Dodano: 30.12.18 - 15:18 | Dział: Prosto z mostu

Nadchodzą nowe czasy

„Byli inni przede mną, przyjdą inni po mnie, bo Ĺźycie wiekuiste, a śmierć płonna” - pisał Konstanty Ildefons Gałczyński. Tedy u progu Nowego Roku warto zastanowić się nad przemijaniem, zwłaszcza, Ĺźe zacytowany fragment wiersza wydaje się nadmiernie optymistyczny. Autor daje w nim wyraz pewności, Ĺźe „przyjdą inni po mnie” - a to właśnie wcale nie jest takie pewne. Podczas szczytu klimatycznego w Katowicach okazało się, Ĺźe ludzie są gatunkiem zagroĹźonym, a pan red. Szymon Hołownia, co to z niejednego komina wygartywał, ogłosił nawet, Ĺźe ostateczna katastrofa nastąpi juĹź za 20 lat. W tej sytuacji oczekiwanie, Ĺźe „przyjdą inni po mnie”, bo „Ĺźycie wiekuiste”, nie wydaje się juĹź takie uzasadnione.

Oczywiście świat, a zwłaszcza – Umiłowani PrzywĂłdcy – nie zamierzają biernie na tę katastrofę i zagładę gatunku ludzkiego oczekiwać. Przeciwnie – złośliwi powiadają nawet, Ĺźe ulegli pokusie aktywizmu, ktĂłry ojciec Innocenty Maria Bocheński zaliczył do „zabobonĂłw” , w swojej książce „100 zabobonĂłw” . Definiuje on aktywizm jako przekonanie, Ĺźe wartość ma jedynie dążenie do celu i to ono nadaje sens ludzkiemu Ĺźyciu. To przekonanie podziela chyba bardzo wielu filozofĂłw, ktĂłrzy – jak przenikliwie zauwaĹźył zmarły niestety prof. Bogusław Wolniewicz – ideową bezpłodność współczesnej filozofii pokrywają „organizacyjną krzątaniną”. Nie tylko zresztą oni; rząd „dobrej zmiany” do niedawna rozhuśtywał emocjonalnie znaczną część społeczeństwa, jak nie w jedną, to w drugą stronę, „dążeniem do prawdy” co do przyczyn katastrofy smoleńskiej, a kiedy to paliwo zaczęło się wypalać, proklamował nowy cel w postaci „dążenia” do uzyskania od Niemiec reparacji wojennych. Właśnie niemiecki minister spraw zagranicznych Heiko Maas oświadczył, Ĺźe sprawa reparacji jest „zamknięta”, więc „dążyć” moĹźna będzie co najmniej 10 lat, a moĹźe nawet dłuĹźej, aĹź kolejny rząd wymyśli jakieś nowe makagigi.

