Dodano: 13.04.19 - 22:28 | Dział: Godne uwagi

Chcą wygumkować św. Jana Pawła II

Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według własnych pożądań – poniewaĹź ich uszy świerzbią – będą sobie mnoĹźyli nauczycieli. Będą się odwracali od słuchania prawdy, a obrĂłcą się ku zmyślonym opowiadaniom. Ty zaś czuwaj we wszystkim, znoś trudy, wykonaj dzieło ewangelisty, spełnij swe posługiwanie!
2. List do Tymoteusza

W paĹşdzierniku zeszłego roku byłem w Rzymie, aby wziąć udział w uroczystościach z okazji 40-lecia pontyfikatu św. Jana Pawła II. Okazało się wĂłwczas, Ĺźe oprĂłcz polskich inicjatyw takich uroczystości w Watykanie nie było. Powstał tekst, ktĂłry zatytułowałem „Czy Rzym zapomniał o św. Janie Pawle II?” („Wpis” 10/2018). Pięć miesięcy później z przykrością naleĹźy stwierdzić, Ĺźe Rzym nie tylko zapomniał o św. Janie Pawle II, ale jakby chce się go pozbyć.

Ze smutkiem piszę kolejne słowa, bo ukazują one wręcz patologiczną sytuację w instytucji najbliĹźszej mojemu sercu, instytucji świętej, ale oczywiście składającej się z grzesznikĂłw, instytucji wreszcie, w ktĂłrej od wielu lat dzieje się coraz dziwniej. A wszystkie wrogie tendencje, ktĂłre obecnie trawią Święty Kościół Rzymski, zdają się mieć jeden wspĂłlny mianownik – wyrzucić dziedzictwo św. Jana Pawła II, a szerzej, porzucić bezkompromisowy stosunek do prawdy, ktĂłry od czasĂłw Chrystusowych był wyznacznikiem Kościoła.

Franciszek vs. Jan Paweł II
Bezpośrednim przyczynkiem do powstania tego artykułu są oczywiście nieszczęsne słowa papieĹźa Franciszka wypowiedziane podczas konferencji prasowej w podróşy powrotnej z Abu Dhabi z sugestią, Ĺźe polski papieĹź mĂłgł kryć afery pedofilskie w Kościele. Nie zamierzam w tym miejscu rozwodzić się nad prawidłowością tych słów, poniewaĹź kard. Stanisław Dziwisz – ktĂłry w przeciwieństwie do Franciszka rzeczywiście uczestniczył w tych rozmowach – juĹź im zaprzeczył, a zainteresowani głębszą analizą mogą sobie przeczytać bardzo dobry artykuł Grzegorza GĂłrnego opublikowany na portalu wpolityce.pl na ten temat.

Krótko podam tylko dwa argumenty. Po pierwsze, św. Jan Paweł II przeszedł proces kanonizacji, podczas którego życiorysy kandydatów są prześwietlane niezwykle dokładnie, starannie i bezwzględnie. Na jego temat uzbierano tysiące tomów dokumentacji i wypowiedzi świadków, wiemy, że zbadano również wątek pedofilii i homoseksualizmu w Kościele. Nie znaleziono niczego, co by obciążało papieża rodem z Wadowic. Nie protestował Benedykt XVI, który beatyfikował Jana Pawła II i wreszcie żadnego sprzeciwu nie zgłosił też papież Franciszek przed kanonizacją.

Po drugie, z bardzo dużą dozą ostrożności należy podchodzić do wszelkich anegdotek, które opowiada Franciszek, zwłaszcza podczas konferencji prasowych w samolocie albo szerzej jakichkolwiek jego wypowiedzi ad hoc, nieprzygotowanych wcześniej przez watykańskie dykasterie. Zazwyczaj właśnie wtedy padają słowa, które później należy tłumaczyć, bo ich niejasność pozwala na mnogość interpretacji.

