Dodano: 17.11.17 - 19:02 | Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Wybuchła wojna polsko-ukraińska

Co prawda, jeszcze nie doszło do zbrojnego konfliktu, ale wojna dyplomatyczna w mediach obu państw juĹź się rozpoczęła. PoniĹźej przedstawiam niektĂłre wypowiedzi i komentarze róşnych mediĂłw polskich, ktĂłre zostały opublikowane w ostatnim czasie. W wyborze tym chcę przedstawić genezę polskiej polityki wschodniej i dotychczasowy przebieg napięcia w stosunkach polsko-ukraińskich. Z pewnością jest to jedyny w mediach polskich taki zestaw. Dla myślących ludzi i patriotĂłw polskich bardzo wymowny i pouczający. Pisany z myślą, Ĺźeby Polak nie był wiecznym frajerem – pionkiem-popychadłem w rękach wszystkich sąsiadĂłw (nawet takiej małej i nic nie znaczącej Litwy!) i moĹźnych tego świata. Zarzućmy wreszcie głupie – bardzo głupie w polityce hasło „Za WASZĄ i naszą wolność”. Nie, wolność i suwerenność Polski powinna być najwaĹźniejszym celem kaĹźdego prawdziwego Polaka. A o wolność innych będziemy zabiegać i walczyć, jak będzie to NAPRAWDĘ w interesie Polski. Hasło giedroyciowskie: „Nie ma wolnej Polski bez wolnej Ukrainy” nie ma historycznego uzasadnienia i nie pokrywa się z rzeczywistością. Ja je odbieram tak, jakby jakiś zaĹźarty rusofob i antykomunista w czasie II wojny światowej mĂłwił: „Nie ma wolnej Polski bez wolnych i wielkich Niemiec hitlerowskich”. Bowiem faktem było, Ĺźe oba państwa: Niemcy hitlerowskie i Związek Sowiecki były śmiertelnymi wrogami Polski i narodu polskiego. I kaĹźdy, kto jest dobrze obeznany w sprawach ukraińskich i polsko-ukraińskich wie, Ĺźe Ukraina wcale nie jest mniejszym wrogiem Polski i PolakĂłw o Rosji, co udowodni niezbicie poniĹźszy materiał. Powiem więcej: silna Ukraina moĹźe być nawet większym zagroĹźeniem dla Polski od Putinowskiej Rosji, bo ta chociaĹź nie ma wobec Polski roszczeń terytorialnych. – Kiedy to zrozumieją wreszcie nasze elity polityczne, szczegĂłlnie ci politycy, ktĂłrzy chcą uchodzić za patriotĂłw polskich?!

Zaczynam więc od sprawy Jerzego Giedroycia – twĂłrcy amerykańsko-polskiej polityki wschodniej, przedstawiam ją, jak i reakcję na nią osĂłb, ktĂłrym z rozumu nie zrobiono sieczki.

Tygodnik „DoRzeczy” (5.11.2017) opublikował artykuł Anny M. Piotrowskiej pt. „Kult zbrodniarzy na Ukrainie. Fiasko polskiej polityki wschodniej”.

UwaĹźam rĂłwnieĹź, Ĺźe kaĹźdy, kto chce lepiej zrozumieć obecne napięcie w stosunkach polsko-ukraińskich powinien zapoznać się z tym artykułem, ktĂłry, jak chyba Ĺźaden innych artykuł opublikowany w mediach polskich, najlepiej naświetla przyczyny tego napięcia. Powiem więcej: takĹźe i ten artykuł powinien przeczytać nie tylko kaĹźdy patriota polski, ale przede wszystkim nasi politycy, ogłupiali tak skrajną proukraińską postawą, Ĺźe graniczącą ze zdradą narodową, tym bardziej, Ĺźe ukazał się on w patriotycznym tygodniku „DoRzeczy” (Marian Kałuski).

Jerzy Giedroyć - renegat i agent amerykański twórcą polskiej polityki wschodniej?

Aby zrozumieć dobrze myśli Jerzego Giedroycia dotyczące polskiej polityki wschodniej, ktĂłra jest z determinacją realizowana przez wszystkie rządy polskie – niezaleĹźnie od koloru przekonań politycznych – po 1989 roku, naleĹźy najpierw zapoznać się z biogramem redaktora paryskiej „Kultury”.

Otóş nie ulega wątpliwości, Ĺźe Jerzy Giedroyć (1906 – 2000) urodził się jako Polak, ale nie zmarł jako Polak. ChociaĹź emigracyjne wydawnictwa litewskie (przez PolakĂłw nie czytane!) uwaĹźały go za Litwina, to raczej zmarł jako „ni pies. ni sobaka”, jako dziwak i internacjonalista – moĹźe nie typu sowieckiego, ale jednak, jako człowiek, ktĂłrego koncepcja polityczna wiele juĹź zaszkodziła i nadal szkodzi Polsce i polskim interesom.

Giedroyciowie byli rodem kniaziowskim pochodzenia litewskiego, ktĂłry juĹź dawno, dawno temu ulegli w naturalny sposĂłb polonizacji - przez wyĹźszą kulturę polską, Ĺźycie w państwie polskim i języka polskiego oraz mieszane małżeństwa. Jednak z takimi osobami nic nigdy nie wiadomo co zrobią głupiego. Najlepszym tego przykładem moĹźe być Andrzej Szeptycki (1865 – 1944), rzymskokatolik, wychowany w polskiej kulturze i w polskim języku, syn dawno spolonizowanego Rusina (ale nie Ukraińca!) i matki etnicznej Polski – Zofii, cĂłrki wielkiego polskiego komediopisarza Aleksandra Fredry i brat Stanisława (1867 – 1950), generała Wojska Polskiego i w 1923 ministra spraw wojskowych II RP. Za obiecaną mu w Watykanie (gdzie mu przypomniano jego rzekomo ciągle aktualne ruskie pochodzenie) godność grekokatolickiego arcybiskupa lwowskiego, nie tylko Ĺźe stał się grekokatolikiem i Ukraińcem, ale takĹźe wielkim i niebezpiecznym wrogiem Polski, PolakĂłw i wszystkiego co polskie. Prawdziwym renegatem!

Podobnie było z Jerzym Giedroyciem. Pochodził z rodziny od wiekĂłw spolonizowanej, a pomimo tego Ĺźył faktem jej jakoby ciągłego litewskiego pochodzenia, co było dziwactwem, gdyĹź np. Amerykanie, ktĂłrzy 10 czy nawet 5 pokoleń wstecz byli Irlandczykami, Niemcami czy Polakami na pewno na co dzień nie Ĺźyją myślą, Ĺźe są ciągle Irlandczykami, Niemcami czy Polakami. A przy tym Giedroyć nie brał przykładu z zacnych i zasłuĹźonych oraz Polskę kochających GiedroyciĂłw, ale raczej z tych upadłych i zdrajcĂłw, jak np. z Jana Stefana Giedroycia (1730- 1802), ktĂłry dzięki poparciu Rosjan i ich krĂłla polskiego Stanisława Augusta został w 1778 biskupem Ĺźmudzkim, był przeciwnikiem konstytucji 3 maja i gorącym zwolennikiem konfederacji targowickiej; po stłumieniu powstania kościuszkowskiego 1794, gdy pewien podległy mu ksiądz w jego obecności uĹźył słów obraĹźających carycę Katarzynę II, Giedroyć nakazał go aresztować, czym zasłuĹźył sobie na podziękowanie posła rosyjskiego Repnina. Znany był z promowania swoich krewnych GiedroyciĂłw na stanowiska kościelne; jednym z nich był jego następca na tronie biskupim Ĺźmudzkim JĂłzef Giedroyć (1754 – 1838), ktĂłry po III rozbiorze Polski w 1795 roku jako delegat Księstwa Ĺťmudzkiego udał się z misją dziękczynną do Katarzyny III; a drugim biskup sufragan Ĺźmudzki Szymon Giedroyć (1764 – 1844), ktĂłry takĹźe wysługiwał się gorliwie zaborcy rosyjskiemu.

Jerzy Giedroyć urodził się w od dawna polskiej rodzinie, ale z własnej inicjatywy, jak juĹź wspomniałem, Ĺźył jej litewską przeszłością; urodził się w Mińsku, a więc dzisiejszej stolicy Białorusi, w 1931 roku oĹźenił się z Rosjanką Tatianą Szwecow. W tym fakcie definitywnie nie ma nic złego, ale z drugiej strony obrazuje on frywolny/lekceważący stosunek Giedroycia do tragicznych dziejĂłw polsko-rosyjskich. TakĹźe jego brat Henryk (1922-2010), ktĂłry prowadził paryski Instytut Literacki w latach 2003-10, był oĹźeniony z Włoszką, co świadczy o tym, Ĺźe w tej rodzinie nie przywiązywano duĹźej wagi do polskości i jej podtrzymywania. W 1994 roku Jerzy Giedroyć odmĂłwił przyjęcia polskiego Orderu Orła Białego, natomiast w 1997 roku przyjął honorowe obywatelstwo Litwy! No i najwaĹźniejszy fakt: dyrektor Sekcji Polskiej Radia Wolna Europa, p. Jan Nowak, napisał („Na Antenie” czerwiec 1972), Ĺźe paryska „Kultura” Jerzego Giedroycia jest finansowana przez AmerykanĂłw. Nikt za darmo nikogo nie finansuje. Jest bardzo powaĹźne przypuszczenie, Ĺźe Amerykanie finansowali „Kulturę” za wybielanie-usprawiedliwianie ich zbrodni w Jałcie w 1945 roku, gdzie prezydent USA Roosevelt, premier Wielkiej Brytanii Churchill i dyktator Związku Sowieckiego Stalin zaakceptowali sowieckie panowanie w Polsce i oderwanie od Polski Ziem Wschodnich, włącznie z arcypolskimi miastami – Lwowem i Wilnem. Jeśli to prawda, to red. Jerzy Giedroyć był płatnym agentem amerykańskim i, jak wyĹźej wspomniani biskupi Giedroyciowie, renegatem! Nie takim jak grekokatolicki arcybiskup Andrej Szeptycki, ale takim jakim był margrabia Aleksander Wielopolski (1803-1877).

I właśnie ten fakt tłumaczy, umożliwia nam lepiej zrozumieć myśli Jerzego Giedroycia dotyczące polskiej polityki wschodniej.

Myśli te sformułował wraz z Juliuszem Mieroszewskim („Londyńczykiem”, człowiekiem-dziwakiem, ktĂłry przez tragiczny los swego ojca we Lwowie, znienawidził to miasto, a tym samym polski LwĂłw!), w 1974 roku w artykule pt. Rosyjski „kompleks polski” i obszar ULB opublikowanym na łamach „Kultury” (nr 9). Ich główna myśl wyraĹźała się w sformułowaniu, iĹź suwerenność Ukrainy, Litwy i Białorusi (ULB) jest czynnikiem sprzyjającym niepodległości Rzeczypospolitej, natomiast zdominowanie tych krajĂłw przez Rosję otwiera drogę do zniewolenia takĹźe Polski i Ĺźe Polska w imię przyjaĹşni z Ukrainą, Litwą i Białorusią powinna ustępować tym państwom we wszystkim – we wszystkich spornych i nawet we wszystkich innych kwestiach (to było credo wystąpień Giedroycia). A więc przede wszystkim powinna uznać narzuconą Polsce w Jałcie wschodnią granicę Polski i raz na zawsze zapomnieć – po prostu zapomnieć o tym, Ĺźe LwĂłw i Wilno były kiedykolwiek polskie czy starać się o zwrot zagrabionych przez Stalina polskich skarbĂłw narodowych (ktĂłre po 1991 r. są w większości w łapach ukraińskich, litewskich i białoruskich).

Wielu Polakom, szczegĂłlnie patriotom polskim, trudno było zaakceptować koncepcję Jerzego Giedroycia. Odrzucała ją zdecydowanie jeśli nie cała, to prawie cała emigracja polska, uwaĹźając ją za „szkodliwe pięknoduchostwo”. W kraju, gdzie 45 lat antypolskich rządĂłw komuny na usługach Kremla, zniszczyło duszę wielu milionĂłw PolakĂłw, nawet tych uwaĹźających się za inteligentnych i należących do opozycji antykomunistycznej, wśrĂłd ktĂłrych było takĹźe bardzo wiele osĂłb wypranych z patriotyzmu i mało inteligentnych, zdania były podzielone. Bardzo duĹźy wpływ w grupie zwolennikĂłw koncepcji Giedroycia, szczegĂłlnie wśrĂłd politykĂłw, miały takie osoby jak Adam Michnik czy Jacek Kuroń, ktĂłry otwarcie i w sposĂłb wyjątkowo brutalny i antypolski mĂłwił, Ĺźe cieszy się, Ĺźe LwĂłw jest dzisiaj ukraiński, chociaĹź sam pochodził z tego miasta. To nie narĂłd, ale właśnie ludzie nowej władzy zadecydowali o przyznaniu Jerzemu Giedroyciowi doktoratu honoris causa przez Uniwersytet Jagielloński w 1991 roku, Uniwersytet Wrocławski i Uniwersytet Warszawski w 1998 roku, Uniwersytet w Białymstoku, Szczeciński i Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 2000 roku, Nagrody Kisiela w 1992 roku, Orderu Orła Białego w 1994 roku i o ustanowieniu przez Sejm 28 lipca 2005 roku rok 2006 Rokiem Jerzego Giedroycia. W 2001 roku redakcja dziennika rządowego „Rzeczpospolita” we współpracy z giedroyciowskim Instytutem Literackim w ParyĹźu ustanowiła doroczną Nagrodę im. Jerzego Giedroycia.

WśrĂłd oponentĂłw koncepcji Jerzego Giedroycia wyrosła krytyka jego załoĹźeń, ktĂłra uzewnętrzniła się w pojęciu sformułowanym przez wrocławskiego socjologa prof. Zbigniewa Kurcza - tzw. „mitu giedroyciowskiego” w jego książce Mit giedroyciowski wobec wyzwań polskiego sąsiedztwa na Wschodzie (w) Pogranicza i multikulturalizm w warunkach Unii Europejskiej: Implikacje dla wschodniego pogranicza Polski (t. 2, Białystok 2004).

Niestety, po upadku rządĂłw komunistycznych w Polsce w 1989 roku koncepcja giedroyciowska znajdowała i ciągle znajduje zwolennikĂłw wśrĂłd ludzi rządzących krajem. Koncepcja ta jest w pełni realizowana, chociaĹź po rozpadzie Związku Sowieckiego w 1991 roku i po przystąpieniu Polski do NATO i Unii Europejskiej nie tylko Ĺźe straciła na znaczeniu, ale stała się wręcz niedorzeczna. Zdaniem krytykĂłw mit giedroyciowski miał jakiś sens dopĂłty był koncepcją uniwersalną, dopĂłki istniało wspĂłlne dla wszystkich krajĂłw: Polski, Ukrainy, Litwy i Białorusi zagroĹźenie. Natomiast po wygaśnięciu tego zagroĹźenia na plan pierwszy wysunęły się inne obawy - co do wzajemnych stosunkĂłw Polski z jej nowo powstałymi wschodnimi sąsiadami. „Mit giedroyciowski” jest interpretowany przez niektĂłrych historykĂłw jako poświęcenie pewnych zasad, prawdy historycznej i interesĂłw Polski, za cenę innych zasad (fałszywie pojmowanych „uniwersalnych zasad demokratycznych”) i dobrosąsiedzkich stosunkĂłw ze wspomnianymi trzema byłymi republikami Związku Sowieckiego. Według prof. Bogumiła Grotta „mit” ten, prowadził nie tylko do przemilczeń, ale i prostego zakłamania, jak w przypadku odsuwania na margines sprawy masowych mordĂłw ludności polskiej na Wołyniu i Małopolsce Wschodniej dokonanych przez ukraińskich nacjonalistĂłw. B. Grott pisze: Do dziś pamiętam, jak Jerzy Giedroyć w radiowym wywiadzie, dokładnie dwa tygodnie przed śmiercią, problem mordĂłw UPA na Polakach skwitował krĂłtkim: naleĹźy zapomnieć (Wiktor Poliszczuk - historyk przemilczanych zbrodni (27 Dywizja Wołyńska AK, Biuletyn Informacyjny, nr 1(101), styczeń-marzec 2009 Warszawa: wikipedia.pl). – Czy Giedroyć odwaĹźyłby się powiedzieć Polakom, aby zapomnieli o Katyniu czy Ĺťydom, aby zapomnieli o holokauście, bo to wyjdzie na dobre obu narodom i ich państwom?!

