Dodano: 15.01.18 - 9:43 | Dział: Prosto z mostu

Na końcu „krętej drogi”

„Chwała tym, co walczyli o prawdę na czele z Antonim Macierewiczem” - powiedział prezes PiS Jarosław Kaczyński, przemawiając na styczniowej miesięcznicy smoleńskiej – dodając, Ĺźe „nasza droga (...)czasem ze względu na okoliczności jest kręta. Ufajcie, Ĺźe idziemy razem w tym samym kierunku” . Te słowa padły w dzień po głębokiej „rekonstrukcji rządu”, z ktĂłrego usunięty został Antoni Macierewicz, Jan Szyszko i Witold Waszczykowski, podobnie jak wcześniej – premier Beata Szydło, od ktĂłrej zagadkowego odwołania ta „rekonstrukcja” się zaczęła. Rzeczywiście, kręte to wszystko, Ĺźeby nie powiedzieć – krętackie. No bo jakĹźe to? Z jednej strony „chwała”, a jednocześnie – won z rządu, won ze stanowiska ministra obrony? Takim językiem „chwała” nie przemawia. Chwała przemawia całkiem inaczej. To prawie jak w kolędzie „BĂłg się rodzi”, gdzie śpiewamy między innymi „wzgardzony okryty chwałą”. Ale Franciszkowi Karpińskiemu, ktĂłry tę kolędę napisał, chodziło o ukazanie serii paradoksĂłw: „ogień krzepnie, blask ciemnieje” , podczas gdy w tym przypadku podejrzewam raczej krętactwo. Ale krętactwo pojawia się zazwyczaj wtedy, gdy trzeba za wszelką cenę ukryć coś kompromitującego. CzyĹź nie to właśnie miał na myśli prezes Kaczyński, przyznając, Ĺźe „nasza droga (…) jest kręta” ze względu na „okoliczności” - ale przezornie powstrzymał się od zdefiniowania tych zagadkowych „okoliczności”, a tylko zaapelował o „zaufanie”, Ĺźe „nadal idziemy razem w tym samym kierunku”. To akurat moĹźe być prawdą na takiej samej zasadzie, Ĺźe szczury idą w tym samym kierunku co i szczurołap-flecista, ale oczywiście kaĹźdy w innym celu. W tej sytuacji uchylmy nieco zasłonę skrywającą owe tajemnicze „okoliczności” i sprĂłbujmy zastanowić się, w jakimĹźe to kierunku prezes Kaczyński prowadzi zarĂłwno tych, co mu ufają, jak i wszystkich pozostałych, to znaczy – całe państwo.

