Dodano: 08.03.18 - 23:17 | Dział: Prosto z mostu

Marcowe semikalia

Szanowni Państwo!

Co byśmy zrobili bez szczypty humoru? Dowcip stanowi przyprawę naszego Ĺźycia, ktĂłra dodaje mu uroku. Nawet w sytuacjach trudnych, kiedy wydaje się, Ĺźe juĹź nic nie moĹźna zrobić, niektĂłrzy prĂłbują i z tego wycisnąć esencję humoru. Tyle naszego, co się pośmiejemy – powiadają i trudno temu spostrzeĹźeniu odmĂłwić słuszności. Ale dowcip nie słuĹźy tylko rozweseleniu. Udany dowcip ma teĹź walor poznawczy, bo przy pomocy kontrastu albo skrĂłtu pozwala wyeksponować istotne elementy sytuacji i lepiej zrozumieć, co właściwie się dzieje.

Oto jesteśmy w przededniu 50 rocznicy tak zwanych „wydarzeń marcowych” z roku 1968. Środowiska Ĺźydowskie w Polsce i za granicą, wmontowują tę rocznicę w tak zwaną „pedagogikę wstydu”, obliczoną na wywołanie w Polakach poczucia winy wobec ĹťydĂłw, prawdopodobnie po to, by łatwiej ich psychicznie zdominować, bez konieczności uciekania się do terroru, ktĂłry zawsze robi niedobre wraĹźenie. Tymczasem w 1968 roku mieliśmy do czynienia z jednej strony z przepychanką między dwoma komunistycznymi gangami, rozpoczętą jeszcze po śmierci Stalina, kiedy trzeba było nieubłaganym palcem wskazać odpowiedzialnych za potworne zbrodnie. Tak powstały w polskiej partii komunistycznej frakcje „ĹťydĂłw” i „ChamĂłw”, ktĂłre prĂłbowały to odium zrzucić na siebie nawzajem. PaĹşdziernik 1956 roku trochę ten konflikt przytłumił, ale po wojnie sześciodniowej na Bliskim Wschodzie rozgorzał on na nowo. Tym razem „Chamy”, czyli frakcja tak zwanych „partyzantĂłw” wzięła odwet na „Ĺťydach” ale odwet – powiedzmy sobie – safandulski, bo umoĹźliwiła im wydostanie się z cudnego raju. Tę sytuację znakomicie ilustruje anegdotka o Aaronku, ktĂłrego dyrektor szkoły przyłapał podczas lekcji na szkolnym boisku. - Dlaczego nie na lekcji – pyta surowo? - Bo, panie dyrektorze, logiki nie ma – odpowiada Aaronek. - Jak to: logiki nie ma, co to ma znaczyć – dopytuje się dyrektor. - Bo ja, panie dyrektorze – tłumaczy Aaronek – zesmrodziłem się i pan nauczyciel wyrzucił mnie z klasy. Teraz oni wszyscy tam siedzą, a ja chodzę po świeĹźym powietrzu. Warto o tym pamiętać, kiedy będziemy słuchali dramatycznych opisĂłw męczeństwa, jak to Ĺťydzi podĂłwczas byli usuwani z pracy i zmuszani do wyjazdu. Zatrzymajmy się chwilę nad tym, co to były za miejsca pracy. W najlepszym razie – w komunistycznym aparacie propagandowym. Dalej – w aparacie gospodarczym, albo partyjnym i wreszcie – w bezpiece, czyli komunistycznym aparacie terroru. Oczywiście wyjeĹźdĹźając na ZachĂłd nie wypadało się przechwalać uczestnictwem w komunistycznym aparacie terroru czy propagandy, więc im bardziej taki jeden z drugim marcowy emigrant miał ręce umazane we krwi polskich patriotĂłw, tym skwapliwiej drapował się w kostium męczeński i tym głośniej krzyczał o „polskim antysemityzmie”. Tymczasem marzec 1968 roku to pierwsze po poznańskim Czerwcu masowe wystąpienie przeciwko komunizmowi, w ktĂłrym główną rolę odegrała młodzieĹź studencka, a więc – drugie pokolenie AK-owcĂłw, wdeptywanych w ziemię rĂłwnieĹź przez ĹťydĂłw w słuĹźbie Stalina. Ale o tym nikt nie przypomni, bo rocznicowy przekaz będzie koncentrował się na Ĺźydowskich arywistach, awansowanych na tę okoliczność do rangi „polskiej elity”.

Część tych arywistĂłw w 1968 roku wyjechała na ZachĂłd, ale część została – bo kto nie chciał, to nigdzie wyjeĹźdĹźać nie musiał. I część tych, ktĂłrzy zostali, tworzy dziś w Polsce piątą kolumnę, dostarczając zagranicy paliwa dla rozmaitych antypolskich kampanii. Wspomniał o tym ostatnio Bronisław Wildstein – Ĺźe największym problemem w rozmowach, jakie prowadził w Izraelu było to, Ĺźe strona izraelska informowana jest o Polsce przez środowiska wrogie naszemu krajowi i Polakom. Tę sytuację rĂłwnieĹź ilustruje anegdotka z tamtych czasĂłw, jak to Chińczycy uderzyli na Związek Sowiecki, docierając aĹź do Polski. Kiedy działania wojenne ustały, do chińskiej komendantury w Warszawie zostali wezwani partyjni dygnitarze, Ĺźeby utworzyli tubylczą administrację. Jako pierwszy do chińskiego komendanta wszedł Mieczysław Moczar. Mija pół godziny, mija godzina, mija półtorej, wreszcie po dwĂłch godzinach Moczar wychodzi oblany zimnym potem, blady, słaniając się na nogach. Podbiegają do niego pozostali i ze zgrozą i współczuciem pytają: tacy straszni są ci Chińczycy? - Chińczycy to jeszcze nic – odpowiada słabym głosem Moczar. - Najgorszy jest Cyrankiewicz.



Stanisław Michalkiewicz
8 marca 2018 r.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza z cyklu „Myśląc Ojczyzna” jest emitowany w Radiu Maryja w kaĹźdą środę o godz. 20.50. Komentarze nie są emitowane podczas przerwy wakacyjnej w lipcu i sierpniu.