Dodano: 16.05.18 - 22:58 | Dział: Świat i Ludzie

Sierpem i młotem

Gdyby było jasne jak ocenić wielkość człowieka, nie robilibyśmy tylu błędów. Może należy zdefiniować, kogo uważamy za człowieka. Czy najważniejszy jest jego wygląd zewnętrzny, sława, czy jednak wnętrze.
Myślę, że gen. Jaruzelski prywatnie nie był złym człowiekiem, na pewno potrafił być miły, grzeczny, może nawet dowcipny, ale gdy weźmiemy pod uwagę jego czyny, to wszystko inne odchodzi w cień. Na pewno się zasłużył, pytanie tylko komu! Takich generałów, artystów, naukowców i polityków jest wielu. Nikt mnie nie przekona, że w czasach komunizmu wysyłano za granicę: ambasadorów, attache kulturalnych i temu podobnych, bez powiązań partyjnych. Tacy ludzie kiedyś i dzisiaj byli i są silnie związani z rządzącymi partiami, wszak są ich reprezentantami. Rzadko kto zrobił wielką karierę polityczną czy artystyczną bez pomocy układów. Nikt też bez powiązań nie wyjeżdżał na studia za granicę. Wszyscy znamy takich ludzi, a niektórzy do dzisiaj mają z nimi niezłe układy, a nawet starają się na nich wzorować. Historia zna wielu pisarzy, którzy lubili sobie popijać, uwielbiali kobiety, ale nie zdradzali Ojczyzny i nie mówili o niej źle. Nie wszyscy musimy być akurat święci, ale są jakieś granice przyzwoitości, których nikomu przekraczać nie wolno.
Jeśli ktoś uważający się za Polaka służy wrogom w jakikolwiek sposób, czy szydzi z naszych ojców, trudno uważać go za swojego. Każdy z nas ma wiele zalet i wad, ale ważne jest zachowanie proporcji. Mówią, że nawet kat ma duszę i choć raz w swoim życiu zrobił coś dobrego, ale kat nadal pozostaje katem. Żadne dobro nie potrafi zmazać zła. Pomału wykruszają się starzy złoczyńcy, ale na ich miejsce rodzą się nowi, kto wie czy nie gorsi. Na drodze naszej historii spotkaliśmy wielu ludzi dobrych i choć omijaliśmy złych, oni wciąż szli obok nas.
Byli wśrĂłd nich zhańbieni politycy, poeci, filmowcy, pisarze, duchowni, ale teĹź mali ludzie podobni do nas. KaĹźdego moĹźna czymś skusić i kupić, to tylko kwestia czasu i ceny. Do partii wstępowali ludzie z rozmaitych powodĂłw: pragnący mieszkania, lepszego stanowiska, ale niektĂłrzy pragnęli kariery za wszelką cenę. Byli teĹź partyjni fanatycy, wierzący w Lenina i jemu podobnych, kochający socjalizm i jego „wspaniałe oblicze” Ludzie wstępowali i wstępują nadal w szeregi róşnych partii, policji, wstępują wszędzie tam, gdzie nie trzeba wiele pracować, ale mieć dużą władzę i niezłe pieniądze. Tylko partia (niekoniecznie wykształcenie) potrafi człowieka wynieść na szczyty, przykładĂłw daleko szukać nie trzeba. Ludzie muszą do czegoś naleĹźeć, dzisiaj jest więcej partyjnych wszak i partii jest niemało. Miałem znajomych, ktĂłrzy niczym nie wyróşniali się od innych, ale kiedy wstąpili do milicji, trudno było się z nimi dogadać. Dana im władza pozwalała niemal na wszystko, stali się nietykalni, a ich Ĺźony unosiły się dumą niczym czarne anioły. Duma powinna być w kaĹźdym człowieku, ale niektĂłrzy kipią jej nadmiarem. Milicja czy jak kto woli policja nie słuĹźy społeczeństwu, (a jeśli nawet, to marginalnie) lecz chroni