Zdecydowaną krytykę założeń giedroyciowskich wcielanych w Polsce w życie przez rządy polskie po upadku Związku Sowieckiego przedstawił także prof. Czesław Partacz w swojej pracy Przyczyny i tło konfliktu polsko-ukraińskiego w latach 1939-1947 (w:) Biuletyn 27 Dywizji Wołyńskiej AK, Nr 1 (101), Warszawa 2009. Stwierdził tam, że poświęcenie prawdy historycznej dla dobrosąsiedzkich stosunków ukazuje naiwność i fałszywość nowej polityki wschodniej Polski, a teza Giedroyca, że bez niepodległej Ukrainy nie ma niepodległej Polski według Partacza świadczy o nieznajomości historii i geopolityki, oraz jest ahistoryczna i antypolska.

Koncepcja Jerzego Giedroycia jest przede wszystkim antypolska. To definitywnie przez nią rządy polskie po 1989 roku nie podjęły zdecydowanych starań o odzyskanie skradzionych nam przez Stalina i obecnie przetrzymywanych bezprawnie polskich dĂłbr narodowych i nie walczą zdecydowanie o prawa pozostałych PolakĂłw na Litwie, Ukrainie i Białorusi. Nawet wĂłwczas, kiedy, w przypadku Litwy, ktĂłra tak jak Polska naleĹźy do Unii Europejskiej i nie przestrzega jej polityki wobec mniejszości narodowych, rząd polski mĂłgłby walczyć o te prawa w Brukseli. MĂłgłby takĹźe walczyć z pomnikami stawianymi przez UkraińcĂłw Stepanowi Banderze, ktĂłry jest odpowiedzialny za rzezie PolakĂłw na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, ale, stosując się do nauki swego guru – Jerzego Giedroycia, nie chce tego robić. Wolą być polactwem niĹź Polakami!

Przeklęty jest dzień, w którym urodził się Jerzy Giedroyć i w którym napisał za amerykańskie pieniądze swoje myśli o polskiej polityce wschodniej (Marian Kałuski KWORUM 1.11.2013).

Fiasko polskiej polityki wschodniej

Anna M. Piotrowska pisze: Wyrzekliśmy się polskości Kresów Wschodnich, ofiary ludobójstwa na Wołyniu skazaliśmy na zapomnienie. Co z tego mamy? Ukrainę czczącą zbrodniarzy z UPA, brak jej poszanowania dla polskiej wrażliwości historycznej i zakaz przeprowadzenia ekshumacji. Czas zrozumieć, że nie da się zbudować dobrych relacji z Ukrainą na kłamstwie, przemilczeniach i tak daleko idącej asymetrii.
Lata milczenia w imię „nadrzędnego interesu” na temat rzezi wołyńskiej i budowania toĹźsamości współczesnej Ukrainy na kulcie zbrodniczego nacjonalizmu przynoszą konkretne efekty. Jakie to efekty? Otóş wspierany przez nas na wielu polach sąsiad pozostaje jedynym krajem, na terenie ktĂłrego Polacy nie mogą prowadzić ekshumacji i upamiętniać swoich pomordowanych rodakĂłw. „Chcecie ekshumacji? Odbudujcie pomnik UPA w Hruszowicach na Podkarpaciu” – usłyszeli przed kilkoma dniami wicepremier Piotr Gliński i wiceprezes IPN Krzysztof Szwagrzyk. Na tym jednak nie koniec. W ostatnich dniach były prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko uwaĹźany przez Lecha Kaczyńskiego za wielkiego przyjaciela Polski porĂłwnał Armię Krajową do Ukraińskiej Armii Powstańczej, JĂłzefa Piłsudskiego do Stepana Bandery, zaś szef ukraińskiego IPN Wołodymyr Wiatrowycz oskarĹźył Polskę o „imperialne zapędy”. Wszystko to wydarzyło się w niespełna dwa miesiące po tym, jak polski rząd ugiął się pod presją Kijowa wycofując własną, złoĹźoną obywatelom Polski propozycję zakładającą umieszczenie motywu Cmentarza ObrońcĂłw Lwowa na paszporcie projektowanym na setną rocznicę odzyskania niepodległości.

ZDZIWIENI?
Czy zachowanie Ukraińców może dziś kogoś dziwić? Jeśli tak, to chyba jedynie czołowych przedstawicieli polskiej elity politycznej rządzącej Polską po 1989 roku.
Ledwie kilka miesięcy temu, wielki kat PolakĂłw naczelny dowĂłdca Ukraińskiej Powstańczej Armii Roman Szuchewycz odpowiedzialny za ludobĂłjstwo na Wołyniu został patronem jednej z kijowskich ulic. Na próşno szukać protestĂłw polskich władz, podobnych ze zgłaszanymi przez stronę ukraińską w kwestii paszportĂłw. A przecieĹź ulica Szuchewycza nie była przypadkiem jednostkowym, tylko przemyślaną i konsekwentnie realizowaną od lat koncepcją budowania toĹźsamości Ukrainy na tradycji zbrodniczego „czynnego” nacjonalizmu Dmytro Doncowa wdroĹźonego w Ĺźycie z iście aptekarską precyzją przez fanatykĂłw z UWO, OUN i UPA. Ideologii, sprowadzającej społeczeństwo ludzkie do roli świata zwierzęcego, ktĂłrej kwintesencję moĹźna zamknąć w niniejszych słowach jej autora:
„Utwierdzanie prawa do Ĺźycia, przedłuĹźania rodu – ma charakter aksjomatyczny, wyprzedza wszystkie inne prawa. To wieczne, irracjonalne prawo narodu do Ĺźycia naleĹźy postawić ponad wszystko (…) ponad Ĺźycie jednej jednostki, ponad krew i śmierć tysięcy, ponad dobrobyt danej generacji, ponad abstrakcyjne rozumowe spekulacje, ponad »ogĂłlnoludzką« etykę, ponad stworzone w sposĂłb oderwany pojęcia dobra i zła”.
Co waĹźne, kult ten nie jest domeną marginalnych organizacji i ruchĂłw nacjonalistycznych, ale oficjalną polityką państwa ukraińskiego aspirującego do Unii Europejskiej. Przez lata upamiętnienia doczekali się nie tylko Stepan Bandera (ktĂłremu Wiktor Juszczenko nadał tytuł Bohatera Ukrainy) czy Dmytro Klaczkiwski, ale takĹźe Dywizja „SS-Galizien” („Hałyczyna”), ktĂłrej członkowie mieli na rękach krew setek PolakĂłw z Huty Pieniackiej, Podkarmienia czy Palikowy, a ktĂłrym na Cmentarzu Łyczakowskim postawiono monument. Jak zauwaĹźa w jednej ze swoich publikacji prof. Bogumił Grott, jest to bodaj jedyny w Europie pomnik postawiony na chwałę SS-manĂłw.

PUSTKA IDEOLOGICZNA
O powodach obrania takiego kursu przez naszych sąsiadĂłw, pisał w książce poświęconej Ukrainie profesor Włodzimierz Pawluczuk: "Nie byłoby jednak niepodległej Ukrainy, nie byłoby historii narodu ukraińskiego jako narodu politycznego, walczącego o pełną niepodległość, gdyby nie nacjonalizm, gdyby nie UPA, gdyby nie narodowy fanatyzm jednostek opętanych szaleńczą ideą stworzenia z amorficznej "ruskiej" masy bitnego, znaczącego dziejowo narodu”.
Profesor Pawluczuk ocenił wprost, Ĺźe „gdyby wykreślić z dziejĂłw Ukrainy zawartość ideową i działalność nacjonalistĂłw, w tym przede wszystkim UPA, to kultura i historia Ukrainy nie zawiera treści, ktĂłre by dawały szanse na legitymizację pełnej niepodległości tego kraju”.

ZMOWA MILCZENIA
Znamienne, Ĺźe wypełnianie tej pustki ideologicznej na fundamencie – bądĹş co bądĹş – antypolskim, odbywało się przy cichym przyzwoleniu Polski. Przez całą III RP nie było jasnego sprzeciwu polskich władz wobec czczenia przez Ukrainę zbrodniarzy. Co więcej – aby nie draĹźnić sąsiada – wyrzekliśmy się nie tylko pamięci o Kresach, ale i upominania się prawdy o bestialsko pomordowanych przez UPA. Lata całe jak ognia unikano słowa „ludobĂłjstwo” w odniesieniu do zbrodni dokonanej na obywatelach II Rzeczpospolitej. Przypomnijmy tu choćby batalie środowisk kresowych o jakiekolwiek upamiętnienie ofiar rzezi wołyńskiej przez polski Sejm.
Ta swoista zmowa milczenia przybrała na sile w czasie Majdanu na Ukrainie i w pierwszym okresie wojny z Rosją w jej wschodniej części. Czołowi polscy politycy wszelkich opcji za cel nadrzędny uznali wĂłwczas wspieranie sąsiada w obliczu rosyjskiej agresji i bez większych refleksji spoglądali na powiewające dumnie na kijowskim placu czerwono-czarne flagi wznosząc pozdrowienie ukraińskich nacjonalistĂłw „Слава Україні! Героям слава!” (sic!). Przekonywano nas wĂłwczas, Ĺźe walka o niepodległość Ukrainy jest walką o nasze bezpieczeństwo, bo takĹźe my jesteśmy zagroĹźeni imperialnymi dążeniami Moskwy, a wszystkich niezgadzających się z tą diagnozą bądĹş sposobem jej realizacji lekką ręką spychano do roli „ruskich agentĂłw”.
To tabu udało się w pewien sposĂłb przełamać w lipcu ubiegłego roku, kiedy Sejm podjął uchwałę ustanawiającą 11 lipca Narodowym Dniem Pamięci Ofiar LudobĂłjstwa dokonanego przez ukraińskich nacjonalistĂłw na obywatelach II RP. Uchwała o takiej treści nie była jednak oczywista dla wszystkich. Niedługo przed jej podjęciem, wiceminister kultury Jarosław Sellin z sejmowej mĂłwnicy prĂłbował rozmyć ukraińską odpowiedzialność za zbrodnię wołyńską, wskazując jako głównych jej winowajcĂłw SowietĂłw i proponując ustanowienie dnia pamięci męczeństwa PolakĂłw na Wschodzie na 17 września (sic!). Znamienne, Ĺźe powiedział to przedstawiciel formacji, ktĂłrej brakuje determinacji do walki z haniebnym określeniem „polskie obozy śmierci” i rozpoczynania płomiennej dyskusji o reparacjach od Niemiec.
O tym, Ĺźe w Polsce dokonała się tylko częściowa zmiana w podejściu do ukraińskiego nacjonalizmu świadczy wciąż nieprzyjęty projekt ustawy złoĹźony w Sejmie w ubiegłym roku przez klub Kukiz"15 zakazujący propagowania w Polsce banderyzmu i podwaĹźania zbrodni ludobĂłjstwa na Wołyniu. Nie ma wśrĂłd rządzącej większości woli, aby zakazać symboli związanych z ukraińskim nacjonalizmem, ktĂłrego główny (i w zasadzie jedyny) ideolog wprost nawiązywał do takich postaci jak Mussolini, Stalin i Hitler. Jak słusznie zauwaĹźył dr Wiktor Poliszczuk, od nazizmu i bolszewizmu róşni się on tym, Ĺźe po upadku rządĂłw tych dwĂłch ostatnich ideologie i praktyki polityczne zostały potępione, „zaś nacjonalizm ukraiński do dziś gloryfikuje swą działalność zarĂłwno w okresie międzywojennym, jak i w czasie okupacji hitlerowskiej, domaga się praw kombatanckich dla członkĂłw UPA”.

MIT GIEDROYCIA WIECZNIE ĹťYWY
Jakie są przyczyny realizacji takiej właśnie polityki wobec Ukrainy przez polskie władze? Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski wskazuje na trzy główne powody, ktĂłre pozostają niezmiennie od 25 lat. - Po pierwsze, to mit Giedroycia, ktĂłry jest juĹź karykaturą. Giedroyć 40 lat temu napisał, Ĺźe najwaĹźniejszy jest sojusz Polski z Białorusią, Litwą i Ukrainą i Ĺźe trzeba poświęcić pewne sprawy dla dobra tego sojuszu, zrezygnować z roszczeń terytorialnych, ale teĹź poświęcić Kresy – hasło „zapomnij o Kresach”. I wszystkie kolejne ekipy – Unii Wolności, Platformy, teraz PiS-u – odwołują się do tego, jak do świętej księgi. A przez te 40 lat juĹź się świat przewrĂłcił kilka razu do gĂłry nogami i ta doktryna jest juĹź absolutnie nieaktualna – wskazuje duchowny.
Drugi powĂłd wskazany przez ks. Isakowicza-Zaleskiego to „ogromna rusofobia”. – PiS uwaĹźa – moim zdaniem słusznie – Ĺźe Rosja jest zagroĹźeniem, ale przyjmuje takĹźe zasadę, Ĺźe wrĂłg mojego wroga jest moim przyjacielem. To jest fałszywa zasada, bo o ile Rosja jest zagroĹźeniem, tak wcale nie oznacza to, Ĺźe ten kto jest antyrosyjski jest jednocześnie propolski. Skutkuje to tym, Ĺźe wspiera się banderowcĂłw licząc na to, Ĺźe - skoro są przeciwko Rosji - będą przyjaciółmi Polski. To jest jednak kompletne pomylenie, bo ruch banderowski był zawsze antyrosyjski, ale teĹź antypolski, antysemicki i proniemiecki. Dla nich najwaĹźniejszym sojusznikiem zawsze są Niemcy, a nie Polska – tłumaczy.
Warto zwrĂłcić uwagę, Ĺźe takĹźe strona ukraińska w swojej retoryce dotyczącej rzezi wołyńskiej, oprĂłcz prĂłby zrĂłwnywania katĂłw z ofiarami, sięga po argumenty antyrosyjskie (czyĹźby wyczuwając nastroje polskiej klasy politycznej?). Ledwie w ubiegłym roku Wołodymyr Wiatrowycz przekonywał, Ĺźe w Polsce temat Wołynia jest upolityczniony i wykorzystuje to rosyjska propaganda. TakĹźe wcześniej pojawiały się głosy ze strony UkraińcĂłw, Ĺźe „zbrodniarza” i „satelitę” Adolfa Hitlera uczyniła ze Stepana Bandery komunistyczna propaganda, ktĂłrej celem było skłócenie UkraińcĂłw z Polakami i Rosjanami.
Trzecią przyczyną takiego stanu rzeczy jest – zdaniem duchownego – „kompletny brak zrozumienia KresĂłw Wschodnich”. – Warszawka i KrakĂłwek, czyli środowiska polityczne krakowsko-warszawsko-gdańskie - zupełnie nie rozumieją zjawisk, ktĂłre dzieją się na Ukrainie – podkreśla duchowny, przypominając uhonorowanie Wiktora Juszczenki przez Katolicki Uniwersytet Lubelski tytułem doktora honoris causa. – Niby mĂłwiono tam o Unii Lubelskiej, ale ona nie jest ani dla UkraińcĂłw, ani BiałorusinĂłw niczym pozytywnym. To jest mitomaństwo – ocenia.
Ks. Isakowicz-Zaleski dodaje, że w przypadku obecnej władzy istotny jest także czynnik prowadzonej przez nią polityki skrajnie proamerykańskiej.