Ludzkość walczy z klimatem
Tymczasem okazało się, Ĺźe największym zagroĹźeniem dla ludzkości i przyczyną nadchodzącej katastrofy jest klimat. Co prawda był on zawsze, ale rzecz w tym, Ĺźe ostatnio się zbisurmanił. Odkrył to były wiceprezydent SanĂłw Zjednoczonych Al Gore i nawet dostał za to nagrodę Nobla. Chodziło mu o to, Ĺźe klimat się ociepla i to w dodatku w skali globalnej. A ociepla się, poniewaĹź ludzkość emituje coraz więcej gazĂłw cieplarnianych, ze złowrogim dwutlenkiem węgla na czele. Jeśli tedy chcemy, by klimat przestał się ocieplać, ludzkość musi ograniczyć emisję gazĂłw cieplarnianych i w ten sposĂłb odsunie od siebie widmo katastrofy. Skoro takie rzeczy opowiada wiceprezydent USA, a w dodatku – laureat nagrody Nobla, to mnĂłstwo ludzi, zwłaszcza młodych („A młody? Głupie to, płoche...” - pisał Tadeusz Boy-Ĺťeleński) w to uwierzyło. Wbrew bowiem pozorom, większość ludzi, to poczciwcy, ktĂłrzy wierzą nie tylko politykom, ale nawet temu, co pokazują w telewizji. Tak się jednak złoĹźyło, Ĺźe tuĹź po proklamowaniu „globalnego ocieplenia” w Ameryce jedna po drugiej nastały bardzo ciężkie zimy. W tej sytuacji opowiadanie o „globalnym ociepleniu” stało się nieco ryzykowne, mimo zapewnień niektĂłrych naukowcĂłw, Ĺźe jeśli nawet jest zimno, to dlatego, Ĺźe w gruncie rzeczy jest ciepło. Bardzo wielu naukowcĂłw bowiem gotowych jest skapitalizować swoje naukowe tytuły poprzez głoszenie prawd, na ktĂłrych zatwierdzenie dają tzw. „granty” - w dawnej Polsce zwane „jurgieltem” . Sprzyja temu tzw. postmodernizm, ktĂłrego przedstawiciele głoszą, Ĺźe prawdy w ogĂłle nie ma, a skoro tak, to wszystko jedno, co się za pieniądze potwierdza swoim naukowym tytułem. Co prawda w takiej sytuacji prawdziwe musi być przynajmniej zdanie, Ĺźe prawdy nie ma – a skoro ono prawdziwe, to znaczy, Ĺźe prawda jednak jest – ale nie wymagajmy zbyt wiele od filozofĂłw, ktĂłrzy – jak zauwaĹźył prof. Wolniewicz – i tak dalej. Kiedy jednak głoszenie poglądu, Ĺźe klimat się ociepla stało się ryzykowne, co groziło nawet obcięciem „grantĂłw” („Poeci będą wyli, Ĺźe księżyc jest jak kula. Darmo – nikt od tej chwili za „kulę” nie wybula!” - pisał poeta), wtedy modni naukowcy i agitatorzy inaczej, to znaczy – ostroĹźniej rozłoĹźyli akcenty. Walczyć oczywiście trzeba, ale juĹź nie z „globalnym ociepleniem”, tylko ze „zmianami klimatycznymi”. To wydawało się bezpieczne, bo klimat, jak wiadomo, nieustannie się zmienia, więc tak czy owak, moĹźna będzie z tymi zmianami walczyć, to znaczy – inkasować granty i kolekcjonować zaszczyty. KrĂłtko mĂłwiąc – ludzkość zaczęła walczyć z klimatem. W tej sytuacji klimat nie miał innego wyjścia, jak podjąć walkę z ludzkością, no i widzimy, Ĺźe się nie poddaje, o czym świadczą powtarzające się kataklizmy w rodzaju huraganĂłw, powodzi, czy susz. Jednak walki z globalnym ociepleniem tak całkiem nie zaniechano, bo starsi, mądrzejsi i przedsiębiorczy zwąchali w tym całym ociepleniu moĹźliwość wyciśnięcia szmalu. Jak bowiem powiada poeta - „Z wszystkiego moĹźna szmal wydostać, tak jak za okupacji z Ĺťyda”. Skoro tedy na poprzednim etapie ustalono, ze przyczyną „zmian klimatycznych” jest emisja gazĂłw cieplarnianych ze złowrogim dwutlenkiem węgla na czele, to potrzeba aktywizmu natchnęła biurokratĂłw kierujących państwami do ustanowienia limitĂłw emisji tego gazu. Zgodnie z tą koncepcją, kaĹźdemu państwu przyznano określony limit, a jakby ktĂłre chciało wyemitować tego gazu więcej, to musi wykupić sobie dodatkowy limit od innego państwa. W ten oto sposĂłb biurokratyczne pragnienie poddania kontroli coraz to nowych dziedzin, wyszło naprzeciw pragnieniu wyciśnięcia szmalu – tym razem z powietrza. Rozwinął się bowiem handel limitami, a ten, jak wiadomo, wymaga obrotnych pośrednikĂłw – a któş lepiej nadaje się do tej roli, jak nie starsi i mądrzejsi? ToteĹź zabezpieczyli oni ten interes rĂłwnieĹź na odcinku medialnym. Media, zwłaszcza te postępowe, z upodobaniem „biją na alarm”, co wśrĂłd mikrocefali umacnia przekonanie o grozie globalnego ocieplenia, o zabĂłjczym wpływie smogu (niedawno pan Rafał Betlejewski, ten co malował na murach „tęsknię za tobą Ĺťydzie!” policzył, Ĺźe liczba ofiar smogu wynosi co najmniej 40 tysięcy), więc trzeba przestać palić węglem i drewnem, tylko przejść na gaz, co wymaga zainstalowania specjalnych piecykĂłw, no i zakupu jedynie słusznego gazu amerykańskiego. Bo jeśli kupuje się złowrogi gaz z Rosji, to nie ma dywersyfikacji, a jeśli kupuje się przyjazny środowisku gaz amerykański – to jest. A – jak to pisał Jerzy Orwell w „Folwarku zwierzęcym” - „cztery nogi dobre, dwie nogi złe” - co moĹźna z powodzeniem odnieść i do gazu. Tedy oprĂłcz piecykĂłw trzeba teĹź nosić maseczki („Kim jesteś urocza maseczko? Kręconą na masce masz trąbę., Podrzucasz balonik, sztynkbombę I cuchniesz siarczyście, małpeczko.”) i jeĹşdzić po świecie rowerami, a w ostateczności – elektrycznymi samochodzikami, w ktĂłre, w ramach przychylania nam nieba, zamierza zaopatrzyć nas pan premier Morawiecki.