Zacznijmy od przypomnienia, Ĺźe Lech Kaczyński uczestniczył w naradach w Magdalence, gdzie generał Kiszczak wraz z gronem osĂłb zaufanych uściślał i konkretyzował ogĂłlne postanowienia, jakie w sprawie transformacji ustrojowej w naszym nieszczęśliwym kraju podjęli Sowieciarze do spółki z Amerykanami, z ramienia ktĂłrych projektantem i inspektorem nadzoru był urzędnik Departamentu Stanu pan Daniel Fried, późniejszy ambasador USA w Warszawie, a obecnie znowu urzędnik Departamentu Stanu, tyle, Ĺźe wyĹźszej juĹź rangi. Jakie były szczegóły tych ustaleń – tego nie wiem, ale przypominam sobie odpowiedĹş, jakiej na łamach „Gazety Wyborczej” udzielił był w pierwszej połowie lat 90-tych Stefan Bratkowski Stanisławowi Jankowskiemu „Agatonowi” , ktĂłry dziwował się, Ĺźe w „wolnej Polsce” komuna nie tylko jest bezkarna, ale się panoszy. To dlatego – wyjaśnił red. Bratkowski – Ĺźe w Magdalence zostały udzielone pewne gwarancje, ktĂłrych trzeba dotrzymywać. Te gwarancje obejmowały rĂłwnieĹź scenę polityczną – Ĺźe mianowicie nie zostaną na nią dopuszczeni „ekstremiści”, to znaczy – uwaĹźany za największe zagroĹźenie ruch chrześcijańsko-narodowy. Oczywiście wtedy zakazać wprost tego nie wypadało, bo zaraz pojawiłyby się jeszcze większe wątpliwości co do autentyczności naszej młodej demokracji, toteĹź ZCh-N najpierw się pojawił, ale właśnie Jarosław Kaczyński wystawił mu recenzję, Ĺźe jest on „najkrĂłtszą drogą do dechrystianizacji Polski”, wskutek czego Zch-N wkrĂłtce umarł śmiercią naturalną, a jego miejsce zajęło Porozumienie Centrum, prĂłbujące zmonopolizować nie tylko „prawicę”, ale rĂłwnieĹź „patriotyzm”. Porozumienie Centrum nastręczyło skołowanemu narodowi na prezydenta Lecha Wałęsę w charakterze jasnego idola, przy ktĂłrym Lech Kaczyński został szefem Biura Bezpieczeństwa Narodowego, a Jarosław politykował na terenie parlamentarno-rządowym. Wydawało się, Ĺźe prawa strona politycznej sceny została solidnie zabetonowana, ale stare kiejkuty miały swoje widoki, więc, Mieczysław Wachowski bez specjalnego trudu całe to towarzystwo rozgonił i w wyborach w roku 1993 do rządĂłw triumfalnie wrĂłciła komuna w postaci SLD i PSL. Potem na fasadę wysunięta została Solidarność w postaci AWS, ktĂłra w koalicji z Unią Wolności zuĹźywała się moralnie, aĹź wreszcie zniknęła bez śladu w roku 2001, kiedy to ponownie zatriumfowała komuna tym bardziej, Ĺźe prezydentem zaś, po przegranej Lecha Wałęsy w roku 1995 został na dwie kadencje Aleksander Kwaśniewski. W tej sytuacji niepodobna nie przypomnieć spiĹźowej sentencji JĂłzefa Stalina, Ĺźe w demokracji najwaĹźniejsze jest przygotowanie odpowiedniej alternatywy dla wyborcĂłw. A jak rozpoznać, czy alternatywa została przygotowana prawidłowo? Tak, Ĺźe bez względu na to, kto wybory wygra, będą one wygrane.

Sytuacja z roku 1990 powtĂłrzyła się i to z nawiązką, w roku 2005, kiedy to prezydentem został Lech Kaczyński, a szef zwycięskiego Prawa i Sprawiedliwości wysunął na premiera Kazimierza Marcinkiewicza, by po kilku miesiącach ustąpić miejsca samemu prezesowi Jarosławowi Kaczyńskiemu, ktĂłry siłą inercji na stanowisku premiera dotrwał do listopada 2007 roku, kiedy to jego miejsce zajął Donald Tusk. We wrześniu 2009 roku amerykański prezydent Obama dokonał „resetu” w stosunkach amerykańsko-rosyjskich, wycofując USA z aktywnej polityki w Europie Środkowo-Wschodniej, a 10 kwietnia 2010 roku miała miejsce katastrofa smoleńska w ktĂłrej zginął prezydent Lech Kaczyński i 95 innych osĂłb. Jednak w roku 2013 USA wrĂłciły do aktywnej polityki w naszej części Europy i rozpoczęły się przygotowania do przebudowy politycznej sceny pod kątem potrzeb, jaka Stany Zjednoczone zamierzały prowadzić w tym zakątku świata. W tym celu trzech kelnerĂłw – i tak dalej – co w 2015 roku doprowadziło do obsadzenia stanowiska prezydenta państwa przez rok wcześniej nikomu nie znanego jako samodzielnego polityka Andrzeja Dudę, podczas gdy PiS wygrało teĹź wybory parlamentarne i utworzyło rząd panią Beatą Szydło na czele. W grudniu przeciwko pani Szydło opozycja wysunęła wniosek o wotum nieufności, ktĂłry został odrzucony, a pani premier podczas debaty uzyskała recenzję najlepszego premiera III RP – i jeszcze tego samego dnia została zdymisjonowana na rzecz Mateusza Morawieckiego, ktĂłry 9 stycznia dokonał „głębokiej rekonstrukcji” rządu, usuwając z niego ministra Obrony Antoniego Macierewicza, ministra środowiska Jana Szyszkę i ministra spraw zagranicznych Witolda Waszczykowskiego.