W RELACJACH POLSKO-UKRAIŃSKICH DOSZLIŚMA DO ŚCIANY
Dziś, jak chyba nigdy wcześniej, widać fiasko polskiej polityki wschodniej. Okazuje się, Ĺźe z udzielanego Ukrainie wsparcia m.in. finansowego i uległości w imię dobrych stosunkĂłw, Polska nie ma właściwie nic. – W relacjach polsko-ukraińskich doszliśmy do ściany. JuĹź dalej nie ma nic. Na tym etapie zostały połoĹźone relacje z Ukrainą, ktĂłra nas nie szanuje, łatwo bierze pieniądze, ma co chce, a rĂłwnocześnie nie wyraĹźa zgody na najdrobniejsze rzeczy. Dziś juĹź nie mają argumentĂłw prezydent Andrzej Duda czy minister Waszczykowski. To jest fiasko tej polityki. Ostatnie 10-15 lat zostało zmarnowanych kompletnie. O ile początkowo wydawało się Ĺźe nastąpi jakaś zmiana, była na to nadzieja (...), to w 2007 roku, za prezydentury Wiktora Juszczenki rozpoczęła się gwałtowna gloryfikacja UPA przy absolutnej obojętności Lecha Kaczyńskiego, ktĂłry pierwszy popełniał te błędy, a później to juĹź szło po rĂłwni pochyłej – mĂłwi ks. Isakowicz-Zaleski.
Po latach uprawiania polityki na kolanach, ktĂłrą sprowadzić moĹźna do stwierdzenia „plują nam w twarz a my udajemy, Ĺźe deszcz pada”, minister Witold Waszczykowski zdaje się okazywać dziś zdziwienie zachowaniem UkraińcĂłw i zapowiada stanowcze działania. Panie ministrze, nie ma co się dziwić. To tylko efekt działań waszego obozu i waszych poprzednikĂłw, a Ukraińcy robią dokładnie to, do czego ich przyzwyczailiście (bo robili to przez wiele lat) i na co pozwalaliście.
Doszliśmy do momentu, w ktĂłrym okazuje się, Ĺźe „ruscy agenci”, ktĂłrzy przestrzegali przed "flirtem" z banderowcami mieli rację, a giedroyciowcy dziwnie zamilkli.
Źródło: DoRzeczy.pl 5.11.2017

Czy Ukraina stanowi bufor między Polską w Rosją?

Akurat jesteśmy świadkami poważnego kryzysu w międzyrządowych stosunkach polsko-ukraińskich. Polityka wschodnia według Jerzego Giedrojcia zaprowadziła Polskę na manowce, uczyniła Polskę pionkiem w rękach Kijowa (osobno także nacjonalistów litewskich).
Mnie najwięcej irytuje, jak słyszę z ust polityków "polskich" wszystkich opcji, że musimy popierać nawet antypolską Ukrainę, gdyż stanowi ona bufor między Rosją a Polską. Dzieciaczki nie znają geografii i geopolitycznego położenia Polski i nie wiedzą, że Polska GRANICZY z Rosją na odcinku 210 km (obwód kaliningradzki) i wojska rosyjskie nie potrzebują przechodzić przez Ukrainę, aby walczyć z Polską. A atak z obwodu kaliningradzkiego doprowadził by do tego, że po zaledwie 3 dniach walki wojska rosyjskie maszerowały by w roli zwycięzców ulicami Warszawy.

Pojednanie polsko-ukraińskie możliwe tylko na ukraińskich warunkach

…Jakie pojednanie polsko-ukraińskie? Na ukraińskich warunkach? Pomoc Ukraińcom m.in. bezzwrotna poĹźyczka w wysokości 4 miliardĂłw złotych (dana Ukrainie przez rząd PiS zaraz po objęciu władzy) - ale rozbite jajko na polskim Prezydencie (Komorowskim)? Cisza nad rzezią wołyńską ze strony PolakĂłw - ale nauka banderowskich historykĂłw o ukraińskim Przemyślu i powiatach ościennych? Ba - nawet o ukraińskim Krakowie się słyszy... Banderowcy podniesieni do rangi kombatantĂłw, polskie groby zaorane, kłamstwa ukraińskich IPN-owocĂłw nawet dotyczące ilości polskich ofiar i przerzucanie WINY za rzeĹş na polskie niemowlęta.... Radzę zapoznać się z opiniami ukraińskich internautĂłw, chcących nadal "rizać Lachiw" - a potem bredzić o pojednaniu... Ale cichutko, by nikt tych głupot nie słyszał. Bo takiego pojednania nikt przyzwoity z PolakĂłw nie chce - niezaleĹźnie od aktualnej sceny politycznej (Aneta Mrygoń „Kultura Liberalna” 11.10.2016).

Ukrainizowanie Polski: Ukraińcom przysługują specjalne prawa

Z wolni Stalina, Roosevelta i Churchilla Polska miała być homogenicznym państwem – w zasadzie bez mniejszości narodowych. I tak było do 2016 roku. W 2015 roku PiS doszedł do władzy i przez swą cielęco-głupią miłość do Ukrainy i UkraińcĂłw postanowił uczynić z Polski – państwa PolakĂłw państwo polsko-ukraińskie. Dotychczas wpuszczono do Polski 1,5-2 miliona UkraińcĂłw, w 2018 roku ma być ich 3 miliony, a chcą ich wpuścić aĹź 5 milionĂłw, a moĹźe i więcej. JuĹź niedługo ta wielka masa obcych i w zasadzie wrogich nam ludzi zacznie być roszczeniowa i groĹşna dla Polski i PolakĂłw. Właściwie Polacy juĹź cierpią przez UkraińcĂłw.

„2,5 mln PolakĂłw za granicą; 1,5 mln UkraińcĂłw w Polsce. Wielkie zmiany strategiczne, a głupki PO-PiSowe dają się mamić tanią propagandą...” – napisał na Twitterze wicemarszałek Sejmu RP Stanisław Tyszka z Kukiz15 i wywołał dyskusję wśrĂłd internautĂłw: „Nareszcie ktoś głośno to powiedział!”, „Brawo Kukiz15!”. Im naprawdę zaleĹźny na Polsce.

Tyszka w swoim wpisie nawiązał do interpelacji poselskiej, którą złożył w sprawie "emerytur obywateli ukraińskich wypłacanych ze środków ZUS-u do minister pracy Elżbiety Rafalskiej".
Wicemarszałek Sejmu napisał na Facebooku, Ĺźe media donoszą o tym, Ĺźe obywatele ukraińscy, legalnie pracujący w Polsce mają prawo do emerytury w Polsce, nawet jeśli okres ich pracy w Polsce wynosił kilka miesięcy. "Takie prawo ma wynikać z postanowień umowy między Rzeczpospolitą Polską a Ukrainą o zabezpieczeniu społecznym, sporządzonej w Kijowie dnia 18 maja 2012 r.(...) W związku z tym, Ĺźe średnia emerytura na Ukrainie wynosi mniej niĹź 2000 hrywien (ok. 270 zł), a minimalna polska emerytura to 1000 zł brutto moĹźe to oznaczać zwiększone zainteresowanie obywateli Ukrainy polskimi emeryturami" – przytomnie zauwaĹźył Tyszka. Przestaną oficjalnie pracować i Ĺźyć z polskiej emerytury, na lewo dorabiając sobie.

Niestety wielu Polaków dalej nie rozumie o co toczy się stawka. Polacy aktualnie tracą szansę na to by zarabiać lepiej, na to by przełamać monopol Januszów biznesu. Bo czego Polak nie weźmie to weźmie Ukrainiec, mieszkający w 10 osób w obskurnym mieszkaniu i zajadający się żarciem z puszek. Dlatego pensje nie rosną. Janusze biznesu zacierają ręce. A Polacy migrują. Dla przypomnienia warto dodać, że Polska musiała najpierw wejść do Unii Europejskiej by inne kraje otworzyły przed nami rynek pracy! A i tak Niemcy zamknęli dla nas swój rynek pracy na 7 lat w niektórych sektorach (do 2011 roku!)

Tymczasem w Polsce jak w lesie, nie dość, Ĺźe masowo wpuszcza się UkraińcĂłw, takĹźe tych z wyrokami za morderstwa, oszustwa etc. To jeszcze rząd chce im dawać emerytury z polskich składek, przysługuje im teĹź 500+ (nie muszą mieć polskiego obywatelstwa!), cały rynek pracy stoi przed nimi otworem, zaniĹźają pensje i często jakość usług. W biedronkach nie moĹźna się z nimi dogadać, bo tylko „szo szo?” i ani be ani me ani kukuryku. Ruja i porĂłbstwo. Niszczenie kraju i podmiana społeczeństwa. A PiS jeszcze polskich lekarzy wygania z kraju, jego politycy jeszcze bezczelnie pyskują o pracy dla idei i tym podobnych głupotach, sami kasując sute poselskie pensje i dodatki. To polski rząd, czy ukraiński siedzi w Warszawie? (Mały Dziennik / dorzeczy.pl 26 paĹşdziernika 2017).

Ukraińcy we więzieniach w Polsce

Wicemarszałek Sejmu RP z listy Kukiz’15 Stanisław Tyszka napisał, Ĺźe do Polski masowo wpuszcza się UkraińcĂłw, takĹźe tych z wyrokami za morderstwa, oszustwa etc. (Mały Dziennik / DoRzeczy 26.10.2017). W dalekiej Australii, gdzie mieszkam, państwowa etniczna stacja telewizyjna SBS emituje kaĹźdego dnia półgodzinne wiadomości z Polski – Polsat News stacji telewizyjnej Polsat. W pierwszych dniach listopada 2017 roku w wiadomościach codziennie podawano informacje o przestępstwach dokonywanych przez UkraińcĂłw przebywających w Polsce. Powiedziano m.in., Ĺźe nie ma dnia, aby nie aresztowano UkraińcĂłw za róşne przekroczenia prawne w samych tylko największych miastach polskich. A przecieĹź Ukraińcy mieszkają dzisiaj w całej Polsce. Obecnie ponad 300 UkraińcĂłw odsiaduje wyroki sądowe we więzieniach polskich za róşne przestępstwa. Oczywiście na koszt polskiego podatnika. Tylko czekać, jak powstanie w Polsce groĹşna tak jak sycylijska mafia ukraińska. I nie moĹźna wykluczyć tego, Ĺźe i terroryści banderowscy dadzą znać o sobie w naszym kraju. To wszystko zafunduje nam rząd PiS! A co jak konflikt polsko-ukraiński się zaostrzy? Po czyjej stronie będą te miliony UkraińcĂłw w Polsce i czy nie staną się V-kolumną?!

PiSowska ukrainizacja Polski bez zgody narodu polskiego!

W Jałcie w 1945 roku Stalin, Roosevelt i Churchill bez przedstawiciela wolnej i suwerennej Polski czyli bez polskiego zadania w tej sprawie, zadecydowali o nowych granicach Polski i o uczynieniu z Polski państwa bez mniejszości narodowych (co było związane z sowieckim planem oderwania od Polski Ziem Wschodnich). Polska miał był homogenicznym etnicznie krajem – krajem tylko PolakĂłw. Ten stan rzeczy trwał do 2016 roku. W 2015 roku wybory do Sejmu i Senatu wygrała partia Prawo i Sprawiedliwość, ktĂłrej wodzem (w dosłownym tego słowa znaczeniu) jest Jarosław Kaczyński. Kaczyński i główni politycy PiS są bardzo proukraińscy i interes Ukrainy i UkraińcĂłw stawiali do końca paĹşdziernika 2017 roku wyĹźej od interesu Polski i narodu polskiego. To dobrze udowodnione fakty! Teraz Kaczyński jako wĂłdz i tylko on zadecydował, Ĺźe Polskę trzeba zukrainizować, czyli przyjąć do naszego kraju do 5 milionĂłw UkraińcĂłw. JuĹź w tej chwili mieszka w Polsce ok. 1,5 – 2 miliony UkraińcĂłw. Niestety, Kaczyński i PiS idąc w ślady Stalina, Roosevelta i Churchilla nie spytali się PolakĂłw – narodu polskiego – suwerenĂłw Polski czy chcą w Polsce miliony imigrantĂłw ukraińskich i to, aby ich kraj stał się etnicznie krajem polsko-ukraińskim. Rząd nie przeprowadził referendum w tej sprawie. A było to jego psim obowiązkiem! To jest za powaĹźna sprawa – za powaĹźne wydarzenie w dziejach narodu polskiego, aby tylko garstka politykĂłw decydowała o etnicznej kompozycji Polski. Polska jest państwem wszystkich PolakĂłw a nie tylko Kaczyńskiego i jego spółki. To zbrodnia przeciwko narodowi polskiemu. Jednak wĂłdz zadecydował, Ĺźe tak ma być i tak będzie, a jak się to Polakom nie podoba, to mogą się wypchać trocinami, albo wyemigrować z Polski. PiS bawi się zapałkami. MoĹźe wzniecić poĹźar – straszny w skutkach dla władzy bunt narodu.

Postępowanie Waszczykowskiego w sprawie Ukrainy to już skrajność

W rozmowie z Kresami.pl (24.102017) ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski powiedział, Ĺźe: „Od 25 lat III RP, niezaleĹźnie kto rządzi, prowadzi politykę uległości wobec Ukrainy. To się przejawia w bardzo sprawach, a ostatnio takĹźe w braku reakcji władz RP o ustawie oświatowej, dotyczącej takĹźe szkolnictwa mniejszości narodowych na Ukrainie. Ks. Isakowicz-Zaleskiemu chodzi przede wszystkim o zapisy, według ktĂłrych od klasy V edukacja we wszystkich szkołach na Ukrainie, w tym w szkołach z nauczaniem w językach mniejszości narodowych, ma być docelowo prowadzona praktycznie wyłącznie w języku ukraińskim. Jednocześnie, szef MSZ Witold Waszczykowski publicznie bagatelizował zagroĹźenie dla polskiego szkolnictwa, jednocześnie dystansując się od protestĂłw takich krajĂłw jak Węgry czy Rumunia. Kraje te dbają o swoje mniejszości. A strona polska, niemal „tradycyjnie”, nabiera wody w usta uwaĹźając, Ĺźe jakakolwiek interwencja popsułaby dobre relacje z obecną ekipą prezydenta Poroszenko i premiera Hrojsmana. To sytuacja kuriozalna, bo absolutnym obowiązkiem władz Polski jest troska o nasze mniejszości, czy to w Niemczech, czy w Czechach, a takĹźe na Litwie czy Ukrainie. I z tego obowiązku obecna ekipa rządowa, podobnie jak poprzednie, się nie wywiązują – uwaĹźa. Ks. Isakowicz-Zaleski podkreśla przy tym, jak „szalenie waĹźne” jest polskie szkolnictwo na Kresach, w tym na Ukrainie: „W tej chwili są dwa główne podmioty, ktĂłre podtrzymują polskość na Kresach Wschodnich. Pierwszym z nich jest przede wszystkim Kościół katolicki. Tam, gdzie funkcjonuje parafia katolicka i są odprawiane msze św. po polsku, to zawsze wokół takiej parafii koncentruje się Ĺźycie PolakĂłw. Nie ma parafii – Ĺźycie zamiera. Natomiast drugim podmiotem są szkoły. Ten system działał lepiej lub gorzej, nawet za komuny. Oczywiście, jak wiadomo komuniści tępili wszelkie przejawy narodowe i religijne, ale szkolnictwo jako takie istniało. Natomiast teraz, gdy zmienia się zasady i wycofuje się język polski, nauczanie w języku polskim, to oznacza dla tych środowisk śmierć. Duchowny zwraca uwagę na waĹźny paradoks: „Ukraińcy mają na terenie Polski rozbudowane szkolnictwo mniejszościowe. Ono jest coraz większe. Nie ma zachowanej zasady wzajemności, więc choćby z tego względu milczenie strony polskiej uderza w nasze interesy narodowe na Kresach. – Minister Waszczykowski jest chyba najbardziej klasycznym przykładem polityki uległości. Rzeczywiście, jego postępowanie jest juĹź skrajne, a śmiem twierdzić, Ĺźe chyba najgorsze ze wszystkich dotychczasowych ministrĂłw spraw zagranicznych. Natomiast uwaĹźam, Ĺźe w tej sprawie jest tylko pionkiem, bo wykonuje polecenia. MoĹźna je sparafrazować do hasła „Ukraina jest najwaĹźniejsza”. Czyli, cokolwiek by Ukraińcy nie zrobili złego, to i tak władze polskie chowają głowę w piasek. A strona ukraińska, w myśl zasady „na pochyłe drzewo kaĹźda koza wejdzie”, wie doskonale, Ĺźe Polska nigdy nie zareaguje na te sprawy. Więc czuje się bezkarna w tej sytuacji.

