Dodano: 25.05.18 - 18:38 | Dział: Prosto z mostu

Protest zgodny z teorią

Szanowni Państwo!

Starsi ludzie z pewnością pamiętają porzekadło bardzo popularne za pierwszej komuny: „socjalizmu się nie lękaj; mało rĂłb, a duĹźo stękaj!” Korespondowało z nim inne porzekadło, jeszcze bardziej popularne: „czy się stoi, czy się leĹźy, dwa tysiące się naleĹźy!” ToteĹź wprawdzie partia co i raz podrywała ludzi do zwiększania wydajności, a podczas słynnych „gospodarskich wizyt” Edward Gierek w tym celu rozmawiał nawet z krowami, ale efekty tych wszystkich apeli i perswazji były mizerne. Przyczynę wskazał amerykański ekonomista Gary Stanley Becker, ktĂłry w 1992 roku dostał nagrodę Nobla z ekonomii za udokumentowanie spostrzeĹźenia, Ĺźe ludzie zachowują się tak, jakby kalkulowali, nawet jeśli tego nie robią. Swoje obserwacje opublikował w książce, ktĂłrej polskie tłumaczenie nosi tytuł „Ekonomiczna teoria zachowań ludzkich”. Wynika z nich, Ĺźe ludzie mają skłonność do podążania wzdłuĹź linii najmniejszego oporu, to znaczy – prĂłbują osiągać maksymalne korzyści moĹźliwie najmniejszym kosztem. Teoria Beckera dość dobrze tłumaczy wiele zjawisk, między innymi – kryzys demograficzny w państwach o rozwiniętym socjalu. Jak wiadomo, podstawową komĂłrką społeczną jest rodzina, ktĂłra pełni rozmaite waĹźne funkcje, między innymi – ekonomiczną. W rodzinie z pokolenia na pokolenie gromadzony jest majątek i rodzą się dzieci – w naturalnych warunkach traktowane jako inwestycja. Los ludzi starych bowiem zaleĹźał po pierwsze - od tego czy mieli dzieci, po drugie – czy nauczyły się one jakichś społecznie przydatnych umiejętności, a po trzecie – czy zostały wychowane w duchu odpowiedzialności, czy nie. ToteĹź ludzie starali się mieć dzieci, przywiązywali teĹź wagę do ich wykształcenia, czy to na poziomie rzemiosła, czy edukacji wyĹźszej, no i dbali o staranne ich wychowanie w duchu odpowiedzialności – bo to leĹźało w ich najlepiej pojętym interesie. Wprowadzenie przymusowych, powszechnych ubezpieczeń społecznych rozerwało ten związek. Los ludzi starych pozornie przestał zaleĹźeć od tego, czy mieli dzieci, jak je wykształcili i wychowali, tylko – od wysokości składki emerytalnej. ToteĹź dzieci stopniowo przestały być traktowane jako inwestycja, a zaczęły być postrzegane jako obciążenie – bo koszty ich wychowania i wykształcenia kolidowały z wysokością składki ubezpieczeniowej, od ktĂłrej zaleĹźała wysokość emerytury. Skoro tak, to coraz więcej ludzi zaczęło unikać posiadania dzieci, co przychodziło im tym łatwiej, Ĺźe państwo, ktĂłre administrowało ubezpieczeniami społecznymi, zainteresowane było, Ĺźeby jak najwięcej pieniędzy wpływało do systemu, a nie „marnowało się” na wychowanie i kształcenie dzieci. ToteĹź rządy, wychodząc naprzeciw interesom „systemu” i pragnieniom ludzi, zaczęły propagować środki antykoncepcyjne i legalizować aborcję. Ale po upływie 2 pokoleń, czyli po 50 latach okazało się, Ĺźe w społeczeństwie gwałtownie wzrĂłsł odsetek ludzi starych, z ktĂłrymi nie bardzo wiadomo, co właściwie robić. W dodatku – poniewaĹź koszty, jakie ubezpieczalnia ponosi na opiekę nad takim starcem w ostatnich 6 miesiącach jego Ĺźycia są takie same, jak koszty opieki nad tym samym człowiekiem przez cały wcześniejszy okres jego Ĺźycia – pojawia się coraz większe ciśnienie, by ten kosztowny okres skrĂłcić, a najlepiej - by go w ogĂłle wyeliminować. KrĂłtko mĂłwiąc, w państwach, ktĂłrych systemy ubezpieczeniowe zbliĹźają się do bankructwa, czyli wszędzie - nasila się propaganda eutanazji. Dlatego eutanazja jest drugą stroną medalu, ktĂłrego stroną pierwszą jest aborcja. Wydaje się tedy, Ĺźe nie da się rozwiązać kryzysu demograficznego bez usunięcia przyczyny, ktĂłra go spowodowała.
Nie tylko zresztą kryzysu demograficznego. Akurat trwa w Sejmie protest rodzicĂłw i młodych inwalidĂłw, ktĂłrzy domagają się od rządu między innymi gotĂłwki na utrzymanie. Protestujących zaprosiła do Sejmu moja faworyta, Wielce Czcigodna Joanna Scheuring-Wielgus. Wstyd się przyznać, ale naiwnie myślałem, Ĺźe Wielce Czcigodna Joanna Scheuring-Wielgus swoich gości przez cały okres protestu w Sejmie utrzymuje, to znaczy – kupuje im Ĺźywność i tak dalej, co najwyĹźej korzystając z dobrowolnego wsparcia swoich kolegĂłw z opozycji, ktĂłrzy z protestującymi się „solidaryzują”, a takĹźe z pomocy naszego Kukuńka, ktĂłry ostatnio teĹź się w Sejmie pojawił i rozwaĹźa nawet moĹźliwość przeniesienia się tam na stałe. Okazało się jednak, Ĺźe ci wszyscy protestujący odĹźywiają się na koszt Sejmu, to znaczy – na koszt podatnikĂłw. W takiej sytuacji trudno dziwić się buńczucznym deklaracjom, Ĺźe będą protestować „aĹź do skutku”. W tej sytuacji tylko patrzeć, jak – zgodnie z teorią Gary’ego Stanleya Beckera - inne grupy społeczne teĹź sprĂłbują przejść na utrzymanie współobywateli, bo któş moĹźe powiedzieć, Ĺźe nie jest poszkodowany przez los?



Stanisław Michalkiewicz
24 maja 2018 r.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza z cyklu „Myśląc Ojczyzna” jest emitowany w Radiu Maryja w kaĹźdą środę o godz. 20.50. Komentarze nie są emitowane podczas przerwy wakacyjnej w lipcu i sierpniu.