Dodano: 03.07.19 - 17:53 | Dział: Godne uwagi

Westerplatte znowu się broni

Tak jak 80 lat temu toczy się dzisiaj (pĂłki, co bezkrwawa) bitwa o Westerplatte, ktĂłrą poprzedziły podobne jak w latach trzydziestych ubiegłego wieku liczne prowokacje. Z tą jednak róşnicą, Ĺźe prowokatorami nie są juĹź hitlerowskie bojĂłwki i szturmowcy z SA i SS. Dziś nie rządzi juĹź Gdańskiem wierny sługa Hitlera, członek NSDAP i SS, gaulaiter Albert Forster, ale związana z PO, Aleksandra Dulkiewicz. Dzisiejszy Gdańsk oddaje hołd Wolnemu Miastu Gdańsk, w ktĂłrym łamano postanowienia traktatu wersalskiego, rozbudowywano i nielegalnie uzbrajano oddziały SA i SS. Czci okres historii Gdańska, w ktĂłrym jeszcze przed wojną Niemcy prześladowali polską i Ĺźydowską ludność nie mĂłwiąc juĹź o szykanach, jakim poddawani byli członkowie opozycji. Po dzisiejszym Gdańsku kursuje tramwaj w barwach Wolnego Miasta Gdańsk, ktĂłre uczczono rĂłwnieĹź nadając jego imię jednemu z rond. Ja rozumiem, Ĺźe ktoś, kto korzysta z niemieckiego wsparcia politycznego i finansowego musi się wdzięczyć i mizdrzyć do Berlina, ale nie rozumiem jak polskie władze mogą coś takiego tolerować i znosić tę hańbę? Zwłaszcza, Ĺźe te wiernopoddańcze hołdy wobec Niemiec czynione są wyjątkowo bezczelnie i demonstracyjnie. PrzecieĹź art. 82. Konstytucji RP mĂłwi wyraĹşnie, Ĺźe: „Obowiązkiem obywatela polskiego jest wierność Rzeczypospolitej Polskiej oraz troska o dobro wspĂłlne”. Czy władze Gdańska są wierne Rzeczpospolitej Polskiej oddając hołd okresowi historii miasta, w ktĂłrym rugowano wszelkie przejawy polskości?

Przyznam, Ĺźe kiedy w Internecie obejrzałem zdjęcia i filmiki przedstawiające dzisiejszy opłakany stan terenĂłw byłej Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte to ogarnęła mnie wściekłość. Wicepremier i minister kultury, Piotr Gliński jest niezwykle powściągliwy mĂłwiąc: „Westerplatte jest symbolem Polski, ono dotyczy takich najbardziej głębokich pokładĂłw naszych polskich wartości. Bo to jest przecieĹź symbol oddania Ĺźycia za ojczyznę, symbol oporu w sytuacji, ktĂłra wydawała się beznadziejna. My jako wspĂłlnota narodowa tworzymy się poprzez odnoszenie się do takich symboli. Niestety to jest miejsce, ktĂłre od 30 lat nie było w sposĂłb odpowiedni zagospodarowane”. To ostatnie zdanie zupełnie nie odzwierciedla stanu faktycznego, poniewaĹź to symboliczne miejsce gdzie bohatersko we wrześniu 1939 roku walczyli i ginęli polscy Ĺźołnierze przypomina w wielu miejscach jakiś zrujnowany pustostan, w ktĂłrym zagnieĹşdzili się menele. Podobno do niektĂłrych miejsc nie da się podejść ze względu na roznoszący się wokół fetor i zalegające śmieci.

Konstanty Ildefons Gałczyński w „Pieśni o Ĺźołnierzach z Westerplatte” pisał:
W Gdańsku staliśmy jak mur,
gwiżdżąc na szwabską armatę,
teraz wznosimy się wśród chmur,
żołnierze z Westerplatte

Z kolei kabaret „Tej” w czasach „przełomu” z 1989 roku dopisał do tej „Pieśni” taką, jakĹźe aktualną do dzisiaj zwrotkę:
Jeśli nie umiesz jeszcze kraść,
A kłamstwa budzą dreszcze,
Twych czynĂłw nie dyktuje strach,
Westerplatte broni się jeszcze.

Dzisiejsza gaulaiter Gdańska, Aleksandra Dulkiewicz sprzeciwia się głośno przekazaniu miejskich terenów pod budowę Muzeum Westerplatte i Wojny 1939. A moim zdaniem powinna siedzieć grzecznie i cicho w poczuciu wielkiego szczęścia, że za opłakany stan terenów byłej składnicy wojskowej Westerplatte Polacy nie wywieźli jej z ratusza na taczce. Taki sam los już dawno temu powinien spotkać jej tragicznie zmarłego poprzednika. Na koniec przypomnę, że po wojnie gaulaiter Forster został uznany przez aliantów za zbrodniarza wojennego i wydano go Polsce. Zasądzoną karę śmierci wykonano 28 lutego 1952 roku w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Jeżeli polski rząd będzie nadal przymykał oczy i tolerował miejscowych polityków oraz urzędników, którzy wypowiadają posłuszeństwo państwu i przebierają nogami by służyć Niemcom, to już wkrótce w Gdańsku stanie pomnik gaulaitera, Alberta Forstera, pod którym zdrajcy, renegaci i zaprzańcy będą składali wieńce oraz kwiaty.

kokos26
Źródło: Niepoprawni.pl
Tekst ukazał się w „Warszawskiej Gazecie”