Z kolei wysocy przedstawiciele Polski, np. marszałek Senatu Stanisław Karczewski, poruszając sprawę szkół polskich na Ukrainie przy okazji rozmĂłw z Ukraińcami nie tylko bagatelizują problem, ale teĹź sprawiają wraĹźenie, jakby go nie rozumieli. Przypomnijmy, Ĺźe podczas swojej wizyty na Ukrainie Marszałek Senaty Stanisław Karczewski przyznał, Ĺźe kwestia kontrowersyjnej ukraińskiej ustawy o oświacie, uderzająca m.in. w polskie szkolnictwo, w przeciwieństwie do Węgier czy Rumunii nie niepokoi polskich władz: „My podchodzimy bardzo wstrzemięźliwie do jej zapisĂłw” – mĂłwił Karczewski. „To juĹź nie jest naiwność. To jest głupota ze strony Marszałka Senatu, ktĂłry daje się ogrywać cwaniakom z Ukrainy” powiedział Kresom.pl dr hab. Andrzej Zapałowski, historyk i ekspert ds. bezpieczeństwa, komentując wizytę Stanisława Karczewskiego na Ukrainie (Kresy.pl 24.10.2017).
Jak podały media (7.10.2017) Thorbjørn Jagland, Sekretarz Generalny Rady Europy opublikował artykuł, w ktĂłrym krytycznie ocenił ukraińską ustawę o oświacie, zagraĹźającą szkolnictwu mniejszości narodowych. UwaĹźa, Ĺźe stwarza ona niekorzystne warunki do nauki w językach mniejszości narodowych, a prezydent Poroszenko „stąpa po cienkiej linii”. – Dotyczy to WęgrĂłw, PolakĂłw, RumunĂłw i Rosjan, więc trudno się dziwić, Ĺźe rządy całej Europy są zaniepokojone nową ustawą – pisze Jagland. Niestety, do państw zaniepokojonych tą ustawą nie naleĹźy Polska. Wszystkie rządy polskie od 1989 roku działają na szkodę PolakĂłw na Kresach. Warto zauwaĹźyć, Ĺźe ukraińską reformę oświatową poparł rząd USA. Stąd nijakie stanowisko rządu polskiego w tej sprawie. Widać, Ĺźe rząd polski jest marionetką amerykańską i nie działa w polskim interesie narodowym.

Uprawiamy na Ukrainie politykę nieskuteczną i bardzo naiwną

W „Dzienniku.pl” z 30 paĹşdziernika 2017 roku prof. Andrzej Gil z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego pisze, Ĺźe stosunki z Ukrainą są dla Polski bardzo waĹźne, ale obecnie Polska nie ma w Ukrainie partnera. Ocenił, Ĺźe polska polityka zagraniczna wobec Ukrainy jest naiwna, oparta bardziej na Ĺźyczeniowym myśleniu, niĹź na politycznym pragmatyzmie. „Wydaje mi się, Ĺźe szukanie na Ukrainie partnera dzisiaj jest zadaniem niewykonalnym. Tam nie ma partnera, tam jest tylko ktoś, kto chce maksymalnie wykorzystać naszą spolegliwość, nasze zrozumienie sytuacji. Mam wraĹźenie, Ĺźe my uprawiamy politykę po pierwsze nieskuteczną, po drugie bardzo, bardzo naiwną. Politykę, ktĂłra oparta jest bardziej na Ĺźyczeniowym myśleniu, niĹź na politycznym pragmatyzmie” - podkreślił w rozmowie z PAP. OdniĂłsł się ten sposĂłb do opinii ministra spraw zagranicznych Witolda Waszczykowskiego, ktĂłry niedawno na łamach "Rzeczpospolitej" napisał m.in. Ĺźe partnerstwo z Ukrainą pozostaje kluczowym zadaniem polityki zagranicznej naszego państwa oraz, Ĺźe relacja między Polską a Ukrainą jest głęboka i wielopłaszczyznowa. Chciałoby się, gdybyśmy rzeczywiście mieli w Ukrainie partnera, natomiast my nie mamy w Ukrainie partnera - skomentował te słowa profesor.

Jego zdaniem Ukraina, albo przyjmuje postawę bardzo roszczeniową, albo zapomina o przeszłości i o tym, Ĺźe Polska stanowi istotny element porządku europejskiego i światowego. Mam wraĹźenie, Ĺźe na Ukrainie toczy się teraz wielka gra, ale nie o zrealizowanie pewnych wartości, pewnych zasad, dojście do jakiegoś celu, ale gra o to, co jeszcze na tej Ukrainie zostało, o te resztki zasobĂłw, resztki potencjału, ktĂłry jest - powiedział politolog. W jego ocenie Polska w jakiś przedziwny sposĂłb bierze w tym udział popierając siły, ktĂłrych nie powinna popierać. Nikt o zdrowym podejściu do polityki nie powie, Ĺźe rząd i obecny prezydent ukraiński, to jest spełnienie wszystkich marzeń, Ĺźe się cokolwiek w tym systemie zmieniło. Nie moĹźna Ĺźyrować tego systemu - uwaĹźa prof. Gil. Gdyby rzeczywiście na Ukrainie działo się coś pozytywnego, nie mielibyśmy tego ogromnego uchodĹşstwa. To juĹź są miliony ludzi, ktĂłrzy przestali wierzyć w obietnice politykĂłw jakichkolwiek - czy to będzie obecny układ rządzący, czy opozycja, czy być moĹźe wyłoni się jakaś trzecia, inna siła. Ludzie przestali wierzyć w jakiekolwiek zmiany – zaznaczył ekspert. Według niego Polska nie ma dobrej polityki wobec Ukrainy, nie przynosi ona oczekiwanych rezultatĂłw. Jak dodał, nie ma ani otwarcia na polskie towary, ani rzeczywistej współpracy gospodarczej, ktĂłra by cokolwiek inicjowała, ani nie ma tak naprawdę dobrej współpracy politycznej. W ocenie Gila w konflikcie pamięci i sprawach upamiętniania ofiar konfliktĂłw polsko-ukraińskich Polska stosuje politykę parytetu - oni i my, ale ze strony ukraińskiej tego nie ma.

W Polsce wszystkie miejsca kaĹşni UkraińcĂłw są w jakiś sposĂłb upamiętnione, a jeĹźeli nie są, to Polska jest otwarta, władze ukraińskie mogą wydelegować swoich przedstawicieli, mogą szukać, mogą upamiętnić. Ze strony ukraińskiej parytetu nie ma - podkreślił profesor. Tu się nie da zrĂłwnać cierpienia obydwu narodĂłw, niestety. I mĂłwienie o tym, Ĺźe czcimy ofiary po obydwu stronach jest oczywistą nieprawdą - dodał Andrzej Gil. Wskazał teĹź na zmiany w systemie oświaty na Ukrainie, ktĂłre jego zdaniem wręcz wyeliminowały język mniejszości narodowych z procesu edukacji. To nie jest dobre. Stanowi zaprzeczenie idei i wartości, do jakich rzekomo dąży Ukraina - podkreślił profesor. My przeszliśmy nad tym do porządku dziennego. Rumunia, Węgry jednak to kontestują, jednak wychodzą z tym na forum międzynarodowe, dążą do jakichś swoich celĂłw politycznych. My składamy to wszystko na ołtarzu dobrych stosunkĂłw z Ukrainą - zauwaĹźył politolog. Jak podkreślił, dla Polski bardzo waĹźne są stosunki z kaĹźdą Ukrainą niezaleĹźnie od tego, kto w niej rządzi lub będzie rządził. Są (jednak) pewne zasady i pewne załoĹźenia polityczne, ktĂłrych nie moĹźna łamać. A my, mam wraĹźenie, ciągle je łamiemy i składamy to wszystko w ofierze jakiejś wizji polityki, ktĂłra nie przynosi tak naprawdę rezultatĂłw - zaznaczył ekspert. Przypomniał, Ĺźe Ukraina jest bardzo waĹźna dla Polski nie tylko jako jeden z kluczowych elementĂłw porządku politycznego, ale przede wszystkim ze względĂłw ludzkich. To są ludzie, z ktĂłrymi Ĺźyliśmy przez setki lat w jednym państwie, nie tylko obok siebie, ale i razem. To są nam bardzo bliscy ludzie, to są nasi bracia, bracia w kulturze, w historii. O tym nie moĹźemy zapominać. Ale teĹź czasami między braćmi dochodzi do konfliktĂłw i wtedy musi zwyciężyć mądrość i rozwaga, a nie pewne poddanie się i nie wejście w taki dialog, ktĂłry prowadzi donikąd. My musimy mieć naprawdę dobrą politykę ukraińską, (…) niestety nie mamy - zaznaczył Gil.

Redaktor „DoRzeczy” Paweł Lisicki krytykuje politykę Polski wobec Ukrainy

Redaktor naczelny tygodnika „Do Rzeczy”, Paweł Lisicki wystąpił w studiu telewizyjnym Wirtualnej Polski w ktĂłrym podsumował politykę władz Polski wobec Ukrainy. „Polska jako pierwsza, całkowicie bezwarunkowo, przyjmując prostą zasadę, niepodległości Ukrainy jest tak waĹźna, Ĺźe nie poruszamy, Ĺźadnych innych kwestii. W związku z tym przez dwa lata przymykano tak na prawdę oczy na to, co się tam faktycznie dzieje. Czyli na wzrost tendencji nacjonalistycznych, na gloryfikację UPA, na wspieranie ruchĂłw, ktĂłre są zbliĹźone, lub ktĂłre nawiązują do Bandery. Taktowano to jakby to było w ogĂłle nieistotne” – mĂłwił Lisicki. Jak podkreślił – „Polska jako jedyny kraj tego regionu nie zauwaĹźyła niebezpiecznej dla mniejszości ustawy oświatowej, ktĂłra się pojawiła na Ukrainie, praktycznie przechodząc nad tym do porządku dziennego”. MĂłwiąc o przesłankach takiej polityki Lisicki opisuje – „Polska traktowała tak: Rosja jest dla nas największym zagroĹźeniem, wartość niepodległości Ukrainy jest absolutnie bezwarunkowa i niepodwaĹźalna, w związku z tym Polacy odebrali sobie wszelkie moĹźliwości nacisku na UkraińcĂłw”. Jak zauwaĹźył publicysta „teraz Ukraińcy wiedzą, Ĺźe Polska uwaĹźa ich własną niepodległość za bezwzględną, bezwarunkową, to tak na prawdę nie musi się z Polską liczyć”. Powiedzmy to bardziej poprawnie: Ukraina ma Polskę w dupie i wie, Ĺźe moĹźe z nami robić co chce, włącznie ze skakaniem nam po głowie i obsikiwaniem nas (Wirtualna Polska/Kresy.pl 6.11.2017).

Dla Ukrainy Polska jest frajerem

W rozmowie z portalem wSensie.pl, która znalazła się na YouTube i omówiona w Kresach.pl, publicysta Rafał Ziemkiewicz wskazuje, że założenia polskiej polityki wobec Ukrainy są błędne.

Zdaniem Ziemkiewicza ulegamy błędnemu złudzeniu, Ĺźe Europa patrzy na to jak układają się relacje naszego kraju z Ukrainą, przez co są one waĹźne. Publicysta tłumaczy, Ĺźe jest to błąd. Jego zdaniem Niemcy wspierają Ukrainę jedynie na zasadzie „jeĹźa w gaciach”, kraju, ktĂłry ma przysporzyć problemĂłw i osłabić Rosję i Polskę, co jest zgodne z niemiecką geopolityką. Ziemkiewicz uwaĹźa, Ĺźe najwyĹźszy czas, aby gruntownie zrewidować polską politykę wschodnią. Zdaniem publicysty musi mieć ona realistyczne załoĹźenia. Przyznaje, Ĺźe Rosja putinowska nie będzie polskim przyjacielem, ale moĹźemy na tym mniej tracić, nie robiąc Moskwie na złość wspierający wszelkie antyrosyjskie ruchy.

Odnosząc się bezpośrednio do kwestii ukraińskiej Ziemkiewicz stwierdza: dla nas Ukraina jest partnerem, a dla Ukrainy Polska jest frajerem. JeĹźeli Polska daje i nic za to nie wymaga, to głupi by nie wziął w tej sytuacji. Publicysta przypomina, Ĺźe polityka polega na stawianiu jasnych warunkĂłw wsparcia innego kraju. Zdaniem Ziemkiewicza Polska ma realny potencjał by przeprowadzić swoje postulaty polityczne wobec Ukrainy, ale jest poraĹźona swego rodzaju polityczną poprawnością, wiedzioną z Giedroycia i śp. Lecha Kaczyńskiego, Ĺźe wszyscy zagroĹźeni przez rosyjski imperializm będą się lubić i wspierać. Publicysta tłumaczy, Ĺźe ani Ukraina, ani Białoruś, ani Litwa nie kierują się tym wydumanym przez nas wspĂłlnym interesem walki z Rosją, bo oni wcale nie chcą walczyć z Rosją. Oni [Ukraińcy – red.] owszem mają problemy w Donbasie, wierchuszka ukraińska cały czas jest uzaleĹźniona […] od interesĂłw z Rosją. Ziemkiewicz nazywa ostatnie wypowiedzi ministra Waszczykowskiego na temat niewpuszczania do Polski jawnie antypolskich UkraińcĂłw ratowaniem twarzy i jego zdaniem to się nie uda. Dodaje, Ĺźe jest to tylko gest skierowany pod tą część opinii publicznej, ktĂłra ma dość polityki „głaskania” UkraińcĂłw. Według publicysty są to działania spóźnione o wiele lat. Redaktor podkreśla, Ĺźe Polska powinna uderzyć pięścią w stół i pokazać Ukraińcom działaniami o wymiarze gospodarczym, ktĂłre ich zabolą, Ĺźe nie mają do czynienia z frajerami, do ktĂłrych się przyzwyczaili. Ziemkiewicz uwaĹźa, Ĺźe Ukraina nie jest jeszcze państwem, wbrew polskiemu postrzeganiu. NarĂłd ukraiński, zdaniem publicysty, jeszcze się nie ukształtował, a kraj kierowany jest przez oligarchĂłw (wsensie.pl / Kresy.pl / youtube.com 2.11.2017).

To jest ku*estwo, a nie polityka

Znany niezależny publicysta polski Stanisław Michalkiewicz w swoim felietonie w ostrych słowach krytykuje politykę wobec Ukrainy prowadzone przez rządy w Polsce.
Michalkiewicz ostro krytykuje postępowanie rządĂłw, tak Prawa i Sprawiedliwości, jak i wcześniejszych wobec Ukrainy. Jego zdaniem postępowanie rządĂłw w Warszawie: „nie zasługuje nawet na nazwanie go polityką. Bo polityka powinna mieć jakiś cel, tymczasem postępowanie to polega na Ĺźyrowaniu w ciemno wszystkiego, na co tylko wpadnie rząd w Kijowie. To jest ku*estwo, a nie polityka. Zdaniem publicysty przynosi to rezultaty opłakane, bo cwane ukraińskie rezuny znakomicie opanowały sztukę obcinania kuponĂłw od prezentowania Ukrainy jako państwa specjalnej troski, ktĂłremu lepiej się nie sprzeciwiać, podobnie jak szurniętemu dziecku, bo nie wiadomo, czy nie zrobi albo sobie, albo komuś czegoś okropnego. Michalkiewicz podkreśla, Ĺźe tego typu działania są prowadzone niezaleĹźnie od rządzącej opcji politycznej. Przypomina, Ĺźe np. Ĺźona byłego ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego Anna Applebaum wypisuje dyrdymały, Ĺźe nacjonalizm ukraiński trzeba „tolerować”, jako istotny składnik tamtejszej toĹźsamości. Według publicysty, gdyby ktoś w Polsce naprawdę uprawiał politykę zagraniczną, to jeszcze przed tzw. pomarańczową rewolucją polski urzędnik powinien pojechać do Departamentu Stanu i powiedzieć, Ĺźe Polska zrobi wszystko co trzeba, by pomarańczowa rewolucja się udała – ale pod jednym warunkiem – Ĺźe jej siłą napędową nie będą banderowcy. PoniewaĹź tak się nie stało, to zdaniem Michalkiewicza konsekwencje ponosi oczywiście nasz nieszczęśliwy kraj, ktĂłremu Nasi Sojusznicy wyznaczyli rolę czegoś w rodzaju pogotowia seksualnego dla Ukrainy – jak tylko ktĂłryś z tamtejszych grandziarzy kiwnie palcem, to nasi Umiłowani PrzywĂłdcy od razu mu się nadstawiają i to ponad podziałami – zarĂłwno płomienni dzierĹźawcy monopolu na patriotyzm, jak i przedstawiciele obozu zdrady i zaprzaństwa.
Kresy.pl / magnapolonia.pl 2.11.2017

ZachĂłd i Polska ignoruje neonazizm na Ukrainie

Stephen F. Cohen, emerytowany profesor Princeton University i New York University, jest jednym z najbardziej znanych amerykańskich badaczy Rosji. Ze względu na swoje Ĺźydowskie pochodzenia, Cohena szczegĂłlnie niepokoi milczenie mediĂłw głównego nurtu i zachodnich ośrodkĂłw władzy wobec narastającej fali neonazizmu na Ukrainie, związanej z kultem terrorystycznych i ludobĂłjczych Organizacji Ukraińskich NacjonalistĂłw i Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA). Cohen zwrĂłcił uwagę na łamach portalu „The Nation”, Ĺźe sugestie, iĹź Rosja wspiera ruchy skrajnie prawicowe lub promujące wyĹźszość białej rasy są bezzasadne i są formą odwrĂłcenia uwagi od faktu, Ĺźe na Ukrainie istnieją odwołujące się do ideologii III Rzeszy ugrupowania, powiązane z obecnymi ukraińskimi władzami. „Amerykański establishment milczy na temat złowieszczego rozwoju skrajnie prawicowych, a nawet neonazistowskich ruchĂłw na Ukrainie. Przy milczącym poparciu, obojętności lub impotencji rządu w Kijowie, te dobrze uzbrojone ruchy rehabilitują i wspominają ukraińskich mordercĂłw ĹťydĂłw (PolakĂłw i Rosjan) z drugiej wojny światowej, pisząc historię na nowo i na ich korzyść, wznosząc pomniki i zmieniając nazwy miejsc publicznych na ich cześć, od czasu co czasu grożąc ukraińskim Ĺťydom” – napisał Cohen. - Amerykańscy politycy, w tym Biały Dom, wykorzystuje konflikt ukraińsko-rosyjski i wspiera Ukrainę dla własnych celĂłw politycznych: on osłabia Rosję i Ameryce właśnie zaleĹźy na słabej Rosji przed zbliĹźającym się konfliktem polityczno-gospodarczym Ameryki z Chinami. Słaba Rosja nie będzie znaczącym w grze sojusznikiem Chin. Biały Dom wciągnął do tego konfliktu takĹźe Polskę (Kresy.pl 27.10.2017). Nawet w okresie zaboru rosyjskiego rusofobia wśrĂłd politykĂłw polskich nie była aĹź tak zaĹźarta jak jest obecnie. W imię sojuszu polsko-amerykańskiego i, niestety, ale takĹźe zwykłej głupoty i braku patriotyzmu.