Tak było, gdy papieĹź na początku swojego pontyfikatu tłumaczył w samolocie, jakie ma podejście do kwestii homoseksualizmu, Ĺźe kim on jest, aby oceniać. W czerwcu 2016 r. z kolei na pokładzie samolotu wracającego do Rzymu stwierdził, Ĺźe Kościół katolicki powinien prosić gejĂłw i lesbijki o przebaczenie w związku z rzekomą dyskryminacją. Dwa lata temu, wracając z Meksyku, papieĹź Franciszek oznajmił wszem i wobec – znĂłw na pokładzie samolotu – Ĺźe papieĹź Paweł VI pozwolił zakonnicom w Afryce na korzystanie z środkĂłw antykoncepcyjnych, aby w rejonach objętych rządami brutalnych wojsk, gdzie często dochodziło do gwałtĂłw, uniknąć niechcianych ciąż. JuĹź kilka dni później okazało się, Ĺźe Paweł VI nigdy na coś takiego nie zezwolił, a opowiedziana przez Franciszka „anegdotka” jest tak zwaną miejską legendą.

Te „pomyłki” papieĹźa są chętnie podchwytywane przez mniej lub bardziej lewicujące media głównego nurtu i szybko obiegają cały świat, rysując obraz postępowego Ojca Świętego. Jak jest z tym „postępem” naprawdę – tego nie wiadomo. Znajdą się bowiem rĂłwnieĹź wypowiedzi Franciszka zgoła odmienne, zwłaszcza w kwestii aborcji w ostatnich kilkunastu miesiącach papieĹź wypowiedział się jednoznacznie, potępiając ją jako morderstwo. Rzecz jasna, Ĺźe te słowa nie znalazły juĹź tak szerokiego echa medialnego. Czyni to jednak trudnym do ocenienia, jak papieĹź naprawdę myśli.

Pojawia się teĹź pytanie, czy ta dwuznaczność nie jest celowa. Trudno bowiem inaczej zrozumieć niejasności wynikające z zagmatwanego tekstu „Amoris Laetitia” albo brak jakiejkolwiek refleksji po kolejnych tego typu wpadkach. Mawia się w polityce, Ĺźe dwuznaczność jest ceną jednomyślności. W Kościele jednak na to nie moĹźe być miejsca. Jest to postawa konformistyczna, ktĂłra pozwala być moĹźe na krĂłtką metę uniknąć konfliktu, ale wymaga bardzo wysokiej ceny w postaci poświęcenia prawdy. Przestrzega nas przed tym sam Chrystus, gdy w Kazaniu na GĂłrze mĂłwi do zebranych uczniĂłw: „Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi” (Mt 5,37).

Staromodna prawda i nowoczesny relatywizm
Św. Jan Paweł II był bezwzględnym obrońcą prawdy i nigdy nie pozwalał sobie na tego typu dwuznaczności. Jest to fundamentalna oś sporu, który toczy się wokół dwóch przeciwstawnych koncepcji. Jedna głosi, że prawdą jest to, co jest. Druga z kolei uważa, że nie ma faktów, a są jedynie interpretacje.

Autorem pierwszej sentencji jest św. Tomasz z Akwinu, jeden z największych uczonych chrześcijańskich, na którego dorobku opierały się kolejne pokolenia katolickich myślicieli, aż do dziś. Autorem drugiej jest natomiast Fryderyk Nietzsche, który stwierdził, że Bóg umarł, a bez Boga nie ma dobra, piękna i prawdy, wszystko staje się względne.

Starcie prawdy z relatywizmem zatruwa umysły elit intelektualnych co najmniej od czasĂłw Oświecenia, ale dopiero wraz z wzrastającą siłą mediĂłw miało okazję dotrzeć rĂłwnieĹź do szerokich mas. Do śmierci św. Jana Pawła II przynajmniej Kościół jednak rzeczywiście był opoką i autorytetem, niezłomnym straĹźnikiem niezmiennych wartości – wbrew coraz bardziej liberalnym uczelniom, mediom, politykom czy artystom. Gdziekolwiek na świecie się znalazłem, to wiedziałem, Ĺźe wchodząc do świątyni katolickiej będę w domu. Uświadomiłem sobie ostatnio, Ĺźe tego poczucia juĹź nie mam; wiem, Ĺźe tak nie powinno być. Ale będący na fali wznoszącej progresywny nurt wewnątrz Kościoła skutecznie je ze mnie wyprał. Sprawił, Ĺźe nieraz czuję się obco we własnym K/kościele.

