontrolą biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego Władysławowi III plan powstrzymania potęgi tureckiej. Zniewolony do tego krĂłl podjął w 1443 roku zbrojną wyprawę przeciwko Turcji, zakończoną zwycięstwem i 10-letnim rozejmem w Segedynie. PapieĹź przyjął gniewnie ten fakt i wysłał do krĂłla swego legata Juliana Cesariniego. Ten usilnie namawiał krĂłla do rozpoczęcia nowej wojny z Turcją, obiecując pomoc floty burgundzkiej i weneckiej, co okazało się obietnicą bez pokrycia. Młody krĂłl w szponach Cesariniego i Oleśnickiego zerwał korzystny rozejm, po czym w 1444 roku poprowadził przeciw Turcji Ĺşle przygotowaną krucjatę chrześcijańską, złoĹźoną z ok. 25 tys. wojsk węgiersko-polsko-włoskich, ktĂłra skończyła się klęską i śmiercią Władysława III 10 listopada w bitwie pod Warną nad Morzem Czarnym. Przez Watykan Polska straciła krĂłla i Węgry. Od tej pory Watykan często namawiał Polskę do wojny z Turcją. Obiecywał pomoc finansową, jednak często rzucał nam ochłapy albo nic nie dawał . Wykorzystywał bezwstydnie naszą religijność, jak rĂłwnieĹź i naiwność. Za nazywanie Polski „przedmurzem chrześcijaństwa” Polska miała walczyć z Turkami, co leĹźało w interesie Państwa Kościelnego, gdyĹź wojny polsko-tureckie odsuwały niebezpieczeństwo tureckie od granic Państwa Kościelnego i państewek włoskich. W marcu 1683 roku Turcja uderzyła na Austrię. Dzięki staraniom papieĹźa Innocentego XI 1 kwietnia 1683 roku Polska i Austria zawarły przymierze przeciwko Osmanom, ktĂłrego gwarantem był papieĹź. Po trzech miesiącach walk austriacko-tureckich, 14 lipca armia wielkiego wezyra Kara Mustafy obległa Wiedeń. Cesarz rzymsko-niemiecki (austriacki) – pupilek papieĹźy Leopold I Habsburg zwrĂłcił się do krĂłla Polski Jana III Sobieskiego z błaganiem o pomoc w walce z najazdem tureckim, z ktĂłrym siły HabsburgĂłw i Rzeszy Niemieckiej nie mogły same sobie poradzić. Armia polska pospieszyła na pomoc. 12 września 1683 pod Wiedniem doszło do bitwy między wojskami polsko-austriacko-niemieckimi pod dowĂłdztwem krĂłla polskiego Jana III Sobieskiego a armią Imperium Osmańskiego pod wodzą Kara Mustafy, ktĂłra zakończyła się klęską TurkĂłw. Od tej pory Turcja przestała stanowić zagroĹźenie dla chrześcijańskiej części Europy. Do dziś dnia Polacy cieszą się z tego wielkiego zwycięstwa. Jednak okazało się ono nieszczęściem dla Polski. Wspierana przez papiestwo katolicka Austria z kaĹźdą nową dekadą rosła w siłę i postanowiła zniszczyć katolicką Polskę, w czym pomagała jej Stolica Apostolska – wszyscy kolejni papieĹźe. To katolicka Austria zainicjowała I rozbiĂłr katolickiej Polski, a więc 89 lat od wiktorii wiedeńskiej, kiedy to uratowaliśmy przy Ĺźyciu to obrzydliwe w dziejach całej Europy katolickie państwo HabsburgĂłw.

Ledwo pozbyliśmy się kłopotu z KrzyĹźakami (w 1525 r. zakonnicy zdradzili Kościół katolicki - przeszli na luteranizm, a Prusy Książęce stały się lennem Polski), a juĹź na karku mieliśmy nowego wroga – właśnie katolickich HabsburgĂłw, ktĂłrzy rządzili Austrią, Niderlandami, Hiszpanią, Czechami, Węgrami i dużą częścią Włoch (KrĂłlestwo Obojga Sycylii) oraz całą Amerykę Łacińską. Potężni Habsburgowie byli katolikami więc Watykan wszedł w specjalny sojusz z nimi. Tak jak przedtem popierał wroga Polski – KrzyĹźakĂłw, tak teraz papieĹźe popierali nowych naszych wrogĂłw – HabsburgĂłw, ktĂłrych celem był podporządkowanie sobie Polski przez małżeństwa HabsburĹźanek z krĂłlami polskimi (Kazimierz Jagiellończyk, Zygmunt August, Zygmunt III, Władysław IV, Michał Korybut Wiśniowiecki i August III), co z biegiem czasu przybrało chęć podporządkowania sobie Polski lub jej wchłonięcia.

Jak już wspomnieliśmy, Polska nie miała prawa prowadzić własnej polityki zagranicznej. Musiała być ona podporządkowana polityce Watykanu, która bardzo często była sprzeczna z polską racją stanu. Na przykład, w 1526 roku zmarł król Czech i Węgier Ludwik II Jagiellończyk. W polskim interesie było, aby na tronie węgierskim zasiadł ktoś, kto będzie przychylnie i pokojowo nastawiony do Polski. Dla Polski taką osobą był wojewoda siedmiogrodzki Jan Zapolya (1487-1540), syn Stefana Zypolyi i piastowskiej księżniczki Jadwigi cieszyńskiej (w 1539 roku Zapolya poślubił Izabelę Jagiellonkę), a poza tym przywódca stronnictwa antyhabsburskiego na Węgrzech. I tak się stało. Węgierskie zgromadzenie szlacheckie w październiku 1526 roku wybrało go na następcę Ludwika II Jagiellończyka. Habsburgowie chcieli jednak zawładnąć Węgrami. Podkupili więc część magnatów, którzy obwołali w grudniu 1526 roku królem Węgier arcyksięcia austriackiego Ferdynanda Habsburga. Na Węgrzech wybuchła wojna domowa, a właściwie zbrojna interwencja Habsburgów w tym kraju. Polacy poparli Zypolyę. Uzyskał on także pomoc ze strony sułtana tureckiego Sulejmana I, który był w wojnie z Habsburgami. Wówczas Habsburgowie rozpoczęli serię intryg skierowanych przeciw Polsce, także w Watykanie, przedstawiając nas jako sprzymierzeńców muzułmańskiej, czyli antychrześcijańskiej Turcji.

Do ponownego zgrzytu w stosunkach polsko-watykańskich doszło po ucieczce z Polski do Francji krĂłla Henryka Walezego w 1574 roku. WĂłwczas nuncjusz apostolski w Polsce, biskup Vincenzo Lauro (Laureo), mając pełne poparcie na to Watykanu, do chwili wyboru nowego krĂłla w 1576 roku (Stefana Batorego), otwarcie i agresywnie agitował na rzecz osadzenia HabsburgĂłw na polskim tronie, co spowodowało duĹźe oburzenie w kraju, za jego wtrącanie się w wewnętrzne sprawy Polski, za prĂłbę narzucenia nam na krĂłla osobę wrogą polskiej racji stanu, a tym samym Polsce. Za panowania Stefana Batorego Watykan ponownie doprowadził do powaĹźnego zgrzytu w stosunkach z Polską. KrĂłl prowadził zwycięskie kampanie militarne z wrogą Polsce Moskwą. Chcąc uniknąć klęski car Iwan IV GroĹşny zwrĂłcił się o pomoc do Watykanu. Wierząc w naiwność Watykanu, jak pisze Jan Ĺťaryn w Encyklopedii historii Polski (t. 2, 1994): „zbałamucił” Rzym obietnicami ewentualnego przyjęcia katolicyzmu i udziału w lidze antytureckiej. Chwyciło. Watykan przez swego wysłannika Antonio Possevino wyraĹşnie skłaniał krĂłla do przerwania polskich działań przeciwko Moskwie, a następnie w trakcie rokowań polsko-moskiewskich w Jamie Zapolskim w styczniu 1582 roku działał na rzecz Rosjan. Iwan IV okpił Watykan, a Polska straciła okazję pełnego pokonania Rosji.

Po śmierci króla Stefana Batorego, w 1588 roku arcyksiążę Maksymilian Habsburg chciał zbrojnie zająć Kraków i koronować się na króla Polski. Uniemożliwiła mu to przegrana przez niego bitwa z wojskiem polskim pod Byczyną 24 stycznia. Tę klęskę z wielkim bólem przyjęła do wiadomości Stolica Apostolska.

Pamiętajmy zawsze o jednym: to właśnie katolicka Austria była inicjatorem I rozbioru katolickiej Polski! Nuncjusze apostolscy w Polsce pracowali w tym kierunku, bowiem interesy HabsburgĂłw były dla Watykanu waĹźniejsze od interesĂłw Polski, dlatego, Ĺźe to Austria była największą monarchią katolicką na świecie. Za wiedzą i zgodą papieĹźy byli oni agentami HabsburgĂłw. Niechlubny udział papiestwa w prĂłbie zajęcia tronu polskiego przez arcyksięcia Maksymiliana Habsburga, jak rĂłwnieĹź inne grzechy papiestwa wobec Polski, omawia książka historyka polskiego Czesława Nanke Z dziejĂłw polityki Kurii Rzymskiej wobec Polski 1587-89 (LwĂłw 1921), napisana w wyniku ekspedycji rzymskiej krakowskiej Akademii Umiejętności w latach 1910-12 i 1921. O wcześniejszej agenturalnej roli papiestwa w Polsce mĂłwi m.in. zachowany list nuncjusza apostolskiego w Polsce Giovenniego Commendone z 8 marca 1565 roku, w ktĂłrym pisał: „Poczytuję to za szczegĂłlniejsze szczęście, iĹź spełniając w tym kraju (tzn. w Polsce – M.K.) obowiązek mĂłj według rozkazĂłw ojca świętego, mogę zasłuĹźyć się cesarzowi i arcyksiążętom (tj. Habsburgom – M.K.). A wspomniany wyĹźej Nanke pisze, Ĺźe nuncjusz Vincenzo Lauro (1574-76) nie tylko pracuje z polecenia kurii watykańskiej na korzyść cesarza austriackiego, ale „posuwa się w tym tak daleko, Ĺźe skompromitowany musiał opuścić Polskę”.

W ogĂłle aĹź do upadku państwa polskiego w 1795 roku papiestwo działało prawie zawsze na szkodę Polski w zmowie z Habsburgami. Np. nuncjusz Mario Filonardi (1635-43) prowadził brudną działalność skierowaną przeciwko krĂłlowi Władysławowi IV, ktĂłry chciał prowadzić bardziej niezaleĹźną politykę. Kiedy w 1676 roku krĂłl Jan III Sobieski zawarł korzystny na ten czas dla Polski traktat z Turcją w Ĺťurawnie, partia habsburska w Polsce, kierowana przez nuncjusza w Polsce i „lokaja HabsburgĂłw” Francesco Martelli (1675-80), uznając cesarza Austrii jako swego protektora, organizowała zbrojny bunt przeciw „bezboĹźnemu Sobieskiemu” (Kazimierz Konarski Polska przed odsieczą wiedeńską Warszawa 1914). Następca Martelliego, kard. Opicjusz Pallavicini (1680-86), rĂłwnieĹź agent HabsburgĂłw, był nazywany wrogiem krĂłla Sobieskiego i jego „domowym szpiegiem HabsburgĂłw” (ks. Władysław Fabisz Wiadomość o legatach, ok. 1881). Za Jana III Sobieskiego doszło do jeszcze innego zgrzytu z Watykanem. Wynikł on ze sporu o nieuwzględnianie przez papieĹźy krĂłlewskich kandydatĂłw na godności kardynalskie. A trzeba przy tym pamiętać, Ĺźe kardynałowie do XX wieku byli niekoniecznie osobami duchownymi i często spełniali rolę dyplomatĂłw danego władcy. PapieĹźe odmawiali tego Polsce; nie chcieli mieć w Watykanie ludzi stojących na straĹźy polskiej racji stanu.

Wszyscy znaczący historycy polscy utrzymują, Ĺźe rządy SasĂłw (NiemcĂłw) w Polsce: Augusta II 1697-1733 i jego syna Augusta III 1733-63 przyczyniły się do politycznego, gospodarczego i kulturalnego upadku Polski. August II wciągnął Polskę do wojny północnej 1700-21, chociaĹź Polska nie miała w niej Ĺźadnego interesu bo nie była w niej stroną. Przyczyniła się ona do straszliwego zniszczenia kraju. Była to wojna między Rosją, Danią i Polską a Szwecją. ToteĹź kiedy w 1704 roku wojska krĂłla szwedzkiego Karola XII odniosły zwycięstwo nad Augustem II pod Pułtuskiem, zawiązała się konfederacja warszawska (16 lutego) przeciwko Augustowi II. 12 lipca 1704 roku odbyła się w Warszawie koronacja na krĂłla Polski urodzonego we Lwowie Polaka – Stanisława Leszczyńskiego, ktĂłry był bardzo światłym człowiekiem oraz troszczącym się o dobro Polski. WĂłwczas papieĹź Klemens XI zrobił coś, co nie miało nic wspĂłlnego z religią i dobrem Kościoła, a tylko brudną i antypolską polityką. Stanął po stronie Augusta II, tak jakby miał prawo do decydowania kto ma być krĂłlem Polski (Tadeusz Silnicki Dzieje papieĹźy : od początkĂłw Kościoła do czasĂłw dzisiejszych, t.2, Poznań 1997). 10 czerwca 1705 roku wydał brewe, w ktĂłrym zabronił udziału biskupĂłw polskich w koronacji Stanisława Leszczyńskiego, „pod karami odsądzenia od wykonywania obrządkĂłw biskupich i zakazu wstępu do kościoła”, oraz nakazał nuncjuszowi Julianowi Piazza doprowadzenie do aresztowania biskupa warmińskiego Andrzeja Chryzostoma Załuskiego, ktĂłry popierał Leszczyńskiego, i odesłania do Rzymu, gdzie musiał się tłumaczyć papieĹźowi ze swego polskiego patriotyzmu.

Nuncjusz w latach 1721-28 Vincenzo Santini tak nachalnie i bezwstydnie wtrącał się w wewnętrzne sprawy Polski, działając jawnie na szkodę naszego kraju, że Sejm Polski uznał, że naruszał on obowiązujące w Rzeczypospolitej prawa. Otoczono jego dom strażą marszałkowską, a papieża Benedykta XIII poproszono o jego natychmiastowe odwołanie z Polski. Wcześniej, bo w 1558 roku musiał opuścić Polskę nuncjusz Luigi (Alojzy) Lippomano, ze względu na groźby pod jego adresem za wtrącanie się w wewnętrzne sprawy Polski oraz za próbę wprowadzenia inkwizycji w Polsce.

Przez 19 lat przebywał w Polsce z pochodzenia Wenecjanin Jerzy Hieronim Maria Wojciech Laskarys (Lascaris), duchowny katolicki, ktĂłrego ojcem był Teodor XIII, potomek rodziny cesarskiej w Nicei (obecnie Turcja). Po ukończeniu studiĂłw teologicznych w Rzymie wstąpił do zgromadzenia teatynĂłw i pracował w Watykanie. W 1738 roku został skierowany do jedynego w Polsce klasztoru teatynĂłw we Lwowie. W 1741 roku dzięki poparciu księcia Michała Kazimierza Radziwiłła „Rybeński” został proboszczem parafii infułackiej w Ołyce na Wołyniu i w tymĹźe roku wyświęcony na tytularnego biskupa zenopolitańskiego; w 1754 roku uzyskał tytuł arcybiskupa teodozyjskiego. Zreformował Akademię Zamojską w Zamościu, czyniąc ją w większym stopniu wyĹźszą uczelnią. W 1748 roku Laskyrys został opatem żółkiewskim (Żółkiew k. Lwowa) oraz kanonikiem kapituły lwowskiej (do 1795 r.). W 1757 roku papieĹź Benedykt XIV wezwał go do Rzymu – do pracy w Watykanie. W 1763 roku został tytularnym patriarchą aleksandryjskim, później jerozolimskim. W 1767 roku Laskarys został członkiem powołanej przez papieĹźa Klemensa XIII watykańskiej kongregacji do spraw polskich, w ktĂłrej pełnił funkcję referenta i eksperta spraw polskich. Niestety, nie był w niej rzecznikiem spraw polskich, tylko watykańskich. Np. potępiał katolicką z ducha konfederację barską (1768-72), uwaĹźając, Ĺźe nie naleĹźy draĹźnić Rosji zajętej wojną z Turcją (Watykan popierał wszelkie poczynania antytureckie) i skłonił papieĹźa do milczenia wobec apelu konfederatĂłw (PSB, t. XVI). Interesy Watykanu zawsze brały gĂłrę nad wszystkim innym, nawet nad moralnością i zwykłym ludzkim współczuciem!

