Dodano: 22.11.19 - 21:24 | Dział: Prosto z mostu

Po przerwie wracamy do myślenia po staremu

Wprawdzie jesteśmy wytresowani przez pana redaktora Adama Michnika, a wcześniej – przez inne osobistości - w tak zwanej mądrości etapu, ale bywa, Ĺźe trudno przeskoczyć z jednego nastroju w drugi w ciągu jednej nocy. Takie rzeczy zdarzały się w Związku Sowieckim nie tylko za Stalina, ale nawet – za Gorbaczowa. Kiedy zarządził, Ĺźeby wszyscy od następnego dnia myśleli „po nowemu”, to wszyscy od rana juĹź tak myśleli, chociaĹź poprzedniego wieczora myśleli jeszcze „po staremu”. Ale Rosjanie, a właściwie – Sowieci – byli do tego tresowani znacznie dłuĹźej niĹź my, toteĹź nic dziwnego, Ĺźe Gorbaczowowi udało się uzyskać efekt, ktĂłrego nie powstydziłby się nawet JĂłzef Stalin. To oczywiście nie tylko ich pogrąża, ale rĂłwnieĹź mnie, przynajmniej w oczach pana doktora Targalskiego, ktĂłry w tropieniu i demaskowaniu ruskich agentĂłw przekracza normy stachanowskie. Cóş poradzić; taki los wypadł nam, chociaĹź nie moĹźna powiedzieć, Ĺźe nawet i u nas tresura nie przynosi efektĂłw. MoĹźe nie takich, jak w Związku Sowieckim, no ale to moĹźe być skutkiem chwalebnego pluralizmu; jedni tresują w jednym kierunku, a drudzy – w drugim, więc chociaĹź obywatele są wytresowani, to jedni do jednego, podczas gdy inny – do drugiego, co stwarza wraĹźenie politycznej wojny, a nawet chaosu. Zgodnie jednak z zasadą mądrości etapu, bywają momenty, gdy obywatele tresowani zarĂłwno w jedną, jak i w drugą stronę, zgodnie myślą po nowemu.

Taki moment przypada 11 listopada, kiedy to przypada rocznica odzyskania niepodległości. W takim dniu, niczym w Wigilię BoĹźego Narodzenia, nie wypada rozpalać zarzewia jakichś konfliktĂłw, toteĹź ludzie przekonują się nawzajem do zgody, bo jak jest zgoda, to i BĂłg rękę poda. Niestety 11 listopada, podobnie jak kaĹźdy inny dzień, kiedyś musi się skończyć, no a kolejnego dnia następuje bolesny powrĂłt do rzeczywistości, ktĂłrej ramy wyznacza polityczna wojna, będąca odbiciem rywalizacji państw powaĹźnych o wpływy w Europie Środkowej. O ile zatem 11 listopada demonstrowano powszechną zgodę, chociaĹź unosiły się nad nią gęste opary obłudy, ale przynajmniej pozory zostały zachowane. Oczywiście nie do końca, bo 11 listopada jest teĹź dla kaĹźdego środowiska okazją do zaprezentowania się opinii publicznej. Środowiska narodowe juĹź od wielu lat idą w Marszu Niepodległości, ktĂłry w tym roku skupił podobno 150 tysięcy uczestnikĂłw – znacznie mniej, niĹź przed rokiem – ale przed rokiem nie było odrębnego marszu „rządowego”, a tym razem uroczystości państwowe zostały zorganizowane oddzielnie. Z kolei środowiska lewicowe, trudno powiedzieć – czy spontanicznie, czy teĹź w ramach zadań zleconych, urządzają marsze „antyfaszystowskie”, mniej liczne, ale nie o liczbę tu przecieĹź chodzi, tylko o dostarczenie zagranicznym ośrodkom antypolskiej propagandy argumentu, Ĺźe oto w Polsce głowę podnosi „faszyzm”, a skoro tak, to trzeba nad Polakami i Polską ustanowić kuratelę starszych i mądrzejszych, bo w przeciwnym razie Polacy ZNOWU zrobią coś okropnego.