JuĹź św. Jan Paweł II podczas swojego pontyfikatu musiał przeciwstawiać się liberalnym tendencjom, ktĂłre zaczynały wkradać się do Kościoła. Na niego spadł ciężar rozprawy ze spadkobiercami 1968 r., ktĂłrzy od lat 70. ub. wieku rozpoczęli lewicowy marsz przez instytucje, w tym rĂłwnieĹź przez Kościół. Nie jest to zatem problem nowy. Niemniej polski papieĹź potrafił zareagować odpowiednio i jednoznacznie. Pozbawił prawa nauczania Hansa KĂźnga, progresywnego duchownego, ktĂłry był (i jest) boĹźyszczem niemieckojęzycznych liberałów, gdy ten podwaĹźył autorytet papieski. Zakazał wypowiedzi publicznych Leonardo Boffowi, duchownemu, ktĂłry popadł w odmęty lewicowej teologii wyzwolenia. W liście apostolskim „Ordinatio sacerdotalis” Ojciec Święty Jan Paweł II bezwzględnie wykluczył kapłaństwo kobiet. W „Familiaris consortio” jednoznacznie odrzucił moĹźliwość rozwodĂłw i był w tym na tyle konsekwentny, Ĺźe nie przyjmował w Watykanie rozwiedzionych politykĂłw, gdy ci przybywali ze swoimi nowymi partnerkami. W 2002 r. prezydent Austrii Thomas Klestil musiał obejść się smakiem, bo papieĹź wprost zabronił, aby rozwiedziony Klestil mĂłgł pojawić się przed Ojcem Świętym ze swoją nową „Ĺźoną”. To było zaledwie 17 lat temu, a jednak przypuszczam, Ĺźe dla wielu ta informacja moĹźe być dziś szokująca. Jan Paweł II był papieĹźem kochającym, a miłość, jak wiemy, nie szuka poklasku. I jak wobec tego skomentować wydarzenie z 24 marca 2017 r., kiedy papieĹź Franciszek udzielił audiencji homoseksualnemu premierowi Luksemburga Xavierowi Bettelowi – i jego tak zwanemu mężowi?
Konkretne kroki wymierzone w św. Jana Pawła II

W polskiej (!) prasie katolickiej pojawia się czasami pojęcie tzw. dewojtylizacji Kościoła i choć razi mnie to słowo, to jednak fenomen przez nie reprezentowany jest prawdziwy. Po pontyfikacie Benedykta XVI Kościół katolicki na czele z Kurią Rzymską stopniowo stara się usunąć wpływy św. Jana Pawła II. Być moĹźe nie pierwszym w ogĂłle, ale pierwszym najbardziej widocznym znakiem tego procesu była kanonizacja polskiego papieĹźa, ktĂłra odbyła się 27 kwietnia 2014 r., a więc w 14. miesiącu pontyfikatu Franciszka. W realiach Kościoła 14 miesięcy jest okresem błyskawicznym, niemniej nowy papieĹź z Buenos Aires szybko ogłosił, Ĺźe wyniesienie na ołtarze jego polskiego poprzednika odbędzie się rĂłwnocześnie z kanonizacją Jana XXIII. Aby tak się mogło stać, aby kanonizowano rĂłwnieĹź drugiego papieĹźa, Franciszek nagiął nawet niektĂłre procedury obowiązujące przy kanonizacjach, do czego będąc papieĹźem oczywiście miał prawo. Niemniej dodanie Jana XXIII odciągnęło uwagę od Jana Pawła II, szczegĂłlnie w przypadku WłochĂłw, ktĂłrzy ze zrozumiałych względĂłw skupiali się na swoim rodaku. Sama homilia kanonizacyjna była zdawkowa i formalna, nie wywołała Ĺźadnego entuzjazmu na placu św. Piotra. Pamiętam skonsternowane miny PolakĂłw w trakcie kazania Franciszka. Czuli się nieswojo, nie wiadomo było, jak reagować. Dopiero dzień później podczas Mszy św. dziękczynnej kard. Angelo Comastri wygłosił piękne słowa, ktĂłre spowodowały wybuch radości. To Comastri mĂłwił o „heroizmie świętego” czy „mężnej wierze” św. Jana Pawła II. To on przypomniał „Familiaris consortio”, niezłomną walkę polskiego papieĹźa o Ĺźycie nienarodzone i świętą nierozerwalność małżeństwa. ZauwaĹźył, Ĺźe to rodzina dzisiaj jest na pierwszej linii ataku, a nowy święty był jej największym obrońcą w skali światowej.