W 1772 roku spełniło się marzenie HabsburgĂłw i papiestwa: nastąpił I rozbiĂłr Polski z inicjatywy Austrii, po ktĂłrym miały przyjść rozbiory II w 1793 roku i III w 1795 roku, ktĂłre wymazały Polskę z mapy politycznej Europy. Oczywiście Austria była za słaba aby sama zniszczyć państwo polskie. Skumała się w celu zrealizowania tej zbrodni na katolickim narodzie polskim z protestanckimi Prusami i prawosławną Rosją. „Zamordowanie” katolickiej Polski wcale nie zmartwiło Watykanu, gdyĹź było ono zgodne z wielowiekową polityką Stolicy Apostolskiej wobec Polski i Austrii. Ukoronowaniem antypolskiego słuĹźalstwa papiestwa wobec HabsburgĂłw jest sławny i pełen niesławy – hańby dla papiestwa list papieĹźa Klemensa XIV do Marii Teresy, w ktĂłrym uspakaja „katolickie” sumienie cesarzowej Austrii, Marii Teresy, po jej udziale w zbrodni pierwszego rozbioru Polski, w ktĂłrym czytamy: „Najechanie Polski i jej podział były nie tylko rzeczą polityczną, lecz leĹźały w interesie religii i dla duchowej korzyści Kościoła było konieczne, aby dwĂłr wiedeński rozpostarł swe panowanie w Polsce o ile moĹźna najdalej” (Joachim Lelewel Historie de Pologne, t. 1, Paris 1844).

Niestety, taka jest prawda: papiestwo w sojuszu z Habsburgami-Austrią pracowało na zgubę państwa polskiego i swą działalnością przyczyniło się do upadku Polski!

Watykan nigdy nie przeprosił Polski za swĂłj współudział w zagładzie katolickiego państwa polskiego w latach 1772-1795. Nie uczynił tego nawet „polski” papieĹź Jan Paweł II w 2000 roku, kiedy przepraszał w imieniu Kościoła za jego grzechy wobec ludzkości popełnione w 20 wiekach istnienia Kościoła.

Patrząc na historię Polski i wielowiekową wrogą Polsce politykę Watykanu szereg historykĂłw uwaĹźało, Ĺźe Polska i narĂłd polski lepiej by na tym wyszedł, gdyby zwyciężyła myśl najpierw krĂłla Zygmunta Augusta, a następnie arcybiskupa gnieĹşnieńskiego i prymasa Polski Jakuba Uchańskiego (1502-1582) – myśl powstania polskiego Kościoła narodowego. KrĂłl Zygmunt August w 1555 roku wysłał w tej sprawie do papieĹźa Pawła IV (1555-59) kasztelana sandomierskiego Stanisława Maciejowskiego z prośbą o uzyskanie zgody Stolicy Apostolskiej na cztery podstawowe punkty, ktĂłre miałyby obowiązywać Kościół w Polsce: 1. słuĹźba BoĹźa odbywać się będzie w języku narodowym; 2. Komunia św. będzie udzielana pod dwoma postaciami; 3. zniesienie celibatu księży; pozwolenia na zwołanie soboru narodowego, poświęconego liturgii, dogmatom i innym spornym zagadnieniom. Paweł IV stanowczo odrzucił przedstawione postulaty. Jednocześnie natychmiast wysłał do Polski nuncjuszy Alojzego Lippomano, a potem Giovenniego Commendone, agenta HabsburgĂłw (nie chcieli oni powstania w Polsce Kościoła narodowego, bo to utrudniałoby im podporządkowanie sobie Polski, a następnie jej wchłonięcie przez Austrię), ktĂłrzy odciągnęli krĂłla od tego zamiaru. PowrĂłcił do tej myśli Jakub Uchański, arcybiskup gnieĹşnieński od 1562 roku. WĂłwczas papieĹź Pius V kategorycznie zabronił biskupom polskim brania udziału w synodzie narodowym gdyby taki został zwołany przez abpa Uchańskiego. Sprawa więc upadła. W obu planach polski Kościół narodowy nie miał całkowicie zerwać w papiestwem. Miał być Kościołem autonomicznym w ramach światowej wspĂłlnoty katolickiej. Gdyby powstał polski Kościół narodowy to nie byłyby wĂłwczas tak podległy i zaleĹźny od papieĹźy – od ich często antypolskiej polityki. RĂłwnieĹź Polacy Ĺźyjący poza granicami Polski nie ulegali by tak szybkiej asymilacji, bowiem nie byliby wchłaniani i wynaradawiani przez lokalne wspĂłlnoty katolickie. Faktem bowiem jest, wiara katolicka PolakĂłw przebywających na obczyĹşnie jest tym czynnikiem, ktĂłry najszybciej i najbardziej skutecznie wynaradawia PolakĂłw (Marian Kałuski Polonia katolicka w Australii Toruń 2010).

Oficjalna, zazwyczaj katolicka, historia papieży i ich powiązań z Polską przemilcza wielowiekową antypolską politykę Watykanu. Natomiast wymienia skwapliwie kilkunastu papieży, których życie związało z Polską albo mieli w swych biogramach wyraziste polskie epizody. Miało to miejsce począwszy już od XIII wieku. Podawane przez nią fakty są zazwyczaj pozytywne lub neutralne, które potwierdzają, że była także mała grupa papieży, którzy byli życzliwie nastawieni do Polski i Polaków.

W wydawnictwach tych czytamy (poza wspomnianymi juĹź faktami), Ĺźe przed upadkiem Polski w 1795 roku: papieĹź Honoriusz II (1124-30) erygował diecezję w Wolinie, ktĂłrą podporządkował metropolii gnieĹşnieńskiej; Innocenty IV kanonizował w 1253 roku biskupa krakowskiego Stanisława Szczepanowskiego; Urban IV, ktĂłry był papieĹźem w latach 1261-64, jako legat papieski przebywał w Polsce w latach 1247-48 i m.in. przewodniczył synodowi prowincjonalnemu we Wrocławiu, na ktĂłrym ogłosił statuty, ktĂłre zachowały się do naszych czasĂłw; podczas wychodzenia Polski z rozbicia dzielnicowego, Bonifacy VIII (1294-1303) wyraził zgodę na koronację Przemysława II na krĂłla Polski; „francuscy” papieĹźe Jan XXII (1316-34) i Benedykt XII (1334-42) poparli Polskę w sporze z KrzyĹźakami; Urban V (1362-70) zezwolił na załoĹźenie Akademii Krakowskiej; kiedy w 1399 roku krĂłlowa Jadwiga urodziła cĂłrkę, papieĹź Bonifacy IX polecił ją trzymać do chrztu w swoim imieniu, a w 1397 roku wyraził zgodę na erekcję wydziału teologicznego na Akademii Krakowskiej; Pius II (1458-64) jeszcze jako kardynał Enea Silvio Piccolomini uzyskał w 1457 roku poparcie papieĹźa Kaliksta III (1455-58) na biskupa warmińskiego, jednak wyboru tego nie uznał krĂłl Kazimierz Jagiellończyk, za jego sprzyjanie KrzyĹźakom; prawdopodobnie Piccolomini jako wysłannik antypapieĹźa Feliksa V (1439-49) przebywał w Polsce w latach 1444-45; Leon XIII (1513-21) udzielił pomocy finansowej na odbudowę twierdzy w Kamieńcu Podolskim na pograniczu polsko-tureckim oraz potwierdził w 1515 roku tytuł prymasa Kościoła polskiego dla arcybiskuĂłw gnieĹşnieńskich oraz nadanie im godności legata urodzonego – legatus natus; Juliusz II (1550-55) w 1555 roku mianował pierwszego nuncjusza apostolskiego (ambasadora) w Polsce – Alojzego Lippomano; Grzegorzy XIII w 1578 roku zatwierdził powstanie Akademii w Wilnie, ktĂłra odegrała tak wielką rolę w dziejach nauki polskiej do 1831 roku i ponownie, jako USB, w latach 1919-39; legatem papieskim w Polsce był w latach 1588-89 kard. Ippolito Aldobrandini, późniejszy papieĹź Klemens VIII (1592-1605), ktĂłry dobrze orientował się w stosunkach panujących w Polsce, do ktĂłrej odnosił się z wielką Ĺźyczliwością, w 1592 roku zatwierdził powstanie Akademii w Zamościu oraz chciał powierzyć naczelne dowĂłdztwo wojsk chrześcijańskich hetmanowi Janowi Zamojskiemu, jednak hetman nie przyjął tej propozycji (z papieĹźem tym związana jest anegdotyczny polonik: otóş późniejszy Klemens VIII będąc w 1588 roku legatem w Polsce polubił piwo z Warki koło Warszawy;. będąc papieĹźem zachorował i dręczony pragnieniem szepnął: „Piva di Warka”, a zgromadzeni przy łoĹźu chorego kardynałowie myśląc, Ĺźe papieĹź wzywa pomocy jakiejś świętej, zaczęli głośno się modlić: „Sancta Piva, ora pro eo” - „ Święta Piwo, mĂłdl się za nim!); Grzegorz XV (1621-23) wspierał finansowo wojnę Polski z Turcją, z tym Ĺźe pomagając Polsce, pomagał takĹźe Państwu Kościelnemu w zwalczaniu wspĂłlnego wroga; zanim Innocenty X (1644-1655) został papieĹźem, był wiceprotektorem Polski i odnosił się z wielką wyrozumiałością do spraw polskich; Aleksander VII (1655-67) udzielił pomocy Polsce w wojnie z protestancką Szwecją; w warszawskiej nuncjaturze za krĂłla Zygmunta III Wazy pracował przez trzy lata ks. Emilio Altieri, późniejszy papieĹź Klemens X (1670-76), ktĂłry wspierał finansowo wymierzone w Imperium Ottomańskie poczynania militarne krĂłla Jana III Sobieskiego; wspierał Klemensa X w tej akcji kard. Benedetto Odescalchi, następca Klemensa X jako Innocenty XI (1676-89), ktĂłry zwycięstwo odniesione przez krĂłla Jana III Sobieskiego nad Turkami pod Wiedniem w 1683 roku uznał za triumf Europy katolickiej i polecił wybić medal na cześć krĂłla polskiego; w latach 1660-68 nuncjuszem papieskim w Polsce był opat Antonio Pignatelli, późniejszy papieĹź Innocenty XII (1691-1700), ktĂłry jako nuncjusz w lipcu 1665 roku nuncjusz udzielił ślubu Janowi Sobieskiemu i Marii Kazimierze d’Arquien (znanej dziś jako krĂłlowa Marysieńka) i był zawsze Ĺźyczliwy dla krĂłla Jana III Sobieskiego, po ktĂłrego śmierci gościł w Rzymie wdowę Marię Kazimierę wraz z rodziną (krĂłlowa spędziła w Rzymie prawie 15 lat); Klemens XI (1700-21) był ojcem chrzestnym, a potem stałym opiekunem i protektorem wnuczki krĂłla Jana III Sobieskiego, Marii Klementyny Sobieskiej (1701-1735).

Wszystko to nie kompensuje jednak krzywd wyrządzonych Polsce przez Stolicę Apostolską na przestrzeni wieków, a szczególnie w okresie zaborów w latach 1795-1918. To był najtragiczniejszy dla Polaków okres w stosunkach polsko-watykańskich.

Aby zrozumieć lepiej politykę Watykanu wobec Polski w okresie porozbiorowym, musimy cofnąć się do antypolskiej działalności trzech ostatnich nuncjuszy apostolskich w Polsce: abpa Giovanniego Andrea Archetiego 1775-84, abpa Ferdinando Marii Saluzzo 1784-94 i Laurentiusa Litty 1794-95, jak rĂłwnieĹź do rewolucji francuskiej, wojen napoleońskich, kongresu wiedeńskiego i Świętego Przymierza. Antypolska działalność trzech ostatnich nuncjuszy apostolskich w Polsce pokaĹźe nam, jak bardzo niemoralną – całkowicie sprzeczną z nauką Chrystusa politykę uprawiał Watykan w stosunku do Polski w ostatnich dekadach jej istnienia i czego moĹźna było się spodziewać od niej po upadku państwa polskiego.

Archetti został nuncjuszem w Polsce w 1775 roku. Niestety, nie była to najlepsza nominacja dla Polski. Więcej, była wręcz tragiczna. Kraj nasz, po tragicznych latach panowania SasĂłw, potrzebował głębokich reform społeczno-polityczno-kościelnych. Nuncjusz Archetti nie tyle tych problemĂłw nie dostrzegał czy nie chciał dostrzegać, co raczej wykonywał ściśle polecania Stolicy Apostolskiej, ktĂłrej polityka wobec Polski niestety często w przeszłości była sprzeczna z polskim interesem narodowym. Archetti np. zwalczał zawzięcie projekty reform zawarte w Zbiorze praw sądowych kanclerza wielkiego koronnego Andrzeja Zamoyskiego (ktĂłry m.in. podwaĹźał tradycyjne przywileje duchowieństwa, szkodliwe dla państwa), przyczyniając się drogą przekupywania posłów do ich odrzucenia przez Sejm 1780 roku. Dążąc do zachowania przywilejĂłw Kościoła w dziedzinie oświaty, występował rĂłwnieĹź przeciw reformie szkolnictwa prowadzonej przez Komisję Edukacji Narodowej. Co więcej, abp Archetti działał w przymierzu z Rosją – ambasadorem rosyjskim w Warszawie Stackelbergiem na szkodę Polski i ogĂłlnie więcej dbał o Rosję i tamtejszych bardzo nielicznych katolikĂłw niĹź o sprawy polskie i wielki polski katolicyzm; po 1783 roku został przyjacielem carycy Katarzyny II. TakĹźe nuncjusz Ferdinando Marii Saluzzo działał na szkodę Polski, co potwierdzają pamiętniki Jakoba Johanna Sieversa, od grudnia 1792 do grudnia 1793 roku posła carycy Katarzyny II w Warszawie pt. Jak doprowadziłem do drugiego rozbioru Polski (Warszawa, 1992). Nuncjusz Litta był jeszcze gorszy od abpa Saluzzo. Był to takĹźe sługa Katarzyny II. Jego brat był admirałem floty rosyjskiej. Litta był wrogo nastawiony do Powstania Kościuszkowskiego 1794 i w czasie jego trwania współpracował z wywiadem rosyjskim i Prusakami. Pierwszy witał wkraczające do Warszawy wojska rosyjskie, potem przejmujące ją wojska pruskie.

