Dodano: 10.02.19 - 13:57 | Dział: Głos Polonii

Zaślubiny z Australią

Wszędzie mięsiste węszą nosy, w powietrzu kłębią się donosy” - pisał poeta w niezapomnianym poemacie „Towarzysz Szmaciak”.

Musiały wspierać go proroctwa, bo skoro obĂłz zdrady i zaprzaństwa wypowiedział wojnę nienawiści, to i nosy i donosy muszą nie tylko się pojawić, ale i nasilić. To zresztą tradycja, bo obĂłz zdrady i zaprzaństwa, reprezentowany oczywiście przez antenatĂłw rozmaitych dzisiejszych bojownikĂłw z nienawiścią, zawsze posługiwał się donosami. W ten sposĂłb, rękami gestapo („Szanowny Panie Gestapo!”) likwidowano AK-wcĂłw, Ĺźeby zrobić miejsce dla nowej elity, a jak juĹź nowa elita zajęła miejsca, to gwoli utrzymywania szerokich mas w stanie permanentnej mobilizacji, co i rusz wywoływała jakieś wojny. A to z ziemniaczaną stonką, co to Amerykanie zrzucali ją na spadochronach z samolotĂłw na kartofliska spółdzielni produkcyjnych i PGR-Ăłw, a to „z sĂłwką chojnĂłwką” , „Ĺźukiem polnym” i innymi wrogami ludu pracującego miast i wsi, ukrywającymi się pod postaciami owadĂłw i niewielkich ssakĂłw – a to z „kułakami”, co to, niczym zmora, dusili „biedniakĂłw” i „średniakĂłw”, aĹź władza ludowa zdjęła im z nĂłg kajdany razem z butami – i tak dalej i tak dalej. Tych wszystkich zwycięstw nie byłyby w stanie opisać nie tylko „usta stu HomerĂłw” , ani piĂłra „paryskich dziennikĂłw” - chyba, Ĺźeby rolę KsenofontĂłw najnowszej wojny z nienawiścią przejęła resortowa „Stokrotka”, czy pani red. Justyna Pochanke. Ale incipiam.

Na lotnisku w Abu Dhabi, gdzie oczekiwaliśmy na samolot do Melbourne, ze zdumieniem usłyszałem swoje nazwisko z lotniskowego megafonu. Podszedłem tedy do biurka urzędnikĂłw, ale Ĺźaden z nich niczego nie wiedział – aĹź wreszcie wśrĂłd pasaĹźerĂłw znalazł mnie funkcjonariusz. Okazało się, Ĺźe to tylko postillon d’amour, ktĂłry telefonicznie łączył mnie z ukrytym w czeluściach lotniska australijskim oficerem imigracyjnym. Zadawał mi on rozmaite pytania, a gdzie, a co, a po co, a dlaczego, a jak – i tak dalej – a tymczasem godzina odlotu samolotu zbliĹźała się nieubłaganie, niczym ostateczna klęska znienawidzonej nienawiści. Tedy za pośrednictwem owego funkcjonariusza pozwolił nam wsiąść do samolotu, zapowiadając, Ĺźe na lotnisku w Melbourne zajmie się mną inny funkcjonariusz, ktĂłry albo jednym ruchem ręki da mi z Australią zaślubiny, albo nie da i ciupasem odeśle do Warszawy.

MoĹźna się domyślić, Ĺźe w tej sytuacji 13-godzinny lot z Abu Dhabi do Melbourne minął, jak z bicza strzelił, dowodząc w ten sposĂłb, Ĺźe cytowane przez Aleksandra Sołżenicyna powiedzenie, iĹź „z władzą radziecką nie będziesz się nudził”, ma zastosowanie nie tylko do władzy radzieckiej. I rzeczywiście – na lotnisku w Melbourne zajęła się mną Przemiła Pani, ktĂłra zaprowadziła mnie do ustronnego pomieszczenia i poinformowała, Ĺźe wcale nie jestem aresztowany, jak mi się zdawało, a tylko pragnie przeprowadzić ze mną rozmowę. Kiedy przez telefon połączyła się szczęśliwie z francuskim tłumaczem, poprosiłem go, by zapytał o co chodzi i czemu zawdzięczam to wyróşnienie. Uczynił to – ale Przemiła Pani nie odpowiedziała, tylko zaczęła zadawać mi pytania, po co właściwie przyjechałem do Australii. Wyjaśniłem, Ĺźe w podwĂłjnym celu; po pierwsze, spotkać się z przyjaciółmi oraz obejrzeć sobie to i owo, a po drugie – Ĺźeby wygłosić cykl prelekcji w polskich klubach, rozsianych po róşnych tutejszych miejscowościach. Wyjaśniłem teĹź, Ĺźe zaprosiło mnie polonijne stowarzyszenie Nasza Polonia, ktĂłre nie tylko opłaciło nam przeloty, ale teĹź zapewni utrzymanie w Australii. Bo juĹź w Abu Dhabi mĂłj anonimowy rozmĂłwca dowiadywał się, ile mam pieniędzy przy sobie i na koncie.
Przemiła Pani zapytała, dlaczego stowarzyszenie podjęło się opłacenia przelotĂłw rĂłwnieĹź mojej Ĺźonie. Odpowiedziałem, Ĺźe dlatego, bo „są grzeczni”. Wyjaśnienie to zostało przyjęte ze zrozumieniem, ale nie był to bynajmniej koniec „wywiadu” , bo po części organizacyjnej nastąpiła część merytoryczna. Odpowiadając na pytanie, o czym będą te prelekcje wyjaśniłem, Ĺźe o sytuacji politycznej w Polsce w roku wyborczym oraz o jej międzynarodowych uwarunkowaniach. Wtedy Przemiła Pani zapytała, czy moje wypowiedzi nie będą aby „kontrowersyjne” . Odparłem, Ĺźe moĹźe będą, bo to nie zaleĹźy ode mnie, ale od tego, kto mnie słucha. Ta sama wypowiedĹş przez jednych będzie uwaĹźana za oczywistą, a przez innych – za „kontrowersyjną” - cokolwiek miałoby to znaczyć.