Kard. Angelo Comastri swoją karierę kościelną zawdzięcza Janowi Pawłowi II, a jej zwieńczenie przypadło na pontyfikat Benedykta XVI, który włączył toskańskiego kapłana do grona kardynałów. Za Franciszka, prawdopodobnie z uwagi na wiek, nie otrzymał już żadnych nowych zadań.

Niemniej polityka personalna to jeden z aspektĂłw, po ktĂłrym widać dystans do Jana Pawła II w obecnym pontyfikacie. W Kurii Rzymskiej PolakĂłw jest coraz mniej, język polski zanika, ale zmiany widać nie tylko po naszych rodakach. Niegdyś wspierani przez Jana Pawła II i Benedykta XVI duchowni najwyĹźszej rangi o wyraĹşnych konserwatywnych poglądach nie znajdują uznania w oczach Franciszka. Kard. Raymond Leo Burke był prefektem NajwyĹźszego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, ktĂłry decyduje m.in. o niewaĹźności małżeństwa. Kard. Burke był i jest jednoznacznym przeciwnikiem rozwodĂłw – w 2014 r. musiał się poĹźegnać ze swoją funkcją, a Franciszek zesłał go de facto na kardynalską banicję. W tym czasie odbył się teĹź słynny synod o rodzinie w Rzymie, ktĂłrego owocem miało stać się „Amoris Laetitia”.

Kard. Gerhard MĂźller, prefekt Kongregacji Nauki Wiary w latach 2012–2017 i jeden z niewielu niemieckich biskupĂłw, ktĂłry nie wyznaje mniej lub bardziej otwarcie protestanckiej doktryny, decyzją Franciszka rĂłwnieĹź musiał się poĹźegnać ze swoim stanowiskiem, będąc w pełni sił. MĂźller i Burke byli wiernymi uczniami św. Jana Pawła II, to on wyznaczył obu na biskupĂłw. Zajmowali kluczowe stanowiska w Watykanie, zwłaszcza w zakresie nauki o rodzinie. Obaj dzisiaj zostali całkowicie odcięci od procesĂłw decyzyjnych w Kościele.

Homolobby w natarciu – śmierć rodzinie!
RĂłwnieĹź na szczeblu reorganizacji Kurii Rzymskiej Franciszek odchodzi od urzędĂłw powołanych i/lub cenionych przez św. Jana Pawła II. Papieska Rada ds. Rodziny, powołana w 1981 r. przez polskiego papieĹźa, w 2016 przestała istnieć. Podobny los spotkał Papieską Radę ds. Świeckich, przez co rĂłwnocześnie posadę stracił nominowany jeszcze przez Jana Pawła II polski kardynał Stanisław Ryłko. Obie komĂłrki zostały włączone do nowej Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Ĺťycia, dla ktĂłrej Franciszek zatwierdził nowy status. Szefem nowego ministerstwa watykańskiego został kard. Kevin Farrell, amerykański duchowny, ktĂłry podczas pontyfikatu Franciszka robi wielką karierę. Farrell był zaufanym człowiekiem okrytego fatalną sławą byłego kardynała Theodore’a McCarricka, ktĂłry będąc metropolitą Waszyngtonu prowadził podwĂłjne Ĺźycie jako homoseksualny drapieĹźnik polujący na klerykĂłw. Farrell był wĂłwczas wikariuszem generalnym diecezji i przez sześć lat mieszkał w tym samym budynku co McCarrick, ale pytany o sprawę twierdzi, Ĺźe niczego nie widział ani nie wiedział.

