Dodano: 03.09.17 - 15:31 | Dział: Świat i Ludzie

Smak trudu

Niekwestionowaną zapłatą za trud pisania wierszy jest ich publiczna prezentacja. Nikt już dzisiaj nie wierzy w pisanie wyłącznie dla siebie. Doskonale wiemy, że nie tylko koty lubią kiedy się je głaska. I dobrze, bo jeśli mamy się czym pochwalić, dlaczego nie podzielić się tą radością, której coraz w nas mniej. Żyć tylko dla siebie, to wciąż za mało.
Potrzebne są wieczory autorskie, wiosny i jesienie poetyckie, każde spotkanie to nowe odkrycie i przygoda, która nie zdarza się znowu tak często. Wymiana poglądów, wsłuchanie się w życie drugiego człowieka zawsze przynosi wymierne rezultaty. Konkurować nie oznacza zazdrościć, wszyscy mamy podobne szanse. Ambicja nie jest żadnym grzechem i często prowadzi do sukcesu. Chcemy lepiej pisać, rozwijać się na każdym polu, a już wiemy, że sam początek jest już połową dzieła. Ziemię zamieszkuje przeszło siedem miliardów ludzi, a wśród nich tylko garstka piszących i tyle samo znawców literatury. To dobrze, bo dzięki utrzymanej równowadze wszystko się kręci. W każdej dziedzinie potrzebna jest równowaga, tylko wtedy nic nie zagraża istnieniu wszechświata i nam w nim umieszczonych.
Nie trudno zauważyć, że nie tylko bumerang powraca. Powtarza się historia, niejednokrotnie wraca moda. To, co było kiedyś dobre czy złe, musi nas ponownie odwiedzić Koło znane od stuleci nie potrafiło zmienić kształtu, choć uległo wielokrotnie modernizacji. Podobnie jest z pisaniem, naciąga się regułki w różne strony, ale wiersz ma zawsze podobne brzmienie. Może być łatwiejszy w pisaniu, nie podlegać ścisłej dyscyplinie warsztatowej, ale nadal pozostanie wierszem, choć nie zawsze poezją. Wprawdzie są tylko trzy rodzaje literackie, ale jest wiele gatunków, w których możemy się odnaleźć, a często i spełnić. Ówczesna technika proponuje mnóstwo rozwiązań, by ułatwić nam życie. Niekoniecznie musimy wybierać to, co najłatwiejsze. Skomplikowane, trudne rozwiązania mogą nam dać więcej satysfakcji niż pospolity skrócony list często zwany białym wierszem. Nie wszystko, co nowe musi być piękne, często podróże w przeszłość potrafią dogłębnie zadziwić. Musimy pamiętać, że niemożliwe jest tylko to, czego nie próbujemy. Zatem żaden wiek nie jest zbyt wygórowany i nie istnieje granica zdobywania wiedzy.
Zacznijmy się szanować, bo jest nas tutaj zbyt mało, by polować na siebie. Nie zabijajmy słowa słowem, zostawmy porównania na lepsze czasy.
Każdy człowiek z dnia na dzień się zmienia (niekoniecznie na lepsze), ale są i takie przypadki. Ambicji w nas nie brakuje, wspinamy się coraz wyżej i wyżej, choć nie wszyscy czują taką potrzebę.
Zrzeszenie Literatów mimo rozmaitych wojen przetrwało i ma się całkiem dobrze. Powstały jakieś nowe grupy, ale serce poezji najmocniej bije w starym kole. Każdy ma prawo wyboru i idzie tam gdzie czuje się najlepiej. To właśnie dzięki rozłamom powstają nowe partie, a nawet kraje. Niektóre ssaki lubią żyć samotnie, ale sympatyzują z innymi i obserwują ich poczynania.
