Dodano: 10.10.20 - 20:15 | Dział: W kręgu wydarzeń

Nie chcemy dłużej czekać

"Czas na Smoleńsk” – napisaliśmy z Marcinem Wikłą w aktualnym numerze tygodnika „Sieci” opisując, co aktualnie dzieje się w ramach śledztw prowadzonych przez Prokuraturę Krajową oraz badania podkomisji działającej przy MON.

Opisaliśmy też ubezwłasnowolnienie prokuratorów, którzy mają niekiedy związane ręce i nie mogą podejmować decyzji procesowych. Opisaliśmy wewnętrzne konflikty w podkomisji przy MON i wątpliwości jej członków do sposobu prowadzenia badania.

Opisaliśmy również problem braku zaangażowania w sprawę ministerstwa spraw zagranicznych, które pozostawiło bez pomocy nie tylko śledczych, ale i rodziny ofiar katastrofy.

Ci, ktĂłrzy przed dekadą stracili swoich ukochanych, sporo mĂłwią w naszym artykule. I są to gorzkie słowa – o rozczarowaniu, osamotnieniu, niemocy instytucji państwa. Ich cierpliwość ma granice – warto, by pamiętali o tym ci, ktĂłrzy ich zawiedli.

Za każdym razem gdy piszemy o wyjaśnianiu 10/04, wypełniamy przede wszystkim własne zobowiązanie wobec ofiar tej katastrofy i właśnie ich rodzin.
Po prostu, tak jak napisaliśmy w „Sieci” , pilnowanie tej sprawy uwaĹźamy za nasz osobisty obowiązek. NiezaleĹźnie od tego, co ktokolwiek sobie pomyśli o naszych publikacjach. Wiedzieliśmy więc, Ĺźe ten tekst nie będzie przyjemny dla osĂłb zajmujących się Smoleńskiem. Ale nie moĹźemy milczeć, gdy nasza narodowa tragedia nie jest wyjaśniana tak, jak naleĹźy.

Spodziewaliśmy się ataków. Ale nie przypuszczaliśmy, że przybiorą aż taką formę. Do tej pory pan przewodniczący Antoni Macierewicz oskarżał nas o działanie na rzecz Rosji tylko w prywatnych rozmowach. Teraz mówi już o tym publicznie. Nazywa nasz artykuł obrzydliwym, bulwersującym, pełnym kłamstw i oszczerstw. Mówi też, że próbujemy zdyskwalifikować raport podkomisji.

Mógłbym zadać panu przewodniczącemu wiele pytań, m.in. o opisany przez nas list Glenna Jorgensena, w którym zarzuca on Macierewiczowi przekazywanie do badań w NIAR fałszywych danych i kierowanie się własnym PR, a nie dobrem sprawy. Ale zadam tylko jedno:

Gdzie jest ten raport, czy moĹźe wskazać, jak moĹźna się z nim zapoznać? Nie Ĺźadne „opracowanie” (jakich wiele), nie „raport techniczny” (jak w 2018 r.), nie „streszczenie” (jak w lipcu na komisji obrony narodowej), ale RAPORT? Publikowana w odcinkach produkcja filmowa nie jest raportem z badania katastrofy.

Przywołam słowa Ewy Kochanowskiej, wdowy po Rzeczniku Praw Obywatelskich: „Ja wiem, co się stało w Smoleńsku, ale na dziś moĹźemy sobie o tym tylko porozmawiać towarzysko, a nie moĹźna nikogo o nic oskarĹźyć. By było to moĹźliwe, trzeba zacząć od przygotowania w końcu solidnego, całościowego, a nie cząstkowego raportu. NiepodwaĹźalnego, niepozostawiającego wątpliwości zapisu tego, co tam się stało. Nie rozumiem, dlaczego podkomisja nie jest wstanie w końcu takiego dokumentu przygotować.” Czy pani Ewa teĹź zostanie nazwana kłamcą?

Aby być dobrze zrozumianym – uwaĹźam, Ĺźe członkowie podkomisji, na czele z jej przewodniczącym, mają wielkie zasługi w wyjaśnianiu katastrofy, przed kilkoma laty to dzięki ich pracy i determinacji wszyscy mogliśmy zobaczyć, jak skandaliczne były działania prowadzone przez komisję Jerzego Millera i wojskową prokuraturę. To oni postawili publicznie wiele kluczowych pytań i zdemaskowali nierzetelne prace ekip, ktĂłre pierwotnie zajmowały się 10/04.

Mam też dużo szacunku do prokuratorów prowadzących śledztwo w zespole działającym w Prokuraturze Krajowej. To oni umiędzynarodowili to postępowanie. Zebrali taką plejadę zagranicznych ekspertów, jakiej trudno szukać w wielu innych badaniach katastrof lotniczych na świecie.

Ale śledczy potrzebują zielonego światła od swoich przełożonych do podejmowania decyzji procesowych, potrzebują możliwości współpracy z rodzinami, potrzebują zgody na należytą politykę informacyjną.

Podkomisja zaś musi albo zakończyć swoje prace publikacją raportu (skoro od tak dawna słyszymy, że jest on gotowy), albo jasnego zakomunikowania, jak długo mogą one potrwać, co pozostało do zrobienia i zaprzestania dzielenia się tezami, w które mamy wierzyć na słowo.

Podkreślam: nie dyskutujemy o wynikach prac i tezach stawianych przez badających, bo to przecieĹź jeszcze nie ten etap (być moĹźe są trafne, nie wykluczamy tego), ale o metodologii pracy. A ta, jak wynika z relacji bardzo wielu osĂłb zajmujących się tą sprawą, jest daleka od ideału. Tak daleka, by raz jeszcze zaapelować: „Nie warto tej sprawy zostawiać w takim stanie. Bo ktoś kiedyś nam wszystkim to wypomni”.

Cały nasz artykuł dostępny jest w papierowym wydaniu tygodnika „Sieci”, ktĂłre w tym tygodniu znajdą Państwo w kioskach oraz w strefie Premium portalu wPolityce.pl. Zachęcam, by dołączyć do naszej Sieci Przyjaciół i być na bieżąco z wszystkimi naszymi publikacjami.

Marek Pyza
wPolityce.pl