Tak, wszyscy ostatni trzej nuncjusze apostolscy w Polsce pracowali na zgubę naszego kraju w sojuszu z Rosją, Prusami i Austrią. Przykład szedł do nich jednak z gĂłry. Rządzący Kościołem katolickim w latach 1775-1799, a więc juĹź po I rozbiorze Polski (1772) dokonanym przez katolicką Austrię, protestanckie Prusy i prawosławną Rosję, papieĹź Pius VI stosował wobec Polski i jej sąsiadĂłw politykę chwiejną i kunktatorską. Watykan zawsze trzymał z moĹźnymi tego świata i nie miało znaczenia to, Ĺźe ci moĹźni nie są katolikami i działają na szkodę jakiegoś państwa katolickiego – w tym wypadku Polski. Tak, gorzką prawda jest fakt, Ĺźe to Ĺźe Polska była duĹźym i waĹźnym krajem katolickim miał dla papieĹźy drugorzędne znaczenie. Liczył się tylko Kościół oraz jego interes i przywileje. W 1791 roku Pius VI wprawdzie uznał Konstytucję 3 Maja, ale pod warunkiem, Ĺźe dotychczasowe wielkie przywileje Kościoła katolickiego w Polsce, niekiedy nie służące Polsce i narodowi polskiemu, nie będą naruszone. W latach 1792-95 papieĹź i w ogĂłle Stolica Apostolska nie zrobili nic, aby powstrzymać likwidację państwa polskiego w 1795 roku. Powtarzam, Watykan nie zrobił nic, aby ratować przed upadkiem katolicką Polskę! Co więcej, w 1795 roku Pius VI potępił Powstanie Kościuszkowskie i nie zaprotestował przeciwko ostatecznemu rozbiorowi Polski przez Rosję, Austrię i Prusy, w 1796 roku zlikwidował nuncjaturę apostolską w Warszawie, a w 1798 roku, a więc zaledwie 3 lata (!) po ostatecznym rozbiorze Polski, uznał go oficjalnie, zawierając konkordat z Rosją, do czego doprowadził abpa Litta, ktĂłry po upadku Polski został nuncjuszem w Rosji, ktĂłrej przedtem słuĹźył w Warszawie.

Jak widzimy, Watykan ze stoickim spokojem, ale takĹźe z ukrywaną przed ogółem radością (!) przyjął upadek katolickiej Polski, a zawierając konkordat z Rosją uznał Polskę za trupa, za coś co juĹź nigdy nie powrĂłci na mapę polityczną Europy, ktĂłrej to wierze był wierny aĹź do 1918 roku. O dziwo! Jedynie muzułmańska (!) Turcja nigdy, tj. przez cały okres zaboru – czyli do 1918 roku, nie uznała likwidacji państwa polskiego, ktĂłre kiedyś dla Stolicy Apostolskiej było „przedmurzem chrześcijaństwa” i w 1683 roku uratowało przed Turkami jego ukochaną Austrię (wiktoria wiedeńska). Kiedy w początkach 1916 roku Roman Dmowski prowadził w Kurii Rzymskiej rozmowy w sprawie odbudowy niepodległej Polski, Ăłwczesny sekretarz stanu, kard. Pietro Gasparri ze śmiechem powiedział: „Polska niepodległa? AleĹź to marzenie, to cel nieziszczalny” (R. Dmowski Polityka polska i odbudowanie państwa Warszawa 1926).

Zwróćmy uwagę na jeszcze jeden jakĹźe wymowny fakt: Stolica Apostolska nie potępiła likwidacji katolickiego (!) państwa polskiego – przeciwnie, przyjęła ten fakt z nieukrywaną radością w kontaktach z zaborcami. Tymczasem ten akt był bardzo niesprawiedliwy z punktu widzenia moralnego i chrześcijańskiej nauki - odbierał Polakom prawo do posiadania własnej ojczyzny na polskiej ziemi. To najmniej martwiło papieĹźy. Jednak kiedy w 1870 roku doszło do upadku Państwa Kościelnego, ktĂłrego władcą był papieĹź, Ăłwczesny papieĹź Pius IX rzucił ekskomunikę na jego „zaborcĂłw”. A przecieĹź Państwo Kościelne było sztucznym państwem, nie mającym racji bytu – i to z wielu względĂłw. Tą ziemię nie zamieszkiwali jacyś ludzie narodowości kościelnej, ale Włosi, ktĂłrzy pragnęli istnienia jednego państwa włoskiego. A trzeba przy tym pamiętać, Ĺźe istniejące 1100 lat Państwo Kościelne w ogĂłle nie zdało egzaminu. Nie było przykładem tego jak powinno być rządzone państwo chrześcijańskie. Niestety, było, jak wszystkie inne Ăłwczesne państwa, tyranem gnębiącym i eksploatującym swoich obywateli, ktĂłrych traktowano jak jakiś śmieć, jak parobkĂłw, ktĂłrzy mieli pracować na luksusowe Ĺźycie papieĹźa i kardynałów w największym pałacu w Europie (zapominali co Pan Jezus mĂłwił o bogaczach). I tylko dlatego Włosi z Państwa Kościelnego nienawidzili to państwo i chcieli zjednoczonych Włoch. Tymczasem Pius IX depcząc wolę WłochĂłw, tak jak on i inni papieĹźe deptali wolę PolakĂłw, na realizatorĂłw tej woli WłochĂłw rzucił ekskomunikę, tak jak papieĹź Grzegorz XVI potępił w 1832 roku PolakĂłw walczących o wolną Polskę, nakazując im przy tym szacunek i wierność wobec zaborcy.

24 października 1795 roku Rosja, Austria i Prusy wymazały Polskę z mapy politycznej Europy, dokonując III i ostatecznego rozbioru Polski. Z mapy politycznej Europy zniknęło największe państwo łacińskiej (zachodniej) Europy. Rosja, Austria i Prusy stały się sąsiadami, a Rzesza Niemiecka po 1870 roku największą potęgą militarną, wierzącą jedynie w opancerzoną pięść. Wcześniej czy później Europa musiała stanąć w ogniu. Nastąpiło to latem 1914 roku, w którym w Europie wybuchła I wojna światowa.

Katastrofę tą przewidział znakomity i uczciwy historyk niemiecki, profesor uniwersytetu w Freibergu Karl von Rotteck (1775-1840), ktĂłry w swym dziele Allgemeine Geschichte (Historia powszechna; t. 1-9, Freiburg 1813-1827) napisał: „Upadek Polski oznajmił gromowym głosem cywilizowanemu światu całkowite obalenie rĂłwnowagi, zwycięstwo przemocy, a następnie zanik zupełny publicznego prawa. I jeĹźeli, według ciężko ważących słów Jana Muellera: BĂłg chciał wĂłwczas obnaĹźyć moralność wielkich, to przed myślicielem otwiera się wskutek tego ponura perspektywa na niekończoną pełnię cierpienia i na straszliwy szereg przewrotĂłw, ktĂłre stały się nieuniknione, aby w Ĺźyciu publicznym przewrĂłcić stan prawny. Niech Europa drĹźy przed skutkami, jakimi całemu systemowi politycznemu cywilizowanego świata zagraĹźa zniszczenie państwa, przedzielającego trzy wielkie mocarstwa militarne”.

BĂłg w pełni obnaĹźył moralność, czyli jej brak, m.in. w polityce Watykanu względem Polski. PapieĹźy, ktĂłrzy popierali rozbiory Polski, błogosławili je i do 1918 roku robili wszystko, aby nie odrodziło się państwo polskie, aby Polacy – katolicy polscy (!) byli posłusznymi poddanymi Austrii, protestanckich Prus/Niemiec i prawosławnej Rosji i w ostateczności zniknęli z grona ludĂłw Europy. Tego bardzo, a bardzo chciał Watykan i jego papieĹźe. Oczywiście, według nich, miało się to stać dla większej chwały Boga i dobra Kościoła katolickiego.

Swą niemoralną, bardzo, ale to bardzo daleką od nauki Chrystusa polityką sam dla siebie szykował jeśli nie całkowitą zgubę, to przyczynił się do wielkiego swego upadku moralno-politycznego i wielkiej dechrystanizacji w świecie katolickim, który to proces trwa po dziś dzień, w ostatnich dekadach nawet z wytężoną siłą (przez występującą w nim na wielką skalę pedofilię; Irlandia, kraj bardzo katolicki, który wysyłał misjonarzy na cały świat jeszcze w 1. połowie XX w., przechodzi dechrystanizację tak wielką, że seminaria duchowne świecą pustką i brakuje księży).

Pod koniec XVIII wieku lud francuski, podobnie jak kaĹźdy inny lud w katolickim świecie, miał dosyć nędzy i tyranii monarszo-kościelnej. 14 lipca 1789 roku lud paryski zdobył Bastylię. Tak rozpoczęła się wielka rewolucja francuska. Wobec antyrewolucyjnej postawy dworu i najazdu prusko-austriackiego na Francję w celu ratowania monarchii, lud obalił francuską monarchię i 22 września 1792 roku ogłosił Francję republiką. Rok wcześniej została ogłoszona konstytucja gwarantująca wszystkim obywatelom Francji rĂłwność wobec prawa. Monarchię wspierał Watykan i przegniły moralnie francuski Kościół katolicki, a to dlatego, Ĺźe biskupi francuscy (139 diecezji) naleĹźeli do klasy magnackiej. Nawet krĂłl nie miał tego bogactwa co miał Kościół. Biskupi Ĺźyli w przepychu rĂłwnym krĂłlewskiemu, podczas gdy ich „owieczki” (wierni) często przymierali lub umierali z głodu. Biskupi francuscy współrządzili z krajem, a np. kardynałowie A.J. Richelier (1585-1642) i J. Mazarin (1602-1661) mieli Francję w swoich rękach. Stąd terror rewolucyjny nie ominął Kościoła. A co ciekawe to to, Ĺźe, jak pisze ks. prof. JĂłzef Umiński w swej Historii Kościoła (t. 1-2, Opole 1960), „Kościół we Francji w czasie rewolucji otrzymał najwięcej ciosĂłw od własnych wiernych”. Katolicy francuscy zmiaĹźdĹźyli wielkie wpływy i potęgę Kościoła francuskiego. W procesie tym brali udział nawet niektĂłrzy biskupi, jak np. biskup Maurycy Talleyrand czy biskup bazylejski Jean-Baptiste Gobel, ktĂłry był jednym z autorĂłw Konstytucji cywilnej dla kleru oraz konsekratorem kilku biskupĂłw konstytucyjnych, a od 27 marca 1791 roku pełnił funkcję konstytucyjnego arcybiskupa ParyĹźa, co stało się powodem jego suspendowania przez papieĹźa Piusa VI.

W listopadzie 1799 roku władzę we Francji przejął Napoleon Bonaparte (1769-1821), zwycięski wĂłdz armii francuskiej w wojnie z Austrią 1796-97 i z Anglikami w Egipcie w 1798 roku. W latach 1799-1804 sprawował władzę jako pierwszy konsul Republiki Francuskiej, a w latach 1804-15 jako cesarz FrancuzĂłw; był rĂłwnieĹź prezydentem (1802-1805) i krĂłlem Włoch (1805-14), w skład ktĂłrych w latach 1809-15 wchodziły ziemie Państwa Kościelnego. Okres sprawowania władzy przez Napoleona od 1803 roku, czyli od zerwania pokoju w Amiens i wypowiedzenia Francji wojny przez Wielką Brytanię, był okresem tzw. wojen napoleońskich, ktĂłre obecnie w historiografii zachodniej coraz częściej nazywane są „wojnami Koalicji”, poniewaĹź faktycznie zostały one narzucone Napoleonowi przez kolejne koalicje antyfrancuskie (Anglia, Prusy, Austria, Rosja). Wojny te – dzięki talentom dowĂłdczym Napoleona początkowo zwycięskie, zakończyły się przegraną Francji – inwazją Francji w 1814 roku, połączoną z abdykacją Napoleona. Polacy, licząc na to, Ĺźe Francja odbuduje niepodległą Polskę, popierali Napoleona. Po stronie Francji walczyły legiony polskie. I rzeczywiście, w 1806 roku wielki wĂłdz francuski pobił PrusakĂłw i z ziem polskich zaboru pruskiego utworzył w lipcu 1807 roku Księstwo Warszawskie, do ktĂłrego, po wojnie z Austrią, została włączona znaczna część zaboru austriackiego. W Watykanie przyjęto tą wiadomość z wielkim bĂłlem - jako dopust boĹźy.

Napoleon upadł, ale niektóre jego reformy żyją po dziś dzień i to na całym świecie, a sama rewolucja francuska przyczyniła się pośrednio do powstania w wielu krajach Europy nowego stylu myślenia i do walki o wyzwolenie narodowe w Polsce, Belgii, we Włoszech i na Bałkanach. Prawda, rewolucja francuska mocno uderzyła w Kościół francuski. Ale on na to ciężko sobie zapracował! Kwestią otwartą jest czy była ona w rękach Szatana, czy aktem sprawiedliwości Bożej. Ale o tym wie tylko Bóg.

Po upadku Napoleońskiej Francji z inicjatywy Rosji, Anglii, Austrii i Prus został zwołany do Wiednia międzynarodowy kongres, zwany dzisiaj kongresem wiedeńskim, w celu dokonania zmian ustrojowych i terytorialnych w Europie. W kongresie, który odbywał się od września 1814 do 9 czerwca 1815 roku, wzięli udział przedstawiciele 16 większych państw europejskich. Sprawa Polski należała do najważniejszych punktów kongresu i decyzje w jej sprawie zostały przyjęte po zaciętych targach. Z ziem utworzonego przez Napoleona Księstwa Warszawskiego, Prusy otrzymały Wielkopolskę i departament bydgoski z Toruniem, Austria dostała okręg Wieliczki, a z reszty ziem utworzono Królestwo Polskie, połączone unią personalną z Rosją (car osobno był koronowany na króla Polski).

Z dużą pomocą prawosławnego cara Aleksandra I zostało przywrĂłcone Państwo Kościelne (Bp Wincenty Urban Ostatni etap dziejĂłw Kościoła w Polsce... Rzym 1966). Pytanie jest: za jaką cenę i czego spodziewała się w zamian Rosja? Bo przecieĹź wrogie katolicyzmowi prawosławie nie zrobiło tego bezinteresownie. - MoĹźna powiedzieć bez Ĺźadnego wahania, Ĺźe Rosja spodziewała się ze strony Watykanu nie popierania w niczym polskich katolikĂłw na ziemiach zaboru rosyjskiego. Petersburg nie zawiĂłdł się na Watykanie – na wszystkich papieĹźach panujących do 1918 roku.

26 września 1815 roku w Paryżu car Rosji Aleksander I, cesarz Austrii Franciszek I i król Prus Wilhelm III podpisali akt znany pod nazwą Święte Przymierze, którego istotą była wspólna walka z liberalizmem i ruchami rewolucyjnymi, zwalczanie dążenia do reform konstytucyjnych w swych krajach oraz obrona porządku politycznego, tzw. legitymizmu, ustalonego na kongresie wiedeńskim (1815). Nazwa Święte Przymierze przyjęła się ogólnie jako określenie sojuszu Rosji, Austrii i Prus, wzmocnionego obawą przed polskim ruchem niepodległościowym. Nie ulega wątpliwości, że była to słuszna obawa ze strony tych zbirów, rzekomo namaszczonych przez Boga (Kościół: każda władza pochodzi od Boga; Hitlera i Stalina też?!). Nie ulega bowiem wątpliwości, że m.in. polski problem i polski ruch niepodległościowy, który dawał znać o sobie nie tylko na ziemiach polskich, ale w całej Europie, sprawiał liczne problemy Wiedniu, Berlinowi i Petersburgowi i w ostateczności w sporym stopniu przyczynił się do upadku monarchii w Austrii, Niemczech i Rosji. Katolickich Habsburgów nareszcie diabli wzięli, a Austria stała się małym i nic nie znaczącym państwem w Europie.

Prawdą jest, Ĺźe Watykan – papieĹź Pius VII odmĂłwił podpisania aktu Świętego Przymierza, zaaprobował jednak zawarte w nim zasady, a więc, Ĺźe nigdy i w Ĺźadnej formie nie będzie popierał starań PolakĂłw do odbudowania niepodległej Polski. To miało być i było podziękowaniem Watykanu za przywrĂłcenie przez zaborcĂłw Polski Państwa Kościelnego i gwarancję, Ĺźe nikt ponownie nie targnie się na jego istnienie. Od tej chwili Watykan stał się, obok Rosji, Niemiec i Austrii, największym sojusznikiem tych państw, a przez to samo zaciętym wrogiem nie tylko nie tylko odrodzenia się państwa polskiego, ale takĹźe narodu polskiego, ktĂłry uwaĹźał za dopust boĹźy.

