Dodano: 14.06.17 - 19:18 | Dział: Świat i Ludzie

Samotny biały żagiel

Jak wśrĂłd spienionych fal na wielkim morza bezkresie - opuszczony do pół masztu, smagany wichrem, co spustoszenie sieje i tworzy grozy oblicze. Samotny biały Ĺźagiel - trwa w nadziei - jak Ĺźycie… Dokoła pustka i trwoga, na widnokręgu łuna jak zapomniana dusza poĹźaru. Ta nieskończoność drogą do Boga, ta nieskończoność jak ścieĹźka Ĺźalu; plącze się, wije i nie ma końca. Samotny jak palec…jak pył na wietrze, jak dusza zabłąkana – ta ścieĹźka donikąd prowadzi, choć taka poplątana.
***
Dobrowolni niewolnicy Ĺźyciem przykuci do wioseł, zatapiamy je w mętnej wodzie, by łódĹş dalej płynęła. Choć brzegu ciągle nie widać i zatopiona nadzieja – galernicy nowej epoki, wirtualnego świata rycerze. Codzienna praca pozwala na egzystencję, jeśli oczywiście ujdziemy pazernym oszustom, od ktĂłrych aĹź się roi na kaĹźdym kroku. Wszyscy pracujemy na swĂłj sposĂłb. Ci, co pracowali uczciwie w kraju nadal trzymają się tej formy, a kombinatorzy pozostają przy swoim czyli przy” wyuczonym fachu”. Szkoda tylko, Ĺźe nie nazywa się ich po imieniu. Zastanawiam się często dlaczego uczciwość nie chodzi w parze z majętnością!, to dwa róşne bieguny.
- Samotnicy czyli z reguły wolni, niezaleĹźni ludzie, prawie bez obowiązkĂłw bo cóş samotnemu potrzeba. A jaka jest rzeczywistość? Połowę doby kaĹźdemu z nas zabiera praca, to wszystko zaleĹźy od odległości jaką codziennie trzeba pokonać, a ktĂłra często nie mieści się w godzinie jazdy samochodem. Odległości są wielkie jak cała Ameryka i to, co ją otacza, tu wszystko większe i wszystko naj…, więc i drogi najdłuĹźsze. Pracujemy w granicach dziesięciu godzin plus dojazdy, a często są wśrĂłd nas tacy, ktĂłrych dzień kończy się znacznie później, czyli jeszcze jakieś pół etatu. NiektĂłrzy pracują na stałych domkach czyli dwadzieścia cztery godziny na dobę, najczęściej przy opiece ludzi starszych, często schorowanych. Jedynie nieliczni pracują na stanowiskach; w redakcjach, radiach, biurach (prawdziwych biurach) nawet w urzędach państwowych, co juĹź naleĹźy do rzadkości. Zdecydowana większość kobiet sprząta domki, opieka nad starszymi i dziećmi. Następny rozdział to lady sklepowe, restauracje, piekarnie. MężczyĹşni zaś zajmują się budowlanką, sprzątanie zbiorowe biur, lotnisk itp. Tak większość z nas pracuje i wcale nie zarabia aĹź tak duĹźo, by się akurat wzbogacić. Wystarcza to jedynie na spłacanie kart kredytowych, skromnego, starego domu wziętego na tych samych zasadach, czy średniej klasy auta. Ale na takie luksusy stać tylko małżonkĂłw, jedna osoba to zbyt mało.
Ĺťadna praca nie hańbi szczegĂłlnie uczciwa, mam wielki szacunek do ciężko pracujących ludzi , wręcz ich podziwiam za ich wytrwałość i uczciwość. Jedna z pań pakujących paczki wprost mi oświadczyła:” nie po to się kształciłam, by zostać w Ameryce sprzątaczką! Biuro to biuro”. No i proszę! niekiedy i wykształcenie moĹźe zaszkodzić choć myślę, Ĺźe u tej pani niewielkie. Wiadomo, Ĺźe jesteśmy nagminnie wykorzystywani często przez nasze pseudo biznesy. Gdybyśmy wyjechali upadłoby ich wiele, tych szemranych, Ĺźerujących na nowo przybyłych i nie tylko. Wszędzie na świecie, czym więcej biednych, tym więcej bogatych. MĂłgłbym w tym miejscu wymienić sporo nazwisk, ktĂłrzy Ĺźyją ponad stan z podobnych machinacji - tym chata bogata, co przekręci tata. Jest kilka prawdziwych naszych biznesĂłw, a reszta to takie szemrane, Ĺźyjące na cwaniactwie i bezczelności.
Jeszcze w Polsce utrzymuje się ten mit kraju miodem i mlekiem płynącym, a tu jak wszędzie, kaĹźdy jak moĹźe tak przędzie. Cwaniakom w kaĹźdym zakątku jakoś się Ĺźyje do czasu gdy ktĂłregoś dnia ktoś grzecznie zapuka do zdobionych drzwi… Pamiętam za czasĂłw Wałęsy, jak sam” krĂłl” wychwalał ludzi zaradnych i majętnych, dla takich jest Polska - powtarzał.
Za chwilę ci sami zaradni byli juĹź za kratkami za wielkie malwersacje i korupcję. Nie ma dymu bez ognia, jak nie ma forsy za uczciwą pracę. Ktoś mądry powiedział „by zostać milionerem trzeba zwędzić pierwszy milion „ innego sposobu nie ma. Jestem tutaj zbyt długo i w mity jakie krążą w starym kraju juĹź dawno nie wierzę. Znam dość dobrze tutejsze realia i stawki za pracę i codziennie słyszę nowinki o tych zaradnych. Wychodzi na światło dzienne sposĂłb jakim się dorobili. SposĂłb jeden i zawsze ten sam. A my pracujemy, by zapłacić podatki i się jakoś utrzymać, niekiedy po uszy w długach. Tak jest w Unii, tak jest wszędzie. Myślę, Ĺźe nasze wnuki nie będą musiały wyjeĹźdĹźać za chlebem, my przecie nie gęsi język i swĂłj kraj mamy.
***
Narzekamy, że to już taki świat, a kto go tworzy czy przypadkiem nie ludzie?, czy to nie my sami tworzymy ten zwariowany świat?. To my nadajemy bieg tej ziemi, od nas zależy jutro. To my wychowujemy nasze dzieci więc wszystko pochodzi od nas; dobro i zło. Zdecydujmy wreszcie czego chcemy mieć więcej. Żyjemy w świecie, w którym rama ważniejsza od obrazu, kreujemy kształt tej ziemi dzisiaj i na przyszłość. Wirtualny świat zabiera nam ostatnie minuty wolnego czasu. Już nie spotykamy się, jedynie ocieramy o siebie w biegu, nie rozmawiamy ze sobą jak dawniej, ale krzyczymy na siebie. Wygasa w nas to ostatnie ogniwo miłości, bez której bezpowrotnie gaśnie życie. Miłość bowiem jak iskierka jest początkiem ognia, bez którego życie zdaje się wprost niemożliwe. To brak miłości wyrywa z nas ostatki człowieczeństwa. Wydzieramy niczym sępy godność drugiego człowieka, poniżając go do samej ziemi. To my układamy ten świat - Bóg dał nam wolną wolę, czy staramy się ją dobrze wykorzystać? Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą. Te słowa ks. Twardowskiego znamy wszyscy lecz czy poznało je nasze serce? Czasami odwiedzamy cmentarze by wsłuchać się w słowa zmarłych.