rządzących. Ale to „ Polscy synowie, a obecnie nawet cĂłrki” wstępują w jej szeregi za naszym pozwoleniem. To my jesteśmy winni prowokacyjnym zajściom w usunięciu krzyĹźa. To „nasi synowie i cĂłry” popychali starcĂłw i od czasu do czasu uderzali pałami. Niejednokrotnie słyszałem rozmowy poparte dumą o dzieciach służących w policji. „Im pracy nie zabraknie”- mĂłwił ucieszony rodzić, pewnie: byli bici, są bici, i ci, co będą jeszcze bici! Pracy nie zabraknie, honoru juĹź nie ma. Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za postęp i rozwĂłj świata, zapominamy, Ĺźe za kulturę i historię rĂłwnieĹź. KaĹźdy chce Ĺźyć na lepszym poziomie, ale czy przy tym naleĹźy znęcać się nad innymi? Pozwalamy pociechom na wszystko, a później dziwimy się, Ĺźe jest jak jest. Kształtujemy dzieci, świat i obok nas Ĺźyjących ludzi, ale nie zawsze idziemy w dobrym kierunku. Krzyczymy, kiedy trzeba milczeć i milczymy, kiedy trzeba krzyczeć. Gdyby było inaczej nie mielibyśmy tylu fałszywych przyjaciół. Wysyłają nas na wojny, ale to my z własnej woli pociągamy za spust, w niektĂłrych przypadkach tylko po to, by się zabawić. Czyjeś Ĺźycie to juĹź nie zabawa. Oglądamy „Rambo” i wydaje się nam, Ĺźe tak moĹźna, Ĺźe nic w tym złego. Ja teĹź byłem w wojsku, ale coś takiego nie przyszło mi do głowy, chociaĹź były to teĹź trudne czasy (69- 72). Bohaterstwo to zupełnie coś innego, polega ono na przetrwaniu, a nie zabijaniu niewinnych ludzi. Kogo uwaĹźamy za człowieka?, to trudne pytanie postawione w dzisiejszych czasach, ale niezaleĹźnie od wieku miało i ma właściwą definicję. DuĹźo osĂłb omija historię, a moĹźe jej rzeczywiście nie zna i tym sposobem udaje, Ĺźe nic się nie stało. Własną winę przenosimy na słabość, na nieznajomość tematu, często teĹź na młodość, ktĂłra nie bardzo wie jaką drogą się udać. Jeśli syn czy cĂłrka występuje przeciwko „matce”, moĹźe być na to tylko jedno usprawiedliwienie – niepoczytalność. Innej opcji nie ma. Zbędne więc wszelkie tłumaczenia i nieuzasadniona niczym gloryfikacja. Wielkość człowieka buduje sam człowiek.
Sierp i młot, to tylko nagie symbole, do których nie musieliśmy przyrastać, to smutna przeszłość, za którą i my częściowo ponosimy winę. Dla wygodnego życia niektórzy szukali symboli, które stawiały ich w niedługim czasie na nogi. Trudno samemu wyruszyć w szeroki świat o własnych siłach, a jeszcze trudniej utrzymać się w czołówce maratonu. Przechodzimy z partii do partii szukając ciągle wyższego stołka, srebrnych fleszy. Bez protekcji nikt nie chce nas zauważyć, docenić, odznaczyć. Czy te argumenty nie przemawiają za przynależnością? Nie powinniśmy stawiać w jednym rzędzie przynależności z poświęceniem, wszak to dwa różne bieguny.
Nie ma w naszym życiu przypadków, pomyłek, słabości, zbędnych epizodów, każdy wybór jest dobrze przemyślany i ma służyć założonym celom. Na szczęście nie werbuje się jeszcze dzieci do partii, bo tylko tych można by usprawiedliwić.
Najciekawsze jest to, że ci, co niedawno budowali socjalizm, który wyniósł ich na wyżyny, teraz próbują budować kapitalizm, by się wywindować jeszcze wyżej.

Władysław Panasiuk