Dla papieĹźy waĹźniejszym było być władcą świeckim (papieĹźe byli władcami-krĂłlami Państwa Kościelnego) i noszenie na głowie aĹź potrĂłjnej korony (tiary) niĹź bycie namiestnikiem Chrystusa na ziemi i głosicielem Jego nauki. Tymczasem wola samych mieszkańcĂłw Państwa Kościelnego obaliła władzę papieĹźy w 1870 roku. I Ĺźadne państwo nie pospieszyło z pomocą Państwu Kościelnemu. Chyba jedynie chętna do jego obrony była grupa wojakĂłw polskich, a i zapewne dziwakĂłw. Jednego z nich, uczestnika Powstania Listopadowego 1830-31, za męstwo odznaczonego Złotym KrzyĹźem Virtuti Militari, następnie emigranta polskiego z Francji, Marcina Aleksandra Rojewskiego (1798-1880), ktĂłry w wieku 69 lat chciał zaciągnąć się do ĹźuławĂłw papieskich, w 1867 roku przyjął na audiencji prywatnej papieĹź Pius IX. Nazwałem go tu dziwakiem, gdyĹź chciał walczyć za instytucję, ktĂłra go osobiście potępiła w encyklice Cum primum papieĹźa Grzegorza XVI wydanej 9 czerwca 1832 roku za udział w Powstaniu Listopadowym. Oto „mądrość” wielu PolakĂłw, ktĂłra egzystuje po dziś dzień w odniesieniu do Kościoła i Watykanu.

Zaraz po kongresie wiedeńskim 1815 roku ruszyła całą parą antypolska współpraca między Watykanem a katolicką Austrią, protestanckimi Prusami/Niemcami i prawosławną Rosją, czyli brutalnymi okupantami ziem polskich. MoĹźna to nazwać swoistym ekumenizmem – bo bez Boga.

Przede wszystkim Pius VII uznał w 1818 roku narzucone ziemiom polskim przez zaborĂłw nowe granice diecezji i załoĹźenie metropolii warszawskiej w KrĂłlestwie Polskim (KongresĂłwce). Co więcej, jednego z kilku biskupĂłw polskich należących do targowiczanin i współorganizatora „sejmu hańby”, biskupa chełmskiego Wojciecha Skarszewskiego, ktĂłry w 1794 roku został skazany za zdradę prawomocnym wyrokiem sądu, lecz szubienicy uniknął, bo Kościuszko szantaĹźowany przez Kościół klątwą i błagany przez dwie kochanki biskupa (wg gen. Zajączka) - zamienił zdrajcy stryczek na doĹźywocie, mianował pierwszym arcybiskupem warszawskim i nadał mu godność prymasa „KongresĂłwki”, pomimo tego, Ĺźe Skarszewski nie miał juĹź święceń, bo mu je publicznie zdjęto przed planowaną egzekucją. Nie przeszkadzało to jednak Piusowi VII. Harmonijna współpraca Watykaniu z Rosją była waĹźniejsza od takich „drobiazgĂłw”.

Muszę tu zrobić małą dygresję zanim szerzej omĂłwimy współpracę Watykanu z zaborcami. Otóş uwaĹźam, Ĺźe chyba nie ma na całym świecie bardziej zakłamanej historii jak historia Kościoła polskiego i polsko-watykańskich stosunkĂłw. Np. do znudzenia słyszymy biskupĂłw mĂłwiących i historykĂłw katolickich piszących, Ĺźe „Kościół polski był zawsze z narodem” (np. w liście pasterskim, skierowanym do wiernych w 2912 roku, arcybiskup białostocki Edward Ozorowski napisał, Ĺźe w Polsce katolicyzm związał się nierozerwalnie z patriotyzmem, a przez dziesięć wiekĂłw Kościół katolicki nieustannie bronił polskiej racji stanu). Tymczasem jest to monstrualne kłamstwo. Tysiące wiarygodnych dowodĂłw temu twierdzeniu zaprzecza. Jednak częściej przedstawia się niektĂłre sprawy wyjątkowo tendencyjnie (np. biogram biskupa Karola SkĂłrkowskiego w Polskim Słowniku Biograficznym czy sprawę encykliki Cum primum Grzegorza XVI w skądinąd bardzo ciekawej i wartościowej pracy bpa Wincentego Urbana Ostatni etap dziejĂłw Kościoła w Polsce przed nowym tysiącleciem. 1815-1965 Edizioni Hosianum Rzym 1966), albo po prostu przemilcza. Oczywiście, ku większej chwale Boga. Biskupi i historycy polscy budują więc wiarę i wierność PolakĂłw Kościołowi na kłamstwie! I jeszcze jedno. Wydanie mojej książki Jan Paweł II. Pierwszy Polak papieĹźem (Melbourne 1979) sfinansowali całkowicie księża polscy w Australii. Byli jednak księża, jak np. rektor Polskiej Misji Katolickiej w Australii, ktĂłrzy uwaĹźali, Ĺźe o pewnych sprawach nie powinienem pisać, gdyĹź czytelnicy mogą ich nie zrozumieć i błędnie interpretować, ze szkodą dla Kościoła. A przecieĹź sam „polski” papieĹź mĂłwił, Ĺźe: tylko prawda moĹźe nas wyzwolić. Chcę wierzyć, Ĺźe mĂłwił to szczerze. Poza tym jest rĂłwnieĹź takie powiedzenie: tylko prawda jest ciekawa. UwaĹźam, Ĺźe jest bardzo niemoralne, wręcz rasistowskie twierdzenie, Ĺźe na stosunek Watykanu do sprawy polskiej w okresie zaborĂłw czy postawy papieĹźa Piusa XII wobec cierpienia PolakĂłw i Kościoła polskiego podczas II wojny światowej naleĹźy patrzeć przez pryzmat tego, Ĺźe „PapieĹź musi się troszczyć o losy całego Kościoła Chrystusowego na ziemi” (m.in. bp Urban, jw, str. 56, bo to bardzo często powtarzane twierdzenie). Znaczy ono ni mniej ni więcej tylko tyle, Ĺźe Kościół zezwalał na prześladowanie i zabijanie PolakĂłw, aby inne Kościoły czy katolicy nie ucierpieli. To czysty i obrzydliwy rasizm! Tym bardziej, Ĺźe to usprawiedliwienie w całej historii Kościoła zostało zastosowane jedynie wobec PolakĂłw. A to dlatego, Ĺźe Watykan w najnowszej swej historii nigdy tak bardzo nie skrzywdził Ĺźadnego narodu, jak skrzywdził PolakĂłw.

Zaraz po kongresie wiedeńskim Watykan najbardziej brutalny antypolski kurs prowadził w zaborze austriackim w ścisłej współpracy z Wiedniem. Najlepiej to widać na przykładzie katolickiej, a więc polskiej, archidiecezji lwowskiej. JuĹź w 1815 roku arcybiskupem metropolitą lwowskim mianowany został Andrzej Alojzy Ankwicz (1774-1838), syn targowiczanina JĂłzefa, ktĂłry był płatnym agentem rosyjskim i na sejmie grodzieńskim w 1793 roku pierwszy podpisał traktat II rozbioru Polski (jako zdrajca został powieszony w czasie powstania kościuszkowskiego), jak pisze delikatnie bp Wincenty Urban (j.w.) „Polakom niechętny”, a bardziej poprawna opinia powinna brzmieć: obrzydliwy pachołek Wiednia, renegat, wrĂłg Polski, PolakĂłw i wszystkiego co polskie. Po jego odejściu w 1833 roku, kolejnymi arcybiskupami lwowskimi zostali mianowani przez Watykan Niemcy austriaccy: Franciszek Luschin (1833-34), Franciszek Pisztek (1836-46, nie znał nawet języka polskiego) i zgermanizowany Czech Wilhelm Wacławiczek (1847-48). Podobnie było w diecezji tarnowskiej, gdzie Watykan z Wiedniem osadzili na stolcu biskupim takĹźe NiemcĂłw: Grzegorza Zieglera (1822-27), Ferdynanda Chotka (1831-32) i Franciszka Piszteka (1832-36).

W ogĂłle w planach Watykanu i Wiednia było mianowanie na biskupĂłw w Galicji wyłącznie NiemcĂłw, jednak ten plan okazał się być nierealny w diecezjach, gdzie katolikami byli wyłącznie Polacy i wobec zaprzestania przez Wiedeń brutalnej polityki germanizacyjnej w Galicji, ktĂłra po 80 latach okupacji okazała się totalnym fiaskiem oraz pod naporem domagania się przez PolakĂłw większych praw. W lepszej sytuacji pod tym względem były Niemcy. Na Warmii i Pomorzu, gdzie oprĂłcz katolikĂłw polskich mieszkało trochę katolikĂłw niemieckich. Stąd Watykan z Prusami/Niemcami obsadzał w latach 1795-1945 diecezję warmińską wyłącznie Niemcami (w latach 1551-1795 biskupami warmińskimi byli wyłącznie Polacy). W diecezji chełmińskiej po Polaku Franciszku Rydzyńskim (1795-1814), po długim wakansie, biskupem został polski Niemiec, lojalny wobec zaborcy Ignacy Stanisław Mathy, a od jego śmierci w 1832 do 1926 roku biskupami byli wyłącznie Niemcy. Trudniej dla PrusakĂłw i Watykanu było obsadzanie Niemcami tak bardzo polskiego arcybiskupstwa gnieĹşnieńskiego, połączonego unią z arcybiskupstwem poznańskim od 1821 roku, ktĂłrego biskupi byli od 1417 roku prymasami Polski. Ale i tutaj Watykan i Berlin nie dawali za wygraną. Idąc na rękę Bismarckowi Watykan w 1886 roku zmusił od 1866 roku arcybiskupa gnieĹşnieńsko-poznańskiego Mieczysława LedĂłchowskiego do zrezygnowania i na jego miejsce mianował Niemca, Juliusza Dindera (1886-1890). Spowodowało to duĹźe oburzenie zawsze patriotycznie nastawionych Wielkopolan, co zmusiło papieĹźa Leona XIII do ponownego mianowania Polaka na arcybiskupstwo gnieĹşnieńsko-poznańskie i tak juĹź pozostało do końca zaboru. W 1821 roku papieĹź Pius VII idąc na rękę Prusakom oderwał od polskiej metropolii gnieĹşnieńskiej należącą do niej od 1000 roku jako sufragania pełną PolakĂłw-katolikĂłw diecezję wrocławską i podporządkował ją bezpośrednio Stolicy Apostolskiej. Biskupi wrocławscy (wszyscy Niemcy), a szczegĂłlnie Jerzy Kopp (1887-1914) i Adolf Bertram (1914-45), z błogosławieństwem Watykanu, prowadzili akcję germanizacyjną wobec ludności polskiej (Bertram zmarł w lipcu 1945 r. w Czechach i tam był pochowany; w 1991 roku „patriotyczny” Kościół polski, chcąc przypodobać się Niemcom, sprowadził szczątki tego polakoĹźercy i pochował w katedrze wrocławskiej!). W Rosji nie było katolikĂłw rosyjskich, stąd biskupi musieli być Polakami, chociaĹź watykańskiemu sekretarzowi stanu w latach 1887-1903 Marianowi Rampolli świtała myśl obsadzania wszystkich polskich diecezji katolickich w zaborze rosyjskim duchownymi z Zachodniej Europy.

Ustanowiony przez Watykan w 1417 roku tytuł prymasa Polski przysługiwał urzędującym arcybiskupom gnieĹşnieńskim i miał na celu podkreślenie ich pierwszeństwa w polskim episkopacie, do ktĂłrego naleĹźeli biskupi diecezji, ktĂłre zagarnęła Austria podczas rozbiorĂłw Polski (Galicja). Aby przekreślić jakiekolwiek powiązania biskupĂłw galicyjskich z polskim Kościołem, Watykan i Wiedeń ustanowili w 1817 roku tytuł prymasa Galicji, ktĂłry przysługiwał katolickim arcybiskupom lwowskim: renegatowi Andrzejowi Ankwiczowi, a po nim niemieckim biskupom Lwowa: Luschinowi, Piszetekowi i Wacławiczkowi. Z chwilą ponownego mianowania PolakĂłw na lwowską stolicę arcybiskupią tytuł ten przestał obowiązywać. Jedynie podczas rewolucyjnej Wiosny LudĂłw w 1848 roku Wiedeń z Watykanem „na złość Polakom” (Urban, jw.) przyznali ten tytuł unickiemu metropolicie lwowskiemu Michałowi Lewickiemu, ktĂłry, jako wierny pachołek Wiedna, był wrogiem PolakĂłw, ignorując fakt, Ĺźe unitĂłw było w Galicji mniej niĹź katolikĂłw (PolakĂłw). Podobnie było w zaborze rosyjskim. Tutaj Watykan z caratem, aby przekreślić jakiekolwiek powiązania biskupĂłw KrĂłlestwa Polskiego z polskim Kościołem, papieĹź Pius VII nadał w 1818 roku arcybiskupowi warszawskiemu tytuł prymasa KrĂłlestwa Polskiego, ktĂłry jednak po Powstaniu Listopadowym 1830-31 został zaniechany. Natomiast związany z arcybiskupstwem gnieĹşnieńskim tytuł prymasa Polski nie został zniesiony, jednak wydano zarządzenie, aby go w ogĂłle nie uĹźywać.

Właśnie Powstanie Listopadowe 1830-31, czyli walka zbrojna z Rosją o wolne państwo polskie, stała się okazją do okazania pełnej lojalności Watykanu wobec Rosji – zaborcy rosyjskiego i to w bardzo waĹźnej sprawie dla caratu.

Powstanie zostało utopione w morzu krwi i zwycięska Rosja – zgodnie z tradycją barbarzyńskiego Wschodu - przystąpiła do mszczenia się, do jeszcze większego prześladowania PolakĂłw. W swej antypolskiej wściekliĹşnie poprosiła Watykan o potępienie powstania. UsłuĹźny jej papieĹź Grzegorz XVI dnia 9 czerwca 1832 roku wydał encyklikę Cum primum, w ktĂłrej potępił Powstanie Listopadowe jako podstępny akt nieposłuszeństwa i bunt przeciwko legalnej władzy rosyjskiego cara. Dokument napominał biskupĂłw polskich, aby bezwzględnie poddali się woli i władzy cesarskiej, nakładał teĹź obowiązek odpowiedniego poinstruowania kleru i nakłaniania do posłuszeństwa wiernych wobec prawowitej władzy pochodzącej od Boga.

Akt potępienia Powstania Listopadowego wpisuje się w ogĂłlnoeuropejską perspektywę sprawowania władzy, nakreśloną przez kongres wiedeński. PapieĹź był nie tylko autorytetem moralnym i duchowym przywĂłdcą. Jako jeden z europejskich monarchĂłw — władca Państwa Kościelnego, zawarł w swym dokumencie wykład uznanych zasad pokongresowych: niechęć do rewolucji, głębokie przekonanie o BoĹźym pochodzeniu władzy (nawet prawosławnego cara) i legitymizm, co zaś za tym idzie w praktyce - bezwarunkowe poddanie ludu władzy zwierzchniej (Internet: Muzeum Historii Polski).

Wydanie tak podłej encykliki wywołało powszechne oburzenie wśród Polaków, co odbiło się także echem w polskiej literaturze romantycznej. W II akcie Kordiana Juliusz Słowacki nakreślił cyniczny dialog pomiędzy Papieżem, Kordianem i Papugą:

"No, mĂłj synu, idĹş z Bogiem, a niechaj wasz narĂłd
Wygubi w sobie ogniów jakobińskich zaród,
Niech się weĹşmie psałterza i radeł i sochy…
(…)
Na pobitych Polaków pierwszy klątwę rzucę".

To wielkie polskie oburzenie doszło oczywiście do Watykanu. Toteż kiedy w 1837 roku przebywał w Rzymie hrabia Władysław Zamoyski i doszło do jego spotkania z papieżem, Grzegorz XVI usprawiedliwiał się mu, że został wprowadzony w błąd.