…byłem, kim jesteś.
jestem, kim byłeś.
ja wiem gdzie jestem.
ty nie wiesz gdzie będziesz.

Siedzimy, pracujemy, piszemy, a w tym samym czasie inni odchodzą tam gdzie my również pójdziemy kto wie kiedy może dziś, jutro, ale pójdziemy na pewno.
Pewne jest bowiem tylko to, że musimy płacić podatki i umrzeć. Innej pewności po prostu nie ma.
Odeszli najbliżsi; ojciec i matka, a może siostra czy brat, koledzy, przyjaciele, sąsiedzi. Policz ilu odeszło w czasie twego pobytu tutaj, rosną groby, a ludzi ciągle ubywa. Czy nie trzeba komuś za coś podziękować, może oddać dług, przeprosić. Nie czekajmy, jutro może być za późno.
Samotni jak biały Ĺźagiel na bezkresnej toni, wśrĂłd nimf śpiewania i wichru krzyku - płyniemy przez Ĺźycie do tej latarni, co wzrok nasz goni i tego portu gdzie kres ma Ĺźycie. Płyniemy zbyt szybko nie widząc obok drugiego człowieka, ani Ĺźebraka przy drodze, ani tonącego na fali Ĺźycia. Nie potrafimy dzielić się sercem, ktĂłre kaĹźdy posiada, nadzieją i słowem – płyniemy szczęśliwi, bo sami.
Spójrz!- tam ktoś woła S.O.S.-

Władysław Panasiuk