Złe myślenie o banderowcach

Toczy się teraz debata na temat zbrodni banderowskich i pojawiły się argumenty, Ĺźe on był trochę dobry, bo chciał niepodległości Ukrainy. To złe myślenie, bo trzeba spojrzeć na całokształt postawy powiedział niedawno Paweł Lisicki, redaktor naczelny „DoRzeczy”.

Ukraina nie chce należeć do rzymskiej cywilizacji

Senator PiS, profesor Jan Żaryn udzielił wywiadu dla portalu wPolityce.pl, który przyznał, że w rozmowach polsko-ukraińskich mamy wielowymiarowy kryzys. Kryzys ten został spowodowany poważnymi i głębokimi różnicami kulturowymi między Polska a Ukrainą. Ukraina nie chce należeć do rzymskiej cywilizacji. Zachowuje się jak barbarzyńca w sprawach pamięci historycznej. Senator dodał, że wzajemna polsko-ukraińska relacja będzie bardzo płytka, jeżeli Ukraina nie zrozumie, że dużo głębsze relacje pochodzą z wymiaru kulturowego, czyli długiego trwania narodów. Nie da się jej zbudować na zadaniach wynikających z bieżącej, zmiennej rzeczywistości politycznej.

Profesor Ĺťaryn podkreślił, Ĺźe rozwiązanie kryzysu leĹźy po stronie ukraińskiej. Historyk zaznaczył, Ĺźe to Ukraina ma w rękach klucz do tego, czy chce być z polską i z polską kulturą. Ukraina musi sobie odpowiedzieć, czy chce wziąć współodpowiedzialność za trwanie szeroko pojętej kultury materialnej na terenie dzisiejszej Ukrainy. Odnosząc się bezpośrednio do spawy poszukiwań polskich grobĂłw i zakazu jaki wprowadził ukraiński IPN profesor Ĺťaryn podkreśla, Ĺźe w ramach szeroko pojętej kultury materialnej mieszczą się cmentarze i miejsca pochĂłwkĂłw, a tym bardziej miejsca ostatniego spoczynku, ktĂłre nie zostały jeszcze naznaczone obecnością krzyĹźa. KrzyĹź jest właściwym symbolem upamiętnienia PolakĂłw mordowanych i zabijanych w róşnych okolicznościach podczas I i II wojny światowej. To wydarzenia, ktĂłre wiążą się z polskim dziedzictwem w XX wieku, ktĂłrymi do dziś Ĺźyjemy. JeĹźeli nie będzie zrozumienia tej prostej prawdy po stronie ukraińskiej, to nasza „przyjaźń” będzie coraz bardziej się oddalała – tłumaczył profesor Ĺťaryn (wPolityce.pl / Kresy.pl 1.11.2017).

Szef ukraińskiego IPN jest nacjonalistą w najgorszym, wulgarnym znaczeniu

Wiceminister spraw zagranicznych Jan Dziedziczak będąc zapytany w Polskim Radiu 24 czy MSZ podejmie działania w sprawie zablokowania przez ukraińskie władze polskich prac poszukiwawczych i ekshumacyjnych na Ukrainie, odpowiedział, Ĺźe MSZ jest w stałym kontakcie z Instytutem Pamięci Narodowej, ktĂłry jest odpowiedzialny za prowadzenie tych prac na Wschodzie i słuĹźy Instytutowi pomocą. Dziedziczak powiedział, Ĺźe przeszkodą w realizacji prac polskiego IPN na Ukrainie jest ukraiński Instytut Pamięci Narodowej, ktĂłry „niestety nie jest partnerem, ktĂłry dąży do porozumienia” – przeciwnie stanowi dużą przeszkodę dla pojednania polsko-ukraińskiego. Wiceszef polskiego MSZ nazwał dyrektora ukraińskiego IPN Wołodymyra Wjatrowycza nacjonalistą „w najgorszym, wulgarnym tego słowa znaczeniu” (to znany „kłamca wołyński”, historyk, ktĂłry zrobił karierę na Ukrainie gloryfikując OUN-UPA i zaprzeczając ludobĂłjstwu wołyńsko-małopolskiemu, ktĂłre nazywa „drugą wojną polsko-ukraińską”). „…jest to osoba niesprzyjająca Polsce, niesprzyjająca polsko-ukraińskiemu pojednaniu, jest to osoba, ktĂłra szuka tego, co dzieli – mĂłwił Dziedziczak wskazując, Ĺźe szef ukraińskiego IPN przeszkadza Polakom „przy najprostszej nawet operacji choćby oddania czci zmarłym”. To on i władze ukraińskie w kwietniu br. wstrzymały wydane juĹź zgody na poszukiwania szczątkĂłw polskich ofiar wojny na Ukrainie. Postępowanie UkraińcĂłw było konsekwencją stanowiska ukraińskiego IPN z Wołodymyrem Wjatrowyczem na czele, ktĂłry w „odwecie” za rozbiĂłrkę nielegalnie postawionego przez UkraińcĂłw w Hruszowicach – na polskiej ziemi (!) pomnika oddającego hołd bandytom z UPA, zalecił wstrzymanie wydawania zezwoleń na prowadzenie przez polski IPN prac poszukiwawczych i ekshumacyjnych na Ukrainie. Zablokowano takĹźe wydawanie pozwoleń na stawianie polskich znakĂłw pamięci na Ukrainie a takĹźe na renowację istniejących. Podczas oficjalnej wizyty polskiej delegacji z wicepremierem Glińskim na czele w Kijowie pod koniec paĹşdziernika 2017 roku strona ukraińska nie tylko nie zgodziła się na odblokowanie działań IPN na Ukrainie, ale takĹźe w brutalny, chamski i prowokacyjny sposĂłb zażądała odbudowy pomnika w Hruszowicach (Polskie Radio, Kresy.pl 31.10.2017).

Strona ukraińska traktuje nas jak okupantów

Komentując w programie wPolsce kwestię rozmĂłw polsko-ukraińskich dotyczących działalności polskiego IPN na Ukrainie, jego wiceprezes, profesor Krzysztof Szwagrzyk zwrĂłcił uwagę na wycofanie przez stronę ukraińską pozwoleń na prace ekshumacyjne. Odpowiedzialnym za wydanie zgody jest ukraiński IPN, ktĂłrego dyrektor Wołodymir Wjatrowicz – znany i obrzydliwy polakoĹźerca odpowiada za zatrzymanie prac polskiego zespołu badawczego IPN na Ukrainie. „Jako polska delegacja, z wicepremierem Piotrem Glińskim, złoĹźyliśmy w Kijowie propozycję, w ktĂłrej prace ekshumacyjne i poszukiwania nie muszą być łączone z jakimikolwiek innymi kwestiami. Kiedy proponowaliśmy, aby relacje w zakresie tych prac przenieść na szczebel międzyrządowy, słyszeliśmy, Ĺźe nie ma takiej potrzeby, poniewaĹź zgoda na prowadzenie prac wydawana przez ukraiński IPN jest wystarczająca. Okazało się, Ĺźe jednak tak nie jest, poniewaĹź kilka dni później dyrektor ukraińskiego IPN pan Wołodymir Wjatrowicz, napisał na stronie własnej, Ĺźe: "Polacy grają zwłokami ofiar", odnosząc się do naszych propozycji. Tego typu retoryka uniemoĹźliwia rozmowy. Trudno dojść do porozumienia, w sytuacji, w ktĂłrej strona ukraińska traktuje nas jak okupantĂłw - powiedział Krzysztof Szwagrzyk w magazynie Polsce. Jego zdaniem "dotychczasowe doświadczenia pokazują, Ĺźe rozmowy powinny być prowadzone na najwyĹźszym szczeblu". „Jeśli mamy sytuacje, w ktĂłrej strona ukraińska wyraĹźa zgodę na działania związane z pracami poszukiwawczymi, podpisując stosowne dokumenty, po czym, w reakcji na zburzenie pomnika UPA w Hruszowicach, wysoki urzędnik ukraińskiego IPN odmawia nam moĹźliwości wjechania na teren Ukrainy, to jest niepowaĹźne. Argumentem był brak moĹźliwości zapewnienia nam bezpieczeństwa. To niemoĹźliwe, by w ten sposĂłb funkcjonować w Europie XXI wieku. Skłaniam się ku tezie, Ĺźe są osoby na Ukrainie, ktĂłrym ten konflikt jest potrzebny, ustawicznie go podsycając – dodał (Dziennik.pl 30.10.2017).

Ukraiński pisarz także krytykuje polakożercę W. Wjatrowycza

W ostatnim czasie w relacjach Ukrainy z praktycznie wszystkimi sąsiadami wynikają te lub inne problemy. Rumunia, Węgry, Polska, Serbia, choć nie sąsiad, ale mamy z nimi te same problemy. Tę listę moĹźna wydłuĹźać, na przykład z Białorusią była lista podobnych skandali. I kolejny najnowszy przykład, z Polską – rozpoczął dziennikarz prowadzący program w ukraińskiej telewizji informacyjnej „112Ukraina”. Występujący w tym programie znany ukraiński pisarz i dziennikarz Dmitrij Gordon komentując m.in. relacje Ukrainy z Polską oraz działalność szefa Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej Wołodymyra Wjatrowycza, w odniesieniu do niedawnej wypowiedzi szefa polskiego MSZ Witolda Waszczykowskiego, Ĺźe osoby ktĂłre „zachowują skrajnie antypolskie stanowisko” oraz „ostentacyjnie zakładają mundury SS Galizien do Polski nie wjadą” powiedział: „Mnie takĹźe nie podobają się ludzie, ktĂłrzy noszą mundury SS-Galizien, nawet bardzo mi się to nie podoba. Dlatego rozumiem Waszczykowskiego, rozumiem PolakĂłw, ktĂłrym ludzie w mundurach SS-Galizien uczynili wiele nieprzyjemności”. „Kto u nas na to wczoraj opowiadał [stanowisko strony polskiej]? Pan Wjatrowycz (…) dał Polakom zdecydowany komunikat, Ĺźe wy nie macie prawa tego oceniać (…)” dodała współprowadząca nagranie dziennikarka Wioletta Trykowa. Dmitrij Gordon kontynuował: „Mnie się nie podoba, Ĺźe pan Wjatrowycz szczuje na siebie narody. Dlaczego on to robi? Czy przypadkiem nie proszą go o to z Moskwy? Pytam o to otwarcie pana Wjatrowycza. Szczuje nie tylko narody na siebie, ale takĹźe ludzi wewnątrz Ukrainy. Podburza ich przeciwko sobie. Nie wiem po co to robi. MoĹźe wypełnia zadanie z Moskwy, nie boję się tego powiedzieć. Dziwnie postępuje ten pan Wjatrowycz, nie wiem kim on w ogĂłle jest, skąd się wziął w Kijowie? Rozumiecie, pojawiają się tego typu ludzie, ktĂłrzy przynoszą kłopoty całym narodom, prowokują międzynarodowe skandale. Pytanie po co to robią? Ja z duĹźym szacunkiem odnoszę do pamięci narodowej i rozumiem, Ĺźe w historii Ukrainy było bardzo duĹźo ludzi, ktĂłrzy walczyli przeciwko bolszewizmowi, walczyli o niepodległość Ukrainy i Ĺźe to są święci ludzie. Ale nie rozumiem, dlaczego trzeba czcić tych, ktĂłrzy zabijali ĹťydĂłw, Rosjan i PolakĂłw. Nie rozumiem, dlaczego w Kijowie są niezbędne prospekty Szuchewycza i Bandery. I głosowałem przeciwko temu, jako jedyny deputowany Kijowskiej Rady Miejskiej. Nie rozumiem, dlaczego się to teraz wrzuca, Ĺźeby Rosjanie, Ĺťydzi z kłócili się Ukraińcami o to kim była Bandera i Szuchewycz. Nie powinno się tego teraz robić. My mamy jednego wroga, putinowską Rosję, ktĂłra napadła na nasz kraj. Po co teraz wrzucać te drzewa w ognisko. Po co kłócić nas z Polakami, ktĂłrzy bronią Ukrainy? – kontynuował Gordon. Na koniec dyskusji Dmitrij Gordon powtĂłrzył swoje oskarĹźenie pod adresem Wjatrowycza, nazywając go m.in. „łajdakiem”. – Zadaję pytanie Wjatrowyczowi, on postępuje w ten sposĂłb dlatego Ĺźe ma takie zdanie, czy dlatego, Ĺźe pociągają go za sznurki z Rosji? Zadaję to pytanie wprost, panie Wjatrowycz, dość juĹź wzbudzania niepokoju między społeczeństwami. Daj zajmować się ludziom gospodarką i sobą samym, dość juĹź wyciągania szkieletĂłw z szaf i handlowania nimi – zakończył (Kresy.pl 5 listopada 2017).

Prorządowy portal wzywa do rewizji polityki wobec Ukrainy

Publicysta, sympatyzującego z rządem oraz Prawem i Sprawiedliwością, portalu wPolityce.pl Piotr Cywiński pisze o „końcu złudzeń” wobec Ukrainy i wzywa do rewizji polityki wobec tego państwa. Wezwanie to nie zrobiło aĹź do końca paĹşdziernika Ĺźadnego wraĹźenia na ministrze spraw zagranicznych Witoldzie Waszczykowskim. Przeciwnie od czerwca do końca paĹşdziernika trwał wiernie przy giedroyciowsko-pisowskiej polityce wobec Ukrainy. Był nawet bardziej uległy wobec Kijowa niĹź dotychczas. To on np. rzucił i realizuje politykę ukrainizacji Polski, wycofał z projektowanego paszportu wizerunek Cmentarza ObrońcĂłw Lwowa (na 100-lecie odzyskania przez Polskę niepodległości) i zgodził się de facto na likwidację polskiego szkolnictwa na Ukrainie.