Wiekuista cisza
tych nieskończonych przestrzeni przeraĹźa mnie – napisał BłaĹźej Pascal, wpatrując się w nocne niebo. Bo niezaleĹźnie od tego, co głoszą rozmaici utytułowani filuci, warto postawić pytanie – jak właściwie jest, z tym całym klimatem: ociepla się, czy nie? MoĹźe się i ociepla, bo przecieĹź w historii Ziemi bywały okresy ocieplenia i okresy ochłodzenia. Kiedy byłem kilka lat temu w muzeum dinozaurĂłw w Kanadzie, moją uwagę przykuły modele Ziemi w róşnych epokach geologicznych. Na przykład w ordowiku i sylurze lądĂłw na Ziemi było stosunkowo mało, nie tylko w porĂłwnaniu ze stanem obecnym, a poziom mĂłrz w epoce kredy był o 200 metrĂłw wyĹźszy od obecnego. Nawet na biegunach średnia temperatura wynosiła wtedy 4 stopnie powyĹźej zera, a więc nie było tam Ĺźadnych czap lodowych. Dopiero później bardzo ciepły klimat się ochłodził; znaczna część wĂłd została uwięziona w lodowych czapach biegunowych (na Antarktydzie lodowiec ma 3 km grubości) oraz w wiecznych śniegach i dowowcach w gĂłrach, dzięki czemu poziom mĂłrz opadł i wyłoniło się więcej lądĂłw. Dlaczego klimat na Ziemi tak się zmieniał, chociaĹź nie było wtedy Ĺźadnego przemysłu, a nawet ludzi, ktĂłrzy by planetę zanieczyszczali złowrogimi gazami i innymi produktami przemiany materii?

Na trop odpowiedzi naprowadza nas spostrzeĹźenie niektĂłrych naukowcĂłw, Ĺźe okresy tzw. wielkiego wymierania na Ziemi prawie dokładnie pokrywają się z przechodzeniem Układu Słonecznego przez ramiona Galaktyki Drogi Mlecznej. Rzecz w tym, Ĺźe Słońce, ktĂłre uformowało się prawie 5 miliardĂłw lat temu, obiega jądro galaktyki Drogi Mlecznej po okręgu o promieniu długości około 25 tys. lat świetlnych. Rok świetlny to odległość jaką pędzące z szybkością 300 tys. km na sekundę pokonuje w ciągu roku, czyli około 9,5 biliona kilometrĂłw. Galaktyka w ogĂłle ma średnicę 100 tys. lat świetlnych. Układ Słoneczny krąży wokół jądra galaktyki w szybkością około miliona kilometrĂłw na godzinę, ale od momentu pojawienia się Słońca, udało mu się dokonać zaledwie 20 okrążeń, co oznacza, Ĺźe dla Układy Słonecznego, a więc i Ziemi, rok galaktyczny trwa około 250 mln lat. W poprzednim roku galaktycznym na Ziemi Ĺźyły dinozaury, no a teraz od niedawna - my. Nawiasem mĂłwiąc, Układ Słoneczny nie ma trajektorii w postaci linii prostej, tylko spiralnej, jakby okrążał rĂłwnieĹź oś swojego ruchu wokół jądra galaktyki. I kiedy tak mknie przez otchłanie Drogi Mlecznej, co pewien czas przekracza ramiona galaktyki – bo te nie mają postaci regularnych okręgĂłw tylko raczej spirali. ToteĹź Układ Słoneczny raz pędzi przez pustą przestrzeń, zbliĹźoną do doskonałej próşni, ale niekiedy w swojej wędrĂłwce przechodzi przez strefy nieco zapylone, wskutek czego do Ziemi nie dociera tyle promieniowania słonecznego, co poprzednio i wtedy klimat się ochładza, a kiedy Układ Słoneczny znowu wejdzie w strefę czystą – rĂłwnieĹź na Ziemi klimat się ociepla. Ta teoria dobrze objaśnia przyczyny zmian klimatycznych, ale wynika z niej, Ĺźe działalność człowieka, ktĂłra zresztą w skali Ziemi ma charakter zaledwie śladowy, nie ma na te zmiany większego, a moĹźe nawet Ĺźadnego wpływu. W tej sytuacji porozumienie paryskie, na podstawie ktĂłrego ludzkość zobowiązała się, Ĺźe nie dopuści do wzrostu temperatury na Ziemi powyĹźej 1,5 stopnia Celsjusza, moĹźna by uznać za śmieszną uzurpację. To juĹź więcej oleju w głowie miał KrĂłl z książki Antoniego de Saint-Exupery. Jak pamiętamy, na planetę zamieszkałą przez KrĂłla trafił Mały Książę. KrĂłl uradował się na widok poddanego i przedstawił mu się jako władca absolutny i nie znoszący najmniejszego sprzeciwu. Wobec tego Mały Książę, ktĂłry lubił zachody słońca, poprosił KrĂłla, by mu taki zachĂłd słońca zarządził. KrĂłl nie odmĂłwił; zajrzał do kalendarza, po czym oświadczył: zarządzam zachĂłd słońca na godzinę 19,15 – i zobaczysz, jaki mam posłuch!

