Dodano: 03.04.18 - 21:34 | Dział: Świat i Ludzie

Wielkanocne posłanie

Chrystus zmartwychwstał! – trzykrotnie oznajmiał gość wchodzący wielkanocnym rankiem do domu, prawdziwie wstał! tyleĹź samo razy odpowiadał gospodarz. Ta wspaniała nowina w latach sześćdziesiątych niosła się od chaty do chaty, ludzie nią Ĺźyli, bo przecieĹź dotyczyła ich bezpośrednio, Chrystus umarł, by człowiek mĂłgł Ĺźyć. Jaką nowinę głosi się dzisiaj!
***
Przed kaĹźdymi świętami Wielkanocnymi obiecujemy poprawę, nawet najgorsi grzesznicy idą do spowiedzi; postanawiamy zmienić się wewnętrznie, bardziej się zbliĹźyć do drugiego człowieka, wysłuchać jego bolączek i problemĂłw z jakimi się boryka. KaĹźdy z nas potrzebuje kogoś, kto chciałby nas wysłuchać, potrzebujemy pocieszenia i odrobinę otuchy .Obiecujemy być lepszymi dla innych i nawet wszystko by się udało - gdyby nie te drobne przeszkody fundowane codziennie przez złego, ktĂłry namawia do pychy, egoizmu czy chciwości. Podpisujemy cichy cyrograf, ktĂłry dokładnie chowamy do najgłębszej kieszeni przed wejściem do świątyni. Lepiej być ostroĹźnym – wszak dwom panom na raz słuĹźyć nie moĹźna. Wydaje się nam, Ĺźe zawojujemy ten świat, Ĺźe jesteśmy wielcy, rozpiera nas duma, przerasta pycha. A tymczasem …cichutko na paluszkach odchodzą od nas wielcy, znani i cenieni ludzie, ktĂłrzy zrobili moĹźe coś więcej od nas, ludzie wielcy zarazem skromni, bo właśnie skromność jest wielka. Odszedł Nasz Wielki PapieĹź – dyplomata, poeta, filozof – człowiek wszechczasĂłw, ktĂłry pokazał światu ten mały skrawek na ziemi, ktĂłremu na imię Polska. Odeszła Matka Teresa z Kalkuty, zakonnica, ktĂłra całe swoje Ĺźycie poświęciła słabszym od siebie, schorowanym, Ĺźyjącym w beznadziei, trudno by szukać większych zasług wśrĂłd ludzi na ziemi. Nie ma większej miłości od tej, ktĂłra poświęca całe swe Ĺźycie dla drugiego człowieka, rezygnuje z dobrodziejstw tej ziemi, wyrzeka się wszystkiego dla dobra innych. Odszedł ceniony ks. Twardowski – wybitny poeta i człowiek, Jacek Kaczmarski, ktĂłry wyśpiewał” Solidarność”. Opuścił nas Czesław Niemen – wybitny muzyk, pozostawił nam ” dziwny ten świat „ odeszła pełna humoru i Ĺźycia Hanka Bielicka, trochę wcześniej Agnieszka Osiecka – zostawiła po sobie bagatela dwa tysiące tekstĂłw piosenek, odszedł poeta, kompozytor i piosenkarz Marek Grechuta. Danuta Rinn opuściła ziemię, muzyk i kompozytor Tadeusz Nalepa. Odeszli od nas Violetta Villas, Irena Jarocka i Bogusław Mec. Ziemię opuściło wielu znanych i lubianych jak ostatnio Zbigniew Wodecki. Zamknęła się ich Ĺźyciowa karta, juĹź nie wrĂłcą z tej drogi – ale zostały po nich bagaĹźe nie potrzebne tam. Zostały piękne słowa, mądrość i miłość przelana na innych, świat, ktĂłry stworzyli w poezji i muzyce - będzie trwał BĂłg wie jeszcze jak długo. Wartościowy człowiek nie umiera, on trwa w tym, co pozostawił pokoleniom, on trwa w pieśni i w słowie, ktĂłrym się posługujemy, on Ĺźyje w nas. Zobaczmy ilu ludzi odeszło z najbliĹźszego grona, naszego kręgu; znajomych, sąsiadĂłw, kolegĂłw, a nawet rĂłwieśnikĂłw. Odchodzą jakby nigdy nic, jakby chcieli odejść tylko na chwilę, ale tak nie jest – odchodzą na zawsze, bezpowrotnie, odchodzą w ciszy, kiedy w koło wrzawa. Co po sobie zostawiają! A co po nas zostanie!, co dajemy z siebie!, by o nas kiedyś pamiętano, czy pozostawimy choć jedno dobre słowo, iskierkę tej ludzkiej serdeczności i kilka miłych wspomnień. Czy pozostanie tylko konto nieuczciwie zarobionych pieniędzy, wydartych innym siłą i cwaniactwem. Być wielkim wcale nie oznacza mieć duĹźo, ludzka wielkość bierze się z serca, z duszy i rozumu.
Czy aż trzeba iść w góry, wypłynąć na pełne morze, czy wzbić się samolotem ponad chmury; by zobaczyć małość człowieka! Może wystarczy przejść zwykłą asfaltową ulicą w centrum miasta wśród drapaczy chmur i wzrok skierować ku górze, albo pójść gdzie cmentarna cisza i poczytać nagrobków daty.
Ciągle obiecujemy poprawę, a świat coraz bardziej pogrąża się w ciemności, staje się gorszy, moĹźe nie świat, a ludzie. Chciwość ludzka nie zna granic, pieniądze przesłaniają i tak juĹź mętny wzrok, serce bije ostatkiem sił, nigdy nie będzie mety na tej szalonej, diabelskiej trasie- prowadzącej do nikąd. Nauczmy się trudnej sztuki słuchania, nadstawmy ucho na fale, na ktĂłrych nadają nasi znajomi, moĹźe pracownicy czy nauczyciele – co o tobie mĂłwią, jakie wystawiają ci świadectwo. Sam człowiek niestety nie potrafi siebie ocenić. Często usprawiedliwiamy się przed sobą – to symptom, Ĺźe idziemy juĹź nieodpowiednią drogą, schodzimy na manowce, dryfujemy. Coraz trudniej dzisiaj o dobrego, sprawiedliwego i uczciwego człowieka, ktĂłry nie przelicza od razu przyjaĹşni na zyski, ktĂłry bezinteresownie poda dłoń, wysłucha, podzieli się dobrym słowem, doda nadziei. Dzisiaj w większości spotykamy (poĹźal się BoĹźe )„biznesmenĂłw”, a mottem ich –tym chata bogata co przekręci tata- .