Prawda jest jednak taka, Ĺźe Grzegorz XVI wcale nie był wprowadzony w błąd. On bardzo dobrze wiedział co robi. Antypolskiej encykliki Cum Primum nie napisał sam i nie napisał jej w pośpiechu – na przysłowiowym kolanie. Przeciwnie, bp. Urban pisze, Ĺźe tekst encykliki przed jej ogłoszeniem papieĹź dał do sprawdzenia posłowi rosyjskiemu w Watykanie, Grzegorzowi Gagarinowi i zgodził się na wszystkie poprawki uczynione przez posła (Urban, jw.). Grzegorz XVI, tak jak kaĹźdy inny papieĹź, nie prowadził i nie prowadzi sam polityki zagranicznej Watykanu. Ta działalność naleĹźy do sekretarza stanu, a tą pierwszą po papieĹźu osobą w Państwie Kościelnym/Państwie Watykańskim mianuje sam papieĹź. Wybierał i wybiera na to stanowisko osobę, ktĂłrą moĹźemy śmiało nazwać jego przyjacielem, człowiekiem, z ktĂłrym ma wspĂłlne myśli i wspĂłlny język oraz wspĂłlne cele, osobą, do ktĂłrej ma całkowite zaufanie. To co mĂłwił czy mĂłwi, robił czy robi sekretarz stanu to tak jakby to mĂłwił czy mĂłwi i robił czy robi sam papieĹź. Dlatego Ĺźaden papieĹź nigdy nie był wprowadzony w błąd przez swego sekretarza stanu.

Grzegorz XVI świadomie prowadził antypolską politykę zgodną z załoĹźeniami Świętego Przymierza z 1815 roku i działalnością na tym polu jego poprzednikĂłw. W Watykanie nie wierzono, Ĺźe jeszcze kiedykolwiek będzie niepodległa i suwerenna Polska. Co więcej, nie tylko Ĺźe nie wierzono, Ĺźe kiedykolwiek odrodzi się państwo polskie, ktĂłrego ziemie okupowały trzy Ăłwczesne mocarstwa europejskie, ale po prostu nie Ĺźyczono sobie odrodzenia się Polski i dlatego robiono wszystko co było w ich mocy i na rękę zaborcom, aby myśl PolakĂłw o wolnej i suwerennej ojczyĹşnie nigdy się nie ziściła. Dlatego wszelkie polskie dążenia do odzyskania wolności Watykan traktował jako wystąpienia antyreligijne i rewolucje, burzące porządek polityczny ustanowiony przez Boga (!). Angielska (polska to przemilcza) internetowa Wikipedia podaje jeszcze jeden powĂłd potępienia Powstania Listopadowego przez Grzegorza XVI: papieĹź był oburzony tym, Ĺźe Polacy przez swoje powstanie uniemoĹźliwili carowi Mikołajowi I wysłanie wojska rosyjskiego do Francji w celu wsparcia tamtejszej reakcyjnej monarchii Karola X, obalonego w lipcu 1830 roku. Czyli Grzegorz XVI troszczył się bardziej losem obalonego reakcyjnego monarchy niĹź tym, Ĺźe Polacy – polscy katolicy są prześladowani przez prawosławną Rosję. I to jest prawdziwa geneza encykliki Cum Primum.

Nawet biskup Wincenty Urban w swej pracy (jw.) był zmuszony napisać: „Wiele Ĺźalu i bĂłlu zrodziła w sercu polskim znana encyklika Cum Primum z r. 1832 i w niejednym sercu osłabiła lub podwaĹźyła harmonijny stosunek do papiestwa... (a nawet) oziębiła w znacznym stopniu uczucia religijne wśrĂłd PolakĂłw”, ale zaraz potem przystąpił do obszernej obrony Grzegorza XVI, do usprawiedliwienia jego niemoralnego czynu. Nigdy w Ĺźyciu nie czytałem bardziej bałamutnego tekstu, w ktĂłrym jedno stwierdzenie zaprzecza drugiemu. Oczywiście jest tam o tym, Ĺźe „PapieĹź musi się troszczyć o losy całego Kościoła Chrystusowego na ziemi” i o tym, Ĺźe Grzegorz XVI był wprowadzony w błąd. Bp Urban w jednym miejscu zwala winę na sekretarza stanu, kard. Luigi Lamburschiniego, ktĂłry uwaĹźał, Ĺźe stłumienie powstania przez cara było całkowicie słuszne i winno być zwycięstwem „prawowitej władzy nad buntem” (czyli ten rzekomo chrześcijanin uwaĹźał, Ĺźe brutalna okupacja jednego kraju przez drugie jest moralna, bo okupant reprezentuje sobą prawowitą władzę – władzę od Boga!), podczas gdy w innym miejscu pisze, Ĺźe tekst układał Grzegorz XVI, „korzystając z rad Lamburschiniego”; w jednym miejscu pisze, Ĺźe rząd powstańczy nie starał się zdobyć zaufania Watykanu, co chyba naleĹźy rozumieć jako skargę na brak kontaktu władz powstańczych z Kurią Rzymską, a z drugiej, Ĺźe przybyły do Rzymu hr. Sebastian Badeni, ktĂłry miał Watykanowi wyjaśnić sprawy związane z powstaniem i poprosić o pobłogosławienie powstańcom, został przyjęty przez sekretarza stanu i Grzegorza XVI „ale nic nie zyskał”; pisze, Ĺźe pamięć o encyklice ciągle odświeĹźa przykre nastawienie, a w umysłach tendencyjnie nastawionych stanowi rzekomy argument dla wykazania niesprawiedliwego i nieĹźyczliwego podejścia Stolicy Apostolskiej ku Polsce, by dalej, usprawiedliwiając papieĹźa napisać: „Watykan oceniał powstanie listopadowe w świetle Ăłwczesnej doktryny i stosunkĂłw politycznych za bunt przeciw prawowitej władzy, za nielegalny i niemoralny”, ignorując fakt, Ĺźe właśnie taka postawa – polityka Watykanu była skrajnie niemoralna – sprzeczna z nauką Kościoła i krzywdząca narĂłd polski.

I jeszcze jedna sprawa: bp Urban robi z Lamburschiniego watykańskiego sekretarza stanu w chwili ogłoszenia encykliki Cum Primum, podczas gdy był nim od 10 sierpnia 1831 do 20 stycznia 1836 roku kard. Tommaso Bernetti (o czym wie Urban, bo pisze o nim), a Lamburschini był nim dopiero w latach 1836-46. A o zapatrywaniach politycznych Lamburschiniego bp Urban pisze następująco: „Jako sekretarz stanu nadał on pontyfikatowi Grzegorza XVI charakter zdecydowanie reakcyjny. Wielką sympatią darzył Austrię i jej kanclerza (Klemensa) Metternicha, rĂłwnieĹź zdecydowanego reakcjonistę”. Dodajmy tu, Ĺźe Metternich z Austrii, ktĂłrej był kanclerzem w latach 1815-48, uczynił kraj rządĂłw policyjnych, cenzury i reglamentacji wszystkich dziedzin Ĺźycia. Był znienawidzony przez ludy monarchii austriackiej i całej postępowej Europy jako uosobienie reakcji i tyranii; podczas rewolucji 1848 roku uratował swe Ĺźycie uciekając z Wiednia. Był zaprzysiężonym wrogiem wolnej Polski i PolakĂłw – strasznie gnębił PolakĂłw w Galicji. To on w 1846 roku zlikwidował wolną republikę KrakĂłw i miasto włączył do Austrii. – Takiego człowieka (Lamburschiniego) papieĹź Grzegorz XVI mianował watykańskim sekretarzem stanu! Co bez wątpienia dodatkowo nie czyniło Grzegorza XVI przyjacielem PolakĂłw – polskich katolikĂłw.

Ĺťe Grzegorz XVI nie był przyjacielem PolakĂłw – polskich katolikĂłw potwierdza niezbicie jego drugi skrajnie antypolski akt. Otóş w grudniu 1832 roku w ParyĹźu ukazał się utwĂłr poetycko-publicystyczny Adama Mickiewicza pt. Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego, skierowane szczegĂłlnie do emigrantĂłw po Powstaniu Listopadowym 1830-31. Jak pisze historyk literatury polskiej Zofia Stefanowska, Księgi są wybitnym dokumentem mesjanizmu, gdyĹź w zarysie dziejĂłw ludzkości pojętych jako wyzwalanie się ludĂłw spod władzy despotĂłw przez wcielenie w Ĺźycie polityczne i społeczne zasad chrześcijańskich – Polsce, ktĂłra zachowała ideały wiary i wolności, Mickiewicz przyznał rolę odkupicielską; rozbiory Polski porĂłwnane są do męki Chrystusa, a jej wyzwolenie do zmartwychwstania. Księgi przetłumaczone na wiele językĂłw, zdobyły wielką popularność, nie tylko za granicą, ale takĹźe w Polsce, gdzie były nielegalnie drukowane. Dzięki temu utworowi Mickiewicz stał się znany i sławny w Europie, spragnionej wyzwolenia ludĂłw ze szponĂłw tyranĂłw. Tymczasem dla Watykanu, ktĂłry bez Ĺźadnego zastrzeĹźenia – nawet natury moralnej! - popierał zaborcĂłw Polski, porĂłwnane rozbiorĂłw Polski do męki Chrystusa, a jej wyzwolenie do zmartwychwstania i popieranie przez Mickiewicza uniwersalnych praw człowieka drogą rewolucji, było nie do zaakceptowania. Dlatego Grzegorz XVI potępił w specjalnie wydanej bulli utwĂłr Mickiewicza.

Następne antypolskie posunięcie Grzegorza XVI to fakt, Ĺźe na Ĺźyczenie austriackiego kanclerza Metternicha i ambasadora rosyjskiego przy Watykanie B. Tatiszczewa, Grzegorz XVI usunął w 1835 roku z krakowskiej stolicy biskupiej jej biskupa Karola SkĂłrkowskiego. Jak czytamy w Polskim Słowniku Biograficznym: „Był to pierwszy biskup (polski), ktĂłry szedł w XIX w. na wygnanie za działalność polityczną przeciw rządowi rosyjskiemu, jedyny, ktĂłry był usuwany za zgodą Rosji i Rzymu”. Był wydalony z diecezji przez zignorowanie antypolskiej encykliki Grzegorza XVI, w ktĂłrej papieĹź napominał biskupĂłw polskich, aby bezwzględnie poddali się woli i władzy carskiej.

81-letni starzec Grzegorz XVI był schorowany i przysłowiowo jedną nogą w grobie (zmarł 1 czerwca 1846 r.), ale jeszcze kąsał PolakĂłw. Podczas rewolucji krakowskiej i rabacji chłopskiej w Galicji (styczeń-marzec 1846) 27 lutego 1846 roku wysłał list do biskupa tarnowskiego (na jej terenie doszło do rabacji) JĂłzefa Wojtarowicza z następującym napomnieniem: „Dowiedzieliśmy się z wielką przykrością, Ĺźe w kraju podległym Nam bardzo drogiemu Synowi Cesarzowi Austrii... przedsięwzięto szkaradny spisek przeciw NajwyĹźszej Władzy Najjaśniejszego Władcy... ktĂłry się dobrze zasłuĹźył Świętej Stolicy, ktĂłry podtrzymuje religię katolicką w swoich państwach... Przesyłamy ci ten list, być uczył swe owieczki z gorliwością większą świętej nauki posłuszeństwa, ktĂłre poddani winni stanowczo NajwyĹźszej Władzy, według nauki świętego Pawła i nakazu samego boskiego Pana Pasterzy... nie przestań nigdy upominać swego kleru, aby on pamiętał o swym powołaniu i... by czynił wszystkie wysiłki, aby odwieść chrześcijan tak słowem, jak przykładem od tych spiskĂłw zdradzieckich... i by ich uczył, Ĺźe wszelka władza od Boga pochodzi” (Juliusz GĂłrecki Rzym a Polska Warszawa 1936). – Biskup Wojtarowicz posłuchał papieĹźa i surowo napiętnował rabację chłopską. Biedak nie wiedział, Ĺźe była ona na rękę rządowi austriackiemu, gdyĹź zapobiegła wybuchowi antyaustriackiego powstania i dla biskupa skończyło się tym, Ĺźe na żądanie Wiednia został bez Ĺźadnych skrupułów odwołany przez papieĹźa z urzędu ordynariusza (P. Nitecki, jw.).

Na papieĹźu Grzegorzu XVI nie zakończyła się antypolska działalność Watykanu. Chyba największymi, obok Luigi Lambruschini’ego, wrogami Polski i narodu polskiego w 1000-letnich dziejach polsko-watykańskich byli długoletni watykańscy sekretarze stanu: Giacomo Antonelli (1848-76), Lodovico Jacobini (1880-87) oraz Mariano Rampolla (1887-1903). Na ogół nieprzychylny Polakom był rĂłwnieĹź następca Grzegorza XVI na Tronie Piotrowym Pius IX (1846-78). Podczas europejskiej rewolucji zwanej Wiosną LudĂłw w 1848 roku, w lutym tego roku przybył do Rzymu Adam Mickiewicz z zamiarem pozyskania papieĹźa Piusa IX dla włączenia się do walki o podstawowe prawa człowieka, aby stanął na czele ruchĂłw ludowych. Wezwał do tego Piusa IX podczas audiencji 25 marca 1848 roku. Niestety, Pius IX wolał stanąć po stronie reakcyjnych rządĂłw oraz gnębicieli narodu polskiego.

Nie miejsce tu na opisanie wszystkich krzywd jakich doznali Polacy ze strony Watykanu w okresie zaborów. Ograniczamy się więc do tych największych.

Kard. Antonelli, chociaĹź rzekomo chrześcijanin, był wyjątkowo ciemną postacią. Musiała to stwierdzić nawet Encyklopedia Katolicka (t. 1, KUL 1973) pisząc: „sprzeciwiał się włoskiemu ruchowi narodowemu oraz ruchom rewolucyjnym; stąd rĂłwnieĹź jego niechęć (to bardzo delikatnie powiedziane – M.K.) do PolakĂłw; sympatyzował z państwami konserwatywnymi; sprzeciwiał się reformom w Państwie Kościelnym; (...) w Ĺźyciu prywatnym uprawiał nepotyzm (protegowanie krewnych – M.K.), zgromadził teĹź ogromny majątek”. – Na czym mĂłgł się tak wzbogacić, jak nie przez korupcję! Antypolską encyklikę Grzegorza XVI usprawiedliwiano kłamliwie tym, Ĺźe papieĹź był wprowadzony w błąd. ToteĹź po wybuchu w zaborze rosyjskim Powstania Styczniowego 1863, Rząd Narodowy wysłał do Rzymu swego agenta dyplomatycznego, Gabriela Łuniewskiego, ktĂłry przywiĂłzł ze sobą adres Rządu Narodowego do papieĹźa Piusa IX. Jednak Watykan nie uznał Łuniewskiego jako dyplomaty i odmĂłwiono mu audiencji u papieĹźa. Co więcej, Pius IX uznał prawo caratu do stłumienia polskiej „rebelii” – jak nazwał nasze powstanie narodowe. Stłumienia, czyli utopienia w morzu krwi, zapominając, Ĺźe Ten, ktĂłrego był rzekomo namiestnikiem na ziemi, dał nam stanowcze przykazanie: „Nie zabijaj”. PapieĹź łamał to przykazanie, a z drugiej strony pokazał, Ĺźe tragiczny los PolakĂłw jest mu zupełnie obojętny, Ĺźe dla nas nie miał serca i litości. W tym samym czasie jego katechizm katolicki mĂłwił nam o uczynkach miłosiernych co do ciała, m.in.: „WięźniĂłw pocieszać” (byliśmy więźniami zaborcĂłw). Tymczasem wszyscy papieĹźe w okresie zaborĂłw uwaĹźali, Ĺźe zaborcy mają prawo nas więzić i nie mają obowiązku okazywać nam miłosierdzie!