Dlaczego tak się stało? Oto prezydent Andrzej Duda dopuścił się wobec swego wynalazcy felonii, co pozycję Jarosława Kaczyńskiego osłabiło tak, jakby mu ktoś złamał jedną nogę. Prezydent Duda, występując przeciwko swemu wynalazcy, pozbawił się sympatii PiS, więc musiał poszukiwać politycznych sojusznikĂłw – i stare kiejkuty mu się w tym charakterze nastręczyły – ale nie za darmo, tylko za cenę głowy Antoniego Macierewicza na tacy. I prezydent Duda wywiązał się z obstalunku, co jednak wymagało aprobaty prezesa Kaczyńskiego. Dlaczego? Dlatego, Ĺźe osłabiony na skutek felonii swego wynalazku prezes Kaczyński zaczął cofać się na całej linii pod naporem Niemiec i starych kiejkutĂłw, ktĂłrzy organizują awantury w kraju. W rezultacie stare kiejkuty za pośrednictwem prezydenta odzyskały wpływ na politykę państwa, a premier Morawiecki otrzymał zadanie „ocieplenia stosunkĂłw z Unią Europejską”. Sęk w tym, Ĺźe o „ocieplenie” moĹźe dokonać się poprzez wywieszenie przez Polskę białej flagi, ktĂłra, gwoli udelektowania wyznawcĂłw pana prezesa, będzie przyozdobiona mnĂłstwem kolorowych wstążeczek, mających zakrywać bezwstydną białość. Ale to nie koniec „krętej drogi”, bo skoro pan prezes cofa się na całej linii, to warto zapytać – dokąd? Myślę, Ĺźe pod Ĺźydowski parasol ochronny, ktĂłry obiecał rozpiąć nad nim najnowszy przyjaciel Polski, pan Jonny Daniels. Jaką cenę Polska będzie musiała za to zapłacić? Wydaje się, Ĺźe odpowiedĹş juĹź znamy, a to z uwagi na proces, jaki toczy się w amerykańskiej legislaturze w sprawie ustawy JUST, jaką 12 grudnia zatwierdził amerykański Senat i ktĂłra wkrĂłtce moĹźe trafić na biurko prezydenta Trumpa. Daje ona Stanom Zjednoczonym moĹźliwość wywierania na Polskę rozmaitych naciskĂłw w razie gdyby ociągała się z realizacją Ĺźydowskich roszczeń majątkowych, szacowanych na 65 mld dolarĂłw. Realizacja tych roszczeń oznaczałaby, Ĺźe Polacy za własne pieniądze zafundowaliby sobie we własnym kraju szlachtę jerozolimską. W tej sytuacji cóş innego pozostaje, jak zaufać, Ĺźe to wszystko dla naszego dobra? ToteĹź nic dziwnego, Ĺźe w przemĂłwieniu skierowanym do uczestnikĂłw ostatniej miesięcznicy smoleńskiej, prezes Kaczyński nawet nie prĂłbował opisywać „krętej drogi” do świetlanej przyszłości, tylko apelował o zaufanie, Ĺźe „idziemy w tym samym kierunku”. Ano nie da się ukryć, Ĺźe to niestety prawda.

Okazało się, Ĺźe nieprzejednana opozycja została takim nieoczekiwanym zwrotem sytuacji zaskoczona do tego stopnia, Ĺźe okazała się doń absolutnie pod Ĺźadnym względem nieprzygotowana, co nieubłaganym palcem wytknęły jej stare kiejkuty za pośrednictwem telewizyjnej stacji TVN, ktĂłrą od początku podejrzewam o niebezpieczne związki z nimi. NajwyraĹşniej stare kiejkuty musiały oczekiwać, Ĺźe pan Grzegorz Schetyna potrafi coś wymyślić, podobnie jak pani Lubnauer ze swoimi koleĹźankami z Nowoczesnej. Widać, Ĺźe i u starych kiejkutĂłw nietęgo, no ale to drobiazg w porĂłwnaniu z perspektywą, Ĺźe „dobra zmiana” moĹźe zakończyć się w Ĺźydowskich objęciach.



Stanisław Michalkiewicz
14 stycznia 2018 r.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).