Musimy się zredukować
Porozumienie paryskie byłoby tylko śmieszną uzurpacją, gdyby nie jego konsekwencje, ktĂłre zresztą z klimatem nie mają nic wspĂłlnego. Skoro juĹź przyjęto załoĹźenie, Ĺźe przyczyną niekorzystnych zmian klimatycznych jest działalność człowieka , to wniosek nasuwa się sam. Trzeba zredukować gatunek ludzki do poziomu bezpiecznego dla środowiska. ToteĹź prof. Paweł Ehrlich, z pierwszorzędnymi korzeniami, od dziesiątkĂłw lat forsuje pomysł redukcji liczebności gatunku ludzkiego najwyĹźej do miliarda osobnikĂłw. Od dziesięcioleci – więc najwyraĹşniej własną egzystencję musi uwaĹźać za niezbędną, bo w przeciwnym razie zacząłby tę redukcję od siebie. Ale mniejsza o to, bo skoro tak, to musimy otwarcie i szczerze odpowiedzieć sobie co najmniej na dwa pytania. Po pierwsze – od kogo tę redukcję zaczynamy? Adolf Hitler zaczął od ĹťydĂłw – no ale dzisiaj juĹź wiemy, Ĺźe to był straszliwy błąd. Ale pytanie tym bardziej staje się natarczywe; skoro nie od ĹťydĂłw, to od kogo? Ani porozumienie paryskie, ani niedawny szczyt klimatyczny w Katowicach nie udzieliły odpowiedzi na to pytanie, a jeśli pan red. Hołownia ma rację, to zostało nam juĹź tylko 20 lat, więc czas nagli i jakieś decyzje będą musiały być podjęte i to szybko. Ta krĂłtkość czasu narzuca kolejne pytanie – jakie przy tej redukcji zastosować metody? Muszą one z jednej strony być wydajne – bo skoro tylko 20 lat dzieli nas od katastrofy, to nie ma co rozciągać tego w czasie. Z drugiej strony, muszą one być przyjazne dla środowiska, Ĺźeby przypadkiem nie wylać dziecka z kąpielą. Podczas róşnych demonstracji rzucane jest hasło, Ĺźe „na drzewach, zamiast liści, będą wisieć komuniści”. Nietrudno sobie wyobrazić, jaką dewastację drzewostanu spowodowałaby taka metoda, więc nie ma co zaprzątać sobie nią głowy. Pewnej wskazĂłwki udzielił tu JĂłzef Stalin i inni przywĂłdcy socjalistyczni. Jak oblicza Aleksander Sołżenicyn, eksperyment komunistyczny doprowadził do zagłady co najmniej 100 mln ludzi. To juĹź jest coś, ale w porĂłwnaniu ze skalą czekających nas zadań, to zaledwie kropla w morzu. JĂłzef Stalin zresztą eksperymentował z rozmaitymi metodami, z ktĂłrych większość trudno uznać za przyjazne dla środowiska, ale jedna zasługuje na uwagę. Oto podczas kolektywizacji część chłopĂłw przewoĹźona była na bezludne wysepki Oceanu Lodowatego i tam bez niczego pozostawiana własnemu losowi. Kiedy następnego roku inspektorzy przybywali na te wysepki, zastawali tam juĹź tylko starannie oczyszczone kości. Morskie ptaki i inne stworzenia przeprowadziły naturalny recykling, więc wydaje się, Ĺźe nasze poszukiwania metody redukcyjnej powinny iść w tym właśnie kierunku. Wymagałoby to oczywiście ścisłej współpracy międzynarodowej, bo Arktyka wprawdzie obfituje w liczne wysepki a nawet całkiem duĹźe wyspy, ale akcji zaplanowanej z takim rozmachem nie moĹźna puścić na Ĺźywioł, więc od razu widać, Ĺźe powinna ona zostać ściśle skoordynowana w skali międzynarodowej, najlepiej pod egidą Organizacji NarodĂłw Zjednoczonych – Ĺźeby przy okazji nie urazić niczyjego prestiĹźu, a jednocześnie stworzyć wiele dodatkowych i wesołych miejsc pracy dla obijających się funkcjonariuszy.