Piotr Cywiński za punkt wyjścia swoich rozwaĹźań bierze specjalną uroczystość jaką władze Ukrainy zorganizowały z okazji liberalizacji ruchu granicznego między tym państwem a państwami strefy Schengen. Uroczystość tę zorganizował na granicy ze Słowacją. „WybĂłr Słowacji na ten uroczysty akt nie był przypadkowy” – twierdzi Cywiński – „MĂłwiąc bez ogrĂłdek, był to zamierzony policzek dla Polski, samozwańczego „adwokata” Ukrainy w jej drodze do Europy”. Publicysta pisze dalej, Ĺźe „w polsko-ukraińskich relacjach dzieje się Ĺşle” a nawet, Ĺźe „dobrze nie działo się nigdy”. Dwustronne relacje podsumowuje tak: „Były gesty, były słowa, było rzekome zapoczątkowanie nowego rozdziału, zapewnienia o partnerstwie i przyjaĹşni, słowem: był blichtr i w gruncie rzeczy kicz pojednania”. Charakteryzuje on polską politykę wobec Kijowa w kategoriach „bezkrytycznego wstawiennictwa w dążeniach niepodległościowych UkraińcĂłw”. Oczekiwanie, Ĺźe Ukraińcy sami rozliczą się ze swoją zbrodniczą przeszłością okazało się ze strony PolakĂłw naiwnością. Zamiast tego zachodzi na Ukrainie „proces poszukiwania własnej toĹźsamości, scalania narodu, rozbudzania patriotyzmu, ktĂłrego bohaterami stali się przywĂłdcy zbrodniczych formacji OUN–UPA” – mordercy PolakĂłw. „W polskiej polityce wobec Ukrainy zwyciężał pierwiastek emocjonalny” i „naiwne misjonarstwo” – pisze dziennikarz. Następnie Cywiński wskazuje na wrogie Polsce gesty takie jak „uniemoĹźliwienie polskiemu Instytutowi Pamięci Narodowej prac poszukiwawczych i ekshumacyjnych w miejscach kaĹşni na Ukrainie, a takĹźe domaganie się „odbudowy notabene bezprawnie postawionego w 1994 roku pomnika UPA w Hruszowicach na Podkarpaciu”. Uznaje przy tym, Ĺźe na płaszczyĹşnie polityki historycznej „są to są ramy dla naszego kraju nie do przekroczenia”. Jak to ujmuje „moĹźna mieć pretensje, Ĺźe Ukraina od pierwszych chwil uniezaleĹźniania się od Rosji korzysta z wsparcia politycznego naszego kraju w jej drodze do integracji z Europą, z naszej wszechstronnej pomocy, z otwarciem granic i rynku pracy włącznie, a rĂłwnocześnie buduje własną toĹźsamość narodową na antypolskiej, zakłamanej historii i gloryfikacji sprawcĂłw bestialskich mordĂłw na Polakach”. Cywiński jednoznacznie wskazuje na winę polskich elit politycznych, ktĂłrych „infantylna tolerancja” dla tego rodzaju polityki historycznej władz Ukrainy doprowadziła do obecnego stanu rzeczy. Przytacza w tym kontekście artykuł współpracownika ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej Serhija Rabienki, ktĂłry na łamach „Ukraińskiej Prawdy” pisał o „micie ludobĂłjstwa na Wołyniu”.
Cywiński wspomina teĹź o „niszczeniu polskich pomnikĂłw na Ukrainie, a nawet o atakach na polskie przedstawicielstwa”, przy czym wygodnym tłumaczeniem jest dla ukraińskich politykĂłw jest zrzucanie wszystkich tego typu incydentĂłw na rosyjskich agentĂłw, ktĂłrzy „pozostają nieuchwytni i anonimowi”. Protestuje przy tym przeciw przyklejaniu łaty „antyukraińskiej zapiekłości” kaĹźdemu krytykowi obecnej Ukrainy. Cywiński postuluje by polityka Polski wobec Ukrainy była „beznamiętnie pragmatyczna. W rozbieĹźnościach dotyczących prawdy historycznej nieustępliwa, konsekwentna, bez sentymentĂłw, wyprana z naiwności, zaś odnośnie do współdziałania politycznego – tak, gdzie będzie to moĹźliwe i przyniesie nam korzyści”. Bowiem „Czas się obudzić i spojrzeć prawdzie w oczy. Prezydent Poroszenko wszedł do Europy przez drzwi na granicy ze Słowacją. Ostentacja, z ktĂłrej nasi politycy powinni wreszcie wyciągnąć wnioski” (wPolityce.pl/kresy.pl 22.6.2017).

…..

I ni stąd ni zowąd w polskiej polityce wobec Ukrainy nastąpiło trzęsienie ziemi. A moĹźe tylko burza w szklance wody czy przedstawienie cyrkowe dla głupiej gawiedzi?! Redaktor Rafał Ziemkiewicz nazywa ostatnie wypowiedzi ministra Waszczykowskiego na temat niewpuszczania do Polski jawnie antypolskich UkraińcĂłw ratowaniem twarzy i jego zdaniem to się nie uda. Dodaje, Ĺźe jest to tylko gest skierowany pod tą część opinii publicznej, ktĂłra ma dość polityki „głaskania” UkraińcĂłw (Kresy.pl). NiektĂłre osoby mają inne wytłumaczenie tego obecnie ostrego tomu wobec Kijowa. Kiedy wicemarszałek Senatu Adam Bielan powiedział w TVN24, Ĺźe Ukraina ze swoją banderowską politykę juĹź niebawem będzie miała powaĹźne problemy na arenie międzynarodowej. „Wpływowe środowiska Ĺźydowskie w USA są tym zaniepokojone”, internauci tak to skomentowali: LaszkaU.D: „To juĹź wiadomo, dlaczego Waszczykowski odwaĹźył się powiedzieć prawdę o Ukrainie”; franciszekk: „PiS-iorki podskakują do neo-banderowcĂłw, bo Ĺťydzi podnieśli larum. Gdyby Ĺťydzi nic nie mĂłwili to PiS-iorki siedzieli by potulnie a neo-banderowcy traktowaliby ich z buta”.

Zwrot o 180 stopni Warszawy w stosunkach polsko-ukraińskich

MĂłwiąc w radiowej TrĂłjce o stosunkach polsko-ukraińskich szef MSZ Witold Waszczykowski powiedział, Ĺźe Polska do tej pory "zaciskała zęby w dzielących Polskę i Ukrainę sprawach bilateralnych", jednak doszła do wniosku, Ĺźe "jesteśmy wykorzystani". "MĂłwimy otwarcie: agresja rosyjska nie moĹźe być wymĂłwką, aby tych spraw nie rozwiązywać". Oświadczył, Ĺźe Polska uruchamia "procedury, ktĂłre nie dopuszczą ludzi, ktĂłrzy zachowują skrajnie antypolskie stanowisko, do przyjazdu do Polski". Dodał, Ĺźe ludzie, ktĂłrzy ostentacyjnie zakładają mundury SS Galizien do Polski nie wjadą, a konsekwencje poniosą rĂłwnieĹź osoby, ktĂłre na poziomie administracyjnym nie dopuszczają do kontynuowania ekshumacji (chodzi o prace poszukiwawcze IPN) i renowacji polskich miejsc pamięci. Minister zapowiedział rĂłwnieĹź, Ĺźe będzie się zastanawiał, "czy rekomendować polskiemu prezydentowi wizytę na Ukrainie". Waszczykowski powiedział, Ĺźe podczas rozmowy z prezydentem będzie chciał przedstawić to, co widział w czasie zakończonej w niedzielę dwudniowej wizyty we Lwowie. "Mogę powiedzieć, Ĺźe optymistycznej wiadomości nie mam dla pana prezydenta" - przyznał minister. Jak dodał, sytuacja w relacjach z Ukrainą jest "dość skomplikowana". Jak mĂłwił minister, podczas swojej wizyty na Ukrainie spotkał się z grupą polskich konsulĂłw, ktĂłrzy mĂłwili, Ĺźe na poziomie lokalnym "sprawy się toczą i są rozwiązywane", natomiast "gdzieś te problemy (w relacjach polsko-ukraińskich - PAP) zaczynają się na szczeblu centralnym". Ocenił, Ĺźe postawa władz ukraińskich jest zadziwiająca, poniewaĹź "Polska jest jednym z nielicznych juĹź adwokatĂłw sprawy ukraińskiej, szczegĂłlnie w kwestiach utrzymania jedności państwa, terytorialnej jedności, w kwestiach odzyskania Krymu, odzyskania Donbasu". "Więc jesteśmy potrzebni Ukraińcom i rządowi, szczegĂłlnie centralnemu" - przekonywał Waszczykowski. WśrĂłd "kości niezgody" pomiędzy Warszawą a Kijowem szef polskiej dyplomacji wymienił kwestie historyczne, "do pewnego stopnia" szkolnictwo a takĹźe "zwrot mienia, rĂłwnieĹź kościelnego". "To nie jest oczywiście jakiś olbrzymi problem dotyczący miliardĂłw, ale (...) kiedy kościół zamieniony jest w salę koncertową i księża mogą na godziny czasem wynająć ten kościół, to jest to dość kompromitujące w XXI w." - zaznaczył minister. W odpowiedzi na uwagę dziennikarki, Ĺźe śp. prezydent Lech Kaczyński w stosunkach z Ukrainą "w imię polskich interesĂłw i wzajemnych dobrych relacji przymykał oczy na odmienne podejście do kwestii historycznych" Waszczykowski powiedział: "My teĹź do tej pory zaciskaliśmy zęby, dlatego Ĺźe uwaĹźaliśmy, iĹź ze względu na naszą doktrynę polityczno-wojskową, bezpieczeństwa, utrzymanie niepodległej Ukrainy moĹźe jest bezcenne do pewnego stopnia". "Ale uznaliśmy, Ĺźe jesteśmy wykorzystywani, Ĺźe Ukraina dosyć niefrasobliwie patrzy na ten problem i wychodzi z załoĹźenia, Ĺźe my będziemy bezwarunkowo popierać bezpieczeństwo, niepodległość Ukrainy i będziemy po jej stronie stać w konflikcie z Rosją, i nie będziemy domagać się rozwiązywania się tych kwestii bilateralnych, np. historycznych czy szkolnych. My mĂłwimy otwarcie: tamte sprawy, rosyjskie zagroĹźenie, agresja rosyjska nie moĹźe być wymĂłwką, aby spraw bilateralnych między nami nie rozwiązywać" - dodał szef MSZ (p.mal „Rzeczpospolita 6.11.2017).

„Nie!” dla znaku rĂłwności między bandycką UPA a Armią Krajową

Nigdy nie zgodzimy się, by postawić znak równości między UPA a Armią Krajową - zapowiedział minister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski.

Minister Spraw Zagranicznych Witold Waszczykowski pytany przez "Nasz Dziennik", czy z jego ostatniej wizyty we Lwowie wynikają jakieś wnioski, odparł, że "była to swego rodzaju wizja lokalna". - Misja we Lwowie pokazała, że są sprawy niewyjaśnione i nie widać - jak dotąd - woli, by je rozwiązać - podkreślił Waszczykowski.

- Nigdy nie zgodzimy się, by - co czasem słychać w wypowiedziach niektórych naszych ukraińskich rozmówców - postawić znak równości między UPA a Armią Krajową - powiedział. Jak tłumaczył, "w czasie wojny zdarzają się różne rzeczy". - Ale nie było ze strony AK polityki eksterminacji ludności na terenach, na których prowadziła wojnę z okupantem - podkreślił. - Po stronie UPA taka polityka była i jest to udokumentowane - zaznaczył.

- My mówimy teraz jasno: ingerencja rosyjska w waszym kraju nie może być wymówką dla wstrzymywania rozwiązywania problemów, odwlekania dalszych reform. Moi poprzednicy biernie czekali, licząc, że sprawy się same jakoś wyjaśnią - wskazał szef MSZ.

- My jeszcze jesteśmy cierpliwi, ale inne kraje europejskie, jak Węgry i Rumunia, już zaczynają otwarcie działać przeciwko ukraińskim interesom, np. w grudniu nie będzie spotkania Komisji NATO - Ukraina na szczeblu ministrów spraw zagranicznych z powodu weta Węgier, za to będzie podobne spotkanie z Gruzją - mówił.

- Staramy się uświadomić Ukraińców, że mogą mieć realne problemy, niekoniecznie wytworzone przez Polskę. Ale Polska może pomóc je rozwiązać. Zobaczymy, jak na to zareagują - dodał Waszczykowski (Rzeczpospolita 9.11.2017).

MSZ nareszcie przedstawia prawdę o antypolskiej polityce Ukrainy

Ukraina podejmuje dzisiaj decyzje, które stawiają pod znakiem zapytania deklarację o polsko-ukraińskim strategicznym partnerstwie - mówił w Sejmie wiceszef MSZ Bartosz Cichocki. Według niego jest deficyt decyzji po stronie ukraińskiej sprzyjających dialogowi historycznemu.

9 listopada Sejm wysłuchał informacji bieżącej w sprawie "aktualnych relacji Polski z najbliższymi sąsiadami oraz polityki rządu RP wobec naszych sąsiadów, ze szczególnym uwzględnieniem Ukrainy, Niemiec, Litwy, Białorusi, w kontekście ostatnich decyzji i wypowiedzi przedstawicieli rządu RP". Wniósł o to klub parlamentarny PO do prezesa Rady Ministrów. PO krytykuje obecną zmianę polityki polskiej wobec antypolskich poczynań Kijowa.

Przedstawiając informację Cichocki uznał, że polski rząd musi reagować w "sytuacji, kiedy spotykamy się z decyzjami naszych partnerów, nawet naszych sojuszników, które nie mieszczą się w ramach relacji sojuszniczych, partnerskich czy sąsiedzkich". Jak mówił, przykładem tego jest "niezrozumiała, bulwersująca decyzja urzędników państwa ukraińskiego o zakazie poszukiwania i ekshumacji szczątków polskich ofiar wojennych konfliktów na terytorium Ukrainy". Według niego niepokojące są też wypowiedzi szefa ukraińskiego IPN Wołodymyra Wjatrowycza, który "w publicznych wypowiedziach uznaje cmentarz w Bykowni za nielegalny". - Zadajemy stronie ukraińskiej pytanie, jak mamy to rozumieć - powiedział. - Jesteśmy w konstruktywnym kontakcie na różnych szczeblach, łącznie z najwyższym, prezydenckim, gdzie staramy się to wyjaśnić - dodał Cichocki. Kilka godzin przed czwartkową debatą w Sejmie "Dziennik Gazeta Prawna" poinformował, że Wjatrowycz otrzymał zakaz wjazdu do Polski. Informacji tej nie potwierdził minister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski, pytany o to przez dziennikarzy w Sejmie.

Cichocki prezentując informację przypomniał wizytę wicepremiera i ministra kultury Piotra Glińskiego w Kijowie pod koniec października, gdzie podczas konsultacji zaproponował "mechanizm rozmów na wyższym szczeblu niż dotychczas, na szczeblu wicepremierów, ministrów odpowiedzialnych za kulturę". Miałyby one wyjaśnić m.in. sprawy upamiętnień i ochrony dóbr kultury. - Ta konstruktywna propozycja spotkała się z odmową i nie obarcza to polityki zagranicznej rządu polskiego, obarcza to politykę państwa ukraińskiego, które podejmuje dzisiaj decyzje, które stawiają pod znakiem zapytania deklarację o strategicznym partnerstwie - powiedział Cichocki. Dodał, że nie ma deficytu kontaktów w relacjach z Ukrainą. - Jest deficyt decyzji po stronie ukraińskiej sprzyjających postępowi w niektórych kwestiach dwustronnych nazywanych ogólnie dialogiem historycznym - podkreślił wiceminister spraw zagranicznych.

- Te kwestie są znane stronie ukraińskiej od lat, one się nie pojawiły w trakcie tej kadencji Sejmu. To jest kwestia stosowania języka czasów sowieckich o polskiej okupacji. To jest kwestia własności kościelnej wspólnoty rzymskokatolickiej. To jest kwestia bezrefleksyjnej rehabilitacji czy gloryfikacji UPA i braku rozliczenia zbrodni katyńskiej - wymieniał Cichocki. Wiceszef MSZ mówił też o decyzjach strony ukraińskiej "cofających nasze relacje dwustronne" takie jak "wymierzone w dobre imię Polski" upamiętnienie na Przełęczy Wereckiej żołnierzy Siczy Karpackiej, które zostało otwarte niedawno z udziałem wicepremier Ukrainy Iwany Kłympusz-Cyncadze. Upamiętnienie to - jak mówił - stanowi oskarżenie wobec Polaków o masową zbrodnię w 1939 roku (na co nie ma żadnych dowodów!).

Odpowiadając PO, Cichocki mĂłwił: - Dziwi mnie, Ĺźe obarczacie politykę zagraniczną Polski decyzjami, ktĂłre obarczają decyzje Ukrainy. - Urzędnicy ukraińscy posuwają się nie tylko do relatywizowania czy wręcz zakłamywania prawdy o zbrodni wołyńskiej, ale posuwają się do gloryfikacji formacji kolaborujących z hitlerowskimi Niemcami - zaznaczył. Wspomniał teĹź o "publicznych chamskich wypowiedziach o polskich władzach" ukraińskich urzędnikĂłw z ostatniego tygodnia. - To jest klęska europejskiej polityki Ukrainy, ktĂłra nas niezwykle martwi – dodał (PAP / Rzeczpospolita 10.11.2017).

MSZ Ukrainy niefrasobliwie kopiuje zasadę przebaczamy i prosimy o przebaczenie

Podczas konferencji prasowej zorganizowanej w Konsulacie RP we Lwowie na początku listopada br. polski minister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski zapytany m.in. o wydany wcześniej komentarz ukraińskiego resortu spraw zagranicznych dotyczący ostatnich zgrzytĂłw w stosunkach polsko-ukraińskich, w ktĂłrym zapewniono, Ĺźe na Ukrainie nie ma antypolskich nastrojĂłw, zaś spory historyczne powinny być rozwiązywane w myśl zasady chrześcijańskiej „przebaczamy i prosimy o przebaczenie” odpowiedział: „ Oświadczenie ukraińskiego MSZ bardzo nas cieszy. Cieszy nas rĂłwnieĹź, Ĺźe na Ukrainie nie ma nastrojĂłw antypolskich. Dostrzegamy oczywiście pewne incydenty, poszczegĂłlne osoby, ktĂłre zachowują się w sposĂłb mało przyjazny”. Krytycznie odniĂłsł się jednak do drugiej kwestii podniesionej przez stronę ukraińską mĂłwiąc: „Wydaje mi się, Ĺźe ministerstwo spraw zagranicznych Ukrainy dość niefrasobliwie kopiuje pewną drogę, ktĂłrą kiedyś polscy biskupi zaproponowali stronie niemieckiej. Nawet jeĹźeli załoĹźymy, Ĺźe jest to dość niewłaściwa interpretacja, to gdzie są spotkania historykĂłw? Z naszej strony jest pełna otwartość”. Minister dodał, Ĺźe Polska od wielu lat jest otwarta, aby „kwestie historii, jak rĂłwnieĹź bieżących kontaktĂłw polsko-ukraińskich wyjaśniać” i juĹź dawno zaproponowała róşne kanały współpracy. Czekamy tylko na odpowiedzi, na chęć współpracy ze strony ukraińskiej” – mĂłwił Waszczykowski. Dodał teĹź, Ĺźe otwarty na współpracę jest polski IPN, ktĂłry chce na Ukrainie prowadzić prace poszukiwawcze dotyczące ofiar z okresu II wojny światowej: „Jeśli (…) poza deklaracjami, poza oświadczeniami Ministerstwa Spraw Zagranicznych będą rĂłwnieĹź podjęte rzeczowe kroki współpracy z Polską, to z naszej strony na pewno będzie otwarcie. W mojej delegacji są eksperci, ktĂłrzy są gotowi do współpracy w ramach forum polsko-ukraińskiego, czekamy tylko na chęć i otwartość ze strony historykĂłw ukraińskich. Czekamy rĂłwnieĹź na moĹźliwość odblokowania decyzji o moĹźliwości ekshumacji i moĹźliwości renowacji wszystkich miejsc związanych z historią polską i ukraińską” (Kresy.pl / Telewizja Republika 4 listopada 2017).

Ukraina ma w d.pie Polskę

Pawło Klimkin, minister spraw zagranicznych Ukrainy ignoruje (to delikatnie powiedziane) stanowisko polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych wobec polakoĹźercy Wołodymyra Wjatrowycza, stwierdzając, Ĺźe jego kraj będzie bronił wszystkich osĂłb zaangaĹźowanych w „pojednanie” polsko-ukraińskie (po myśli Kijowa!), w tym Wołodymyra Wjatrowycza (Kresy.pl 11.11.2017).

Ukraiński lewicowy portal Lb.ua opublikował 9 listopada artykuł znanego ukraińskiego liberalnego i prounijnego dziennikarza i komentatora politycznego, ktĂłry jest takĹźe przewodniczącym ukraińskiej części Polsko-Ukraińskiego Forum Partnerstwa, Witalija Portnikowa, poświęcony ostatniemu pogorszeniu się oficjalnych relacji między Warszawą a Kijowem. W artykule zatytułowanym „Dzieci i dorośli” Portnikow bagatelizuje pretensje wysuwane ostatnio przez polskie władze wobec Ukrainy. W jego opinii Polska nie posiada rzeczywistych narzędzi, ktĂłre umoĹźliwiałyby jej skuteczne wpływanie na Ukrainę, a „kaprysy” obecnej polskiej ekipy rządzącej wystarczy przeczekać, gdyĹź z czasem zostanie ona zastąpiona przez „dorosłych” politykĂłw (Kresy.pl 10.11.2017). Chodzi zapewne o politykĂłw z PO, ktĂłrzy będą ponownie parobkami Kijowa.

Z kolei politolog ukraiński Taras Beresowetz powiedział: „My musimy odejść od tego, Ĺźeby Polskę jako adwokata Ukrainy w EU traktować. Ukraina nie potrzebuje adwokatĂłw, tylko dobrych partnerskich układĂłw z najwaĹźniejszymi krajami UE, czyli z Niemcami i z Francją. Polska powinna się zająć swoimi wewnętrznymi problemami”.

I tyle w temacie. Każde NORMALNE państwo odpowiednio by zareagowało. Byłby koniec wspierania Ukrainy. Ale polskojęzycznych władz to nie dotyczy (jaro7, Kresy.pl 11.11.2017).

Ukraina liczy na to, Ĺźe Polska skapituluje i złoĹźy wiernopoddańczy hołd władcom Ukrainy. Ameryka o to zadba, bo właśnie jej zaleĹźy na konflikcie rosyjsko-ukraińskim i udziale w nim Polski po stronie Ukrainy, chociaĹź to jest całkowicie sprzeczne z polską racją stanu. Marny będzie wĂłwczas los Polski, bo Ukraina będzie nie tylko chciała narzucić Warszawie swoją wersję „pojednania” polsko-ukraińskiego. W zgodzie z ukraińskim narodowym charakterem i mając oparcie w Ameryce, będzie się mściła i jeszcze bardziej poniĹźała i prowokowała Polskę i PolakĂłw. To wredny, mściwy i dziki narĂłd co dobitnie pokazuje film „Wołyń” i o czym dowiadujemy się z książki pisarza polskiego pochodzenia Ĺźydowskiego Aleksandra Ziemnego pt. „Rzeczy ukraińskie” (Verba 1991), według ktĂłrego, po analizie historii Ukrainy, Ukraińcy w swych genach mają zakodowane ludobĂłjstwo i pogromy. Potwierdzają to sami Ukraińcy, jak np. czołowi banderowcy i upowcy Bohdan Czerwak czy Jurij Michalczyszyn.

Nacjonalista ukraiński Bohdan Czerwak grozi Polakom powtórzeniem rzezi UPA

Przewodniczący Ukraińskiego Komitetu Żydowskiego Eduard Dolinski po zapoznaniu się z bojowym antypolskim wystąpieniem Bohdana Czerwaka, wiceprzewodniczącego Państwowego Komitetu Telewizji i Radia Ukrainy, a także szefa melnykowskiej wersji Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, uznał, że grozi on Polakom powtórzeniem rzezi UPA (Kresy.pl 10.11.2017).

Czas najwyĹźszy odgrodzić się od Ukrainy chińskim murem i modlić się o to, aby ją diabli wzięli. ChociaĹź Polacy i Rosjanie nigdy nie będą przyjaciółmi, bez wątpienia z Rosją będziemy mieli mniej problemĂłw niĹź z nacjonalistyczną – antypolską i dążącą do rewizji granicy Ukrainą, szczegĂłlnie jak przestaniemy być – w imię wspierania Ukrainy - skrajnymi rusofobami i powiemy Ameryce, Ĺźe przyjaźń przyjaĹşnią i ją chcemy i cenimy i wiele dla niej zrobimy, ale niech się nie spodziewa, Ĺźe Warszawa będzie działała na szkodę Polski i polskich interesĂłw narodowych. Prezydent Trump bez przerwy mĂłwi o stawianiu interesĂłw amerykańskich na pierwszym miejscu! Podobnie prezydent Francji Macron (bijąc m.in. w polskie interesy ekonomiczne) czy premier Wielkiej Brytanii May. Dlaczego Polska ma być ZAWSZE frajerem?!

PiS oszukał własnych wyborców odnośnie polityki wschodniej

W „Do Rzeczy” (6.11.2017), ukazał się artykuł Macieja Pieczyńskiego pt. „W „Noworosji” chwalą Waszczykowskiego”, w ktĂłrym przytacza m.in. tę oto wypowiedĹş działacza narodowego Dawida HudĹşca: „…PiS oszukał własnych wyborcĂłw, bo podczas kampanii obiecał bezkompromisowość wobec „ukraińskiego szowinizmu”, a po wyborczym zwycięstwie nie dość, Ĺźe wsparł KijĂłw kredytem, to jeszcze, „zamiast walczyć z banderowcami, zaproponował wojnę z pomnikami sowieckimi i z generalnie z Rosją, o czym partia wcześniej nie wspominała”. Zdaniem HudĹşca symbolika banderowska powinna być potraktowana, zgodnie z prawem, jako zakazana w Polsce symbolika szowinistyczna i rasistowska, a więc i oficjalnie zakazana. „Trzy lata temu Polsce mĂłwiono, Ĺźe na Ukrainie nie ma Ĺźadnych banderowcĂłw, i Ĺźe to wymysł rosyjskiej propagandy. Potem mĂłwiono, Ĺźe banderowcĂłw jest niewielu. Jeszcze później przekonywano, Ĺźe to nie jest antypolska ideologia, a niszczenie polskich pomnikĂłw to robota Rosji. Nad tą narracją usilnie pracowała władza i media. Jednak Polacy nie dali sobie sprzedać tego kłamstwa, wręcz przeciwnie – dziś obrona banderowcĂłw traktowana jest jak zdrada” – pisze Hudziec. Stwierdza, Ĺźe słowa Waszczykowskiego jeszcze niewiele znaczą, dopĂłki nie pĂłjdą za nimi konkretne decyzje. Podsumowuje jednak z pewną dozą optymizmu (oczywiście, optymizmu z punktu widzenia zwolennika donieckich prorosyjskich separatystĂłw): „W Kijowie właśnie rozgrywa się kolejny Majdan. Tym razem nie ma tam pana Kaczyńskiego, a Gosiewska nie robi sobie juĹź zdjęć z Ĺźołnierzami ochotniczych batalionĂłw. Przeciwko Poroszence protestują radykałowie, ktĂłrzy do tej pory nie przeszkadzali polskiemu MSZ. Wręcz przeciwnie, w 2014 roku otrzymywali pomoc humanitarną (mowa o batalionie ochotniczym „Azow”, na bazie ktĂłrego powstała partia Korpus Narodowy, uczestnicząca dziś w kijowskich protestach – red.). Ale teraz ci ludzie chcą zdobyć władzę na Ukrainie i są pierwszymi kandydatami na „czarną listę”. Szczerze wątpię, czy na tej liście znajdzie się Poroszenko, ktĂłry podpisywał ustawę, uznającą członkĂłw UPA i SS „Hałyczyna” za bohaterĂłw Ukrainy. Pozytywnie podchodzę do oświadczenia (Waszczykowskiego) – trzeba poczekać na konkrety” – dodaje.

Lament B. Sienkiewicza i S. Nowaka nad biedną banderowską Ukrainą

Sienkiewicz w latach 2013-2014 był ministrem spraw wewnętrznych i koordynatorem słuĹźb specjalnych w rządzie Donalda Tuska. To on w warszawskiej restauracji Sowa w rozmowie z Markiem Belką – prezesem Narodowego Banku Polskiego powiedział, Ĺźe Polska jest państwem teoretycznym – „ch…j, dupa i kamieni kupa”. W „Rzeczpospolitej” (4.11.2017) Sienkiewicz skomentował słowa Witolda Waszczykowskiego, ktĂłry zapowiedział ostatnio, Ĺźe zostaną uruchomione procedury, ktĂłre "nie dopuszczą ludzi, ktĂłrzy zachowują skrajnie antypolskie stanowisko, do przyjazdu do Polski. Ludzie, ktĂłrzy ostentacyjnie zakładają mundury [14. Dywizji Waffen] SS Galizien, do Polski nie wjadą" - jak zapewni Waszczykowski. Szef MSZ powiedział teĹź, Ĺźe będzie się zastanawiał, czy nie odradzić prezydentowi Dudzie wizyty na Ukrainie. - Ten rząd i ten minister doprowadzają do sytuacji, ktĂłra się nie zdarzyła przez prawie 30 lat istnienia państwa polskiego. Do takiego popsucia stosunkĂłw z Ukrainą, w ktĂłrych gruncie rzeczy rządzi historia. To nie obecnie Ĺźyjące pokolenia, nie nasze dzieci są w tej chwili waĹźne, tylko tak naprawdę trupy polskich obywateli sprzed 74 lat - mĂłwił Sienkiewicz.

Pod tą informacją zamieściłem taki komentarz:
Widać, że o antypolskim i antyżydowskim banderyzmie na Ukrainie pan Sienkiewicz zapomniał, albo go lekceważy. Jak i o to, że proukraińska polityka rządów polskich w ostatnich 30 latach nic stronie polskiej dobrego nie dała. I nie chodzi tu o rzeź wołyńską, ale np. tragiczną sytuację Polaków na Ukrainie. Czy to p. Sienkiewicza nie martwi? Jeśli nie, to mam pytanie do niego: czy czuje się jeszcze Polakiem? Marian Kałuski, Australia

Z kolei były minister infrastruktury za czasĂłw rządĂłw PO (ktĂłry według Pawła Kukiza powinien siedzieć we więzieniu polskim), a od paĹşdziernika 2016 roku ukraiński obywatel i urzędnik (kieruje agencją drĂłg Ukrawtodorem), rĂłwnieĹź krytykuje rząd Prawa i Sprawiedliwości i jego OBECNY stosunek do Ukrainy. (Za rządĂłw Tuska teĹź kłaniano się Ukraińcom w pas i spełniano jej wszelkie Ĺźyczenia i ignorowano antypolonizm Kijowa). Sławomir Nowak plunął na Polskę pisząc na Twitterze: „Za pojednanie nie moĹźe być odpowiedzialna tylko jedna strona – ukraińska. Obecny polski rząd nie sprzyja dialogowi i odwraca się od Ukrainy. Taka jest prawda”.

Tacy „Polacy” byli w rządzie Platformy Obywatelskiej!

Jerzy Targalski straszy Polskę i Polaków ukraińskim odwetem

PiSowski ekspert od spraw wschodnich, bodajĹźe największy, obok Pawła Kowala, kochanek Ukrainy i UkraińcĂłw wśrĂłd PolakĂłw, a przy tym skrajny, doprowadzający człowieka do wymiotĂłw rusofob (np. jeśli się nie mylę, to on twierdził, Ĺźe to sami Rosjanie zestrzelili rosyjski samolot z 220 pasaĹźerami nad Synajem w 2015 r.), ktĂłry we wszystkich krytykach polityki wschodniej Warszawy widzi agentĂłw rosyjskich, dr Jerzy Targalski, w rozmowie z frondą.pl, niezadowolony z obecnych posunięć ministra spraw zagranicznych Witolda Waszczykowskiego wobec Ukrainy, przestrzega ostro przed zabawą zapałkami w stosunkach polsko-ukraińskich i ostrzega przed krokami odwetowymi ze strony Ukrainy (Kresy24.pl 6.11.2017). Ukraińcy juĹź bardziej nie mogą prześladować nielicznych PolakĂłw na Ukrainie. Dlatego czy Targalski boi się, Ĺźe Ukraińcy ich wymordują w taki sam brutalny sposĂłb w jaki mordowali PolakĂłw na Wołyniu w 1943 roku, czy wypowiedzenia Polsce wojny przez Ukrainę – marszu odrodzonej SS Galizien na Warszawę? I po czyjej stronie będzie pan podczas tej wojny?

Panie Targalski, niech pan się wypcha swoimi strachami na LachĂłw! Swoimi licznymi niepowaĹźnymi wypowiedziami deprecjonuje pan swĂłj tytuł naukowy – doktora. A przy tym ośmiesza Prawo i Sprawiedliwość. Mnie osobiście obraził pan stwierdzeniem, Ĺźe w sprawach polsko-ukraińskich rząd polski nie powinien się kierować wolą i opinią NARODU (Kresy24.pl 6.11.2017). Ładny z pana demokrata i z jaką pogardą odnosi się pan do obywateli polskich – suwerenĂłw Polski!

Lider Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów grozi Polakom użyciem siły

Obecny lider frakcji melnykowskiej OUN, Bohdan Czerwak podkreśla, Ĺźe nie ma takiej siły, ktĂłra mogłaby zmienić nastawienie UkraińcĂłw do OUN-UPA, Bandery czy Szuchewycza – o czym w Donbasie „przekonali się moskale”. – Polacy teĹź chcą się przekonać? – pyta Czerwak. – Jego [Jarosława Kaczyńskiego] stanowisko odnośnie OUN i UPA niczym nie róşni się od stanowiska Kremla –napisał Bohdan Czerwak na Facebooku, odnosząc się do głośnej w Polsce i na Ukrainie wypowiedzi szefa PiS Jarosława Kaczyńskiego o tym, Ĺźe gloryfikowanie Stepana Bandery i zbrodniarzy z OUN-UPA uniemoĹźliwi Ukrainie integrację z Unią Europejską. Słowa Kaczyńskiego nazwał „otwartym chamstwem”. – Kreml naszą odpowiedĹş dostaje w Donbasie. Konkretnie – pod Awdijiwką. Polacy teĹź chcą się przekonać? – pyta lider frakcji melnykowskiej OUN. I dodaje: Swojej „Awdijiwki” Polacy nigdy by nie wytrzymali. Czyli, według Czerwaka, w wojnie (z ledwo zipiącą!) Ukrainą Polska by przegrała.

Słowa Kaczyńskiego wcześniej ostro skomentował Wołodymyr Wjatrowycz, szef ukraińskiego IPN i negacjonista wołyński i w ogĂłle skrajny wrĂłg Polski i PolakĂłw. Powiedział butnie: „Jarosław Kaczyński jest przekonany, Ĺźe Ukraińcy „przebili NiemcĂłw w okrucieństwie względem PolakĂłw”. I taki człowiek chce narzucać Ukraińcom własne fantazyjne wyobraĹźenia o przeszłości, jako warunek wsparcia w chwili obecnej. Imperializm z powikłaniami” – napisał na Facebooku. Opinię tę powtĂłrzył w rozmowie ze stacją 112 Ukraina. Stwierdził tam, Ĺźe „Kaczyński przeszedł sam siebie w niezrozumieniu ukraińskiej i polskiej historii”. Jego zdaniem, wypowiedĹş szefa PiS pokazuje jego pogardę względem Ukrainy, a ukraińską historię prĂłbuje się wykorzystywać na wewnętrzny uĹźytek w Polsce”. (Facebook.com / Kresy.pl 7.2.2017)

Znany Ukrainiec zapowiada bicie PolakĂłw we Lwowie

Neobanderowski polityk zapowiedział, że odpowiedzią na asertywną politykę Polski wobec Ukrainy będą napady na Polaków noszących symbolikę AK we Lwowie. Jurij Michalczyszyn, ukraiński polityk ze Lwowa, były parlamentarzysta z ramienia neobanderowskiej Swobody oraz były doradca szefa SB Ukrainy, zagroził biciem Polaków, którzy będą nosić we Lwowie akowską symbolikę. Miałby to być odwet za ewentualne udzielanie zakazów wjazdu na terytorium Polski osobom, które prezentują antypolskie stanowisko (Kresy.pl 3.11.2017).

Szczerski: dostrzegamy negatywną ewolucję polityki Ukrainy względem Polski

2 listopada 2017 roku minister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski zapowiedział, Ĺźe zostaną uruchomione procedury ktĂłre nie dopuszczą UkraińcĂłw, zachowujących skrajnie antypolskie stanowisko, do przyjazdu do Polski. Przy okazji zapowiedział, Ĺźe będzie się zastanawiał, „czy rekomendować polskiemu prezydentowi wizytę na Ukrainie w tej chwili”. Do wypowiedzi szefa MSZ odniĂłsł się Krzysztof Szczerski, szef gabinetu prezydenta Andrzeja Dudy. W rozmowie z PAP podkreślił, Ĺźe „relacje polsko-ukraińskie mają charakter złoĹźony i nie sprowadzają się wyłącznie do kwestii bezpieczeństwa”. Przyznał teĹź, Ĺźe Kancelaria Prezydenta Rzeczpospolitej Polski dostrzega „negatywną ewolucję” ukraińskiej polityki, w tym względem Polski: „Dostrzegamy negatywną ewolucję polityki historycznej i toĹźsamościowej Ukrainy wobec Polski oraz jej pogarszające się relacje ze środkowoeuropejskimi sąsiadami. Fakty te prezydent bierze pod uwagę przy ocenie perspektyw stosunkĂłw polsko-ukraińskich”. Szczerski dodał, Ĺźe prezydent w swoich decyzjach o polityce międzynarodowej „jak zawsze (…) będzie kierował się polskim interesem narodowym i wynikającą z niego wieloaspektową oceną działań naszych partnerĂłw” (Kresy.pl 2.11.2017).

Nieprawda! Prezydent Andrzej Duda nie zawsze kierował się i kieruje polskim interesem narodowym. Np. nie tylko, że nie potępia, ale po cichu zdecydowanie popiera antypolską politykę rządu litewskiego wobec Polaków w Wilnie i na Wileńszczyźnie. Szczerski niedawno wyraźnie powiedział, że tych spraw prezydent nie będzie poruszał.

Prezydent Duda: Usunąć polakożerców z ważnych miejsc w ukraińskiej polityce

W rozmowie z Telewizją Trwam i Radiem Maryja (7.11.2017) prezydent Andrzej Duda powiedział m.in.: „Oczekuję od pana prezydenta Petro Poroszenki i od jego współpracownikĂłw, od pana premiera (Wołodymyra) Hrojsmana, Ĺźe ludzie, ktĂłrzy otwarcie głoszą poglądy nacjonalistyczne i antypolskie nie będą zajmowali waĹźnych miejsc w ukraińskiej polityce, poniewaĹź tacy ludzie nie budują relacji pomiędzy naszymi krajami, oni je burzą. Więc tacy ludzie w wielkiej polityce, w polityce, ktĂłra ma międzynarodowe znaczenie, nie powinni mieć od strony ukraińskiej miejsca”. Dodał, Ĺźe „To, Ĺźe są (takie osoby) - bo przecieĹź wszyscy wiedzą Ĺźe są - to bardzo niedobry znak ze strony ukraińskiej wobec nas. O tym teĹź trzeba głośno mĂłwić, Ĺźe na bardzo waĹźnych stanowiskach na Ukrainie są ludzie, ktĂłrzy praktycznie otwarcie mają poglądy antypolskie. To jest coś nie do przyjęcia”.

Ukraina musi spełniać żądania Polski

W „Rzeczpospolitej” (3.11.2017) ukazała się bardzo radykalna – trudna do wprowadzenia w Ĺźycie wypowiedĹş Jazmiga, ktĂłra jednak nie jest pozbawiona logiki. Jazmig pisze: „Cała filozofia pisowskiej polityki wobec Ukrainy wynika z załoĹźenia, Ĺźe za wszelką cenę musimy mieć dobre stosunki z tym krajem. Zdaniem pisowcĂłw Ukraina jest wrogiem Rosji i przyjacielem Polski. Jest to powaĹźny, strategiczny błąd władz Polski od początku III RP., lepszy jest bowiem prawdziwy wrĂłg od fałszywego przyjaciela. O ile moĹźna było się jakoś układać z w miarę cywilizowanymi poprzednimi władzami Ukrainy, to z władzami banderowskimi jest to krok samobĂłjczy. Banderowcy byli są i będą antypolscy i proniemieccy. MĂłwi o tym historia, więc nie będę uzasadniał tego faktu. Banderowska Ukraina bez osłonek zgłasza swoje pretensje terytorialne wobec Polski, a rzeczywiste cele Niemiec są podobne, aczkolwiek na razie skrywane. W razie problemĂłw, obydwa te państwa rzucą się na Polskę bez chwili wahania. W chwili obecnej to Ukraina ma interes w tym, Ĺźeby mieć dobre stosunki z Polską. Ukraina nie ma Polsce nic do zaoferowania, bo jej władze i tak są z Rosją w złych stosunkach z powodu Krymu i Donbasu, a bez Polski Ukraina nie dostanie się ani do UE, ani do NATO. Dlatego to Polska moĹźe i powinna narzucać Ukrainie warunki współpracy i zacząć od tego, aby władze ukraińskie zostały oczyszczone z banderowcĂłw. Ukraina nie moĹźe wrĂłcić do dobrych stosunkĂłw z Rosją, bo musiałaby na początek zrezygnować z wszelkich pretensji do Krymu. Dlatego Ukraina jest na musiku i musi spełniać żądania Polski. Skoro dzieje się odwrotnie, to oznacza, Ĺźe albo mamy nieudolne władze, albo te władze zdradzają świadomie swĂłj kraj – Polskę”.

Banderowska Ukraina do niczego nam nie jest potrzebna

Na pytanie, do czego potrzebna jest Polsce banderowska Ukraina, odpowiedĹş powinna brzmieć – do niczego – odpowiedział Leszek Miller, były premier Polski i były szef SLD.
Czas najwyĹźszy, aby wreszcie to zrozumieli politycy PO i PiS.
Były premier Leszek Miller na łamach se.pl komentował ostatnie napięcia na linii Kijów-Warszawa. Zwrócił uwagę m.in. na to, że antypolskie wypowiedzi byłego prezydenta Wiktora Juszczenki i szefa Ukraińskiego IPN Wołodymyra Wiatrowycza wreszcie doczekały się reakcji ze strony polskich władz (Kresy.pl 8.11.2017).

Pomimo tego nic się nie zmieni w polityce PO i PiS wobec Ukrainy

„Polak mały” w Onet.pl z 6 listopada 2017 pisze: Cytat: Minister Waszczykowski "Ocenił, Ĺźe postawa władz ukraińskich jest zadziwiająca, poniewaĹź "Polska jest jednym z nielicznych juĹź adwokatĂłw sprawy ukraińskiej, szczegĂłlnie w kwestiach utrzymania jedności państwa, terytorialnej jedności, w kwestiach odzyskania Krymu, odzyskania Donbasu". - Więc jesteśmy potrzebni Ukraińcom i rządowi, szczegĂłlnie centralnemu - przekonywał Waszczykowski.... - tu powiedział prawdę. My im jesteśmy rzeczywiście bardzo potrzebni, no ale oni do czego nam są potrzebni - do dalszego dawania im pieniędzy, wspomagania grantami, ciągłych nas upokorzeń, do zakłamywania historii? Pomimo, Ĺźe Waszczykowski nie jest z mojej bajki i gra pod publiczkę to powiedział prawdę. Niestety, ale Ĺźadne czyny za tym nie pĂłjdą i nic się nie zmieni w naszej postawie wobec Ukrainy. Ja w to nie wierzę...

I nic się jednak nie zmienia

Na fali krytyki polityki Ukrainy wobec Polski, ktĂłrą rozpoczął na początku listopada br. minister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski, na rozpoczynające się 8 listopada posiedzenie Sejmu zaplanowano drugie czytanie projektu ustawy klubu Kukiz"15 zakazującego propagowania w Polsce banderyzmu i podwaĹźania zbrodni ludobĂłjstwa na Wołyniu. Projekt został złoĹźony dokładnie rok temu i do tej pory zgodnie z decyzją Jarosława Kaczyńskiego znajdował się w tzw. zamraĹźarce sejmowej. Tymczasem tuĹź przed rozpoczęciem posiedzenia, na konwencie seniorĂłw, zapadła decyzja o zdjęciu tego punktu z dzisiejszych obrad. Głos w tej sprawie zabrał poseł Tomasz Rzymkowski z Kukiz’15. PiS po raz kolejny blokuje ustawę o penalizacji banderyzmu. Polityk ocenił, Ĺźe zapowiedziana ostatnio zmiana w relacjach z banderowską Ukrainą jest pozorna. Według politykĂłw PiS banderowcy na nas nie plują, to tylko deszcz pada. (PolakoĹźercy) Giedroyć i Geremek są dumni z PiS! – ocenił Tomasz Rzymkowski. W 1990 roku parlament polski potępił Akcję Wisła, a do tej pory Sejm nie jest w stanie potępić i wprowadzić do swojego porządku prawnego regulacji, ktĂłra będzie potępiała banderyzm – zbrodniczą ideologię, ktĂłra kładzie się cieniem między naszymi narodami – mĂłwił Rzymkowski. Poseł Kukiz15 tłumaczył, Ĺźe jeśli my jednoznacznie nie powiemy, Ĺźe banderyzm jest zły, to nie moĹźemy oczekiwać tego od naszych sąsiadĂłw. Czekam, kiedy warta honorowa SS Galizien będzie przyjmowała polskiego ministra spraw zagranicznych, polskiego prezesa rady ministrĂłw i polskiego prezydenta. To jest skandal! Jak długo będziemy to tolerować? Jak długo będą przyjeĹźdĹźać przedstawiciele państwa ukraińskiego, pluć nam w twarz, porĂłwnując marszałka Piłsudskiego (…) z bandytą Banderą, naszych bohaterĂłw z AK i NSZ z bandytami z OUN-UPA? Jak długo będziemy znosić te upokorzenia?! – zakończył Rzymkowski (DoRzeczy 8.11.2017).

Głupota wielu politykĂłw polskich – mądrość zwykłych PolakĂłw

Dla rządzących Polską od 1991 roku interesy Ukrainy są waĹźniejsze od polskich interesĂłw narodowych. Z ludzkich mĂłzgĂłw robi się sieczkę mĂłwiąc: „Nie ma wolnej Polski bez wolnej Ukrainy”. Stąd musimy akceptować banderyzm na Ukrainie i jego i rządu ukraińskiego antypolskie oblicze. Honor narodowy to wymysł agentĂłw Moskwy. Zapomina się o jakĹźe waĹźnym powiedzeniu: Szanuj siebie samego, a będą ciebie szanować. Szczytem bezczelności rządzących było i jest przedstawianie siebie jako patriotĂłw polskich. Zapominają o tym, Ĺźe prawdziwy patriotyzm nie jest wybiĂłrczy. Ĺťe dobry i mądry polityk-patriota dba przede wszystkim i zawsze o dobro własnego państwa i narodu. Warto przypomnieć tu słowa prawdopodobnie największego poety polskiego XX w. oraz wielkiego i szczerego (a takich dziś wśrĂłd PolakĂłw nie ma!) patrioty polskiego Mariana Hemara, ktĂłry w książce „Awantury w rodzinie” (Londyn 1967, str. 84) napisał: „Polityka jest amoralna, co więcej, musi być amoralna, w tym jej siła i realizm. Polityka jest bowiem sztuką działania dla dobra własnego narodu, dla Ĺźadnych innych celĂłw, jest sztuką świętego egoizmu, świętego oportunizmu, świętej hipokryzji, świętego profitu”. A my mamy dzisiaj u władzy politykĂłw – niby patriotĂłw polskich, ktĂłrzy akceptują banderowską, czyli antypolską Ukrainę, godzą się na prześladowanie PolakĂłw na Ukrainie, są chętni rozmawiać z Ukraińcami na kolanach, dawać Ukrainie miliardy złotych na wieczne nieoddanie i spełniać wszystkie jej Ĺźyczenia, a plucie na PolakĂłw (w tym takĹźe i na nich!) nazywają padaniem deszczu. Nie brak wśrĂłd zwykłych PolakĂłw - ludzi mądrzejszych od naszych przywĂłdcĂłw politycznych. Nijaki Jazmig w internetowej „Rzeczpospolitej” napisał: „Fundamentalną zasadą polityki jest stwierdzenie, Ĺźe silne państwo to takie, ktĂłre ma samych słabych sąsiadĂłw. JuĹź tylko dlatego nie mamy interesu w tym, Ĺźeby Ukraina była mocna. Ponadto rządzona przez banderowcĂłw Ukraina jest antypolska i proniemiecka, a co gorsza, Ukraina wysuwa wobec Polski powaĹźne roszczenia terytorialne. Ostatnio ukraiński IPN wyprodukował grę planszową dla szkół, na ktĂłrej spora część terenĂłw Polski znajduje się w granicach Ukrainy”.

Opr. Marian Kałuski
(Nr 165)