***
A tymczasem na krzyĹźu kaĹźdego roku BĂłg cierpi za nas i zmartwychwstając pokazuje doskonałą drogę, a nam tak trudno dokonać wyboru, trudno uwierzyć w lepsze jutro. Trudno odczytać z drzewa krzyĹźa, nie łatwo zostawić majątek i udać się za Nim. Zbyt wielką wagę przywiązujemy do rzeczy martwych, do zwyczajnych świecidełek, do propagandy dawno przeĹźytego systemu. Nie potrafimy słuchać ludzi, tym bardziej nie umiemy słuchać Boga. Stajemy się samowystarczalni, niezaleĹźni, uwaĹźamy, Ĺźe nasz „spryt” pozwala na dostateczne urządzenie się na tym ziemskim padole. Owszem do kościoła pĂłjść wypada wszak idą inni, trzeba się teĹź pokazać między ludĹşmi, godzina wytchnienia kaĹźdemu się naleĹźy.
Tym sposobem tracimy największego przyjaciela, Ojca i Boga, tracimy nieodwracalną okazję podzielenia się z najbliĹźszym naszemu sercu, bo kto dzisiaj prĂłcz Boga potrafi tak do końca nas wysłuchać! Wszyscy jedynie chcemy mĂłwić i mĂłwić, nie dopuszczamy nikogo do głosu, uwaĹźamy, Ĺźe inni nic nie mają do powiedzenia, nie potrafią tak pięknie mĂłwić jak my. PrzecieĹź nawet ryby wydają jakieś zrozumiałe im dĹşwięki. Nasze ego jest niekiedy okrutne, boimy się o zagroĹźenie jak niegdyś Herod, jak uczeni w piśmie, krzyĹźujemy wszystkich stojących na naszej drodze, by nikt nie ośmielił się zająć naszego, oznaczonego na róşne sposoby miejsca. Przez dwadzieścia wiekĂłw, - nasze myślenie nie uległo zmianie – ta sama bojaźń o miejsce na ziemi, tacy sami sprawiedliwi sędziowie, taki sam tłum podĹźegaczy. Jedynie liczba Judaszy radykalnie wzrosła, co potwierdza IPN.
Wbrew naszemu myśleniu – sam człowiek nie wiele moĹźe, praktycznie bez pomocy Boga- nic - , jest jak maleńka iskierka na wietrze, jak łódka pośrĂłd morskiego Ĺźywiołu, jak listek pędzony jesiennym wiatrem. SzczegĂłlnie dzisiaj w dobie nienawiści i wojen - ludzkie Ĺźycie znacznie straciło na wartości, bokiem wychodzący terroryzm ograniczył swobody obywatelskie i doprowadził do paniki niemal cały glob .Wojny prĂłcz Ĺźycia pochłaniają ogromne sumy pieniędzy, zatem uboĹźeje społeczeństwo, rozsiewa się wrogość i gniew, mnoĹźy się bieda. Płaczą resztki staroĹźytnej perskiej kultury z cegieł i kamienia zamienionych w pył, to jakby pękło serce narodu, jakby wyrwano z niego dumę i ducha.
U boku Jezusa wiszącego na krzyżu zalane oczy matek łzami, patrzą na cierpienia krzyk bolesny, patrzą na syna swego, który w oczach Boga tkwi, ich serca w boleści toną, ich życie cierniową koroną powite, gorzkie ich łzy.
Obiecujemy poprawę, a ziemia płonie i człowiek ginie, osamotniony wśród wielu ludzi, a jego dusza w grzechów gęstwinie błądzi i szuka schronienia wszędzie, wiatrem porwana, smagana burzą. Serce człowieka bryłą kamienia; skruszyć się nie da. Człowieka życie chwilą istnienia, traci znaczenie bez Boga.
Niech w sercu twoim ponownie Chrystus zmartwychwstanie, napełni ducha ciepłem i miłością, sierotom niech doda wiary, kalekom przywróci zdrowie, ugasi ogień bomb i moździerzy, zażegna spory i waśnie. By człowiek człowiekowi nie był wilkiem, by świat lepszym się stawał, bowiem nie ma na świecie człowieka, który choć raz w życiu nie zrobiłby coś dobrego. Zbierzmy więc wszystkie dobre uczynki, niech służą ku ulepszeniu tej ziemi, po której przyszło nam stąpać, niech każdej Wielkanocy będą zmartwychwstaniem, niech staną się modlitwą i miłości śladem.
Modlitwa nie zmieni świata, zmieni człowieka, a człowiek zmieni świat.

Władysław Panasiuk