Na odcinku edukacji i technologii
Jest teĹź rzeczą oczywistą, Ĺźe ludzkość jeszcze nie dojrzała do takiego rozwiązania i w związku z tym jego realizacja mogłaby napotkać nieprzewidziane trudności. Tym trzeba odwaĹźnie stawić czoło, ale roztropność wymaga, by jednocześnie podejmować działania edukacyjne. Nie tylko ludzie dorośli, ale i młodzieĹź a takĹźe dzieci, - wszyscy powinni zostać objęci ujednoliconym w skali globalnej programem edukacyjnym, ktĂłry miałby na celu wpojenie edukowanym przekonania, Ĺźe dla dobra środowiska powinni się poświęcić i jeśli nad ranem na schodach usłyszą kroki, to zamiast lamentować, albo co gorsza – stawiać bezsensowny opĂłr – sprawnie wsiąść do podstawionych środkĂłw transportowych i ze śpiewem na ustach podążyć ku swemu przeznaczeniu. Na tym odcinku nieocenione usługi mogą oddać niezaleĹźne media głównego nurtu oraz przemysł rozrywkowy. Zgodnie z leninowskimi normami odnoszącymi się do organizatorskiej funkcji mediĂłw, „prasa międzynarodowa” powinna utrwalać w opinii publicznej przekonanie od słuszności przyjętych rozwiązań i inicjować publiczne demonstracje na rzecz świadomej dyscypliny. Podobne zadania powinien spełniać przemysł rozrywkowy, zwłaszcza filmowy, ale rĂłwnieĹź estradowy – Ĺźeby opinia publiczna otrzymała jednolity przekaz. W tym celu odpowiednie porozumienia muszą teĹź zostać zawarte ze związkami wyznaniowymi, ktĂłre z jednej strony piętnowałyby – kaĹźde na swĂłj sposĂłb – zachowania odbiegające od pożądanych, a z drugiej – krzewiły gotowość do poświęceń. Pamiętając, Ĺźe kadry decydują o wszystkim, naleĹźałoby tedy zadbać o odpowiednie ukształtowanie personalnego składu ich kierowniczych i decyzyjnych gremiĂłw, Ĺźeby na kaĹźdym poziomie i etapie uniknąć niepotrzebnych dysonansĂłw.

Zdecydowanej ingerencji władzy publicznej wymagałaby teĹź sfera ludzkiego Ĺźycia seksualnego, Ĺźeby po udanej redukcji liczebności gatunku ludzkiego nie nastąpiła recydywa. Z uwagi na przyrodzoną godność osoby ludzkiej nie naleĹźałoby zakazywać stosunkĂłw seksualnych, ale nasilić propagandę orientacji nie pociągających za sobą konsekwencji demograficznych, a w przypadku osobnikĂłw czy środowisk hołdujących tradycyjnym przesądom – zastosować ścisłą reglamentację. Pary heteroseksualne musiałyby ubiegać się o certyfikat na odbycie stosunku, ktĂłry musiałby przebiegać pod kontrolą odpowiednio przeszkolonych inspektorĂłw, pilnujących, czy warunki certyfikatu zostały dochowane. Oczywiście o Ĺźadnych „naturalnych”, czyli dokonanych z obejściem certyfikatĂłw poczęciach nie moĹźe być mowy. Potomstwo musiałoby być produkowane wyłącznie metodą zapłodnienia w szklance, to znaczy – in vitro, co zapewniałoby kontrolę liczebności populacji, a przy okazji – stwarzało szansę na realizację programu „kukułczego jaja”. Obywatelka byłaby informowana, Ĺźe będzie zapłodniona plemnikiem, dajmy na to, Rodryga Podkowy z pierwszej wyprawy krzyĹźowej, ale tak naprawdę – spermą jakiegoś jurnego handełesa, dzięki czemu, obok utrzymania populacji pod kontrolą, moĹźna by dokonać jej zasadniczej melioracji jakościowej i rasowej.



Stanisław Michalkiewicz
2 grudnia 2018 r.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „NajwyĹźszy Czas!”
30 grudnia 2018