O ile zatem 11 listopada politycy zachowywali się raczej powściągliwie, to jednak juĹź następnego dnia, kiedy odbyło się pierwsze posiedzenie nowego Sejmu i Senatu, zaczęło powracać emocjonalne rozhuśtanie. Oczywiście nie od razu, bo najpierw trzeba było zademonstrować dobrą wolę, o ktĂłrą apelował prezydent Duda – co spotkało się ze złośliwymi uwagami, ktĂłre niczym w soczewce skupiły się w uwadze Grzegorza Schetyny, Ĺźe ten cały Duda wygaduje te swoje dyrdymały, bo rozpoczął kampanię wyborczą. O ile jednak przemĂłwienie prezydenta Dudy było jeszcze wysłuchane, to juĹź wystąpienie marszałka-seniora w osobie „złowrogiego” Antoniego Macierewicza, wzbudziło falę – nazwijmy to – krytyki, poniewaĹź zawierało – jak to ujął poseł Bosak z Konfederacji – akcenty konserwatywne, wykraczające nawet poza linię PiS – aĹź musiał go delikatnie mitygować pan prezydent Duda. Ale zgodnie z ewangelicznym spostrzeĹźeniem, jak to się ludzie „weselą przy podziale łupu” , elementy zgody zostały do czasu podtrzymane. Chodziło bowiem o wybĂłr marszałka i wicemarszałkĂłw Sejmu. PiS zaproponowało kandydaturę pani ElĹźbiety Witek, ktĂłra dostała 314 głosĂłw – a więc znacznie więcej, niĹź 235 głosĂłw PiS – i została marszałkiem. Następnie zostały rozdzielone łupy, czyli stanowiska wicemarszałkĂłw. Został nim Włodzimierz Czarzasty z SLD, posągowa Małgorzata Kidawa-Błońska z obozu zdrady i zaprzaństwa, dwoje wicemarszałkĂłw ze Zjednoczonej Prawicy, czyli PiS z satelitami: Małgorzata Gosiewska i Ryszard Terlecki, a z PSL – Piotr Zgorzelski. Ciekawe, Ĺźe najwięcej głosĂłw uzyskała pani Gosiewska w przypadku ktĂłrej jeszcze nie wynaleziono aparatu fotograficznego, ktĂłry mĂłgłby uwiecznić jej wybitne osiągnięcia. Skoro jednak najwaĹźniejszą zaletą posągowej pani Małgorzaty Kidawy-Błońskiej jako kandydatki na prezydenta ma być „brak doświadczenia politycznego” , to nic juĹź nie powinno nas dziwić.

O ile w Sejmie łupy rozdzielono po bratersku i tylko znienawidzona Konfederacja nie została Ĺźadną synekurą udelektowana, to w Senacie wyglądało to juĹź inaczej. Jak wiadomo, Zjednoczona Prawica, czyli PiS z satelitami, nie uzyskała tam większości z uwagi na to, Ĺźe przedostała się tam trĂłjka senatorĂłw niezaleĹźnych, ktĂłrzy właśnie utworzyli tam koło. W rezultacie dotychczasowy marszałek z ramienia PiS, pan Stanisław Karczewski, przegrał z kandydatem obozu zdrady i zaprzaństwa, panem senatorem Tomaszem Grodzkim, ktĂłry uzyskał 51 głosĂłw przeciwko 48 jakie padły na pana Karczewskiego – bo podobno pani Lidia Staroń wstrzymała się od głosu. W rezultacie PiS straciło przewagę w Senacie, co nie jest specjalnie groĹşne dla obozu „dobrej zmiany” - ale chyba nie będą juĹź moĹźliwe stachanowskie wyczyny ustawodawcze, kiedy to rząd przeforsowywał ustawy w 24 godziny.

Zaprzysiężony został teĹź nowy rząd, w ktĂłrym rozdzielone zostały kompetencje ministra spraw zagranicznych, ktĂłremu odjęto sprawy europejskie. Tymi sprawami będzie zajmował się specjalny pion europejski przy Kancelarii Prezesa Rady MinistrĂłw, kierowany przez Konrada Szymańskiego, dotychczas odpowiedzialnego w MSZ za sprawy europejskie. Rozdzielone zostało teĹź Ministerstwo Ochrony Środowiska z ktĂłrego wypączkowało Ministerstwo do spraw Klimatu. Zmienił się takĹźe minister finansĂłw, ktĂłrym został pan Tadeusz Kościński, w ktĂłrego osobie PiS zyskał „swojego Rostowskiego” - bo pan Kościński teĹź urodził się w Londynie, gdzie ukończył Goldsmiths Uniwersity of London. NajwyraĹşniej ministrowie finansĂłw z londyńskim rodowodem stają się u nas nową, świecką tradycją. Nie wiadomo teĹź czy z tego, czy teĹź z jakiegoś innego powodu pan prezydent Duda w swoim przemĂłwieniu wyraził radość z „powrotu” do Polski „religii mojĹźeszowej”.



Stanisław Michalkiewicz
17 listopada 2019 r.



Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).