Za kard. Jacobini śmiertelny wrĂłg PolakĂłw kanclerz niemiecki Bismarck, ktĂłry prowadził walkę z Kościołem i z Polakami w zaborze pruskim – Kulturkampf, otrzymał od papieĹźa Leona XIII Order Chrystusa z diamentĂłw i z serdecznym listem, a arcybiskupem gnieĹşnieńsko-poznańskim, czyli prymasem Polski, został w 1886 roku Niemiec, ks. Juliusz Dinder.

Cóż można powiedzieć i spodziewać się było po papieżu Leonie XIII (1878-1903), który, wbrew woli jego mieszkańców, pragnął przywrócić Państwo Kościelne i chociaż Włoch z urodzenia, liczył na to, że przez podlizywanie się Niemcom (Bismarckowi) i Austrii, państwa te wystąpią zbrojnie przeciw Zjednoczonemu Królestwu Włoch i restytuują Państwo Kościelne oraz papieżu, który poparł dla korzyści politycznych dla Watykanu Wielką Brytanię w walce ze zbuntowanymi katolikami irlandzkimi?! (John N.D. Kelly Encyklopedia papieży Warszawa1997).

W encyklice z 19 marca 1894 roku Leon XIII przypomniał biskupom polskim o obowiązku posłuszeństwa wszystkim trzem zaborcom naszego kraju: „Poddani winni panującym okazywać cześć i wierność, tudzieĹź jako Bogu przez ludzi krĂłlującemu, uległość nie tylko dla gniewu, ale teĹź dla sumienia... poddani powinni się stosować święcie do przepisĂłw państwa... w wierze świętej czerpiąc podnietę do wierności względem Państwa i monarchĂłw...”. Ten obowiązek posłuszeństwa PolakĂłw wobec zaborcĂłw powtĂłrzył papieĹź (św.) Pius X w encyklice z 3 grudnia 1905 roku, wydanej w czasie rewolucji 1905 roku, ktĂłra ogarnęła Rosję i KrĂłlestwo Polskie słowami: „Poddanych obowiązuje cześć i wierność swoim książętom tak jak Bogu” (J. GĂłrecki jw.).

Poleceniom obu papieży podporządkowali się tylko niektórzy biskupi polscy. Naród, pragnący niepodległego bytu, po prostu je zignorował. U wielu Polaków potęgowały one jedynie wrogość do Watykanu i Kościoła.

Sekretarzem stanu za Leona XIII był w latach 1887-1903 kard. Mario Rampolla, ktĂłry był po prostu diabłem w ludzkim ciele, człowiekiem od ktĂłrego po prostu buchała wściekła nienawiść do PolakĂłw. To w jego otoczeniu padła nawet myśl, aby w zaborze rosyjskim, gdzie było 15 diecezji katolickich, na Ĺźadną z nich i nigdy – nawet na arcybiskupstwo warszawskie! - nie powoływać Polaka na biskupa. O jego – kapłana Chrystusowego!!! - wyjątkowo obrzydliwym polakoĹźerstwie był zmuszony choć trochę w gorzkich słowach napisać nawet biskup Wincenty Urban we wspomnianej wyĹźej jego pracy, pisząc: „Kardynał Rampolla patrzył na bolesne i gwałtem przeprowadzone rozbiory Polski, jako na fakt dokonany, a PolakĂłw uwaĹźał za poddanych rozbiorcĂłw, nie wczuwając się wcale w losy gnębionego na wszelki sposĂłb i ciemiężonego narodu”. Nie tylko to, z głębi duszy nienawidził on PolakĂłw, czyniąc im najrozmaitsze świństwa (Urban, str. 98-101): np. nie uznawał narodowości polskiej biskupĂłw polskich, włączając np. biskupĂłw z zaboru austriackiego do nacji austriackiej, utrudniał im dostęp do papieĹźa, utrudniał pobyt pielgrzymĂłw polskich w Rzymie (np. zamĂłwione przez PolakĂłw miejsca w hospicjum św. Marty w Rzymie, przybyłych na obchody roku jubileuszowego, zostały oddane Niemcom, bez zawiadomienia o tym polskich pielgrzymĂłw), nie godził się na osobne przyjęcia PolakĂłw przez papieĹźa (np. przybyła do Rzymu w 1888 r. pielgrzymka z okazji jubileuszu 50-lecia kapłaństwa papieĹźa Leona XIII, dostała polecenie przyłączenia się do pielgrzymki francuskiej albo „pocałowania się w nos”), na polecenie Rampolli usunięto polskie podarunki w przeddzień otwarcia jubileuszowej wystawy, aby zwiedzający nie dowiedzieli się o tym, Ĺźe istnieje narĂłd polski.

Polscy protestowali przeciwko polakoĹźerstwu kard. Rampolli. Nic innego, jak właśnie ta antypolska polityka biurokratĂłw watykańskich ulegającym moĹźnym tego świata w sojuszu z amerykańskimi biskupami pochodzenia irlandzkiego (w walce z Anglikami Irlandczycy w Irlandii i USA zajmowali postawę proniemiecką) i niemieckiego, przyczyniła się na przykład do powstania w Ameryce Polskiego Kościoła Narodowego, ktĂłry na początku XX w. poparło aĹź 300 000 amerykańskich PolakĂłw. Jego załoĹźyciel ks. Franciszek Hodur, wstrząśnięty antypolskimi poczynaniami Watykanu, mĂłwił tym ludziom w 1903 roku: „Nie wierzymy w Rzym – wierzymy w Boga i Polskę”. Twierdził, Ĺźe „w walce o wyzwolenie państwowe Polski papieĹź jest wrogiem na rĂłwni z zaborcami i domagał się analogicznego traktowania Watykanu”. W 1898 roku papieĹź Leon XIII rzucił ekskomunikę na ks. Franciszka Hudora. Tylko za to, Ĺźe chciał być polskim katolikiem, Ĺźe miał odwagę zaprotestować przeciwko antypolskiej działalności Watykanu i Kościoła amerykańskiego. W tym wypadku Watykan przyznał się do swojej głupoty i 15 lutego 1992 w katedrze Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła w Scranton (USA) odbyło się NaboĹźeństwo gojenia ran , w czasie ktĂłrego odwołano ekskomunikę rzuconą przez papieĹźa Leona XIII na ks. Franciszka Hodura. W naboĹźeństwie wziął udział Ăłwczesny Przewodniczący Rady do spraw Jedności Chrześcijan kardynał Edward Cassidy.

W samym Watykanie brano powaĹźnie pod uwagę moĹźliwość buntu polskich katolikĂłw w samej Polsce przeciw antypolskiemu Watykanowi – czyli moĹźliwość oderwania się Kościoła polskiego od papiestwa juĹź w okresie Powstania Styczniowego 1863, a nawet trochę wcześniej. Arcybiskup warszawski Zygmunt Feliński (1862-83) zapewniał wĂłwczas zmartwiony taką moĹźliwością Watykan, Ĺźe Polsce schizma nie grozi, informując jednocześnie, Ĺźe „Duchowieństwo znajduje posłuch tylko o tyle, o ile jest patriotyczne i podziela powszechny pogląd na sprawę narodową...” (S. Cat-Mackiewicz). Watykan nie myślał jednak o zmianie orientacji politycznej, czyli o sojuszu z zaborcami Polski: Austrią, Niemcami i Rosją, a przez to o złagodzeniu swej antypolskiej postawy. Nienawiść do PolakĂłw była tam aĹź tak wielka, Ĺźe godzono się nawet z myślą zerwania narodu polskiego z rzymskim katolicyzmem. To, Ĺźe do tego nie doszło, zadecydowało odrodzenie się państwa polskiego w 1918 roku i... kult Maryjny PolakĂłw.

I pomyśleć, że kard. Rampolla - człowiek, który sobą reprezentował całkowite dno moralne, uważał się i uważany był przez papieża Leona XIII za chrześcijanina i był jego prawą ręką, w 1903 roku kandydował na papieża. Nie został nim przez oficjalny sprzeciw biskupa krakowskiego, kard. Jana Puzyny, w imieniu Austrii, która uważała go za skrajnego rusofila.

Prochy Rampolli spoczywają w bazylice - najważniejszej na świecie świątyni chrześcijańskiej - obok prochów apostoła, św. Piotra!

Watykan Leona XIII i zaborca austriacki sprezentowali nam również nacjonalizm ukraiński o skrajnie antypolskim obliczu.

Otóş zaborca austriacki, pielęgnując we własnym interesie starorzymskie powiedzenie „dziel i rządĹş” (divide et impera), w okresie rewolucji 1848 roku podburzył RusinĂłw w Galicji Wschodniej/Małopolsce Wschodniej przeciwko Polakom. Jednak antypolski ruch rusiński wymknął się z rąk Wiednia. Stał się ruchem moskalofilskim. Rusini galicyjscy zaczęli uwaĹźać się za... Rosjan (!) i ciążyć w kierunku carskiej Moskwy, do tego stopnia, Ĺźe zaczęli myśleć o porzuceniu unii (grekokatolicyzmu uznającego papieĹźa) i przejściu na rosyjskie prawosławie. Moskalofilizm był ruchem chłopskim i analfabetĂłw. Brakowało mu przywĂłdcĂłw – ludzi o znanych nazwiskach, przywĂłdcy, ktĂłry byłby w stanie pociągnąć za sobą masy. Watykan zaczął szukać kogoś znanego, kto mĂłgłby zachować Cerkiew grekokatolicką przy wierności Watykanowi. WśrĂłd RusinĂłw takiej osoby nie znaleĹşli. ZwrĂłcili się do księcia, a zarazem księdza Adama Sapiehy, ale ten czując się Polakiem odmĂłwił stania się renegatem. Jednak kurialistom watykańskim za cenę obietnicy grekokatolickiego lwowskiego stolca arcybiskupiego udało się pozyskać innego Polaka, młodego i chorobliwie ambitnego hrabiego Romana Szeptyckiego (1865-1944), syna cĂłrki największego komediopisarza polskiego, Aleksandra Fredry, a brata zasłuĹźonego generała Wojska Polskiego i w 1923 roku ministra spraw wojskowych Stanisława (1867-1950). Roman Szeptycki przeszedł na grekokatolicyzm i zmienił imię na Andrzej (apostoł Andrzej jest uwaĹźany za patrona prawosławia). Dopuścił się zdrady narodowej – za urząd stał się renegatem (największym polskim renegatem XX w.) i wyjątkowo zajadłym wrogiem Polski i PolakĂłw. W wieku zaledwie 34 lat został grekokatolickim biskupem stanisławowskim, a rok później arcybiskupem lwowskim. Chwyciło. Rusini, ktĂłrzy pod wpływem Szeptyckiego stawali się teraz Ukraińcami byli dumni, Ĺźe na ich czele stoi graf (hrabia) – jak go nazywali. Pozyskał RusinĂłw przez upodabnianie w liturgii i obrzędach Cerkwi grekokatolickiej do Cerkwi prawosławnej (przy jednoczesnym utrzymywaniu więzi z papiestwem). Ten rzekomy kapłan Chrystusa zamiast siać miłość człowieka do człowieka, siał wśrĂłd RusinĂłw nienawiść do PolakĂłw, co zaowocowało m.in. masowym mordowaniem PolakĂłw przez zdziczałe bandy ukraińskich grekokatolikĂłw podczas II wojny światowej. Gratulował Hitlerowi jego podbojĂłw, oferował swoją pomoc w budowaniu przez niego nowej Europy i popierał powstanie zbrodniczej ukraińskiej Dywizji SS Galizien, do ktĂłrej skierował „duchownych” na kapelanĂłw wojskowych. Dzisiaj ukraińscy nacjonaliści starają się w Watykanie o wyniesienie Szeptyckiego na ołtarze. I tradycyjne antypolski Watykan popiera je. W dniu beatyfikacji papieĹź Franciszek powinien ogłosić Szeptyckiego patronem renegatĂłw, polakoĹźercĂłw i nacjonalistĂłw-faszystĂłw. A biskupi „polscy” powinni tego dnia Świątyni Opatrzności BoĹźej w Warszawie dać drugie wezwanie: bł. Andreja Szeptyckiego.

Wyjątkowo nieprzychylna Polakom działalność Rampolli sprawiła, Ĺźe po jego upadku w 1903 roku Kościół polski w Galicji wysłał księcia (bo to wĂłwczas miało duĹźe znaczenie w Watykanie), księdza Adama Sapiehę do Watykanu, aby w otoczeniu dobrodusznego papieĹźa św. Piusa X pełnić funkcje doradcze w sprawach Kościoła Polskiego na terenie zaborĂłw. Była to realizacja pomysłu lwowskiego arcybiskupa obrządku ormiańskiego od 1902 roku i wielkiego patrioty polskiego JĂłzefa Teodorowicza (z ktĂłrym Sapiehę łączyła wieloletnia przyjaźń), by w Kurii Rzymskiej umieścić „ambasadora” spraw Kościoła polskiego.

Ks. Adam Sapieha poznał do szpiku kości antypolskie tendencje panujące w Watykanie, ktĂłre po śmierci Piusa X w 1914 roku odĹźyły na nowo za pontyfikatu Benedykta XV (1914-22), ktĂłrego sekretarzem stanu był nieprzychylny Polsce i Polakom Pietro Gasparri (1914-30). Dlatego nawet pod koniec I wojny światowej (1914-18) papieĹź Benedykt XV nie widział Polskę jako wolne państwo; namawiał Romana Dmowskiego, aby „kwestię polską” rozwiązał na drodze współdziałania politykĂłw polskich z Niemcami i Austro-Węgrami, a to oznaczało ewentualne istnienie jakiejś tam kadłubowej Polski (nie tylko bez ziem zaboru pruskiego, ale z dodatkowymi terenami polskimi z KrĂłlestwa Polskiego przyłączonymi do Niemiec) i całkowicie zaleĹźnej od Niemiec. A w chwili odradzania się państwa polskiego kard. Gasparri wspierał antypolskie posunięcia niemieckie (np. w czasie plebiscytu na GĂłrnym Śląsku) i antypolsko nastawionych UkraińcĂłw z Małopolski Wschodniej (np. działalność P. Genocchi’ego). I tylko dlatego, kiedy w 1918 roku odrodziło się jednak ku całkowitemu zaskoczeniu Stolicy Apostolskiej państwo polskie, biskup krakowski i wielki patriota polski Adam Sapieha był jednym z czołowych przedstawicieli Episkopatu Polskiego sprzeciwiających się konkordatowi Polski z Watykanem uwaĹźając, Ĺźe Kościół polski powinien być całkowicie niezaleĹźny od antypolskiego Watykanu, a jego prymasem winien być biskup warszawski. Postawa ta doprowadziła do konfliktu z nuncjuszem apostolskim w Polsce, Achillesem Rattim - m.in podczas pierwszego wspĂłlnego, powojennego zjazdu polskich biskupĂłw w GnieĹşnie (26-30 sierpnia 1919) Sapieha poprosił Rattiego o opuszczenie sali obrad, gdyĹź, jak twierdził „Kościół polski chce rozstrzygać swoje sprawy bez wpływĂłw zewnętrznych”. Reperkusją tej animozji było nieprzyznanie biskupowi SapieĹźe kapelusza kardynalskiego podczas całego długiego pontyfikatu Piusa XI, ktĂłrym został nuncjusz Ratti w roku 1922 (J. Marecki, F. Musiał (red.), Niezłomni. W obronie Ojczyzny i Kościoła, KrakĂłw 2008). Namiestnik Chrystusa okazał się być mściwym człowiekiem!

Innym Polakiem, ktĂłry walczył w Watykanie o święte prawa narodu polskiego i dbał o sprawy polskie w okresie zaborĂłw był ks. Kazimierz Skirmunt (1861-1931), rodem z Wileńszczyzny. Ukończył on studia prawnicze, rolnicze i w Rzymie teologiczne (doktorat z teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim), po czym zapisał się na studia w Accademia dei Nobili Ecclesiastici, przygotowującej kadry przyszłej administracji i dyplomacji watykańskiej (1895-97). Po jej ukończeniu został pracownikiem Sekretariatu Stanu, ktĂłrym wĂłwczas kierował kard. Giacomo della Chiesa (przyszły papieĹź Benedykt XV 1914-22). Stał się zaufanym pośrednikiem między episkopatem polskim w zaborze pruskim i rosyjskim a Stolicą Apostolską. Został konsulorem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary i Kongregacji do Spraw Nadzwyczajnych, ktĂłre to funkcje pełnił do końca Ĺźycia. Podczas I wojny światowej za jego pośrednictwem papieĹź Benedykt XV przekazywał pomoc humanitarną do Polski. W 1919 roku Benedykt XV obdarzył go godnością protonotariusza apostolskiego. Od 1919 roku był radcą kanonicznym ambasady polskiej przy Watykanie. Po jego śmierci w prasie polskiej, watykańskiej i włoskiej pisano, Ĺźe był „orędownikiem spraw polskich przy Watykanie”. Warto by było zbadać gruntownie tę działalność ks. Kazimierza Skirmunta.

Jednak tak Adam Sapieha jak i Kazimierz Skirmunt niewiele mogli sami zrobić w Watykanie z braku silnego polskiego lobby.
Takiego lobby nie mieliśmy w zasadzie do pontyfikatu Pawła VI (1963-78), a prawdziwego przyjaciela w Watykanie do pontyfikatu Jana XXIII (1958-63). Z tym, że po odrodzeniu się państwa polskiego w listopadzie 1918 roku Watykan był zmuszony zmienić swój dotychczasowy wrogi stosunek do narodu polskiego i nawiązać względnie poprawne stosunki z Polską, która była jednym z największych państw w Europie w Europie, a Polacy czwartą największą grupą katolicką na tym kontynencie.

Po śmierci papieĹźa Benedykta XV kolejnym papieĹźem został Achilles Ratti jako Pius XI (1922-39), człowiek, ktĂłry miał okazję bliĹźej poznać odrodzone państwo polskie i PolakĂłw. Stało się tak dlatego, Ĺźe w 1918 roku został mianowany przez Benedykta XV (1914-22) apostolskim wizytatorem w Polsce, a w 1919 roku nuncjuszem w Warszawie (do 1921 r.). Jako nuncjusz został wyniesiony do godności arcybiskupa tytularnego. Na swoją konsekrację biskupią mĂłgł wybrać Rzym lub Warszawę. Wybrał Warszawę – katedrę św. Jana, a na konsekratora arcybiskupa warszawskiego Aleksandra Kakowskiego; w uroczystości wzięli udział Naczelnik Państwa JĂłzef Piłsudski, rząd, generalicja i biskupi. Pius XI miał wielkie powaĹźanie dla marsz. JĂłzefa Piłsudskiego. Po śmierci Marszałka powiedział: „Śmierć jego jest niepowetowaną szkodą. Ja go zawsze wysoko ceniłem i dlatego dobrze rozumiem, jak ciężką stratę ponieśliście. Gdy był Naczelnikiem Państwa, częstośmy się widywali... WĂłwczas poznałem czym jest dla Polski” (Przemysław Kwiecień). Niestety, za jego pontyfikatu w 1924 roku została ustanowiona przy Kongregacji Kościołów Wschodnich komisja Pro Russia, ktĂłrą do 1934 roku kierował francuski jezuita, biskup Michel d’Herbigny, człowiek bardzo naiwny wobec Rosjan i SowietĂłw oraz nieprzychylny Polakom, ktĂłry z Sowietami pracował nad usunięciem polskich księży z sowieckiej Ukrainy i Białorusi (ktĂłrzy przecieĹź pracowali wśrĂłd tamtejszych PolakĂłw!); Hansjakob Stehle napisał: „W rosyjskiej wizji d’Herbigny’ego istniał tylko katolicyzm odpolonizowany” (Tajna dyplomacja Watykanu Warszawa 1993). A na polskich Kresach Watykan d’Herbigny chciał tworzyć rosyjską Cerkiew neounicką: chciał z naszych prawosławnych UkraińcĂłw i BiałorusinĂłw zrobić Rosjan. Został usunięty z zajmowanego stanowiska i z Watykanu, kiedy się okazało, Ĺźe jego sekretarzem był agent sowiecki – ksiądz niemiecki Aleksander Deubner (jego kuzynką była komunistka niemiecka, Klasa Zetkin).

Następca Piusa XI został Pius XII (1939-58), osoba pozostająca po dziś dzień kontrowersyjnym papieĹźem dla wielu ludzi na świecie i w społeczeństwie polskim przez jego posunięcia odnośnie Polski i PolakĂłw oraz Kościoła polskiego w okresie II wojny światowej 1939-45. Nawet dominikanin, o. Zygmunt Mazur OP w Leksykonie papieĹźy Rudolfa Fischer-Wollperta (Wydawnictwo ZNAK, KrakĂłw 1990) pisze: „...Wiele posunięć Stolicy Apostolskiej (za Piusa XII) spotkało się z krytyczną oceną rządu polskiego w Londynie i społeczeństwa w kraju”. JuĹź sama jego wyjątkowo zimna jak lĂłd i posępna twarz mĂłwiła nam, Ĺźe to nie duszpasterz kochający kaĹźdego człowieka/katolika, ale dyplomata bez serca, ktĂłrym rzeczywiście był. Znany był z nieprzychylnego stosunku m.in. do PolakĂłw i Polski. Nie ma się temu co dziwić. Od 1905 roku blisko współpracował z Pietro Gasparrim, od ktĂłrego nauczył się nie lubić PolakĂłw i ktĂłry w latach 1914-30 był watykańskim sekretarzem stanu (po nim urząd ten sprawował Eugeniusz Pacelli, czyli późniejszy Pius XII). Dodatkowo swoją niechęć do PolakĂłw Pius XII podbudował, kiedy w latach 1917-30 był nuncjuszem w Bawarii i w Niemczech. Był stuprocentowym germanofilem: kochał ten kraj i ludzi, popierał prawie całą ich politykę, otaczał się Niemcami; nawet gosposią jego w Watykanie była Niemka. Dlatego tak łatwo mĂłgł się dogadać nawet z Hitlerem w sprawie konkordatu. A wezwany do tego, aby zrobić coś dla ratowania pokoju w Europie w 1939 roku, doradził jedynie rządowi polskiemu, aby przyjął warunki postawione Polsce przez Hitlera. Natomiast po upadku Polski wierzył zapewne w 1000-letnie panowanie hitlerowskich Niemiec w Europie, gdyĹź złamał konkordat podpisany przez Watykan i Polskę w 1925 roku, w myśl ktĂłrego dla diecezji na ziemiach polskich nie mieli być nigdy mianowani na biskupĂłw czy administratorĂłw nie-Polacy. Tymczasem Pius XII mianował administratorĂłw niemieckich dla diecezji polskich przyłączonych do Niemiec i Litwina dla archidiecezji wileńskiej, w ktĂłrej 90% katolikĂłw stanowili Polacy. Zerwanie konkordatu z Polską przez Piusa XII wykorzystał komunistyczny reĹźym warszawski i w 1945 roku zerwał stosunki dyplomatyczne z Watykanem. No i to jego całkowite ignorowanie tragedii narodu polskiego, a nawet Kościoła polskiego podczas II wojny światowej. Nigdy nie potępił zbrodni hitlerowskich w Polsce, nawet wymordowanie 2,5 tysiąca polskich księży! Obrońcy tego zachowania mĂłwią, Ĺźe Pius XII prowadził cichą – zakulisową akcję w sprawie PolakĂłw. Tyle tylko, Ĺźe do tej pory nie przedstawiono Ĺźadnych konkretnych dowodĂłw na to. A przecieĹź dzisiaj nic nie stoi na przeszkodzie do pokazania tych dowodĂłw. Właśnie ich pokazanie, jeśli istnieją, byłoby najlepszą obroną moralną Piusa XII – jego działalności odnośnie PolakĂłw w latach II wojny światowej. Wygląda więc na to, Ĺźe kłamstwo ma zakryć gorzką prawdę o Piusie XII – o jego wrogim stosunku do Polski i PolakĂłw i sprzyjaniu hitlerowskiej III Rzeszy, co czynił. GdyĹź bardziej od panowania hitlerowcĂłw obawiał się panowania bolszewickiej zarazy w Europie. Milczenie w sprawie zbrodni hitlerowskich na Polakach i Ĺťydach mogło, według Piusa XII, sprzyjać po wojnie harmonijnej współpracy hitlerowsko-watykańskiej. Pius XII potrafił jednak walczyć o to, aby Niemcy i Alianci oszczędzili Rzym – czytaj Watykan. Pius XII nie był takĹźe Ĺźyczliwie nastawiony do kard. Stefana Wyszyńskiego, ktĂłremu, po pozwoleniu mu przez reĹźym na wyjazd do Rzymu po uwolnieniu w 1956 roku, kazał czekać godzinami w przedsionku na audiencję podczas jego pierwszej wizyty w Watykanie w 1957 roku, czym poniĹźył wielkiego kardynała i Polaka oraz narĂłd polski!

Po Piusie XII wstąpił na Tron Piotrowy błogosławiony papieĹź Jan XXIII (1958-63) odwiedził Polskę dwukrotnie jako turysta-pielgrzym, odwiedzając m.in. w 1912 i 1929 roku Jasną GĂłrę w Częstochowie. Był prawdziwym przyjacielem Polski i PolakĂłw. Odnosił się ze zrozumieniem do spraw Polski; np. w przemĂłwieniu w 1962 roku do biskupĂłw polskich podkreślił polskość „Ziem Zachodnich po wiekach odzyskanych”.

Po nim przyszedł papieĹź Paweł VI (1963-1978), ktĂłry pracował w latach 1923-24 w Nuncjaturze warszawskiej i ktĂłry bullą z 28 czerwca 1972 roku ostatecznie uregulował pod względem kanonicznym stosunki kościelne na ziemiach zachodnich i północnych. Paweł VI zmienił politykę Kościoła wobec państw bloku wschodniego (komunistycznego) i w 1966 po raz pierwszy spotkał się z sowieckim ministrem spraw zagranicznych Andriejem Gromyką. W tymĹźe roku obchodzono 1000-lecie chrztu Polski i jej związkĂłw z papieskim Rzymem. Dlatego obchody tej rocznicy na świecie miała zapoczątkować uroczysta akademia z udziałem Pawła VI 13 stycznia 1966 roku w audytorium Palazzo Pio przy Via della Conciliazione przy Watykanie. Główną część programu stanowił wykład Oskara Haleckiego “Tysiąclecie Polski katolickiej”. Niestety, Watykan zadbał o to, aby wykład był moĹźliwie jak najbardziej strawny politycznie dla Moskwy i NiemcĂłw i dlatego ocenzurował go, gdyĹź zniknęła z tekstu np. pochwała listu biskupĂłw polskich do niemieckich w 1965 roku. W Watykanie zdawano sobie sprawę z nieadekwatności odpowiedzi na ten list biskupĂłw niemieckich, i prawdopodobnie dlatego nie chciano przypominać tej sprawy, wobec ogromnego znaczenia Kościoła niemieckiego w Kościele i Watykanie. Paweł VI pragnął uczcić 1000-lecie chrztu Polski pielgrzymką do Częstochowy jednak komunistyczne władze Polski nie przysłały mu oficjalnego zaproszenia, na co on czekał; papieĹź przesłał wĂłwczas do Częstochowy – Matce Boskiej Częstochowskiej „złotą różę”. Pamiętam te czasy i Ĺźal PolakĂłw na emigracji (moĹźe takĹźe i w Polsce), Ĺźe Paweł VI nie wybrał się do Polski bez zaproszenia – nie jako papieĹź, ale kapłan odwiedzający swych wiernych; władze prawdopodobnie by go nie wpuściły, ale odzew tej odmowy byłby głośny na całym świecie i bardziej korzystny dla sprawy polskiej, a zachowanie papieĹźa bardziej ludzkie i chrześcijańskie, a nie polityczne.

Po śmierci papieĹźa Jana Pawła I, ktĂłry ten urząd piastował zaledwie 33 dni – od 25 sierpnia do 28 września 1978 roku, stała się rzecz, ktĂłrej się nikt nie spodziewał. 264 papieĹźem został Polak - arcybiskup-metropolita krakowski, kardynał Karol Wojtyła (1920-2005). Stało się to 16 paĹşdziernika 1978 roku. Nowy papieĹź przybrał imię Jana Pawła II. Tym samym kard. Wojtyła stał się największym w historii człowiekiem z rodu PolakĂłw i z rodu Słowian. Jan Paweł II był nie tylko pierwszym papieĹźem z Polski, ale rĂłwnieĹź pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wielokrotnie sam przywoływał spełnione proroctwo wielkiego polskiego poety Juliusza Słowackiego (1809-1849) z wiersza „Słowiański papieĹź”, w ktĂłrym jest mowa o polskim papieĹźu.
Jan Paweł II był papieĹźem do (swojej śmierci) 2 kwietnia 2005 czyli przez 26 i pół roku (9665 dni). „Polski” papieĹź zrobił wiele dobrego dla Kościoła w Polsce. Natomiast niczego (poza ciepłymi słowami) nie zrobił dla PolakĂłw mieszkających poza granicami Polski.

Po Janie Pawle II kolejnym papieżem, jako Benedykt XVI, został kardynał niemiecki Joseph Alois Ratzinger (ur. 1927), a po jego rezygnacji w 2013 roku kardynał argentyński Jorge Mario Bergoglio (ur. 1936), który przybrał imię Franciszek. Benedykt XVI, jako bliski współpracownik Jana Pawła II, był życzliwie nastawiony do Polski i polskich katolików. Jednak podczas jego pontyfikatu ze zdwojoną siłą przystąpiono do zapoczątkowanej przez Watykan 20 lat temu depolonizacji polskich katolików na Białorusi i Litwie. Natomiast papież Franciszek 16 lipca 2015 roku poinformował świat, że zostanie wyniesiony na ołtarze Andrej Szeptycki - polakożerca i człowiek, który kłaniał się Hitlerowi. Przy braku sprzeciwu ze strony Kościoła polskiego.

Marian Kałuski
(nr 117)

...............................................................................................................................
21.08.2015r.