Franciszek zdaje się nie mieć Ĺźadnych wątpliwości i powołał amerykańskiego duchownego w 2016 r. do Rzymu, ustanowił go szefem nowej dykasterii i kardynałem, a rok później powołał do dwĂłch kluczowych komisji watykańskich. Kard. Farrell jest głównym odpowiedzialnym za politykę rodzinną Kościoła, ale trudno nazwać go uczniem św. Jana Pawła II. Polski papieĹź zainicjował w 1994 r. Światowe Spotkanie Rodzin, cykliczne spotkania katolickich rodzin z całego świata z papieĹźem. Zamysłem tych imprez było wzmocnienie rodziny i jej tradycyjnej toĹźsamości. W sierpniu zeszłego roku ŚSR odbyło się w Dublinie, za organizację odpowiadał juĹź kard. Farrell. Po raz pierwszy w programie tych spotkań znalazły się punkty dla środowisk homoseksualnych, oficjalnie mĂłwiono między innymi o integracji „katolikĂłw ze środowiska LGBT do rodzin i parafii”. Jednym z mĂłwcĂłw w Dublinie był jezuita o. James Martin, jeden z najbardziej znanych zwolennikĂłw otwarcia się Kościoła na homoseksualizm – w wywiadzie stwierdził miedzy innymi, Ĺźe ma nadzieję, iĹź za 10 lat geje będą mogli bez krępacji całować się w kościele podczas Mszy św.

Oczywiście byłoby to nie do pomyślenia za pontyfikatu św. Jana Pawła II czy Benedykta XVI i jakiegokolwiek papieĹźa wcześniej. W 2003 r. kard. Ratzinger, Ăłwczesny prefekt Kongregacji Nauki Wiary, we współpracy z polskim papieĹźem opublikował oficjalny dokument Kościoła w tej sprawie pt. „Uwagi dotyczące projektĂłw legalizacji związkĂłw między osobami homoseksualnymi”. Zwraca się tam uwagę, Ĺźe „w Piśmie Świętym stosunki homoseksualne są potępione jako powaĹźna deprawacja... (cf. Rz 1, 24–27; 1 Kor 6,10; 1 Tm 1,10). Ten sąd Pisma Świętego nie uprawnia do stwierdzenia, Ĺźe wszyscy dotknięci tą nieprawidłowością mają tym samym winę osobistą; świadczy jednak, Ĺźe akty homoseksualizmu są wewnętrznie nieuporządkowane. Taką samą ocenę moralną znajdujemy u wielu pisarzy chrześcijańskich pierwszych wiekĂłw i została ona jednoznacznie przyjęta przez Tradycję katolicką”.

Zeszłoroczne Światowe Spotkanie Rodzin z otwarciem na homoseksualizm nie zaszkodziło jednakĹźe karierze kard. Kevina Farrella – wręcz przeciwnie, Franciszek mianował go 14 lutego tego roku kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego. Kamerling w przypadku śmierci papieĹźa przygotowuje Kościół do konklawe i w trakcie sede vacante (okresu bez papieĹźa, zazwyczaj od śmierci do wyboru) prowadzi sprawy Kościoła. MĂłwiąc inaczej jest to kluczowa funkcja – najwaĹźniejsza obok dziekana kolegium kardynalskiego – w wyborze nowego następcy św. Piotra.

