Dodano: 24.07.18 - 17:22 | Dział: Kultura i Nauka

Niebezpieczne związki

Sławomira Petelickiego



Był to zaledwie wierzchołek wierzchołka mafijnej rzeczywistości III RP, bo podobnych ofiar w ostatnich latach było wiele – setki wspaniałych trupĂłw.
Zwłaszcza rzekomo samobĂłjcza śmierć ostatniego z nich, Andrzeja Leppera, była szczytem szczytĂłw absurdu, tak wielkim, Ĺźe wydawało się wręcz czymś nieprawdopodobnym, iĹź w ogĂłle ktoś w taką wersję uwierzył. Przyjąwszy, Ĺźe Lepper zabił się sam, na moment przed śmiercią przez powieszenie musiałby wejść na krzesło, następnie, juĹź na nim stojąc, musiałby starannie wytrzeć z niego wszystkie odciski palcĂłw, potem załoĹźyć sobie na szyję pętlę i z kolei musiałby z tej pętli wytrzeć dokładnie wszystkie odciski palcĂłw. Na koniec jeszcze musiałby zniszczyć chusteczkę czy cokolwiek innego, czym wycierał to wszystko, bo niczego takiego nie znaleziono. Pytanie – kto w momencie samobĂłjczej śmierci zadaje sobie tyle trudu, by tak skrupulatnie wytrzeć własne odciski palcĂłw? I po co Andrzej Lepper miałby to robić? Zwłaszcza Ĺźe na miejscu śmierci nie znaleziono niczego, czym moĹźna by to zrobić. A jednak prokurator chciał, by opinia publiczna uwierzyła, Ĺźe Lepper wszedł na krzesło, po czym wytarł ślady odciskĂłw palcĂłw, następnie załoĹźył pętlę na szyję i znĂłw wytarł ślady odciskĂłw palcĂłw, zniszczył „narzędzie” wycierania owych śladĂłw i dopiero potem się powiesił. Trzeba przyznać, Ĺźe, jak na samobĂłjcę, Andrzej Lepper zatroszczył się o zadziwiająco wiele rzeczy – rzeczy, o ktĂłre nie zatroszczył się chyba jeszcze nigdy Ĺźaden samobĂłjca przed nim. Wydawało się zatem, Ĺźe poprzeczka absurdu jego śmierci postawiona jest tak wysoko, Ĺźe jej pokonanie będzie po prostu niemoĹźliwe.

A teraz, nagle, mieliśmy przed oczami samobĂłjstwo bliĹşniacze do jego rzekomego samobĂłjstwa, tylko – co wręcz nieprawdopodobne – jeszcze bardziej absurdalne.

Bo jeżeli w sprawie śmierci Sławomira Petelickiego przyjąć za dobrą monetę wersję zdarzeń ustaloną w Prokuraturze Okręgowej w Warszawie, to generał najpierw się zastrzelił, a dopiero potem wytarł odciski palców z broni, z której się zastrzelił.
A to juĹź nie było przeraĹźające, lecz tylko groteskowe. A moĹźe raczej naleĹźałoby powiedzieć „byłoby groteskowe” – gdyby w tle tak absurdalnej, z samego załoĹźenia, wersji śmierci nie było tragedii człowieka i jego rodziny.

W miarę jak zapoznawałem się z utajnionymi dokumentami śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie i czytałem odnoszące się do nich komentarze majora ABW Tomasza Budzyńskiego, oparte o wiedzę fachowcĂłw z jego „firmy”, doświadczenie i ekspertyzy przeprowadzane w tych samych laboratoriach, z ktĂłrych korzystały organa ścigania, wątpliwości rosły w tempie astronomicznym. Nie wiadomo było nawet, czy łuska i pozostałość po pocisku wchodziły w skład jednego naboju czy teĹź dwĂłch, co było o tyle istotne, Ĺźe w śledztwie pojawili się świadkowie zeznający o dwĂłch strzałach!

Co zatem ustalono ponad wszelką wątpliwość, w oparciu o fakty – ktĂłre jak wiadomo nie wymagają interpretacji, bo po prostu są jakie są – po ekspertyzie biegłego?
Pistolet należący do Sławomira Petelickiego był sprawny technicznie i można było z niego strzelać. I to wszystko!
Wszystkie pozostałe, tak zwane „ustalenia”, to juĹź tylko hipotezy, przypuszczenia i niepoparte Ĺźadnymi dowodami spekulacje.
Bo jaką wartość dowodową miała na przykład informacja, Ĺźe łuska ze śmiertelnym pociskiem została wystrzelona z broni podobnej do pistoletu pierwszego szefa jednostki GROM, skoro był to pistolet produkcji seryjnej, jakich w Polsce – tylko według oficjalnych rejestrĂłw – jest kilka tysięcy?

JuĹź tylko w kontekście informacji zawartej w ekspertyzie, według ktĂłrej jakość śladĂłw „przewodu lufy nie pozwala na przeprowadzenie indywidualnych badań identyfikacyjnych broni zakończonej wydaniem nawet prawdopodobnej opinii” wskazywała, Ĺźe o tej sprawie prokuratorzy śmiało mogli powiedzieć: „wiem, Ĺźe nic nie wiem”. Jeśli zatem nie wiedzieli – a przecieĹź nie wiedzieli, skoro nawet biegły stwierdził, iĹź w kwestii broni, z ktĂłrej padł śmiertelny strzał, nie moĹźna wydać „nawet prawdopodobnej opinii” – to dlaczego powiedzieli, czego nie wiedzieli?

Przekładając urzędniczy bełkot na język, jakim posługują się zwyczajni śmiertelnicy, było jasne i niepodlegające dyskusji, Ĺźe odnalezione w garaĹźu dowody w Ĺźadnym razie nie potwierdzały, iĹź strzał, ktĂłry pozbawił Ĺźycia generała, oddano z jego broni, a jedynie – Ĺźe z tego samego typu broni.
Ekspertyza ta zatem dokładnie w takim samym stopniu, co o samobójstwie generała, mogła świadczyć o jego zabójstwie dokonanym przy użyciu takiego samego pistoletu marki Heckler & Koch.

Na jakiej zatem podstawie uznano, że Sławomir Petelicki popełnił samobójstwo?

Z opinii majora Budzyńskiego, opartej o nieformalne analizy fachowcĂłw z jego dawnej „firmy”, prywatne ekspertyzy i wieloletnie doświadczenie w ABW, wynikało jasno, Ĺźe śledztwo w sprawie zamordowania generała Sławomira Petelickiego było jedną wielką mistyfikacją – dekoracją budowaną na podłoĹźu twardym jak piach.

Całą nadzieję pokładałem jedynie w tym, że Abraham Lincoln, twórca maksymy, według której można oszukiwać wszystkich przez pewien czas, a niektórych przez cały czas, ale nie da się oszukiwać wszystkich przez cały czas - miał rację.



Wojciech Sumliński