Jeśli jest w nas odrobina pisarskiego talentu i troszkę motywacji możemy liczyć na jakiś mały sukces. Wszystko wymaga trudu i poświęceń, procent ludzi wykształconych ciągle się podnosi, wymagania rosną. Ciężko nadążyć za postępem, dlatego ciągle musimy się dokształcać. Nastała doba komputerów, dzięki informatyce mamy możliwość dzielenia się naszym losem z całym światem. Mamy dostęp do czytania najlepszych artykułów, ich komentowania, wyrażania własnych opinii. Zawsze jest jakieś ryzyko zamieszczenia naszych tekstów na Internecie. Wciąż istnieje obawa przed komentarzami znawców, ale jeśli uruchomimy w sobie samokrytykę, ryzyko maleje. Do wszystkiego trzeba dorosnąć, a w tym pomagają uwagi i opinie. Dobrze jest, kiedy uwaga przeradza się w motywację.
Piszący nie lekceważą żadnego zagadnienia, dlatego Alina Szymczyk zorganizowała cykl spotkań (szkoleń, warsztatów). Jakkolwiek je nazwać są potrzebne, by wzmacniać rangę pisania.
Zauważyłem, iż same spotkania mają dla grupy wielkie znaczenie. Przez dyskusję ludzie zbliżają się do siebie, od każdego można się czegoś nauczyć. Niekiedy zaskakują nas proste rzeczy, a tylko z takich składa się życie. Mamy własne filozofie, dlaczego nie chcemy się nimi podzielić. Miałem przyjemność prowadzenia kilku takich spotkań i jestem mile zaskoczony zainteresowaniem i żywym uczestnictwem w dyskusji. Spotkania miały luźny charakter i choć przeważały tematy literackie nie zabrakło w nich prozy życia.
Szkoda tylko, Ĺźe nie wszyscy poeci mogli (czy chcieli) w nich uczestniczyć. Nikt z nas nie jest aĹź tak napełniony wiedzą, by lekcewaĹźyć jakąkolwiek edukację. By pisać o historii musimy najpierw ją dostatecznie poznać i tak jest z kaĹźdą dziedziną. Jeśli juĹź piszemy, to musimy wiedzieć co i do kogo. Jest w literaturze wiele tajnikĂłw, ktĂłre (jeśli znamy) ułatwią nasze pisanie. O tym teĹź przekonali się uczestnicy owych spotkań. JuĹź dzisiaj widzę postępy. NiektĂłrzy prĂłbują swoich sił nawet w sonecie, co wcale nie jest rzeczą prostą. Powstaje niezła proza, tylko czekać jak ukażą się nowe fraszki, elegie czy ballady. Święci garnkĂłw nie lepią. Najlepiej mĂłwić wtedy, gdy ma się coś do powiedzenia. Słyszy się tu i Ăłwdzie, Ĺźe w Chicago nie ma asĂłw poezji, ale kto wie! Na pewno nie są nimi ci, ktĂłrzy się za nich uwaĹźają i posuwają zbyt daleko; robiąc o sobie własne wywiady. Im mniej, tym mądrzej – drodzy koledzy.
Musimy pamiętać, że tylko wyspa ma rację bytu i jest trwała, otaczający ją atol powstały z rafy koralowej jest zbyt kruchy, a więc prowizoryczny.
Jesteśmy amatorami i posiadamy pewne strefy ochronne, ale od braku wiedzy nic nas nie chroni. Idziemy w dobrym kierunku, co nie oznacza, że będziemy pozbawieni krytyki, ale to nas jedynie wzmocni. Istnieje szansa przyszłości, iż wyłoni się z grupy kilku niezłych poetów, nie bójmy się zmian, szukajmy wciąż nowych form, bądźmy gotowi na wyzwania. Nikt nie rodzi się wielki, szlify zdobywa się przez całe życie. Każdy dzień przynosi coś nowego, co można wdrożyć w życie, od minionej godziny możemy się wiele nauczyć. W każdym człowieku jest jakaś mądrość, którą niekoniecznie sam odkryje. Filozofia należy do najpiękniejszych nauk, choć trudno ją momentami zrozumieć. Wiedza to jeszcze nie mądrość, ale mimo wszystko warto się z nią zaprzyjaźnić.

Władysław Panasiuk