Potem zaproponowała, bym jej to opowiedział – ale wyjaśniłem, Ĺźe taka prelekcja trwa co najmniej półtorej godziny, więc przyjęła to do wiadomości i po zanotowaniu moich odpowiedzi wyszła do sąsiedniego pomieszczenia, w ktĂłrym musiał przebywać Ktoś WaĹźniejszy. Oczekiwanie na jej powrĂłt trwało dość długo, ale nawet i w takiej sytuacji moĹźna liczyć na rozrywkę, bo oto grupa funkcjonariuszy tamtejsze StraĹźy Granicznej właśnie wprowadziła na korytarz, a potem do innego pokoju jegomościa z kajdanami na rękach i nogach. Na ten widok zrozumiałem, Ĺźe jestem szczęściarzem, nawet, a moĹźe nawet zwłaszcza, gdybyśmy zostali deportowani. Nigdy bowiem nie jest tak dobrze, by nie mogło być jeszcze lepiej, jako Ĺźe lepsze jest wrogiem dobrego.

Po długim oczekiwaniu Przemiła Pani pojawiła się z nową serią pytań, przekładanych z francuskiego na angielski juĹź przez innego tłumacza, bo pierwszy był mężczyzną, a teraz Przemiła Pani dodzwoniła się do kobiety. Wspominam o tej podmiance, bo pierwsze pytanie z nowej serii dotyczyło mego stosunku do aborcji – czy jestem za, czy moĹźe przeciw. Odparłem, Ĺźe jestem przeciw, a wtedy Przemiła Pani zapytała – dlaczego. Wyjaśniłem, Ĺźe uwaĹźam, iĹź nie powinno się mordować ani ludzi bardzo małych, ani ludzi duĹźych. Potem poprosiła o informację, jak ta sprawa wygląda w Polsce, tedy wyjaśniłem, Ĺźe pod pewnymi warunkami aborcja jest legalna, ale w innych warunkach – nie. Na koniec przestrzegła mnie, bym nie mĂłwił Ĺşle o „mniejszościach” - juĹź bez precyzowania, o jakie mniejszości chodzi, więc być moĹźe – o wszystkie. Pomyślałem sobie, Ĺźe to ciężkie zadanie, zwłaszcza gdyby się okazało, Ĺźe na przykład złodzieje, bandyci czy idioci są jednak w mniejszości – no ale skoro taki jest rozkaz, to trudno. Na tym procedura się skończyła i Przemiła Pani jednym ruchem ręki dała mi z Australią zaślubiny, przybijając pieczątkę na druczku, ktĂłry wypełniliśmy jeszcze w samolocie.

Opisuję ten przypadek nie dla jakiegoś samochwalstwa, w myśl wskazĂłwki Poety: „Niechaj tam inni księgi piszą i nawet niechaj im sława dĹşwięczy jak wieĹźa studzwonna. Ja ksiąg pisać nie umiem, a nie dbam o sławę” - no bo i po co dbać, skoro w naszym nieszczęśliwym kraju sława, podobnie jak za komuny „woł-ciel z kością” przyznawana jest według rozdzielnika? Zatem nie dla sławy, bo wiadomo, Ĺźe sława, zwłaszcza wielka, „to Ĺźart” , a „książę błazna jest wart” - tylko gwoli pokazania, Ĺźe nieubłagana wojna z nienawiścią przekracza granice państw i nie ma takiego miejsca na świecie, w ktĂłrym nienawistnik mĂłgłby się schronić. „Wszędzie mięsiste węszą nosy, w powietrzu kłębią się donosy” - nawet na drugiej półkuli, o ktĂłrej jeszcze całkiem niedawno myślano, Ĺźe tam ludzie chodzą do gĂłry nogami. MoĹźe kiedyś tak i było, ale teraz chyba wszyscy zostali juĹź postawieni do pionu.

Stanisław Michalkiewicz
(Tekst ukazał się w Tyg. „NajwyĹźszy Czas”)