Z powyĹźszych przykładĂłw moĹźna wnioskować, Ĺźe Rzym jako stolica Kościoła katolickiego oddala się od św. Jana Pawła II nie tylko na płaszczyĹşnie personalnej czy instytucjonalnej, ale takĹźe merytorycznej, co z pewnością jest najbardziej bolesne. Wpływ homolobby w Watykanie, ktĂłrego istnienie papieĹź Franciszek zresztą pośrednio potwierdza, rośnie. Marksistowska teologia wyzwolenia tak silnie zwalczana przez św. Jana Pawła II zdaje się wracać do łask, czego przykładem moĹźe być przypadek nikaraguańskiego księdza i marksisty Ernesto Cardenala. W lutym 1984 roku papieĹź Jan Paweł II nałoĹźył na niego zakaz sprawowania funkcji wynikających z sakramentu święceń, z powodu jego skrajnie lewicowych poglądĂłw oraz faktu, Ĺźe Cardenal przyjął tekę ministra w rządzie sandinistĂłw. W lutym tego roku Franciszek suspensę nałoĹźoną przez polskiego papieĹźa zdjął. Podobny przypadek miał miejsce juĹź w 2014 r., kiedy Franciszek zdjął suspensę z Miguela d’Escoto Brockmanna, innego duchownego z Nikaragui, ktĂłry popierał teologię wyzwolenia, wstąpił do lewicowej partii sandinistĂłw i został czynnym politykiem.

Kolejnym polem konfliktu jest rodzina. Św. Jan Paweł II został patronem rodziny, ale dziś niewiele z tego wynika. Nie jest to w Rzymie podkreślane, nie ma kultu w tym kierunku i gdyby nie interwencja wschodnioeuropejskich oraz afrykańskich biskupĂłw, to nie byłoby nawet odnośnikĂłw do pism polskiego papieĹźa w „Amoris Laetitia”. Tymczasem redefinicja rodziny juĹź trwa – episkopaty Niemiec czy Malty zezwalają na Komunię św. dla rozwodnikĂłw, a z drugiej strony tradycyjny – czyli jedyny – model rodziny jest atakowany przez środowisko LGBT oraz wspierających je kapłanĂłw i media, na co podano tu juĹź kilka przykładĂłw, ktĂłrych niestety jest znacznie, znacznie więcej.
*
Wszystko to moĹźna sprowadzić do wspĂłlnego mianownika, ktĂłry opisałem juĹź na początku tego tekstu, a więc walki z prawdą. Relatywizm, postprawda czy fake news są róşnymi opisami tego samego zjawiska, ktĂłre jest wyznacznikiem społeczeństwa postmodernistycznego i wkrada się takĹźe do Kościoła. Św. Jan Paweł II doskonale to rozumiał i dzięki swojemu wykształceniu w zakresie filozofii i teologii, a takĹźe kontaktom z zachodnim środowiskiem akademickim juĹź w latach 60. i 70. ub. wieku wiedział, jakie są przyczyny tego relatywizmu. Obserwował i przewidywał nie tylko skutki, ale rozumiał, skąd się ten relatywizm bierze. Dlatego prawda juĹź od czasĂłw krakowskich stała w centrum jego nauki, w pełni pojmował słowa Chrystusa, Ĺźe „tylko prawda was wyzwoli”. To podmycie fundamentĂłw poprzez podanie prawdy w wątpliwość i szyderstwo stoi u podstaw kaĹźdego z wyĹźej wymienionych problemĂłw. JeĹźeli nie ma juĹź jednej prawdy, to nie ma takĹźe jednej rodziny, jednej definicji małżeństwa, jednych sakramentĂłw czy jednej nauki. Wygrał Nietzsche, a przed nami jawi się mnogość interpretacji.

Ten pogląd juĹź w nauce jest bardzo niebezpieczny, ale w wierze jest po prostu zabĂłjczy. Św. Jan Paweł II i Benedykt XVI byli wybitnymi myślicielami i potęgą swoich umysłów odpierali to zgubne rozumowanie w Kościele. W postaci swojej nauki zostawili Kościołowi i wiernym oręż do zwalczania tego relatywizmu. Dziś bardzo trzeba nam do tego nauczania wrĂłcić. Aby nie stało się tak, jak to przewiduje prof. Wojciech Roszkowski w swym najnowszym dziele „Roztrzaskane lustro. Upadek cywilizacji zachodniej”.

Adam Sosnowski
Biały Kruk