Dodano: 24.12.20 - 20:33 | Dział: Świat i Ludzie

Gwiazda betlejemska

Bóg się rodzi moc truchleje, na ulicach pustki wszędzie, ludzie boją się zarazy. Aniołowie zadziwieni patrzą z niebios oniemiali co się dzieje w tę noc cichą. Głucho wszędzie, nikt nie śpiewa i nie wznosi chwały Pana, świat zamilczał zatrwożony, lecz nie każdy się pochylił i ugiąwszy swe kolana oddał cześć.

Zapełniły się szpitale wszędy słychać ciche jęki, człek na człeka bat szykuje by powalić jego z nĂłg. Mądrość swą przekuwa w czyny i mikstury rozmaite do menzurek Ĺźwawo wlewa. Tym sposobem niszczy Ĺźycie i przyrodę naśladując - kto jest słabszy ginie w tłumie. Tylko silny pozostaje choć jak długo tego nie wie… Ciasno robi się na świecie i parkingĂłw juĹź brakuje przeto człowiek człowiekowi coś nowego wciąż gotuje.

Dziecię w żłobie płacze cicho by demonów nie obudzić, gwiazda nad stajenką lichą zawiesiła się w milczeniu. Ludzie patrzą i nie widzą tego cudownego blasku, który przetrwał wszystkie boje i wyzwania. Wolą w cieniu chylić głowy i snuć plany ciemną nocą. Ciemność wciąż zaciera ślady i prostuje zniekształcenia, wszystko zmienia się na świecie tylko człowiek się nie zmienia. Jeśli nawet, to na gorsze choć już zła jest tyle wszędzie, że nie sposób znaleźć dobro.

A tym czasem wirus w świecie zbiera Ĺźniwo, ludzie kładą się jak snopy i aĹź trudno w to uwierzyć, Ĺźe to człowiek spowodował. Dziś strategia całkiem nowa wszystko wokół pozostaje tylko człowiek w samotności wśrĂłd szpitalnych łóżek gaśnie. Kto przypuszczał , Ĺźe tak będzie, Ĺźe biologia zniszczy świat. Człowiek człowiekowi wilkiem – to się dzieje juĹź od lat. Betlejemska gwiazda świeci do wieczerzy się szykują jacyś wystraszeni ludzie bo nie znają jeszcze jutra, wszystko dla nich jest pytaniem. Kto ma pewność, Ĺźe przeĹźyje, Ĺźe doczeka drugich świąt, moĹźe jutro lub za tydzień ktoś wyłączy dla nich prąd - jak ujęła to Osiecka. MoĹźe jakiś inny człowiek siedząc w swym laboratorium postanowi coś wydumać, coś zamieszać w Ĺźyciu ludzi i przeleje do menzurki istnień wiele? Ludzka mądrość i technika ma swą siłę, ale człowiek nie jest Bogiem choć wydaje mu się tak. Człowiek staje się zbyt dumny i z pokory nie korzysta. Sam chce rządzić, decydować i drugiego ma juĹź za nic.

Rządy podzieliły ludzi i nienawiść w nich wszczepiły. Dziś narodem można rządzić tylko za pomocą siły, łamać ręce, prać pałami i po oczach psikać gazem. To już było moi drodzy i nie zmaże nikt z pamięci chociaż wszystko zmienia nazwę, świat się wokół tego kręci. Nic na siłę, bez miłości nie ma życia.

Noc jest cicha i urocza i łza ciśnie się do oka, wokół trwoga, strach i smutek. Trudne święta i samotne niczym te z odległych lat kiedy to nasz „wielki wĂłdz” stan wojenny zafundował narodowi. Zawaliły się marzenia, runął wokół cały świat, ludziom odbierano Ĺźycie, fundowano ścieĹźki zdrowia. Nikt ich za to nie rozliczył, nikt im nie przypisał win, odchodzili w wielkiej chwale. Biskup Ĺźegnał ciepłym słowem. Trudno się pogodzić z losem, dziś teĹź ludzie umierają, bo waĹźniejsze wokół sprawy: przepychanki i wybory. Co tam człowiek!

Noc jest cicha, noc jest święta i ta sama gwiazda świeci, i Dzieciątko się uśmiecha, a w szpitalach w błogiej ciszy w samotności życie gaśnie. Smutek rwie ostatnie szaty, mało kto dzisiaj pamięta jak pół wieku temu było, jakie smutne były święta.

BĂłg się rodzi moc truchleje, ludzie zachłyśnięci władzą i wpatrzeni w swĂłj majątek, wciąż dalecy od współczucia podążają własnym torem. Kto dziś słucha głosu ludu i kto gwiazdy wypatruje…

Władysław Panasiuk