Środa 24 Kwietnia 2024r. - 115 dz. roku,  Imieniny: Bony, Horacji, Jerzego

| Strona główna | | Mapa serwisu 

Książka Rudolfa Jaworka

dział: "Na zachodzie bez zmian?"

Wszystkich w dziale: 36, strona 28 z 36
<<<  -  16  17  18  19  20  21  22  23  24  25  26  27  28  29  30  31  32  33  34  35  36  -  >>>

Część 28
Oczywiście początek realizacji GPO miał nastąpić na ziemiach polskich. Zastępca Hansa Franka, generał policji i SS, Wilhelm Kopp w jednym z dokumentów dotyczących Polski oświadczył:
„(...) Po zwycięstwie oręża niemieckiego na Wschodzie musi nastąpić zwycięstwo rasy niemieckiej nad Polską...”. W kolejnym dokumencie przytoczone zostały poglądy Himmlera, dotyczące planowej germanizacji Generalnej Guberni:
„(...) Reichsfuhrer SS rozwinął nowe koncepcje tej treści, Ĺźe w pierwszym powojennym planie pięcioletnim, obejmującym przesiedlenia, nowe niemieckie terytoria na Wschodzie powinny być zasiedlone przez NiemcĂłw. W dalszej kolejności zamierzano osiedlić na Krymie i w krajach bałtyckich przynajmniej wyĹźsze warstwy niemieckie.
W Generalnej Guberni planowano stworzyć nowe niemieckie wyspy osiedleńcze z NiemcĂłw z innych krajĂłw Europy. Zamierzano prowadzić intensywną kolonizację wzdłuĹź Sanu i Bugu, aby tę część Polski otoczyć obcą ludnością. (..)”(j.w.).
Intelektualiści niemieccy tego okresu snuli róşne plany odnośnie procesĂłw ludnościowych na terenie Polski jak np. postulaty w opracowaniu dr. E. Vetzla i dr. G. Hechte odmiennego traktowania PolakĂłw i ĹťydĂłw, zwłaszcza koncepcje uprzywilejowania ĹťydĂłw kosztem PolakĂłw. Autorzy pisali: „Pod względem polityki wewnętrznej rozwiązanie to oznaczałoby gospodarcze krępowanie PolakĂłw przez ĹťydĂłw, ale takĹźe Ĺťydom dałoby powĂłd do zaĹźaleń i ciągłych trudności.
Szczególnie okrutna forma wysiedleń dotyczyła dzieci. Proceder ich wyrywania z rodzin i wypędzania ze stron ojczystych rozpoczęto w czasie wojny na Zamojszczyźnie:
12 XI 1942 roku Himmler wydał rozporządzenie nr 17 C, które stanowiło formalny akt uznający Zamojszczyznę za pierwszy obszar osadniczy w Generalnym Gubernatorstwie. Akcję wysiedleńczą rozpoczęto późną jesienią (28 XI) 1942 roku, a kierował nią dowódca SS i Policji na dystrykt lubelski Otto Globocnik.

W pierwszym etapie (XI 1942-III 1943) policja i wojsko wspierane przez oddziały kolaboracjonistów ukraińskich w barbarzyński sposób wysiedlały ludność polską ze 116 miejscowości; spaliły niektóre wsie wraz z mieszkańcami, wymordowały wiele osób i rozdzielały rodziny, wywożąc ludność do więzień i obozów koncentracyjnych.

W drugim etapie (23 VI-15 VII 1943) Niemcy przeprowadzili akcję represyjno-wysiedleńczą „Wehrwolf”, wysiedlając ponad 170 miejscowości, mordując opierających się bądĹş uciekających, paląc wsie wraz z ludnością. Łącznie wysiedlono bądĹş spacyfikowano 297 gromad, usuwając ok. 110 tys. PolakĂłw. Wysiedlaną ludność wysyłano na roboty do Niemiec, zsyłano do obozĂłw koncentracyjnych lub pozostawiano własnemu losowi.

Szczególnie tragiczny był los ok. 30 tys. dzieci z Zamojszczyzny: część z nich wysłali Niemcy do Rzeszy w celu germanizacji, część do obozów koncentracyjnych, resztę wraz ze starcami rozmieszczono w powiecie siedleckim, garwolińskim, mińskim i sokołowskim. Wiele dzieci zamarzło w transportach kolejowych, niektóre transporty wykupili od strażników warszawiacy.
Przewidywany przez Himmlera opór Polaków, przekroczył spodziewane granice. Ludność uciekała do lasów , organizowała samoobronę i korzystała z osłony oddziałów bojowych Polski Walczącej. Do działań przystąpiło natychmiast polskie podziemie, reprezentujące wszystkie odłamy polityczne: AK, BCH, GL.

W czerwcu 1943 roku Niemcy odstąpili od realizacji bazy osiedleńczej na Zamojszczyźnie. Wpłynęła na to klęska pod Stalingradem (2 II 1943), początek walk pod Kurskiem (od 5 VII 1943), a przede wszystkim powszechny zbrojny opór Polaków.
Stoczono kilka dużych bitew i kilkaset potyczek, przeprowadzono wiele akcji represyjnych i kolejowych, np. w Lasach Kosobudzkich oddziały AK skutecznie broniły przez 11 dni dużego zgrupowania uciekinierów (II 1943).
Osiedleńczy eksperyment GPO na ZamojszczyĹşnie nie udał się. Nie pomogło spacyfikowanie wielu dziesiątek miejscowości i wymordowanie tysięcy bezbronnych ludzi w samej Rotundzie Zamojskiej – miejscu straceń – rozstrzelano ok. 8 tys. PolakĂłw.

Wypędzanie rodzin z ojcowizny
(Na podstawie książki A.L. Szcześniaka pt. Deportacje XX wieku. Radom 2002r)

Ziemie II Rzeczypospolitej. Na podstawie układu niemiecko-sowieckiego z 28. IX. 1939 r. ziemie te zostały podzielone między najeźdźców. Niemcy zajęły 188,7 tys. km 2 (48,4%) z 22 140 000 ludności (62,7%) zaś ZSRS 201 tys. km 2 (51,6%) z 13 199 000 ludności (37,3%) (Mały Rocznik Statystyczny...). W czasie wojny następowały zmiany na frontach i od lipca 1941 r. do lutego 1944 r. całość ziem polskich okupowana była przez Niemcy. Od lutego 1944 r. do marca 1945 r. ziemie II RP stopniowo przechodziły pod okupację sowiecką.

Niemcy realizowały w okupowanej Polsce róşne fazy Generalnego Planu WschĂłd – zmierzały do ujarzmienia, eksploatacji i skolonizowania ziem polskich oraz do biologicznego wyniszczenia narodu polskiego. W związku z tym juĹź w listopadzie 1939 r. rozpoczęto wypędzanie ludności polskiej z ziem włączonych do Rzeszy, przy czym do lutego 1940 roku zamierzano wypędzić około 1 miliona osĂłb, w tym 400 000 z Pomorza.
Masowe deportacje, będące jednocześnie środkiem eksterminacji, przeprowadzano z niezwykłym i celowym okrucieństwem: wypędzani mogli zabrać z sobą jedynie bagaż ręczny, bez kosztowności, przewożeni byli w zatłoczonych, zaplombowanych wagonach bydlęcych przetrzymywanych na stacjach przez wiele dni, gdzie z zimna i głodu wymierały setki ludzi, zwłaszcza dzieci i starcy.
Największe nasilenie akcji wypędzania (rozpoczęta w Gdyni) przypadło na zimę 1939/1940, jednak w mniejszym natężeniu trwała ona przez kilka lat. Rugi i przesiedlenia PolakĂłw trwały rĂłwnieĹź w Generalnym Gubernatorstwie GG i w Białostockiem. W związku z tworzeniem poligonĂłw dla wojska i SS wypędzono w latach 1940-1941 w pow. Radomskim ludzi z ok. 160 wsi, w 1942 r. w Sandomierskiem –z kilkudziesięciu wsi. Największą akcję wysiedleńczą w GG jak juĹź wspomniano przeprowadzono na ZamojszczyĹşnie. W Warszawie akcję wypędzeń prowadzono przez cały czas okupacji, dokonując tzw. łapanek, a w okresie od 22. VII. 1942 r. do 13. IX .1942 r. Niemcy deportowali do obozu zagłady w Treblince II ok. 310 000 ĹťydĂłw. Po ustaniu walk w getcie w maju 1943 do Treblinki deportowano dalsze 50-60 tys. ĹťydĂłw. Po upadku Powstania Warszawskiego wypędzono całą ludność lewobrzeĹźnej części Stolicy. Przez obĂłz przejściowy w Pruszkowie przeszło ok. 650 000 osĂłb, z tego po selekcji ok. 60 000 skończyło swe wypędzenie w obozach koncentracyjnych, zaś 67 000 na niewolniczych robotach w Rzeszy. Pozostałym pozwolono na osiedlenie się w zachodnich rejonach GG. Ogółem wysiedlono i wyrugowano z miejsc zamieszkania: na ziemiach wcielonych do Rzeszy – ponad 1,5 miliona, z tego do GG ponad 450 000, pozostałych do róşnych obozĂłw i do niewolniczej pracy, a 31 423 w celach germanizacyjnych; z GG – 780 000. Łącznie wysiedlenia i rugi objęły na ziemiach okupowanych przez NiemcĂłw ok. 2,5 miliona PolakĂłw(Encyklopedia II wojny światowej...; Madejczyk Cz., Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce...)

Odrębny problem stanowiło wypędzenie Polaków na przymusowe prace do Rzeszy i na tereny objęte okupacją niemiecką. Na taką skalę nie dokonywano wysiedleń i deportacji w żadnym z okupowanych krajów Europy......

Wszystkich w dziale: 36, strona 28 z 36
<<<  -  16  17  18  19  20  21  22  23  24  25  26  27  28  29  30  31  32  33  34  35  36  -  >>>

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt