Dodano: 17.09.17 - 21:17 | Dział: Prosto z mostu

Niemieckie owczarki szczerzą kły

Niemiecki owczarek umieszczony na fasadzie Komisji Europejskiej, czyli Jan Klaudiusz Juncker, po rozmowie z Naszą Złotą Panią, ktĂłra niedawno przywołała go przed swoje oblicze, nabrał niesłychanego wigoru i przedstawił projekt połączenia Rady Europejskiej z Komisją – nie z myślą o sobie, co to, to nie, tylko w intencji uproszczenia unijnego procesu decyzyjnego. W Unii Europejskiej panuje dotąd tak zachwalany trĂłjpodział władzy, w ktĂłrym Rada Europejska pełni rolę władzy ustawodawczej, podczas gdy Komisja – rolę władzy wykonawczej. Ale co było dobre na jednym etapie, wcale nie musi być dobre na etapie następnym. A właśnie Unia Europejska weszła w etap następny, zwiastowany zresztą zaraz po ogłoszeniu wynikĂłw brytyjskiego referendum w sprawie Brexitu. Nawiasem mĂłwiąc, nie jest wykluczone, Ĺźe Wielką Brytanię, ktĂłrej status w Unii Europejskiej, z uwagi na liczbę wyłączeń, bardziej przypomina status obserwatora, niĹź członka, Niemcy postanowiły z UE wycisnąć, ale tak, by wyglądało to na inicjatywę samych BrytyjczykĂłw. Kiedy bowiem waĹźyły się losy referendum, a liczba zwolennikĂłw Brexitu była prawie identyczna z liczbą jego przeciwnikĂłw, Komisja Europejska podała wiadomość oficjalną, ale fałszywą – Ĺźe do Unii wejdzie Turcja. Po jej ogłoszeniu liczba zwolennikĂłw Brexitu wzrosła, a kiedy referendum w Wielkiej Brytanii juĹź się odbyło, Komisja Europejska tę rewelację zdementowała. Więc wkrĂłtce po ogłoszeniu wynikĂłw brytyjskiego referendum zebrana w Berlinie „wielka trĂłjka” w osobach Naszej Złotej Pani Adolfiny, francuskiego prezydenta Franciszka Hollanda i włoskiego premiera Mateusza Rienzi, opowiedziała się za „pogłębianiem integracji w UE” , czyli wprowadzaniem pruskiej dyscypliny. Czym się moĹźe skończyć przywracanie pruskiej dyscypliny? A czymĹźe innym, jak nie utworzeniem IV Rzeszy – oczywiście bez ostentacji i fanfar – ale przecieĹź nie o fanfary tu chodzi, tylko – jak to ujmował pruski filozof Emmanuel Kant – o „rzecz samą w sobie” ? Inicjatywa Jana Klaudiusza Junckera wychodzi temu naprzeciw, bo juĹźci – w IV Rzeszy nie moĹźe być wielu FuhrerĂłw, tylko – jak na Rzeszę przystało – jeden. Realizacja tego pomysłu oznaczałaby, Ĺźe Donald Tusk moĹźe utracić swoje stanowisko, ale jeśli nawet, to Nasza Złota Pani coś tam zastępczego mu obmyśli, by w dobrej kondycji, rĂłwnieĹź finansowej, dotrwał do roku 2020, kiedy to w naszym nieszczęśliwym kraju odbędą się wybory prezydenckie, w ktĂłrych Donald Tusk będzie faworytem Naszej Złotej Pani i do Pałacu Namiestnikowskiego wjedzie na białym koniu. Przy okazji Jan Klaudiusz Juncker przypomniał, Ĺźe praworządność polega na respektowaniu wyrokĂłw sądowych, co było zawoalowanym ostrzeĹźeniem wobec Polski, ktĂłrej drugi niemiecki owczarek w osobie Fransa Timmermansa przedstawił ultimatum Ĺźe jeśli obecni sędziowie Sądu najwyĹźszego w Polsce zostaną zmuszeni do odejścia ze stanowisk, to Komisja uruchomi sławny art. 7 Traktatu o Unii Europejskiej, stanowiący, Ĺźe na wniosek jednej trzeciej państw członkowskich, Parlamentu Europejskiego, albo Komisji Europejskiej, Rada Europejska moĹźe stwierdzić „istnienie wyraĹşnego ryzyka” powaĹźnego naruszenia przez państwo wartości unijnych. Zgodnie z ustępem 2, po wezwaniu podejrzanego państwa do przedstawienia swoich uwag, Rada moĹźe jednomyślnie stwierdzić „powaĹźne i stałe naruszenie” wspomnianych „wartości” . W takiej sytuacji kwalifikowaną większością głosĂłw Rada moĹźe pozbawić napiętnowane państwo prawa głosowania w organach UE, przy czym obowiązki tego państwa względem UE cały czas pozostają „wiążące”. Chodzi przede wszystkim o obowiązek wpłacania składki. Tedy juĹź następnego dnia po wyborach w Niemczech, w następstwie ktĂłrych Nasza Złota Pani pokona swojego rywala Martina Schulza, na ktĂłrego tle prezentuje się niczym gołąbek pokoju, a więc juĹź 25 września Komisja Europejska wyznaczyła termin posiedzenia poświęconego ostatecznemu rozwiązaniu kwestii polskiej. Przypomnienie przez Jana Klaudiusza Junckera obowiązku respektowania wyrokĂłw sądowych było rodzajem ostrzeĹźenia pod adresem Polski i Węgier, Ĺźe dalsza odmowa podporządkowania się decyzjom Naszej Złotej Pani w sprawie kontyngentĂłw „uchodĹşcĂłw” moĹźe zakończyć się wezwaniem przed niezawisły – jakĹźe by inaczej! - Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu, ktĂłry juĹź będzie wiedział, jakie piękne wyroki przysolić. Rzecz jest w tym, Ĺźe wprawdzie w traktatach nie jest zapisane, Ĺźe Polska ma powtarzać kaĹźde głupstwo, na jakie wpadną w Berlinie, a traktat lizboński ustanawia nawet tzw. zasadę przekazania – Ĺźe mianowicie władze UE, a więc – Unia Europejska – ma tylko takie kompetencje, jakie przekażą jej państwa członkowskie. Mogłoby się zatem wydawać, Ĺźe jest bezpiecznie, ale niestety nie jest, bo traktat lizboński ustanawia teĹź tzw. „zasadę lojalnej współpracy”, ktĂłra głosi, Ĺźe państwa członkowskie muszą „powstrzymać się przed kaĹźdym działaniem, ktĂłre mogłoby zagrozić urzeczywistnieniu celĂłw Unii Europejskiej”. Oczywiście niezaleĹźnie od zakresu kompetencji przekazanych. W ten sposĂłb, pod osłoną listka figowego w postaci „zasady przekazania” , suwerenność polityczna jest z państw członkowskich cierpliwie i metodycznie wypłukiwana, a sprawa „relokacji” jest znakomitym tego przykładem. Uznana ona została Ĺźe „cel Unii Europejskiej” i przy pomocy tego prostego, jak budowa cepa, zabiegu, za pośrednictwem niezawisłego – jakĹźe by inaczej! - Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu, kaĹźde nieposłuszne państwo będzie postawione do pionu. Pewnie dlatego prezes Kaczyński, ktĂłry w roku 2003 i 2008 stręczył współobywatelom nie tylko Anschluss ale i ratyfikację traktatu lizbońskiego, podczas ostatniej miesięcznicy smoleńskiej buńczucznie zadeklarował, Ĺźe jeśli nawet będziemy w Europie osamotnieni, no to będziemy. Jak zwykle zatem myli się biegający po Krakowie za filozofa pan prof. Jan Hartman, Ĺźe właściwie „juĹź nie jesteśmy” w UE. Jesteśmy, jak najbardziej i pozostaniemy, Ĺźeby tam nie wiem co, bo nikt Polski z UE wyprowadzać nie zamierza. Hałasy w sprawie reparacji wojennych od Niemiec, to jest tylko takie makagigi, ktĂłre po wyczerpaniu się wkrĂłtce paliwa smoleńskiego, ma utrzymywać wyznawcĂłw prezesa Kaczyńskiego w stanie politycznego podniecenia i w przekonaniu, Ĺźe właśnie on jest mężem opatrznościowym, co to własną piersią... - i tak dalej. Najlepszą ilustracją jest zachowanie ministra Waszczykowskiego, ktĂłry pytany, kiedy w takim razie rząd formalnie wystąpi do Niemiec o wypłacenie reparacji, zapierał się rękami i nogami. Czym innym jest bowiem produkowanie na uĹźytek krajowych wyznawcĂłw publicystycznych „ekspertyz” Biura Analiz Sejmowych (jeśli inne decyzje rządu podejmowane są na podstawie podobnych „ekspertyz”, to niech BĂłg ma nas w swojej opiece!), a czym innym – formalna inicjatywa w tej sprawie, ktĂłra prawdopodobnie byłaby przyjęta z zaskoczeniem nie tylko przez Niemcy, ale i przez państwa uczestniczące w konferencji w Poczdamie, ktĂłra reparacje od Niemiec dla Polski przyznała w ramach reparacji dla Związku Sowieckiego. W tej sytuacji nawet Ĺźyczliwy dotąd Episkopat przestrzegł pana prezesa Kaczyńskiego przez hazardowaniem całym państwem dla tego rodzaju partyjnych korzyści.



Stanisław Michalkiewicz
17 września 2017 r.



Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).