MĂłj artykuł „Skandal! Szeptycki świętym”, opublikowany w KWORUM, wywołał duĹźe zainteresowanie w Polsce, na Ukrainie, w Kanadzie, a przede wszystkim w Ameryce, gdzie prowadzona jest nawet ostra dyskusja pomiędzy internautami na ten temat, co często dociera do mnie. PoniĹźej publikuję uwagi jednego z księży katolickich na Ukrainie oraz znanego krajowego dziennikarza katolickiego i moje odpowiedzi. UwaĹźam, Ĺźe są one wartościowym uzupełnieniem do mojego artykułu, Ĺźe pozwalają lepiej zrozumieć poruszony przeze mnie temat.
Najbardziej zaszokował mnie email nijakiej Mirosławy Kruszewskiej z Ameryki, ktĂłra przedstawiła się mi jako katoliczka i autorka książki o arcybiskupie Szczepanie Wesołym. Tymczasem napisała do mnie: „Ja do Ĺźadnych swiętych się nie modlę, więc Szeptycki mi nie przeszkadza wcale. Jeden śmierdzący trampek w niebie więcej lub mniej nie robi róşnicy... Zamiast katabasami (wulgaryzm - czyli biskupami) niech się Pan zajmie Drugim Katyniem, bo sprawa teraz jest na czasie”. Nazwała mnie Ĺťydem, a email zakończyła zdaniem pełnym chrześcijańskiej miłości bliĹşniego: „Wzbudza Pan we mnie najwyĹźsze obrzydzenie”.
Katoliczka czy ateistka? Nie dziwota, Ĺźe wiara upada, jeśli mamy takich „katolikĂłw”.
Marian Kałuski

--------------------------------------------------------------------------------

From:
Sent: Sunday, 16 August 2015 8:24 AM
To: mkaluski@bigpond.net.au
Subject: Szeptycki

Szanowny Panie Marianie!
Swego czasu Papież św. Jan Paweł II zapowiedział, że Szeptycki będzie świętym, i tak się stanie. Nie warto więc szafować swoją przynależnością do Kościoła.
Co do postaci Sługi BoĹźego Andrzej Szeptyckiego, to polecam zobaczyć film pt. „Niewygodny – abp Szeptycki” //
https://youtu.be/K6pNAYyUSLY
Jest wiele innych spraw, które nas na Ukrainie doprowadzają do depresji.
Z pozdrowieniami,

Wielebny Księże,
OD RAZU zobaczyłem film “Niewygodny – arcybiskup Szeptycki”, co mi Ksiądz ułatwił.
No cóş, jest to ukraiński film propagandowy na rzecz beatyfikowania abpa Szeptyckiego jednak bez advocatus diaboli, czyli tendencyjny. Na pewno cieszy on UkraińcĂłw. Ale wielu PolakĂłw, a moĹźe i inne osoby, go odrzucają. Przypuszczam, Ĺźe do tej pory wszyscy święci byli świętymi dla wszystkich ludzi. Dzisiaj Watykan będzie wynosił na ołtarze osoby tylko dla wybranej grupy etnicznej, jak właśnie abpa Szeptyckiego. Produkuje się dzisiaj tylu świętych i „świętych”, Ĺźe niedługo „Zywoty świętych” będą wielotomowe i nikt do nich nigdy nie zaglądnie. Wynik tego będzie taki, Ĺźe ci najwięksi święci pozostaną w pamięci ludzkiej, a ci z „produkcji masowej”, zapoczątkowanej przez papieĹźa Jana Pawła II, będą zapomniani na wieki wiekĂłw.
Najciekawsza w całym tym filmie jest wypowiedĹş tej pani z Instytutu Yad va-Shem w Jerozolimie, ktĂłra mĂłwi, Ĺźe abp Szeptycki jest za kontrowersyjną osobą, aby Instytut przyznał mu tytuł „sprawiedliwego wśrĂłd narodĂłw świata” za uratowanie 20 ĹźydĂłw. Tak samo do tej osoby powinien podejść Watykan. Tymczasem polityka wzięła gĂłrę nad rozsądkiem. Co to za „święty”, ktĂłry jest opluwany przez wielu PolakĂłw?! Czy Ksiądz myśli, Ĺźe w Polsce kiedykolwiek jakiś kościół będzie pod wezwaniem „św. Andreja Szeptyckiego” (nieuczciwym chwytem jest nazywanie go po polsku Andrzejem, gdyĹź imię Andrej przyjął zrywając ze swoją polskością)?
Poza tym właściwie nie wiem za co abp Szeptycki ma być wyniesiony na ołtarze. Z filmu odnoszę wrażenie, że TYLKO za ratowanie Zydów. W celach propagandowych Watykanowi i Kościołowi katolickiemu taki święty jest potrzebny. Ale Polka Sandlerowa uratowała nie 20 Zydów a aż 2500 żydowskich dzieci. Więc chyba ona powinna być pierwsza wyniesiona na ołtarze, jeśli Watykan zakwalifikował do świętości abpa Szeptyckiego tylko za ratowanie Zydów, bo za nic innego nie zasługuje on na świętość. W każdym bądź razie nie jest męczennikiem za wiarę, bo nikt go nie prześladował, nie więził i nie zamordował. Zmarł w królewskim łożu w swoim pałacu i został pochowany z honorami przez władze sowieckie.
Dla PolakĂłw będzie on zawsze renegatem. W filmie mĂłwi się o jego ruskim pochodzeniu, przemilcząjąc w zasadzie to, Ĺźe jego matka była etniczną Polką – i to cĂłrką największego polskiego komediopisarza, a w starodawnym i obowiązującym do dzisiaj prawie Ĺźydowskim o etniczności dziecka decyduje etniczność matki. Tylko BĂłg wie czy abp Szeptycki był czy nie był z prawego łoĹźa. Przypuszczam, Ĺźe był, chociaĹź niedawno czytałem, Ĺźe 30% dzieci ma innego ojca, niĹź tego oficjalnego ojca, o czym on nie wie i Ĺźe to nie Ĺźadna nowość, Ĺźe tak było zawsze, chociaĹź nie aĹź w tak duĹźym procencie; przed II wojną światową było to ok. 10-15%. O tym Ukraińcy powinni pamiętać, narzucając Andrejowi Szeptyckiemu ruskie pochodzenie. Nic tu nie pomoĹźe: urodził się Polakiem. I byłby do końca Ĺźycia Polakiem, gdyby Watykan nie ofiarował mu grekokatolickiego arcybiskupstwa lwowskiego, na co z próşności swej poszedł!.
Kiedy urodził się Andrej Szeptycki właściwie Roman Maria Aleksander Szeptycki, Szeptyccy byli od kilku pokoleń Polakami i rzymskokatolikami. Brat Andreja – Stanisław był generałem Wojska Polskiego i ministrem spraw wojskowych i miał w nosie swe rzekomo ruskie pochodzenie!
W Kanadzie od 120 lat mieszkają Kanadyjczycy ukraińsko-gerkokatolickiego pochodzenia. Wielu z nich czuje się dziś tylko i wyłącznie Kanadyjczykami i duży z nich odsetek należy do kościołów protestanckich. Proszę sobie wyobrazić, że któryś z nich powie dzisiaj, że wraca do swoich korzeni, że nie jest już więcej Kanadyjczykiem, że jest Ukraińcem, chociaż już jego pradziadek uważał się za takiego, a jego matka była rodowitą Kanadyjką. Nie dość na tym: staje się wrogiem Kanady, Kanadyjczyków i wszystkiego co kanadyjskie.
Co można by było powiedzieć o tym osobniku? Na pewno, że jest wariatem.
A tak właśnie postąpił Roman Maria Aleksander Szeptycki.
Oczywiście, człowiek ma prawo być głupcem, zmienić narodowość i stać się nie tylko renegatem ale i np. polakożercą, jak to miało miejsce z abpa Szeptyckim. Pytam się: gdzie są dowody na to, że nie był polakożercą i dążył do zbratania polsko-ukraińskiego? Gdzie one są?! Nic o nich nie ma w filmie.
Czyli abp Szeptycki był wrogiem Polaków, a więc człowiekiem, który deptał boskie przykazanie miłości bliźniego! Drugie najważniejsze boskie przykazanie!!!
I to ZAWSZE będzie ciągnęło się za abp Andrejem Szeptyckim. I nie pomoĹźe tu ani wyniesienie go na ołtarze, ani wmawianie Polakom przez biskupĂłw „polskich” (oni, jak wszyscy biskupi obrządku rzymskokatolickiego, są wyłącznie obywatelami Kościoła i jemu i tylko mają słuĹźyć; wyjątki potwierdzają regułę, a wszystko inne jest mydleniem oczu owieczkom), Ĺźe Szeptycki zasługuje na wyniesienie na ołtarze.
Czy człowiek depczący przykazanie miłości bliźniego może zostać świętym?
Według kurialistĂłw rzymskich tak – moĹźe zostać świętym, co oznajmił nam papieĹź Franciszek.
A więc: Roma locuta causa finita.
A więc, jak Ksiądz pisze: czy się to komu podoba czy nie będziemy mieli „świętego” Andreja Szeptyckiego.
Oto główne zarzuty stawiane abp Andrejowi Szeptyckiemu przez księdza Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego:
„Nie zarzucam mu tego, Ĺźe wybrał narodowość ukraińską i Ĺźe chciał wolnej, samostijnej Ukrainy. To jest jego prawo. Ale zarzucam mu to, Ĺźe występował przeciwko państwowości polskiej i to przez bardzo długi okres czasu, przez całą pierwszą połowę XX wieku. Przymykał oczy na bardzo gwałtowne zaangaĹźowanie księży greckokatolickich w działalność Organizacji Ukraińskich NacjonalistĂłw. Druga rzecz, poparł Adolfa Hitlera w 1941 roku, wystosował odezwę witającą go, wysłał mu podziękowanie za zdobycie Kijowa i nakazał modlitwy w cerkwiach greckokatolickich za zwycięstwo Hitlera.
Kolejna sprawa to oddelegowanie w 1943 roku kapelanów do SS-Galizien. Szeptycki był obywatelem polskim, był członkiem episkopatu Polski i postąpił jak kolaborant, czyli wbrew stanowisku wszystkich innym biskupów. A były przecież w Polsce trzy obrządki, greckokatolicki, rzymskokatolicki i ormiańskokatolicki. On jedyny się z tego wszystkiego wyłamał.
I rzecz chyba najtrudniejsza, Ĺźe korzystając z tego poparcia dla nacjonalizmu, niektĂłrzy księża zaangaĹźowali się rĂłwnieĹź w sprawy ludobĂłjstwa. Opisałem przypadki z rodzinnej wsi mego ojca, Korościatyn koło Monasterzysk, gdzie ksiądz greckokatolicki razem z cĂłrką kierował napadem i sprawę Kut, gdzie wymordowano Ormian, PolakĂłw i ĹťydĂłw w 1944 roku i takĹźe kierował tym ksiądz. Szeptycki wiedział o tych sytuacjach, natomiast nigdy tego oficjalnie nie potępił, nie suspendował Ĺźadnego z księży, nigdy nie wyciągnął Ĺźadnych konsekwencji, przez to niektĂłrzy odczytywali to jako to zielone światło. Ostatnia sprawa, to jest list do Stalina, gdzie z kolei dziękował Stalinowi za przyłączenie Lwowa i KresĂłw do Związku Radzieckiego. Czyli dokonał szeregu aktĂłw kolaboranckich”.

Z powaĹźaniem,
Marian Kałuski
.......


Szanowny Panie!
(...) odnioszę się tylko do jednego wątku: kto decyduje o świętości. Proces kanonizacyjny jest tylko STWIERDZENIEM FAKTU, że jakiś człowiek został zbawiony. A o tym czy został, czy nie decyduje Pan Bóg, a nie papież, który to tylko stwierdza na podstawie procedur, nawiasem mówiąc, trochę podobnych do procedur deifikacyjnych w rzymskim Senacie w czasach starożytnych.
Czy JP II szkodził narodowi polskiemu? Wszystko to być może. Ja jednakże chciałbym zwrócić Pańską uwagę na to, że Stolica Apostolska akomodowała się tylko do decyzji rządu polskiego, który nie tylko wyrzekł sie wszelkich pretensji do Kresów Wschodnich, ale nawet bierze udział w gloryfikowaniu banderowców. Smutne to wszystko, że się tak cofamy i cofamy - ale nic na to poradzić nie można, zwłaszcza gdy rządzą agenci.
Pozdrawiam.
S.M.


Szanowny Panie Redaktorze,
Urodziłem się w rodzinie katolickiej, jestem katolikiem i umrę katolikiem. I nie wyobraĹźam sobie Ĺźycia poza moją/naszą tradycją katolicką. Chyba 40 lat temu ksiądz z mojej parafii australijskiej, John O’Ryan, powiedział na kazaniu, Ĺźe obowiązkiem dobrego katolika jest walka ze złem. Wziąłem to sobie do serca, a BĂłg dał mi odwagę i całe Ĺźycie, w miarę moĹźności; walczę ze złem.
Wprowadzone przez Watykan w 1983 roku zmiany w procedurze wynoszenia ludzi na ołtarze umoĹźliwiają starania o to poprzez „santo subito”, czyli poprzez to czego domaga się lud. Tymczasem lud nie jest powołany do wyboru kandydatĂłw na ołtarze. Tylko BĂłg wie kto był świętym człowiekiem. Ale On nie wskazuje nam i Kościołowi tych ludzi. Bo gdyby tak było, to byśmy się nie modlili do „świętych”, ktĂłrzy nigdy nie istnieli, a ktĂłrych Kościół wyniĂłsł przed wiekami na ołtarze (w 1969 roku papieĹź Paweł VI skreślił z Kalendarza Rzymskiego 200 „świętych”, ktĂłrzy, jak wykazały badania, w ogĂłle nie istnieli, m.in. św. Barbarę: Waldemar Rozynkowski „O kulcie św. Barbary” internetowe wydanie tygodnika katolickiego “Niedziela”). A wśrĂłd tych, ktĂłrzy są rzekomo świętymi jest wielu, ktĂłrzy smolą się w piekle, jak chociaĹźby Włodzimierz Wielki (starczy przeczytać jest biografię – morderca i łajdak nad łajdakami, ogłoszony świętym tylko dlatego, Ĺźe na Ruś wprowadził chrześcijaństwo; czy cesarz niemiecki Henryk II, ktĂłrego ostro krytykował nawet św. Bruno z Kwerfurtu).
Ogłaszanie kogoś świętym moĹźna przyrĂłwnać do odznaczenia kogoś orderem. Zygmunt Gloger w swojej „Encyklopedii staropolskiej” pisze, Ĺźe krĂłl Władysław IV, za namową kanclerza Jerzego Ossolińskiego, w 1634 roku ustanowił pierwszy polski order – Order Niepokalanego Poczęcia Maryi Panny, jednak sejm zakazał odpowiednią ustawą nadawanie komukolwiek orderĂłw, gdyĹź było to sprzeczne z głoszoną przez szlachtę rĂłwnością. Tak samo beatyfikacja i kanonizacja w Kościele katolickim powinna być zakazana, gdyĹź tak naprawdę nie wiemy kogo moĹźna nazwać świętym i dlatego, Ĺźe jest to sprzeczne z rĂłwnością rodu ludzkiego – wspĂłlnoty katolickiej, gdyĹź np. papieĹźe włoscy ogłaszali świętymi prawie samych WłochĂłw, często ignorując wielu prawdziwych kandydatĂłw na ołtarze z innych narodowości. Poza tym ignorowani byli i są prawdziwi NIEZNANI święci czyli prawdziwi i bardzo zasłuĹźeni chrześcijanie, na ktĂłrych często z zawiści nie zwracali uwagi ani księża, ani biskupi.
Trudno mi się zgodzić z tym, aby Andrej Szeptycki, jawny polakoĹźerca, pośrednio obarczony winą za dokonane przez jego wiernych ludobĂłjstwa na Polakach i człowiek, ktĂłry oferował Hitlerowi współpracę w budowaniu nowej – hitlerowskiej Europy został wyniesiony ołtarze, tylko dlatego, Ĺźe tego domaga się ukraiński lud. To bardzo zaszkodzi Kościołowi! A mĂłwienie, Ĺźe to BĂłg czy Duch Święty wpłynął na papieĹźa Jana Pawła II, czy papieĹźa Franciszka, ktĂłry ostatecznie podjął decyzję, aby tego grzesznika wynieść na ołtarze jest, wybaczy Pan, niedorzecznością. Jeśli BĂłg czy Duch Święty tak oświeca papieĹźy, mĂłwi im co mają robić, to pytam się Pana dlaczego historia Kościoła katolickiego jest taka potworna (np. czy Pan BĂłg kazał mianować arcybiskupem ParyĹźa 5-letniego chłopca?!), to dlaczego na tronie Piotrowym zasiadali ludzie, ktĂłrzy bez wątpienia są potępieni na wieki, jak np. papieĹź Stefan VI (896-897), ktĂłry, aby przypodobać się rodowi SpoletĂłw, zainscenizował makabryczny sąd nad papieĹźem Formozusem (jego poprzednik), ktĂłrego zwłoki kazał wykopać z grobu, ubrać w szaty pontyfikalne i posadzić na ławie oskarĹźonych. Po przeprowadzonej rozprawie oskarĹźono Formozusa o naruszenie ustaw kościelnych. Zdjęto z niego szaty i odrąbano trzy palce prawej ręki, ktĂłrą błogosławił lud. Następnie porąbane zwłoki rzucono do Tybru.
Pytam się Pana Redaktora: gdzie w tym wszystkim był Bóg i Duch Święty?

Pozdrawiam,
Marian Kałuski

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt